Ο κουλτουραλισμός των νεοφιλελεύθερων πολιτικών; Διάβασμα σε 1,5'

Ο κουλτουραλισμός των νεοφιλελεύθερων δεξιών και αριστερών πολιτικών αλλά και των ίδιων των πολιτών

Ο κρυφο-νεορατσισμός των πολιτικών και ιδιαίτερα των Δημοτικών πολιτικών της ΤΑ που μπορούν και εκφράζονται υπό τη προστασία του επαρχιώτικου τύπου, απέναντι σε ευάλωτες και περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, μπορούμε να πούμε ότι καθοδηγείται από μια πολιτική ενός κουλτουραλισμού.

Κουλτουραλισμός είναι η έννοια του πραγματώνω  μια πολιτιστική πρόφαση για μια πολιτική με την οποία ο πολιτισμός σαν υποκειμενικότητα μιας κοινωνίας εργαλειοποιείται  με τέτοιο τρόπο για να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, που τον αναγνωρίζουν δε οι ίδιοι ως πολιτιστική αντικειμενικότητα των συνθηκών διαβίωσης τους αλλά  και των διαπροσωπικών σχέσεων τους, σαν  αμιγώς προθέσεις όμως, για να προσδιορίσουν και να υπερασπιστούν το προσωπικό τους συμφέρον.  Είναι η πρακτική μιας πολιτικής κουλτούρας, μιας πολιτικής με πολιτιστικά δρώμενα.

Εδώ είναι το κυριότερο χάσμα με τον  κοινοτισμό του Αριστοτέλη, το άτομο και το προσωπικό συμφέρον αντί το συμφέρον της κοινωνίας και alias  το συμφέρον του ατόμου. Υγιής κοινωνία συνεπάγεται και υγιή υποκείμενα

Δεν μπορούν πλέον να αναγνωρίσουν τις παραστάσεις της ζωής τους ως τις πραγματικές τους, αλλά μόνο σαν κάτι ξένες προς αυτούς δομές, επειδή οι ίδιοι βιώνουν την παραγωγή της ζωής τους (από την μια της ίδιας της ζωής σαν εργασία και από την άλλη της της ξένης σαν αναπαραγωγή) σαν την πραγματοποίηση των κοινωνικών σχέσεών  τους (βλέπε επίσης πολιτιστική κατανάλωση).

Έτσι με τον κουλτουραλισμό τους, ενισχύεται πολιτικά μέσω μιας αισθητικής βούλησης[1]  ο περιορισμός μιας πολιτικής πραγματικότητας μιας κοινωνίας μόνο στα υποκειμενικά της θεμέλια (βλ. επίσης Υποκειμενικότητα)  που αθροίζει στο σύνολο τους τις συνθήκες διαβίωσής τους σε μια  αυτοτελή και ανεξάρτητη αιτία  διαβίωσης της αυτοσυνείδησης τους πάνω στο ναρκισσισμό τους.

Μια πολιτική του κουλτουραλισμού δημιουργεί έτσι ένα πρόβλημα ταυτότητας που επιβάλλεται απλά μέσα από μια πολιτική της  πολιτιστικής κατανάλωσης (βλ. Επίσης Tittytainment)[2].  Βλέπε και Αύγουστο 2017  συζήτηση στο ΔΣ της Θεσσαλονίκης για τα  52 Δημήτρια. Η πρόσφατη και φυσικά περιστασιακή αυθεντία του κουλτουραλισμού, η persona, όπως τον αποκαλούν οι υμέτεροι της τέχνης και του πολιτισμού, ο κ. Μπουτάρης, σπατάλησε χρόνο σε συνεδρία για να πει  ακριβώς όπως παρακάτω αναφέρεται, σαν λόγο ύπαρξης και συνέχισης των εκδηλώσεων: « ποιος ήξερε τον Faber, τον ήξερε κανείς»? Μέχρι που εμφανίστηκε στα Δημήτρια. Από κάτω σιγή ιχθύος. Γελοιότητες των δήθεν μάνατζερ των τοπικών πραγμάτων.

Ποια είναι η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες 3 δεκαετίες? Η ικανότητα που έδειξε να φέρει μεγάλα μέρη του πληθυσμού να ασχοληθούν με το ερώτημα σχετικά με την ταυτότητα τους και μόνο. Όσο καιρό συλλογίζονται για το «τί θέλουν οι ίδιοι να είναι» δεν φτάνουν στο σημείο να αναρωτηθούν «τι θέλουν να έχουν». Αυτό έκανε και το Δημοτικό Συμβούλιο και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι. Τι θέλουν να είναι απέναντι στους δημότες τους ήταν γι’  αυτούς το ερώτημα. Η βιωσιμότητα της δήθεν πολιτικής τους ήταν αδιάφορη.

---

[1] Μια αισθητική βούληση βασίζεται σε μια έλλειψη που είναι εγγενές της σχέσης των αυτοεκτιμήσεων: η έλλειψη της αίσθησης της αυτοεκτίμησης που αφήνει τελικά στο τέλος μια εμμονή για αναγνώριση. Ο παραλογισμός τους αποκαλύπτεται στο γεγονός ότι η προσπάθειά τους επιτυγχάνει το αντίθετο από αυτό που θέλει, γιατί κάθε αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι τόσο έγκυρη όσο μπορεί να καθορίσει και άλλες αυτοεκτιμήσεις.

[2] Street Money

Σήμερα, προσπαθεί ο Δήμος  τουριστικά  μέσω μιας  αγοραίας εξωστρέφειας προς Βαλκάνια και ανατολικά  με tourist senior guide τον κ. Μπουτάρη όπως είπε και ο ίδιος με σκοπό την οικονομική ‘πρόσκαιρη ευημερία’.  Που? Μόνο στο εμπορικό κέντρο της πόλης, ενώ όλα τα ΔΔ  γύρω από το κέντρο καταρρέουν κοινωνικό-οικονομικά. Και από ότι λένε επιχειρηματίες στο κέντρο, μόνο εάν έρθουν τα “Ρωσάκια  μεμονωμένα και όχι σε group” έχει και η τουριστική ‘βιομηχανία’ στο κέντρο κάτι να κερδίσει.Για να μη φανεί δε εξόφθαλμα το τι συμβαίνει, υπάρχει και μια ενστάλαξη της οικονομιστικής του πορείας με πολιτιστικές εκδηλώσεις  σε τέχνες αλλά φυσικά και σε πολλά χαζοθεάματα (tittytainment) [Αγγλοσαξονική  επεξήγηση:  “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντα]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “  από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinskio ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (πέθανε 29.5.2017).]
Μου δημιουργεί την  εικόνα έκδοσης της πόλης με πολύχρωμα ενδύματα εξωστρέφειας. Αξιότιμε, και ένας πολίτης να βγει να φωνάξει «μας παίρνουν την πόλη μας» έχει αποτύχει το project. [Όμως καμία πόλη στο κόσμο δεν έζησε μόνο από τον τουρισμό. Τουναντίον παραδείγματα  από νότιες Ευρωπαϊκές πόλεις (Βαρκελώνη) μας καλούν να αποφύγουμε την μονοδόμηση της αστικής οικονομίας σε ένα τέτοιο κλάδο, μολονότι, μια οικονομική κρίση με ένταση 1 μονάδα σε ένα κράτος προέλευσης επισκεπτών της πόλης θα έχει πολλαπλές μονάδες αρνητικής επίδρασης στον οικονομικό ιστό της πόλης.]