8 Ιαν 2020

War Deutschland durch die Airbase Ramstein/Pfalz beteiligt?

Info Claus Kittstzeiner, 8.1.20

War Deutschland durch die Airbase Ramstein/Pfalz beteiligt?
Weitere Pressestimmen zur Eskalation USA-Iran nach der Tötung von Qassim Soleimani
"Es wurde schon der Vergleich bemüht: Wie würden wir reagieren, wenn das umgekehrt passiert wäre, wenn von iranischer Seite ein amerikanischer Politiker gezielt ermordet worden wäre? Wie würden wir reagieren, wenn eine deutsche Politikerin oder ein deutscher Politiker ermordet würde?" (S.u. Artikel von Domradio)
---------------------------------
(...)
Nach Informationen des US-Magazins Newsweek - auch von der New York Times aufgegriffen - war es eine Drohne, die General Soleimani getötet hat – und die wurde über die Airbase Ramstein gesteuert. Das heißt, es sind technische Signale von der US-Airbase hier in Deutschland benutzt worden.
Dazu gibt es in der Charta der Vereinten Nationen klare Definitionen: Wenn ein Staat sein Hoheitsgebiet einem anderen Staat zur Verfügung stellt – in diesem Fall Deutschland, das Amerika für die US-Airbase Ramstein das Gebiet zur Verfügung stellt – und dann zulässt, dass sein eigenes Hoheitsgebiet vom anderen Staat genutzt wird, Angriffshandlungen gegen einen dritten Staat zu begehen, ist das Gewalt. Dann ist das eine Angriffshandlung, die von der UN-Charta verboten ist. Die Friedensbewegung fordert die Bundesregierung schon lange auf, gegen den Drohnenkrieg vorzugehen.
Sie verurteilt ihn, aber sie hat auch konkrete Möglichkeiten, etwas zu tun. Sie kann das Truppenstationierungsabkommen kündigen. Dann müssen diese Liegenschaften in ein Konversionsprogramm überführt werden. Die Bundesregierung hat diese Möglichkeit. Immer wieder wird das hin- und herdebattiert: War jetzt wirklich Ramstein involviert oder nicht? Und es ist so offensichtlich, dass es involviert war. Da geht es auch um eine Mitverantwortung.
(...) Vollständiger Artikel: https://www.domradio.de/themen/kirche-und-politik/2020-01-08/wir-duerfen-uns-gewalt-nicht-gewoehnen-pax-christi-zum-konflikt-zwischen-usa-und-iran  
**********************
https://www.rheinpfalz.de/nachrichten/politik/artikel/drohnenangriff-auf-soleimani-friedensaktivist-erstattet-anzeige-gegen-ramstein/
Ein Friedensaktivist aus Baden-Württ. hat bei der Generalstaatsanwaltschaft in Zweibrücken Anzeige erstattet.
Er wolle wissen, ob die Drohne, die den iranischen General Quassem Soleimani tötete, von Ramstein aus gesteuert wurde. Sei dies der Fall, seien sowohl das Völkerrecht als auch deutsches Recht verletzt worden, so der Friedensaktivist.

Auswertiges Amt schließt Ramstein aus

Die Anzeige richtet sich „gegen alle infrage kommenden Tatverdächtigen aus den USA und Deutschland“. Ein Sprecher des Auswärtigen Amtes sagte gegenüber dem SWR, die Bundesregierung gehe nicht davon aus, dass der Drohnenangriff von Ramstein aus koordiniert wurde.

Anzeige weitergeleitet

Die Anzeige wurde an die Staatsanwaltschaft Zweibrücken weiter geleitet, die nun prüfen soll, ob der Anfangsverdacht einer Straftat vorliegt. Wie lange diese Prüfung dauern wird, steht noch nicht fest.
|elru
***********************

Sicherheitsexperte zu US-Drohnen Airbase Ramstein spielte wohl Rolle bei Angriff auf Soleimani

Bei der Tötung des iranischen Generals Soleimani hat sehr wahrscheinlich der US-amerikanische Militärstützpunkt in Ramstein in der Westpfalz eine Rolle gespielt. Der Sicherheitsexperte Marcel Dickow kommt damit zu einer anderen Einschätzung als das Auswärtige Amt.
SWR Aktuell: Wie wahrscheinlich ist es, dass Soleimani tatsächlich von Ramstein aus getötet wurde?
Marcel Dickow: Es ist ziemlich wahrscheinlich, dass Ramstein zumindest einen technischen Anteil an dieser Operation hatte. Denn wir wissen, dass Ramstein als Relais-Station fungiert. Dort werden nämlich die Satellitendaten, mit denen die Drohnen gesteuert werden, umgeleitet auf eine Glasfaserverbindung, die dann in die USA führt. Diese technische Infrastruktur, die die USA schon seit vielen Jahren aufgebaut haben und dort betreiben, ist essentiell für den Drohnenkrieg und deswegen ist es sehr wahrscheinlich, dass Ramstein hier wenigstens eine technische Rolle gespielt hat.
Marcel Dickow ist der Leiter der Forschungsgruppe Sicherheitspolitik der Stiftung Wissenschaft und Politik (SWP). Die SWP berät Bundesregierung und Bundesrat.
SWR Aktuell: Bringt sich Deutschland durch diese Involvierung in der aktuellen Lage noch zusätzlich in Gefahr?
Dickow: Das ist schwer zu beurteilen. Das hängt ein bisschen damit zusammen, in wieweit sozusagen Iran in diesem Fall als Konfliktpartei glaubt, dass Deutschland hier eine aktive Rolle spielt und das lässt sich schwer abschätzen. Tatsächlich ist ja die Frage da und damit haben sich auch deutsche Gerichte beschäftigt, in wieweit die Bundesregierung Kenntnis davon hat, dass Ramstein technische, aber vielleicht auch andere Unterstützung bei solchen Angriffen liefert und hier hat ein deutsches Gericht die Bundesregierung aufgefordert, stärker zu prüfen, welche Rolle die Airbase in Ramstein tatsächlich hier spielen kann. Das ist aber auch verständlich, dass die Bundesregierung sehr zurückhaltend ist, hier weitere Erkenntnisse zu teilen. Denn es geht ja nicht nur um die Rolle der USA im Drohnenkrieg, sondern auch um die außenpolitische Rolle Deutschlands und damit – wie man jetzt sieht – tatsächlich auch um die Frage wie andere Länder auf eine Involvierung Deutschlands reagieren könnten.
Das Interview führte Astrid Meisoll.
************************
Videos:
 
 
*********************
Absender und K o n t a k t :
Claus.Kittsteiner@gmx.de
Tel. +49(0)7556 4739614
Mobil +49(0)1522 9216648
Tel. in GR +30 6906779307

Η μαγεία της επαφής. Το άγγιγμα... Διάβασμα σε 2'

Η μαγεία της επαφής
Να αγγίζεστε για να αισθάνεστε ότι υπάρχετε
Γιατί δεν μπορείτε να ερεθίσετε τον εαυτό σας όταν προσπαθείτε να τον γαργαλίσετε;
Επειδή τα απτικά ερεθίσματα που επιβάλλετε εσείς ο ίδιος στον εαυτό σας αντιλαμβάνονται από τη συνείδηση μόνο πάρα πολύ αχνά. Ο εγκέφαλος απλά εμποδίζει την επεξεργασία αντίστοιχων τέτοιων αισθήσεων.
Ωστόσο, υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που, αξιοσημείωτα, δεν αντιμετωπίζουν αυτόν τον αισθητηριακό μηχανισμό αποδυνάμωσης: Οι ασθενείς με σχιζοφρένεια συνήθως μπορούν να γαργαλίσουν τον εαυτό τους.

Η νευροεπιστήμονας Rebecca Böhme, θεωρεί ότι η έλλειψη του αποτελέσματος ενός γαργαλητού σε αυτή την ασθένεια(σχιζοφρένεια) αποδεικνύει πόσο θεμελιώδης είναι η αίσθηση της επαφής μας για την ανάπτυξη του εαυτού μας, αλλά και του κοινωνικού μας εαυτού. 

Εξάλλου, οι ασθενείς αυτοί συχνά δυσκολεύονται να διακρίνουν μεταξύ αυτών και των άλλων ή οι σκέψεις τους οι ίδιες, μερικές φορές τους φαίνονται περίεργες.
Από την άλλη πλευρά, τα άτομα με αυτισμό που δυσκολεύονται να κοινωνικοποιηθούν είναι συχνά υπερευαίσθητα στην αφή, στην επαφή. Μια αυτιστική γυναίκα, επειδή αισθανόταν συγκλονισμένη από κάθε αγκαλιά, κατασκεύασε μια συσκευή με επένδυση αφρού. Μόνο με αυτή τη "μηχανή ζουλήγματος" θα μπορούσε να μάθει να αντέχει και να ελέγχει την πίεση της επαφής.

Η ηλεκρονικές εφαρμογές μεταφέρουν την επαφή μόνο με μια εντολή
Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στην εποχή του #MeToo και της ψηφιοποίησης, το θέμα της επαφής με το σώμα αντιμετωπίζει μια μικρή έκρηξη στην αγορά της βιβλιογραφίας.
Το άγγιγμα ίσως δεν ήταν ποτέ τόσο αυτονόητο όσο είναι σήμερα. Τα νέα πολιτισμικά φαινόμενα που ανάγονται σε πολτιστικά event, όπως τα πάρτυ με ζεστά τρυφερά αγκαλιάσματα με άλλους ξένους ή η προσφορά ελεύθερων αγκαλιασμάτων στα πεζοδρόμια("free hugs") το επιβεβαιώνουν αυτό. Και επίσης η ανάπτυξη ψηφιακών εφαρμογών και ειδών ειδικά για ζευγάρια που έχουν μια σχέση μεγάλων αποστάσεων. Όπως το «αγκαλιαστό μπλουζάκι»: Αν το φορέσετε, μπορείτε να πάρετε ζεστασιά από τον σύντροφο που πρέπει να ενεργοποιήσει την εφαρμογή του για να εξομοιώσει την αίσθηση μιας πραγματικής αγκαλιάς!

Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν συμπτώματα μιας ολοένα και πιο αποξενωμένης μακρινής κοινωνίας στην οποία οι άνθρωποι εξακολουθούν να χαϊδεύουν μόνο τα smartphones τους και γενικά ότι εχει σχέση με οθόνη και δεν καταφέρνουν να υποκαθιστούν την πραγματική φυσική επαφή-εγγύτητα. Σύμφωνα με τα βιβλία του ψυχολόγου Martin Grunwald ("Homo hapticus - Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την αίσθηση της αφής", 2017) και της δημοσιογράφου Elisabeth von Thadden ("The Contactless Society", 2018), εξηγεί γιατί η φυσική εγγύτητα είναι τόσο σημαντική για υγεία και καλή διάθεση.

Ο κατάλογος των θετικών σωματικών και ψυχολογικών επιπτώσεων της σωματικής επαφής είναι μακρύς. Ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για ένα νεογέννητο, μικρό παιδί, παντρεμένο ζευγάρι ή αγκαλιασμένους ηλικιωμένους: η αφή είναι μία από τις «βασικές ανθρώπινες ανάγκες». Έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το άγχος, μειώνει την αρτηριακή πίεση και ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Για να μην αναφέρουμε την "ορμόνη της αγάπης" που απελευθερώνεται από την oxytocin.
Για παράδειγμα, τα νεογνά που αγκαλιάζονται από τους γονείς τους αμέσως μετά τη γέννηση έχουν μια πιο σταθερή θερμοκρασία σώματος ώρες αργότερα από τα παιδιά που τις πρώτες ώρες τις περνούν χωρίς επαφή με τους γονείς.

Μικρές χειρονομίες
Με την ευκαιρία, παρόμοια θετικά αποτελέσματα μπορούν επίσης να βρεθούν στους ιδιοκτήτες κατοικίδιων ζώων. 
 
Γι 'αυτό συνιστάται έντονα τη χρήση σκύλων ή γάτων στο πλαίσιο θεραπείας καρκίνου ή τραύματος ή επίσης στη φροντίδα ηλικιωμένων.


Το "Midas effect", (Το άγγιγμα του Μίδα) από την άλλη πλευρά, δείχνει πόσο εύκολα επηρεαζόμαστε από την επαφή στην καθημερινή ζωή: εάν, για παράδειγμα, μια σερβιτόρα στην pub αγγίξει ελαφρώς τον ώμο ενός πελάτη, η πιθανότητα είναι μεγάλη να καταλήξει να πάρει ίσως υψηλότερο φιλοδώρημα. Ο επισκέπτης δεν χρειάζεται να γνωρίζει συνειδητά γιατί βρίσκει αυτή την σερβιτόρα τόσο συμπαθητική. Αντίθετα, μετά από τυχαίο άγγιγμα από έναν ξένο σε ένα άλλο κατάστημα, κάποιος ξαφνικά χάνει το ενδιαφέρον του για ψώνια. Το αποτέλεσμα της αφής εξαρτάται γενικά από το αντίστοιχο πλαίσιο στο οποίο συμβαίνει.
Στο επαγγελματικό περιβάλλον, οι επαφές είναι αδιαχώριστες από την ιδιότητα και τους ρόλους των φύλων: Έτσι το αφεντικό μπορεί να βάλει το χέρι του στον ώμο του αρσενικού υπαλλήλου του, αλλά αυτή η ενέργεια θα ήταν αδιανόητη αντίστροφα για τον εργαζόμενο. Εκτός και αν είναι μια διευθύντρια, τότε για ένα ετεροφυλόφιλο υπάλληλο με παραδοσιακή κατανόηση του ρόλου μπορεί να του φαίνεται μια τέτοια κίνηση φυσική!

Χάιδεμα με το σωστό ρυθμό και οι ζεστοί Νότιοι
Σε γενικές γραμμές, ποιος μπορεί να έρθει σε επαφή με ποιον και πώς, εξαρτάται πάντα από το φύλο: οι γυναίκες έχουν γενικά σαφέστερες ζώνες ταμπού σχετικά με τις επαφές με μακρινούς γνωστούς ή ξένους, ενώ οι άντρες δεν τείνουν να έχουν τόσα πολλά όσο οι γυναίκες με γνωστούς ή ξένους.
Ένα από τα δυνατά σημεία του σαφώς κατανοητού βιβλίου της Rebecca Böhme είναι το πόσο σίγουρα συνδυάζει τις νευρολογικές γνώσεις με κοινωνικές, πολιτισμικές ή φιλοσοφικές πτυχές. Η συγγραφέας ξεκινάει επιδέξια να περιγράφει προσωπικές εμπειρίες (όπως η παρηγοριά που θα μπορούσε να δώσει μια ζεστή αγκαλιά κατά τη διάρκεια μιας περιόδου θλίψης) ή παρέχει πληροφορίες για το ζωικό βασίλειο, κάνοντας αναφορές στις διαχρονικές σχέσεις μεταξύ των πιθήκων κατά την διάρκεια της αποψίλωσης τους.

Στο τέλος, ο αναγνώστης όχι μόνο μαθαίνει ότι το δέρμα μας έχει τους δικούς του υποδοχείς για επαφή, τις λεγόμενες C-ίνες αφής, οι οποίες κυρίως μεταδίδουν ερεθίσματα με μια συγκεκριμένη ταχύτητα (περίπου τρία εκατοστά ανά δευτερόλεπτο). Αυτή είναι ακριβώς η ταχύτητα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι διαισθητικά όταν χαϊδεύουν τους άλλους.
Απαλά χαδέματα έχουν μια τελείως διαφορετική ποιότητα από άλλες απτικές αισθητικές διεγέρσεις. Γίνονται αντιληπτά μέσω των δικών τους υποδοχέων στο δέρμα και μεταδίδονται στο νωτιαίο μυελό μέσω των λεγόμενων C-tactile ινών. Σε αντίθεση με τις ίνες Α που είναι υπεύθυνες για την κλασική αίσθηση της αφής, οι ίνες C μεταδίδουν τις σχετικές με το σώμα αντιλήψεις όπως η θερμοκρασία και ο πόνος. Η υποομάδα των C-tactile ινών αντιδρά ιδιαίτερα στα απαλά χάδια.

Αλλά επίσης και τα πολιτισμικά στερεότυπα έχουν πολλές φορές έναν πραγματικό πυρήνα. Όπως και με τις ζεστές νότιες χώρες και τους κρύους Βορειοευρωπαίους. Τα ζευγάρια παρατηρούνται στα καφέ του Πουέρτο Ρίκο να αγγίζονται κατά μέσο όρο 180 φορές την ώρα. Αντίθετα, ούτε μια φορά στη Μεγάλη Βρετανία. Εδώ δε στην Ελλάδα σχεδόν καμία (blogger).

6 Ιαν 2020

Τι θέλουμε: Μη μας λείψει τίποτα ή μια κοινωνία επάρκειας και αμοιβαιότητας; Διάβασμα σε 7'

Τι θέλουμε: Μη μας λείψει τίποτα ή μια κοινωνία αμοιβαιότητας;
Οι πρόσφατες μετατοπίσεις στη κοινωνία και στο μυαλό μας.
 
Ο κοινωνιολόγος Andreas Reckwitz γνωρίζει τις πρόσφατες αλλαγές στην κοινωνία και στο μυαλό μας και δίνει μια συνέντευξη στην
 
Πρόσφατα υπήρξε ένα δελτίο τύπου που έλεγε ότι η Audi θέλει να μειώσει 9.500 θέσεις εργασίας, ενώ 2.000 θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν στην ηλεκτρική κινητικότητα. Δεν μπορεί να προκύψει μια ολόκληρη κοινωνική ανάλυση της μεταβιομηχανικής εποχής από αυτές τις ειδήσεις;
Μία τέτοια είδηση είναι μόνο ένα κομμάτι του μωσαϊκού μιας διαδικασίας αναδιάρθρωσης στη δυτική οικονομία που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Βιώνουμε τη μετάβαση από μια κλασική βιομηχανική οικονομία σε έναν γνωστικό, πολιτισμικό καπιταλισμό, μια διαδικασία που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970. Η τοπική αυτοκινητοβιομηχανία εξακολουθεί να είναι αρκετά ισχυρή σε σύγκριση με άλλες δυτικές χώρες. Το ποσοστό όμως της βιομηχανικής εργασίας μεταξύ όλων των εργαζομένων μειώθηκε από το 50% σε 24% στη Γερμανία. Οι εταιρείες όπως η Audi τείνουν τώρα να καλύψουν μόνο όσα έχουν ήδη γίνει σε άλλες χώρες και περιοχές της Δύσης: οι παραδοσιακές θέσεις ρουτίνας παραγωγικής εργασίας δεν είναι πλέον διαθέσιμες και οι εξειδικευμένοι εργαζόμενοι εξαφανίζονται ολοένα και περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, αναδύονται νέες θέσεις εργασίας υψηλής ειδίκευσης, όπως για παράδειγμα στην έρευνα και στην ανάπτυξη ή στο μάρκετινγκ. Ακόμη και σε ένα καλό υλικό όπως είναι ένα αυτοκίνητο, υπάρχει πάντα περισσότερη γνωστική δουλειά από χειρωνακτική δουλειά. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του γνωστικού-πολιτισμικού καπιταλισμού και που φυσικά επηρεάζει την κοινωνική δομή.

Με ποιο τρόπο;
Η μεταβιομηχανική περίοδος της οικονομίας έχει αντιφατικά αποτελέσματα
 Σήμερα, από τη μία πλευρά, έχουμε να κάνουμε με μια αναπτυσσόμενη, υψηλής εξειδίκευσης νέα μεσαία τάξη, εργαζόμενους της γνώσης με την ευρύτερη έννοια, συχνά ακαδημαϊκούς από εκπαίδευση και την έρευνα μέχρι τη νομική επιστήμη και την ιατρική, τη ψηφιακή ή δημιουργική οικονομία. 
Από την άλλη πλευρά, ο τομέας των λεγόμενων υπηρεσιών έχει επίσης επεκταθεί, συχνά στον κλάδο παροχών υπηρεσιών με χαμηλούς μισθούς, οπότε έχει προκύψει μια νέα επισφαλή τάξη. 
 
Ο τομέας των παραδοσιακών δραστηριοτήτων ρουτίνας στη βιομηχανία και της διοίκησης, ο χώρος της παραδοσιακής μεσαίας τάξης, συρρικνώθηκε. Η νέα, καλά εκπαιδευμένη μεσαία τάξη συμφωνεί με τις διαδικασίες και πολιτικές εκσυγχρονισμού, ενώ η επισφαλή χαμηλότερη τάξη βρίσκεται στη χαμένη πλευρά και η παραδοσιακή μεσαία τάξη έχει χάσει γενικότερα την κοινωνική της επιρροή.

Ο καθένας, ακόμα και ο άκρα δεξιός πυρήνας των πολιτικών κομμάτων,  θέλει να αγκυροβολήσει με κεντρώα πολιτική στο κέντρο του εκλογικού σώματος. Αλλά αυτό το κέντρο όπως το γνωρίζαμε, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα;
Το κέντρο είναι μια ενδεικτική αλληγορία που υποτίθεται ότι σηματοδοτεί το κοινωνικό και πολιτισμικό κέντρο της κοινωνίας σε αντίθεση με το περιθώριο. Αλλά σίγουρα ο μύθος της μεσαίας τάξης είναι εκπληκτικά αδιάσπαστος, ο καθένας δεσμεύεται για το κέντρο, αλλά ταυτόχρονα είναι μια γνωστική διαφωνία. Η εικόνα μας εξαρτάται ακόμα από τις παλιές ιδέες του κέντρου, αλλά αυτό το κέντρο δεν υπάρχει πλέον, και επίσης είναι διαιρεμένο κοινωνικά και διαρθρωτικά: στη νέα και την παλιά μεσαία τάξη. Το κέντρο της κοινωνίας δεν είναι πλέον αυτό το εικονικό κέντρο, αλλά η σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο ομάδων.

Γίνεται λόγος για κοινωνικές τάξεις. Έχει σχέση αυτό με τις τάξεις της μαρξιστικής θεωρίας;
Στην πραγματικότητα δεν μιλάω για τάξη ή milieu επειδή αυτοί οι όροι είναι πολύ αδύναμοι. Ο όρος τάξη κρύβει ότι οι κοινωνικές ομάδες διαφέρουν πολιτισμικά μεταξύ τους. Κάποιος μπορεί να μάθει πολλά από την έρευνα των milieus, αλλά συγχρόνως μπορεί να παραμελήσει την άνιση κατανομή των πόρων και τις διαφορές στην εξουσία. Η τάξη περιλαμβάνει πλέον έναν συγκεκριμένο πολιτισμικό τρόπο ζωής, μια συγκεκριμένη κατάσταση στην εργασιακή διαδικασία και σε σχέση με την κατανομή των πόρων - με την οποία η δημιουργία των πόρων γίνεται όλο και πιο σημαντική - και τέλος με τη συγκεκριμένη θέση σε ένα κοινωνικό σύστημα καθεστώτος, εξουσίας και επιρροής.

Το πλεονέκτημα της εκπαίδευσης δίνει στη νέα μεσαία τάξη μια καλύτερη θέση έναρξης στον ανταγωνισμό. Αλλά πώς ο ανταγωνισμός αυτός εκφράζεται διαφορετικά, που βρίσκουμε τις διαφορές; Αν σκεφτούμε π.χ. τους τεχνίτες σήμερα, δεν μπορούμε να πούμε ότι η παλιά μεσαία τάξη κινδυνεύει να υποβιβαστεί.
Το ενδιαφέρον είναι ότι το υλικό επίπεδο διαβίωσης και η στάση κουλτούρας απέναντι στη ζωή αποσυνδέθηκαν μερικώς μεταξύ τους. Οι πολιτισμικές αξίες διαφέρουν σημαντικά μεταξύ της νέας και της παλαιάς μεσαίας τάξης: η παλιά μεσαία τάξη καλλιεργεί αξίες όπως η αυτοπειθαρχία και η αίσθηση του καθήκοντος, ζει πάνω από το μέσο όρο στις μικρές πόλεις. Η νέα μεσαία τάξη, από την άλλη πλευρά, είναι κοσμοπολίτικη. Εκφράζει την ανησυχία της για κάτι περισσότερο από απλή υλική επιτυχία, θέλει επίσης να εξελιχθεί στο επάγγελμα της, στην οικογένειά της, στον ελεύθερο χρόνο της. Ζει πρωτίστως στις μητροπόλεις και θέτει τον τόνο σε σχέση με τις κατευθυντήριες κοινωνικές αξίες, όπως η ευελιξία, η κινητικότητα ή η δια βίου μάθηση, αλλά και οι καθημερινές αξίες όπως η υψηλή ευαισθητοποίηση στην υγεία ή η πολυπολιτισμική κοινωνία.
Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η νέα μεσαία τάξη αντιπροσωπεύει αξίες κατάλυσης συνόρων, οι πάλαι ποτέ ριζοσπαστικές αξίες της εντοπιότητας. Η παραδοσιακή μεσαία τάξη χάνει την επιρροή, το κύρος και την ικανοποίηση της πολιτισμικής κληρονομιάς: οι περιοχές των μικρών πόλεων απειλούνται με διαρροή επιστημονικού δυναμικού, τα μεσαίου μεγέθους εκπαιδευτικά και επαγγελματικά προσόντα χάνουν σε αξία λόγω υπερεκπροσώπησης ακαδημαϊκών σπουδών και οι συνολικές κοινωνικές αξίες μετατοπίζονται.


Αυτό σημαίνει ότι η παλιά μεσαία τάξη έχει χάσει την κοινωνική της εννοιολογική σημασία;
Θα μπορούσατε να το πείτε αυτό. Από τη δεκαετία του 1990, έχει μπει ολοένα και περισσότερο σε μια σκιά δημοτικότητας. Συμβολικά οπισθοχώρησε στην άμυνα, η οποία είναι επίσης εμφανής από την εξασθενημένη επιρροή της στα πολιτικά κόμματα.

Ο τρόπος ζωής και το στυλ ζωής της νέας μεσαίας τάξης συνδέονται στενά με μια έννοια αυτοπραγμάτωσης. Ήταν ένα έργο της υποκουλτούρας μας της δεκαετίας του '70 και του '80?
Μια αξιοσημείωτη αναστροφή έχει γίνει εδώ: ένα πρώην πρότυπο υποκουλτούρας έχει γίνει mainstream. Αυτό που ήταν τότε ευκαιρία υποκουλτούρας και για την οποία αγωνισθήκαμε, έχει μετατραπεί τώρα σε κοινωνικό κανόνα, πράγματι ένα είδος καταναγκασμού για την εξέλιξη μας. Η αρχικά ρομαντική αντι-κουλτούρας έννοια συνδυάζεται με το παραδοσιακό, αστικό πρότυπο κοινωνικής αποδοχής, το οποίο είναι στην πραγματικότητα παράδοξο: ρομαντισμός και αστική τάξη ταυτόχρονα.
Επιπλέον, η αυτοπεποίθηση ζει σήμερα πολύ έντονα στις κοινωνικές παραστάσεις μέσα, δεν συνειδητοποιώ μόνο για τον εαυτό μου για τον εαυτό μου, αλλά παρουσιάζομαι προς τα έξω, δημιουργώ αποδεικτικά και επιδεικτικά στοιχεία του υποκειμένου.

Για παράδειγμα;
Αυτό μπορεί να φανεί καθαρά στο ταξείδι: Η επιθυμία να εξελίξεις τον εαυτό σου σημαίνει, πρώτα απ' όλα, να θέλεις να βιώσεις κάτι καινούργιο. Το ταξείδι τώρα πραγματώνεται επίσης για να παρουσιάσεις την ενδιαφέρουσα ζωή σε άλλους. Τα κοινωνικά μέσα είναι η ιδανική πλατφόρμα γι' αυτό. Στη συνέχεια, υποτίθεται ότι θα γίνεις ένα ιδιαίτερο πρόσωπο με αυθεντικές, μοναδικές εμπειρίες.

Έτσι, το κρίσιμο στοιχείο που είχε συσχετιστεί κάποτε με την έννοια της αυτοπροσδιορίσεως έχει πλέον γίνει μέρος της ατομιστικής και καπιταλιστικής νέο-διαχείρισης (new management);
Έχει γίνει ένας κοινωνικός ρυθμιστικός κανόνας, ο οποίος επίσης προωθείται και θεσμικά: Από τον καταναλωτικό καπιταλισμό, ο οποίος προϋποθέτει ένα πεινασμένο άτομο για απόλαυση και βιώματα, από ψυχολογικούς και εκπαιδευτικούς συμβούλους – αλλα και από τα ψηφιακά μέσα με την οικονομία της προσοχής τα οποία ενισχύουν σημαντικά αυτή τη διαδικασία.

Αυτό ταιριάζει στον υπαρξιακό τομέα. Αυτό παρατηρείται π.χ. Όταν μιλάμε για την επιθυμία να έχουμε παιδιά, τα οποία πρέπει να πραγματοποιηθούν σε οποιαδήποτε τιμή και οποιαδήποτε τρόπο αναπαραγωγικής τεχνολογίας, διότι διαφορετικά απειλείται μια ολοκληρωμένη φιλοσοφία τη ζωής σε αποτυχία.
Κάτι έχει αλλάξει πραγματικά τα τελευταία 15 χρόνια, γιατί  μέχρι τη δεκαετία του '90, αυτό ήταν ένα ανοιχτό ερώτημα για τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Εν τω μεταξύ, μοιάζει η επιθυμία για παιδιά περισσότερο με ένα must have σύνδρομο . Υποψιάζομαι ότι αυτό συνδέεται στενά με το ιδανικό της μέγιστης πληρότητας της ζωής, η οποία πρέπει επίσης να εξαντληθεί. Από τίποτα δεν πρέπει να παραιτηθείς. Έχεις κάθε δικαίωμα σε αυτό(βλέπε και την τάση ψύξης ωαρίων).

Δεν είναι αρκετά εξαντλητικό;
Αναμφίβολα. Θα ήθελα επίσης να συσχετίσω την αυξημένη επικράτηση των ψυχολογικών συμπτωμάτων λόγω υπερβολικής εργασίας με αυτούς τους νέους εξαναγκασμούς επιδόσεων της "μέγιστης πληρότητας".

Πώς αντιμετωπίζουν οι εκπρόσωποι της άλλης πλευράς της ιεραρχίας της νέας τάξης, εκείνοι της χαμηλής εξειδίκευσης της "τάξη των υπηρεσιών", τη διαρθρωτική αλλαγή στη κοινωνία;
Η σωματική εργασία έχει χάσει μεγάλο μέρος του κύρους της σε σύγκριση με τη γνωστική εργασία στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Η τότε συμφωνία της παλαιάς βιομηχανικής κοινωνίας να αντισταθμίσει υλικά τη δύσκολη σωματικής εργασία και να την αναγνωρίσει έτσι, ακυρώθηκε.

Ωστόσο, υπάρχουν και δραστηριότητες σε τομείς που είναι απαραίτητες και δεν μπορούν να εξορθολογιστούν μηχανικά τουλάχιστον προς το παρόν, όπως οι υπηρεσίες νοσηλευτικής και φροντίδας, αλλά και οι οποίες έχουν ισχυρό ευαίσθητο πυρήνα. Αλλά το κύρος τους είναι επίσης χαμηλό. Θα ήταν ένα στοιχείο αντίστασης για την επισφαλή τάξη ο τομέας αυτός;
Πράγματι, μπορεί κανείς να ρωτήσει τι θα συμβεί σε αυτή των τριών ταχυτήτων κοινωνία. Υπάρχουν σίγουρα τάσεις ότι οι προηγουμένως υποτιμημένες και υποβαθμισμένες εργασίες θα ανασυνταχθούν και θα επανεκτιμηθούν, κυρίως επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι στους τομείς αυτούς. Η “επίθεση” της νοσηλευτικής είναι ένα καλό παράδειγμα. Αλλά ο συναισθηματικός πυρήνας για τον οποίο μιλάτε μπορεί επίσης να αποτελέσει εμπόδιο, διότι η επαγγελματική εικόνα στο τομέα της φροντίδας και νοσηλευτικής είναι διαφορετική από ό,τι π.χ. στις κατασκευές. Μεταξύ άλλων, οδηγεί αυτό στο γεγονός ότι οι ομάδες συμφερόντων(εργατικών) στον τομέα αυτό είναι πολύ αδύναμες.
Ωστόσο, είναι αρκετά λογικό να αλλάξουν τα κοινωνικά συστήματα διαβάθμισης, ώστε στο μέλλον να μην θεωρείται πλέον κάτι το ιδιαίτερο και το μοναδικό και μη ανταλλάξιμο η γνωστική εργασία. Το σύστημα αναγνώρισης και εκτίμησης θα πρέπει να μετατοπιστεί από το εξειδικευμένο ειδικό στο γενικό.

Αναφερόμαστε σε ένα μοντέλο μιας περιόδου του φιλελευθερισμού που βρίσκεται μεταξύ ενός ρυθμιστικού πλαισίου όπως το είχαμε ζήσει μεταπολεμικά, και ενός δυναμισμού και ανοίγματος του νεοφιλελευθερισμού. Βρίσκεται η φάση του νεοφιλελευθερισμού προς το τέλος της ή συμβαίνει κάτι άλλο;
Ο φιλελευθερισμός του δυναμισμού γνώρισε μια θεμελιώδη κρίση τα τελευταία χρόνια. Τώρα υπάρχουν νέες ρυθμιστικές διαδικασίες όσον αφορά την κοινωνική ανισότητα και την υποδομή, αλλά και πολιτισμικά σε θέματα συλλογικού κοινού ενδιαφέροντος. Ο λαϊκισμός εκμεταλλεύεται αυτές τις ρυθμιστικές ανάγκες πολύ επιδέξια από πολλές απόψεις, αλλά με τη μορφή των αντι-φιλελεύθερων διαπραγματεύσεων, στα πλαίσια μιας προστατευτικής οικονομίας à la Trump και μια ομοιογενή κλειστή εθνική κουλτούρα.
Εάν ο φιλελευθερισμός θέλει να κυριαρχήσει απέναντι σε αυτόν τον νεοφιλελευθερισμό, πρέπει ο ίδιος να γίνει πιο κανονιστικός, δηλαδή να γίνει ένα είδος ενταγμένου φιλελευθερισμού που διατηρεί μεν ότι δυναμικό θετικό έχει φέρει η παγκοσμιοποίηση και η πολιτισμική ετερογένεια, αλλά με κάποιο τρόπο να μπορεί να τα επαναρυθμίζει.

Είναι ο λαϊκισμός περισσότερο ένα σύμπτωμα από μια λύση? Μήπως έτσι τον υποτιμάμε; Η κρίση του φιλελευθερισμού οδήγησε επίσης σε αυταρχικές λύσεις στο παρελθόν.
Ο λαϊκισμός σίγουρα δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Νομίζω όμως και ελπίζω ότι ένας ανανεωμένος, προοδευτικός φιλελευθερισμός θα κερδίσει μεσοπρόθεσμα το προβάδισμα. Τα πολιτικά παραδείγματα στο παρελθόν ήταν επιτυχή εάν είχαν ενοποιητικό αποτέλεσμα και η επίγνωση των προβλημάτων τους είναι ενημερωμένη. Ο λαϊκισμός ζει από καταστάσεις στη κοινωνία που κατασκευάζει στη βάση 'φίλου-εχθρού' και ουσιαστικά αποκλείει το ήμισυ της κοινωνίας. Παράλληλα ενισχύει μια όχι πρωτοφανή αντιδραστική νοσταλγία απέναντι στα γεγονότα της παγκοσμιοποίησης, της μεταβιομηχανικής εποχής και της πολυπολιτισμικότητας. Ένας ανανεωμένος φιλελευθερισμός οφείλει να ξεκινά από αυτά τα συγκεκριμένα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά, αλλά να τα διαμορφώνει αποφασιστικά και όχι απλά να τα αφήνει να συμβαίνουν: αυτό αφορά μια ισχυρότερη οικονομική ρύθμιση - από τις υποδομές μέχρι την αποφτωχοποίηση των πολιτών – μέχρι και μια διαμόρφωση πολιτισμικής τάξης.

Μπορεί να ονομασθεί αυτό κοινωνία αμοιβαιότητας;
Μια κουλτούρα της αμοιβαιότητας, του να δίνεσαι και να παίρνεις, να διαβιώνεις μαζί με άλλους στη βάση κοινών αξιών - παρά τις πολιτισμικές διαφορές - θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να αποτελεί ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΌ μέρος μιας τέτοιας πολιτικής.
Εδώ θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα σημαντικό σημείο: τα άτομα είναι κάτι περισσότερο από απλούς εγωιστές που συμμετέχουν στην αγορά, αλλα δεν ειναι και μόνο εκπρόσωποι των υποκειμενικών τους δικαιωμάτων, όπως αντιπροσώπευε ο δυναμικός φιλελευθερισμός. Το αντίθετο θα πρέπει να συμβεί: θα πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους παράγοντες μιας πολιτικής κοινότητας που έχουν κοινούς στόχους και αιτίες ύπαρξης.
Φυσικά, αυτό δεν μπορεί να σχεδιαστεί από το κράτος, αλλά εάν δούμε τις διάφορες πολιτικές πρωτοβουλίες όπως και τη πρωτοβουλία διαμαρτυρίας friday for future, για παράδειγμα, αποτελούν μια ένδειξη ότι μια τέτοια αλλαγή ευαισθητοποίησης βρίσκεται σε εξέλιξη στη νεότερη γενιά.

Σημείωση του blogger: Αυτό το υποκριτικό της σημερινής γενιάς των 60ηδων και 70ηδων, να καταστρέφει κοινωνικά και περιβαλλοντικά το ζωτικό χαρακτήρα μιας κοινωνίας, και στη συνέχεια η ίδια να θεωρεί ότι η επόμενη νεότερη γενιά είναι τώρα υπεύθυνη να αγωνιστεί, είναι ένας διαστρεβλωμένος και από καθαρά ιδιοτελή ατομικά στοιχεία χαρακτηριζόμενος κοινωνικός αυτοματισμός. Η προσπάθεια ανάκτησης της συλλογικής ελευθερίας και δικαιοσύνης στη διαβίωση έχει έλθει σε αδιέξοδο με ευθύνη και των ηλικιακά ωριμοτέρων. 
Συμπληρωματικά θα πρέπει να δούμε τις διαφορές στην εντοπιότητα και στην εθνικότητα και πως αυτή αρνητικά ή θετικά επιδρά επί μιας εν δυνάμει αμοιβαίας κοινωνικής αναδιάρθρωσης.

Ετικέτες