Περιεκτικότητα CO2 στην ατμόσφαιρα και κλίμα

 

Τι μας διδάσκει η Εποχή των Παγετώνων για την κλιματική αλλαγή

 Τι μας διδάσκει η Εποχή των Παγετώνων για την κλιματική αλλαγή

Το ένα τρίτο της παγκόσμιας χερσαίας έκτασης έχει εξαφανιστεί κάτω από τους παγετώδεις πάγους. Μια γιγαντιαία μάζα πάγου πάχους χιλιάδων μέτρων καλύπτει όλη τη Σκανδιναβία, το μεγαλύτερο μέρος των Βρετανικών Νήσων και τη βόρεια Γερμανία μέχρι την περιοχή του Βερολίνου. Οι Άλπεις, επίσης, βρίσκονται κάτω από ένα πυκνό δίκτυο ρευμάτων πάγου, από το οποίο εξέχουν μόνο οι υψηλότερες βουνοκορφές, που φτάνουν μέχρι τους πρόποδες των Άλπεων, όπου βρίσκονται σήμερα η Βέρνη, το Μόναχο και η Βιέννη. Ο τεράστιος παγετώνας του Ρήνου ξεπλένει από το τοπίο τη λεκάνη της λίμνης Κωνσταντίας. Όπου δεν υπάρχουν πάγοι στην Ευρώπη, βόσκουν μαλλιαρά μαμούθ και μαλλιαροί ρινόκεροι και κυνηγούν σαπροδόντιες τίγρεις και λιοντάρια των σπηλαίων. Οι πρόγονοί μας, ανατομικά σύγχρονοι homo sapiens όπως εμείς, ζουν ως κυνηγοί-συλλέκτες σε σπηλιές και καλύβες, χρησιμοποιώντας απλά λίθινα εργαλεία.

Αυτό συνέβη στο αποκορύφωμα της τελευταίας εποχής των παγετώνων, του τελευταίου μέγιστου παγετώνα πριν από περίπου 20.000 χρόνια. Μια ομάδα Αμερικανών συναδέλφων με επικεφαλής τον Matthew Osman από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα κατάφερε πρόσφατα να ανακατασκευάσει το παγκόσμιο κλίμα των τελευταίων 24.000 ετών με πρωτοφανή λεπτομέρεια. Συνέδεσαν περισσότερες από 500 σειρές δεδομένων από όλο τον κόσμο με υπολογισμούς προσομοίωσης και έλυσαν ορισμένα από τα ανοιχτά μυστήρια της πρόσφατης κλιματικής ιστορίας.

Η ύπαρξη των παγετώνων συζητείται από τους μελετητές το αργότερο από τον 19ο αιώνα, ενώ και ο Γκαίτε το σχολίασε. Η αιτία τους, οι κύκλοι της τροχιάς της Γης γύρω από τον Ήλιο, διευκρινίστηκε τελικά από τον Milutin Milanković τη δεκαετία του 1920. Κατά τη διάρκεια αυτών των κύκλων, οι οποίοι διαρκούν δεκάδες χιλιάδες χρόνια, αλλάζει η θέση του άξονα της Γης στο χώρο και το σχήμα της γήινης έλλειψης.

Η μελέτη του Osman και των συνεργατών του διαπίστωσε τώρα ότι πρέπει να υπήρξε ψύξη 6 έως 8 βαθμών Κελσίου στην περίοδο της εποχής των παγετώνων. Σε περιφερειακό επίπεδο, η ψύξη ήταν ακόμη πολύ μεγαλύτερη, έως και 20 βαθμούς, ιδίως πάνω από τις μάζες πάγου του βόρειου ημισφαιρίου.

Η έκταση της παγκόσμιας ψύξης των παγετώνων περιέχει το πρώτο μάθημα για το μέλλον. Διότι επιτρέπει την εκτίμηση της λεγόμενης κλιματικής ευαισθησίας, δηλαδή της ευαισθησίας του κλίματος της Γης σε διαταραχές. Όσο πιο βίαιη ήταν η αντίδραση του κλίματος στο παρελθόν, τόσο πιο βίαιη θα είναι αυτή στα αέρια του θερμοκηπίου που παράγουμε. Σε μια ξεχωριστή δημοσίευση, οι Αμερικανοί συνάδελφοι υπολόγισαν την κλιματική ευαισθησία από τα δεδομένα της εποχής των παγετώνων:

σύμφωνα με αυτήν, ένας διπλασιασμός της ποσότητας του CO2 στην ατμόσφαιρα θα οδηγούσε σε υπερθέρμανση του πλανήτη κατά 2,5 έως 4,5 βαθμούς .

Σε μια πρώτη μελέτη το 2006, είχαμε λάβει ένα εύρος από 1,2 έως 4,3 βαθμούς. Ειδικά οι βιομηχανικές χώρες έχουν ήδη αυξήσει τη συγκέντρωση CO2 κατά το ήμισυ μέσω των ορυκτών καυσίμων. Αυτό σημαίνει ότι η ποσότητα του CO2 στον αέρα σήμερα - σύμφωνα με άλλα γεωλογικά δεδομένα - είναι ήδη υψηλότερη από ό,τι ήταν εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

 

Εγκαταλείπουμε το κλιματικό εύρος στο οποίο τα είδη ζώων και φυτών έχουν προσαρμοστεί εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Το δεύτερο μάθημα από την εποχή των παγετώνων προκύπτει από την περαιτέρω πορεία της παγκόσμιας θερμοκρασίας της μελέτης Osman. Το καινούργιο εδώ είναι η διαπίστωση ότι μια "καμπούρα" στην καμπύλη του Ολοκαίνου που υπήρχε σε προηγούμενες ανακατασκευές - με μια ελαφρά ψύξη από τα μέσα του Ολοκαίνου - έχει πλέον εξαφανιστεί. Αυτή η καμπούρα αποτελούσε επί μακρόν μια ασυμφωνία μεταξύ των δεδομένων και των προσομοιώσεων στον υπολογιστή, γνωστή ως "αίνιγμα του Ολοκαίνου". Εδώ, όπως τόσο συχνά, τα υπολογιστικά μοντέλα ήταν σωστά: η καμπούρα αποδεικνύεται ότι ήταν αποτέλεσμα ανακριβούς μέσου όρου από τα περιορισμένα, άνισα κατανεμημένα σημεία δεδομένων.

 

Αυτό καθιστά ακόμη πιο σαφές από ό,τι προηγουμένως ότι ήδη απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από το εύρος της εμπειρίας της ιστορίας του πολιτισμού του homo sapiens. Η περασμένη δεκαετία ήταν πιθανότατα ήδη περισσότερο από μισό βαθμό θερμότερη από τη θερμότερη δεκαετία των προηγούμενων 24.000 ετών και κατά 1,5 βαθμό θερμότερη από τη μέση θερμοκρασία του Ολόκαινου. Αυτό σημαίνει επίσης ότι

εγκαταλείπουμε το κλιματικό εύρος στο οποίο έχουν προσαρμοστεί ζωικά και φυτικά είδη και ολόκληρα οικοσυστήματα εδώ και χιλιετίες –

και μάλιστα με ρυθμό που κόβει την ανάσα σε σύγκριση με τους αργούς κύκλους του Milanković.

Εν τω μεταξύ, οι συνάδελφοί μου στο Ινστιτούτο του Πότσνταμ μπορούν να προσομοιώσουν με επιτυχία στο κλιματικό μοντέλο ακόμη και τους κύκλους των παγετώνων των τελευταίων τριών εκατομμυρίων ετών, οι οποίοι καθοδηγούνται αποκλειστικά από τους κύκλους του Milanković. Είναι επίσης δυνατό να προβλεφθεί η έναρξη της επόμενης εποχής των παγετώνων, επειδή αυτοί οι γήινοι κύκλοι μπορούν να προβλεφθούν με αστρονομική ακρίβεια. Θα επέλθει σε 50.000 χρόνια . Λέω "θα γινόταν", διότι σύμφωνα με τους υπολογισμούς, αυτή η εποχή των παγετώνων θα αποτύχει πιθανότατα - διότι ακόμη και τότε θα υπάρχει ακόμη αρκετό από το υπερβολικό CO₂ στον αέρα, που ήδη προκαλείται σήμερα από τη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων, για να αποτραπεί αυτή η εποχή των παγετώνων.

Το τρίτο μάθημα από τις εποχές των παγετώνων: αν θερμαίνεται, το CO₂ βγαίνει από τους ωκεανούς σαν αφρώδες νερό στην κουζίνα. Αυτή η ανατροφοδότηση ενίσχυσε μαζικά την επίδραση των κύκλων Milanković και εξασφάλισε ότι οι παγετώνες ήταν παγκόσμιες. Σήμερα, οι ωκεανοί εξακολουθούν να απορροφούν το ένα τέταρτο του CO₂ που διοχετεύουμε στον αέρα, επιβραδύνοντας την υπερθέρμανση του πλανήτη. Αλλά αυτό είναι πιθανό να αλλάξει με την περαιτέρω αύξηση της θερμοκρασίας και έτσι να επιταχυνθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη, διότι η εμπειρία δείχνει ότι ένας ψυχρός ωκεανός μπορεί να συγκρατήσει περισσότερο CO₂ (για φυσικούς, χημικούς και βιολογικούς λόγους) από έναν θερμότερο.

 

Κατά τη μετάβαση από την τελευταία εποχή των παγετώνων, η στάθμη της θάλασσας αυξήθηκε κατά 120 μέτρα.

Το τέταρτο μάθημα από την εποχή των παγετώνων: εκτός από την παγκόσμια άνοδο της θερμοκρασίας, το δεύτερο σημαντικότερο μοτίβο αλλαγής μετά την εποχή των παγετώνων είναι η εναλλαγή μεταξύ βορρά και νότου: αν κάνει ιδιαίτερα κρύο στα βόρεια της γης, κάνει ζέστη στα νότια και το αντίστροφο. Αυτό είναι εν μέρει αποτέλεσμα των κύκλων του Milanković, αλλά στην περίπτωση των πιο γρήγορων κλιματικών αλλαγών είναι συνέπεια των δραστικών διακυμάνσεων της ατλαντικής κυκλοφορίας, η οποία αντλεί τεράστια ποσά θερμότητας από το νότιο ημισφαίριο μέσω του ισημερινού στον μακρινό βορρά. Η εισροή λιωμένων υδάτων κατά την υπερθέρμανση του Ολόκαινου προκάλεσε την εκτόνωση αυτής της αντλίας θερμότητας - μια ανησυχία που γίνεται και πάλι όλο και πιο σημαντική τώρα λόγω της συνεχιζόμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Το πέμπτο μάθημα της εποχής των παγετώνων σχετίζεται επίσης με τις μάζες των λιωμένων υδάτων και είναι καλά τεκμηριωμένο εδώ και πολύ καιρό. Κατά τη μετάβαση από την τελευταία εποχή των παγετώνων στην Ολόκαινο, η στάθμη της θάλασσας αυξήθηκε κατά 120 μέτρα λόγω του λιωσίματος των πάγων, πλημμυρίζοντας πολλές ρηχές παράκτιες περιοχές - για παράδειγμα, τη νότια Βόρεια Θάλασσα. Σήμερα, επίσης, η στάθμη της θάλασσας ανεβαίνει όλο και πιο γρήγορα ως αποτέλεσμα της αύξησης της θερμοκρασίας. Και εξακολουθούμε να έχουμε αρκετούς πάγους στις ηπείρους για να προκαλέσουμε αύξηση της παγκόσμιας στάθμης της θάλασσας κατά άλλα 65 μέτρα. Επομένως, δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε έστω και ένα μικρό ποσοστό από αυτές τις μάζες πάγου.

Η τελευταία εποχή των παγετώνων δείχνει λοιπόν: Το κλιματικό σύστημα αντιδρά ευαίσθητα στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, όπως ακριβώς έχει αντιδράσει στους τροχιακούς κύκλους της Γης στο παρελθόν. Η υπερθέρμανση του πλανήτη που έχει ήδη προκληθεί έχει ήδη φτάσει σε γήινη ιστορική κλίμακα και είναι πολύ πιθανό να αλλάξει σημαντικά τη γη για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Και υπάρχει η απειλή καταστροφικών συνεπειών για την ανθρωπότητα που δεν αποτελούν απλώς θεωρία, αλλά εμπειρικά δεδομένα από το παρελθόν. Σε αυτές περιλαμβάνονται η αποσταθεροποίηση των ωκεάνιων ρευμάτων και των παγωμένων μαζών και η μαζική άνοδος της στάθμης της θάλασσας.

Προκειμένου να διατηρηθούν αυτές οι συνέπειες σε ένα λίγο πολύ διαχειρίσιμο πλαίσιο, δεκαετίες πολιτικής διστακτικότητας κατέστησαν αναγκαίο να μπει φρένο στις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

 

Τοπική Αυτοδιοίκηση και αστικό κέντρο ελεύθερο απο αυτοκίνητα. Το μέλλον των Δημάρχων. Υπάρχει ή οφειλουμε να σκεφτούμε μία άλλη διαχειριστική αρχή του οίκου μας.

 Θα κέρδιζε ένας υποψήφιος Δήμαρχος τις εκλογές εάν στο προεκλογικό του πρόγραμμα έθετε σαν πρώτη προτεραιότητα ένα αστικό κέντρο ελεύθερο από αυτοκίνητα?

Σε κάποιες Ευρωπαϊκές πόλεις φαίνεται οι κάτοικοι να έχουν συνετιστεί και δίδουν τη ψήφο τους σε υποψήφιους που προωθούν τα λεγόμενα πράσινα θέματα, δηλαδή βιώσιμες συνθήκες διαβίωσης.

Αλλά είναι το θέμα «λιγότερα αυτοκίνητα στην πόλη» ένα θέμα για τους προνομιούχους?

Ερωτήσεις:

Ποιος ζει στους πολυσύχναστους από αυτοκίνητα δρόμους μιας πόλης?

Ποιος παίζει στις στενές παιδικές χαρές και στο μικρό  παρκάκι της γειτονιάς και χωρίς υποδομές με τα παιδιά και όχι εκτός πόλης στο εξοχικό σπίτι με κήπο?

Ποιος κάθεται το καλοκαίρι μέσα στο διαμέρισμα με τόσο υψηλές θερμοκρασίες που κάθε χρόνο όλο και χειρότερα γίνεται?

Απάντηση: 

                Συνήθως άνθρωποι με χαμηλά εισοδήματα!

Και αυτός ο ο μοναχικός "καβαλάρης στο ΙΧ" που δεσμεύ ει το 1/3 του δημόσιου χώρου μπορεί να πιέζεται να εχει αυτοκίνητο γιατι δεν υπάρχουν ΜΜΜ ή ειναι μακρυά η εργασία του απο την κατοικία του.

Όσο φτωχότερα τα νοικοκυριά, τόσο μεγαλύτερη επιβάρυνση από σκόνη, θόρυβο, ατμοσφαιρικούς ρύπους αυτοκινήτων, και μικροσωματίδια. Δηλαδή ζουν σε περιοχές όπου οι άλλοι απλά διέρχονται με το αυτοκίνητό τους. Και συνήθως είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν μπορούν να έχουν κάν ένα αυτοκίνητο. Σχεδόν 7 στα δέκα νοικοκυριά δεν αντέχει το πορτοφόλι του ένα αυτοκίνητο ή δεν μπορεί πλέον να το συντηρήσει.

Σίγουρα χρησιμοποιούν μόνο τα υπάρχοντα- αν υπάρχουν- μέσα μαζικής μεταφοράς.

Η αρχή που έχουν όλοι οι Δήμαρχοι, να δίνουν προτεραιότητα στο αυτοκίνητο και να μη λαμβάνουν υπόψη τους τις ανάγκες των κατοίκων αλλά προπάντων της μεσαίας τάξης ότι εχει απομείνει και απο αυτήν, δεν είναι λοιπόν κοινωνικά δίκαιο.

 Δεν οφείλουμε όλοι σε μια πόλη να συζητήσουμε σοφά κάποια οικολογικά μέτρα?

Γιατί να  βάλουμε π.χ. υψηλές τιμές στους χώρους στάθμευσης αντί να το απαγορεύσουμε? Και 3 και 4 και 5 ευρώ η ώρα να κάνει αυτοί που έχουν 1 και 2 και 3 αυτοκίνητα και έχουν υψηλά εισοδήματα θα μπορούν να τα πληρώσουν, δεν έχουν τέτοια θέματα. Ένας π.χ. που ξοδεύει  40.000- 70.000 ευρώ για εάν μικρό ή μεγάλο SUV δεν έχει πρόβλημα να πληρώσει? Αντί λοιπόν αντικυκλικά κοινωνικά τέλη στάθμευσης γιατί όχι εμπορικά κέντρα ελεύθερα από αυτοκίνητα?

Γιατί με την εγκατάλειψη των χώρων στάθμευσης δεξιά και αριστερά, μπορούν να τοποθετηθούν δένδρα που τόσο έχουμε ανάγκη- λόγω της κλιματικής αλλαγής-  και να φαρδύνει χώρος για πεζούς και ποδηλάτες και ίσως να επανέλθει και η ιδέα του τραμ!

Χρειαζόμαστε θαρραλέες ενέργειες, διότι η κλιματική αλλαγή κάνει ακατοίκητο το πλανήτη και κατ' επέκταση τις πόλεις, σιγά σιγά εάν δεν δράσουμε, και αυτό το βλέπουμε ότι κάθε χρόνο έχουμε όλο και περισσότερα θύματα. Σκεφτείτε, τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν τα σημερινά 3χρονα παιδιά ένα συνεχίσουμε έτσι.

Πόσοι θα πεθάνουν και φέτος λόγω υψηλών θερμοκρασιών στη χώρα μας?

Δεν χρειάζεται να δώσουμε παραδείγματα ενεργητικής κυκλοφοριακής ή  βιώσιμης πολιτικής κινητικότητας. Και ας δώσουν  μόνο το όραμα για μια βιώσιμη κινητικότητα για τα επόμενα 10 χρόνια. Ούτε αυτό κάνουν γιατί δεν τους ενδιαφέρει απλά.

Στη Σεούλ ακυρώθηκε ένα κομμάτι εθνικής οδού για να γίνει χώρος αναψυχής για τη πόλη. Με την εισαγωγή του μετρό και ποιοτικών λεωφορείων στη Θεσσαλονίκη, και συμπληρώνουμε και με τραμ, θα πρέπει να εξαφανιστούν όλοι οι δημόσιοι χώροι στάθμευσης στη πόλη, για να δημιουργήσουμε χώρο για τους ανθρώπους! Για τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ και το παγκόσμιο κλίμα!

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν? Λιγότερες θέσεις στάθμευσης και περισσότερο πράσινο, ακριβώς σε συνοικίες εργατών, χαμηλόμισθων και περιφερειακές γειτονιές.

Μια καλή σύνδεση των ΜΜΜ για όλους για ένα και μοναδικό λόγο.

Για να φτάνουν όλοι παντού με τα ΜΜΜ, χωρίς αυτοκίνητο. Αλλα και ποδηλατόδρομους ας πουμε και ποδηλατολωρίδες, πάνω στους οποίους μπορεί κάποιος να κινηθεί και με παιδιά χωρίς φόβο και τρόμο!!!

Όχι ποδηλατολωρίδες σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας για να πούμε απλά ότι το προσπαθήσαμε αλλα κανείς δεν ακολούθησε!

Τι θα κάνετε Δήμαρχοι με τα αυτοκίνητα στη πόλη, τι θα κάνετε Δήμαρχε Ζέρβα για τη Θεσσαλονίκη που καθημερινά υποβαθμίζεται η διαβίωση στη πόλη λόγω των αυτοκινήτων, και ας μη πιάσουμε τα πειραγμένα Software για τους εκπμπόμενους ρύπους των Diesel  αυτοκινήτων.

3 'ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ' ΘΕΜΑΤΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΙΕΣ

Νερό, Τι θα συμβεί όταν μας τελειώσει το νερό; Η κλιματική αλλαγή εξαντλεί ή μολύνει τις πηγές γλυκού νερού.

Τι θα συμβεί όταν μας τελειώσει το νερό; Χάρη στην κλιματική αλλαγή, μια δυστοπική υπόθεση γίνεται πραγματικότητα

Οι ειδικοί λένε ότι η κλιματική αλλαγή εξαντλεί ή μολύνει τις πηγές γλυκού νερού. Μπορούμε να επιβιώσουμε σε έναν ξηρότερο κόσμο;

Matthew Rozsa

Αναμφισβήτητα το πιο σημαντικό ερώτημα για την ανθρωπότητα στον 21ο αιώνα είναι πώς θα προσαρμοστούμε στην κλιματική αλλαγή. Ενώ η κλιματική αλλαγή είναι ένα πολύπλευρο πρόβλημα που  πρόκειται να προκαλέσει κάθε είδους όλεθρο στη Γη και τη ζωή της, οι άνθρωποι θα πρέπει αναπόφευκτα να επικεντρωθούν στη διατήρηση των πόρων που είναι πιο θεμελιώδεις για τη διατήρησή μας. Το νερό είναι το πρώτο μεταξύ αυτών. Η ανόργανη ένωση καλύπτει το 71% της επιφάνειας της Γης και είναι χωρίς αμφιβολία ένας από τους πιο ζωτικούς πόρους.  Οι άνθρωποι δεν μπορούν να επιβιώσουν για περισσότερο από τρεις ημέρες χωρίς να το καταναλώσουν και το νερό είναι απαραίτητο για την καλλιέργεια και την εκτροφή των φυτών και των ζώων στα οποία βασίζονται οι άνθρωποι για την τροφή τους. Δεδομένου ότι μόνο το τρία τοις εκατό του νερού της Γης είναι γλυκό νερό και λιγότερο από το ήμισυ αυτού είναι πόσιμο (ασφαλές για πόση), θα ήταν πολύ κακό αν η κλιματική αλλαγή έκανε το πόσιμο νερό πιο σπάνιο.

«Η κλιματική αλλαγή κάνει τις ξηρές περιοχές ξηρότερες – και τις υγρές περιοχές πιο υγρές».

Δυστυχώς, οι ειδικοί λένε ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Το νερό γίνεται όλο και πιο σπάνιο τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα, εξηγεί ο αναπληρωτής καθηγητής γεωλογίας του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Καρολίνας Δρ Alex K. Manda σε ένα email στο Salon. Ο Manda πρόσθεσε ότι μπορούμε να αναμένουμε «μείωση των ποσών βροχόπτωσης λόγω του μεταβαλλόμενου κλίματος, των επίμονων συνθηκών ξηρασίας [και] της υπερβολικής απόσυρσης υπόγειων υδάτων από τους υδροφόρους ορίζοντες». Εν τω μεταξύ, η ποιότητα του γλυκού νερού μειώνεται επίσης, λόγω της «εισβολής αλμυρού νερού [και] της ρύπανσης των υδάτινων πόρων».

 

Ο Δρ Michael E. Mann μπορεί να το επιβεβαιώσει αυτό από τη δική του εμπειρία. Ένας καθηγητής της Γης και της Περιβαλλοντικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, ο Mann  και μια ομάδα επιστημόνων μελέτησαν τον λεγόμενο «πύργο νερού» της Ασίας, το οροπέδιο του Θιβέτ - ένα φυσικό χαρακτηριστικό τόσο τεράστιο και σημαντικό που 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι βασίζονται στο νερό από την κατάντη ροή του. Σύμφωνα με την έρευνά τους, «σε ένα σενάριο "business as usual", όπου αποτυγχάνουμε να περιορίσουμε ουσιαστικά την καύση ορυκτών καυσίμων τις επόμενες δεκαετίες, μπορούμε να αναμένουμε μια σημαντική - δηλαδή, σχεδόν 100% απώλεια - της διαθεσιμότητας νερού στις κατάντη περιοχές του οροπεδίου του Θιβέτ», όπως εξήγησε ο Mann στην έκθεση. Αυτό θα θέσει σε κίνδυνο τα αποθέματα νερού για την «κεντρική Ασία, το Αφγανιστάν, τη Βόρεια Ινδία, το Κασμίρ και το Πακιστάν μέχρι τα μέσα του αιώνα».

 

«Ένα πράγμα που γνωρίζουμε είναι ότι ισχυρότεροι τυφώνες και πιο σοβαρά πλημμυρικά φαινόμενα μπορούν να σπείρουν τον όλεθρο σε εργοστάσια και διυλιστήρια, απελευθερώνοντας επικίνδυνες χημικές ουσίες στο περιβάλλον, όπως έχουμε δει στο Χιούστον, τη Λουιζιάνα και την Αλαμπάμα», δήλωσε ο Μαν στο Salon μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Akanda, αναπληρωτής καθηγητής και μεταπτυχιακός διευθυντής πολιτικής και περιβαλλοντικής μηχανικής στο Πανεπιστήμιο του Ρόουντ Άιλαντ, μίλησε στο Salon μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για μια διαφορετική διάσταση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής / νερού - ένα από τα άκρα που γίνονται πιο ακραία.

Οι άνθρωποι βασίζονται στην αρδευόμενη γεωργία τόσο πολύ που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% της συνολικής κατανάλωσης νερού του είδους μας.

"Εν ολίγοις, η κλιματική αλλαγή κάνει τις ξηρές περιοχές ξηρότερες - και τις υγρές περιοχές πιο υγρές", λέει ο Akanda.  Ως εκ τούτου, «τα προβλήματα λειψυδρίας επιδεινώνονται... Βλέπουμε μεγαλύτερους και θερμότερους κύκλους ξηρασίας και σε μεγαλύτερες γεωγραφικές περιοχές». Ανέφερε επίσης, ότι η αστική ανάπτυξη επιδεινώνει τα προβλήματα λειψυδρίας που ήδη επιδεινώνονται από την αύξηση της θερμοκρασίας (η περιοχή Φοίνιξ, για παράδειγμα, μπορεί στο εγγύς μέλλον να είναι σχεδόν ακατοίκητο). «Οι ανθρώπινες πρακτικές διαδραματίζουν επίσης σημαντικό ρόλο, καθώς η αστικοποίηση εντείνει τη ζήτηση σε πολλές άνυδρες περιοχές όπου το νερό είναι ήδη σπάνιο (Ντουμπάι, Λος Άντζελες κ.λπ.) και επίσης λόγω των πολιτικών αναταραχών και των συγκρούσεων που καταστρέφουν τις υποδομές και περιορίζουν τις προμήθειες (Υεμένη, Αιθιοπία κ.λπ.)».

Οι άνθρωποι βασίζονται στην αρδευόμενη γεωργία τόσο πολύ που αντιπροσωπεύει περίπου το 90% της συνολικής κατανάλωσης νερού του είδους μας και είναι υπεύθυνη για το 40% της συνολικής κατανάλωσης τροφίμων. Παρ 'όλα αυτά, μόλις αρχίζουμε να βρίσκουμε τρόπους για να αντιμετωπίσουμε τις μεγαλύτερες προκλήσεις που προκαλούνται από την επικείμενη κρίση λειψυδρίας. Ο Δρ Lorenzo Rosa, κύριος ερευνητής στο Carnegie Institution for Science στο Τμήμα Παγκόσμιας Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ειδικεύεται σε αυτό το πρόβλημα και παρέπεμψε τον Salon στην έκθεσή του για το 2022 για το περιοδικό Environmental Research Letters. Όπως εξηγεί ο Rosa, επειδή ο πληθυσμός μας επεκτείνεται, οι άνθρωποι θα πρέπει να επεκτείνουν την αρδευόμενη γεωργία σε υποχρησιμοποιούμενες καλλιεργήσιμες εκτάσεις που αναπτύσσονται από το βρόχινο νερό, προκειμένου να καλύψουν τη μελλοντική παγκόσμια ζήτηση τροφίμων. Ωστόσο, μόλις αρχίσαμε να ποσοτικοποιούμε πώς να καταστήσουμε βιώσιμη την άρδευση, παρά το γεγονός ότι είναι «μία από τις πρακτικές διαχείρισης γης με τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές και υδροκλιματικές επιπτώσεις». Η μελέτη του Rosa περιγράφει λεπτομερώς τους τομείς όπου θα χρειαστούν εξελιγμένες πολιτικές, που κυμαίνονται από την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια και την ποιότητα του νερού έως τη χρήση ενέργειας και τις υποδομές αποθήκευσης νερού.

Οι γεωργικές παρεμβάσεις που υιοθετούνται υπό τις τρέχουσες κλιματικές συνθήκες μπορεί να είναι αναποτελεσματικές υπό τη μελλοντική υπερθέρμανση του πλανήτη», γράφει ο Rosa. «Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι περιορισμοί του γλυκού νερού θα μπορούσαν να απαιτήσουν την αντιστροφή 60 εκατομμυρίων εκταρίων από αρδευόμενα σε βροχοπτόμενα. Ωστόσο, η κλιματική αλλαγή μεταβάλλει τα πρότυπα βροχοπτώσεων με τρόπο που θα επιδεινώσει την έλλειψη νερού πάνω από 70 εκατομμύρια εκτάρια καλλιεργήσιμων εκτάσεων, οι οποίες παρέχουν τροφή σε 700 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως. Ακόμη χειρότερα, η κλιματική αλλαγή θα αυξήσει την ένταση και τη διάρκεια των κυμάτων καύσωνα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να είναι θερμότεροι ακόμη και όταν οι αποδόσεις των καλλιεργειών μειώνονται.

 

Ενώ το μέλλον της ανθρωπότητας στο νερό είναι ζοφερό, δεν είναι απελπιστικό. Ο Akanda, για παράδειγμα, είχε πολλές προτάσεις πολιτικής.

«Είναι πολλες». «Πρώτα απ 'όλα, οι κυβερνήσεις πρέπει να κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά στην επικοινωνία του κινδύνου - μοιράζοντας και διαχέοντας την επιστήμη, εξηγώντας τις λεπτομέρειες και τις πιθανές επιπτώσεις στα τρόφιμα, την υγεία και τα μέσα διαβίωσης στο πληγέν κοινό». Ο Akanda είπε ότι μια άλλη εστίαση θα πρέπει να είναι στην πρόβλεψη και την κοινή χρήση πόρων σε αυτό το πεδίο. "Για παράδειγμα, σε μια μεγάλη λεκάνη απορροής ποταμού, όλες οι παρόχθιες χώρες θα πρέπει να επενδύσουν μαζί σε ένα σύστημα πρόβλεψης σε όλη τη λεκάνη αντί για μονομερείς αναπτύξεις", υποστήριξε.

 

Ο Akanda υποστήριξε επίσης την καλύτερη διαχείριση καταστροφών και τον σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης, τα οποία «είναι αυτονόητα», αλλά πρόσθεσε ότι «όλα αυτά είναι απαντήσεις μετά το συμβάν. Οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι proactive και προληπτικές... οπλισμένοι με συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης και αποτελεσματικά σχέδια προσαρμογής και προστασίας.»

Γάμος ή φιλία? Geoffroy de Lagasnerie:

Γάμος ή φιλία.

Geoffroy de Lagasnerie:

Η οικογένεια συχνά μας περιορίζει περισσότερο απ' ό,τι μας εμπλουτίζει, λέει ο Γάλλος φιλόσοφος Geoffroy de Lagasnerie. Η φιλία πρέπει να μετακινηθεί προς το κέντρο. Να κάνουμε τους ανθρώπους να θέλουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.

Μια συνέντευξη από την Annika Joeres

Γιατί δημιουργούμε οικογένεια. Ποιος πιστεύει πραγματικά ότι σχεδόν κανείς δεν δημιουργεί οικογένεια οικειοθελώς ή το αντίθετο;

Geoffrey de Lagasnerie: Δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε αυτό που πραγματικά είμαστε με αυτό που μας έχει κάνει η κοινωνία. Η ιδέα μας για το τι θα μπορούσαμε να είμαστε και πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε είναι πολύ φτωχή και περιορισμένη. Πολλοί δεν σκέφτονται καν ότι θα μπορούσαν να ζήσουν μια ζωή πέρα από την παραδοσιακή οικογένεια. Και όλοι όσοι η ζωή τους δεν ταιριάζει με την εικόνα μιας οικογένειας με παιδιά πρέπει να δικαιολογούνται συνεχώς: Γιατί δεν θέλετε παιδιά; Γιατί δεν θέλετε να συγκατοικήσετε με τον σύντροφό σας; Κάθε εναλλακτικό μοντέλο αντιμετωπίζεται κριτικά και οι άνθρωποι που το ζουν το αισθάνονται ως ήττα. Έτσι πολλοί παραμένουν σε αφόρητες καταστάσεις και χάνουν τη δική τους ζωή.

 

Τι ρόλο έπαιξε η βαθιά φιλία σας με τον σύντροφό σας, τον φιλόσοφο Didier Eribon,( Retour à Reims 2017) και τον συγγραφέα Édouard Louis ( Qui a tué mon père. Éditions du Seuil, Paris 2018).

De Lagasnerie: Τα Χριστούγεννα είναι ένα καλό παράδειγμα των αλυσίδων της οικογενειακής-κανονικότητας της κοινωνίας μας: η μεγάλη πλειοψηφία βρίσκει αυτές τις γιορτές με τους γονείς, τους θείους και τις θείες τρομερές, αλλά δεν τολμά να τις περάσει χωρίς αυτούς. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έσπαγε ένα ταμπού. Εγώ λέω: προχωρήστε και κάντε το. Γιορτάστε με φίλους και φίλες! Θα μπορούσαμε όλοι να ζήσουμε πολύ πιο ελεύθερα και χειραφετημένα. Αντ' αυτού, πολλοί ακολουθούν τον φαινομενικά προκαθορισμένο δρόμο: σπουδές, γάμος, παιδιά, αγορά σπιτιού ή διαμερίσματος. Και είναι δυσαρεστημένοι με αυτό.

 

Δηλαδή η η οικογενειακή ζωή δεν μπορεί επίσης να σας κάνει ευτυχισμένους;

De Lagasnerie: Φυσικά υπάρχουν και ευτυχισμένοι άνθρωποι μέσα σε οικογένειες. Το βιβλίο μου απευθύνεται στους αντιφρονούντες, σε εκείνους που υποφέρουν από την οικογενειακή νόρμα, σε εκείνους που στην πραγματικότητα θα προτιμούσαν να περνούν τον χρόνο τους με καλούς φίλους και όμως δεν το κάνουν. Πιστέψτε με, υπάρχουν πολλοί από αυτούς. Υπάρχει ένας μεγάλος κρυφός πόνος. Σε μια πιο ελεύθερη κοινωνία, θα μπορούσαμε να βλέπουμε τα μέλη της οικογένειας σαν γνωστούς: Αν με γεμίζουν, μου κάνουν καλό, συνεχίζω να τους βλέπω - διαφορετικά κάνω χωρίς τον θείο ή ακόμα και τη μητέρα. Επί του παρόντος, όσοι υποφέρουν συχνά δεν έχουν ιδέα για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια εναλλακτική ζωή.

 

Η εικόνα της οικογένειας έχει γίνει πολύ πιο ανοιχτή τις τελευταίες δεκαετίες. Υπάρχει -τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη- ο γάμος για όλους, για παράδειγμα, και το δικαίωμα στην υιοθεσία έχει επίσης χαλαρώσει.

De Lagasnerie: Ναι, αλλά ακόμη και αυτά τα μοντέλα παραμένουν στον συντηρητικό τρόπο λειτουργίας. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια συμπεριφέρονται όπως όλοι οι άλλοι, ο τρόπος ζωής τους είναι ως επί το πλείστον παρόμοιος με το παραδοσιακό μοντέλο. Έχουμε περισσότερες ετεροφυλόφιλες φίλες που δεν είναι σε οικογένειες από ό,τι ομοφυλόφιλους σε συνεργασίες. Έτσι, ο τρόπος ζωής προφανώς καθορίζει περισσότερα για το άτομο από ό,τι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός. Υπάρχει μια κοινωνική ηγεμονία.

 

Τι εννοείτε με αυτό;

De Lagasnerie: Πολλά ζευγάρια βάζουν τη σχέση τους πάνω απ' όλα, δεν μένει σχεδόν καθόλου χώρος για τους φίλους. Σύμφωνα με μελέτες, οι άνθρωποι σε σχέσεις συναντούν τέσσερις φορές λιγότερους ανθρώπους από ό,τι οι εργένηδες, γεγονός που αποτελεί τεράστια απώλεια για το μυαλό και τη συναισθηματική ζωή. Δεν εξαντλούμε καν τις εναλλακτικές μας επιλογές. Στο βιβλίο μου προτείνω μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή, βασισμένη στη σχέση μεταξύ του Didier, του Édouard και εμού. Μια ζωή στην οποία η φιλία βρίσκεται στο επίκεντρο μου φαίνεται πολύ πιο πλούσια από μια ζωή που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στο οικογενειακό σύμπαν. Γιατί, για παράδειγμα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πάνε ποτέ διακοπές με φίλους - χωρίς σύντροφο; Γιατί δεν συζητούν περισσότερο με ομοϊδεάτες τους; Πολλά μεγαλειώδη πνευματικά έργα προέκυψαν μόνο μέσω ανταλλαγής- οι φιλίες είναι μια ανεξάντλητη πηγή, συμπεριλαμβανομένων των πνευματικών. (Γιατί λοιπόν δεν ενθαρρύνονται από το κράτος εξίσου με τους γάμους; Νομίζω ότι το κράτος πρέπει να προωθεί τις φιλίες.)

 

Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό;

De Lagasnerie: Το κράτος θα μπορούσε να αναβαθμίσει τις φιλίες, για παράδειγμα να δημιουργήσει ένα υπουργείο φιλίας. Θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα είδος νομικού σωματείου στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν ως φίλοι, θα μπορούσε να δώσει φορολογικά πλεονεκτήματα στους καλούς φίλους και να διευκολύνει την αμοιβαία κληρονομιά. Θα μπορούσαμε να βρούμε εκατοντάδες μορφές που αξίζει να υποστηρίξουμε. Αυτό θα άνοιγε τα μάτια πολλών ανθρώπων και θα ενίσχυε τις φιλίες.

De Lagasnerie: Για μένα, το θέμα είναι να αναγνωρίζουμε τις φιλίες ως σημαντικές και να τις υποστηρίζουμε ανάλογα. Επειδή πρέπει να καλλιεργούνται - πόσο εύκολο είναι να χάσεις έναν φίλο, πόσο δύσκολο είναι να χτίσεις μια πραγματική σχέση. Πολλοί άνθρωποι, ιδίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνδρες, μερικές φορές δεν έχουν καθόλου φίλους ή φίλες. Το κράτος δεν θα μπορούσε να ενδιαφερθεί λιγότερο, παρόλο που αυτοί οι άνθρωποι είναι συχνά πολύ μόνοι.

 

Συμμετείχατε επίσης στο κίνημα "γάμος για όλους". Δεν εδραιώθηκε τελικά και αυτό το ιδεώδες της παραδοσιακής οικογένειας;

De Lagasnerie: Εξακολουθεί να είναι σωστό να χορηγείται αυτό το δικαίωμα. Αλλά η φαντασία μας δεν πρέπει να περιορίζεται σε αυτό το είδος σχέσης, το αντίθετο μάλιστα. Μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόση θέση μπορούν να έχουν οι φίλοι και οι φίλες στη ζωή μας, πόσο εμπλουτίζουν, πόσο μπορούν επίσης να προστατεύουν τους ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές. Αναλύουμε τον συντροφικό έρωτα εδώ και πολύ καιρό. Τι είναι ο σύζυγος; Πώς λειτουργεί το να είσαι γονιός; Αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα. Δεν έχουμε τελειώσει να σκεφτόμαστε τη δύναμη της φιλίας εδώ και πολύ καιρό. Κι εγώ αγαπώ τους φίλους. Ίσως με σεξουαλικό τρόπο, ίσως όχι, αυτό είναι λιγότερο κρίσιμο για μένα.

 

Το γεγονός ότι είστε ομοφυλόφιλος και επομένως δεν ταιριάζετε στην παραδοσιακή εικόνα της οικογένειας έχει διαμορφώσει τη στάση σας απέναντι στην οικογένεια;

De Lagasnerie: Βρήκα την οικογένειά μου τρομερή και καταπιεστική. Για μένα είναι απελευθερωτικό να ταξιδεύω με τους στενούς μου φίλους και να συζητάμε πράγματα για νύχτες ολόκληρες.

 

Τι συζητάτε; Για την οικογένεια;

De Lagasnerie: Ξέρετε, οι άνθρωποι με πολλούς φίλους είναι πιο δραστήριοι πολιτικά και συνήθως πιο προοδευτικοί. Οι νέοι φοιτητές, για παράδειγμα: Ψηφίζουν πιο συχνά κόμματα που θέλουν να αναδιανείμουν τον πλούτο. Συχνά απομακρύνονται από αυτό όταν δημιουργούν οικογένειες.

 

Δεν είναι φυσιολογικό να αλλάζουν οι προτεραιότητες κατά τη διάρκεια μιας ζωής;

De Lagasnerie: Δεν χρειάζεται να είναι έτσι. Όπως και να έχει, το καθοριστικό για την κοινωνία είναι πάντα το πώς ζουν οι άνθρωποι, όχι το τι λένε. Για παράδειγμα, υπάρχουν καθηγητές που ισχυρίζονται ότι είναι αριστεροί αλλά ταπεινώνουν τους φοιτητές τους. Ή πάρτε τη λεγόμενη σεξουαλική επανάσταση: έφερε κάποιες ελευθερίες, αλλά το κρίσιμο πράγμα παρέμεινε αμετάβλητο - ο τρόπος ζωής, οι σχέσεις μεταξύ τους. Εξάλλου, έχει ερευνηθεί εδώ και καιρό πώς οι άνδρες κυριαρχούσαν στις κομμούνες του '68. Μια ελεύθερη σεξουαλικότητα δεν αλλάζει μια ζωή. Το οικογενειακό μοντέλο παρέμεινε ως στερεοτυπικό πλαίσιο και εξακολουθεί να περιορίζει τις σχέσεις μας μέχρι σήμερα.

Καθορίζει τι είναι δυνατό και τι όχι: ένα άρρωστο παιδί θεωρείται καλός λόγος για να μην έρθει κανείς στη δουλειά το πρωί, η ανησυχία για έναν φίλο λιγότερο.

 

Οι συντηρητικές και ακόμη και οι ακροδεξιές εκδόσεις στη Γαλλία σας επιτέθηκαν σκληρά μετά την έκδοση του βιβλίου σας, τα σχόλια κάτω από άρθρα όπως στο Valeurs actuelles είναι εντελώς βάναυσα. Γιατί η οικογένεια είναι τόσο ενοχλητική;

De Lagasnerie: Έλαβα επίσης εκατοντάδες μηνύματα από ανθρώπους που έλεγαν: Τι ωραία που κάποιος μιλάει για τη φιλία και φιλοσοφεί. Αλλά η αντίδραση των δεξιών είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο έντονη από ό,τι στα άλλα βιβλία μου, τα οποία είναι εξίσου επικριτικά για την κοινωνία. Αλλά αυτό μάλλον με διασκέδασε: Την ημέρα που τρία εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους εδώ στη Γαλλία κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος, τα δεξιά μέσα ενημέρωσης έγραψαν κύριο άρθρο για το πώς θέλω να καταστρέψω την οικογένεια. Αλλά εγώ δεν θέλω να καταστρέψω τίποτα, θέλω να καταστήσω δυνατές νέες σχέσεις. Οι τρεις μας ζούμε στη φιλία μας σαν σε ένα μικροσύμπαν - αλλά ανοιχτό σε όλους τους άλλους. Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να θέλουν να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο.