Ολα για την ελευθερία μου.
Αφήνω την παρακάτω παραίνεση του Seneca στον χώρο και θα την ξαναβρω μπροστά μου στο τέλος του κειμένου.
Seneca: Η ελευθερία είναι η αμοιβή γι' αυτό που προσπαθούμε να πραγματώσουμε: να μην είμαστε σκλάβοι σε τίποτα - ούτε σε καταναγκασμό, αλλά ούτε και σε τυχαία γεγονότα - καθιστώντας ικανή τη παρουσία μας με ίσους όρους παιγνιδιού.
«Ναι σίγουρα φταίω, αλλα εκεί θα μείνουμε τώρα, δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου, τους φίλους μου, δεν ... αυτό είναι περιορισμός της ελευθερίας μου» [φίλος Ολλανδός σε τηλεφώνημα μας το 2020]
Αναμφισβήτητα συνέβει αυτό γιατί, ξαφνικά πράγματα που έκανα μέχρι τότε δεν μπόρεσα πλέον να κάνω. Όμως, όπως πάντα υπάρχει ένα βασικό ερώτημα. Από που, πως προήλθε αυτό?
Και ναι, πραγματικά το θέμα σήμερα είναι η ελευθερία μέσα στην οποία διαβιώνω ή ακόμα και επιβιώνω και στην οποία προσεύχομαι γονυπετής καθημερινά.
Το δεδομένο της λεγόμενης ελευθερίας μου έχει δημιουργήσει εκ των έσω του τρόπου διαβίωσης μου -αυτές τις δυνατότητες μου προσφέρει το σύστημα - διάφορες ‘εφαρμογές (apps που λέμε, You know?)’ ελευθερίας.
- Την ελευθερία μου να αγοράζω ότι αυτοκίνητο θέλω και με ότι κατανάλωση βενζίνης και έκλυση CO2 εχει αυτό, ανάλογα με την οικονομική μου κατάσταση.
- Την ελευθερία μου να ταξιδευω όποτε θέλω και όπου θέλω όσο συχνά θέλω,
- την ελευθερία μου να παίρνω τον καφε μου στο αυτοκίνητο μέσα,
- την ελευθερία μου να βγαίνω τρεις και τέσσέρεις φορες την εβδομάδα με αυτοκίνητο σε διάφορα ταβερνεία το καλοκαίρι,
- την ελευθερία μου να πηγαίνω με το αυτοκίνητό μου 100 μτρ να αγοράσω τσιγάρα,
- την ελευθερία μου να εχω οποτε θέλω κρέας στο πιάτο μου και εκτρεφόμενο σολομό,
- την ελευθερία μου να εχω το αλλαντικό μου και το τυρί μου.
- την ελευθερία μου να έχω ετοιμο προπαρασκευασμένο φαγητό που εμπεριέχει φοινικέλαιο, γενετικά τροποποιημένα προϊόντα όπως σόγια και καλαμπόκι κλπ. κλπ.
- Την ελευθερία μου να έχω φρέσκα μπλέ μούρα ολο ο χρόνο και να τα καλλιεργούν για μένα σαν Δυτικοευρωπαίο στο Περου και Χιλή και να μου τα φέρνουν με πλοίο εως το Αμβούργο και απο εκεί με φορτηγό ψυγείο στην Ελλάδα.
Φυσικά κάθε τέτοια 'εφαρμογή' έχει άμεσες και έμμεσες επιδράσεις σε κοινωνικό, οικονομικό και οικολογικό περιβάλλον, όπως και last but not least κατ' επέκταση στο κλίμα.
Το κύκλωμα, ας το πουμε περιγραφικά ειρωνικά 'η κυκλική οικονομία του πλανήτη' είναι ένα κλειστό σύστημα αλληλοεπιδρώντων και αλληλεξαρτώμενων παραγόντων και παραμέτρων και σχεδόν τίποτα δεν διαφεύγει πουθενά. Όλα που συμβαίνουν πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη, παραμένουν στο ευρύτερο περιβάλλον(στερεό ή υγρό στοιχείο της) της γης ή λίγο υψηλότερα στις ατμόσφαιρες, που και αυτές έχουν την λειτουργία τους για το φυσικό ισοζύγιο της γης και κατ’ επέκταση για την επιβίωση μου.
Συμπεριφέρομαι με τέτοιο τρόπο που κατασκευάζω/δημιουργώ διάφορους εξαναγκασμούς alias διάφορα ‘πρέπει’ που αργότερα και απροειδοποίητα μη συστημικά σε διάφορες φάσεις της ζωής μου, εμφανίζονται υπό μορφή μομφής της "άλλης πλευράς" απέναντι μου και εκπλήσσομαι και φτάνω έως και να προσεύχομαι πάλι για τον επαναπατρισμό μου στην κανονικότητα της ελευθερίας μου.
Είμαι ελεύθερος να καπνίσω αν θέλω, αλλα εάν αρχίσω ειναι δύσκολο να σταματήσω. Ομως η δυνατότητα που έχω να σταματήσω το κάπνισμα εαν θέλω, είναι ο λόγος που συνεχίζω και καπνίζω χωρίς τύψεις, γιατι εχω μπροστά μου συνέχεια τη λέξη τέλος. Από την άλλη εάν σου το έλεγαν αυτό υπο μορφή οδηγίας ή επιβολής, ότι μπορείς να καπνίσεις αλλά όταν αρχίσεις δεν επιτρέπεται πλέον να σταματήσεις, τότε σίγουρα πολύ λιγότερα άτομα θα ξεκινούσαν το κάπνισμα.
Το περιβάλλον μου έχει ενοχληθεί, από τον φασισμό μου αναφορικά με τις συνεχόμενες και αυξανόμενες απαιτήσεις των διαφόρων εφαρμογών της ελευθερίας μου, δεν προλαβαίνει να τις επεξεργαστεί και να απαντήσει όπως θέλω εγω.
Η πληθώρα και η πολλαπλασιαστικότητα
των ιών, όπως της πανδημίας που βιώνουμε σήμερα και φυσικά και οι ανωμαλίες
των καιρικών συνθηκών και του κλίματος γενικώτερα τώρα και αρκετά χρόνια είναι
αποτέλεσμα των διαφόρων εφαρμογών της ελευθερίας μου. Και ας το δώσω να
το καταλάβουμε σε τρία απλά πράγματα κατ’ αρχήν αναφορικά με την πανδημία.Τι συνέπραξε στο να εμφανιστεί η συγκεκριμένη πανδημία.
- Μέγιστη-‘Ύψιστη κινητικότητα που έχουμε εφαρμόσει σε όλον το πλανήτη
- Μέγιστη-‘Ύψιστη εφαρμογή απρόσκλητης διείσδυσης- εισόδου σε καταφύγια άγριων ζών και άγριας φύση και βεβαίως όπως έχει αποδειχτεί και
- Μέγιστη συμβίωση με χιλιάδες εκτρεφόμενα ζώα στις χώρες μας και παντού και στο πιο απομακρυσμένο χωριό του πλανήτη.
Αυτή η υπερβολική ελευθερία και το excessive style of life προστατεύεται -για να μη μπω στον κόπο να την κατανοήσω και ίσως αλλάξω συμπεριφορά απέναντι της- από ένα ‘ροζ συννεφάκι’ που φυσικά έχει δημιουργηθεί από μένα τον ίδιο με την βοήθεια του συστημικού κατα περίπτωση ταξικού στοιχείου μου.
Φτάνουμε στο σημείο, όπου το σύνολο των παράπλευρων επιπτώσεων της συμπεριφοράς μου οδηγεί πλέον στο ότι "οι επιδράσεις των μη επιδιωκόμενων στόχων υπερτερούν των επιπτώσεων των επιδιωκόμενων στόχων μου". Ξεφεύγουν από το πλαίσιο που είχα εξ αρχής εγω θέσει, θα έλεγα.
Σε αυτές τις συμπεριφορές των διαφόρων ελευθεριών μου ενυπάρχουν πάντα ρίσκα. Ένα τέτοιο ρίσκο επήλθε με την πανδημία και φυσικά και με την κλιματική αλλαγή που διαφαίνεται αρκετά ξεκάθαρα.
Και δεν ειναι παράξενο? Τι πράττω τώρα που αντιστρέφεται η διαδικασία της κανονικότητας μου, και αρχίζουν οι παράπλευρες αρνητικές επιπτώσεις
να γίνονται πλέον η κανονικότητα της καθημερινότητάς μου?
Τότε δημιουργούνται άλλοι εξαναγκασμοί όπως αυτή η απλή τυπικότητα της ελευθερίας μου – και ζω μέσα σε αυτούς τους εξαναγκασμούς- δηλαδή, ναι μεν
είμαι ελεύθερος αλλα με την έννοια μιας τυπικότητας που είναι π.χ. ότι ζω ελεύθερος
σε μια δημοκρατία σε ένα λεγόμενο κράτος δικαίου κλπ. Ο αριθμός όμως των προς
επιλογήν εναλλακτικών μου μειώνεται τάχιστα και συνεχώς, όπως το είδα κατά την διάρκεια
του εγκλεισμού μου και του αποκλεισμού από
καθημερινές, κατά τα άλλα δεδομένες και αυτονόητες, δραστηριότητες μου.
Παρόμοιο συμβαίνει και στις σχέσεις μου, μεταξύ εμένα και της συντρόφου και αντίστροφα. Οι ελευθεριακές εφαρμογές μας και εκεί είναι δεδομένες αγκυροβολημένες. Είναι μια πραγματικότητα, ότι αυτή τη στιγμή στον πλανήτη βρίσκομαι απέναντι σε μια υπαρξιακή κρίση της σχέση μου με την φύση και όχι μόνο. Εάν κοιτάξω διεισδυτικά στην καθημερινότητα μου θα παρατηρήσω και μια υπαρξιακή κρίση της σχέση ανθρώπου-οικογένειας, ανθρώπου-εργασίας ανθρώπου-πόλης, ανθρώπου-ανθρώπου etc. etc.
Αυτές οι κρίσεις είναι εμφανείς, είναι αισθησιακές δεν είναι κάτι το αφηρημένο, παρουσιάζονται εδώ δίπλα μου, μέσα στο σπίτι μου, στη δουλειά μου, στο δρόμο μου για την πόλη και όχι κάπου αλλού, τώρα σήμερα και όχι κάποια στιγμή αργότερα.
Βλέπω να πεθαίνουν παιδιά από πείνα, να ζουν άνθρωποι
χωρίς νερό μέσα στη βρώμα να σκοτώνονται σε πολέμους , να κρυώνουν στα δάση της
βόρειας Ευρώπης. Τα βλέπω όλα αυτά στη τηλεόραση(παρόλο που δεν βλέπω ελληνική
τηλεόραση από 2014), και δεν με συγκινούν ή λέω μέσα μου «και εγω τι φταίω», «και εγω τι να κάνω». Είμαι ικανοποιημένος οτι έχω την ελευθερία μου και δεν ερχομαι σε επικοινωνιακή σχέση με το θέμα, αυτό αρκεί.
Πως θα αλλάξω τον τρόπο ζωής αφού δεν βλέπω άμεσα, διπλά μου την κλιματική αλλαγή και την αθλιότητα. Λίγο ακόμα σας παρακαλώ. Θα το τελειώσω αυτό το φιάσκο μου.
Ζούσα και ζώ σήμερα – αυτή την εντύπωση έχω - με την ελευθερία να καταφέρνω πάντα, στην κυριολεξία, να μονώνομαι -οχι να απομονώνομαι- από τις επιπτώσεις του τρόπου με τον οποίο ζω και που επιδρούν αυτές αρνητικά(=κόστος κατά κάποιον τρόπο) στους άλλους.
Δηλαδή μεταθέτω, εξωτερικεύω το κόστος του τρόπου διαβίωσης μου εκεί έξω δίπλα από το σπίτι μου, από την πόλη μου, από τη χώρα μου από την ήπειρο μου, δεν με αγγίζει. Το κατάφερα μάλλον αυτό, αλλιώς δεν εξηγείται το όλο σκηνικό.
Ας δουμε το δεύτερο τμήμα του διαγράμματος για να κατανοήσουμε τις επιδράσεις και τι εννοούμε πρωτογενή εξωτερίκευση του κόστους διαβίωσης στον τομέα π.χ της κινητικότητας.
Έζησα τα χρόνια του '70 και του '80 όπως και οι προηγούμενες γενιές επίσης με ένα προσανατολισμό, με την ελευθερία να κοιτάζω μπροστά το μέλλον, την ανάπτυξη, τον αχαλίνωτο καταναλωτισμό μου, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, πρεβευε η φιλοσοφία των "παιδιών των λουλουδιών". Τώρα φαίνεται ότι οφείλω να γυρίσω το βλέμμα μου στο παρελθόν μου και να κάνω μια ανακεφαλαίωση γιατί βλέπω, νοιώθω ότι κάτι δεν μου βγαίνει αλλα δεν μπορώ να παρατηρήσω τι ειναι αυτό.
Δεν κοιμάμαι τη νύχτα και την ημέρα προσπαθώ να μη βλέπω και να μην ακούω.
Μια παρένθεση.
Αγόρασα ωτοασπίδες να κυκλοφορώ στο δρόμο και να μην ακούω το πρωί στις 05:00 τον από κάτω να βγάζει την ροχάλα του, και όταν του το είπα να κλείνει το παράθυρο θίχτηκε και ήρθε στη πόρτα του διαμερίσματος και ήθελε να με δείρει φωνάζοντας μου διάφορα και μέσα σε όλα ότι «και σε σένα σ’ ακούμε όταν …σαι με... και έπρεπε να ντρέπεσαι γιατί έχουμε και παιδιά.» Και τα παιδιά και η γυναίκα του είχαν βγει στη σκάλα της πολυκατοικίας και ήταν μπροστά όταν τα έλεγε αυτά με τα μάτια γουρλωμένα. Η κόρη περίπου 11 ετών και ο γιός 15, τα παιδιά! Σεξ είναι αμαρτία! Και εγω εξωτερικεύω μάλλον τον τρόπο ζωής μου!
Και θα συνεχίσω για λίγο για να αναφερθώ στην εξωτερίκευση του κοινωνικού κόστους και όχι μονο που προκαλώ με τον τρόπο διαβίωσης μου σε άλλους, χωρίς να πληρώνω εγω γι’ αυτό. Μια απραξία σε όλο το φάσμα της κοινωνικής και οικολογικής ευθύνης μου, της ευθύνης μου σαν άνδρας απέναντι στις γυναίκες , της ευθύνης μου σαν μέλος οικογένειας, σαν μέλος μιας κοινωνίας.
«Η λαϊκή βούληση δεν υπάρχει αλλα τουλάχιστον
έχουμε κράτος δικαίου, ευτυχώς». Ειναι αυτό το βιώσιμο ζητούμενο στο θέμα της ελευθερίας μας?
Και το κράτος δικαίου - που οι περισσοτεροι απο εμας θεωρούν ότι μας εξασφαλιζει την ασφάλεια μας και τίποτε άλλο- διευθύνεται απο πολιτικούς που πλέον ειναι αχυράνθρωποι για όλων των ειδών οικονομικών συμφερόντων, δημιουργώντας και ψηφίζοντας τους ιδιοτελείς νόμους τους.
Συγκεκριμένα αυτή την τακτική την συναντούμε στους πολιτικούς, οπότε φαντάζομαι πως αντιδρούν οι πολίτες μεταξύ τους όπου η διαφορά ταξικά, πολιτισμικά και απο θέμα ισχύος, βρίσκεται πάνω σε ένα λεπτό νήμα. Η υπεροψία και αλλαζονία συνδυασμένη με ναρκισσμό δίνει το κονσέρτο της προνομιούχας ζωής των οπαδών του διαστρευλομένου νεοφιλελευθερισμού. «Λοιπόν αφήστε με ήσυχο στον τρόπο που ζω! Δεν με νοιάζει πραγματικά ποιες θα είναι οι συνέπειες των πράξεών μου. Και αν θέλεις να μου προσάψεις κάτι εναντίον μου, τότε είσαι ένας "ηθικός Απόστολος"».
"Επειδή (οι πολιτικοί) μπορ(ούν) (και) εξωτερικεύουν τις συνέπειες των αποφάσεών τους στους άλλους, από κοινωνική άποψη, η ελευθερία είναι πάντα σχετική. Ακόμη και με την κατανομή των ευκαιριών. Εάν έχει προκύψει σημαντική ανισορροπία ως αποτέλεσμα προηγούμενων πολιτικών, τότε αυτό πρέπει να διορθωθεί. Αυτό δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό, αλλά με το γεγονός ότι μπορούμε να παρατηρήσουμε μόνο κάποιες επιπτώσεις της πολιτικής με την πάροδο του χρόνου - ή μερικές φορές με το γεγονός ότι οι προνομιούχοι έχουν δημιουργήσει επωφελείς νόμους για τον εαυτό τους."[Maja Göpel. Μία συνέντευξη στην Angela Richter Σεπτέμβριος 2021].
Για να γίνω κατανοητός και μη πει κάποιος ότι μιλώ αφηρημένα, θα αναφερθώ σε μερικά παραδείγματα, και ανάλογα αν ο κάθε ένας κατανοήσει τα παραδείγματα θα μπορέσει να πει ότι είναι ευαίσθητος ή όχι στις καθημερινές του ενέργειες και τι επιπτώσεις έχουν αυτές στους άλλους, σαν κόστος, έξοδα, δαπάνες, ψυχολογικό στρες, ασθένειες etc. etc. Δηλαδή μια εξωτερίκευση του δικού του τρόπου ζωής.
- Παρκάρω μπροστά στη ράμπα του πεζοδρομίου χωρίς να σκεφτώ τι προβλήματα δημιουργώ σε πεζούς, μητέρες με παιδικά καροτσάκια, ηλικιωμένους, τυφλούς etc.
- Γκαζάρω το αυτοκίνητο μου ή το μηχανάκι μου με ότι καυσαέρια βγάζουν και τα δυο τα οποία αναπνέω και ότι θορύβους κάνουν και που ακούω και για αυτό αγοράζω και ωτοασπίδες.
- Να δυσανασχετώ με τις τιμές της βενζίνης και του πετρελαίου για το αυτοκίνητο μου και τη θέρμανσή μου, αν και μέχρι σήμερα ειχα τον θερμοστάτη στους 23 βαθμούς.
- Προσπερνώ τον ποδηλάτη στους 30 cm χωρίς να σκεφτώ ότι κάτι να βρεθεί μπροστά του-μια πέτρα, κάτι άλλο- και να προσπαθήσει να το αποφύγει θα πέσει πάνω στο αυτοκίνητο με καταστροφικές συνέπειες προπάντων για τον ποδηλάτη που είναι απροστάτευτος.
- Ακούω και βλέπω τις καταστροφές στο περιαστικό δάσος που οφείλεται σε σκαθάρι λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας,…
την ερήμωση από πυρκαγιά (λόγω παρατεταμένων υψηλών θερμοκρασιών 38-39 βαθμούς το καλοκαίρι) ενός πέμπτου(!!!) ενός μεγάλου νησιού στη χώρα μου. - Ένα μεταλλικό κουτί(αυτοκίνητο) μπροστά στη πόρτα του σπιτιού μου όταν πάω να βγω το πρωί
Μια περιρρέουσα άσχημη οσμή το πρωί που βγαίνω για να πάω το παιδί στο σχολείο. - Η καταπίεση των πεζων απο την σμίκρυνση-περιρισμό του προς διάθεσην δημόσιου χώρου λόγω υπερπληθώρας αυτοκινήτων.
Τα αυχήματα με αυτοκίνητα και τα με αυτα συνδεδεμένα κόστη υγείας. - Ταξείδι με 8 ευρώ(!!!) για Λονδίνο και Βουδαπέστη με μια συγκεκριμένη αεροπορική εταιρεία μια απο τις ποιο ρυπογόνες για την ατμόσφαιρα.
- Αγορά κάθε 4 έτη νέου αυτοκινήτου και τελευταία θέλω βρε αδερφέ ένα ηλεκτρικό SUV(αυτά τα τανκς πόλης),
- Αγορά κάθε δυο έτη καινούργιου κινητού επειδή το απαιτεί το status με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξόρυξη των ευγενών μετάλλων και τις εργασιακές συνθήκες των ανθρώπων στά ορυχεία και
Για όλα τα παραπάνω δημιουργούνται κόστη για να μπορέσουν να υλοποιηθούν, που κάποιος τα πληρώνει, αλλα όχι εγω ο ίδιος που τα δημιουργώ. Αυτό λέγεται εξωτερίκευση κόστους διαβίωσης. Αλλα αυτό το γνωρίζω κάλλιστα απο ένα άλλον τομέα της καθημερινότητας μου: απο την μετακύλιση των ευθυνών μου. Και ας πάρω το δικό μου θέμα, του αυτοκινήτου και του κινητού μου. Ποια είναι η εξωτερίκευση κόστους στους άλλους από την χρήση του δικού μου αυτοκινήτου?
- Παράπλευρο κόστος συντήρησης ενός στρατού που πρέπει να είναι στη Μέση Ανατολή για να διαφυλάσσει την τάξη για την ασφαλή παραγωγή οικονομικού πετρελαίου.
- Παράπλευρο κόστος των ασθενειών του πνεύμονα και των αναπνευστικών οδών από τη ρύπανση της αστικής ατμόσφαιρας λόγω έκλυσης διαφόρων αερίων από τη χρήση μηχανής καύσης ορυκτών καυσίμων του αυτοκινήτου μου.
- Παράπλευρο κόστος για τους ανθρώπους λόγω θορύβου και μόνο που κατοικούν πάνω σε δρόμους εξόδων από την πόλη.
- Παράπλευρο κόστος ζημιών σε κατοικίες από τις ταλαντώσεις των διερχόμενων αυτοκινήτων.
- Παράπλευρο κόστος στην ανακατανομή της έκλυσης του CO2 καθώς χαμηλότερες εισοδηματικές κοινωνικές τάξεις εκλύουν λιγότερο CO2 από ότι οι πλουσιότεροι και οι οικολογικά ευαισθητοποιημένα άτομα της μεσαία τάξης.
- Παράπλευρο κόστος για τους ποδηλάτες που συνειδητά για οικολογικούς λόγους δεν χρησιμοποιούν αυτοκίνητο αλλα εισπνέουν ότι χειρότερα καυσαέρια στη πόλη καθώς η αναπνοή τους είναι και πιο έντονη και είναι και εκτιθέμενοι στα καυσαέρια με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.
- Παράπλευρο κόστος των φτωχών σε χώρες της Αφρικής που εξάγουν τα ευγενή μέταλλα από το υπέδαφος για τις μπαταρίες του αυτοκινήτου μου και τις μπαταρίες του κινητού μου, υπό άθλιες εργασιακές συνθήκες και μεροκάματο πείνας.
- Παράπλευρο κόστος δέσμευσης δημόσιου χώρου για δημιουργία θέσεων στάθμευσης αυτοκινήτων αντί πρασίνου για καθαρότερη ατμόσφαιρα.
Όλα αυτά τα κόστη γιατί δεν τα ενσωματώνουμε στην κοστολόγηση των δικών μας αγαθών αλλα τα αφήνουμε εκτός, περνάω εγω καλά με το να τα επιμερίζονται οι φτωχοί, άλλες καταπιεσμένες κοινωνικές τάξεις και οι διπλανοί μας εδω και 6000 χιλιομετρα μακρυά?
Θέλω μια αντικοινωνική, ορυκτών καυσίμων, στρεσαρισμένη, υπερκινητική, άρρωστη κοινωνία?
Μπορεί να συνεχιστεί αυτό στο όνομα της ελευθερίας μου?
με θέματα όπως,
- κάνε ανακύκλωση ,
- φύτευσε ένα δένδρο και σώζεις τον πλανήτη,
- αγόρασε ένα ηλεκτρικό ποδήλατο,
- ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο etc. ect.[1],
για να μη καταλάβω, ότι θίγεται τελικά η καθ’ εαυτό ελευθερία μου από τις εφαρμογές των διάφορων ελευθεριών μου και φυσικά να μην ασχοληθώ με την εσωτερίκευση του κόστους διαβίωσης, η την αλλαγή της καταναλωτικής συμπεριφοράς. Και σίγουρα αυτοί που είναι σκλάβοι στην Αφρική θα επιβιώσουν και χωρίς το ηλεκτρικό αυτοκίνητο στη Δυτική Ευρώπη, και αν ακόμα κάνουμε βιώσιμες επενδύσεις στο τόπο τους θα είναι ακόμα καλύτερο. Αλλα ειναι ο μοντέρνος αποικιοκρατισμός.
Ας πεθάνουμε πιο όμορφα με βιώσιμο(καλό οικολογικό, βιολογικό τρόπο για όσους δεν γνωρίζουν τη σχέση βιωσιμότητας και περιβάλλον) φοινικέλαιο.
Στο τέλος για να συνεχίσουν να παράγουν φοινικέλαιο που ειναι φτηνή πρώτη ύλη για όλα τα προαπαρασκευασμένα φαγτά και dips του Δυτικών κοινωνιών,θα εκλιπαρούν τους λαούς της Αφρικής και της Νοτιοαναταλικής Ασίας να καλλιεργήσουν φοίνικα αλλά με βιολογικό, με βιώσιμο τρόπο, σαν και αυτό ειναι το πρόβλημα καθέ αυτό, και όχι η αποψίλωση δασών για να κερδίσουν καλλιεγούμενο έδαφος.
 |
| Φυτείες Κοκοφοίνικα |
Από το 2003 κυκλοφορεί το λεγόμενο αειφόρο φοινικέλαιο. Προέκυψε από τις έντονες αντιδράσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων και οπτικοποιείται σε μια σφραγίδα οικολογικής καλλιέργειάς του, που δίδεται σε παραγωγούς που παράγουν φοινικέλαιο χωρίς να εκχερσώνουν παρθένα δάση. Ο Κλέμενς βαν ντε Ζαντ, αλλά και πολλές οργανώσεις καταγγέλλουν ότι οι έλεγχοι είναι επιπόλαιοι.
 |
| Φυτείες βιολογικής καλλιέργειας |
Ακριβώς η ίδια λογική με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
 |
| Πάνω πόλη χωρίς ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κάτω πόλη με ηλεκτρικά αυτοκίνητα |
Προσωπικά έχω αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη. Το θεωρώ μια κατάκτηση μου αναφορικά με τη συμβολή μου στη μείωση του οικολογικου μου αποτυπώματος. Προφανώς μπορώ ακόμα και δεν εχω πλέον τις λεγόμενες υποχρεώσεις που να με πιέζουν να έχω αυτοκίνητο, παρόλο που ζω σε μια πόλη εχθρική προς τους πεζούς και τους ποδηλάτες χωρίς αξιόλογα και αξιόπιστα ΜΜΜ, χωρίς μετρό χωρίς τραμ, χωρίς τραίνα για να διαφεύγω τα ΣΚ εκτός πόλης κλπ. κλπ. Δηλαδή μια πόλη χωρίς αστικό χαρακτήρα, μια πόλη της διάθεσης του εκάστοτε Δημάρχου και του εκάστοτε ναρκισσισμού του και φυσικά και εδω εξωτερίκευση του τρόπου ζωής των ανδρών, καθώς οι γυναίκες δεν εχουν τη δυνατότητα μέσα σε αυτό το πατριαχικό σύστημα να αναδειχθούν και να διεκδικήσουν.
Τουλάχιστον δεν δημιουργώ κόστη που να τα φορτώνω στους άλλους. Και υπάρχουν εναλλακτικές εκτός του αυτοκινήτου, που μπορούν να συμβάλλουν στη θετική μας συμβολή.
"Μπροστά απο τα τείχη της απραξίας συσσωρεύεται η παραφροσύνη"
Και εδώ υπεισέρχεται το εξής παράδοξο: πλέον η κουλτούρα του ανθρωπόκαινου έχει καταφέρει την ακόλουθη εκλογίκεψη.Συγχρόνως όμως το προβληματικό θέμα της οικολογίας και του κλίματος στη καθημερινότητα μας δεν το έχουν αγγίξει ούτε πολιτικοί της κεντρικής εξουσίας αλλα ουτε και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ούτε καν στη φαντασίωσή τους, αναλογουμένων των ευθυνών που έχουν.
Τι κάνει ο Δημαρχος της Θεσσαλονίκης. Αντί να γεμίσει στην πόλη σε κάθε οκόπεδο που εχει στη διάθεσή του με πράσινο(π.χ. pocket park) και χώρους ησυχίας για τους κατοίκους - και λόγω των επερχόμενων καυσώνων- και να αποτρέψει του κατοίκους να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητά τους για σύντομες διαδρομές δημιουργεί 20 οικοπεδα του σε διάφορα σημεία με σκοπό την εξυπηρέτηση της στάθμευσης αυτοκινήτων.
Να κάνουμε έναν υπολογισμό πόσο κόστος εξωτερικεύει ο Δήμαρχος σαν άνδρας, σαν θεσμός, σαν μηχανικός, σαν, σαν... alias Δήμος στους πολίτες του?
Και έτσι ο πολίτης ο οποίος είναι αναγκαία να κατανοήσει τον εαυτό του σαν πολίτη και όχι σαν καταναλωτή, για να κατανοήσει το πρόβλημα του υπερκαταναλωτισμού του στο ευρύτερο αστικό και η περιβάλλον π.χ., και που και πως δρα η συμπριφορά του, αγνοεί το υλιστικό πρόβλημα αφού και η ‘μαμά’ πολιτική το αγνοεί.
Και αναρωτιέμαι, πότε επιτέλους θα καταλάβει η πολιτική ότι το κοινωνικό ζήτημα σχετίζεται άμεσα με το οικολογικό και το οικολογικό με το κλιματικό; «Το πλουσιότερο ποσοστό -... ο πληθυσμός της Ελλάδας επι 7 φορές περίπου δηλδή περίπου το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού- θα είναι υπεύθυνο για το 16% των συνολικών παγκόσμιων εκπομπών έως το 2030, σύμφωνα με την οργάνωση Oxfam».
ERGO, ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΟΥΤΕ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ σαν ΘΕΣΜΟΙ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ.
Παράλληλα με την απραξία πιστεύω ότι είμαστε
αναγκασμένοι και οφείλουμε σαν νοήμονες, να παρατηρήσουμε, ότι όλες οι πραγματικές και εν
δυνάμει υποβαθμίσεις και καταστροφές κοινωνικών και οικολογικών ιστών και κατ' επέκταση του κλίματος προέρχονται από που? Από αυτό που θέλω εγώ σαν άτομο και
που μου προπαγανδίζει ο κάθε ‘λίγος’ πολιτικός και πρωθυπουργός, δηλαδή την ‘κανονικότητα’ (Talking heads).
Έχω το σπίτι μου τη δουλειά μου, τη γυναίκα μου, διασκεδάζω πάω διακοπές etc. etc.
όλα κανονικά... Who cares!
Εχω την ευτυχή αυτοικανοποίηση μέσω της ιδιοτελούς δικής μου «grass roots revolution», και δεν μπαίνω στον κόπο και ουτε φυσικά και οι πολιτικοί, ουτε οι πόλεις, να επινοήσουν στρατηγικές που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν να κατανοήσω και να ξεπεράσω προφανείς πηγές αντίστασης απέναντι στο υπάρχον πρόβλημα.
Και αυτό που θα έπρεπε υπό άλλες συνθήκες να αποφασιστεί από την πολιτική πετάγεται στην εξέδρα και εξατομικεύεται σε διάφορες μορφές[2].
Και τελειώνω εδώ διότι νομίζω οτι εαν συνεχίσω θα το ιδεολογικοποιήσω ή θα το ηθικολογικοποιήσω και πάλι θα αφήσω τον υλιστικό χαρακτήρα του προβλήματος στην άκρη.Seneca: “Η ελευθερία είναι η αμοιβή γι' αυτό που προσπαθούμε να πραγματώσουμε: να μην είμαστε σκλάβοι σε τίποτα - ούτε σε καταναγκασμό, αλλά ούτε και σε τυχαία γεγονότα - καθιστώντας ικανή τη παρουσία μας με ίσους όρους παιγνιδιού.”
[1] Περιβαλλοντική ρύπανση/κλιματική αλλαγή και η εξατομίκευση του προβλήματος: Φύτεψε ένα δέντρο, αγόρασε ένα ποδήλατο, σώσε τον κόσμο;(Μέρος Ι/ΙΙΙ).vΕξατομίκευση: φύτεψε ένα δένδρο, αγόρασε ένα ποδήλατο, σώσε τον πλανήτ Michael F. Maniates- Individualization: Plant a Tree, buy a Bike, Save the World? 2001.
