(Ι) Έξω τα αυτοκίνητα από την πόλη - δώστε μας μια όμορφη ζωή επι τέλους! (Μέρος Ι), Ανάγνωση σε 3'

Έξω τα αυτοκίνητα  από την πόλη - δώστε μας μια όμορφη ζωή!(Μέρος Ι)

Γιατί η πολιτική του μετασχηματισμού της αστικής κινητικότητας στη πόλη της Θεσσαλονίκης και γενικώτερα στην Ελλάδα δεν κινείται εδώ και δεκαετίες;

Σύμφωνα με ένα γνωστό μου, η Θεσσαλονίκη είναι η ερωτική πόλη, τουλάχιστον έτσι γράφει που και που. Εγω θα το αμφισβητήσω εδώ αυτό, διότι μια ερωτική πόλη απαιτεί να σε ελκύει να ζήσεις ερωτικά και με την/τον συντροφό σου και με το αστικό πριβάλλον σου από τη μια και να υπάρχουν και ερωτευμένοι και ερωτεύσιμοι  άνθρωποι με ελάχιστη αισθητική και ενσυναίσθηση του περιβάλλοντος χώρου. Ο ερωτευμένος - οχι συμφωνα με το σεξουαλικό  γενος του- δεν είναι τυφλός, αισθάνεται πολύ εντονότερα το γύρω του περιβάλλον από ένα άλλο άτομο. Και οι πραγματικοί ερωτευμένοι  δεν θα ησύχαζαν έχοντας να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις καθημερινά που δεν τους επιτρέπουν να χαρούν τον έρωτα τους, ergo ...

Πότε βγήκαν στους δρόμους οι πολίτες να διαμαρτυρηθούν για το υποβαθμισμένο αστικό περιβάλλον στο οποιοι διαβιώνουν αυτοί τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους?

Σύντομα, πολύ σύντομα λοιπόν για τη Θεσσαλονίκη.

Παλιός ΟΑΣΘ με την πολιτική του κατάστρεψε σχεδόν όλο το στόλο και τα οικονομικά. Και το θεσμό Αστικών Συγκοινωνιών κοντά στο πολίτη όπως φυσικά καταχράστηκαν τα συνεργατικά χρήματα και τι επιδοτήσεις του κράτους. Η νέα ηγεσία του με την λεγόμενη αριστερά – πριν 6 χρόνια έταξε λαγούς με πετραχήλια - τον αποτελείωσε μειώνοντας το στόλο από 600 λεωφορεία σε 225 περίπου, και μόλις πριν μερικούς μήνες ‘΄’άρχισαν δειλά δειλά να έρχονται τα μεταχειρισμένα αλλα καλύτερα φυσικά λεωφορεία ο Γερμανία. Θετικό αυτό. Να δούμε πως θα συνεχίσει η συντήρηση του στόλου.

Τραμ, το οποίο θα ήταν ΣΩΤΗΡΙΟ ΜΕΣΟ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ για τη πόλη όπως και ιστορικά έχει αποδειχτεί, ήταν ασύμφορο γιατί δεν θα ανακυκλωνόντουσαν πολλά χρήματα για τους ιδιώτες εργολάβους και μηχανικους.

Ο λεγόμενος υπόγειος «το τρωκτικό(πόντικας),  στην κυριολεξία χρημάτων» είναι ακόμα στα σκαριά των κατασκευών  και άγνωστο πότε θα λειτουργήσει και πως θα λειτουργήσει με τα υπάρχοντα άλλα μέσα.

Άρα αυτή τη στιγμή έχουμε στη πόλη τα εξής μέσα μετακίνησης

Λεωφορεία τύπου  ΟΑΣΘ, ΙΧ και  ταξί εκ των οποίων τα ΙΧ και τα ταξί είναι  μέσο  όρο μιας 15-ετίας παλαιότητας με τις ανάλογες επιδράσεις  στην αστική ατμόσφαιρα της πόλης λόγω υψηλών εκλύσεων καυσαερίων μηχανών καύσης. Ας μη μιλήσουμε για υποδομές για ποδήλατα.

Πολλές φορές έχω ερωτηθεί στους κύκλους που παραβρίσκομαι αν μισώ τα αυτοκίνητα. Έχω ακούσει και αυτό:  ότι εμείς οι ιδιοκτήτες αυτοκινήτων χρησιμοποιούμε τους δρόμους και πληρώνουνε τέλη κυκλοφορίας, εσείς οι ποδηλάτες ακόμα και οι πεζοί δεν πληρώνετε τίποτα.

Ρωτάς κάτι τέτοιο για τα αυτοκίνητα  και αμέσως παίρνει συγκεκριμένη χροιά,  κατευθύνεται προς... : τα άτομα που θέλουν λιγότερα αυτοκίνητα που είναι παράλογα, που είναι ακραία, που είναι ανάρμοστα και ανάγωγα, ακόμη και γεμάτα μίσος, δηλαδή απαίσιοι, σχεδόν φασίστες. Κατά τα άλλα  η τρέχουσα κατάσταση, από την άλλη πλευρά, είναι η συνετή, η φρόνιμη.

Δεν θα έλεγα ότι μισώ τα αυτοκίνητα σαν τέτοια, γιατί μου προσφέρουν τη δυνατότητα εδώ στη χώρα αυτή που δεν έχει δίκτυο τραίνων π.χ.,  να κάνω εκδρομές παίρνοντας μαζί μου το ποδήλατο και το ζώο μου, αλλα κατακρίνω την αλόγιστη χρήση τους και την απεριόριστη κατάληψη του δημόσιου  χώρου. 

Παρεμπιπτόντως το τραίνο και το σιδηροδρομιό δίκτυο είναι για όλους σχεδόν τους πολιτικούς από τους αδίστακτους αυτοχρισμένους αριστερους έως τους ξεκάθαρα μπερδεμένους νεοφιλελεύθερους δεξιούς μια κατάρα. 

Και τώρα φυσικά κάποιοι με το φωτοστέφανο του αριστερού θα με χαρακτηρίσουν τουλάχιστον ακροδεξιό.

Να μισήσω το αυτοκίνητο; Μα θα ήταν τρελό. Ένα αυτοκίνητο θεωρείται τεχνικά μεγάλο επίτευγμα. Αλλά όπως συμβαίνει με όλα τα τοξικά πράγματα,  το κλειδί στην αξιολόγηση του για το τι προσφέρει είναι η ποσότητα:

εάν όλοι κατέχουν αυτοκίνητο και σταθμεύουν στην άκρη του δρόμου, ολόκληρος ο πλανήτης σύντομα θα είναι πλήρως ένας χώρος στάθμευσης. Αυτό είναι απλό, αλλά προφανώς πολύ δύσκολο να κατανοηθεί ως μια σημαντική συνέπεια.

Η δημόσια συζήτηση για το θέμα ‘πόλεις χωρίς αυτοκίνητα’ έχει γίνει αντίστοιχα κουραστική. Οι πολιτικοί αποφεύγουν τη λέξη «χωρίς αυτοκίνητα» όπως ο διάβολος αποφεύγει το αγίασμα.

Δεν πληρώνουμε φόρους, τέλη κυκλοφορίας – όπως οι περισσότεροι όταν τους ρωτήσεις απαντούν αμέσως και καταφατικά- για να παρκάρουμε τα αυτοκίνητα όπου θέλουμε. Αστυνομικοί, ασθενοφόρα, πυροσβέστες, ταξί, car sharing ή άτομα που εξαρτώνται φυσικά από τέσσερις τροχούς και ένα κινητήρα πρέπει φυσικά να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τα αυτοκίνητα.

Και αν θέλετε να επενδύσετε τα περιουσιακά σας στοιχεία σε ένα όχημα, μπορείτε να το κάνετε - απλά μην παρκάρετε αυτό το όχημα δωρεάν σε δημόσιους  χώρους.

Που θα το παρκάρετε δεν είναι θέμα του πολίτη να το βρει που δεν έχει αυτοκίνητο και να σας απαντήσει. Και δεν μπορείτε να λέτε αφού ο Δήμος δεν κάνει κάτι παρκάρω όπου θέλω.

Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι πρέπει πάντα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να δικαιολογούνται απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία, επειδή επιθυμούν λιγότερα αυτοκίνητα στη πόλη; Γιατί πρέπει να  το διατυπώσουν προσεκτικά, να περπατήσουν στις μύτες των ποδιών τους που λένε, και να χρησιμοποιούν προφορικά τους όρους όπως «ελαχιστοποίηση του αυτοκίνητου», «φτωχό σε αυτοκίνητα αστικό κέντρο» κλπ., απλά και μόνο για να μην τρομάξουν τον πληθυσμό και του οδηγούς ΙΧ;

 

Η κυριαρχία του αυτοκινήτου στη καθημερινότητά μας  δεν είναι ο κανόνας και δεν επιτρέπεται να είναι πλέον

Η απάντηση είναι: επειδή η δημόσια συζήτηση έχει αλλάξει κατεύθυνση εν μέρει αλλα και οφείλει να αναπροσανατολιστεί λόγω της απαιτούμενης βιωσιμότητας  της κινητικότητας στις πόλεις.  Μήπως κινούμαστε λίγο μήπως είμαστε υπέρβαροι. Για αναρωτηθείτε.

Δεν επιτρέπεται να έρθουν περίοδοι hard lockdown για να λέμε: «πόσο ελεύθερα αναπνέουμε κατά την συγκεκριμένη περίοδο και πόσο καθαρός είναι ο αέρας στη πόλη χωρίς αυτοκίνητα» και να μας ονομάζουν και γραφικούς και υπερβολικούς.

Δεκαετίες κυριαρχίας του αυτοκινήτου στην πόλη που ζούμε οδηγούν πολλούς ανθρώπους- μπορώ να πως με σιγουριά η πλειονότητα των κατοίκων στη πόλη-  να πιστεύουν ότι αυτός είναι ο κανόνας, η καθημερινή κανονικότητα.

Αφού  δεν έχουν γνωρίσει τίποτα άλλο από τη χιονοστιβάδα λαμαρίνας δεξιά και αριστερά του δρόμου, φυσικά και δεν θα το  παρατηρούν. Εκτός αυτό είναι κεκτημένο της εξέλιξης του ανθρωπόκαινου.  

Θεωρούμε φυσιολογικό όταν μεταλλικά κουτιά δύο τόνων ακούγονται μέσα από τα διαμερίσματα, τις καφετέριες και τα δημοτικά σχολεία μας να τρέχουν  ακόμα και με 60 χιλιόμετρα την ώρα.

Το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα δεν αναφέρονται ακόμα καν σε εκφράσεις όπως «ανώτατη ταχύτητα μέσα στην πόλη 30 χλμ/ώρα» «απαγόρευση άνω των  1800 κυβικών αυτοκινήτων και των SUV στο κέντρο της πόλης» κλπ κλπ. δείχνει πόσο σοβαρά και ξεδιάντροπα διαχειρίζονται και αντιμετωπίζουν τους κινδύνους επι της ζωής των πολιτών στα αστικά περιβάλλοντα, όπως επίσης πόσο έχει εσωτερικευθεί η κυριαρχία του αυτοκινήτου  σαν μια κανονικότητα, σαν μια νορμάλ κατάσταση.

Κάντε χώρο στις πόλεις για μια όμορφη ζωή για να ερωτευτούμε τις πόλεις μας …

Γυρίζοντας ή πηγαίνοντας προς τη πόλη με το ποδήλατο κάνω προγραμματισμό από ποια στενά θα πάω για να μην έχω θόρυβο, καυσαέρια και ‘ατυχείς’ (προσεχτικά εκφραζόμενος χαρακτηρισμός) συμπεριφορές οδηγών ΙΧ, ύβρεις κλπ και φυσικά ατύχημα.

Και σε τελική ανάλυση είναι κάπως έτσι: η αντί-αυτοκίνητο  ιδεολογία είναι βασικά μια πολύ άσχημη λέξη για να την προσδώσουμε στο χαρακτηρισμό μιας «καλής και υγιούς ζωή». Πολύ απλά λιγότερα αυτοκίνητα στις πόλεις σημαίνει:

•       Καθαρότερος αέρας που μπορείτε να αναπνέετε χωρίς να ανησυχείτε.
•     Κατοικημένες περιοχές όπου τα παιδιά μπορούν να παίξουν χωρίς         επίβλεψη.
•       Περισσότερος χώρος για δέντρα, φυτά, παγκάκια κλπ.

Όσοι από εμάς χρησιμοποιούμε όρους όπως αναφέραμε παραπάνω για να μη στενοχωρήσουμε, εθελοτυφλούμε όσον αφορά αυτούς που δεν έχουν αυτοκίνητο και όσον αφορά αυτούς που κατέχουν ένα και δυο και τρία αυτοκίνητα  που δημιουργούν προβλήματα στο κλίμα, το περιβάλλον, την ασφάλεια και στον προς διάθεση δημόσιο χώρο.

Θα πρέπει να γίνει αναδιανομή του χρησιμοποιήσιμου δημόσιου χώρου, έτσι ώστε η κυκλοφορία ποδηλάτων και των πεζών να καταλαμβάνει  τουλάχιστον το μισό χώρο - αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα - και ούτε αυτό θα ήταν πάλι δίκαιο.

Και δεν είναι μόνο ο διαθέσιμος χώρος αλλα και οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου στον τομέα των μεταφορών που φυσικά δεν έχουν μειωθεί . Η μείωση το 2020 είναι αποτέλεσμα των περιόδων της καραντίνας ιδιαίτερα τον Απρίλιο.

 

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ  ΜΕΡΟΣ ΙΙ

 

Ανθρωπογενής πανούκλα: οι τεράστιες παράπλευρες απώλειες. Μέρος Ι, Ανάγνωση σε 2,5 '

Μέρος Ι. Οι «τεράστιες παράπλευρες απώλειες» (βλάβες)-  όπως τις ονομάζουμε - του πολέμου του πολιτισμού μας ενάντια σε κάτι που το βλέπεις μόνο σε μικροσκόπιο

Ο διάλογος στη δημόσια σφαίρα έχει δηλητηριαστεί. Όπου και αν κοιτάξεις και διαβάσεις θα δεις αυστηρά ή/και ειρωνικά σχόλια η ακόμα και τρολαρίσματα αναφορικά με τις κινήσεις της εγχώριας κυβέρνησης αλλά και άλλων Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων όσον αφορά την αντιμετώπιση της λεγόμενης πανδημίας. Οι μεν ομιλούν, γράφοντας κιόλας άναρχα σε δημόσιες επιφάνειες περί δικτατορίας οι άλλοι για κομμουνισμό. Ότι έχουν άχτι εκείνη τη στιγμή για να μη θιχτεί το ατομικό τους συμφέρον και μόνο.

Ένας εκφοβιστικός ηθικισμός, μια ηθικολογία, κυριαρχεί στη συζήτηση. Αυτό που τελικά καταστρέφει κάθε είδους εν δυνάμει ίσως απαιτούμενη ηθική για μια βιώσιμη αντιμετώπιση του  φαινομένου εντός  των τελευταίων 100 ετών.

Επειδή ο συντάξας  πιστεύει ότι δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος βλέποντας το δένδρο και εκτιμώντας τα επιστημονικά συμπεράσματα περί αλληλοεπίδρασης καταστροφής του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα της άγριας φύσης alias οικολογίας και της γένεσης των ανθρωποζωονόσων,  αναφέρεται πριν εισέλθει στο δια ταύτα - απλά για να το έχουμε στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας-  σε μια πρόσφατη εκτίμηση της αποψίλωσης των δασών. Και επειδή δεν αναφέρεται η χώρα μας  στις παραπάνω λέξεις δεν πάει να πει ότι είμαστε  ανεύθυνοι για την κατάσταση του περιβάλλοντος.

Έχουμε μετα από ένα έτος «παιχνιδιάρικων» εγκλεισμών ή των εγκλεισμών των κομμωτηρίων και των νυχάδικων («οι γυναίκες κυβερνούν το κόσμο τελικά») – μια έτσι μια αλλιώς -  μία αποστροφή ακόμα και δικών τους «πολιτικών φιλάθλων» στο θέμα της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζουν οι κμυβερνήσεις το θέμα.

Το κλείσιμο των αθλητικών εγκαταστάσεων, της δικαιοσύνης, των σχολείων, των χώρων συνάθροισης γενικώτερα συνέβαλαν μαζικά στην απώλεια εμπιστοσύνης στην επικρατούσα πολιτική. Τι έχει συμβεί όμως με την κοινωνική κατάσταση του λαού. Γιατί αγνοείται σκοπίμως η ανασφάλεια γενικώτερα έως και η πτώχευση του ατόμου. Το πρώτο ερώτημα λοιπόν.

Το χειρότερο και επικινδυνότερο όλων ήταν όμως το πόσο σαφές έγινε ότι

οι αδυναμίες του νεοφιλελευθερισμού – που αποκρύπτονται από όλους ακόμα και σήμερα  με εμφανή σημάδια δημιουργίας υποδεέστερου έως και της κατάλυσης  του κοινωνικού ιστού - έχουν υποβαθμίσει τον τομέα της υγείας

και που προωθείται και οφθαλμοφανώς, ότι οφείλει να αποκατασταθεί ή να περισωθεί μέσω της «ατομικής ευθύνης» του πολίτη.

Και το βάρος φυσικά της «συλλογικής ανευθυνότητας» της διάλυσης του κράτους πρόνοιας -όποιων ψηγμάτων υπάρχουν ακόμα-, συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του ηθικολογικού δράματος homeschoolling, που θα το ονόμαζα teleschooling ξεκάθαρα συνδυασμένο με παρκάρισμα παιδιών απο τους γονείς,  βαρύνει το άτομο και κατ’ επέκταση τις οικογένειες.

Η ηθική αξιολόγηση του προσαρμοσμένου ατόμου μπορεί πλέον να εκτιμηθεί ανάλογα με πόσες κοινωνικές επαφές έχει, αν οι μάσκες φοριούνται επίσης έξω ενώ περπατούν ή όχι - ανεξάρτητα από την ιατρική τους σημασία τους ή την ανοησία. 

Το στοίχημα αυτού του αυταρχικού κράτους απέναντι στον εαυτό του και όχι απέναντι στην κοινωνία?  Ποιος θα καταφέρει να μένει μόνος του για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Και εδώ μπαίνουν στο παιγνίδι οι εμπειρογνώμονες  φυσικά επιλεγμένοι επιστήμονες αλλα και ακάματοι γενικώτερα ανάμεσα τους(μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα) , και οι οποίοι μας θυμίζουν και υπενθυμίζουν καθημερινά  τα «αριθμητικά περιστατικά» τους.

Όμως το μέσο που λέγεται χρήμα καλύπτει όλα τα άλλα. Μερικά τάλαρα  στους άνεργους, στο πρεκαριάτο αλλα και στους γίγαντες οικονομικούς ομίλους - και εδώ φαίνεται  πως δημιουργείται το δικαίωμα του απλού έως και του θιγμένου από την ανεργία και φτώχεια πολίτη να ασκεί βία και να προπηλακίζει πολιτικούς- και ησυχάσαμε.  Σχεδόν κανείς δεν μιλά για τα ενδιαφέροντα των εκλογέων, των πραγματικών ανθρώπων. Είσαι μεταξύ 60 και 64 ή 65 και 70 ετών(σαν ο μικροσκοπικός ιός κάνει διαφορά στον 64-ρη  και 66-ρη άνθρωπο). Αριθμοί, αριθμοί, μόνο αριθμοί.

Μας έγινε συνήθεια καθημερινή, η αριθμητική του θανάτου. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον για τα δεινά, τους άρρωστους , την ανεργία, τις ψυχολογικές ανωμαλίες που εμφανίζονται ή ακόμα και την πείνα.

Μόνο ένας  ή πολλοί  μαθηματικοί αλγόριθμοι καθορίζουν τι μπορούμε ακόμα να κάνουμε σήμερα ή να αισθανθούμε αύριο.

Ο άνθρωπος: μια δευτερεύουσα μια παράπλευρη νότα, ένας αβέβαιος παράγοντας, ένα πάρα φύσιν στοιχείο σε τελική ανάλυση.

Ποιος χρειάζεται ακόμα την ανθρώπινη υπόσταση; Ας εμπιστευτούμε το μέλλον μας σε μαθηματικούς τύπους, και ψηφιακές διαδικασίες! Γιατί? Γιατί θεωρούμε ότι είναι όντως πολύ πιο ορθολογικά, πολύ πιο βιώσιμα, πολύ πιο έξυπνα από αυτό το «σύνολο οργανικής ύλης» που ονομάζονται άνθρωποι. Δηλαδή αναφερόμαστε σε διαδικασίες μόνο που τρέχουν με ταχύτητα μόνο, πραγματικές και Kybernetik . Ποιες δραστηριότητες υπηρεσιών είναι αυτές που ανθίζουν σήμερα? Το e-Shopping και οι ταχυμεταφορές που σχετίζονται άμεσα το ένα με το άλλο. Αυτές οι δραστηριότητες καθορίζουν πλέον στους περισσότερους τη διάθεση στη καθημερινότητά τους. Φανταστείτε να έλειπαν και αυτές οι υπηρεσίες για μόνο δύο εβδομάδες όχι παραπάνω!

Τελικά ποια ήταν η αιτία της ελαχιστοποίησης της ανθρώπινης υπόστασης σε ΚΑΤΙ, στην ύλη ? Μια  κλασική μεταμοντέρνα αναβίωση μας βρήκε εντελώς απροετοίμαστους, παρ' όλο που η επιστημονική κοινότητα προειδοποιούσε για την σύνθεση του προβλήματος τώρα και δεκαετίες: η κλιμάκωση των πρώτων σύγχρονων αιτιών πανδημικών ασθενειών.

Η ανθρωπιά -όπως την εννοούμε μέχρι σήμερα- και η εγγύτητα έγιναν οι κωδικοποιήσεις για ασθένεια και βρωμιά στους χρόνους της πανδημίας.

Και αυτό γιατί δεν μπορεί και ο πολίτης να ελέγξει την συμπεριφορά του από την κεντημένη δυτικοπαγκοσμοιοποιημένη ταχύτητα του living in excess!

Μέχρι στιγμής, αντιμετωπίζαμε τον όρο «παράπλευρη απώλεια» κυρίως σε σχέση με επιθέσεις των drone στο Αφγανιστάν στο ΙΡΑΚ και στη Συρία. Τώρα όμως, στη γλώσσα του «εγκλεισμού του περιορισμού», αγγλοσαξονικά του Lockdown, εντάσσεται στη ρητορική και για έναν Γάλλο πρόεδρο. Νομίζω ότι πρώτος αυτός ανέφερε τη λέξη αυτή σε σχέση με τον κορωναϊό.  

Εδώ στη «χώρα  μια των νεοαριστερών και μια των Χρυσοχοίδηδων και της αστυνομοκρατίας» ομιλούν  πρόσφατα τα επίσημα στόματα για 20% παράπλευρες απώλειες. Αυτή η συζήτηση για τις «αναπόφευκτες παρενέργειες ή δευτερεύουσες επιδράσεις» συμβαδίζει με την αιτιολόγηση των ανθρώπινων απωλειών και των τραυματιών σε πολεμικές επιχειρήσεις και μόνο.

Και εδώ έρχεται αυτή η συζήτηση να συναντήσει κάτι ανύπαρκτο σαν έννοια που είναι η έννοια της υγείας – που εάν το συναντήσουμε μόνο σε χειρουργεία- και που μας παρουσιάζεται σαν αίτιο των ενεργειών παντού.

Εάν επιλέξουμε μόνο (με βάση τη μόλυνση) θετική/αρνητική δηλαδή ιολογικά, αγνοούμε εντελώς την επίδραση στη σωματική, ψυχική και κοινωνική ευεξία. Αυτό δείχνει  ότι είναι ήδη εξαιρετικά προβληματικό και περιορίζει την έννοια του ανθρώπου στην έννοια του "Homo Hygienicus"[i] .

Ο άνθρωπος ως κοινωνικό ον αναιρείται ή τουλάχιστον υποτιμάται κατά κάποιο τρόπο μέσα στην πανδημία. Η ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, που συνίσταται και από την πολιτισμική και κοινωνική συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα καθώς και τα βασικά δικαιώματα στη στέγαση, την εκπαίδευση και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τίθενται υπό αμφισβήτηση και σε μια ανισορροπία. Είναι η εννοιολογική ουσία κάθε συντάγματος ότι αυτά τα βασικά δικαιώματα ισχύουν και για μια περίοδο πανδημίας, για όλους τους πολίτες αλλά για όλους, αλλιώς θα αναφερόταν το σύνταγμα όσον αν αφορά τους περιορισμούς εξειδικευμένα σε κάποιες φυσικές ή κοινωνικοποικονομικές καταστροφές. Αυτά ή ειδικά για τους μειονεκτούντες, δεν πρέπει να περιορίζονται ως προς το χρόνο, την τοποθεσία ή το περιεχόμενο.

Διαφαίνεται ένα αυταρχικό συνταγματικό κράτος, στο οποίο ζούμε τώρα και ένα χρόνο λόγω του COVID-19, και έχει να κάνει λιγότερο με ένα αστικό συνταγματικό κράτος .

Με αυτό, ωστόσο, οι ταξικοί αγώνες που είχαν θεμελιωθεί στον Σύνταγμα έχουν χάσει την ουσία τους και σχεδόν όλα τα δικαιώματα που επιτέυχθηκαν από την εργατική τάξη τα τελευταία 80 χρόνια είναι πάλι πρός επίτευξη, καθώς καθαιρέθησαν .

Ωστόσο, η αριστερά δεν φαίνεται ούτε είναι ικανή αλλα ούτε και  έτοιμη φυσικά να υπερασπιστεί αυτά τα δικαιώματα. Και ήταν πραγματικά  οι αγώνες του εργατικού κινήματος για την υγεία με την μορφή της ιατρικής ασφάλισης της υγιεινής διαβίωσης, των  καλύτερων και υγιέστερων συνθήκες εργασίας και πολλά άλλα.

---

[i] Για τον όρο βλέπε, A. Labisch., Homo hygienicus: soziale Konstruktion von Gesundheit, in: ÖZS (1985), Heft 3/4.