Ένας κόσμος ‘των ανδρών’
Παραλία, παραθεριστές στις ξαπλώστρες, όρθιοι, καθιστοί , συζητούν, παίζουν γελούν. Άνδρες με μαγιό κάτω, πάνω ελεύθερα, γυναίκες με μαγιό πάνω και κάτω καλυμμένο το σώμα τους.
Ξαφνικά εμφανίζεται μια γυναίκα χωρίς το πάνω μέρος του μαγιό της. Όλοι κοιτάζουν, έρχεται ο υπεύθυνος της παραλίας και της κάνει παρατήρηση, να βάλει και το πάνω μέρος του μαγιό της, δεν συνάδει με τους κανονισμούς και τη δημόσια αιδώ …
Σαν το τμήμα δημοσίων ηθών της αστυνομίας.
Νέα παραλία Θεσσαλονίκης, όμορφο ζεστό πρωινό, περιπατητές με ζώο και χωρίς ζώο, αθλητές, ηλικιωμένοι, νέοι, κάθε είδους ανθρώπινοι χαρακτήρες, ελεύθεροι στο δημόσιο χώρο να κινούνται. Όλοι ελεύθεροι να κινούνται όπως επιθυμούν?
Αφού το κάνουν και οι άνδρες.
Ξαφνικά αθλούνται δυο γυναίκες χωρίς να έχουν καλυμμένο το στήθος τους και δίπλα δύο άνδρες επίσης χωρίς να έχουν καλυμμένο το στήθος τους.
Όλοι γυρίζουν και κοιτούν, χαμογελούν και αφήνουν τα σιγοψιθυρίσματα και τα υποχείλια χαμόγελα. Ξαφνικά έρχεται η Δημοτική αστυνομία- κάποιος καλοθελητής τους τηλεφώνησε μάλλον. Τους κάνουν ευγενικά παρατήρηση να βάλουν και να καλύψουν το γυμνό μέρος του σώματος, δηλαδή τα στήθη τους.
«Ισχύει αυτό και για τους άνδρες» ρωτούν. Όχι λένε οι αστυνομικοί!
Αυτές αντιδρούν και δεν δέχονται. «Τότε θα πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία τμήμα δημοσίων ηθών» λένε. Κάποιοι άνδρες περιπατητές έρχονται και με απειλές προπηλακισμού απαιτούν να ντυθούν οι γυναίκες
... Αυτοί ίσως την Κυριακή θα πάνε στην εκκλησία θα ανάψουν ένα κερί και θα σιγοψιθυρίσουν: «Θεέ μου συγχώρα τις αμαρτίες μου». Την επόμενη πάλι τα ίδια, Business as usual, μέσα στην αμαρτία τους .
Δεν νομίζω ότι χρήζει περαιτέρω περιγραφής η εικόνα στην παραλία(υπόθεση εργασίας).
Και εγω προσωπικά έχω κρατήσει κάποιες άλλες στιγμές, και
που τις παραθέτω εδώ.
Είναι προσβολή για την άσκηση του δικαίου και της ισότητας, και μιας ίσως ανοικτής κοινωνίας !
Εδώ γιατί δεν έρχεται η δημοτική αστυνομία να κάνει παρατήρηση? Είθισται να γίνεται τώρα και δεκαετίες? Είναι δεδομένο αυτό για τους άνδρες? Γιατί δεν έρχεται το τμήμα δημοσίων ηθών – αν έχεις το στήθος σου ελεύθερο και είναι παράνομο.
Μόνο όταν είσαι γυναίκα παρανομείς?
Ο όγκος που έχουν τα στήθη σου αγαπητή μου
κυρία κάνει τη διαφορά ή μήπως ερεθίζεις τη σεξουαλικότητα του ανδρικού
περιβάλλοντος και κολάζονται και οι ιερείς στο δημόσιο χώρο.
Αυτό δίνει την ελευθερία στο τμήμα δημοσίων ηθών να κάνει έλεγχο? Υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένο, ό,τι οι άνδρες μπορούν οι γυναίκες όχι? Ο κόσμος των ανδρών εδώ διαφαίνεται και παραδίδεται σαν δεδομένος στους άνδρες.
Και ας δούμε πολύ σύντομα τη σεξουαλικότητα του σώματος στο Μεσαίωνα.
Τι ρόλο έχει παίξει η εκκλησία σε αυτό το θέμα? Δεν μπορούμε να αναλύσουμε το θέμα εδώ καθώς και ανενημέρωτοι στο θέμα, αλλα μπορούμε να παραθέσουμε εικόνες και κείμενα από τη μεσαιωνική περίοδο όσον αφορά το σώμα και πως οι άνθρωποι μπόρεσαν και είδαν διαφορετικά το σώμα του Ιησού.
Η Caroline Walker Bynum δημοσίευσε μια σειρά ασυνήθιστων απεικονίσεων του Ιησού από τον Μεσαίωνα. Μία από τις εικόνες θυμίζει τη γέννηση. Με τα χέρια του απλωμένα, ο σταυρωμένος Ιησούς κοιτάζει προς τα κάτω προς ένα έμβιο ον που μόλις γεννιέται ανάμεσα από τα πλευρά του. Δίπλα στο σταυρό υπάρχει μια γυναικεία φιγούρα που δέχεται το νεογέννητο παιδί στη στάση μιας μαίας. Σύμφωνα με την εξήγηση του Walker Bynum, αυτό είναι το μοτίβο της γέννησης της Εκκλησίας από την πληγή στα πλευρά του σταυρωμένου Ιησού. Με αυτήν και παρόμοιες εικόνες, ο Walker Bynum ήθελε να δείξει ότι η μεσαιωνική θεολογία φαντάστηκε επανειλημμένα το σώμα του Ιησού σε γυναικείες εικόνες.
Η Αγία Αικατερίνη της Σιένας, έγραψε: «Πρέπει να κάνουμε όπως το μικρό παιδί που θέλει το γάλα. Παίρνει το στήθος της μητέρας του, πιέζει το στόμα του και πιπιλίζει μέσα από τη σάρκα το γάλα. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο εάν θέλουμε να τραφούμε και εμείς. Πρέπει να προσκολληθούμε στο στήθος του σταυρωμένου Ιησού, ο οποίος είναι η πηγή του ελέους, και μέσω αυτής της σάρκας να πιπιλίζουμε το γάλα.[Caroline Walker Bynum., Fragmentation and Redemption: Essays on Gender and the Human Body in Medieval Religion Paperback – Illustrated, September 9, 1992, πρωτογενής πηγή. Εδώ από μεταφρασμένο κείμενο τηςChristina von Braun., Postsexualität, Die symbolische Geschlechtsordnung in den drei Religionen des Buches 'Postsexualität Zur Transformation des Begehrens' Hrg. vonIrene Berkel. 2009. C. w Bynum., Fragmentierung und Erlösung. Geschlecht und Körper im Glauben des Mittelalters, Frankfurt am Main, 1996. S 76]
Σε πολλές απεικονίσεις μετασχηματιζόταν οι πληγές του Κυρίου σε αιματοβαμμένο αιδοίο. Η σταύρωση απεικόνιζε τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, όπου η αυτοθυσία του Χριστού γίνεται τοκετός.
Στη μορφή του Ιησού αναφέρθηκαν ήδη λοιπόν από τον 14ο αιώνα με γυναικεία-μητρικά χαρακτηριστικά της αναπαραγωγικής ικανότητας και της φροντίδας.
Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτατο και σύνθετο.
Ας το θέσουμε διαφορετικά, για να δούμε ότι δεν είναι και μόνο θέμα ανδρών. Πες ότι στη παραλία πλύνουν το topless τους μια 80χρονη και μια 30χρονη.
Που θα στραβομουτσουνιάσουν άνδρες και γυναίκες και θα αφήσουν τα αισχρά και σεξιστικά τους σχόλια, στη νέα ή στην ηλικιωμένη? Ο ρατσισμός.
Πως 'φροντίζει' και εδω ο Δήμος?
Ας φτάσουμε όμως στο δια ταύτα δηλαδή στη καθημερινότητα μας. Τι δεν πράττει και εδώ η Τοπική Αυτοδιοίκηση, δηλαδή ο Δήμος Θεσσαλονίκης, όπως με τα γυάλινα περίπτερα?
Η σοβαρότητα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης φαίνεται και εδώ. Δεν ειμαστε της γνώμης ότι πρέπει να στηθεί ένας μηχανισμός αναγκαστικού εκπολιτισμού και αγωγής όπως κάνει το Κινεζικό κράτος με τους Ουιγουρους. Αλλά ελάχιστα δείγματα ενδιαφέροντος για μια κοινωνία ισότητας οφείλει ο Δήμος να δείχνει. Δεν είναι μόνο οι ομοφοβικές διακρίσεις κ.κ. Δήμαρχοι όλων των εποχών.
Κανείς Δημοτικός υπηρεσιακός παράγοντας δεν είναι στη νέα παραλία να κάνει την παρατήρηση στους άνδρες που τρέχουν και αθλούνται με το στήθος ακάλυπτο.
Να ξεκινήσει η προσπάθεια πολιτικής αγωγής και ισότητας από τον Δήμο τώρα που ξεκινά το καλοκαίρι. Υπάρχουν πολλά θέματα στη παραλία, ένα από αυτά είναι και η διάκριση στο γυμνισμό μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Να ελέγχουν την παραλία για βανδαλισμούς ή για κατανάλωση υπερβολικού αλκοόλ δεν είναι ικανοί. Αλλα για την χριστιανική δημόσια ‘προνοηθική’ τους, σκίζουν και τα ιμάτια τους και σκίζονται να τηρήσουν τους νόμους – ποιους νόμους?
Ο αγώνας του στήθους είναι ο αγώνας των γυναικών είναι ο ταξικός αγώνας είναι ο αγώνας της ελευθερίας. Σε όλο τον κόσμο, τα δικαιώματα των γυναικών να καθορίζουν οι ίδιες τα σώματά τους περιορίζονται μόνιμα.
Επειδή είναι δύσκολο ξαφνικά να γίνουμε μια άλλη διαφορετική κοινωνία και να κυκλοφορούμε όλοι με γυμνό το στήθος, προτείνεται να απαγορευτεί ο αθλητισμός στο δημόσιο χώρο της παραλίας από άνδρες με γυμνό στήθος προς αναγνώριση της ισότητας και σεβασμού προς το άλλο φύλο.
Φτάνει πια η αγνόηση βιώσιμων θεμάτων που αφορούν την ελάχιστη εξέλιξη πλέον μιας κοινωνίας, που μπορούμε να περιμένουμε και να ελπίζουμε.
