Η σημερινή αυθεντικότητα του ατόμου και ο νεορατσισμός του (Μέρος Ι). Διάβασμα σε 4'

Ατομικισμός, δημόσια σφαίρα και η πολιτική της ταυτότητας του ιδιώτη και της μικροκοινωνικής ομάδας - ένας Νεορατσισμός   (Μέρος Ι)

THS 25082019 

Διάβασμα σε 4'

Μετά από δύο δεκαετίες μιας συναινετικής κουλτούρας και του μεσαίου δρόμου, βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο σήμερα: μια κλιμάκωση των ιδεολογικών περισσότερο αλλά και πολιτικών αγώνων: η αριστερά  εναντίον της δεξιάς, το αριστερό περιθώριο εναντίον του αριστερού φιλελεύθερου κύρους, μουσουλμάνοι εναντίον Εβραίων, ιθαγενείς κάτοικοι ενάντια στους αλλοδαπούς, γυναίκες κατά ανδρών, άντρες κατά των γυναικών, άνδρες κατά ομοφυλόφιλων. 

Ο τόνος γίνεται όλο και πιο έντονος και τα προβλήματα ταυτότητας είναι πιο οξέα από ποτέ. Βλέπουμε ωστόσο  από τη  μέχρι σήμερα μεταπολεμική περίοδο, ότι όσο υπάρχουν ακόμα αριστερά και δεξιά σχήματα στη νόηση μας, το μίσος θα μεγαλώνει.

Το πεδίο δράσης που εμφανίζεται πλέον να υποβαθμίζεται με ρυθμούς ανεξέλεγκτους και με δομημένους τομείς και τομές κανονικότητας τόσο της πολιτικής  όσο και του πολιτισμού είναι η δημόσια σφαίρα[1] αλλά  και ο δημόσιος χώρος κατ’ επέκταση.

 

Η άποψη της δημόσιας σφαίρας: τι είναι τελικά αυτό το σύνολο, είναι κάποιο σύνολο τελικά?

Δηλαδή για ένα παιδί που δέχεται τις διάφορες επιρροές από τους γονείς και το περιβάλλον του γενικότερα, και ποιες από τις δύο δυνάμεις επικρατούν σε τελική ανάλυση για μια, ας την ονομάσουμε, κοινωνικοδαρβινική εξέλιξη του. Ποια είναι και υπάρχει μια ρυθμιστική ερώτηση για τη εξέλιξη της κοινωνίας δηλαδή της δημόσιας σφαίρας σε τελική ανάλυση?

Huntington[2] και Charim αναφέρονται στο ότι μέχρι και τα χρόνια του ψυχρού πολέμου οι κοινωνίες ήταν ιδεολογικά οργανωμένες: «Mε ποια πλευρά είσαι?» Αυτή ήταν η κεντρική ερώτηση. Υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές, μια ασύμμετρη ερώτηση όπως τελικά θα αποδειχθεί και θα αποφανθεί και η φιλοσοφικό-ψυχαναλυτική επιστήμη.

Ποια ήταν όμως η διαφορά μεταξύ δυτικού κόσμου και ανατολικού μπλοκ για να αποφασίσεις τότε με ποιον θα είσαι. Τις περισσότερες φορές αυτό, και τονίζεται αυτό, διαδραματιζόταν στα πλαίσια μιας συναισθηματικής πάλης μέσα σου  -εάν ήσουν νέος-, και στα πλαίσια μιας υλιστικής αλλά και λιγότερο συναισθηματικής αντιπαράθεσης των δύο μπλοκ εάν ήσουν φτασμένος εισοδηματικά και προσανατολισμένος σε μια υπερβολική ζωή διαβίωσης.

Ο Δυτικός κόσμος προσέφερε την απόλαυση και την ευτυχία τόσο σε αυτούς που έμεναν σε αυτόν αλλά περισσότερο σε αυτούς που ήταν εκτός, στον ανατολικό κόσμο και ονειρευόταν τον υλιστικό κήπο της Εδέμ. Βηρυτός, Βαγδάτη ακόμα και η Καμπούλ ήταν παλαιότερα «δυτικές πόλεις» με αυτό το νόημα στην ανατολή. Η κύρια διαφορά δεν ήταν  ο στρατιωτικός εξοπλισμός ή η μια ισχυρή οικονομία. Ήταν μια διανοητικά φορτισμένη υπεροχή: «η δύναμη του εκμαυλισμού(της γοητείας) της εικόνας για την ευτυχία» .

Σήμερα όλοι οι πρόσφυγες πνίγονται για ένα και μοναδικό σκοπό την ασφάλεια και την προστασία από τους πολέμους που συνειδητά και με φρίκη ο Δυτικός κόσμος έχει υπό-στηρίξει. Ενώ ένα μέρος των μεταναστών από εμπόλεμες ζώνες φεύγουν δια της χερσαίας οδού ή αεροπορικώς για να επανέλθουν στο ποσοτικά υψηλό βιοτικό επίπεδο που είχαν πριν  -ή θεωρούσαν ότι είχαν προπάντων οι νεότεροι- και ότι θα το βρουν μετά από μια οικονομική ενσωμάτωση τους σε μία άλλη κοινωνία, τελείως διαφορετικής κουλτούρας από τη δική τους. Όμως εδώ η παγκοσμιοποίηση έκανε τα όρια τόσο λεπτά που δύσκολα οι μετανάστες μπορούν να καταλάβουν σε τί τσίρκο μεταβαίνουν και ποιο «θηριοδαμαστή» θα συναντήσουν.

 

Η ηθικότητα, η ορθότητα και η ευγένεια στη δημόσια σφαίρα και οι πολιτικές τους διαστάσεις.

Ας προχωρήσουμε σε μια σκέψη του «ευδαίμονος[3] και του άθλιου».  Έχουμε λοιπόν όπως περιέγραψε ο Foucault[4] από τη μια πλευρά  τον «παραστατικά κραταιό Θεό» και από την άλλη τους «άθλιους».

Από την μια αυτοί με την εξουσία και τη φήμη (οι φευγάτοι)και από την άλλη οι καταπιεσμένοι, τους υπό έλεγχο ευρισκόμενους και τα θύματα.  Είναι ένας ανταγωνισμός όπως μεταξύ Materie(ύλη) και Antimaterie(αντιύλη) στη δημιουργία του σύμπαντος που βεβαίως είναι γνωστό ότι η δύναμη της Antimaterie(αντιύλης) νίκησε στο τέλος[5].

Η δόξα και η φήμη φωτίζει μόνο τους νικητές. Όμως εδώ πλέον τα θύματα μέσα από την σκιά που ρίχνουν οι νικητές παίρνουν πλέον το λόγο και η ταυτότητα της ηγεμονίας των προνομιούχων αρχίζει και κλονίζεται.

 

Υπάρχουν δύο λόγοι για αυτό.  Από την μια πλευρά  οι μεταμοντέρνοι  άνθρωποι,  οι ασπάζοντες το νεοφιλελευθερισμό δημόσια και οι μη. Οι δεύτεροι δε φοβούνται να εκτεθούν και να το πουν ευθέως γιατί  οι μέχρι πρότινος αξίες της ισότητας και του διακίου που κατείχαν έχουν εξατμισθεί από το ψήσιμο του εγκεφάλου τους στο βωμό μιας έστω και ελάχιστης προνομιακής ζωής[6], μιας ζωής  που θεωρούν οι ίδιοι σαν αυθεντική και ότι τους διαφοροποιεί από τη μάζα. Πουριτανιστικό πολιτισμικό ναρκισσισμό το ονομάζουν οι φιλόσοφοι- ψυχαναλυτές. Δεν θα αναφερθούμε σε πολλές περιπτώσεις, μόνο σε μια που είναι άκρως αντιπροσωπευτική π.χ. σε αυτή του θεσμού της δημόσιας υγείας. Άτομα γαλουχημένα είτε από την Αριστερά του 70 και του 80 του ΠΑΣΟΚ, και άτομα που μετά το ΠΑΣΟΚ του 90 ανακάλυψαν τη μόδα του  αυτοαποκαλείσθαι αριστερός ενεπλάκησαν φαντασιωδώς στο ψευτοαριστερό-εκσυγχρονιστικό κατεστημένο κουλτουρίζοντας τις πολιτικές τους πεποιθήσεις- όποιες και να ήταν αυτές- αρνούνται πλέον σήμερα αλλά τώρα και αρκετά χρόνια τη ταυτότητα τους π.χ. προτιμώντας ακόμα και για απλά περιστατικά που δεν είναι επείγοντα τους ιδιώτες ιατρούς παρά το δημόσιο και κρατικό σύστημα υγείας. Θα σου πουν "μα θα μπορέσω μετά από  τρεις μήνες ή δεν μπορώ να περιμένω στην ουρά εκνευρίζομαι" και κάτι παρόμοιες...

Και οι δύο λοιπόν  αγωνίζονται να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο ταυτότητας υπό συνθήκες ταχείας μετεξέλιξης.  Είναι αυτή η νέα αγκυροβολημένη  πλέον ευγένεια τους, μεταξύ μιας εσω-ηθικότητας και μιας έξω-ορθότητας[7], που όταν το παρατηρείς αποφασίζεις να διακόψεις κάθε συνέχεια του λόγου.  Όποιος εγκαταλείψει αυτό το πρότυπο τελικά θα τρελαθεί.  Αλλά, κάτι που συχνότατα συμβαίνει σαν αντίδραση και σωσίβιο διάσωσης από την διαρκή τους dekadence και προειδοποιεί ο Ζιζεκ: «μη πέσετε στη παγίδα να ερωτευτείτε το βάσανο σας, γιατί αυτό τίποτα δεν σας λέει ότι προϋπόθεση για την ύπαρξη της αυθεντικότητάς σας είναι η απόδειξη της θυματοποίησή σας» [ Σλαβόι 1:22:45  ff (https://www.youtube.com/watch?v=WGRC5AA1wF0) 9.4.2019]

 

"Γιατί η εσωτερική μας ηθικότητα  και η εξωτερική μας ορθότητα είναι δύο πολύ συγκεκριμένοι όροι. Η ενέργειες ενός υποκείμενου είναι μόνο τότε ηθικές, εάν προέρχονται από αμιγώς θέσεις καθήκοντος, άσπιλο από παθολογικές σκέψεις. Και είναι νόμιμο ορθό, εάν το υποκείμενο με αυτό τον τρόπο δεν παραβαίνει νομικές απαγορεύσεις και κανόνες. Ενώ η ευγένεια είναι κάτι περισσότερο από ότι καλοί τρόποι και ο ιπποτισμός ."

Από την άλλη πλευρά, πολλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι το μέλλον είναι εντελώς αβέβαιο και μαζί τους και  το μέλλον της δικής τους κοινωνικής ομάδας. Ποιος ξέρει αν δεν βρεθούμε κάποια  στιγμή αντιμέτωποι με μια τεράστια ανατροπή σε ζητήματα δικαιωμάτων ισότητας. Ποιος ξέρει αν οι Εβραίοι ξαναβρεθούν απέναντι σε κοινωνικές  διακρίσεις στην Ευρώπη ή αν είναι οι Μουσουλμάνοι αυτή τη φορά.  Όλα φαίνονται αβέβαια. Επειδή κάποιος λοιπόν δεν γνωρίζει το μέλλον, θεωρεί σκόπιμο να αγωνιστεί για τα δικαιώματα της δική του ομάδας με πολιτικά μέσα. Εμφάνιση της νέο-δεξιάς και άκρα δεξιάς.

 

Και εδώ βλέπουμε την ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ του φιλελευθερισμού και του Αριστοτελικού κοινοτισμού.

  "Ο Αριστοτέλης βλέπει τους ανθρώπους ως ουσιαστικά κοινωνικούς. Όπως έχουμε δει, πιστεύει ότι το άτομο και η κοινωνία είναι τόσο στενά συνδεδεμένα ώστε η επιτυχία ή η αποτυχία της κοινωνίας μπορεί να επηρεάσει την επιτυχία του ατόμου. Αυτός ο σύνδεσμος εκτείνεται ακόμη και κατά τη διάρκεια του θανάτου: ακόμη και η επιτυχία ενός νεκρού εξακολουθεί να επηρεάζεται από την επιτυχία και την αποτυχία άλλων. Ως εκ τούτου, ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι η κοινωνία έχει ζωτικό συμφέρον να διασφαλίσει ότι τα μέλη της είναι εξαιρετικά."

Αντίθετα, ο John Locke[8] βλέπει τους ανθρώπους ως αμιγώς ουσιαστικά άτομα . Τα υποκείμενα παραμένουν βασικά ατομικά, συμφωνούν να σχηματίσουν μια κοινωνία προκειμένου να προστατεύσουν τα ατομικά τους συμφέροντα. Με αυτόν τον τρόπο προβολής των πραγμάτων, ο κυβερνητικός ρόλος δηλαδή της εξουσίας,  είναι να προστατεύει την ατομική ζωή και την ελευθερία.»[9] Από την άλλη η άποψη του, ότι εάν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με βία, επηρέασαν τόσο την Αμερικάνικη όσο και τη Γαλλική Επανάσταση.» Ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί, ότι η δημιουργία άριστων  πολιτών και όχι η προστασία τους ή η κάλυψη των υλικών αναγκών τους, είναι ο κύριος σκοπός της πολιτικής.

 

Ο κουλτουραλισμός των νεοφιλελεύθερων πολιτικών

 

Ο κρυφο-νεορατσισμός των πολιτικών και ιδιαίτερα των Δημοτικών πολιτικών της ΤΑ που μπορούν και εκφράζονται υπό τη προστασία του επαρχιώτικου τύπου, απέναντι σε ευάλωτες και περιθωριακές κοινωνικές ομάδες, μπορούμε να πούμε ότι καθοδηγείται από μια πολιτική ενός κουλτουραλισμού.

Κουλτουραλισμός είναι η έννοια του πραγματώνω  μια πολιτιστική πρόφαση για μια πολιτική με την οποία ο πολιτισμός σαν υποκειμενικότητα μιας κοινωνίας εργαλειοποιείται  με τέτοιο τρόπο για να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων, έτσι ώστε να τον αναγνωρίζουν οι ίδιοι ως πολιτιστική αντικειμενικότητα των συνθηκών διαβίωσης τους αλλά  και των διαπροσωπικών σχέσεων τους. Όλα αυτά όμως μόνο σαν αμιγώς προθέσεις, απλά για να προσδιορίσουν και να υπερασπιστούν το προσωπικό τους συμφέρον.  Είναι η πρακτική μιας πολιτικής κουλτούρας, μιας πολιτικής με πολιτιστικά δρώμενα, δηλαδή εκδηλώσεις/events.

Εδώ είναι το κυριότερο χάσμα με τον  κοινοτισμό του Αριστοτέλη, το άτομο και το προσωπικό συμφέρον αντί το συμφέρον της κοινωνίας και alias  το συμφέρον του ατόμου. Υγιής κοινωνία συνεπάγεται και υγιή υποκείμενα.

Δεν μπορούν πλέον να αναγνωρίσουν τις παραστάσεις της ζωής τους ως τις πραγματικές τους, αλλά μόνο σαν κάτι ξένες προς αυτούς δομές, επειδή οι ίδιοι βιώνουν την παραγωγή της ζωής τους (από την μια της ίδιας της ζωής σαν εργασία και από την άλλη της της ξένης σαν αναπαραγωγή) σαν την πραγματοποίηση των κοινωνικών σχέσεών  τους (βλέπε επίσης πολιτιστική κατανάλωση).

Έτσι με τον κουλτουραλισμό τους, ενισχύεται πολιτικά μέσω μιας αισθητικής βούλησης[10]  ο περιορισμός μιας πολιτικής πραγματικότητας μιας κοινωνίας μόνο στα υποκειμενικά της θεμέλια (βλ. επίσης Υποκειμενικότητα)  που αθροίζει στο σύνολο τους τις συνθήκες διαβίωσής τους σε μια  αυτοτελή και ανεξάρτητη αιτία  διαβίωσης της αυτοσυνείδησης τους πάνω στο ναρκισσισμό τους.

 

Μια πολιτική του κουλτουραλισμού δημιουργεί έτσι ένα πρόβλημα ταυτότητας που επιβάλλεται απλά μέσα από μια πολιτική της  πολιτιστικής κατανάλωσης (βλ. Επίσης Tittytainment)[11].  Βλέπε και Αύγουστο 2017  συζήτηση στο ΔΣ της Θεσσαλονίκης για τα  52 Δημήτρια. Η πρόσφατη και φυσικά περιστασιακή αυθεντία του κουλτουραλισμού, η persona, ο κουλτουριάρης όπως τον αποκαλούν οι υμέτεροι της τέχνης και του πολιτισμού, ο κ. Μπουτάρης, σπατάλησε χρόνο σε συνεδρία για να αναφερθεί  και να τονίσει ακριβώς όπως παρακάτω, το λόγο ύπαρξης και συνέχισης των εκδηλώσεων: « ποιος ήξερε τον Faber, τον ήξερε κανείς μέχρι που εμφανίστηκε στα Δημήτρια? Εγώ δεν τον ήξερα.»  Από κάτω, το σώμα,  σιγή ιχθύος. Γελοιότητες των δήθεν μάνατζερ των τοπικών πραγμάτων.

Και αυτό συνοδεύεται από την ικανή αλλά πλέον αναγκαία γενόμενη συνθήκη. Ποια είναι η επιτυχία του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία χρόνια, τις τελευταίες 3 δεκαετίες? Η ικανότητα που έδειξε να φέρει μεγάλα μέρη του πληθυσμού να ασχοληθούν με το ερώτημα σχετικά με την ταυτότητα τους και μόνο. Όσο καιρό συλλογίζονται για το «τί θέλουν οι ίδιοι να είναι» καινα το υπερασπίζονται δεν φτάνουν στο σημείο να αναρωτηθούν «τι θέλουν να έχουν». Αυτό έκανε και το Δημοτικό Συμβούλιο και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι. Τι θέλουν να είναι απέναντι στους δημότες τους ήταν γι’  αυτούς το ερώτημα. Η βιωσιμότητα της δήθεν πολιτικής τους ήταν αδιάφορη. Απλά ξεκατινιάζονται όπως θα έλεγε κάποιος και μάλιστα συνειδητά, κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά στην ιστορία της πολιτικής θεωρούμε.

Και τι εννοούμε με τη τελευταία πρόταση. Από μόνοι μας πλέον «ξεκατινιόμαστε», μέσα από ρούχα ή τα τατουάζ, αντί – και δεν το τοποθετούμε εδώ σαν επιθυμία- όπως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα να είναι απαγορευμένα όλα αυτά από τους έχοντες την εξουσία και τα προνόμια και έτσι να καθίσταται τελείως άχρηστα για χρήση για υψηλότερες πολιτισμικές ταυτότητες - όπως ακριβώς και με τον τρόπο και την ταχύτητα που αποκαλύπτουμε την προσωπική μας οικειότητα(intim sphere)  στο Facebook χωρίς να διερευνάται από κάποια μυστική υπηρεσία.

Αυτό το ονόμασε ο R. Pfaller  "Beuteverzicht“[12][παραίτηση από κάποια λεία(κάποιο δικαίωμα)] για κάτι άλλο πιο προσοδοφόρο. Και το εξηγεί με το ακόλουθο παράδειγμα: «Παραδόξως,  η περίπτωση ασθένειας και της κοινωνικής νοσοκομειακής ασφάλειας[13] . Αντί να παίξουν έναν πολιτισμικό ρόλο σε παραστάσεις με την συμπεριφορά τους και έτσι να ανοίξουν την πρόσβαση στην κοινωνία, προτιμούν να είναι ‘αυθεντικοί’ και να αποκλείονται οι ίδιοι από κάποια πράγματα όπως το παραπάνω παράδειγμα. Αντί να ενηλικιώνονται  και να μην είναι ευαίσθητοι στις μικρές προκλήσεις της δημόσιας ζωής, διαμαρτύρονται για σχεδόν όλα όπως τα μικρά παιδιά - και δεν συνειδητοποιούν ότι χάνουν το status τους σαν ενήλικοι «πολιτειακοί πολίτες»[14].
 

Σχεδόν για οτιδήποτε αξίζει να ζεις και να παλεύεις έχει γίνει από τη μεταμοντέρνα ιδεολογία κάτι αμαρτωλό, κάτι σάπιο. Έτσι, αποφευγουμε την απόλαυση, το αλκοόλ και την κοινωνικοποίηση, το κάπνισμα, το σεξ, τη γοητεία, το φλερτ - για να μην αναφέρουμε τα όνειρα μιας κοινωνίας χωρίς φυλακές  ή και του ελεύθερου έρωτα. Αυτή τη μικροψυχία την ατολμία την ονομάζει ο Pfaller και η οποία συχνά αποκαλύπτεται ως επανάσταση, μια "παραίτηση απο τη λεία".

---

[1] Ας προσπαθήσουμε να διαχωρίσουμε το δημόσιο χώρο από τη δημόσια σφαίρα στο παρακάτω κείμενο.

[2]Βλέπε Huntington, Samuel Philipps.,  Kampf der Kulturen (Η πάλη των πολιτισμών). Die Neugestaltung der Weltpolitik im 21 Jhdt, Η νέα διαμόρφωση της παγκόσμιας πολιτικής τον 21 αιώνα, München 1998. Βλέπε και Charim ,Isolde., Ich und die Anderen (Εγώ και οι άλλοι), Wien 2018. Οι παρακάτω σκέψεις απορρέουν  και συνδυάζονται με την παρουσίαση του βιβλίου Ισολντε Χαριμ.

[3] Ουδεμία συγγένεια με τον Αριστοτελικό ορισμό της ευδαιμονίας.

[4] Βλέπε Foucault,  Michel., Vom Licht des Krieges zur Geburt der Geschichte, Berlin 1986, https://books.google.gr/books?id=gAy1DQAAQBAJ&pg=PA213&lpg=PA213&dq=Vom+Licht+des+Krieges+zur+Geburt+der+Geschichte&source=bl&ots=MLq9ikdqSO&sig=ACfU3U3F25JIUaPmd13KOWO7b8aLShMCdg&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjQ1P3Xr9LhAhXyMewKHUjND-8Q6AEwBHoECAMQAQ#v=onepage&q=Vom%20Licht%20des%20Krieges%20zur%20Geburt%20der%20Geschichte&f=false

[5]«Φανταστείτε την αναλογία ύλης-αντιύλης: ανοίξτε μία τρύπα στο έδαφος, και κάντε ένα λόφο με το χώμα που σκάψατε. Η τρύπα και ο λόφος έχουν ίδια αλλά αντίθετα χαρακτηριστικά - ο όγκος του χώματος στο λόφο είναι ίσος με τον κενό χώρο στην τρύπα». [Michael Doser, CERN]

[6] Slavoi, Zizek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit,Σε σχέση με τον πρόσφατο πόλεμο στα Βαλκάνια”…Αυτό είναι ένα ακόμα παράδειγμα για το πως η radical Left βασίζεται πάνω σε στοιχεία, τα οποία τα τροφοδοτούσαν οι συντηρητικοί διπλωματικοί κύκλοι του κατεστημένου», σ. 331

[7] Slavoi, Zizek., Der Mut der Hoffnungslosigkeit, σ. 331

[8] Ο Λοκ αποτελεί τον κύριο αντιπρόσωπο του αγγλικού κινήματος του εμπειρισμού. Μαζί με τον Ντέιβιντ Χιουμ (1711-1776) και τον Τζωρτζ Μπέρκλεϋ (1684-1753) σχηματίζει το τρίπτυχο των φιλοσόφων του αγγλικού Διαφωτισμού και του επερχόμενου εμπειρισμού. Ο Τζων Λοκ (John Locke, 29 Αυγούστου 1632 – 28 Οκτωβρίου 1704) ήταν Άγγλος φιλόσοφος και ιατρός, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πλέον σημαίνοντες στοχαστές του Διαφωτισμού και είναι ευρύτερα γνωστός ως ο πατέρας του Κλασικού Φιλελευθερισμού. [Wikipedia]

[9]Kos, Daily., What Aristotle and John Locke said about political liberalism, in: Alter Net,https://www.alternet.org/2019/05/what-aristotle-and-john-locke-said-about-political-liberalism/, Τελευταία πρόσβαση 15.5.2019

[10] Μια αισθητική βούληση βασίζεται σε μια έλλειψη που είναι εγγενές της σχέσης των αυτοεκτιμήσεων: η έλλειψη της αίσθησης της αυτοεκτίμησης που αφήνειi τελικά στο τέλος μια εμμονή για αναγνώριση. Ο παραλογισμός τους αποκαλύπτεται στο γεγονός ότι η προσπάθειά τους επιτυγχάνει το αντίθετο από αυτό που θέλει, γιατί κάθε αυτοεκτίμηση μπορεί να είναι τόσο έγκυρη όσο μπορεί να καθορίσει και άλλες αυτοεκτιμήσεις

[11] Street Money

Σήμερα, προσπαθεί ο Δήμος  τουριστικά  μέσω μιας  αγοραίας εξωστρέφειας προς Βαλκάνια και ανατολικά  με tourist senior guide τον κ. Μπουτάρη όπως είπε και ο ίδιος με σκοπό την οικονομική ‘πρόσκαιρη ευημερία’.  Που? Μόνο στο εμπορικό κέντρο της πόλης, ενώ όλα τα ΔΔ  γύρω από το κέντρο καταρρέουν κοινωνικό-οικονομικά. Και από ότι λένε επιχειρηματίες στο κέντρο, μόνο εάν έρθουν τα “Ρωσάκια  μεμονωμένα και όχι σε group” έχει και η τουριστική ‘βιομηχανία’ στο κέντρο κάτι να κερδίσει.Για να μη φανεί δε εξόφθαλμα το τι συμβαίνει, υπάρχει και μια ενστάλαξη της οικονομιστικής του πορείας με πολιτιστικές εκδηλώσεις  σε τέχνες αλλά φυσικά και σε πολλά χαζοθεάματα (tittytainment) [Αγγλοσαξονική  επεξήγηση:  “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντα]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “  από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinskio ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (πέθανε 29.5.2017).]

Μου δημιουργεί την  εικόνα έκδοσης της πόλης με πολύχρωμα ενδύματα εξωστρέφειας. Αξιότιμε, και ένας πολίτης να βγει να φωνάξει «μας παίρνουν την πόλη μας» έχει αποτύχει το project. [Όμως καμία πόλη στο κόσμο δεν έζησε μόνο από τον τουρισμό. Τουναντίον παραδείγματα  από νότιες Ευρωπαϊκές πόλεις (Βαρκελώνη) μας καλούν να αποφύγουμε την μονοδόμηση της αστικής οικονομίας σε ένα τέτοιο κλάδο, μολονότι, μια οικονομική κρίση με ένταση 1 μονάδα σε ένα κράτος προέλευσης επισκεπτών της πόλης θα έχει πολλαπλές μονάδες αρνητικής επίδρασης στον οικονομικό ιστό της πόλης.]

[12] https://www.welt.de/icon/article147513204/Das-Ziel-der-Mode-ist-nicht-einzigartig-zu-sein.html, . Τελευταία πρόσβασή μου 29.7.2018

[13] Εδώ θα αναφερθούμε στο ζήτημα των δημοσίων λειτουργών δασκάλων και καθηγητών, που συνέχεια απαιτούσαν και διεκδικούσαν υψηλότερους μισθούς αλλά ποτέ δεν προσπάθησαν για ένα ελεύθερο κοινωνικό σχολείο ή ένα σχολείο που να μη χρειάζεται ιδιαίτερα για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Σήμερα δε κάνουν ιδιαίτερα από το δημοτικό, γυμνάσιο στα ΤΕΙ για να περάσουν μαθήματα και φυσικά στο πανεπιστήμιο όπου έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε πτυχιακές εργασίες να μας την κάνουν για να έχουμε υψηλότερο βαθμό στο πτυχίο στο τέλος. Συγγενής μου α’ βαθμού  το έχει κάνει αυτό και φυσικά του είπα ότι δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω έτσι όπως θα ήθελε αυτός σαν άτομο που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, όταν το μοναδικό που σου μαθαίνει το πανεπιστήμιο στο τέλος και το σημαντικότερο είναι πως να δουλεύεις σωστά ένα θέμα μόνος σου με βιβλιογραφία και με εργαστήρια. Και όταν πλέον στη περίοδο τη κρίσης ήταν αμφίβολο αν θα μπορούν να  έχουν όλοι  και τις θέσεις τους στο σχολείο ακόμα  και με μειωμένο μισθό, τότε σκέφτηκαν το δημόσιο ελεύθερο σχολείο για να έχουν την συμπαράσταση της κοινωνίας. Παλαιότερα δεν ασχολιόντουσαν καθόλου με το θέμα, μόνο τους μισθούς τους κοίταζαν

[14] Βλέπε προηγούμενη αναφορά μας. Και εδώ ισχύει το ίδιο. Οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν απομονωθεί από την κοινωνία. Ας συγκρίνουμε για τη θέση του καθηγητή αλλά προπάντων του δάσκαλου σε μια κοινωνία του ‘60 και αυτών του σήμερα.