Δεδομένων αφορμών και αιτών, μήπως η χώρα χρειάζεται ένα ειδικό νόμο για τις νησιώτικες περιοχές για μια δίκαιη μετάβαση στην συνδυαστική προστασία μελλοντικών γενεών από την κλιματική μεταβολή και τον τουρισμό και μάλιστα άμεσα.
 |
| B. Frey., Η Βενετία βρίσκεται παντού, 2020 |
Σκεπτόμενος και διερευνώντας τι σχέση μπορεί να έχει μια πολιτειακή συμμετοχή σε αποφάσεις Τοπικής Αυτοδιοίκησης- αυτό που και σαν άτομο αλλά και σαν μέλος μιας κοινωνικής βάσης προτείνω για την ριζοσπαστική νομιμοποίηση αποφάσεων Δημοτικών Συμβουλίων- από τη μία πλευρά και η προστασία της περιφέρειας από την κλιματική μεταβολή και τον τουρισμό τόσο μεσοπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα για τις επόμενες γενεές θεώρησα άμεσα συνδεδεμένο το ένα με το άλλο.
Η Μεσόγειος είναι μία από τις πιο ευάλωτες κλιματικά περιοχές στον κόσμο, με τις θερμοκρασίες να αυξάνονται κατά 20% ταχύτερα από τον παγκόσμιο μέσο όρο. ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΝΗΣΙΑ αυτό σημαίνει ότι μέχρι το 2100 η θερμοκρασία θα μπορούσε να έχει αυξηθεί κατά 3-5ºC και η στάθμη της θάλασσας θα μπορούσε να έχει αυξηθεί κατά 37 έως 90 εκατοστά.
Η περιορισμένη πρόσβαση των νησιών σε γήϊνους πόρους και η υψηλή εξάρτηση από βιομηχανίες υψηλών εκπομπών, όπως οι μεταφορές και η ενέργεια, είναι βαθιά αλληλένδετες με τον υπερτουρισμό. Αυτό καθιστά κάθε είδους κίνηση προς μια πράσινη μετάβαση ιδιαίτερα δύσκολη.
Συνολικά, οι συνθήκες που προκαλούνται από την υπερθέρμανση του πλανήτη απειλούν να θέσουν σε κίνδυνο την ποιότητα ζωής στις νησιώτικές περιοχές και να έχουν βαθιές περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην περιοχή. Η μετάβαση προς πιο βιώσιμους τρόπους ζωής παρουσιάζει το δικό της σημαντικό σύνολο προκλήσεων
Αναγνωρίζοντας τη μελλοντική και παρούσα ευημερία
Μία από τις αρχικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια τέτοια πρόταση είναι η εξισορρόπηση των συμφερόντων των μελλοντικών και των σημερινών γενεών. Η προστασία της ευημερίας των μελλοντικών γενεών πιθανότατα θα σημαίνει την επιβολή ορισμένων περιορισμών σε όσους ζουν σήμερα. Οι περιορισμοί αυτοί θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη ότι η διασφάλιση της ευημερίας των σημερινών γενεών αποτελεί εξίσου σημαντικό μέρος του έργου της Επιτροπής.
Αυτό συνάδει με την ιδέα αυτού που είναι γνωστό ως δίκαιη μετάβαση – την ιδέα ότι μια κοινωνική στροφή προς την κλιματική ουδετερότητα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία μόνο εάν είναι επίσης μια μετάβαση προς μια δικαιότερη κοινωνία, όπου κανείς δεν μένει πίσω.
Για παράδειγμα, μπορούμε να εξετάσουμε τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του τουρισμού στα νησιά: ο περιορισμός του αριθμού των τουριστών θα συνεπαγόταν βραχυπρόθεσμες οικονομικές απώλειες για τον τοπικό πληθυσμό και τις επιχειρήσεις, αλλά τέτοιοι περιορισμοί θα διατηρούσαν τα οικοσυστήματα των νησιών για τις μελλοντικές γενιές. Στην περίπτωση αυτή, μια δίκαιη μετάβαση μπορεί να σημαίνει ότι προσφέρεται αποζημίωση ή επανεκπαίδευση στους ανθρώπους των οποίων η ζωή επηρεάζεται αρνητικά από τον περιορισμό της εισροής τουριστών.
Από την άλλη, τι σημαίνει η προστασία της ευημερίας;
Ο νόμος θα μπορεί να ορίζει ορισμένους ευρείς στόχους που πρέπει να επιτευχθούν, αλλά για να επιτύχει τους στόχους της για την προώθηση της ευημερίας των σημερινών και των μελλοντικών γενεών, πρέπει να εξεταστεί ρητά τι είδους ευημερία διακυβεύεται.
Πολλοί άνθρωποι εξισώνουν την ευημερία με ένα αίσθημα ευτυχίας και ικανοποίησης ή την αίσθηση ότι τα πάμε καλά και παίρνουμε αυτό που θέλουμε. Βλέπε παρακάτω τρεις συνδέσεις.
https://zaungastnic.blogspot.com/2021/10/ex-ante.html
https://zaungastnic.blogspot.com/2021/11/blog-post.html
https://zaungastnic.blogspot.com/2021/11/blog-post_19.html
Το αφήγημα θα μπορούσε να επικεντρωθεί στη διασφάλιση ότι οι άνθρωποι στο μέλλον θα εξακολουθούν να έχουν πρόσβαση στους ίδιους πόρους –οικοδομικά υλικά, φυσικούς πόρους κ.λπ.– που διαθέτουμε επί του παρόντος.
Ωστόσο, η σημερινή κοινωνία μας καθοδηγείται από την κατανάλωση και τέτοιοι ορισμοί βασίζονται στην υπόθεση ότι η ευημερία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη διατήρηση του σημερινού τρόπου ζωής μας, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι μόνο σε έναν μη βιώσιμο κόσμο.
Ως εκ τούτου, οφείλουμε να πιστέψουμε και να διερευνήσουμε το ευρύτερο ζήτημα του τι σημαίνει να είναι κανείς σε θέση να ζει μια καλή ζωή που είναι βιώσιμη και ικανοποιητική, και ποια κοινωνικά και πολιτικά εμπόδια υπάρχουν σε αυτούς τους τρόπους ζωής.
Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την προώθηση τοπικά παραγόμενων τροφίμων, την επιδότηση των δημόσιων συγκοινωνιών, τη διασφάλιση της πρόσβασης σε βιώσιμες πηγές ενέργειας και την αμφισβήτηση των υφιστάμενων προτύπων κατανάλωσης που έχουν τις ρίζες τους σε κοινωνικούς κανόνες και καθαρά πολιτικές κυβερνήσεων, αφού πολλές από αυτές εμμέσως αλλά και αμέσως εκπροσωπούν ιδιωτικά συμφέροντα.
Οι μελλοντικές γενιές είναι δύσκολο να εκπροσωπηθούν
Όπως ο δημόσιος χώρος σαν τέτοιος είναι «βουβός» και δύσκολο να εκπροσωπηθεί ο ίδιος στις συλλογικότητες έτσι και οι επόμενες γενεές σαν «βουβές» καθώς υποθετικά υπάρχουσες είναι δύσκολο να εκπροσωπηθούν.
Τι και πως μπορεί να συμβεί αυτό. Μέσα από την κοινωνία των πολιτών και μάλιστα αυτών που έχουν κατανοήσει το πρόβλημα. Υπάρχει σίγουρα σε κάθε κοινωνία νησιώτικής περιφέρειας ένας Pensum εμπειρογνωμόνων σχετικά με τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές πτυχές της κλιματικής μεταβολής, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων της ακαδημαϊκής κοινότητας, κοινωνικών οργανώσεων και περιβαλλοντικών οργανισμών. Ενώ αυτή η διεπιστημονική σύνθεση μιας επιτροπής θεωρώ ότι θα ήταν ευπρόσδεκτη, είναι επίσης περιορισμένη. Προφανώς και μια τέτοια επιτροπή θα έκανα καλά να δώσει εξέχουσα φωνή στους εκπροσώπους των πλέον κοινωνικά και κλιματικά ευάλωτων κοινοτήτων και κοινωνικών ομάδων στις νησιώτικες περιοχές.
Αυτό όχι μόνο θα ενίσχυε τη δημοκρατική βάση του νόμου διπλά, αλλά θα διασφάλιζε επίσης ότι θα συμπεριλαμβάνονταν στην καθημερινή τους ζωή οι εμπειρίες από πρώτο χέρι των ευάλωτων στο κλίμα ατόμων και κοινοτήτων, που αντιμετωπίζουν την απειλή της κλιματικής αλλαγής. Αυτό θα οδηγήσει σε πιο δίκαιες, πιο ευέλικτες - βιώσιμες πολιτικές για το κλίμα.
Θα μπορούσε να υποσχεθεί κάτι μια τέτοια πρωτοβουλία
Ένας νόμος για την προστασία της ευημερίας των σημερινών και των μελλοντικών γενεών νησιώτικών περιοχών και περιφερειών της χώρας οφείλει να είναι μια πρωτοβουλία πολιτών με κοινωνικό πρόσημο προπάντων.
Δεν θα είναι ο πρωταρχικός στόχος ότι οι νησιώτικες περιοχές θα είναι κατοικήσιμες στο μέλλον, αλλά και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης πολλών από τους πιο κοινωνικοοικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς των νησιών. Το ζητούμενο σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία άμεσης συμμετοχικότητας είναι ο βέλτιστος τρόπος εκπροσώπησης των βέλτιστων συμφερόντων εκείνων τους οποίους προορίζεται να προστατεύσει.
Σίγουρα εδώ και κάτω από τις τελευταίες ιστορικοπολιτικές διεργασίες στη χώρα που λέγεται Ελλάδα η επιβολή ενός νόμου που αποσκοπεί στην προστασία των μακροπρόθεσμων συμφερόντων και της ευημερίας των μελλοντικών γενεών θα απειλείται όπως πάντα από τα κοντόφθαλμα πολιτικά συμφέροντα των ολιγαρχιών, των λίγων δηλαδή.
