Έξω τα αυτοκίνητα από την πόλη - δώστε μας μια όμορφη ζωή!(Μέρος Ι)
Γιατί η πολιτική του μετασχηματισμού της αστικής κινητικότητας στη πόλη της Θεσσαλονίκης και γενικώτερα στην Ελλάδα δεν κινείται εδώ και δεκαετίες;
Σύμφωνα με ένα γνωστό μου, η Θεσσαλονίκη είναι η ερωτική πόλη, τουλάχιστον έτσι γράφει που και που. Εγω θα το αμφισβητήσω εδώ αυτό, διότι μια ερωτική πόλη απαιτεί να σε ελκύει να ζήσεις ερωτικά και με την/τον συντροφό σου και με το αστικό πριβάλλον σου από τη μια και να υπάρχουν και ερωτευμένοι και ερωτεύσιμοι άνθρωποι με ελάχιστη αισθητική και ενσυναίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Ο ερωτευμένος - οχι συμφωνα με το σεξουαλικό γενος του- δεν είναι τυφλός, αισθάνεται πολύ εντονότερα το γύρω του περιβάλλον από ένα άλλο άτομο. Και οι πραγματικοί ερωτευμένοι δεν θα ησύχαζαν έχοντας να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις καθημερινά που δεν τους επιτρέπουν να χαρούν τον έρωτα τους, ergo ...
Πότε βγήκαν στους δρόμους οι πολίτες να διαμαρτυρηθούν για το υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον στο οποιοι διαβιώνουν αυτοί τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους?
Σύντομα, πολύ σύντομα λοιπόν για τη Θεσσαλονίκη.
Παλιός ΟΑΣΘ με την πολιτική του κατάστρεψε σχεδόν όλο το στόλο και τα οικονομικά. Και το θεσμό Αστικών Συγκοινωνιών κοντά στο πολίτη όπως φυσικά καταχράστηκαν τα συνεργατικά χρήματα και τι επιδοτήσεις του κράτους. Η νέα ηγεσία του με την λεγόμενη αριστερά – πριν 6 χρόνια έταξε λαγούς με πετραχήλια - τον αποτελείωσε μειώνοντας το στόλο από 600 λεωφορεία σε 225 περίπου, και μόλις πριν μερικούς μήνες ‘΄’άρχισαν δειλά δειλά να έρχονται τα μεταχειρισμένα αλλα καλύτερα φυσικά λεωφορεία ο Γερμανία. Θετικό αυτό. Να δούμε πως θα συνεχίσει η συντήρηση του στόλου.
Τραμ, το οποίο θα ήταν ΣΩΤΗΡΙΟ ΜΕΣΟ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ για τη πόλη όπως και ιστορικά έχει αποδειχτεί, ήταν ασύμφορο γιατί δεν θα ανακυκλωνόντουσαν πολλά χρήματα για τους ιδιώτες εργολάβους και μηχανικους.
Ο λεγόμενος υπόγειος «το τρωκτικό(πόντικας), στην κυριολεξία χρημάτων» είναι ακόμα στα σκαριά των κατασκευών και άγνωστο πότε θα λειτουργήσει και πως θα λειτουργήσει με τα υπάρχοντα άλλα μέσα.
Άρα αυτή τη στιγμή έχουμε στη πόλη τα εξής μέσα μετακίνησης
Λεωφορεία τύπου ΟΑΣΘ, ΙΧ και
ταξί εκ των οποίων τα ΙΧ και τα
ταξί είναι μέσο όρο μιας 15-ετίας παλαιότητας με τις ανάλογες επιδράσεις
στην αστική ατμόσφαιρα της πόλης λόγω
υψηλών εκλύσεων καυσαερίων μηχανών καύσης. Ας μη μιλήσουμε για υποδομές για ποδήλατα.
Πολλές φορές έχω ερωτηθεί στους κύκλους που παραβρίσκομαι αν μισώ τα αυτοκίνητα. Έχω ακούσει και αυτό: ότι εμείς οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων χρησιμοποιούμε τους δρόμους και πληρώνουνε τέλη κυκλοφορίας, εσείς οι ποδηλάτες ακόμα και οι πεζοί δεν πληρώνετε τίποτα.
Ρωτάς κάτι τέτοιο για τα αυτοκίνητα και αμέσως παίρνει συγκεκριμένη χροιά, κατευθύνεται προς... : τα άτομα που θέλουν λιγότερα αυτοκίνητα που είναι παράλογα, που είναι ακραία, που είναι ανάρμοστα και ανάγωγα, ακόμη και γεμάτα μίσος, δηλαδή απαίσιοι, σχεδόν φασίστες. Κατά τα άλλα η τρέχουσα κατάσταση, από την άλλη πλευρά, είναι η συνετή, η φρόνιμη.
Δεν θα έλεγα ότι μισώ τα αυτοκίνητα σαν τέτοια, γιατί μου προσφέρουν τη δυνατότητα εδώ στη χώρα αυτή που δεν έχει δίκτυο τραίνων π.χ., να κάνω εκδρομές παίρνοντας μαζί μου το ποδήλατο και το ζώο μου, αλλα κατακρίνω την αλόγιστη χρήση τους και την απεριόριστη κατάληψη του δημόσιου χώρου.
Παρεμπιπτόντως το τραίνο και το σιδηροδρομιό δίκτυο είναι για όλους σχεδόν τους πολιτικούς από τους αδίστακτους αυτοχρισμένους αριστερους έως τους ξεκάθαρα μπερδεμένους νεοφιλελεύθερους δεξιούς μια κατάρα.
Και τώρα φυσικά κάποιοι με το φωτοστέφανο του αριστερού θα με χαρακτηρίσουν τουλάχιστον ακροδεξιό.
Να μισήσω το αυτοκίνητο; Μα θα ήταν τρελό. Ένα αυτοκίνητο θεωρείται τεχνικά μεγάλο επίτευγμα. Αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα τοξικά πράγματα, το κλειδί στην αξιολόγηση του για το τι προσφέρει είναι η ποσότητα:
εάν όλοι κατέχουν αυτοκίνητο και σταθμεύουν στην άκρη του δρόμου, ολόκληρος ο πλανήτης σύντομα θα είναι πλήρως ένας χώρος στάθμευσης. Αυτό είναι απλό, αλλά προφανώς πολύ δύσκολο να κατανοηθεί ως μια σημαντική συνέπεια.
Η δημόσια συζήτηση για το θέμα ‘πόλεις χωρίς αυτοκίνητα’ έχει γίνει αντίστοιχα κουραστική. Οι πολιτικοί αποφεύγουν τη λέξη «χωρίς αυτοκίνητα» όπως ο διάβολος αποφεύγει το αγίασμα.
Δεν πληρώνουμε φόρους, τέλη κυκλοφορίας – όπως οι περισσότεροι όταν τους ρωτήσεις απαντούν αμέσως και καταφατικά- για να παρκάρουμε τα αυτοκίνητα όπου θέλουμε. Αστυνομικοί, ασθενοφόρα, πυροσβέστες, ταξί, car sharing ή άτομα που εξαρτώνται φυσικά από τέσσερις τροχούς και ένα κινητήρα πρέπει φυσικά να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα.
Και αν θέλετε να επενδύσετε τα περιουσιακά σας στοιχεία σε ένα όχημα, μπορείτε να το κάνετε - απλά μην παρκάρετε αυτό το όχημα δωρεάν σε δημόσιους χώρους.
Που θα το παρκάρετε δεν είναι θέμα του πολίτη να το βρει που δεν έχει αυτοκίνητο και να σας απαντήσει. Και δεν μπορείτε να λέτε αφού ο Δήμος δεν κάνει κάτι παρκάρω όπου θέλω.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι πρέπει πάντα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να δικαιολογούνται απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, επειδή επιθυμούν λιγότερα αυτοκίνητα στη πόλη; Γιατί πρέπει να το διατυπώσουν προσεκτικά, να περπατήσουν στις μύτες των ποδιών τους που λένε, και να χρησιμοποιούν προφορικά τους όρους όπως «ελαχιστοποίηση του αυτοκίνητου», «φτωχό σε αυτοκίνητα αστικό κέντρο» κλπ., απλά και μόνο για να μην τρομάξουν τον πληθυσμό και του οδηγούς ΙΧ;
Η κυριαρχία του αυτοκινήτου στη καθημερινότητά μας δεν είναι ο κανόνας και δεν επιτρέπεται να είναι πλέον
Η απάντηση είναι: επειδή η δημόσια συζήτηση έχει αλλάξει κατεύθυνση εν μέρει αλλα και οφείλει να αναπροσανατολιστεί λόγω της απαιτούμενης βιωσιμότητας της κινητικότητας στις πόλεις. Μήπως κινούμαστε λίγο μήπως είμαστε υπέρβαροι. Για αναρωτηθείτε.
Δεν επιτρέπεται να έρθουν περίοδοι hard lockdown για να λέμε: «πόσο ελεύθερα αναπνέουμε κατά την συγκεκριμένη περίοδο και πόσο καθαρός είναι ο αέρας στη πόλη χωρίς αυτοκίνητα» και να μας ονομάζουν και γραφικούς και υπερβολικούς.
Δεκαετίες κυριαρχίας του αυτοκινήτου στην πόλη που ζούμε οδηγούν πολλούς ανθρώπους- μπορώ να πως με σιγουριά η πλειονότητα των κατοίκων στη πόλη- να πιστεύουν ότι αυτός είναι ο κανόνας, η καθημερινή κανονικότητα.
Αφού δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο από τη χιονοστιβάδα λαμαρίνας δεξιά και αριστερά του δρόμου, φυσικά και δεν θα το παρατηρούν. Εκτός αυτό είναι κεκτημένο της εξέλιξης του ανθρωπόκαινου.
Θεωρούμε φυσιολογικό όταν μεταλλικά κουτιά δύο τόνων ακούγονται μέσα από τα διαμερίσματα, τις καφετέριες και τα δημοτικά σχολεία μας να τρέχουν ακόμα και με 60 χιλιόμετρα την ώρα.
Το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα δεν αναφέρονται ακόμα καν σε εκφράσεις όπως «ανώτατη ταχύτητα μέσα στην πόλη 30 χλμ/ώρα» «απαγόρευση άνω των 1800 κυβικών αυτοκινήτων και των SUV στο κέντρο της πόλης» κλπ κλπ. δείχνει πόσο σοβαρά και ξεδιάντροπα διαχειρίζονται και αντιμετωπίζουν τους κινδύνους επι της ζωής των πολιτών στα αστικά περιβάλλοντα, όπως επίσης πόσο έχει εσωτερικευθεί η κυριαρχία του αυτοκινήτου σαν μια κανονικότητα, σαν μια νορμάλ κατάσταση.
Κάντε χώρο στις πόλεις για μια όμορφη ζωή για να ερωτευτούμε τις πόλεις μας …
Γυρίζοντας ή πηγαίνοντας προς τη πόλη με το ποδήλατο κάνω προγραμματισμό από ποια στενά θα πάω για να μην έχω θόρυβο, καυσαέρια και ‘ατυχείς’ (προσεχτικά εκφραζόμενος χαρακτηρισμός) συμπεριφορές οδηγών ΙΧ, ύβρεις κλπ και φυσικά ατύχημα.
Και σε τελική ανάλυση είναι κάπως έτσι: η αντί-αυτοκίνητο ιδεολογία είναι βασικά μια πολύ άσχημη λέξη για να την προσδώσουμε στο χαρακτηρισμό μιας «καλής και υγιούς ζωή». Πολύ απλά λιγότερα αυτοκίνητα στις πόλεις σημαίνει:
- Καθαρότερος αέρας που μπορείτε να αναπνέετε χωρίς να ανησυχείτε.
- Κατοικημένες περιοχές όπου τα παιδιά μπορούν να παίξουν χωρίς επίβλεψη.
- Περισσότερος χώρος για δέντρα, φυτά, παγκάκια κλπ.
Όσοι από εμάς χρησιμοποιούμε όρους όπως αναφέραμε παραπάνω για να μη στενοχωρήσουμε, εθελοτυφλούμε όσον αφορά αυτούς που δεν έχουν αυτοκίνητο και όσον αφορά αυτούς που κατέχουν ένα και δυο και τρία αυτοκίνητα που δημιουργούν προβλήματα στο κλίμα, το περιβάλλον, την ασφάλεια και στον προς διάθεση δημόσιο χώρο.
Θα πρέπει να γίνει αναδιανομή του χρησιμοποιήσιμου δημόσιου χώρου, έτσι ώστε η κυκλοφορία ποδηλάτων και των πεζών να καταλαμβάνει τουλάχιστον το μισό χώρο - αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα - και ούτε αυτό θα ήταν πάλι δίκαιο.
Και δεν είναι μόνο ο διαθέσιμος χώρος αλλα και οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου στον τομέα των μεταφορών που φυσικά δεν έχουν μειωθεί . Η μείωση το 2020 είναι αποτέλεσμα των περιόδων της καραντίνας ιδιαίτερα τον Απρίλιο.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΙΙ
