25 Οκτ 2018

Κλιματική αλλαγή pure. Ρίξτε μια ματιά. Διάβασμα σε 1,5’

Ναι μεν μακρυά από εμάς αλλά τόσο κοντά όσο ποτέ άλλωτε.

Τι σχέση έχει η επαναχρησιμοποιούμενη φιάλη με την στάθμη του ποταμού Ρήνου.

Με διάφορες μορφές μας πλησιάζει η κλιματική αλλαγή σε διάφορες περιόδους του ημερολογιακού, ανθρωπόκαινου πλέον, έτους, και μας λέει: Helloooooo, μήπως να κατεβάσουμε τις ταχύτητες και την υπερβολή διαβίωσης? Ναι εσείς! Τόσο οι ελίτ όσο και οι μεσαία τάξη αλλά και η κατώτερη τάξη. Ο _  Λ _ Ο_  Ι!

Διότι εάν όχι όλοι, τότε οι εκεί επάνω μεταφέρουν το πρόβλημα και τις επιπτώσεις του, που οι ίδιοι μπορούν να αντιμετωπίσουν λόγω οικονομικής ευρωστίας, σε αυτούς εκεί κάτω που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν, π.χ τους επερχόμενους καύσωνες. Άλλο ένα σημείο διάβρωσης της κοινωνίας μέσω του Θεού του νεοφιλελευθερισμού, την “αγορά”.

Αδειάστε τις πόλεις από τα αυτοκίνητα, μειώστε την καθημερινή σας κατανάλωση προϊόντων και εμπορευμάτων, μη πίνετε τον καφέ στο δρόμο σε πλαστικά, μη αγοράζετε προϊόντα σε συσκευασίες και εάν ναι, αφήνετε τος συσκευασίες στο κατάστημα που αγοράζετε το εμπόρευμα. Ο καταναλωτής αγοράζει μόνο το εμπόρευμα όχι τη συσκευασία! Π.χ. το γάλα μπορείτε να τοΑποτέλεσμα εικόνας για Mehrweg Flascehn  für die milch αδειάσετε σε δικό σας δοχείο και να αφήσετε στο ταμείο τη συσκευασία του ΣΜ, αυτό φυσικά δεν ωθεί την βιομηχανία να διαθέσει το προϊόν της σε επαναχρησιμοποιούμενες φιάλες. Όμως σε κάποια κράτη έχει εισχωρήσει ήδη στην αγορά η επαναχρησιμοποιούμενη φιάλη.  Φυσικά αυτό ισχύει σε όλα τα εμπορεύματα που το επιτρέπει η υγειονομική νομοθεσία του κράτους.



Ποταμός Ρήνος Γερμανία. Η μεταφορική και logistic αρτηρία της μεσαίας βιομηχανίας

Αποτέλεσμα εικόνας για Fluss Rhein niedrigpegelΤα ποταμόπλοια ταξιδεύουν μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές του Ρήνου και με το 1/3 του φορτίου που υπό κανονικές συνθήκες θα φόρτωναν, λόγω του ότι  η στάθμη είναι πάρα πολύ χαμηλή. Έχει να βρέξει κανονικά από Απρίλιο 2018. Ακόμα και σήμερα Οκτώβριος 2018 είναι πολύ πίσω από τον μέσο όρο των βροχοπτώσεων άλλων ετών.

Αποτέλεσμα εικόνας για Fluss Rhein niedrigpegel


Σχετική εικόνα

Verkehrschaos nahe Firminy in ZentralfrankreichΠαράλληλα στη κεντρική Γαλλία, Οκτώβριος 2018

23 Οκτ 2018

Βραζιλία: Οι πιο επικίνδυνοι υποστηρικτές του σκληρού ακροδεξιού Bolsonaro (EN), διάβασμα σε 3,5 ‘

Bolsonaro’s Most Dangerous Supporters

Establishment outlets like the Economist insist the Brazilian military is a moderating influence on the far-right candidate Jair Bolsonaro. But precisely the opposite is true.

The first round of Brazil’s elections saw the neo-fascist candidate Jair Bolsonaro come within four points of victory. Between Bolsonaro and victory however stands The Workers Party’s (PT) candidate Fernando Haddad. He has less than two weeks to stop Bolsonaro, after coming second with only 29 percent of the vote. Moreover Bolsonaro’s Social Liberal Party (PSL) went from political irrelevance to become the second-largest party in Brazil overnight. It is no exaggeration to say that Brazilian democracy itself is at stake.

Even if Haddad manages to pull off a last-minute victory, in the polarized climate of Brazilian politics there could still be a hard military coup to follow the soft congressional coup that removed Dilma Rousseff in 2016. Bolsonaro has the backing of significant sectors within the military hostile to the PT.

These sectors, along with many on the Brazilian right, claim the PT is trying to enact “a “silent revolution” with the goal of turning Brazil into a communist dictatorship. In order to understand both Bolsonaro’s rise and the danger to democracy he poses, it is vital to examine the anti-PT faction in the military.

Bolsonaro’s running mate General Antônio Mourão was the face of public opposition among senior officers in the armed forces to Dilma Rousseff’s Truth Commission. The Commission was given the mission of shining light on crimes committed by the military during the 1964–1985 dictatorship.

Truth Commission

While the military has been more or less hostile to the PT since it was formed, the more virulent and mobilized anti-PT sentiment can be traced to the start of Brazil’s Truth Commission in 2012. The commission was carefully constructed by the PT as a decidedly non-partisan affair led mainly by figures of the judiciary rather than civil society. The word “justice” was avoided, so as not to scare the generals.

It was backed by opposition parties –– including conservative ex-presidents José Sarney, Fernando Collor, and Fernando Henrique Cardoso, who all later backed Dilma’s impeachment. However, there remains little analysis either in English or Portuguese from the left regarding political divisions within the military and how this influences Brazilian politics. Establishment media like the Economist continue to hold delusions that the military has no desire to take power, and would moderate a future Bolsonaro government.

This is profoundly mistaken. The Brazilian military not only represents a threat to Brazilian democracy; it is the location of one of the most powerful far-right factions backing Bolsonaro’s rise to power.

The PT and the Military

There is a lingering hatred for Lula and the PT among the military’s top brass. An internal faction is openly conspiring to keep any left-leaning government out of power by all means possible. This same faction will play a major role in a future Bolsonaro government. This opposition festers despite the fact that Lula’s government heavily increased military spending and expanded its role overseas.

Lula’s strategy of appeasement, which mirrored the PT’s orientation to Brazil’s plutocratic media and big capital, failed. Both retired and active members of the armed forces — many of whom are today top figures in the Bolsonaro camp — publicly came out against the commission and denied torture under the military regime. At the same time, given that the commission wasn’t supposed to punish anyone, it ended up strengthening and bringing together anti-PT networks in the armed forces.

The Brazilian military dictatorship, unlike its counterpart in Argentina, was not removed from power through political defeat. Instead, facing increased political opposition, corruption scandals, and economic crisis in the mid-1980s, dictatorship forces opted to carefully manage Brazil’s transition to democracy. This ensured that their allies were well positioned within Brazil’s new political system and the constitution would protect them from repercussions for the dictatorship’s brutal crimes.

To this day, the military has maintained a certain reputation. First, as an independent actor who only intervenes in politics to protect the national interest. Second, among a section of the population, the dictatorship is remembered as a crime- and corruption-free golden age where family values were respected and everyone had a job.

Several high-ranking military officers such as General Sérgio Etchegoyen or General Joaquim Luna e Silva already occupy cabinet positions in Michel Temer’s current government. The generals have been using their growing space in the media, especially in Brazil’s largest media company Globo, to voice alarmingly anti-democratic sentiments.

For instance General Luiz Rocha Paiva openly called for a coup on Globonews, in order to thwart the PT’s “silent revolution.” In a disturbing display of naked paranoia, the general spoke about the dangers of a PT electoral victory turning Brazil into a communist country.

Mourão — who was removed from his post as the head of the Military Command of the South for openly clashing with Rousseff over the truth commission’s work — later took part in a bizarre episode during the 2016 impeachment, in which he appeared on a Youtube clip made by a Masonic Lodge in Brasília announcing his willingness to support military intervention in order to “maintain stability.”

The degree of opposition within the military to the PT has only become clear this year. For instance, the day before the Supreme Court cleared the path for Lula’s arrest, army head General Vilas-Boas took to twitter to publicly pressure the judiciary to arrest the former president.

Following his tweets, almost all of Brazil’s high military command went online to celebrate the PT’s defeat. At the time they were only timidly criticized by a lone justice on the Supreme Court. But the issue has returned to the headlines during the electoral campaign, with the three candidates of the Left — Fernando Haddad, Ciro Gomes of the PDT, and PSOL’s Guilherme Boulos — denouncing military meddling in civilian affairs.


Lava Jato and the Army

The far right also seems to have closer relations with the Lava Jato investigation then many imagined. In the lead up to the first round of the elections, Judge Sergio Moro, the man who sent Lula to prison, released damaging testimony of a close Lula ally collected months ago in a move clearly designed to enact maximum damage on the PT’s election prospects.

Bolsonaro has openly talked about elevating Moro to Brazil’s Supreme Court and key Lava Jato judges like Marcelo Bretas even endorsed Bolsonaro openly. Bolsonaro will likely strengthen Lava Jato if elected and use it as a means to criminalize the Left.

Thompson Flores, head of the Southern federal court of appeals responsible for overseeing Lava-Jato anti-corruption operations, was invited by General Mourão to give a lecture at Rio de Janeiro’s Military Club. The invite came soon after Flores made headlines for ignoring legal procedures to personally block an order — issued by a dissenting judge in the court Flores leads — to free Lula. Mourão and Flores claimed during a press conference that the meeting had nothing to do with Lula’s arrest, instead citing what they described as their long-term friendship.

Currently presided over by Mourão, the Military Club was one of the centers of the conspiracy that toppled Brazilian democracy in 1964. In 2014, the day after the truth commission published its report, the club placed an advertisement in Rio de Janeiro’s main paper defending the military dictatorship.

Haiti

Mourão, together with General Augusto Heleno, were Brazil’s top military commanders in its disastrous intervention in Haiti. According to international observers and human rights organizations, they are responsible for massacring dozens of civilians in the slums of Port au Prince in 2006. Now, they stand close to the highest political office in Brazil.

Haiti was thrown into turmoil by Western states in 2004 after the United States, Canada, and France supported the overthrow of Jean Bertrand Aristide’s mildly social-democratic government. After losing the countryside to an insurgency based in neighboring Dominican Republic, Aristide was forced on February 29 into an unmarked plain by American marines. They took over Port au Prince’s international airport and sent Aristide to the Central African Republic against his will. Eventually he was granted exile in South Africa.

Instead of offering solidarity to the deposed leader, Brazil’s left government supported the coup against Haiti’s popularly elected government. The PT government effectively volunteered to occupy Haiti. They were moved in part by the illusion that Brazilian military involvement in United Nations peacekeeping missions would elevate the country to the Security Council. The results were disastrous for both Haiti and Brazilian democracy.

Heleno was met with immediate hostility from Haitians after assuming control of military operations in the island by mid-2004. Pro-Aristide supporters, based in the peripheries of Cite Soleil and Belair, clashed with UN blue helmets in the capital, Port au Prince. The biggest slum in the country, Cite Soleil, was also Aristide’s main power base and the home of his party Fanmi Lavalas. In an attempt to eliminate opposition to the intervention, on July 5 Heleno ordered the execution of the slum’s pro-Aristide community leader Emmanuel “Dread” Wilme. Tens of mostly women and children were killed in the operation.

Video footage of the massacre, collected by human rights observers form the San Francisco Labor Council, which was later aired on Democracy Now!, showed gruesome images of dead Haitians killed under Heleno’s command. According to Seth Donnelly, who went to Cite Soleil the following day and witnessed Dread Wilme’s funeral, the event was widely attended by the traumatized community.

“We found homes, which when we say homes, we are talking basically shacks of wood and tin, in many cases, riddled with machine gun blasts as well as tank fire,” said Donnelly. “The holes in a lot of these homes were too large just to be bullets. They must have been tank-type shells penetrating the homes. We saw a church and a school completely riddled with machine gun blasts.”

The massacre fell very much in line with the Brazilian political discourse of law and order. When asked about the raid, General Heleno, says Donnelly, “initially challenged us, our delegation, as to why were we concerned about the rights of the ‘outlaws,’ the term that he used, and not the ‘legal force.’ He seemed to write off community testimony as being part of community hostility and part of these ‘gang attacks’ on UN forces.”

Estimates say at least twenty-seven Haitians were killed in the raid, mostly young women. Heleno’s response mirrors the Brazilian right’s championing of mass murder in the peripheries as a valid security policy, claiming that the only good bandit is a dead bandit.

Pressured by the Haitian solidarity movement in the United States, change in MINUSTAH leadership later that month sacked General Heleno. However following a sinister chain of events, his successor, General Urano Bacelar, was found dead three months after substituting Bolsonaro’s current chief adviser in Port Au Prince. While the Brazilian army described it as a “suicide” and avoided an official investigation, Wikileaks cables reveal skepticism towards the hypotheses, possibly linking his death to different conflicts involving the United Nations.

Brazil’s presence on the island was also partially responsible for spreading a cholera epidemic that killed thirty thousand people. Additionally, there were over two thousand accusations of rape leveled against Brazilian soldiers. Racist to its core, the operation was cheered on by the media as an opportunity for the Brazilian army to practice its future occupations of Rio’s favelas, with black Haitians serving as guinea pigs. Out of all the PT’s mistakes that strengthened anti-democratic elements in Brazilian society, Haiti was one of its most disastrous ones.

What’s at Stake

Brazil’s democracy hangs in the balance. Bolsonaro’s candidacy if successful will likely result in bloodshed, mass violence against the Left, and the destruction of what remains of workers’ rights.

Bolsonaro and his allies in the military are openly hostile to democracy. This ugly coalition has concluded that Brazil is impossible to govern democratically and only an authoritarian solution based on a new constitution will be able to return the country to stability.

Bolsonaro seeks to channel popular anger against Brazil’s political system and corrupt political class against democracy itself. While this anti-democratic sentiment has crystallized around opposition to the PT, one of the errors of the PT’s time in government was its failure to curtail the power of the military.

Bolsonaro’s response to Brazil’s social and security crisis is open violence. Like Duterte in the Philippines or Sisi in Egypt he promotes a politics that can be reduced to shooting your way through the country’s crisis. In a country where police mass murder is already business as usual, if elected Bolsonaro and his friends in the military could unleash a historic slaughter, the victims of which won’t only be poor black youth in the favalas. It will also include land activists, trade unions, socialists, and LGBT people. In this the murder of Marielle Franco serves as an example of a nightmarish future.

“Νέο-Σκλάβοι”: Ένα νέο είδος ανθρώπου και πολίτη έχει δημιουργηθεί, Διάβασμα σε 1’

3-μηνίτες , 5-μηνίτες, 8-μηνίτες: Οι Νέο-σκλάβοι του Νέο-φιλελευθερισμού

Εκτός από τους προνομιούχους και τους οικονομικούς και πολιτικούς Ελίτ κανείς δεν είναι μακρυά να βρεθεί ξαφνικά σε μια τέτοια κατάσταση


Θα είμαστε λίγο σύντομοι. Περπατώντας το πρωί σε μέρος της νέας παραλίας παρατηρούμε τώρα και 3 εβδομάδες ότι υπάρχει οίστρος εργασιών όσο αφορά κατασκευαστικά, πράσινο, υδραυλικά κλπ. Ευχάριστο – αλλά 8 μήνες πριν τις εκλογές? Δυσάρεστο, business as usual.


Θα ήταν σημαντικό να διερευνούσαμε την πυκνότητα των εργασιών τις τελευταίες δυο 5-ετίες του Δήμου τόσο όσο αφορά τις εργασίες του με δικά του εργοτάξια όσο και τις εργασίες του που έχει αναθέσει σε εργολάβους να του κάνουν. Επίσης θα ήταν σημαντικό να δούμε την διαχρονική κατανομή εκτέλεσης και διεκπεραίωσης των εργασιών συντήρησης και ανανέωσης σε τμήματα του δημόσιου χώρου και να δούμε αν τελικά λόγω εκλογών λίγους μήνες πριν την διεξαγωγή τους ξεκινούν τα προεκλογικά έργα ή απλά λόγω απόγνωσης μέσα στο ΔΣ, ο αυτοκράτορας δέησε να ξεκινήσει και να δώσει χρήματα για την συντήρηση, καθώς όλα κατέρρεαν.

Ο Δήμαρχος και κάποιοι Αντιδήμαρχοι έχουν βάλει ουκ ολίγες φορές στο στόμα τους τη λέξη βιωσιμότητα . Μάλλον την αναφέρουν επειδή είναι „in“ , παλαιότερα είχαν οι ΄ίδιο στο στόμα τους τη λέξη «πράσινη ανάπτυξη» ακόμα και «πράσινη επανάσταση» του είχε ξεφύγει και είχε πει κάποιος «ΚΑΣΟΚΟΣ» (βλέπε Χαραλαμπίδης).


Εάν πάρουμε από την αρχή το θέμα της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης, βλέπουμε ότι τίποτα αλλά απολύτως τίποτα δεν συντρέχει στο να θεωρήσουμε την δημοτική- ανύπαρκτη- πολιτική σαν βιώσιμη. Από την ηχορύπανση, την ατμοσφαιρική ρύπανση, τη διαχείριση του δημόσιου χώρου, την ανανέωση των δένδρων και του πράσινου στους δημόσιους χώρους τον χώρο Ποτάκι της κάσταςδιάθεσης για πεζούς και ποδηλάτες, τα βρωμερά μαζικά μέσα μεταφοράς του ΟΑΣΘ, αλλά με wifi παρακαλώ, που σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε αυτά΄, αλλά θα έχουν το μετρό, και πολλά άλλα. Για πολιτιστικές εκδηλώσεις όμως του τύπου „tittyainment“, και πολιτιστικές εκδηλώσεις τύπου φεστιβάλ -όπως το ονομάζουν πλέον- τα «Δημήτρια» για την κάστα τους έχουμε και χρήματα και χρόνο και χώρο και ποτάκι, αλλά μαλώνουν και για τις αναθέσεις στο ΔΣ. Τρισδιάστατη πολιτική εδώ, μηδενική στη βιώσιμη ανάπτυξη.


Ο δημόσιος χώρος τώρα και 4 χρόνια είχε εγκαταλειφθεί. Τρανταχτό παράδειγμα το στολίδι των Θεσσαλονικέων- όπως το αποκαλούν- η νέα παραλία. Τελευταία λοιπόν βλέπουμε ένα όργιο εργασιών παντού: από συντριβάνια μέχρι πράσινο κούρεμα, καθαρισμός κλπ. κλπ.

Γνωρίζουμε ότι ο Δήμος συντηρεί και ανανεώνει το μεγαλύτερο ποσοστό με εργολαβικές διαδικασίες και μερικές εργασίες μέσω ιδίων(Δημοτικών) εργαζομένων.


Οι περισσότεροι ίδιοι εργαζόμενοι είναι 3-μηνίτες, 5 μηνίτες και 8-,μηνίτες

Εάν παρατηρήσει κάποιος πως εργάζονται, κάτω από ποιες συνθήκες με τι εργαλεία και μέσα, που συνήθως αυτές οι εργασίες είναι χειρωνακτικού χαρακτήρα θα δει, ότι πλέον οι εργαζόμενοι τούτοι αρχίζουν και μοιάζουν μεταμοντέρνων νεοφιλελεύθερων σκλάβων. Βλέπε φωτώ παρακάτω.


Και ερωτώνται, η Δημαρχιακή αρχή και οι υπηρεσίες της, αλλά απευθυνόμαστε και στο Δήμαρχο ο οποίος σαν ‘persona’ έχει μιλήσει και για βιώσιμη ανάπτυξη. Γνωρίζουν τι θα πει βιώσιμη ανάπτυξη ή θεωρούν ότι βιώσιμη ανάπτυξη είναι η αλλαγή των λαμπτήρων του δημοτικού φωτισμού από Νατρίου σε LED για να μειωθεί το οικολογικό αποτύπωμα της πόλης. Και βεβαίως συμβάλλει και αυτό αλλά αυτό είναι μια άλλη αμαρτία που λένε.


Δεν γνωρίζουν ότι σε τέτοιες περιόδους που διανύουμε θα πρέπει να έχουν τα μάτια τους 400% για να μη μας πάρει από κάτω ο επιθανάτιος ρόγχος τη κοινωνικής ισότητας και της δικαιοσύνης, αλλά και λόγω της  στενότητας που υπάρχει στο προϋπολογισμό του Δήμου?


Από πλευράς Δήμου και δημοτικό εργοτάξιο λοιπόν: Όταν δίνεις μια εργασία σε κάποιο εργάτη 3-μηνίτη, 5-μηνίτη ή 8-μηνίτη να κάνει του λες: 

  • Σήμερα έχουμε να καθαρίσουμε τα ξερά φύλλα ανάμεσα από τους θάμνους. Πάρε τη τσουγκράνα ένα μικρό κλαδευτήρι και μια τσάπα(αν χρειαστεί )και πήγαινε.

  • Σήμερα έχουμε να καθαρίσουμε το συντριβάνι στο κήπο των γλυπτών που το έχουμε εγκαταλείψει από την Άνοιξη του 2017. Πάρτε αυτά τα εργαλεία και πηγαίνετε να καθορίσετε το συντριβάνι, πλησιάζει η 28η Οκτωβρίου

Πριν από αυτό βλέπεις και κρίνεις εάν ο σωματότυπός του και η ηλικία του είναι για να εκτελέσουν τέτοιου είδους εργασίες, διότι εάν είναι και μακροχρόνιος άνεργος έχει σημασία για τον ίδιο και τις ικανότητές του.

Από πλευράς Δήμου με εργολαβικό εργοτάξιο: Στη σύμβαση δεν αναφέρεται ότι ο εργολάβος μπορεί να εκτελέσει τις ακόλουθες εργασίες που αναφέρονται παρακάτω με ανθρώπινο δυναμικό τεχνικά μέσα και εργαλεία σύμφωνα με το νόμο περί δημοσίων έργων και εργολαβιών αλλά και εργατικής νομοθεσίας? Δεν ενδιαφέρεται ο Δήμος σαν πολιτική εξουσία πρώτου βαθμού Αυτοδιοίκησης να έχει εργαζόμενους που τους σέβεται το σύστημα και δεν τους εκμεταλλεύεται?

Εάν ο Δήμος ό οποίος θεωρεί ότι πράττει βιώσιμα, βλέπει την βιωσιμότητα μόνο στα LED και ουχί και στη βιωσιμότητα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ναι υπάρχει και κοινωνική βιωσιμότητας εκτός την οικολογική-περιβαλλοντική, τότε ο Δήμος διαπράττει κοινωνικά πταίσματα μέχρι ακόμα και ηθικά αδικήματα εν γνώση του.

Όλα τα παραπάνω σε σχέση με τις φωτογραφίες μας ωθούν στο να κατανοήσουμε, ότι τελικά η πολιτική λιτότητα τους Νεοφιλελευθερισμού παρήγαγε και ένα άλλος νέο είδος πολιτών- σκλάβων, που απλά συμπολιτεύεται το σημερινό σύστημα για να μπορέσει να υπάρξει πραγματικά και να μη καταρρεύσει. Παλαιότερα δεν θα είχαν την ιδιότητα του πολίτη αλλά μόνο του σκλάβου,


Όλοι αυτοί που εργάζονται στους Δήμους δεν βλέπουν πως εξελίσσεται η εργασιακή σχέση των νέων σκλάβων με τους λεγόμενους μόνιμους? Γιατί δεν μιλούν,  γιατί τα συνδικαλιστικά τους όργανα δεν βγαίνουν στην πολιτική αντίσταση για τους συναδέλφους τους. Δεν τους θεωρούν ισότιμους? Τι θα συμβεί όταν κάποια στιγμή οι Χ-μηνίτες γίνουν μόνιμοι και οι μέχρι σήμερα μόνιμοι θα πρέπει να προσαρμοστούν εργασιακά και μισθολογικά στους νέους συναδέλφους τους?


Και εν πάση περιπτώσει, ας μην είναι του Δημοτικού συνεργείου- παρόλο που είναι-, ο 64χρονος κύριος με το κλαδί . Δεν ενδιαφέρεται ο Δήμος υπό ποιες συνθήκες εργάζεται ο ‘σκλάβος’ στο εργολάβο του και αν πραγματικά έχει τις δαπάνες και τα έξοδα που ανέφερε ο εργολάβος στη σύμβαση για την εκτέλεση των εργασιών του και σε ποια πλαίσια εργατικής νομοθεσίας κινείται? Νίπτω τα χείρας μου μετά  την εργολαβική σύμβαση?

Το χειρότερο δε είναι αυτό που δεν φαίνεται αλλά διαφαίνεται. Ο ρατσιστικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου συστήματος και μέτρου απασχόλησης Ο Δήμος απασχολεί συνήθως Έλληνες, οι εργολάβοι συνήθως αλλοδαπούς.

Η πολιτική τρίβει τα χέρια της. Η ανεργία μειώθηκε, ο λαός έχει πάλι να φάει.


…490 ευρώ το μήνα


clip_image002

Το αυτοσχεδιαζόμενο σαν εργαλείο, κλαδί,  από άνδρα 64 ετών για να καθαρίσει τα

ξηρά φύλλα από τους θάμνους μέσα

clip_image004

Φανταστείτε την απόγνωση αυτού του άνδρα στα 64 χρόνια τους καθαρίζει σε

αστικό Δήμο, το Δήμο της Θεσσαλονίκης τα ξερά φύλλα με τέτοια στάση σώματος

για 2 ώρες όχι παραπάνω!


clip_image006

Ηλεκτρολόγος 8-μηνίτης με αυτοκατασκευασμένο εργαλείο εκείνη την ώρα. Δυο

τάβλες καρφωμένες σταυρωτά για να καθαρίσει το πάτωμα του συντριβανιού.

clip_image008

Νέος 8-μηνίτης με σπάτουλα (15 cm πλάτος) δεμένη σε κοντάρι να ξύσει ολόκληρο

το συντριβάνι

21 Οκτ 2018

Ο Νεοφιλελευθερισμός φαίνεται να βρίσκεται προς το τέλος του. Έφερε όμως τον ‘απαλό φασισμό’. Οι ελίτ θα αρχίσουν να ανησυχούν. Το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν …Διάβασμα σε 3,5’

Ο επόμενος σεισμός*) και ο απαλός φασισμός

[Der-Freitag_thumb2_thumb_thumb_thumb%5B2%5D_thumb%5B2%5D]Ο Νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται προς το τέλος του. Το ερώτημα που τίθεται είναι, εάν θα φύγει σιωπηλά ή θορυβώδης. Δυο σενάρια θα μπορούσαν να υπάρξουν.

Διάβασμα σε 3,5’ THS 21102018

Das kommende Beben

Foto: Clive Brunskill/Allsport/Getty Images


Όσο πιο συχνά εμφανίζονται τα «σοκ», τόσο πιο ανούσιο είναι να σκεφτόμαστε για τυχόν μακροπρόθεσμες εξελίξεις. Στη συνέχεια φυσικά να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις αιτίες τους – το τι «συνδέουν τα «σοκ» και κατ’ επέκταση ποια είναι η παραμετροποίηση τους.


Σκεφτείτε την Ευρώπη πριν από 50 χρόνια: Υπήρχε πλήρης απασχόληση, το δημόσιο χρέος είχε μειωθεί για 20 χρόνια, ενώ επεκτάθηκε το κράτος πρόνοιας. Μια ενωμένη Ευρώπη ήταν μια πραγματική ουτοπία τότε. Σήμερα 18 εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι(στατιστικά), πραγματικά άνω των 50 εκατομμυρίων, 100 εκατομμύρια πρέπει να είναι ευχαριστημένοι με «άτυπες» θέσεις εργασίας [και bulshit jobs-], το δημόσιο χρέος είναι υψηλό, «εμείς» όμως δεν μπορούμε να έχουμε πλέον την πολυτέλεια ενός κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Ο εθνικισμός επιταχύνει την Ευρωπαϊκή αποσύνθεση.

Πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό; Και μάλιστα, όταν ταυτόχρονα αυξήθηκε το ΑΕΠ 2,5 φορές! Χωρίς συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτό το θέμα, δεν χρειάζεται καθόλου να σκεφτούμε πως θα συνεχιστεί η κατάσταση στην Ευρώπη.


Ας ανακεφαλαιώσουμε πολύ σύντομα το μεγάλο δρόμο προς τη κρίση. Υπό την αυξανόμενη επιρροή των νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, όπως τον Milton Friedman, στις ΗΠΑ, το 1971 άφησαν και κατέρρευσε το σύστημα των σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, το δολάριο έχασε σε δύο φάσεις από δυο φορές 25% της αξίας του. Στη συνέχεια, ο ΟΠΕΚ απάντησε με δύο «πετρελαϊκές κρίσεις» (1973 και 1979), η οποίες έφεραν δύο παγκόσμιες προπάντων οικονομικές υφέσεις. Την ταυτόχρονη άνοδο της ανεργίας και του πληθωρισμού "εκμεταλλεύτηκαν" οι νεοφιλελεύθεροι για να αντικρούσουν τον Κεϋνσιανισμό. Οι εκπρόσωποί του (και όχι ο ίδιος ο Κεϋνς, για παράδειγμα) υποστήριξαν ότι θα μπορούσε ένας υψηλότερος πληθωρισμός να υπάρξει και αντ’ αυτού μια μείωση της ανεργίας. Ωστόσο, η θεωρία αυτή ήταν δυνατή μόνο σε μια κλειστή οικονομία, παρόλο που η άνοδος του πληθωρισμού οφείλεται στην «πετρελαϊκή κρίση» και ότι τελικά οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι είχαν συμβάλει στη κρίση με την απαίτησή τους για ελεύθερες συναλλαγματικές αγορές.


Νομιμοποίηση απελευθέρωση

Από τότε, η παλαιά θεωρία της ισορροπίας κυριαρχεί ξανά. Υποθέτει ότι οι άνθρωποι είναι μόνο άτομα, μόνο εγωιστικά, μόνο ορθολογικά και μόνο ανταγωνιστικά, των οποίων τον εγωισμό, μετατρέπει ένα «αόρατο χέρι το χέρι της αγοράς» προς ένα ιδανικό αποτέλεσμα για το άτομο. Αυτή η θεωρία νομιμοποιεί την απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών, την αποδυνάμωση του κράτους πρόνοιας και κατ’ επέκταση αυτού του «κοινού Ευρωπαϊκού» οικοδομήματος.

Η αύξηση των τιμών λόγω των προϊόντων της υποτίμησης του δολαρίου και του σοκ του πετρελαίου, ελέγχεται με υψηλή πολιτική επιτοκίων, από το 1980, το επιτόκιο στην Ευρώπη ήταν για 35 χρόνια πάνω από το ρυθμό ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, τα παράγωγα χρηματοοικονομικών προϊόντων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα διευκόλυναν τη ταχεία σπέκουλα πάνω στις διακυμάνσεις των συναλλαγματικών ισοτιμιών, των τιμών πρώτων υλών, τα επιτόκια και οι τιμές των μετοχών αυξήθηκαν.


Υπό αυτές τις συνθήκες, η εταιρείες μετατόπισαν το κίνητρο του κέρδους τους από την πραγματική οικονομία στις χρηματοοικονομικές επενδύσεις. Η οικονομική ανάπτυξη έπεσε, η ανεργία αυξήθηκε όπως επίσης και το δημόσιο χρέος. Έτσι, συνταγογραφήθηκαν απλές θεραπείες στη δεκαετία του 1990:  η λιτότητα και η μείωση της του επιδόματος ανεργίας όπως και των πραγματικών μισθών φρενάρουν τη ζήτηση και κατ’ επέκταση τη παραγωγή, την ίδια στιγμή ιδιαίτερα οι χρηματοπιστωτικές αγορές αυξανόταν όλο και περισσότερο.


Σύμφωνα με τις «προ δονήσεις» του χρηματιστηριακού κραχ του 2000, τρεις «ανοδικές αγορές» (μετοχές, ακίνητα, πρώτες ύλες) δημιούργησαν ένα τεράστιο δυναμικό του οποίου η συντριβή ξέσπασε το 2008 σε τρεις „bear market“. Η ταυτόχρονη υποτίμηση σε αυτούς τους τρεις κύριους τύπους περιουσιακών στοιχείων ήταν η συστημική αιτία της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. [Οι κ.κ. όμως δεν το είδαν έτσι, καθώς θεωρητικά δεν το είχαν προβλέψει ποτέ.]

Η ενοποίηση των πολλών φάσεων στον μακρύ δρόμο προς την κρίση συνίσταται στη κυριαρχία μιας «τάξης χρηματοοικονομικού καπιταλιστικού παιχνιδιού», που  επιστημονικά νομιμοποιείται από τη νεοκλασική-νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία. Αυτό προκύπτει σαφώς από τη σύγκριση με τη περίοδο της ευημερίας των δεκαετιών του 1950 και του 1960. Εκείνη την εποχή η πολιτική ακολουθεί τις συστάσεις του Keynes: να περιοριστεί ριζικά το πεδίο εφαρμογής για την κερδοσκοπία από τους «παραγωγούς χρήματος», να γίνει η λεγόμενη «ευθανασία των εισοδηματιών».


Οι συνέπειες των αχαλίνωτων χρηματοπιστωτικών αγορών - το χρηματιστηριακό κραχ του 1929 στις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις της δεκαετίας του 1930 - ήταν ακόμα ζωντανές, στις μνήμες όλων. Με σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες, σταθερές τιμές των βασικών προϊόντων, τα επιτόκια κάτω από το ρυθμό ανάπτυξης και «αδρανείς» χρηματιστηριακές αγορές, το κίνητρο του κέρδους θα μπορούσε να ξεδιπλωθεί μόνο στην πραγματική οικονομία: οι εταιρείες επικεντρώνονται στη διαμόρφωση του πραγματικού κεφαλαίου και κατά συνέπεια των θέσεων εργασίας. Επομένως, το «οικονομικό θαύμα» δεν ήταν περίεργο, αλλά συνέπεια των συνθηκών παροχής κινήτρων.


Μια τέτοια «πραγματική καπιταλιστική συμφωνία παιχνιδιού» ιδρύθηκε τρεις δεκαετίες αργότερα - γύρω στο 1980 - στην Κίνα από τις μεταρρυθμίσεις του Deng, σύμφωνα με το σύνθημα «καπιταλιστές όλων των χωρών ελάτε σε μας - αλλά μόνο στην πραγματική οικονομία!».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες η πλήρης απασχόληση επιτεύχθηκε ήδη από το 1960, η οικονομία ήταν τόσο σταθερή ώστε ταυτόχρονα ήταν δυνατό να επεκταθεί το κράτος πρόνοιας και να μειωθεί ο λόγος του δημόσιου χρέους. Αυτές οι επιτυχίες ενίσχυαν μια χειραφετημένη στάση: οι άνθρωποι δεν χρειάζεται να υποταχθούν στις "ανώνυμες δυνάμεις της αγοράς" (Hayek), αλλά μπορούσαν να συνδιαμορφώσουν πολιτικά τις οικονομικές διαδικασίες.


Άνοδος της Σοσιαλδημοκρατίας

Γιατί όμως παραιτήθηκαν από αυτό το μοντέλο επιτυχίας; Για να το καταλάβουμε, πρέπει να επιστρέψουμε στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Μετά την λαμπρή επιτυχία της «Γενικής Θεωρίας» (1936) του Κεϋνς, σιωπούσε ο επιστημονικός αντίπαλός του, ο Hayek, αλλά δεν παραιτήθηκε. Το 1944 έγραψε στο βιβλίο του «ο δρόμος προς τη δουλεία» η κατήχηση της νεοφιλελεύθερης «αντι-μεταρύθμισης»: με το κράτος πρόνοιας και την πολιτική πλήρης απασχόλησης απειλείται η ελευθερία. Το 1947 ίδρυσε τη Mont Pelerin Κοινωνία (MPS), που συνδέεται με «πρωτότυπους στοχαστές» (μεταξύ των οποίων οκτώ βραβευμένοι με Νόμπελ) με προπαγανδιστές στις δεξαμενές σκέψης και των μέσων μαζικής ενημέρωσης ( «εμπόρους μεταχειρισμένων ιδεών» - Original έκφραση Hayek) και με χρηματοδότες [φυσικά]. Για είκοσι χρόνια, η MPS προετοίμαζε την "Αντί-Μεταρρύθμιση" με την παραγωγή και τη διάδοση των θεωριών της.


Abbildung 1 Verfall von Immobilienpreisen, Aktienkursen sowie Rohstoffpreisen

Σχήμα 1: Πτώση των τιμών των ακινήτων, των τιμών των μετοχών και των τιμών των βασικών προϊόντων και της μεγάλης κρίσης. Πηγή: Yahoo Finance, Case-Shiller, Standard & Poors


Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ήταν ή ώρα τους: Μετά την επίτευξη της πλήρους απασχόλησης συνδικάτα, σοσιαλδημοκράτες και διανοούμενοι είχαν πάει στην επίθεση. Το αριστερό πνεύμα της εποχής (το Zeitgeist), οι συγκρούσεις για την ανακατανομή, η αύξηση του πληθωρισμού και η άνοδο της σοσιαλδημοκρατίας κατέστησαν εύκολο για τους νεοφιλελεύθερους να επιβάλουν εκ νέου τη θεωρία της ισορροπίας. Νομιμοποίησαν την ενδυνάμωση των χρηματοπιστωτικών αγορών.


Ενώ το "πρότυπο ευημερίας" κατέρρευσε λόγω της επιτυχίας του, ο νεοφιλελευθερισμός θα αποτύχει λόγω της αποτυχίας του.

Διότι οι σημαντικότερες κρίσεις θα επιδεινωθούν δραματικά σε μια νέα χρηματοπιστωτική κρίση, και πάλι που θα προκληθούν από ταυτόχρονες „bear markets“, κυρίως μετοχών και ακινήτων (Σχήμα 1), και επιπλέον των ομολόγων (κρατικών). Οι τρείς έχουν ανοδικές τάσεις τα τελευταία χρόνια, έχτισαν και πάλι ένα τεράστιο «δυναμικό υποτίμησης». Δεν θα υπάρξει έλλειψη για αφορμές για χρηματοοικονομικές κρίσεις όπως φαίνεται, από  εμπορικούς πολέμους μέχρι την κλιμάκωση της σύγκρουσης γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο και το Brexit,  τη Τουρκία, τη Ρωσία και τη Μέση Ανατολή.


Στη συνέχεια, η πολιτική μπορεί να αντιδράσει με δύο τρόπους: είτε να παραμένει προσηλωμένη στο  νεοφιλελεύθερό της «χάρτη πλοήγησης» των αποφασισμένων και το τι προβλέπεται - όπως το 2010 - «μια από τα ίδια» δηλαδή, ή επιστρέφει μετά από 50 χρόνια αντιμεταρρύθμισης πίσω στην παράδοση της χειραφέτησης και (επομένως) στην αυτο-ενδυνάμωση και (συν-) διαμόρφωση της κοινωνίας.


Δεξιοί λαοπλάνοι υπόσχονται "κοινωνική ζεστασιά"

Το απαισιόδοξο σενάριο: η ανεργία, η φτώχεια και η ανισότητα θα ανέλθουν στα ύψη. Η υποτίμηση του συνταξιοδοτικού κεφαλαίου ενισχύεται και από την μείωση των συντάξεων του κράτους πρόνοιας. Γενικά, η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου αυξάνει τη πικρία για το «κοινωνικό πάγωμα» της νεοφιλελεύθερης ΕΕ. Ο εθνικισμός και ο λαϊκισμός εξαπλώνονται. Οι δεξιοί λαϊκιστές υπόσχονται "κοινωνική ζεστασιά", αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο σε μια (αντίστοιχη) κοινότητα εθνικής πολιτικής. Για αυτούς, το ευρώ είναι το μέσο που αποδυνάμωσε ή κατέστρεψε τα εθνικά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Μόνο με την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα θα μπορούσε να σταματήσει αυτή η διαδικασία.


Μια διάλυση της νομισματικής ένωσης θα οδηγήσει την Ευρώπη σε οικονομικό πόλεμο: Μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια «οικονομικής αλχημείας» το σύνολο του ενεργητικού των τραπεζών είναι τρεις έως πέντε φορές του ΑΕΠ της ΕΕ. Υπάρχουν επίσης μετοχές και ομόλογα, τα οποία κατέχονται άμεσα από τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τις εταιρείες και τους ιδιώτες. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του «οίκου των χαρτιών» αναφέρεται σε ευρώ, κυρίως χρέη ή υποχρεώσεις μεταξύ χωρών της ευρωζώνης.


Εάν η νομισματική ένωση διαλυθεί, θα πρέπει το κάθε  «χαρτί» (Οικονομικός τίτλος) να «επαναξιολογηθεί» από το ευρώ σε κάθε ένα από τα 19 νέα/παλιά εθνικά νομίσματα. Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα 342 διμερείς σχέσεις πιστωτών και οφειλετών, καθένα με διαφορετικούς τύπους χρηματοπιστωτικών μέσων (από τραπεζικές καταθέσεις σε παράγωγα). Επομένως, δεν θα είναι δυνατή μια κανονική διευθέτηση του ευρώ. Όπως στη φύση, έτσι υπάρχουν μη αναστρέψιμες διαδικασίες στην κοινωνία: Μπορείτε να ρίξετε 19 υγρά σε μια κανάτα, δεν μπορέσετε μετά να τα ξεχωρίσετε, μόνο αν έχουν διαφορετικό ειδικό βάρος. Εδώ όμως έχουν κοινό, το ευρώ.


…τεράστιες "δυνάμεις θυμού"

Επιπλέον, μια αποτυχία του ευρώ θα απελευθέρωνε τεράστιες " δυνάμεις θυμού" που θα στοχεύουν κυρίως στη Γερμανία. Επειδή στις χώρες της κρίσης που υπαγορεύεται η πολιτικής της λιτότητας από την «Γερμανική ΕΕ», η λιτότητα έχει προκαλέσει καταστροφές. Να αποφορτιστεί πλήρως δεν μπορεί πλέον μια τόσο συσσωρευμένη οργή (ακόμα), επειδή θέλουν οι περισσότεροι να παραμείνουν στη νομισματική ένωση και, συνεπώς όλα εξαρτώνται από την καλή θέληση της Γερμανίας.


Αυτό θα άλλαζε ριζικά εάν η νομισματική ένωση διαλυόταν και όλα τα μέτρα λιτότητας θα αποδεικνυόταν μάταια. Πάνω στη πικρία τους, οι χώρες σε κρίση θα κηρύξουν μορατόριουμ του εξωτερικού χρέους τους απέναντι σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και θα επιδιώξουν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους μέσω υποτιμήσεων. Το οικονομικό χάος και ο οικονομικός πόλεμος θα ενίσχυαν τον εθνικισμό - οι αλυσιδωτές αντιδράσεις θα ήταν ανεξέλεγκτες.


Ο μεγάλος χαμένος της κατάρρευσης της νομισματικής ένωσης θα ήταν ο (πρώην) κερδοσκόπος, η Γερμανία: Ένα μεγάλο μέρος των συναλλαγματικών διαθεσίμων της θα χαθούν, καθώς και η ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών της (σε αντίθεση με τη δεκαετία του 1970 οι υποτιμήσεις των νομισμάτων της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, κλπ, δε θα αύξαναν το πληθωρισμό σε αισθητά επίπεδα). Η Bundesbank θα μπορούσε να μετριάσει αυτό το φαινόμενο μόνο με την αγορά τεράστιων ποσών κρατικών ομολόγων που εκδόθηκαν από τις χώρες υποτίμησης(της κρίσης).


Ο "απαλός φασισμός"

Με ανταγωνιστικές υποτιμήσεις και οικονομικό πόλεμο μέσα στην Ευρώπη, η διαδικασία της κρίσης θα επιταχυνθεί, ποιοτικά παρόμοια με τη δεκαετία του 1930, σε έκταση και ταχύτητα, διαφορετικά όμως: Οι ομοιότητες συνίστανται στα επακόλουθα μέτρα λιτότητας, στις περικοπές των επιδομάτων ανεργίας και των πραγματικών μισθών, σε περικοπές πρόνοιας, στην άνοδο των δεξιών λαικιστών, στη καθοδήγηση των συναισθημάτων του θυμού, της πικρίας και του φόβο για το μέλλον εναντίον «αποδιοπομπαίων τράγων» και στην αύξηση του εθνικισμού. Οι διαφορές είναι ότι ο ρυθμός της κρίσης και η έκταση της κρίσης είναι πολύ χαμηλότεροι σήμερα απ 'ότι ήταν τότε.


Σύμφωνα με το αισιόδοξο σενάριο, οι (οικονομικές και πολιτικές) ελίτ και οι υποστηρικτές τους στα ΜΜΕ θα συνειδητοποιήσουν, ότι ο νεοφιλελευθερισμός παρά το γεγονός ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν χρήσιμος για τα ενδιαφέροντά τους, προετοιμάζει το έδαφος για ένα πιο ριζοσπαστικό εθνικισμό και τον λαϊκισμό, ή ακόμα και για ένα "Απαλό φασισμό". Αυτός ο αναχρονισμός θα διαταράξει σημαντικά την παγκοσμιοποιημένη επιχειρηματική δραστηριότητα.

Έτσι, υπάρχει μια πιθανότητα ότι η - καλά μελετημένη - ιδιοτέλεια των ελίτ ανοίγει το δρόμο για μια αποχώρηση από την «οικονομική αλχημεία», και για μια - αρκετή - ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας και του κράτους πρόνοιας, αν μη τι άλλο ως βάση για στενότερη ολοκλήρωση της Ευρώπης. Διότι ο κίνδυνος μιας "απειλητικής" αύξησης της δύναμης των συνδικάτων ή των αριστερών κομμάτων - όπως στη δεκαετία του 1960 - δεν υπάρχει.


Είτε λοιπόν επιστρέψουμε στο σενάριο μιας «δεξιάς λαϊκίστικης επανεθνικοποίησης της Ευρώπης» ή στην επιστροφή στις δυνάμεις του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου: Ο νεοφιλελευθερισμός σε δύο περιπτώσεις θα έχει τελειώσει - τουλάχιστον για μερικές δεκαετίες.


*)Ο Stephan Schulmeister είναι Αυστριακός οικονομολόγος. Από το 1972 έως το 2012 διεξήγαγε έρευνα στο WIFO στη Βιέννη. Στο βιβλίο του 2018 «Ο δρόμος προς την ευημερία», χρησιμοποιεί το παράδειγμα της μεταπολεμικής περιόδου για να αναλύσει την ευημερία και την κρίση ως ακολουθία πραγματικών και οικονομικών καπιταλιστικών «παιχνιδιών» και δείχνει ότι αυτό το μοντέλο μπορεί και εξηγεί επίσης χρονικά νωρίτερους «μακρύς κύκλους» στη καπιταλιστική ανάπτυξη.

19 Οκτ 2018

Ηλεκτρικά αυτοκίνητα: Πόσο πράσινη και βιώσιμη είναι η παραγωγή τους. Διάβασμα σε 2,5’

How Green is a green electric Car?- Πόσο πράσινο είναι ένα πράσινο ηλεκτρικό όχημα;

Bloomberg By Niclas Rolander, Jesper Starn, and  Elisabeth Behrmann October 16, 2018. Με την συνδρομή Jie Ma, Christoph Rauwald, David Stringer, and Hayley Warren.

*) σε πλάγια γραμματοσειρά και γκρι, τοποθετήσεις του Blogger                                              Διάβασμα σε 2,5 ‘ THS 19102018


Κάτω από τα καπώ των εκατομμυρίων καθαρών ηλεκτρικών αυτοκινήτων που έρχονται στους δρόμους του κόσμου τα επόμενα χρόνια θα είναι και μια βρώμικη μπαταρία.

Κάθε μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία έχει σχέδια για ηλεκτρικά οχήματα για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, ωστόσο οι κατασκευαστές, γενικά, κατασκευάζουν μπαταρίες ιόντων λιθίου σε μέρη, με μερικά από τα πιο ρυπογόνα ηλεκτρικά δίκτυα στον κόσμο.

 

Μέχρι  το 2021, θα υπάρξει δυναμικότητα για τη δημιουργία μπαταριών για περισσότερα από 10 εκατομμύρια αυτοκίνητα που κινούνται σε πακέτα 60 KW, σύμφωνα με τα στοιχεία του BloombergFNB. Οι περισσότεροι προμηθευτές θα προέρχονται από περιοχές όπως η Κίνα, η Ταϊλάνδη, η Γερμανία και η Πολωνία, οι οποίες βασίζονται σε μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως ο άνθρακας για ηλεκτρική ενέργεια.

 

Δεν είναι τόσο πράσινο

      Ένα γερμανικό ηλεκτρικό αυτοκίνητο θα χρειαζόταν περίπου 10 χρόνια μέχρι το break even point μιας αποδοτικής για το περιβάλλον έκλυσης αερίων

An electric vehicle in Germany would take more than 10 years Ι

Το έτος 1 περιλαμβάνει τις εκπομπές στη φάση παραγωγής. Προβλέψεις βάσει των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και του ενεργειακού μίγματος το 2017.

Πηγή: σύμβουλοι στρατηγικής Berylls

 

"Αντιμετωπίζουμε ένα κύμα επιπλέων επιπρόσθετων εκπομπών CO2", δήλωσε ο Αντρέας Ράντικς, διευθύνων σύμβουλος στη Berylls Strategy Advisors, με έδρα το Μόναχο, η οποία υποστηρίζει ότι προς το παρόν οι οδηγοί στη Γερμανία ή στην Πολωνία μπορεί να είναι ακόμα καλύτεροι με μια αποτελεσματική μηχανή diesel.

 

Τα ευρήματα,  δείχνουν ότι ενώ τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι χωρίς εκπομπές στο δρόμο, εκλύουν ακόμα πολύ το διοξείδιο του άνθρακα από ότι αυτά τα συμβατικά αυτοκίνητα.

 

Απλά  για να φτιάξετε κάθε μπαταρία αυτοκινήτου - που ζυγίζει πάνω από 500 κιλά σε μέγεθος ενός σπορ αυτοκινήτου - θα εξέπεμπε μέχρι και 74% περισσότερο C02 από την παραγωγή ενός αποδοτικού συμβατικού αυτοκινήτου, αν είναι κατασκευασμένο σε εργοστάσιο που τροφοδοτείται με ορυκτά καύσιμα όπως η Γερμανία, σύμφωνα με τα ευρήματα της Berylls.

 

Ωστόσο, οι ρυθμιστικές αρχές δεν έχουν καθορίσει σαφείς κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με τις αποδεκτές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, παρόλο που η Κίνα, η Γαλλία και η Βρετανία κινούνται προς την πλήρη απαγόρευση των κινητήρων καύσης.

 

«Θα φτάσουμε στο σημείο να διερευνούμε  πώς κατασκευάζεται και που η μπαταρία, ακόμα και από πού θα έχουμε την ηλεκτρική μας ενέργεια», δήλωσε ο Henrik Fisker, διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος της Fisker Inc.,υπεύθυνος παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων με έδρα την Καλιφόρνια.

 

Για το δούμε λίγο προοπτικά,  ο μέσος Γερμανός ιδιοκτήτης αυτοκινήτων θα μπορούσε να οδηγήσει ένα όχημα με αέριο για σχεδόν τριάμισι χρόνια, ή για περισσότερα από 50.000 χιλιόμετρα, πριν από ένα Nissan Leaf με μπαταρία 30 kWh θα ανταγωνιζόταν ένα άλλο π.χ. diesel όχημα  στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σε χώρα με συμβατικές πηγές ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Berylls.

 

Η βρωμιά στις μπαταρίες ηλεκτρικών αυτοκινήτων

Οι κατασκευαστές μπαταριών σχεδιάζουν εργοστάσια στη Γερμανία, την Πολωνία, όπου ο άνθρακας παραμένει βασιλιάς.Η χωρητικότητα περιλαμβάνει εγκαταστάσεις που έχουν ανακοινωθεί και βρίσκονται υπό κατασκευή. Πραγματική παραγωγή ενέργειας το 2017.

An electric vehicle in Germany would take more than 10 years ΙΙ

Πηγές: Bloomberg New Energy Finance, Ευρωπαϊκό Δίκτυο Διαχειριστών Συστημάτων Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας

 

Και αυτή είναι μια από τις μικρότερες μπαταρίες στην αγορά: το i3 της BMW έχει μπαταρία 42 kWh, το επερχόμενο crossover EQC της Mercedes θα έχει μπαταρία 80 kWh και το e-tron της Audi θα φτάσει στα 95 kWh.

 

Με τέτοιες βαριές μπαταρίες, το αποτύπωμα άνθρακα ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου μπορεί να αυξηθεί αρκετά περισσότερο ακόμα και πέρα από τον εκθεσιακό χώρο, ανάλογα με τον τρόπο φόρτισης. Η οδήγηση στη Γαλλία, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πυρηνική ενέργεια, θα εκλύει πολύ λιγότερο CO2 από τη Γερμανία, όπου το 40% του δικτύου καίει άνθρακα.

Ελβετία

Πηγές:  http://www.meteozurich.ch  CO2-ρύπων  διαφορετικών μηχανών κίνησης για όλο το κύκλο ζωής(από παραγωγή μέχρι αδρανοποίηση-οικολογικό ισοζύγιο). Τα στοιχεία αναφέρονται  σε μεσαίου τύπου συγκρινόμενα οχήματα με αποδοτικότητα σε Km 150.000.Πηγή: PSI, EMPA, ETH (2016). THELMA project.

"Δεν  είναι μεγάλη αλλαγή στη μετάβαση από  ντίζελ στη γερμανική άνθρακοβόρα παραγωγή», δήλωσε ο CEO της NorthVolt AB Peter Carlsson, πρώην διευθυντής της Tesla, ο οποίος προσπαθεί να κατασκευάσει στη Σουηδία εργοστάσιο μπαταριών 4 δισεκατομμυρίων ευρώ (4,6 δισεκατομμύρια δολάρια) υδροηλεκτρική ενέργεια. "Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα είναι καλύτερα με κάθε τρόπο, αλλά φυσικά, όταν οι μπαταρίες γίνονται σε ένα σύστημα ηλεκτροπαραγωγής με βάση τον άνθρακα, θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο" να ξεπεράσουμε τους κινητήρες ντίζελ, είπε.

 

Βεβαίως, άλλες μελέτες δείχνουν ότι ακόμη και στην πολωνική χώρα που χρησιμοποιεί άνθρακα, η χρήση ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου θα εκπέμπει κατά 25% λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα από ό, τι ένα ντίζελ, σύμφωνα με την Transport & Environment Βρυξέλλες, όργανο που ασκεί πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για βιώσιμη περιβαλλοντική πολιτική.

 

Τα οφέλη από την οδήγηση μπαταριών αυτοκινήτων στις πόλεις θα είναι άμεσα: οι ήσυχοι κινητήρες τους θα μειώσουν την ηχορύπανση και θα περιορίσουν τις τοξίνες όπως το οξείδιο του αζώτου, το NOX, μια χημική ένωση που εκπέμπεται από κινητήρες ντίζελ που είναι επικίνδυνα για την ποιότητα του αέρα και την ανθρώπινη υγεία.

 

"Στο κέντρο του Όσλο, στη Στοκχόλμη, στο Πεκίνο ή στο Παρίσι, η πιο άμεση εξέταση είναι η βελτίωση της ποιότητας του αέρα και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων που ζουν εκεί", δήλωσε ο Christoph Stuermer, παγκόσμιος επικεφαλής αναλυτής της Pricewater house Coopers Autofacts.

 

Αλλά  τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα δεν είναι τόσο καθαρά όσο θα μπορούσαν να είναι. Η αλλαγή σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για την κατασκευή θα μειώσει τις εκπομπές κατά 65%, σύμφωνα με την Transport & Environment. Στη Νορβηγία, όπου η υδροηλεκτρική ενέργεια καλύπτει σχεδόν ολόκληρο το δίκτυο, η μελέτη Berylls έδειξε ότι τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα παράγουν σχεδόν 60% λιγότερο CO2 καθ' όλη τη διάρκεια ζωής τους, σε σύγκριση με ακόμη και τα πιο αποδοτικά οχήματα με καύσιμα.

 

Όπως  συμβαίνει σήμερα, η κατασκευή ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου εκλύει "σημαντικά" περισσότερα αέρια θερμοκηπίου από ένα συμβατικό αυτοκίνητο, το οποίο απελευθερώνει μόνο το 20% της διάρκειας ζωής του σε C02 στο στάδιο της παραγωγής, σύμφωνα με εκτιμήσεις του τμήματος ολοκλήρωσης του ηλεκτρικού συστήματος κίνησης της Mercedes-Benz .

 

"Οι εκπομπές του κύκλου ζωής στα ηλεκτρικά οχήματα εξαρτώνται από το πως το αυτοκίνητο οδηγείται για να φτάσει σε σημείο να ξεπεράσει τους πετρελαιοκινητήρες", δήλωσε ο Ola Kallenius, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Daimler AG, που θα αναλάβει τον επόμενο χρόνο ως CEO, Motor Show αυτό το μήνα. "Μέχρι το 2030, το ζήτημα του κύκλου ζωής θα βελτιωθεί."

 

Ενεργοποίηση του μέλλοντος

Η ζήτηση μπαταριών θα αυξηθεί καθώς τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπορεί να αποτελέσουν τον κανόνα την επόμενη δεκαετία. Όμως και εδώ τέμνει η παραγωγή των ηλεκτρικών αυτοκίνητων και ένα κοινωνικοοικονομικό ζήτημα. Ποιος θα αγοράζει μικρό αυτοκίνητο  για 20.000 ευρώ? Το ταξείδι της ελίτ από το Αμβούργο για Αθήνα ποιος θα το πληρώνει στο τέλος, εάν δεν μειωθεί ο παγκόσμιος μέρος όρος υπερθέρμανσης του πλανήτη που δεν θεωρείται ότι θα μειωθεί τα επόμενα 10 χρόνια και εάν μειωθεί οι αρνητική επίδραση με τόσο υψηλή υπερθέρμανση είναι τόσο μεγάλη ώστε θα χρειαστούν περισσότερα έτη για επαναφορά του μέσου όρου και ίσως, ίσως μείωσης των επιδράσεων της κλιματικής αλλαγής, καθώς κινείται αντιστρόφως ανάλογα ακόμα πλέον.

    An electric vehicle in Germany would take more than 10 years ΙΙΙ

* Τα μεγέθη αντικατοπτρίζουν μόνο τη ζήτηση της μπαταρίας των επιβατικών αυτοκινήτων

 

Ορισμένοι κατασκευαστές έχουν λάβει υπόψη τις φωνές για την παραγωγή μπαταριών με πιο βιώσιμο τρόπο. Η Tesla χρησιμοποιεί ηλιακή ενέργεια στο Gigafactory για μπαταρίες στη Νεβάδα και έχει σχέδια για παρόμοια εργοστάσια στην Ευρώπη και τη Σαγκάη. Η κινεζική εταιρεία Contemporary Amperex Technology Co. σκοπεύει επίσης να τροφοδοτήσει το μελλοντικό της γερμανικό εργοστάσιο με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

 

"Το θέμα της αξιολόγησης της διάρκειας ζωής CO2 αρχίζει να αποκτά περισσότερη ελκυστικότητα", δήλωσε ο Radics στο Berylls.  Μα θα είναι και νέος τομέας ενεργοποίησης επενδυτικών επιχειρηματικών σχεδίων !  Ας συγκρίνουμε την εταιρεία Monsanto  με την παραγωγή και εμπορία τόσο των σπόρων συγκεκριμένων φυτών όσο και του roundup το οποίο αντέχουν μόνο αυτά τα φυτά της MONSANTO  είναι γενετικά τροποποιημένα.  Θα υπάρξει το μεγαλύτερο Trust που έγινε ποτέ στην μέχρι σήμερα ανθωπόκαινη εποχή, Κατασκευαστές ηλεκτρικών αυτοκινήτων και κατασκευαστές μπαταριών. Και η ερώτηση είναι θα είναι αρκετή η παραγωγή ενέργειας  από εναλλακτικές πηγές (φωτοβολταϊκά  ή ανεμογεννήτριες) όταν φτάσουν τα 200 εκατ.  ηλεκτρικά οχήματα στους δρόμους, ή θα πάμε σε Αφρική και λόγω κλίματος Ισπανία Ελλάδα, Τουρκία να καλύψουμε όλες τις εύφορες περιοχής που είναι συνήθως και πεδινές με φωτοβολταϊκά.

Και τι θα συμβεί με τις χώρες που βγάζουν και μεταποιούν τις πρώτες ύλες των ευγενή μετάλλων για την κατασκευή των μπαταριών? 

"Οι αυτοκινητοβιομηχανίες πρέπει να είναι διαφανείς σε αυτή τη συζήτηση για να αποφευχθούν να δημιουργηθούν αναστατωμένοι αγοραστές."

Ετικέτες