Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί "street trampoline" για παιδιά.

Η πόλη Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί στις θέσεις αυτές "street trampoline" για παιδιά. 
Τι να πούμε σε όλους τους Δημάρχους της Θεσσαλονίκης - τους Illuminati- που εχουν παρελαύσει μέχρι και σήμερα, για το πώς οι νέοι, τα παιδια προσπαθούν να ασχοληθούν π.χ. με τον ολυμπιακό αθλητισμό bmx σε ... δείτε τη πρόσφατη φωτογραφία παρακάτω. Ειναι ανίκανοι για να βάζουν ακόμα και μόνο υποψηφιότητα για τη θέση Δημάρχου σε μία πόλη. Διψούν απλά μόνο για περισσότερη πατριαρχική εξουσία μέσω θεσμών! Γιατι οι θεσμοί τους έβγαλαν στην εξουσία οπότε ειναι για μια 5ετία εξασφαλισμένοι. 

Και ας θυμηθούμε τι έλεγε και πως πώς έθαβε ο 'Νάρκισσος' το 'Χρυσόστομο' [1] στη πόλη της Θεσσαλονικης, πριν τις Δημοτικές εκλογές.

Απάντηση νέου(Lukas & Leo in Youtube), ca.15 ετών σε μια σύντομη συζήτηση που είχαμε όταν είδαμε που προπονούνται ή που περνούν την ώρα τους με τα bmx ποδήλατα τους, σε μαρμάρινο γλυπτό της πόλης."Αντι να μας φέρνουν μακρυά απο τις οθόνες  κάνουν το αντίθετο αφού δεν ασχολούνται με το χώρο που χρειαζόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο μας".

Θεσσαλονίκη-Νέοι σε bmx αθλητισμό:  "Και είναι ο κήπoς μας, κήπος μελαγχολίας"

Copenhagen

[1] Αντιστοίχως νύν και πρώην Δήμαρχος, στο πνεύμα του βιβλίου του Hermann Hesse, Νάρκισσος και Χρυσσόστομος. Γιατι όποιος έχει παρατηρήσει και έχει ακούσει τους δυο δημάρχους θα καταλάβει ποιος ο νάρκισσος και ποιος ο χρυσόστομος...

Georg Benjamin, ο γιατρός και κομμουνιστής αδελφός του Walter Benjamin. Διάβασμα σε 2,5'

Ο αδελφός
Ο Bernd-Peter Lange μας υπενθυμίζει τον γιατρό και κομμουνιστή Georg Benjamin, αδελφό του Walter Benjamin

Lutz Herden

 

Ο Benjamin και σαν συγγραφέας δεν είχε κάνει φίλους.
Φωτογραφίες: Hilde Benjaming

Η μεταφορά του Georg Benjamin στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen το καλοκαίρι του 1942 ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Και ακριβώς αυτό πρέπει να είναι. Η εντολή μεταφοράς της Γκεστάπο δηλώνει ρητά ότι η επιστροφή των "κομμουνιστών και των Εβραίων" είναι "ανεπιθύμητη". Μέχρι τότε, ο Μπέντζαμιν - που καταδικάστηκε για αντίστασιακή δράση στο ναζιστικό καθεστώς - είχε υπηρετήσει έξι χρόνια στη φυλακή Brandenburg-Görden, αλλά δεν α΄φεθηκε ελέυθερος μετά την εκτέλεση της ποινής του, αλλά μετετράπη αυτόματως σε καταναγκαστικά έργα. Η σύζυγός του Χιλντ τον βλέπει από απόσταση για τελευταία φορά, όταν βγαίνει από το Wuhlheide του Βερολίνου με την ομάδα εργασίας των φυλακών. Στην κόλαση του Μαουτχάουζεν πέρασαν ένδεκα μέρες μεταξύ της παράδοσης του στις 15 Αυγούστου 1942 και του θανάτου του Georg Benjamin, ο οποίος πιστεύεται ότι "πυροβολήθηκε ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει" ή οδηγήθηκε από του φρουρούς των σωμάτων SS στο συρματοπλέγματα που ήταν υπό υψηλά βόλτ ρεύμα.

Στο βιβλίο του “Georg Benjamin. Ένας αστικός επαναστάτης στο κόκκινο Wedding του Βερολίνου" προσπάιθησε ο Bernd-Peter Lange (76) , ομότιμος καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Βερολίνο, πρσπάθησε να αφιερωθεί στη ζωή αυτού του μάρτυρα  λεποτομερώς, αλλά με ελάχιστη αίσθηση για επεισοδιακά ζωντανή αφήγηση. Παρ 'όλα αυτά, η πραγματεία του ξεπερνά τα όσα υπάρχουν μέχρι σήμερα για να διαβάσει κάποιος σχετικά με τη βιογραφική εκταση για τον ιατρό και τον κοινωνικό ιατρό(υγεινής), τον κομμουνιστή και τον πολιτικό υπεύθυνο για την υγεία Georg Benjamin.

Ενας πραγματικός ανθρωπιστής

Ο νεώτερος αδελφός του φιλόσοφου και συγγραφέα Βάλτερ Μπέντζαμιν, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1940, ενώ δραπέτευε κυνηγημένος απο τους Ναζί στο Πορμπού της Ισπανίας, υπήρξε από καιρό ένα από τα ξεχασμένα, παραγκωνισμένα και συκοφαντιθέντα άτομα, όταν οι άνθρωποι θυμούνται τα ναζιστικά θύματα. Το γεγονός ότι συμβαίνει αυτό συνάινει εξ ναιτίας της συζύγου του Hilde Benjamin (1902 - 1989). Ως υπουργός Δικαιοσύνης της πρώην ΛΔΓ, σε αντίθεση με την πρακτική της Δυτικής Γερμανίας, εκτιμά την σκληρή, αδιάλλακτη νομολογία για τους Ναζί και τους εγκληματίες πολέμου. Από την άλλη πλευρά, όταν ασχολείθεί κάποιος με τον Georg Benjamin, είναι ορατή η παράπλευρη απώλεια της αντι-κομμουνιστικής μανίας, η οποία μπορεί ακόμα και σήμερα να παίζει όπως θέλει παρόλο την αντιφασιστική κληρονομιά της ΛΔΓ. Στη δεκαετία του 1990, τα νοσοκομεία που πήραν το όνομά του έπρεπε να δώσουν το όνομά του πίσω, οι αναμνηστικές πλάκες απομακρύνθηκαν ή βεβηλώθηκαν.

Το 2014, ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης Uwe-Karsten Heye ασχολήθηκε με την τραγική ιστορία μιας γερμανο-εβραϊκής οικογένειας στο βιβλίο The Benjamins στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αλλά το έργο του επικρίνεται ως κάπως επιφανειακό από τους κριτικούς. Στη Γερμανία, η Hilde Benjamin έγραψε ένα βιογραφικό σκίτσο για τον σύζυγό της για τη σειρά Humanisten der Tat το 1977, το οποίο αφορούσε περισσότερο την πολιτική κληρονομιά απ' ό,τι μια μελέτη της ζωής και του χαρακτήρα του Georg Benjamin. Ακόμη περισσότερο χάρη στον Bernd-Peter Lange ευχαριστίες για ένα έργο που αξίζει να διαβάσει και συνειδητοποίησε την ιστορία, ακόμη και αν η πραγματική στιγμή κυριαρχεί υπερβολικά στην αφήγηση.

Σαν αναγνώστης που συμπάσχει με την ανθρώπινη μορφή στο τίτλο, θα ήθελε περισσότερη ενσυναίσθηση.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο κοινωνικός αποδράστης από την ανώτερη μεσαία τάξη ανησυχούσε περισσότερο από τον ίδιο τον ταξικό αγωνιστή, ο οποίος μπορούσε να γίνει ο ίδιος ταξικός αγωνιστής μόνο εγκαταλείποντας την κοινωνική του τάξη. Και αυτό το κάνει με μια συγκεκριμένη συνειδητή βεβαιότητα: οτι δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εάν η ριζοσπαστική ρήξη συνίσταται στη στροφή προς τον Κομμουνισμό.

Όπως είναι γνωστό, το KPD(κομμουνιστικό κόμμα γερμανίας) δεν χαίρεται και πολύ για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και επιδιώκει να την ξεπεράσει με επαναστατικό τρόπο. Εκ μέρους του κόμματος, ο Benjamin συμμετέχει στο δημοτικό διμέρισμα Wedding στο Βερολίνο που ειναι κοκκινο-κομμουνιστικό, ως αναγνωρισμένος αυτοδιοικητικός πολιτικός, η εντολή του οποίου επιβεβαιώθηκε τον Μάρτιο του 1933 παρά τις καταστολές της δικτατορίας του Χίτλερ που ερχόταν.

Η μετάβαση του Μπενιαμίν από το USPD (ανεξάρτητο σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα γερμανίας) στο KPD το 1922 δεν είναι μόνο μια ιδεολογική ομολογία μόνη της, αλλά η συνέπεια της αναζήτησης μιας ταυτότητας μέσω νέων χαρακτηριστικών ταυτότητας στο προλεταριακό περιβάλλον της Reichs-πρωτεύουσας. Το πάθος του Μπέντζαμιν ως σχολ- και παιδίατρος δημιουργήθηκε «κάτω από την πολωτική πίεση των ταξικών σχέσεων», λέει ο Bernd-Peter Lange. Από την άποψη αυτή, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου ότι ο συγγραφέας δεν περιγράφει τον ήρωα του ως περιπλανώμενο ανάμεσα στους κόσμους, αλλά τον συνοδεύει στο δρόμο του από τον έναν κόσμο στον άλλο. Η "αλλαγή της πλευράς" ξεκίνησε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Benjamin εγκατέλειψε τη βίλα των γονιών του στο Grunewald και μετακόμισε σε ένα δωμάτιο στην περιοχή που έμεναν οι νταβατζήδες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιλεσίας, πριν βρεθεί βόρεια στον προλεταριακό βορρά, στο Ledigenheim στο Weddinger Brunnenplatz. Το 1926, ο άνδρας, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο Hilde Lange, ενοικίασε το πρώτο του διαμέρισμα σε ένα νέο κτίριο (αρχιτέκτονας ήταν ο Bruno Taut) στο Schillerpark. Το 1931 μετακομίζει σε ένα κτίριο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη λεωφόρο Gesundbrunnen-Boulevard Badstrasse, διότι η Hilde κατάφερε να ιδρύσει ένα δικηγορικό γραφείο εκεί και βοηθούσε πελάτες της λεγόμενης κόκκινης βοήθειας.

Ο Bernd-Peter Lange αποκαλεί τον τόπο της ζωής στο Schillerpark "ένα κοινωνικά περιορισμένο ουτοπικό ειδύλλιο". Γιατί; Διότι αντί να δεχτεί το μποέμιό του περισσότερο ασχολήθηκε με τον πολίτη αστό, και ετσι οι αριστεροί διανοούμενοι όπως οι Μπενιαμίν μπόρεσαν και διατήρησαν έναν πολυτελή τρόπο ζωής και απλά παραμένουν μεταξύ τους σε ghetto;

Κηπόσπιτο όπου έμεναν φτωχές οικογένειες στο Βερολίνο

Όμως, ο Benjamin σαν προληπτικός γιατρός, βιώνει καθημερινά τις επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης στις οποίες μεγαλώνουν τα εργαζόμενα παιδιά στα ανατολικά και βόρεια του Βερολίνου. Επιπλέον, το Schillerpark συνορεύει με τη λεγόμενη Gartenkolonie Freudental, συνοικία των κήπων, όπου οι οικογένειες πρέπει να ζήσουν μόνιμα, γιατί ακόμη και το χειμώνα μόνο το μικρό ξύλινο σπιτάκι στους κήπυς τους έμεινε, γιαγτί για να μείνουν σε διαμέρισμα ηταν πολύ ακριβά.

Όσο καλή και να ειναι η τοπογραφία του Βερολίνου της δεκαετίας του 1920 για κοινωνικές και ιστορικές μελέτες, ο Lange - ίσως λόγω ευνοϊκών πηγών - ξοδεύει λίγο παραπάνω απο ότι χρειάζεται χρόνο για τα στάδια ζωής του Benjamin μέχρι τη ιστορική τομή του1933. Αυτό μειώνει τη σημαντικότητα του αγωνιστή αντίστασης, την εξέρευνηση των κινήτρων του και της θέλησης του να μην υποκύψει στο ναζιστικό καθεστώς. Τον Μάρτιο του 1933 ο Μπέντζαμιν κρεμάει μια μεγάλη κόκκινη σημαία από την ιατρείο του στην οδό Badstrasse. Αμέσως ηρθε μια ομάδα SA και την κατέβασε. Μετά την πρώτη του παραμονή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sonnenburg, όταν απελευθερώθηκε στα τέλη του 1933, έπρεπε να υπογράψει ότι θα απέφευγε πλέον οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στο μέλλον. Πρέπει να γνωρίζε τι σήμαινε γι 'αυτόν να μην συμορφωθεί με αυτό και μετα το 1935 υποστηρίζει το παράνομο τμήμα ενημέρωσης του κουμμουνιστικό κόμματος γερμανίας (KPD). Αυτό το θεώρησε αμετάκλητο: δεν υπήρξε επιστροφή.

O γερμανοεβαραίος Walter Benjamin ο αδελφός του Georg Benjamin.(15 Ιουλίου 1892 - 26 Σεπτεμβρίου 1940), ήταν Γερμανός μαρξιστής και κριτικός της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, και φιλόσοφος.

Julian Assange: Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh, Διάβασμα σε 1'

Julian Assange-Μια μικρή ίσως νίκη?

Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh

μετα από 9 μήνες 
 Παρασκευή 24.1.2020, AAP

Ο ιδρυτής του Wikileaks Julian Assange, σύμφωνα με την οργάνωσή του, έχει απομακρυνθεί από την απομόνωση σε βρετανική φυλακή μετά από σειρά αναφορών από τη νομική του ομάδα και τους συνανθρώπους του που τον υποστηρίζουν μέσω petitions.

Ο Αυστραλός κρατείται σχεδόν χωρίς επικοινωνία, με αυστηρούς περιορισμούς στη πρόσβαση των επισκεπτών του στη φυλακή Belmarsh κοντά στο Λονδίνο από τον Απρίλιο του 2019, καθώς περιμένει τη δίκη του για την έκδοση τους στις ΗΠΑ, που θα αρχίσει στις 24 Φεβρουαρίου 2020.

Ο πρεσβευτής του Wikileaks, Τζόζεφ Φάρελ, λέει ότι ο 48χρονος μετατέθηκε από την πτέρυγα απομόνωσης με μια ιατρική πτέρυγα με άλλους 40 κρατούμενους τη Παρασκευή. Ο ιδiος ο Φάρελ λέει ότι επετεύχθει αυτή η μικρή βελτίωση συνθηκών κράτησης μετα που η νομική ομάδα και άλλοι συγκρατούμενοι του έκαναν τρεις διαφορετιές αναφορές στον κυβερνήτη της φυλακής ότι η θεραπεία του ήταν άνομη και άδικη. Μετά από συναντήσεις μεταξύ των σωφρονιστικών αρχών και της νομικής ομάδας Assange και των κρατουμένων, μεταφέρθηκε στη νέα πτέρυγα.

"Η κίνηση αποτελεί τεράστια νίκη για τη νομική ομάδα του Assange και για τους αγωνιστές που έχουν επιμείνουν τώρα και εβδομάδες να τερματίσουν οι σωφρονιστικές αρχές τη τιμωρία του Assange", ανέφερε ο κ. Farrell σε δήλωση του προς το ειδησεογραφικό γραφείο AAP.

Ο Assange αναμένεται να βρεθεί προ δικαστικού σώματος τον επόμενο μήνα για να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ, όπου έχει κατηγορηθεί για 17 περιπτώσεις κατασκοπείας και μια συνειδητοποιημένη παράνομη εισόδου σε κρατικούς υπολογιστές.

Οι κατηγορίες σχετίζονται με ισχυρισμούς ότι ο Assange προσπάθησε να βοηθήσει την αναλύτρια της πρώην αμερικανικής στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας Chelsea Manning να προστατεύσει την ψηφιακή της ταυτότητα, κατα την πρόσβασή της σε διαβαθμισμένα αρχεία του Πενταγώνου για τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Το WikiLeaks βοήθησε στη δημοσίευση χιλιάδων αρχείων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που αποκάλυψαν εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ και στις δύο χώρες. Η περίπτωσή του θεωρείται ευρέως αντιπροσωπευτική ως νομική περίπτωση για την προστασία των δεδομένων των δημοσιογράφων.

Ο κ. Farrell είπε ότι η μεταφορά του Assange από την απομόνωση μετά από εννέα μήνες είναι μια μικρή νίκη δεδομένου ότι εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του.

Σε πρόσφατο δικηγόρο ακρόασης Gareth Pierce, είχε παραχωρηθεί στη νομική του ομάδα μόνο τρεις ώρες για να συζητήσει με τον Assange την υπόθεση.

"Εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του, καθώς ακόμα και ο δικαστής έπρεπε να αναγνωριστεί πρώτα σε μια ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο Westminster", δήλωσε ο κ. Farrell.

"Και οι αγωνιστές συνεχίζουν να επιμένουν, ότι ο Assange δεν θα πρέπει να είναι στη φυλακή καθόλου, πόσο μάλλον τη φυλακή υψίστης ασφαλείας Belmarsh."

Θεσσαλονίκη: κοινωνικος αυτοματισμος και κοινωνικες δομες σε δυο φωτογραφικές στιγμές

Οι Κούρδισες αγωνίστριες βοήθησαν να νικηθεί ο IS. Τώρα απειλούνται όσο ποτέ άλλοτε. Διάβασμα σε 2,5'

Εξαλειφθείσες¹ γυναίκες!

Rojava Οι Κούρδισσες αγωνίστριες βοήθησαν να νικηθεί ο IS. Τώρα απειλούνται όσο ποτέ άλλοτε.

Shaina Oppenheimer

 

Στις πρώτες μέρες της τουρκικής επίθεσης στη Συρία, κυκλοφόρησε και έγινε γνωστό ένα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα. Στο βίντεο μπορουσε να δει κάποιος, τα στρατεύματα που υποστηρίζονταν από τη Τουρκία να κακοποιούν το σώμα μίας Κούρδισας αγωνίστριας. "Allahu Akbar! Αυτή είναι μια από τις πόρνες που μας έστειλες ", φώναζε ένας από τους στρατιώτες που στεκόταν πάνω στο σώμα της γυναίκας με το όνομα αγωνίστριας Ama Renas. 

 

Σύμφωνα με το reportage ο στρατιώτης ήταν μέρος μιας ομάδας μισθοφόρων που είχε προσλάβει η Τουρκία για να δημιουργήσει μια "ζώνη ασφαλείας" κατά μήκος του βόρειου τμήματος της Συρίας, αφού ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπμ αποφάσισε να αποσύρει τα στρατεύματά του από την περιοχή. Η απόφαση οδήγησε στο ότι κουρδικές δυνάμεις βασιζόταν μόνο στις δυνάμεις τους πλέον και οι αγωνίστριες γυναίκες απειλόντουσαν διπλά, τώρα και από τη σεξουαλική βία.

Παρόμοιες φωτογραφίες και βίντεο στρατιωτών που διαφήμιζαν την επιτυχημένη σύλληψη Κούρδων γυναικών ανέβηκαν στο Twitter από δημοσιογράφους και επιστήμονες στη Συρία. Επιπλέον, η 35χρονη πολιτικός Hevrin Khalaf δέχτηκε ένοπλη επίθεση κοντά στη Tal Abyada τον Οκτώβριο. Σύμφωνα με πληροφορίες, την έβγαλαν απο το αυτοκίνητο της, την ξυλοκόπησαν, την τραβούσαν απο τα μαλιά και στο τέλος τη σκότωσαν. Εικόνες του ακρωτηριασμένου σώματος της εμφανίστηκαν σε απευθείας σύνδεση και προκάλεσαν διεθνή κατακραυγή.

Η εγκληματικότητα του ολιγάρχη-δικτάτορα Ερτ Ταγ

Σύμμαχοι. Εγλαταλελειμένοι

"Όταν η φίλη μας Hevrin Khalaf (...) πέθανε, ένα μήνυμα στάλθηκε σε όλες τις γυναίκες", λέει ο Saristan Efrin, μια 31χρονη Κούρδισα αντάρτισα που βρίσκεται στο Al-Darbasiyah στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Η Efrin ανήκει σε μια από τις αμυντικές μονάδες των γυναικών. Αυτή η γυναικεία πολιτοφυλακή, γνωστή και ως YPJ, βοήθησε στην ασφάλεια της de facto αυτόνομης περιοχής της Rojava , στην οποία και στόχευε η τουρκική επίθεση. Η μονάδα, που ιδρύθηκε το 2013, απαρτίζεται κυρίως από Κούδισες που πολέμησαν μαζί με τις μονάδες άμυνας ανδρών του YPG στις δημοκρατικές δυνάμεις της Συρίας (DKS). Το DKS πρωτοστάτησε στην επίθεση που προηγήθηκε των ΗΠΑ κατά του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στη βορειοανατολική Συρία.

Η Κούρδισσα πολιτικός Îlham Ahmed, πρώην αντιπρόεδρος του δημοκρατικού Συμβουλίου της Συρίας (πολιτικός μέρος της DKS), δήλωσε στον Haaretz, ότι υπάρχει «μια συγκεκριμένη μορφή πολέμου εναντίον των γυναικών». «Το είδαμε όταν σκοτώθηκε η Khalaf. Ο θάνατός της αντιπροσωπεύει αυτόν τον πόλεμο: ήταν γυναίκα που αγωνίστηκε για ελευθερία - και γι 'αυτό και της επιτέθηκαν. " ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Τώρα που οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από την Τουρκία, τα συριακά και τα ρωσικά στρατεύματα προχωρούν στον κουρδικό εγκλωβισμό, οι μαχητές της Ροτζάβα βρίσκονται στη πιο ευάλωτη θέση. Η Χάνα, μια Κούρδισσα ακτιβιστρια από το Qamishli, το όνομα της οποίας το αλλάξαμε, δήλωσε στον Haaretz σε τηλεφωνική συνέντευξη,ότι η ήττα ειναι “χειρότερο από το να πεθάνει στον αγώνα“ . Το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει ότι οι κουρδικές πολιτοφυλακές έχουν αποσυρθεί από τμήματα της συνοριακής ζώνης.Η αγωνίστρια Efrin είπε στον Haaretz ότι αυτές παρέμειναν.

Στις 9 Οκτωβρίου, η Τουρκία ξεκίνησε τη διασυνοριακή στρατιωτική επίθεση στη Συρία με σκοπό να απωθήσει τον DKS από τα σύνορά της. Μέσω συμφωνίας μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας στις 23 Οκτωβρίου, μέρος της επικράτειας που κατείχε η DKS παραχωρήθηκε στην Τουρκία. Κούρδοι ηγέτες δήλωσαν ότι η τουρκική επίθεση συνεχίζεται παρά τη συμφωνία, ακόμη και σε περιοχές εκτός της καθορισμένης ζώνης ασφαλείας των 30 χιλιομέτρων.

Υπάρχουν περίπου 20.000 γυναικείες μαχητές στο YPJ που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον αγώνα κατά του IS μεταξύ 2013 και 2019. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν τους Κούρδους ως συμμάχους στον αγώνα κατά του ISIS, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τους θεωρεί τρομοκράτες που συνεργάζονται με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (γνωστό ως ΡΚΚ, που θεωρούν την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τρομοκρατικές οργανώσεις).

Ο αγώνας εναντίον του IS επισκιάζει με πολλούς τρόπους τα επιτεύγματα του κουρδικού θύλακα, που είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί από το χάος κάτι μοναδικό . Αφού οι Συριακές δυνάμεις εγκατέλειψαν την περιοχή το 2012, οι Κούρδοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ισότιμη, εκ των κάτω προς τα άνω κυβέρνηση στη Rojava. Στοχεύουν να φέρουνι όλες τις ομάδες - Κούρδους, Άραβες, Σύριους, Αρμένιους, Γιεζιντίτες² και Τουρκμενιστάν - σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Ο Ahmed από το δημοκρατικό συμβούλιο της Συρίας λέει ότι οι Κούρδοι στη Rojava«θα μπορούσαν να αναπτύξουν ένα εναλλακτικό πολιτικό project». Αν και οι κριτικοί πιστεύουν ότι η κουρδική ηγεσία έχει και αυταρχικές τάσεις, η πρώτη προτεραιότητα της Τουρκίας ήταν να ανατρέψει την πολιτική πρόοδο της Rojava. "Είναι πολύ επικίνδυνο τώρα", προειδοποιεί. "Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει ένα σύστημα όπως το δικό μας - μια διοίκηση που προωθεί και έχει επιτύχει την ισότητα των φύλων. Αυτό είναι ακριβώς που βρίσκεται υπό επίθεση. "

Τα γραπτά του ιδρυτικού μέλους του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλαν, ο οποίος ονειρευόταν την ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους για τους Κούρδους, είχαν μεγάλη επιρροή στην πραγματοποίηση της Ροζάβα. "Όταν ο Οτσαλάν (1979, αναφορά της συγγραφέος) ήρθε στην περιοχή, οι γυναίκες οργανώθηκαν για πρώτη φορά", λέει η Dirik, Κούρδισσα φεμινίστρια και ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας για τους Πρόσφυγες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. "Αλλάζει τις σχέσεις των δύο φύλων στη Rojava ". Αφού ο Οτσαλάν συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές το 1999 (με τη βοήθεια της Ελλάδας υπο κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) επειδή στήριζε τον ένοπλο αγώνα, δημοσίευσε στη φυλακή την «Jineology»(Γυναιολογία)  ένα σχεδιο του Κουρδικού φεμινισμού. "Εκτός από το ίδιο το γυναικείο κίνημα, μπορεί σήμερα να πεί κάποιος ότι ο φεμινισμός είναι ένα τόσο σημαντικό θέμα για το κουρδικό ζήτημα", λέει η Dirik. Οι κουρδικές γυναίκες έχουν πάρει τα όπλα από το 1995. Το YPJ επαινείται, γιατι δεν υιοθέτησε την ιδέα ότι "οι γυναίκες χρειάζονται άνδρες για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους", λέει η εκπρόσωπος Nesrin Abdullah.

Είτε υπό τον έλεγχο της τουρκικής πολιτοφυλακής είτε του καθεστώτος του Προέδρου Bashar al-Assad και των Ρώσων - είναι σαφές ότι στην περιοχή Rojava κανείς δεν θα έχει ψηλά στην ημερήσια διάταξη τα δικαιώματα των γυναικών. Έπειτα, υπάρχει πολύ πραγματικός κίνδυνος η IS να επιστρέψει. Αν η ιδέα δεν σταματήσει, "η ανδρική νοοτροπία και τα ανδροκρατούμενα συστήματα θα επικρατήσουν", δήλωσε ο Αμπντουλάχ.

Πολλοί Κούρδοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τους έχουν γυρίσει τις πλάτες τους. Οι γυναίκες στη Rojava και αλλού ελπίζουν τώρα ότι ο κόσμος δεν θα παρακολουθεί απλώς οποιαδήποτε προσπάθεια να αποκατασταθεί η ανδρική κυριαρχία στη βορειοανατολική Συρία. "Πρόκειται για όλα τα πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά επιτεύγματα των γυναικών", λέει η ερευνήτρια Dirik. «Οι γυναίκες σε άλλα μέρη του κόσμου πρέπει να τις υπερασπιστούν - αυτό που συμβαίνει είναι ιστορία των γυναικών που απλά εξαλείφεται».

Υποσημείωση του blogger: Μη ξεχνάμε όμως και όλους τους νέους απο όλα τα μέρη του κόσμου που ενώθηκαν με το στρατό YPJ και πολέμησαν τις δυνάμεις του IS, ασχέτως απο που προήλθε και ποιά ηταν η αιτία της δημιουργίας του "προϊόντος" IS.  

 1)Οι σβησμένες ιστορικά 

2)(Γιαζιντίτες ή Γιεζιντίτες), εθνοθρησκευτική ομάδα με ινδοϊρανικές ρίζες. Οι Κούρδοι Γεζίντι διατηρούν στοιχεία του κουρδικού πολιτισμού. Ζουν στην επαρχία της Νινευή του βορείου Ιράκ. Στην Ασία υπάρχουν κι άλλες κοινότητες Γιαζιντιτών στην Υπερκαυκασία, την Αρμενία, την Τουρκία και τη Συρία, οι οποίες όμως βρίσκονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε παρακμή, με τα περισσότερα μέλη τους να έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.

Προσκύνημα στον Καταναλωτισμό. Διάβασμα σε 4 '

Καταναλωτές, ενωθείτε για την επάρκεια και οχι για το προσκύνημα του καταναλωτισμού.

Το σημερινό μας σύστημα δεν μπορεί να σταματήσει τη κλιματική αλλαγή. Μόνο μια δημοκρατική επανάσταση θα μπορούσε ίσως να το κάνει αυτό. Πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτή.

Είναι αδύνατο να σταματήσει η κλιματική αλλαγή δημοκρατικά! Την είδαμε να έρχεται τώρα και δεκαετίες, επιστήμονες αλλά και κόμματα προειδοποιούσαν συνεχώς για αυτήν, αλλά οι κυβερνήσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Εάν έκαναν κάτι, τότε μόνο για τον καθορισμό κάποιων μεσοπρόθεσμων στόχων, τίποτε άλλο. Ειναι προφανές ότι από όλες αυτές τις συναντήσεις που έχουν κάνει μέχρι σημερα και τους στόχους που έβαλαν στο παρελθόν δεν μπόρεσαν να τους επιτύχουν.

Όμως κανείς δεν κατάφερε να επιτύχει ένα στόχο χωρίς να χρησιμοποιήσει κάποια αποτελεσματικά μέτρα-εργαλεία. Και κανείς δεν ομιλεί για αυτό το πρόβλημα, το αιώνιο! Χρησιμοποιούνται “μέτρα που ειναι αποτελεσματικά”, δηλώνουν οι κυβερνήσεις.

Αλλά αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Για παράδειγμα, η ενεργειακή απόδοση υποτίθεται ότι αυξάνεται και πραγματικά συνεχίζει να αυξάνεται. Από την άλλη και η αύξηση του CO2 συνεχίζεται ... Συνεπάγεται τι ? 

 

Οι άνθρωποι που εχουν μέσα τους την τάση να λύνουν προβλήματα θα έλεγαν πραγματικά στον εαυτό τους: «υπερεκτιμήσαμε τους πόρους μας, ας χρησιμοποιήσουμε άλλους που είναι πιο αποτελεσματικοί». Δεν συμβαίνει όμως αυτό. 

 

 

 

Τι μας οφελεί μια τέτοια δημοκρατία;

Το βλέπουμε καθημερινά, οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να εμποδίσουν τους ανθρώπους να καταναλώνουν ορισμένα αγαθά, ή ακόμα και να τα απαγορεύσει, η παραγωγή και χρήση των οποίων βλάπτει το κλίμα. Ναι, "να εμποδίσουν" και χρησιμοποιούμε συνειδητά τη λέξη αυτή. Εαν το κάνουν αυτό δε θα επανεκλεγούν. Η προσπάθεια να αποσύρουν τέτοια αγαθά από την εκμετάλλευση τους από τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρούν ότι το έχει η μοίρα τους, αποτυγχάνει ξανά και ξανά. Γιατί δεν είναι ηλίθιοι. Εάν δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά π.χ. ένα αυτοκίνητο, επειδή έχουν γίνει πολύ ακριβά, έχουν ενημερωθεί πλέον μέσω της εφημερίδας ή των ηλεκτρονικών κοινωνικών μέσων ενημέρωσης: η κυβέρνηση εξανάγκασε αυτη την αύξηση της τιμής.

Τώρα οι αριστεροί -φυσικά και θα το δουν έτσι- έρχονται στη σκηνή και λένε, ότι το κεφάλαιο πρέπει να αναλάβει μόνο του την ευθύνη του κόστους, επειδή οι άνθρωποι δεν ειναι υπεύθυνοι γι αυτό. Ωραία, αλλά τι σημαίνει αυτό; Πρέπει ένας επιχειρηματίας να πληρώνει για τον ρύπο που προκύπτει κατά τη διάρκεια της παραγωγής και να μην το προσθέτει στην τελική τιμή κατανάλωσης; Αυτό θα ήταν οικονομικά παράλογο. Το "κοινωνικό κόστος"είναι επίσης "γενικά έξοδα" και σαν τέτοια προστίθενται πάνω στη τιμη, διαφορετικά θα ήταν ζημιογόνα η παραγωγή και αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα παραχθούν καθόλου προϊόντα.

Η κλιματική καταστροφή οφείλεται στο γεγονός ότι πωλούνται πάρα πολλά αγαθά με μεγάλη ρύπανση, συμπεριλαμβανομένων και των πολλών αυτοκινήτων. 

 

Πάρα πολύ, όχι μόνο όσον αφορά τις αμιγώς φυσικές συνέπειες, αλλά και όσον αφορά τα οφέλη τους. Η αυτοκινητοβιομηχανία προβαίνει σε μελέτες για να μάθει πώς να μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τους ηλικωμένους για να αγοράσουν αυτοκίνητο παρόλο που δύσκολα μπορούν να κρατήσουν το τιμόνι.

Και οι άνθρωποι καταναλώνουν ευχάριστα. Αν όχι αυτοκίνητα, τότε κάνουν μια άλλη άχρηστη κατανάλωση. Αυτό ονομάζεται καταναλωτισμός. Πράγματι, το κεφάλαιο είναι υπεύθυνο για ένα μεγάλο μέρος για τον καταναλωτισμό.

 

Ο Ελβετός οικονομολόγος Ματθαίος Μπινσβανγκερ περιγράφει τον μηχανισμό στο τελευταίο του βιβλίο “ο αναπτυξιακός εξαναγκασμός”: «Είναι όλο και λιγότερες οι ακόρεστες ανάγκες που οδηγούν την ανάπτυξη στις αναπτυγμένες οικονομίες, αλλά και οι προσπάθειες των επιχειρηματιών να δημιουργούν πάντα νέα δυναμικά ανάπτυξης. Από τεχνολογική άποψη αυτό δεν είναι πρόβλημα. Το μπλοκάρισμα βρίσκεται στους στους ίδους τους καταναλωτές που έχουν γίνει  από κινήτήρια δύναμη για την ανάπτυξη κυνηγημένοι πλέον από την ίδια την ανάπτυξη (τον καταναλωτισμό alias κεφάλαιο), προσπαθώντας συνεχώς να τους ενθαρρύνουν να συνεχίσουν να καταναλώνουν ".

 

Η κυριολεκτικά καιροσκοπική υποκατάσταση της θρησκείας απο τον καταναλωτισμό?

Το κεφάλαιο θέλει να δημιουργεί κέρδος, αποφασίζει τι πρέπει να παραχθεί - αυτό φταίει τελικά. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι τελικά καταφέρνει επίσης να κάνει τους ανθρώπους ενθουσιώδεις αγοραστές των αγαθών του. Εάν το κράτος αυξήσει την τιμή του αυτοκινήτου, θα επαναστατήσει το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κράτος προτιμά να μην κάνει τίποτα και να σιωπά.

Αλλά ουτε μια δικτατορία μάλλον δεν θα βοηθούσε. Ποιος θα ήταν ο οικολογικός της στόχος; Απαίτηση καθορισμού πραγματικών τιμών λαμβάνοντας υπόψη το κοινωνικό κόστος; Ωστόσο, αυτό θα ήταν δικτατορικό. "Κίτρινα γιλέκα" ή παρόμοιες κινήσεις που τολμούν να βγούν στους δρόμους θα κατασταλούν σίγουρα στρατιωτικά. Αλλά αυτές οι δικτατορίες καταρρέουν. 

 

Οι άνθρωποι θα έβλεπαν ότι η επιβλαβής για το περιβάλλον κατανάλωση θα συνέχιζε απλώς, με τη μόνη διαφορά ότι μόνο οι πλούσιοι θα μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Θα στεκόντουσαν στην άκρη του δρόμου, θα έβλεπαν τα αυτοκίνητα να κινούνται και θα γνώριζαν ότι οι πλούσιοι καθόνται μέσα. Δεν θα λειτουργούσε αυτό. 

 

Μόνο μια 'δικτατορία' που δεσμεύει μόνο τα χέρια των επιχειρηματιών θα μπορούσε να βοηθήσει 

 

να περιοριστεί η ποσότητα των αυτοκινήτων που μπορούν να παραχθούν όπως και άλλων ρυπογόνων αγαθών. Ωστόσο, αυτό ισχύει μόνο εάν η ποσότητα μειώνει επίσης την εθελοντική απαίτηση. Διαφορετικά, το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να αυξηθούν οι τιμές και να αγοράζουν μόνο οι πλούσιοι. Αλλά όπου η ανάγκη υποχωρεί εθελοντικά, δεν είναι πλέον δικτατορία. 

  

 Αυτή η δημοκρατία θα ήταν μια νέα και σε μια άμεση πρακτική σχέση και σε μια πιο ανθρωποιστορική έννοια. Η άμεση πρακτική πτυχή είναι ότι το θέμα πρέπει να λειτουργήσει συντονισμένα και συνταγματικά άψογα, ουτε λιγότερο ουτε περισσότερο. Θα πρέπει να μπορεί να πεί κάποιος, ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον αποφασίσει να αλλάξουν και να χρησιμοποιούν αντί το αυτοκίνητο τις  δημόσιες συγκοινωνιες.

 

Επομένως ούτε η δικτατορία, αλλά ούτε και η δημοκρατία που έχουμε βοηθά. Η δημοκρατία που έχουμε δεν αγγίζει την "οικονομία" - αυτό είναι το πρόβλημα. 
 

Ωστόσο, στην "οικονομία" συμμετέχουν και οι καταναλωτές που ακολουθούν οικειοθελώς τον καταναλωτισμό που προκαλεί το κεφάλαιο. 

Μια οικολογική λύση μπορεί να ήταν μόνο εάν οι καταναλωτές τα σπάσουν με τον καταναλωτισμό. Δε θα γίνει με το να το απαγορεύσεις, αλλά θα πρέπει να το κάνουν εθελοντικά. Πώς θα ήταν δυνατόν αυτό; 

 

Πιθανόν μόνο εάν πείσουμε τους πολίτες ότι θα είναι καλύτερα χωρίς καταναλωτισμό. Οι εταιρείες θα βρεθούν σίγουρα υπό πίεση. Όμως θα πρέπει να ακολουθήσουν τη βούληση των πολιτών. Ενώ από την άλλη πλευρά μπορούν σήμερα χωρίς κανένα πρόβλημα να αγωνιστούν για τη παραμονή κάθε σταθμού ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα.

 

Προφανώς στη συνέχεια θα πρέπει να διασφαλιστεί, ότι οι δημόσιες μεταφορές θα επεκταθούν αναλόγως και ότι η παραγωγή αυτοκινήτων θα μειωθεί αναλόγως. Αυτό δε θα λειτουργήσει χωρίς μια επίσημη επιλογή  από τους καταναλωτές, οι οποιοι με έναν τέτοιο τρόπο θα επέλεγαν τι κοινωνική παραγωγή θα πραγματωνόταν.

Ανθρωποιστορικά σχετίζεται με το γεγονός ότι μερικοί ερευνητές καταδεικνύουν μια αιτία καταναλωτισμού που είναι σχεδόν άσχετη με το κεφάλαιο. Εδω μιλάμε για το γεγονός ότι η θρησκεία έχει χάσει την κοινωνική της επιρροή. Πιο συγκεκριμένα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε μια μεταθανάτια ζωή, όπου αποζημιώνονται για την επίγεια τους ταλαιπωρία στον ουρανό. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε να προσπαθούν να παραμείνουν αβλαβείς στη γη - όχι μόνο "στον παράδεισο", που δεν υπάρχει, αλλά να είναι ευτυχισμένοι εδώ και τώρα όπως αυτοί θεωρούν την ευτυχία τους.

Κάποιος ειχε γράψει για τη θρησκεία ότι ειναι “το όπιον του λαού”. Όμως οι περισσότεροι Χριστιανοί πλέον έχουν πειστεί – σίγουρα απο το κεφάλαιο και τη παραγωγή- ότι ο καταναλωτισμός θα αντισταθμίσει τις απώλειες του ουρανού. Όσο περισσότερα αυτοκίνητα, οσο περισσότερα SUV τόσο πιο ευτυχισμένοι. Είναι μια πλάνη και στην πραγματικότητα φταίει το κεφάλαιο γι 'αυτό.

Το 1921, ο Walter Benjamin υποστήριξε τη θέση ότι " μπορεί να δει κανείς στον καπιταλισμό μια θρησκεία". Η συνοπτική περίληψή του είναι ότι εξυπηρετεί την ικανοποίηση των ίδιων βασικών ανησυχιών, μαρτυρίων και αναταραχών μεσα απο τις οποίες αποκαλύφθηκαν κάποτε οι αποκαλούμενες θρησκείες.

100 χρόνια αργότερα, αυτό το εύρημα δεν ειναι λιγότερο διαχρονικό. Ο Jean Ziegler διαβεβαίωσε ότι ο ταχέως αναπτυσσόμενος οικονομικός καπιταλισμός ήταν εξίσου ισχυρός όπως τον έβρισκε και ο Benjamin: «Είναι το αυξανόμενο σε λίγα χέρια μονοπωλιακό, όλο και περισσότερο πολυεθνικό χρηματοδοτικό κεφάλαιο που εξαναγκάζει στον πλανήτη μας μια σχεδόν ομογενή συλλογική συνείδηση, έναν ενιαίο νόμο δράσης, «καθολικές τιμές αναφοράς».

Από αυτή την ανθρώπινη προοπτική, βλέπουμε, ότι δεν αρκεί να σκεφτόμαστε μόνο για μεμονωμένα προϊόντα. Πρέπει να είμαστε πιο απαιτητικοί αναρωτώντας τον εαυτό μας και τους άλλους καταναλωτές τι μας κάνει ευτυχισμένους ή τι θα μπορούσε να μας κάνει. «Είμαι στον έβδομο ουρανό», πότε μπορώ να το πω αυτό;

Πόσο δύσκολο είναι να το απαντήσω αυτό; 

 

 Όπου αυτή η ευτυχία είναι επιτυχής, ο καταναλωτισμός συμμετέχει πολύ λίγο με το ρόλο του στο να υποστηριξει την ευτυχία. Ο καταναλωτισμός μπορεί τότε να είναι πολύ λιγότερος από αυτό που είναι σήμερα. Τόσο μικρός ώστε να μη δημιουργεί πλέον κανένα κίνδυνο για το περιβάλλον.

Η κοινωνία μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να το πετύχει αυτό. Ακόμη και για μια περιπέτεια. Εάν θέλει κάποιος να πάει διακοπές μακριά, δεν θα μπορεί και δε θα πρέπει να το κάνει με αεροπλάνο αν ο χρόνος διακοπών του επεκταθεί!

Ακόμη και η αγάπη-ο έρωτας μπορεί να προωθηθεί, επειδή σχετίζεται με τις επικοινωνιακές ικανότητες. Πολλές μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες είναι κατά μέσο όρο πολύ πιο ικανές να επικοινωνούν απ' ό, τι οι άνδρες. Αυτό και μόνο δηλαδή επειδή υπάρχει αυτή η ικανότητα, μπορεί να διδαχθεί.

 

Μήπως να ξαναδούμε τον Κάρλ Μάρξ λίγο πιο αναλυτικά

 

Οι παραπάνω σκέψεις αφορούν πέρα από την αυτο-απελευθέρωση των ανθρώπων και κάποια αυστηρά όρια για το κεφάλαιο. Όρια για το κεφάλαιο υπάρχουν όμως?

 

"Το κεφάλαιο ως τέτοιο," διαβάζουμε στον Μαρξ, "δίνει μόνο μια συγκεκριμένη προστιθέμενη αξία επειδή δεν μπορεί να την πραγματώσει σε άπειρο χρόνο, αλλά είναι σε συνεχή κίνηση για να φτιάχνει περισσότερο από αυτή."

Αν έχει δίκιο ο Μάρξ τότε ο περιορισμός της καπιταλιστικής παραγωγής ισοδυναμεί με την κατάργησή της.

Συμπίπτει αυτή η θέση πραγματικά με την ανάγκη για μία νέα επανάσταση? 

 

Αλλα εάν ναι αμέσως βρισκόμαστε όμως αντιμέτωποι με την επόμενη ερώτηση: Οι επαναστάτες πρέπει να είναι δημοκράτες, διότι πρέπει να αγωνιστεί κάποιος για μια (επίσης οικονομική) δημοκρατία. Ποια θα ήταν μια νέα δημοκρατική επανάσταση; Ο Μαρξ πίστευε ότι ήταν δυνατόν: «Γνωρίζουμε», λέει σε μια εκδήλωση στο Άμστερνταμ το 1872, «ότι πρέπει να ληφθούν τα θεσμικά όργανα, τα έθιμα και οι παραδόσεις διαφορετικών χωρών υπόψη και δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχουν χώρες όπως η Αμερική, η Αγγλία και εάν ήξερα καλύτερα τους θεσμούς σας, θα μπορούσα να προσθέσω και την Ολλανδία, όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους ειρηνικά ».

Η σοβιετική προπαγάνδα προσπάθησε να επιμείνει ότι μόνο ο Μπολσεβίκικος τρόπος μπορεί να ονομαστεί επαναστατικός. Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν ήταν ποτέ επιτυχημένη για να την ακολούθησαν σε μια χώρα με κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Στη παραπάνω πρόταση λοιπόν που μόλις αναφέρθηκε διαρκίνει κανείς ότι είναι εφικτός ένας «ειρηνικός» επαναστατικός τρόπος; Αρκεί να ληφθούν υπόψη τα θεσμικά όργανα, τα έθιμα και οι παραδόσεις.

Οι θεσμοί της σημερινής Δύσης είναι διαφορετικοί από τη Ρωσία του 1917, εχουν τα μειονεκτήματά τους, αλλά δεν αξίζουν περιφρόνηση.

Μόνο δύο θεσμικά όργανα πρέπει να πέσουν, το κεφάλαιο και η πατριαρχία.  

 

Γι' αυτό η κάθε μορφή επ-ανάστασης πρέπει να είναι δημοκρατική και όχι δικτατορική. Στη Ρωσία των Μπολσεβίκων υπήρχαν περίπου έντεκα εκατομμύρια θάνατοι από το 1917 έως το 1923. Συγκρίνετε αυτό με την επανάσταση του 1968 στο βαθμό που υπήρξε στη Δύση. Επέλεξαν τον ειρηνικό δρόμο αλλα σίγουρα δεν θα πρπεπει να το δούμε σαν την αιτία της αποτυχίας. Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και ορισμένες πολιτικές δολοφονίες. Ισω απέτυχε επειδή μερικοί νόμιζαν τότε ότι θα έπρεπε να επιστρέψουν στον μπολσεβικισμό. Και φυσικά, επίσης, επειδή πολλοί απελπίστηκαν λόγω των δολοφονιών.

Αλλά ποιοι ήταν οι θύτες των επιθέσεων; Martin Luther King και Robert Kennedy, Rudi Dutschke και Aldo Moro - πολύ διαφορετικές μορφές πολιτών, αλλά το κοινό τους ήταν ότι όλοι νόμιζαν ότι ενεργούσαν δημοκρατικά. Δεν ήταν η δικτατορία, αλλά η δημοκρατία που απειλούσε το κεφάλαιο - και το κεφάλαιο το αναγνώρισε αυτό. Ακόμα και σήμερα αληθεύει αυτό.
 

Michael Jäger

ΔΩΣΤΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΙΣΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ

 Ο Δημόσιος χώρος της νέας παραλίας. Ποιος ειναι αυτός?

Υπάρχει ταυτότητα της νέας παραλίας  σαν δημόσιος χώρος? Όπως μέχρι πριν μερικά χρόνια όπου υπήρχε ο διαχωρισμός μεταξύ  δημόσιου ρόλου και ιδιώτη ατόμου και μεταξύ δημόσιου χώρου και ιδιωτικού χώρου ή του έχει γίνει και αυτού εκκαθάριση (όπως επίσης και σε πολλούς άλλους τομείς όπου θα μπορούσες να βρεις  ακόμα ίχνη αυτού του διαχωρισμού αλλά και εκεί με μόνο και μόνο που θέτεις το ερώτημα του διαχωρισμού επιτελεστικά εκκαθαρίζεις τον διαχωρισμό αυτό) ?

Εδώ δεν είναι το καθήκον μας μας να καταδικάσουμε μια ιδιωτική πρωτοβουλία. Όχι φυσικά. Εδώ θα πρέπει να το δει ο κάθε Δημότης, σαν Πολίτης και όχι σαν Ιδιώτης, μαζί με τη Δημαρχιακή Αρχή, ότι έχουν απέναντι σε βασικές αρχές καθορισμού και εκμετάλλευσης της δημόσιας σφαίρας και χώρου δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκτός και δεν μας ενδιαφέρει πλέον τίποτε άλλο από το “τι είμαστε εκείνη τη στιγμή” που ενεργούμε  και δεν σκεφτόμαστε τι θα θέλαμε να έχουμε ή να είμαστε και στο μέλλον. Και εδώ έχει χάσει το παιγνίδι η αειφορία. Αειφορία και ο ναρκισσισμός του νεοφιλελευθερισμού δεν πάνε μαζί. Αυτό πρός όλες τις κατευθύνσεις της εκάστοτε δημαρχιακής αρχής.

Η μεταμοντερνίστικη ιδεολογία διακατέχει πλέον όλα τα πολιτισμικά στρώματα του πληθυσμού από Δήμαρχο, Αντιδήμαρχο, Αρχιτέκτονες και πολεοδόμους που το κάνουν συνειδητά λόγω ναρκισσισμού – εάν  δεν έχουν συνειδητοποιήσει το έγκλημα που διαπράττουν απέναντι σε αυτά που κατόρθωσε η νεωτερικότητα-  μέχρι και τον άπορο που πολλές φορές τον αναγκάζουν να συμπεριφερθεί με το ίδιο τρόπο σε άλλο επίπεδο για να αισθανθεί άπορος συνέχεια και να κρέμεται από την καλοσύνη του Δημάρχου ή κάθε υπηρεσίας.

Το performative turn

Ιούλιος 2018: Η βιομηχανία διατροφής στο ζενίθ. Με μια τέτοια λογική που να βγούμε στους δρόμους ενάντια στις διεθνείς συμβάσεις ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών και υπηρεσιών (CETA, TTIP JEFTA, TiSA) για να προστατέψουμε τη διατροφή μας και τον πολιτισμικό της χαρακτήρα τουλάχιστον στο μέλλον. Εμείς οι ίδιοι έχουμε φέρει τη λογική αυτή ήδη. Adieu! Αλλά  και οι της τέχνης και της αισθητικής ART ART ART ΚΑΙ ξερό ART. Ας μπει κάποιος μέσα να τρίψει να καθαρίσει. Δικά του  καλημέντα είναι:


"Πληρώνουμε άρα πρέπει να έρθει ο Δήμος να καθαρίσει" τις βρωμιές μας.  Γιατί να μην υπάρχει πολιτική αγωγή ανακύκλωσης και να μη τα μαζεύει ο Δήμος. Να πρέπει ο Δήμος να το κάνει, να τα πηγαίνει στην ανακύκλωση χωρίς να το λαμβάνει υπόψη του ο Δημότης. Πάλι έτοιμο στο πιάτο του το δίνεις. Παθητικός ανακυκλωτής ο πολίτης, όποιος πολίτης.

Μακροχρόνιες μισθώσεις ιδιωτικού/εμπορευματικού χαρακτήρα μέσα σε ένα δημόσιο χώρο, όπου ο μισθωτής μπορεί να αποκλείσει πολίτες απο την χρήση του συγκεκριμένου χώρου, χωρίς να θέσετε προϋποθέσεις αειφορικού χαρακτήρα εκμετάλλευσης, καθώς εσεις πλέον μόνο ανθρωποκεντρικά καταλαβαίνετε το κόσμο σας. Μόνο οι υπερβολικές και όχι επαρκείς ανάγκες του κόσμου υπάρχουν και πρέπει να εκπληρωθούν!

Και μετά τον απαξιώνετε σαν πολίτη. Θέλετε να έχετε  μόνο τη κυριαρχία τους Δήμαρχοι σαν αδύναμα άτομα, γιατί αν αλλάξει προς το καλύτερο ο Δημότης σας, δεν χρειάζεστε εσείς να βγαίνετε και να λέτε πολλές φορές ασυναρτησίες. Γιατί δεν κάνετε μια τέτοια πολιτική, έτσι ώστε ο Δημότης να ψάξει να πάει στο κάδο ανακύκλωσης να ρίξει το πλαστικό ποτηράκι και το αλουμίνιο. Που είναι η πρωτοπορία του Δήμου να ορίσει και να καθορίσει, ότι όσοι χρησιμοποιούν τη νέα παραλία εμπορικά θα πρέπει να έχουν και συγκεκριμένα υλικά συσκευασία-αποδομήσιμα ?Που είναι το πλαίσιο του Δήμου για σωστή χρήση με εκπαιδευτική πολιτική στους πολίτες του και σε αυτούς που κάνουν χρήση δημόσιο χώρο εμπορικά? 

Είχαμε αναφερθεί και στις λαϊκές αγορές που θα έπρεπε εκεί ο Δήμος να ξεκινήσει την πολιτική του αγωγή και να πείσει του συμμετέχοντες αγρότες και εμπόρους να καθαρίζουν τα χοντρά πριν φύγουν και να πηγαίνουν τα πράσινα σε κάδο κομποστοποίησης, όχι να αφήνουν μια εικόνα άθλια στο τέλος και να φεύγουμε  και γαία πυρί  μιχθήτω. Τα σκαμπό στα γυάλινα ήρθαν Mayors!