Μήπως οφείλουμε να αλλάξουμε
την τακτική μας για βέλτιστη συλλογική αποδοτικότητα και να απευθυνόμαστε στην
κοινωνία που συμπεριφέρεται με «κακία» απέναντι σε περιβάλλον και κλίμα με μια παρωδική ευγένεια?
Πλέον γνωρίζω ότι είμαι τις περισσότερες φορές όχι πολύ ευγενικός – μπορώ να πω ακόμα ότι είμαι και εν μέρει επιθετικός- στη διαδικασία που ακολουθώ για να εφιστώ την προσοχή στην επικινδυνότητα της κλιματικής μεταβολής και τον υπερβολικό τρόπο με τον οποίο διαβιώνουμε, μερικές φορές και με υψωμένο το δάχτυλο, σαν να ήμουν αυτός που από τότε που γεννήθηκε ζει conform και αειφορικά με το κλίμα και το περιβάλλον.
Αναφέρομαι σε εκατοστά βαθμών Celsius, σε χρονολογίες προβιομηχανικής εποχής και αέρια θερμοκηπίου και θόλους ζέστης, στην αναγκαιότητα ασφαλών ποδηλατόδρομων και -λωρίδων, χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει, ότι ο μέσος πολίτης αλλά ακόμα και οι εξωκοινοβουλευτικά πολιτικοποιημένοι και άτομα που είναι δραστήρια σε συλλογικές ενέργειες, αυτόνομοι πολιτικά, έχουν άγνοια από αυτά τα μεγέθη και το πως συσχετίζονται μεταξύ τους και ποια η επίδραση τους στο κλίμα και περιβάλλον. Είναι αυτό μια σωστή τακτική μου λοιπόν?
Ένα απλό παράδειγμα για το πως δεν κατανοούμε τα πράγματα βαθύτερα και αυτό λόγω της εκπληκτικής ταχύτητας που πρέπει να τα περάσουμε όλα για να τα προλάβουμε. Ποιος έχει- σίγουρα κάποιοι το έχουν- σκεφτεί εάν το κανάλι του Σουέζ στο οποίο έγινε αυτό το ατύχημα το περασμένο έτος όταν κατασκευάστηκε θα έπρεπε να λάβει υπόψη του ότι θα περνούσαν πλοία με χωρητικότητα 20.000 container?
Βίντεο το αυγό με κείμενο μετάφρασης. Πως ένας κωμικός δίνει να καταλάβει ο ακροατής του πόσο άθλιο είναι αυτό που κατηγορεί ο ίδιος.
Ο τρόπος ζωής και διαβίωσής μας σε σχέση με το κλίμα και το περιβάλλον είναι βασικά μια κακισμένη συμπεριφορά, γιατί αλλιώς δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω αφού επαναλαμβάνεται συνεχώς σαν να θέλουμε να πούμε, «θα σου δείξω εγώ ποιος είμαι».
Σκεπτόμενος τις δυσκολίες που έχω να πείσω για το αυτονόητο κάποιους, προσπαθώ να δω το πρόβλημα μέσα από μια πολιτική παρωδία. Γιατί να μην αμπαλάρω το πως προβάλλεται η κακία μας(το φαγητό, το ποτό την κάψουλα) με τέτοιο διασκεδαστικό τρόπο για να την χωνέψει και να την εκλάβει ο άλλος με ευχαρίστηση και ενδιαφέρον έτσι όπως του το διηγούμαι.
Δεν χρειάζεται λοιπόν ο ίδιος να ξέρει τι του δίνω να φάει και τι έχει καταπιεί, ας πούμε. Αργότερα, όταν θα βρίσκεται αυτό που του έδωσα στο στομάχι τότε θα καταλάβει τι κατάπιε. Ergo η συσκευασία είναι σημαντικό. Να προσπαθώ να μη πει ο άλλος a priori και αμέσως, δεν το καταπίνω δεν μου αρέσει το συγκεκριμένο.
Το να είσαι επιθετικός απέναντι σε αυτόν που συμπεριφέρεται με κακία απέναντι σε περιβάλλον και κλίμα, και ο όποιος οφείλει να σε ακούσει προσεχτικά, το μόνο που καταφέρνω είναι να κλείνουν τις πόρτες και τα παράθυρα τους και δεν μπορώ να μπω, δεν παίζουν το παιγνίδι μου και δεν με ακούν πια. Έτσι λοιπόν αναπαραγόμαστε με τις θέσεις μας σε κύκλους που έτσι κι αλλιώς είναι ήδη της ίδιας γνώμης με εμάς, και δεν χρειάζεται να είμαστε επιθετικοί καθόλου.
Μάλλον λάθος αυτή η τακτική. Πρέπει να διατηρηθεί μια δεκτικότητα των ανθρώπων εφαρμόζοντας μια ευγενική και χαλαρή με παρωδικό χαρακτήρα ίσως αντιπαράθεση!
