Η πόλη, μια καθημερινή προσβολή στη ζωή μας.Ένα Requiem της πολιτειακής αστικής διαβίωσης.
Πώς γίνεσαι σαν υποκείμενο, ένα προϊόν ή ένα παράγωγο αυτής της προσβολής από την ημέρα που θα γεννηθείς? Αλλά και πριν καν γεννηθείς, πως σου έχουν πλασάρει το τρόπο που πρέπει να κατοικείς -χωρίς να γνωρίζεις τι εστι κατοικείν- και να διαβιώνεις -τη στιγμή που επιβιώνεις μόνο αν είσαι έμβιο όν με αισθητική και ενσυναίσθηση- προσβάλλοντας τις επιθυμίες μιας επαρκούς διαβίωσης ως ταμπού.
Πόσες φορές πηγαίνεις στη πόλη και νιώθεις ένα παράξενο φόβο- μια, δυο, τρεις φορές, μετά η επανάληψη γίνεται τρομοκρατία-, με το που θα πατήσεις το τελευταίο σκαλοπάτι της εξόδου της πολυκατοικίας σου προς το δρόμο ή πεζοδρόμιο, για το τι θα συναντήσεις και τι μπορεί να σου τύχει στο δρόμο σου. Πηγαίνεις σαν πεζός ή σαν ποδηλάτης, γιατί υπάρχουν και αυτοί, ναι όχι μόνο οδηγοί αυτοκινήτων και κάτοχοι οχημάτων. Νοιώθεις να σε παρακολουθεί κάτι, να προσπαθεί να σου υποβαθμίσει την πρόσβαση σε αυτή ή στους δημόσιους χώρους της και τη παραμονή σου εκεί.
Από που να ξεκινήσεις, από τη βιασμένη αισθητική του "σπιτικού του δημάρχου"μέσα στο δημόσιο χώρο, τη βεβιασμένη σου αναπνοή και κίνηση ανάμεσα σε μεταλλικά τετράτροχα κουτιά που κυκλοφορούν στους δρόμους ή που προσπαθούν να σε παραγκωνίσουν επειδή θέλουν να παρκάρουν ή βιάζονται να φτάσουν αργότερα από σένα στον ίδιο προορισμό, τη βιασμένη ησυχία με τους θορύβους και τις δονήσεις κάτω από τα πόδια σου, τη ρυπογόνο κυκλοφορία οχημάτων με κινητήρες καύσης ορυκτών καυσίμων, τη ρύπανση των δένδρων στις κεντρικές αρτηρίες με τα μυριοτρύπια φύλλα, τη σκόνη που αναμιγνύεται με οξείδια του θείου και γίνεται εκρηκτικό μείγμα στις μικροκυψελίδες των πνευμόνων, και από τα κάθετα στο δρόμο σου παρκαρισμένα ηλεκτροκίνητα πατίνια- αυτό που το βάζεις, καινούργιο χόμπι των ανεγκέφαλων συνήθως, γιατι υπάρχουν και αυτοί που πηγαίνουν με αυτα στη δουλειά τους,σε κάποιες πόλεις της χρεωκοπημένης χώρας μας, και όλα αυτά σαν ποδηλάτης.
Αν έχεις δε την ατυχία να μην έχεις ποδήλατο και να εξαρτιέσαι από τα ΜΜΜ, τότε εκεί βρίσκεσαι στο έλεος ενός βιασμού της εν-συναίσθησής σου, σε σχέση με το αστικό περιβάλλον, αν προϋποθέτουμε ότι έχεις κάποια. Φυσικά δεν είναι κανόνας αυτό, αλλά ξεκινάμε ίσως από κάποιο υποκείμενο με κάποιες ευαισθησίες, για τον περιβάλλοντα κοινωνικό και οικολογικό χώρο στον οποίο θα περάσει το 85-90% του χρόνου της ζωής του.
Για την κατάντια και εξαθλίωση των οδηγών οχημάτων κάθε πρωί προς τη δουλειά και κάθε απόγευμα γυρίζοντας στο σπίτι τους, δεν θα χάσω ούτε μια λέξη στο συγκεκριμένο κείμενο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δημόσιες μεταφορές δεν υπάρχουν. ΟΑΣΘ... Ας γελάσουμε πριν τον χαρακτηρίσουμε σαν ΜΜΜ. απο 600 οχηματα στόλου περίπου λειτουργούν ίσως και ασφαλή μόνο τα 250.
Γυρίζοντας δε από τη πόλη- αποφεύγουμε για λόγους ύψιστης ευαισθησίας την περιγραφή του το τι γίγνεσθαι στη πόλη και ιδιαίτερα στη περιοχή του στο bord de l'eau -, αν δεν έχεις τη τύχη να κατοικείς λίγο προνομιακά δηλαδή εκεί που προσέχουν περισσότερο τη καθαριότητα και τη τάξη, λόγω κοινωνικών στρωμάτων, κάτι που συνήθως έτσι γίνεται, βρίσκεσαι και πάλι σε ένα βρωμερό και ανθυγιεινό περιβάλλον με στρώματα και καρέκλες στις γωνίες των πεζοδρομίων, γλάστρες με χώμα και χωρίς, τουαλέτες απο πορσελάνη που ξέχασαν τελευται φορά να τη καθαρίσουν με τη βούρτσα, κάδους ανοικτούς που έχουν να καθαρισθούν πάνω από 10 χρόνια και κάθε είδους υλικό από αποψίλωση χώρων και εκκένωση κατοικιών/διαμερισμάτων. Που και που ανακαλύπτεις και κάτι χρήσιμο προς συντήρηση ή μετατροπή σε κάτι άλλο πιο χρήσιμο για τη καθημερινότητά σου.
Τρέχεις να μπεις στο διαμέρισμα -τουλάχιστον ρετιρέ αυτό σώζει κάποιον, βλέπεις βρε αδερφέ μπλε χρώμα όχι κεραίες και τοίχους μόνο, όχι, όχι, όχι ότι δεν βλέπεις καθόλου, αλλά πείθεσαι ότι δε βλέπεις-, να βγάλεις παπούτσια πριν μπεις στο διαμέρισμα και να πας αμέσως για ντους, γιατί αισθάνεσαι σαν ένα πεταμένο βρώμικο στρώμα στη γωνία του δρόμου και εκεί σε περιμένει η έκπληξη: πλένεσαι με ένα νερό που ούτε για ξέπλυμα του δρόμου δεν κάνει. Και θα σου πει ο οργανισμός ύδρευσης: «Δεν φταίμε εμείς φταίνε οι σωληνώσεις σας από το δίκτυο μας προς τη πολυκατοικία σας».
Αυτά τα παραπάνω και πολλά άλλα, που δεν αναφέρονται, είναι μερικά από τα στοιχεία τρομοκρατίας που έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά βγαίνοντας από το χώρο που διανυκτερεύεις, ναι διανυκτερεύεις, γιατί για να το κάνεις κατοικείν θέλει πολύ δουλειά ακόμα.
Και ο δήμαρχος αυτής της πόλης στις 26/9/2019 : «αποκαθιστούμε την εικόνα της καθημερινότητας της πόλης» και συμπληρώνουμε αποκαθηλώνοντας τη φειδώ της διαβίωσης μας εις τον αιώνα τον άπαντα, αυτοκράτωρα! Ποιος δήμαρχος σε μια ευνομούμενη χώρα- που δεν είμαστε τελικά αλλά λέω εγω τώρα- θα έβγαινε στη δημοσιότητα και θα θεωρούσε ότι λέγοντας αυτή τη πρόταση, το Floskel, ότι θα τον χειροκροτήσουν ή θα του πουν μπράβο, κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Και ρωτούμε που, σε ποιες γειτονιές και με ποιο τρόπο? Γιατί δεν το έκανε το καλύτερο δημαρχουλάκι τόσα χρόνια που ήταν στη συμπολίτευση με τον Μπουτάρη και το κάνει τώρα. Δεν ήθελε ο Μπουτάρης? Θέλει να μας πείσει ότι είναι το καλύτερο ανθρωπάκι από όλα εμάς τα ανθρωπάκια που έχουμε μπουχτίσει στη βρώμα της πόλης? Γιατί κι αυτός καταντημένο ανθρωπάκι είναι όπως όλοι εμείς που καθημερινά βιώνουμε τις προσβολές της πόλης που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι, όλοι, αλλα όλοι! Φαντάζομαι οτι αsκούν τα εν αποστρατεία δημαρχουλάκια.
Αισθάνεσαι πολλές φορές σαν ένα ιδιαίτερο έμβιο όν που είναι στο περιθώριο άγνωστο για τους άλλους τους γύρω σου και που προσπαθεί να επιπλεύσει μέσα σε ένα βούρκο από πρόσωπα που σε κοιτάζουν με απορία και γυρίζουν τα βλέματά τους αλλού, σαν να θέλεις να τους πουλήσεις ένα εικόνισμα ή ένα αναπτήρα και αυτοί για να μη πουν οχι γυρίζουν το βλέμμα αλλού. Αισθάνεσαι σαν να είσαι μια μειονότητα και να μη σε λαμβάνουν υπόψη τους σαν ισόνομο υποκείμενο αλλά σαν δεύτερης κατηγορίας δημότη, σαν να είσαι π.χ. ομοφυλόφιλος και να θέλεις να ζήσεις σε συγκεκριμένους δημόσιους χώρους και να σου φωνάζουν, πουστάρα, αδελφή, συκιά, κρυφή, γουρούνι όταν περνάς μέσα από τη λαϊκή, επειδή θέλεις να ομορφαίνεις τη ζωή σου από τη μια και να αισθάνεσαι κατά τα άλλα ας πούμε ενσωματωμένος σε μια ελεύθερη κοινωνία να σε χλευάζουν επειδή είσαι διαφορετικός. Η αλλιώς να είσαι ερωτευμένος με το ένστικτό σου ή με αυτό που κατανοείς σαν δικιά σου εν-συναίσθηση με το περιβάλλον σου από το τοπίο σου μέσα από τη παρατήρησή σου. Γιατί απλά θέλεις να ομορφύνεις κάτι λίγο περισσότερο το σήμερα από το χθες.
Θέλεις μια κοινωνική ισότητα και μια ηθικά δίκαιη ζωή και μια ελευθερία στο δημόσιο χώρο σου, για σένα και το διπλανό σου, αν μπορεί ο διπλανός σου να κατανοήσει τη θέση του και να το απαιτήσει από τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή την αλλαγή.
Και αυτή η προσβολή υπάρχει ήδη πριν γεννηθούν οι επόμενοι, τα επόμενα παιδιά. Δεν είναι ύπουλο γι’ αυτά? Πως θα δουν μια διαφορά για τη δική τους εξέλιξη και μετεξέλιξη αργότερα.
Αυτή όμως τη προσβολή τη δημιουργήσαμε και εμείς οι ίδιοι όταν ήμασταν νεότεροι- και ο συντάξας φυσικά- , όταν δεν είχαμε συνειδητοποιήσει και λόγω άγνοιας, τι είναι και τι όμορφο μπορεί να είναι το κατοικeöiν στη πόλη. Η πληροφορία τότε ήταν rarity, μια σπανιότητα, την είχαν μόνο μερικοί στη διάθεσή τους. Τότε προσβάλαμε τον εαυτό μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι σήμερα -όχι ότι οι λεγόμενοι ώριμοι δεν το κάνουν- αυτοπροσβάλονται καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουν. Σήμερα όμως η πληροφορία ρέει μέχρι το προσκεφάλι μας όταν κοιμόμαστε.
Το λυπηρό όμως είναι να έχω την αίσθηση ή τη διαίσθηση- την ελάχιστη, ότι κάτι δεν κάνω σωστά και όμως συνεχίζω το συν-έγκλημα. Και αργότερα το ίδιο συμβαίνει με τους παθητικούς δημότες, όλους δηλαδή σχεδόν τους δημότες μιας πόλης, που δεν ενδιαφέρονται καν, και απομακρύνονται σαν δημότες, όχι σαν πολιτειακοί πολίτες, μέσα στον εξορκισμό τους ή στο «εγώ αγωνίστηκα παλαιότερα τώρα σειρά έχουν τα παιδιά», και αν δεν τους απαγορεύσεις των γονέων της μιας χρήσης πλαστικά ποτηράκια, δεν θα σκεφτούν να το κάνουν μόνοι τους. Όχι. Τα παιδιά, τα παιδιά έχουν σειρά τώρα… Και εδώ εξορκισμός!
Οι διαφορετικά ποιοτικές προσβολές της πόλης απέναντι στους δημότες καθορίζουν και τον τύπου του Δημότη που παράγει αυτή, η συγκεκριμένη πόλη έμμεσα αλλά σαφέστατα. Όσο περισσότερες προσβολές και π.χ. ΄’όπως αυτή σήμερα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, που άρχισαν πρώτη φορά να μοιράζουν ραβασάκια οι τροχονόμοι στα επι πεζοδρομίων παρκαρισμένα μηχανάκια αλλά στο εμπορικό κέντρο μόνο -θα παρακολουθούμε την εξέλιξη- , τόσο περισσότερα χρόνια θα χρειαστεί για να μάθει ο Δημότης να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται αρνητικά η υπαρκτή αξιοπρέπειά του διπλανού, του απέναντι του όπισθεν αυτού ευρισκόμενου υποκειμένου, αλλά και η γένεση, η κατανόηση και η εξέλιξη της δικής του αξιοπρέπειας, πρωτίστως. Ας δούμε όμως και τη πιο πρόσφατη προσβολή. Σε ένα δημόσιο χώρο που δεν εχει τις προδιαγραφές και τα πρότυπα ενός ποδηλατοδρόμου, η απλα μιας ποδηλατολωρίδας, ο νέος Δλημαρχος ζωγραφίζει ετσι απλά. Και μη ξεχνάμε ότι τώρα έχουμε και ηλεκτρικά πατίνια και ηλεκτρικά ποδήλατα και κανονικά ποδήλατα στον ίδιο χώρο! Ζωγραφίζει επί του δημοσίου χώρου σήματα του ΚΟΚ με σκοπό την διευκόλυνση των περιπατητών στη νέα παραλία προς τα μνημεία και κάποιες υποδομές που υπάρχουν, και στόχο μάλλον τη πολιτική αγωγή του Δημότη. Τι να πεις εκεί. Αν δεν είναι αυτό προσβολή από όπου και να το πιάσεις, τι θα μπορούσε να ήταν. Ας πάει αυτός που το σκέφτηκε να το κάνει, να σταθεί μια Κυριακή ή ένα Σάββατο από μακρυά να παρατηρήσει τι θα συμβεί. Αλλά εκτός αυτού, όπως αναφερθήκαμε ήδη στον παραπάνω σύνδεσμο. Με ποιο δικαίωμα χωρίς θεσμική κατοχύρωση, σχεδιάζει; αυθαίρετα μια ποδηλατολωρίδα(οι προηγούμενοι φυσικά το έκαναν, ο νυν δεν έχει ευθύνη αν και το ψήφισε σαν παράταξη του δημάρχου) που δεν πληρεί σε καμία περίπτωση τις απαιτήσεις μιας ποδηλατολωρίδας ας μη πούμε ποδηλατοδρόμου, και συνεχίσεις και ζωγραφίζεις οτι νομίζεις ότι θα υψώσει το ανάστημα του δημάρχου σαν εξουσία.
Αυτή η καταραμένη επιθυμητή αυθεντικότητα ζει και κυριεύει τους πάντες ακόμα και υποψήφιους και νυν δημάρχους.
Επιθυμείς να μπορείς να ποδηλατείς σε μία πόλη, ασφαλής, ευχάριστα και ακίνδυνα για τη υγεία σου. Ποιος κάτοχος αυτοκινήτου, δηλαδή του αυταρχισμού μέσω της ισχύος του μετάλλου και του υψηλών ίππων του κινητήρα, θα αρκεστεί στο να δεχτεί ότι η επιθυμία σου είναι κομμάτι μιας ανοικτής λεγόμενης κοινωνίας και θα πρέπει να γίνει σεβαστή σε ένα εύλογο εύρος. Και ποιος Δήμαρχος έχει βγει μέχρι σήμερα και έχει πει εγώ θέλω να κάνω τη πόλη ποιο ανθρώπινη για τους δημότες μου, όχι απομακρύνοντας τα μηχανάκια και τα τραπεζάκια από τα πεζοδρόμια αλλά μειώνοντας αισθητά π.χ. το κέντρο της πόλης από την κατάκτηση του μέσω των μεταλλικών κουτιών, και δημιουργώντας τετράγωνα κυκλοφοριακής ησυχίας σε ολόκληρη τη πόλη? Θέτω την ερώτηση και την αφήνω στο χώρο.
Τους εφιστείς τη προσοχή, ότι αυτό για το οποίο βρίζουν αυτοί – οι οδηγοί οχημάτων στο δρόμο με τα χέρια στο τιμόνι ή με χειρονομίες εκτός του αυτοκίνητου, και το οποίο εσύ επιθυμείς, είναι αυτό, το ίδιο που ισχυρίζονται οι ίδιοι οι οδηγοί αυτοκινήτων σε άλλες περιπτώσεις για τους ίδιους για να τεκμηριώσουν τα προνόμιά τους. Και αυτή είναι «η κοινή λογική τους» σύμφωνα με αυτούς. Σε αυτή εναποθέτουν τις απαιτήσεις τους για την κυριαρχία της προσβολής τους επι των επιθυμιών των πιο αδύναμων μέσα στο αστικό τοπίο και ας μη μιλήσουμε για τη κινητικότητα και την επιθυμητή βιωσιμότητα, εάν θέλουμε μια σχετική συνέχεια στον ανθρώπινο πολιτισμό.
Όλοι τελικά είτε αναφερόμαστε σε ναρκισσισμό, ειτε σε αυθεντικότητα, είτε στην "υποκειμενική" κοινή λογική, όλοι δουλεύουν σαν παράσιτα πάνω σε ξενιστές.Οι ίδιοι μπορεί να μην έχουν την ικανότητα ή την επιδεξιότητα καταλυτικής συμπεριφοράς προς εμφάνιση των ίδιων χαρακτηριστικών και απλά δημιουργούν μια εικόνα και μέσα από αυτή αυτοπροσδιορίζονται.
Είναι πλέον ταμπού η καταστολή των άβολων για τους περισσότερους, κατά μερικούς όμως ικανών και αναγκαίων επιθυμιών κάποιων πολιτών για μια υγιή διαβίωση σε αστικό περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε Μαρξισμό και Ψυχανάλυση για να εξηγήσουμε το φαινόμενο αυτό.
Η σημερινή αστόχως χαρακτηριζόμενη αστική πολιτεία ή πολιτειακή κοινωνία εδώ στη πόλη μας, επιβιώνει και διαβιώνει
α) με τη καταστολή της διάθεσης για μια συλλογική ηθική και λογική για κοινή χρήση δημόσιου χώρου από όλους όχι, μόνο από τους μεσοαστούς και τους κατέχοντες οχήματα και
β) με την στοχευμένη για συγκεκριμένα συμφέροντα διοχέτευση καθημερινών συμπεριφορών, καταφέρνοντας να μειώσει έτσι την σημαντικότητα των εύλογων επιθυμιών κάποιων κοινωνικών ομάδων. Για κάτι που επιθυμεί ένα μέσος πολίτης είναι αυτονόητο σε άλλες ευνομούμενες κοινωνίες. Εδώ είναι απλά μια προσβολή για αυτόν που το δέχεται και μια για αυτόν που τη δημιουργεί. Και ο ανήσυχος, για μια όχι βιασμένη ηθικοπλαστική καθημερινότητα και δήθεν αυθεντική ηθική μιας παρεξηγημένης και παρανοϊκής κοινωνίας, αλλά μιας ηθικά βιώσιμης διαβίωσης, πολίτης βρίσκεται μεταξύ δύο συμπληγάδων πετρών ή καλύτερα έχει διαμελισθεί σε δύο μέρη:
Οι δύο αυτές ταυτότητες δεν συνάδουν στα χαρακτηριστικά τους σε μια κοινή συλλογική πραγμάτωση των καθημερινών βιωμάτων για ένα άνθρωπο σε μια πόλη, και ούτε μπορούν να συνυπάρξουν, μια συνειδητή παράνοια λοιπόν, αλλά μόνο του πολιτειακού πολίτη, όχι του "απλά Δημότη".
Οι καθημερινές προσβολές απέναντι μας, είναι τόσες πολλές, που οι λιγοστές επιθυμίες μας δεν βρίσκουν χώρο, όχι μονο να πραγματοποιηθούν αλλά και μόνο να εκφρασθούν στη δημόσια σφαίρα και έτσι παραμένουν κρυφές και παράλληλα παράδοξες και ξένες για τους περισσότερους.
Ποιο κίνημα πολιτών προασπίζεται τα συμφέροντα ενός πολίτη, που επιθυμεί στο να μπορεί χωρίς περιορισμούς και εμπόδια όπως και φραγμούς να γίνεται περιπατητής στη πόλη του? Μη μου πείτε ο σύλλογος πεζών της πόλης μας, η οι ποδηλατικοί σύλλογοι στη πόλη μας.
Τι είναι λοιπόν αυτό, μια επιθυμία που οδηγείται με σιωπή ad absurdum και αφηγείται την αυταπάρνηση της στη δημόσια σφαίρα και δημόσιο χώρο βουβά, επειδή απλά υπάρχει ένα κατεστημένο, που είναι εγκατεστημένο στα μυαλά όλων ή των περισσοτέρων, σαν μια προνομιακή ηθική ανταγωνιστικά απέναντι στην επαρκή αστική ζωή, για να μπορούν να διαφοροποιούνται από τη μάζα, και ίσως να θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο αυθεντικούς. Και απλά κωφεύουν. Μάθε τη νοηματική μου έλεγα. Ζορίστηκα αλλά την έμαθα στο τέλος, την ξέχασα πάλι χωρίς πρακτική.
Αυτό το οποίο έχει μέσα μου τον φόβο, και τώρα συγκεκριμενοποιώ προσωπικά, χλευάζεται σαν παράδοξη ιδιαιτερότητα, σε πηγαδάκια και παρεούλες, όταν είσαι μειονότητα και υπερασπίζεσαι τον ελάχιστο χώρο που σου αφήνουν στο δημόσιο χώρο. Στιγματίζεται το ένστικτό σου και παράλληλα η ενσυναίσθησή σου με και μέσα στο χώρο που ζεις, σαν αναρχικό ή χαοτικό ή περιθωριακό, και αναλύεται σαν κάτι εξωπραγματικό.
Και ξέρω μόλις υπάρξει μια επί μέρους, μια μικρή μόνο υπέρβαση του φόβου μου και της απομόνωσης μου, μετά θα πρέπει πάντα να βρίσκομαι σε εγρήγορση και συνεχή προσπάθεια να επιβληθώ ακόμα και να επικρατήσω και να ενδυναμώνω συνεχώς το μικρό ελάχιστο αυτό υπαρξιακό δικαίωμα που πάω να κατακτήσω, με παραστάσεις υποκριτικού χαρακτήρα, αλλά πότε ακόμα και με παρακλήσεις προς ανωτέρους του κατεστημένου, όπως πριν ένα χρόνο στο Μπουτάρη στους διαδρόμους του δημαρχιακού σπιτιού, πότε με επιθετικότητα λεκτική στις διαμαρτυρίες και πότε πάνω σε μια ακτιβιστική βάση.
Είναι μια επιθυμία που χαρακτηρίζεται πάντα από μια εύθραυστη κατάσταση και ένα συνειδητό τραυματισμό έξωθεν, μια επιθυμία γεμάτη ανησυχία και ανασφάλεια για τη διαβίωση μου στη πόλη.
Πολλοί δε από εμάς από την άλλη πλευρά του κατεστημένου στο συγκεκριμένο τομέα, επειδή φοβούνται την επιθετικότητα των εγκαταστημένων στη σφαίρα του κατεστημένου, αρνούνται να συμπλεύσουν με κάποιους pioneers και να ταυτοποιηθούν μαζί τους και να απαιτήσουν σαν σύνολο, σαν μεγαλύτερο σύνολο, και γι’ αυτό δεν υπάρχει και μαζικότητα στην έκφραση των επιθυμιών μέσω ενός κινήματος κάποιων πολιτών. Το απόν κίνημα μαζί με την σχετική τρομοκρατία που αισθάνονται οι περισσότεροι, τον απαισιόδοξο ωχαδερφισμό τους, αυτά τα τρία δημιουργούν μια δημόσια και δεδηλωμένη εικόνα για τους ίδιους που την κρατούν για τον εαυτό τους και περιμένουν από θεσμικά όργανα της πολιτείας ή της ΤΑ να τα προβλέψουν και να προστατέψουν τα δικά τους «δικαιώματα για τον διαφορετικό» τρόπο προσέγγισης της αστικής ζωής. Αυτό το τελευταίο είναι και ένα γενικότερο φαινόμενο της α-πολιτικοποίησης της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών.Φυσικά η πολιτεία ουδόλως ενδιαφέρεται για πολιτικές, σχεδιασμούς, δράσεις και ενέργειες που δεν αποφέρουν "χθές" οικονομικό όφελος.
Αυτή η επιθυμία να είσαι αξιοπρεπής πεζός ή ποδηλάτης στη πόλη σου, είναι μια ατομικότητα μια ιδιωτικότητα, που τελικά είναι και πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα προϊόν της δημόσιας σφαίρας, γιατί ακόμα και η επιθυμητή βιώσιμη κανονικότητα της διαβίωσης μέσα στη πόλη και οι προσβολές επ’ αυτών επιδρούν σε όλα τα επι μέρους προσωπικά κουτάκια της ψυχής μας.Και θέλεις να φύγεις, να πάρεις τα βουνά γνωρίζοντας ότι εκεί το κοινωνικό περιβάλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο και δεν μπορείς να απομονωθείς για πολύ εκεί έξω. Αλλά θα έχεις τους φίλους τα δένδρα το νερό και τα σύννεφα, και τους γεμάτους ενέργεια ήχους τους.
Φαίνεται να έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το κατεστημένο ιστορικά με το χρόνο. Δεν είναι ένα ιδιαίτερο ψυχολογικό χαρακτηριστικό του λαού μας. Είναι η μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο υποσυνείδητη αλλά και αποτελεσματική ψύχωση για στοχευμένες κανονικότητες συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, που παράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και προσβολή μέσα στη ψυχή και την υποκειμενικότητα των άλλων, των διαφορετικών. Αλλά με τον εξορκισμό έρχεται πάντα και ο ρατσισμός!
Πώς γίνεσαι σαν υποκείμενο, ένα προϊόν ή ένα παράγωγο αυτής της προσβολής από την ημέρα που θα γεννηθείς? Αλλά και πριν καν γεννηθείς, πως σου έχουν πλασάρει το τρόπο που πρέπει να κατοικείς -χωρίς να γνωρίζεις τι εστι κατοικείν- και να διαβιώνεις -τη στιγμή που επιβιώνεις μόνο αν είσαι έμβιο όν με αισθητική και ενσυναίσθηση- προσβάλλοντας τις επιθυμίες μιας επαρκούς διαβίωσης ως ταμπού.
Πόσες φορές πηγαίνεις στη πόλη και νιώθεις ένα παράξενο φόβο- μια, δυο, τρεις φορές, μετά η επανάληψη γίνεται τρομοκρατία-, με το που θα πατήσεις το τελευταίο σκαλοπάτι της εξόδου της πολυκατοικίας σου προς το δρόμο ή πεζοδρόμιο, για το τι θα συναντήσεις και τι μπορεί να σου τύχει στο δρόμο σου. Πηγαίνεις σαν πεζός ή σαν ποδηλάτης, γιατί υπάρχουν και αυτοί, ναι όχι μόνο οδηγοί αυτοκινήτων και κάτοχοι οχημάτων. Νοιώθεις να σε παρακολουθεί κάτι, να προσπαθεί να σου υποβαθμίσει την πρόσβαση σε αυτή ή στους δημόσιους χώρους της και τη παραμονή σου εκεί.
Από που να ξεκινήσεις, από τη βιασμένη αισθητική του "σπιτικού του δημάρχου"μέσα στο δημόσιο χώρο, τη βεβιασμένη σου αναπνοή και κίνηση ανάμεσα σε μεταλλικά τετράτροχα κουτιά που κυκλοφορούν στους δρόμους ή που προσπαθούν να σε παραγκωνίσουν επειδή θέλουν να παρκάρουν ή βιάζονται να φτάσουν αργότερα από σένα στον ίδιο προορισμό, τη βιασμένη ησυχία με τους θορύβους και τις δονήσεις κάτω από τα πόδια σου, τη ρυπογόνο κυκλοφορία οχημάτων με κινητήρες καύσης ορυκτών καυσίμων, τη ρύπανση των δένδρων στις κεντρικές αρτηρίες με τα μυριοτρύπια φύλλα, τη σκόνη που αναμιγνύεται με οξείδια του θείου και γίνεται εκρηκτικό μείγμα στις μικροκυψελίδες των πνευμόνων, και από τα κάθετα στο δρόμο σου παρκαρισμένα ηλεκτροκίνητα πατίνια- αυτό που το βάζεις, καινούργιο χόμπι των ανεγκέφαλων συνήθως, γιατι υπάρχουν και αυτοί που πηγαίνουν με αυτα στη δουλειά τους,σε κάποιες πόλεις της χρεωκοπημένης χώρας μας, και όλα αυτά σαν ποδηλάτης.
Αν έχεις δε την ατυχία να μην έχεις ποδήλατο και να εξαρτιέσαι από τα ΜΜΜ, τότε εκεί βρίσκεσαι στο έλεος ενός βιασμού της εν-συναίσθησής σου, σε σχέση με το αστικό περιβάλλον, αν προϋποθέτουμε ότι έχεις κάποια. Φυσικά δεν είναι κανόνας αυτό, αλλά ξεκινάμε ίσως από κάποιο υποκείμενο με κάποιες ευαισθησίες, για τον περιβάλλοντα κοινωνικό και οικολογικό χώρο στον οποίο θα περάσει το 85-90% του χρόνου της ζωής του.
Για την κατάντια και εξαθλίωση των οδηγών οχημάτων κάθε πρωί προς τη δουλειά και κάθε απόγευμα γυρίζοντας στο σπίτι τους, δεν θα χάσω ούτε μια λέξη στο συγκεκριμένο κείμενο. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δημόσιες μεταφορές δεν υπάρχουν. ΟΑΣΘ... Ας γελάσουμε πριν τον χαρακτηρίσουμε σαν ΜΜΜ. απο 600 οχηματα στόλου περίπου λειτουργούν ίσως και ασφαλή μόνο τα 250.
Γυρίζοντας δε από τη πόλη- αποφεύγουμε για λόγους ύψιστης ευαισθησίας την περιγραφή του το τι γίγνεσθαι στη πόλη και ιδιαίτερα στη περιοχή του στο bord de l'eau -, αν δεν έχεις τη τύχη να κατοικείς λίγο προνομιακά δηλαδή εκεί που προσέχουν περισσότερο τη καθαριότητα και τη τάξη, λόγω κοινωνικών στρωμάτων, κάτι που συνήθως έτσι γίνεται, βρίσκεσαι και πάλι σε ένα βρωμερό και ανθυγιεινό περιβάλλον με στρώματα και καρέκλες στις γωνίες των πεζοδρομίων, γλάστρες με χώμα και χωρίς, τουαλέτες απο πορσελάνη που ξέχασαν τελευται φορά να τη καθαρίσουν με τη βούρτσα, κάδους ανοικτούς που έχουν να καθαρισθούν πάνω από 10 χρόνια και κάθε είδους υλικό από αποψίλωση χώρων και εκκένωση κατοικιών/διαμερισμάτων. Που και που ανακαλύπτεις και κάτι χρήσιμο προς συντήρηση ή μετατροπή σε κάτι άλλο πιο χρήσιμο για τη καθημερινότητά σου.
Αυτά τα παραπάνω και πολλά άλλα, που δεν αναφέρονται, είναι μερικά από τα στοιχεία τρομοκρατίας που έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά βγαίνοντας από το χώρο που διανυκτερεύεις, ναι διανυκτερεύεις, γιατί για να το κάνεις κατοικείν θέλει πολύ δουλειά ακόμα.
Και ο δήμαρχος αυτής της πόλης στις 26/9/2019 : «αποκαθιστούμε την εικόνα της καθημερινότητας της πόλης» και συμπληρώνουμε αποκαθηλώνοντας τη φειδώ της διαβίωσης μας εις τον αιώνα τον άπαντα, αυτοκράτωρα! Ποιος δήμαρχος σε μια ευνομούμενη χώρα- που δεν είμαστε τελικά αλλά λέω εγω τώρα- θα έβγαινε στη δημοσιότητα και θα θεωρούσε ότι λέγοντας αυτή τη πρόταση, το Floskel, ότι θα τον χειροκροτήσουν ή θα του πουν μπράβο, κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Και ρωτούμε που, σε ποιες γειτονιές και με ποιο τρόπο? Γιατί δεν το έκανε το καλύτερο δημαρχουλάκι τόσα χρόνια που ήταν στη συμπολίτευση με τον Μπουτάρη και το κάνει τώρα. Δεν ήθελε ο Μπουτάρης? Θέλει να μας πείσει ότι είναι το καλύτερο ανθρωπάκι από όλα εμάς τα ανθρωπάκια που έχουμε μπουχτίσει στη βρώμα της πόλης? Γιατί κι αυτός καταντημένο ανθρωπάκι είναι όπως όλοι εμείς που καθημερινά βιώνουμε τις προσβολές της πόλης που φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι, όλοι, αλλα όλοι! Φαντάζομαι οτι αsκούν τα εν αποστρατεία δημαρχουλάκια.
Αισθάνεσαι πολλές φορές σαν ένα ιδιαίτερο έμβιο όν που είναι στο περιθώριο άγνωστο για τους άλλους τους γύρω σου και που προσπαθεί να επιπλεύσει μέσα σε ένα βούρκο από πρόσωπα που σε κοιτάζουν με απορία και γυρίζουν τα βλέματά τους αλλού, σαν να θέλεις να τους πουλήσεις ένα εικόνισμα ή ένα αναπτήρα και αυτοί για να μη πουν οχι γυρίζουν το βλέμμα αλλού. Αισθάνεσαι σαν να είσαι μια μειονότητα και να μη σε λαμβάνουν υπόψη τους σαν ισόνομο υποκείμενο αλλά σαν δεύτερης κατηγορίας δημότη, σαν να είσαι π.χ. ομοφυλόφιλος και να θέλεις να ζήσεις σε συγκεκριμένους δημόσιους χώρους και να σου φωνάζουν, πουστάρα, αδελφή, συκιά, κρυφή, γουρούνι όταν περνάς μέσα από τη λαϊκή, επειδή θέλεις να ομορφαίνεις τη ζωή σου από τη μια και να αισθάνεσαι κατά τα άλλα ας πούμε ενσωματωμένος σε μια ελεύθερη κοινωνία να σε χλευάζουν επειδή είσαι διαφορετικός. Η αλλιώς να είσαι ερωτευμένος με το ένστικτό σου ή με αυτό που κατανοείς σαν δικιά σου εν-συναίσθηση με το περιβάλλον σου από το τοπίο σου μέσα από τη παρατήρησή σου. Γιατί απλά θέλεις να ομορφύνεις κάτι λίγο περισσότερο το σήμερα από το χθες.
Και αυτή η προσβολή υπάρχει ήδη πριν γεννηθούν οι επόμενοι, τα επόμενα παιδιά. Δεν είναι ύπουλο γι’ αυτά? Πως θα δουν μια διαφορά για τη δική τους εξέλιξη και μετεξέλιξη αργότερα.
Αυτή όμως τη προσβολή τη δημιουργήσαμε και εμείς οι ίδιοι όταν ήμασταν νεότεροι- και ο συντάξας φυσικά- , όταν δεν είχαμε συνειδητοποιήσει και λόγω άγνοιας, τι είναι και τι όμορφο μπορεί να είναι το κατοικeöiν στη πόλη. Η πληροφορία τότε ήταν rarity, μια σπανιότητα, την είχαν μόνο μερικοί στη διάθεσή τους. Τότε προσβάλαμε τον εαυτό μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Το ίδιο κάνουν και οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι σήμερα -όχι ότι οι λεγόμενοι ώριμοι δεν το κάνουν- αυτοπροσβάλονται καθημερινά χωρίς να το καταλαβαίνουν. Σήμερα όμως η πληροφορία ρέει μέχρι το προσκεφάλι μας όταν κοιμόμαστε.
Οι διαφορετικά ποιοτικές προσβολές της πόλης απέναντι στους δημότες καθορίζουν και τον τύπου του Δημότη που παράγει αυτή, η συγκεκριμένη πόλη έμμεσα αλλά σαφέστατα. Όσο περισσότερες προσβολές και π.χ. ΄’όπως αυτή σήμερα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, που άρχισαν πρώτη φορά να μοιράζουν ραβασάκια οι τροχονόμοι στα επι πεζοδρομίων παρκαρισμένα μηχανάκια αλλά στο εμπορικό κέντρο μόνο -θα παρακολουθούμε την εξέλιξη- , τόσο περισσότερα χρόνια θα χρειαστεί για να μάθει ο Δημότης να συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να μην επηρεάζεται αρνητικά η υπαρκτή αξιοπρέπειά του διπλανού, του απέναντι του όπισθεν αυτού ευρισκόμενου υποκειμένου, αλλά και η γένεση, η κατανόηση και η εξέλιξη της δικής του αξιοπρέπειας, πρωτίστως. Ας δούμε όμως και τη πιο πρόσφατη προσβολή. Σε ένα δημόσιο χώρο που δεν εχει τις προδιαγραφές και τα πρότυπα ενός ποδηλατοδρόμου, η απλα μιας ποδηλατολωρίδας, ο νέος Δλημαρχος ζωγραφίζει ετσι απλά. Και μη ξεχνάμε ότι τώρα έχουμε και ηλεκτρικά πατίνια και ηλεκτρικά ποδήλατα και κανονικά ποδήλατα στον ίδιο χώρο! Ζωγραφίζει επί του δημοσίου χώρου σήματα του ΚΟΚ με σκοπό την διευκόλυνση των περιπατητών στη νέα παραλία προς τα μνημεία και κάποιες υποδομές που υπάρχουν, και στόχο μάλλον τη πολιτική αγωγή του Δημότη. Τι να πεις εκεί. Αν δεν είναι αυτό προσβολή από όπου και να το πιάσεις, τι θα μπορούσε να ήταν. Ας πάει αυτός που το σκέφτηκε να το κάνει, να σταθεί μια Κυριακή ή ένα Σάββατο από μακρυά να παρατηρήσει τι θα συμβεί. Αλλά εκτός αυτού, όπως αναφερθήκαμε ήδη στον παραπάνω σύνδεσμο. Με ποιο δικαίωμα χωρίς θεσμική κατοχύρωση, σχεδιάζει; αυθαίρετα μια ποδηλατολωρίδα(οι προηγούμενοι φυσικά το έκαναν, ο νυν δεν έχει ευθύνη αν και το ψήφισε σαν παράταξη του δημάρχου) που δεν πληρεί σε καμία περίπτωση τις απαιτήσεις μιας ποδηλατολωρίδας ας μη πούμε ποδηλατοδρόμου, και συνεχίσεις και ζωγραφίζεις οτι νομίζεις ότι θα υψώσει το ανάστημα του δημάρχου σαν εξουσία.
Αυτή η καταραμένη επιθυμητή αυθεντικότητα ζει και κυριεύει τους πάντες ακόμα και υποψήφιους και νυν δημάρχους.
Ναι, ας
ζωγραφίσουμε την εικόνα ενός αυθεντικού δημότη που προσαρμόζεται σε κανόνες
κινητικότητας σε δημόσιους χώρους πεζός ή επι ποδηλάτου ή πατινιού και έτσι θα
αισθανθούμε και εμείς αυθεντικοί. Χωρίς να κάνουμε κάτι αισθανόμαστε αυθεντικοί.
Επιθυμείς να μπορείς να ποδηλατείς σε μία πόλη, ασφαλής, ευχάριστα και ακίνδυνα για τη υγεία σου. Ποιος κάτοχος αυτοκινήτου, δηλαδή του αυταρχισμού μέσω της ισχύος του μετάλλου και του υψηλών ίππων του κινητήρα, θα αρκεστεί στο να δεχτεί ότι η επιθυμία σου είναι κομμάτι μιας ανοικτής λεγόμενης κοινωνίας και θα πρέπει να γίνει σεβαστή σε ένα εύλογο εύρος. Και ποιος Δήμαρχος έχει βγει μέχρι σήμερα και έχει πει εγώ θέλω να κάνω τη πόλη ποιο ανθρώπινη για τους δημότες μου, όχι απομακρύνοντας τα μηχανάκια και τα τραπεζάκια από τα πεζοδρόμια αλλά μειώνοντας αισθητά π.χ. το κέντρο της πόλης από την κατάκτηση του μέσω των μεταλλικών κουτιών, και δημιουργώντας τετράγωνα κυκλοφοριακής ησυχίας σε ολόκληρη τη πόλη? Θέτω την ερώτηση και την αφήνω στο χώρο.
Όλοι τελικά είτε αναφερόμαστε σε ναρκισσισμό, ειτε σε αυθεντικότητα, είτε στην "υποκειμενική" κοινή λογική, όλοι δουλεύουν σαν παράσιτα πάνω σε ξενιστές.Οι ίδιοι μπορεί να μην έχουν την ικανότητα ή την επιδεξιότητα καταλυτικής συμπεριφοράς προς εμφάνιση των ίδιων χαρακτηριστικών και απλά δημιουργούν μια εικόνα και μέσα από αυτή αυτοπροσδιορίζονται.
Είναι πλέον ταμπού η καταστολή των άβολων για τους περισσότερους, κατά μερικούς όμως ικανών και αναγκαίων επιθυμιών κάποιων πολιτών για μια υγιή διαβίωση σε αστικό περιβάλλον. Δεν χρειάζεται να αναπτύξουμε Μαρξισμό και Ψυχανάλυση για να εξηγήσουμε το φαινόμενο αυτό.
Η σημερινή αστόχως χαρακτηριζόμενη αστική πολιτεία ή πολιτειακή κοινωνία εδώ στη πόλη μας, επιβιώνει και διαβιώνει
α) με τη καταστολή της διάθεσης για μια συλλογική ηθική και λογική για κοινή χρήση δημόσιου χώρου από όλους όχι, μόνο από τους μεσοαστούς και τους κατέχοντες οχήματα και
- Από την μια πλευρά συνωμοτεί με τους μαφιόζους της ηθικής της δημόσιας σφαίρας, καθώς δέχεται τους κανόνες που του επιβάλουν για τη διά- και επιβίωση του -και μέσα σε αυτούς είναι όλοι οι υπεύθυνοι της ΤΑ από το Δήμαρχο μέχρι τον υπεύθυνο του κυλικείου που δίνει ακόμα καφέδες σε πλαστικά μιας χρήσης ποτηράκια, που δεν συμπεριφέρονται καθημερινά αειφορικά και ολιστικά-,
- και από την άλλη πλευρά προσπαθεί να είναι ένας πολίτης που επιθυμεί το λιγότερο «κακό» για το κοινό, και αντιδρά με διάφορους τρόπους.
Οι καθημερινές προσβολές απέναντι μας, είναι τόσες πολλές, που οι λιγοστές επιθυμίες μας δεν βρίσκουν χώρο, όχι μονο να πραγματοποιηθούν αλλά και μόνο να εκφρασθούν στη δημόσια σφαίρα και έτσι παραμένουν κρυφές και παράλληλα παράδοξες και ξένες για τους περισσότερους.
Τι είναι λοιπόν αυτό, μια επιθυμία που οδηγείται με σιωπή ad absurdum και αφηγείται την αυταπάρνηση της στη δημόσια σφαίρα και δημόσιο χώρο βουβά, επειδή απλά υπάρχει ένα κατεστημένο, που είναι εγκατεστημένο στα μυαλά όλων ή των περισσοτέρων, σαν μια προνομιακή ηθική ανταγωνιστικά απέναντι στην επαρκή αστική ζωή, για να μπορούν να διαφοροποιούνται από τη μάζα, και ίσως να θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο αυθεντικούς. Και απλά κωφεύουν. Μάθε τη νοηματική μου έλεγα. Ζορίστηκα αλλά την έμαθα στο τέλος, την ξέχασα πάλι χωρίς πρακτική.
Αυτό το οποίο έχει μέσα μου τον φόβο, και τώρα συγκεκριμενοποιώ προσωπικά, χλευάζεται σαν παράδοξη ιδιαιτερότητα, σε πηγαδάκια και παρεούλες, όταν είσαι μειονότητα και υπερασπίζεσαι τον ελάχιστο χώρο που σου αφήνουν στο δημόσιο χώρο. Στιγματίζεται το ένστικτό σου και παράλληλα η ενσυναίσθησή σου με και μέσα στο χώρο που ζεις, σαν αναρχικό ή χαοτικό ή περιθωριακό, και αναλύεται σαν κάτι εξωπραγματικό.
Και ξέρω μόλις υπάρξει μια επί μέρους, μια μικρή μόνο υπέρβαση του φόβου μου και της απομόνωσης μου, μετά θα πρέπει πάντα να βρίσκομαι σε εγρήγορση και συνεχή προσπάθεια να επιβληθώ ακόμα και να επικρατήσω και να ενδυναμώνω συνεχώς το μικρό ελάχιστο αυτό υπαρξιακό δικαίωμα που πάω να κατακτήσω, με παραστάσεις υποκριτικού χαρακτήρα, αλλά πότε ακόμα και με παρακλήσεις προς ανωτέρους του κατεστημένου, όπως πριν ένα χρόνο στο Μπουτάρη στους διαδρόμους του δημαρχιακού σπιτιού, πότε με επιθετικότητα λεκτική στις διαμαρτυρίες και πότε πάνω σε μια ακτιβιστική βάση.
Είναι μια επιθυμία που χαρακτηρίζεται πάντα από μια εύθραυστη κατάσταση και ένα συνειδητό τραυματισμό έξωθεν, μια επιθυμία γεμάτη ανησυχία και ανασφάλεια για τη διαβίωση μου στη πόλη.
Πολλοί δε από εμάς από την άλλη πλευρά του κατεστημένου στο συγκεκριμένο τομέα, επειδή φοβούνται την επιθετικότητα των εγκαταστημένων στη σφαίρα του κατεστημένου, αρνούνται να συμπλεύσουν με κάποιους pioneers και να ταυτοποιηθούν μαζί τους και να απαιτήσουν σαν σύνολο, σαν μεγαλύτερο σύνολο, και γι’ αυτό δεν υπάρχει και μαζικότητα στην έκφραση των επιθυμιών μέσω ενός κινήματος κάποιων πολιτών. Το απόν κίνημα μαζί με την σχετική τρομοκρατία που αισθάνονται οι περισσότεροι, τον απαισιόδοξο ωχαδερφισμό τους, αυτά τα τρία δημιουργούν μια δημόσια και δεδηλωμένη εικόνα για τους ίδιους που την κρατούν για τον εαυτό τους και περιμένουν από θεσμικά όργανα της πολιτείας ή της ΤΑ να τα προβλέψουν και να προστατέψουν τα δικά τους «δικαιώματα για τον διαφορετικό» τρόπο προσέγγισης της αστικής ζωής. Αυτό το τελευταίο είναι και ένα γενικότερο φαινόμενο της α-πολιτικοποίησης της λεγόμενης κοινωνίας των πολιτών.Φυσικά η πολιτεία ουδόλως ενδιαφέρεται για πολιτικές, σχεδιασμούς, δράσεις και ενέργειες που δεν αποφέρουν "χθές" οικονομικό όφελος.
Αυτή η επιθυμία να είσαι αξιοπρεπής πεζός ή ποδηλάτης στη πόλη σου, είναι μια ατομικότητα μια ιδιωτικότητα, που τελικά είναι και πρέπει να θεωρηθεί σαν ένα προϊόν της δημόσιας σφαίρας, γιατί ακόμα και η επιθυμητή βιώσιμη κανονικότητα της διαβίωσης μέσα στη πόλη και οι προσβολές επ’ αυτών επιδρούν σε όλα τα επι μέρους προσωπικά κουτάκια της ψυχής μας.Και θέλεις να φύγεις, να πάρεις τα βουνά γνωρίζοντας ότι εκεί το κοινωνικό περιβάλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο και δεν μπορείς να απομονωθείς για πολύ εκεί έξω. Αλλά θα έχεις τους φίλους τα δένδρα το νερό και τα σύννεφα, και τους γεμάτους ενέργεια ήχους τους.
Φαίνεται να έχει δημιουργηθεί όλο αυτό το κατεστημένο ιστορικά με το χρόνο. Δεν είναι ένα ιδιαίτερο ψυχολογικό χαρακτηριστικό του λαού μας. Είναι η μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο υποσυνείδητη αλλά και αποτελεσματική ψύχωση για στοχευμένες κανονικότητες συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, που παράγουν ιεραρχίες, καταπίεση και προσβολή μέσα στη ψυχή και την υποκειμενικότητα των άλλων, των διαφορετικών. Αλλά με τον εξορκισμό έρχεται πάντα και ο ρατσισμός!
