ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ. 3 βαθμοί παραπάνω

 3 βαθμοί παραπάνω 

Ένας διάσημος ερευνητής ανησυχεί έντονα: Ο 62χρονος προβλέπει ένα μέλλον που θα είναι "γεμάτο φρίκη" για την ανθρωπότητα - ο επιστήμονας μάλιστα θεωρεί πιθανή "μια υπαρξιακή απειλή για τον ανθρώπινο πολιτισμό".

Στο πρώτο μέρος αυτού του βιβλίου, ερευνητές και εμπειρογνώμονες από διάφορους επιστημονικούς κλάδους διερευνούν το ερώτημα πώς θα έμοιαζε ο κόσμος μας αν, ως αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής, θερμαινόταν κατά 3 βαθμούς σε παγκόσμιο μέσο όρο και σε σύγκριση με την αρχή της εκβιομηχάνισης.

Το ερώτημα έχει σημαντικά εκρηκτική δύναμη. Μόλις πέρυσι, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή (IPCC) παρουσίασε μια έκθεση στην οποία αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η μέση παγκόσμια θερμοκρασία θα μπορούσε να αυξηθεί κατά 2,1 έως 3,5 βαθμούς μέχρι το τέλος του αιώνα σε σύγκριση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, εάν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα παραμείνουν απλώς οι ίδιες μέχρι το 2050 - το λεγόμενο business-as-usual σενάριο της IPCC.

Επομένως, το ερώτημα σχετικά με τις συνθήκες ενός κόσμου με 3 βαθμούς και άνω για την ανθρωπότητα είναι απολύτως δικαιολογημένο.

Όλα τα κείμενα δεν απευθύνονται σε εξειδικευμένο κοινό. Τα επιμέρους δοκίμια είναι διατυπωμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν εύκολα να τα κατανοήσουν οι μη ειδικοί, αλλά ταυτόχρονα μεταδίδουν μια ευρεία γνώση του θέματος της "κλιματικής αλλαγής".

Ταυτόχρονα, ο κόσμος που περιγράφεται στη διαδικασία - ο οποίος, όπως αναφέρθηκε, αντιστοιχεί στο business-as-usual σενάριο της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή - είναι πράγματι "γεμάτος τρόμο".

Ο Stefan Rahmstorf (καθηγητής ωκεανογραφίας και κλιματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Potsdam Γερμανία) επισημαίνει στο δοκίμιό του ότι ήδη σήμερα βιώνουμε τις επιπτώσεις ενός κόσμου που είναι μόλις 1,1 βαθμό θερμότερος, με την αύξηση των μαζικών κυμάτων καύσωνα και ξηρασίας, των δασικών πυρκαγιών, των ισχυρών βροχοπτώσεων και των καταστροφών από πλημμύρες.

"Η αύξηση της θερμοκρασίας κατά τρεις βαθμούς θα ήταν σχεδόν τριπλάσια. Ωστόσο, οι συνέπειες θα ήταν σημαντικά χειρότερες από τις μόλις 3 φορές από  την προηγούμενη επίπτωση", γράφει ο ερευνητής από το Ινστιτούτο Έρευνας Κλιματικών Επιπτώσεων του Potsdam.

Εκτός από την ακραία ζέστη και την ξηρασία, ο επιστήμονας αναφέρει επίσης μια δραστική αύξηση των ακραίων βροχοπτώσεων και των τροπικών κυκλώνων, καθώς και μια δραματική άνοδο της στάθμης της θάλασσας.

"Με την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αμέτρητες γενιές μετά από εμάς θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των αποφάσεών μας σήμερα. Και όχι μόνο λόγω της υψηλότερης στάθμης της θάλασσας στην οποία θα μπορούσαμε να προσαρμοστούμε κατά τη διάρκεια ενός αιώνα. Αλλά επειδή η στάθμη της θάλασσας θα συνεχίσει να ανεβαίνει για αιώνες, με 3 βαθμούς θέρμανσης κατά περίπου ένα μέτρο ανά αιώνα, διαβρώνοντας τις παράκτιες ζώνες της Γης, παρασύροντας τις παραλίες, απειλώντας όλες τις υποδομές με συνεχώς αυξανόμενους κινδύνους από τα κύματα καταιγίδων και καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη μόνιμη εγκατάσταση παράκτιων πόλεων, όπως τις ξέρουμε σήμερα", γράφει ο 62χρονος, ο οποίος θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ωκεανογράφους στον κόσμο.

Σε ορισμένες περιοχές του κόσμου, η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 3 βαθμούς θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε έναν αυξανόμενο συνδυασμό υψηλής υγρασίας και ακραίας ζέστης κατά τη διάρκεια των κυμάτων καύσωνα, που είναι απειλητικό για τη ζωή των ανθρώπων. Η παραμονή και η εργασία σε εξωτερικούς χώρους θα συνδεόταν τότε με μεγάλους κινδύνους, γεγονός που θα μπορούσε να αποτελέσει πρόβλημα για τις εργασίες πεδίου στη γεωργία, για παράδειγμα. Ιώσεις

Άλλα κεφάλαια του πρώτου μέρους του βιβλίου "3 βαθμοί περισσότερο" ασχολούνται με τους κινδύνους για τη βιοποικιλότητα, τις συγκεκριμένες επιπτώσεις στη γεωργία και τους οικονομικούς κινδύνους σε έναν κόσμο που θερμαίνεται κατά 3 βαθμούς.

Επιπλέον, οι εμπειρογνώμονες σε θέματα μετανάστευσης Mariam Traore Chazalnoel και Dina Ionesco διερευνούν το ερώτημα τι αντίκτυπο θα έχει μια τόσο δραστική κλιματική αλλαγή στις παγκόσμιες προσφυγικές μετακινήσεις - και οι προοπτικές αυτές είναι επίσης τρομακτικές.

"Προβλέπεται ότι εκατομμύρια άνθρωποι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους λόγω των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής", γράφουν οι δύο συγγραφείς. Σε ένα άλλο σημείο της προσέγγισής τους, αναφέρουν στοιχεία για "30 έως 60 εκατομμύρια ανθρώπους".

Λίγο αργότερα, το κεφάλαιο αναφέρει: "Τα στοιχεία αυτά δίνουν την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο η μετανάστευση που προκαλείται από το κλίμα έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει όχι μόνο την καθημερινή ζωή αμέτρητων ατόμων, αλλά και την κοινωνικοοικονομική σταθερότητα ολόκληρων κρατών".

Με άλλα λόγια, τόσο μεγάλες μάζες θα μπορούσαν να διαφύγουν, ώστε να τεθεί σε κίνδυνο η ύπαρξη όχι μόνο των κρατών προέλευσης αλλά και των κρατών προορισμού των προσφύγων - όχι άδικα ο Stefan Rahmstorf προειδοποιεί σε προηγούμενο δοκίμιό του για κίνδυνο του σημερινού μας πολιτισμού.

Στο δεύτερο μέρος της ανθολογίας, οι συγγραφείς διερευνούν το ερώτημα ποια μέτρα που βασίζονται στη φύση θα μπορούσε να λάβει η ανθρωπότητα ως απάντηση στους επικείμενους κινδύνους ενός κόσμου 3 βαθμών θέρμανσης.

Είναι εντυπωσιακό ότι όλα τα δοκίμια είναι αφιερωμένα στο θέμα του πώς μπορεί να απομακρυνθεί ξανά από την ατμόσφαιρα το αέριο του θερμοκηπίου διοξείδιο του άνθρακα (CO2), το οποίο έχει ήδη εισέλθει στην ατμόσφαιρα. Οι τομείς της βιομηχανίας και της παραγωγής ενέργειας και οι αναγκαίες αλλαγές προς την παραγωγή με χαμηλό CO2 ή χωρίς CO2, από την άλλη πλευρά, δεν συζητούνται.

Εκτός από την αναδάσωση των δασών και την επανυδάτωση των αποξηραμένων τυρφώνων (διαφεύγει μεθάνιο προς την ατμόσφαιρα), το δεύτερο μέρος του "3 βαθμοί περισσότερο" παρουσιάζει επίσης λεπτομερέστερα τον εμπλουτισμό του χούμου στα εδάφη. Επιπλέον, ο γνωστός ερευνητής του κλίματος Hans Joachim Schellnhuber (72) στρέφει την προσοχή σε έναν τομέα που πολλοί από εμάς μάλλον δεν έχουν στο ραντάρ τους όταν πρόκειται για την προστασία του κλίματος: τον καασκευασικό κτιριακό τομέα.

Σήμερα, σχεδόν το 40% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου (κυρίως CO2) προκαλείται από "την κατασκευή, τη λειτουργία και την αποσυναρμολόγηση κτιρίων και υποδομών", αναφέρει ο 72χρονος και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο "βασιλικός δρόμος για την προστασία του κλίματος" οδηγεί μέσω των εργοταξίων του κόσμου.

Ως λύση, ο ερευνητής προτείνει να αλλάξει ριζικά ο κατασκευαστικός τομέας, ώστε να επικεντρωθεί στο μέλλον στο ξύλο ως πρώτη ύλη για την οικοδόμηση. Το πλεονέκτημα αυτού είναι ότι το ξύλο που χρησιμοποιείται στα κτίρια θα δεσμεύει τον άνθρακα μακροπρόθεσμα, ενώ ταυτόχρονα νέα δέντρα θα αναπτύσσονται συνεχώς για να παράγουν νέο οικοδομικό υλικό, το οποίο επίσης θα απομακρύνει το CO2 από την ατμόσφαιρα και θα το δεσμεύει για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Για να προωθήσει αυτή την ιδέα, ο 72χρονος ξεκίνησε την πρωτοβουλία Bauhaus Erde, η οποία καλεί για μια "μεταμόρφωση του δομημένου περιβάλλοντος εντός των πλανητικών ορίων".

Στο πολύ μικρότερο τελευταίο μέρος, η ανθολογία ασχολείται με τις προκλήσεις που θέτει η κλιματική αλλαγή για την πολιτική και την κοινωνική συνύπαρξη.

Ξεκινά με ένα δοκίμιο της κοινωνιολόγου Jutta Allmendinger (66) και του πολιτικού επιστήμονα Wolfgang Schroeder (62). Οι δύο κοινωνικοί επιστήμονες ζητούν μια "ισχυρή πολιτική", η οποία, με φόντο την κλιματική αλλαγή, "θα έχει το νου της στην κοινωνική συνοχή, θα την ενισχύει και δεν θα την θέτει σε κίνδυνο".

Ειδικότερα, τα μέτρα για την προστασία του κλίματος θα πρέπει να εφαρμόζονται υπό την προϋπόθεση ότι "οι κοινωνικά ασθενέστερες ομάδες ανακουφίζονται και οι ομάδες υψηλότερου εισοδήματος επιβαρύνονται περισσότερο". Αυτό σημαίνει επίσης ότι "οι ομάδες που προκαλούν την κλιματική αλλαγή περισσότερο από άλλες πρέπει να επωμιστούν υψηλότερο κόστος" - με αυτό οι Jutta Allmendinger και Wolfgang Schroeder εννοούν σαφώς τα νοικοκυριά των πλουσίων και των υπερπλουσίων.

Για τα νοικοκυριά με χαμηλό εισόδημα και τμήματα της κατώτερης μεσαίας τάξης, ωστόσο, πρέπει να υπάρξει ανακούφιση, καθώς τα μέτρα πολιτικής για το κλίμα οδηγούν σε αύξηση του κόστους στους τομείς της εργασίας, της κινητικότητας, της στέγασης, της διατροφής και της υγείας σε αυτά τα στρώματα.

Εάν οι πολιτικοί δεν εφαρμόσουν αυτά τα μέτρα, η κλιματική αλλαγή απειλεί να διευρύνει περαιτέρω το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών "σε βασικούς τομείς της κοινωνίας", γεγονός που θα οδηγήσει σε "βαθύτερη διαίρεση" της κοινωνίας

 

Αεροδρομιο Ν. Καζαντζάκης. Ο ‘Αγνος’ στην Κρήτη και οι καθημερινοί βιασμοί εξ’ αιτίας της ‘ανάπτυξης’ …

 Ο ‘Αγνος’ στην Κρήτη και οι καθημερινοί βιασμοί  εξ’ αιτίας της ‘ανάπτυξης’ …

Αεροδρόμιο Καστελίου Νίκος Καζαντζάκης: Τι συμβαίνει δίπλα από κάθε κάτοικο του νησιού και ο κάτοικος δεν σκούζεται. Αλλα  και η πολιτική πλέον με προδιαγραμμένες μελέτες με συγκεκριμένα αποτελέσματα, επιτάσσει έργα προς όφελος των επενδυτών και μόνο, άνευ αειφορικού χαρακτήρα για το νησί και τους κατοίκους αφού οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να υπερασπίσουν τα βιώσιμα συμφέροντα τους, σαν πολίτες και σαν κάτοικοι.

Ο κοντόφθαλμος και βαριεστημένος ανθρωπόκαινος δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει υπό τέτοιες συνθήκες: ακριβώς  έτσι εξαφανίστηκε και ο HOMO ERECTUS, βαρέθηκε να σκεφτεί παραπέρα.

Κατασκευή αερολιμένα-διαδρόμων Ν Καζανζτάκη

Η απόγνωση ενός αγνού ανθρώπου-κάτοικου: « Να μάθουμε ποιοι είναι οι Βουλευτές που ψήφισαν για την κατασκευή του αεροδρομίου και να μη τους ξαναψηφίσουμε» 

Υπάρχει βιασμός κ.κ.; Χθες περνώντας με φίλο από τα χωριά του κεντρικού νομού Ηρακλείου στην Κρήτη και κατεβαίνοντας από τους δυτικούς πρόποδες των Λασιθιώτικων βουνών, «καμαρώναμε» τις γρατζουνιές  και την αποψίλωση πάνω στη φύση από τα εσκαφτικά και άλλα μηχανήματα μαμούθ. Το έργο -«πνοής»,  ή «εκπνοής και exitus», το διεθνές αεροδρόμιο Καστελίου Πεδιάδος.

Το τι θα συμβεί στα επόμενα χρόνια, για και στο νησί Κρήτη, θα δείξει  λαμβάνοντας υπόψη τις αναγκαίες συμπληρωματικές υποδομές λειτουργίας και πρόσβασης του αεροδρομίου, την περιβαλλοντική αλλαγή και οικολογική καταστροφή ή μετασχηματισμό της περιοχής την κλιματική αλλαγή και την ύπαρξη του φράγματος Αποσελέμη στην εγγύτερη περιοχή.

Το πρώτο που αναρωτηθήκαμε ήταν πως είναι δυνατόν να κατασκευάζεται ένα τέτοιο αεροδρόμιο χωρίς σχεδιασμό μέσου σταθερής τροχιάς για τους επιβάτες? Όποιος δεν έχει αυτοκίνητο  δεν έχει πρόσβαση και στο αεροδρόμιο. Ούτε καν έχουν λάβει υπόψιν τους στον κοντόφθαλμο προγραμματισμό ενός έργου μεταφοράς ένα στοιχείο των συνδυασμένων μεταφορών, άγνωστη λέξη, αν λάβεις υπόψη ότι  και οι  μεταφορές των Κρητικών προϊόντων προς βόρεια Ευρώπη σχεδόν μόνο οδικώς εκτελούνται.

Ότι είναι λίγο πιο σύνθετο από  μια συναρμολόγηση ενός  LEGO-εργαζόμενου με προστατευτικό κράνος εργοταξίου το αφήνουν στην άκρη. Τώρα αρχίζουν και το σκέφτονται το τραίνο μετά από την κατακραυγή του κόσμου. Το πότε θα υλοποιηθεί είναι άλλο θέμα.

Resilience του νησιού. Μια όπως πάντα υπερβολική παρέμβαση στη φύση του νησιού γενικώτερα για ένα και μοναδικό σκοπό, την πληρότητα των ξενοδοχειακών κλινών, alias, αύξηση των εισοδημάτων κατά πρώτο  και κύριο λόγο των ξενοδόχων και λοιπών συγγενών επαγγελμάτων. Κανείς δεν ομιλεί για τη μονοδόμηση της οικονομίας πολλών περιοχών και την ολοκληρωτική εξάρτηση του κοινωνικού  και οικονομικού ιστού από τον τουρισμό. Δεν ομιλούμε για τους εργαζόμενους καθώς γνωρίζουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζονται για την φιλοξενία του πολυπόθητου αλλοδαπού επισκέπτη. Ας μην αναφερθούμε στην ανθεκτικότητα, στην resilient, του νησιού αναφορικά με τον όγκο των τουριστών που μπορεί να δεχτεί η περιοχή και ότι αυτό συνεπάγεται για το περιβάλλον του νησιού την βιοποικιλότητα, την ποιότητα των υδάτων και την υγεία των κατοίκων. Ένας νομός  που στο βόρειο τμήμα του 50  χλμ  x 20 χλμ έκταση με  ένα σχεδόν καθαρό αστικό περιβάλλον κατά μήκος του βορείου άξονα με σχεδόν 230.000 κατοίκους με τις με αυτό συνδεδεμένες υποδομές με δυο αεροδρόμια και τις οδικές διασυνδέσεις, με ένα φράγμα Αποσελέμη. Τι άλλο μπορεί να ανεχτεί ο συγκεκριμένος τόπος?  

Άλλες περιοχές στην Ευρώπη διαμαρτύρονται για την υπερβολική κατάληψη τους από τουρίστες και εμείς εδώ προκαλούμε ανεύθυνα την τύχη του νησιού και μαζί με αυτή και των επόμενων γενεών.

Ποιος αποφασίζει ποια θα είναι η φύση που θα είναι προσβάσιμη από τον κάτοικο-πολίτη του νησιού για αναψυχή και διασκέδαση και ποιος θα απαγορεύσει- επιτρέψει την πρόσβαση σε αυτούς τους υπό άλλες συνθήκες δημόσιους χώρους?

Οδηγώντας από Καστέλι προς Χερσόνησο μου πρότεινε ο φίλος και οδηγός του αυτοκινήτου να σταματήσουμε σε ένα χωριό με το όνομα Άγνος να συναντήσουμε ένα  άτομο, μια γυναίκα, την Πόπη,  που ζει χωρίς αφορισμούς και παραινέσεις για την φύση αλλά  απλά με τη φύση στα περιθώρια ενός συνοικισμού.  Μα γυναίκα με κοντά γκριζόλευκα μαλλιά  και αγνά μαλακά χαρακτηριστικά προσώπου  – ένας καθρέπτης του περιβάλλοντος στο οποίο ζει. Ζει χωρίς ρεύμα δίπλα από τους τάφους των γονέων της που είχε πάρει άδεια  από τη εκκλησία να θάψει εκεί με την προϋπόθεση ότι κάποια στιγμή θα χτιστεί ένα μικρό εκκλησάκι στο χώρο. Μερικά οικόσιτα ζώα, τον μπαχτσέ της και τη φύση δίπλα της. Ένας συνοικισμός που θα πρέπει να είναι από τους μοναδικούς στην Κρήτη και δη τόσο κεντρικά που δεν έχει ηλεκτροδοτηθεί ακόμα.

Η γεωγραφική περιοχή του τόπου αυτού βρίσκεται ανάμεσα στο Δήμο Μίνωα Πεδιάδας και Δήμο Χερσονήσου. Ανέκαθεν μη ηλεκτροδοτούμενη περιοχή ? Είχε γίνει αίτηση για ηλεκτροδότηση από τον πατέρα της Πόπης όταν ζούσε, αλλά τελικά δεν συνέβει τίποτα. Και όταν τους είπε ότι θα τους κάνει καταγγελία αφού είχαν λάβει συγχρηματοδότηση από την ΕΕ, «έσβησαν από τα πρόσκαιρα σχέδια που αναφέρεται ο συνοικισμός Αγνός» για να μην υπάρχει δυνατότητα καταγγελίας.

Η πολιτική επιτάσσοντας ανόητα έργα, μη αειφορικού χαρακτήρα  σε αγνή φύση, καταστρέφοντας  ανηλεώς τοπιογραφία, φύση,  και εξαφανίζοντας βιοποικιλότητα οδηγεί την λεγόμενη ανάπτυξη και ενίοτε την ονομάζει και πράσινη. Ο δρόμος από Καστέλι προς Χερσόνησο είναι ο δεύτερος  άξονας δίπλα στον άξονα Καστέλι Ηράκλειο που κατασκευάζεται για την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού την τουριστική περίοδο.  Στη σημείο που δείχνει λοιπόν η φωτογραφία  με τις κίτρινες πινέζες θα γίνει διαπλάτυνση του ήδη υπάρχοντος κυκλοφοριακού άξονα δίπλα στον πρινοπόταμο με επιχωμάτωση του προς την κοίτη του ποταμού για ανύψωση επιπέδου και διαπλάτυνση του δρόμου. Κάτω από αυτό το σημείο της κοίτης υπάρχουν αιωνόβια πλατάνια. Ήδη οι μπουλντόζες του ανθρωπόκαινου πολιτισμού έχουν εισχωρήσει βαθιά στα σωθικά του ποταμού και έχουν κόψει

πλατάνια. Η πετρόκτιστη εκκλησία  που ήταν να δημιουργηθεί εκεί και από της οποίας τα θεμέλια αναβλύζει πηγή πόσιμου νερού θα θαφτεί. Λόγω των επιχωματώσεων για τον δρόμο βορείως του ποταμού.

Για λογισμικά παρακολούθησης, αυτοκίνητα αστυνομίας και Ραφαλ έχουν χρήματα για ένα τούνελ προς αποφυγή πολιτισμικής και περιβαλλοντικής καταστροφής δεν έχουν  χρήματα προς διάθεση.

Στη διαδρομή από  την Άγνο μέχρι τις Ξεροκαμάρες (στη  δ/νση Καστέλλι - Χερσόνησος) συναντώνται σημαντικοί αρχαιολογικοί χώροι, όπως τάφοι, ελληνορωμαϊκό υδραγωγείο, παλιοί νερόμυλοι αλλά και πλούσιο και αξιόλογο φυσικό περιβάλλον με πλούσια χλωρίδα και όλα αυτά καταστρέφονται. Η Περιφέρεια λοιπόν αλλά και αρκετοί φορείς, όπως το ΤΕΕ  κ.λ.π. ζητούν την κατασκευή τούνελ μήκους περίπου 6 χιλ. για την αποφυγή αυτής της πολύμορφης καταστροφής, Ο υπουργός απάντησε αρνητικά στο αίτημα λόγω κόστους.

Και τίθεται ένα γενικότερο ερώτημα. Πως μπορεί ένας πολίτης ακόμα στον 21^ο αιώνα να μη μπορεί να αποφασίσει ποιοι θα είναι ίσως οι επόμενοι κυβερνώντες πολιτικοί με γνώμονα το βιώσιμό συλλογικό συμφέρον σε μια περιοχή που διαβιώνει - επιβιώνει?

Γιατί η δικαστική εξουσία δεν ενήργησε αυτεπάγγελτα κρίνοντας μη αειφορικές τις ενέργειες μιας κυβέρνησης σύμφωνα με ο σύνταγμα?

Σε μια σεισμογενή περιοχή όπως αυτή της Κρήτης με το ρήγμα πλησίον του αεροδρομίου πως αποφασίζεται για την κατασκευή ενός νέου τεράστιου αεροδρομίου, ας πούμε χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ξαφνική διακοπή ενός τέτοιου κόμβου λόγω γεωλογικών δραστηριοτήτων από τον οποίο εξαρτάται ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής δραστηριότητας στο νησί? Θα παραμείνει το αεροδρόμιο στη Νέα Αλικαρνασσό στο Ηράκλειο σε λειτουργία?

Η αναφορά μας στο εκκλησάκι, με την πηγή, την κυρία που αγωνίζεται για μια ελάχιστη συντήρηση του τοπίου, ήταν παραδειγματική  και αφορμή για το πως συντάσσονται όλοι πίσω από τετελεσμένες μελέτες μόνο για την είσπραξη χρημάτων. Η αειφορική σκοπιμότητα του έργου απουσιάζει παντελώς στο βωμό μια παράλογης αστικοποίησης μιας  καθαρά αγροτικής περιοχής.

Φανταστείτε την περιοχή που αναφέραμε  προηγουμένως με έναν άνθρωπο όπως η κυρία Πόπη να αγωνιά για την συνέχεια της ύπαρξης της φύσης που της άφησαν οι γονείς της, για τον μπαχτσέ από τον οποίο διατρέφεται μερικώς. Ποιος λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες της? Ακόμα και ένας κάτοικος  παραμελλημένος  να υπάρχει είναι ένας παραμελλημένος παραπάνω από ότι επιτρέπεται. Πόσοι είναι αυτοί οι κάτοικοι – οι λίγοι, οι άγνωστοι- που ανησυχούν και για τους επόμενους αλλά δυστυχώς μη έξυπνους πολίτες? Και  όμως οι κυρίαρχοι της πολιτικής – οι λεγόμενοι κυβερνώντες - προχωρούν στις μελέτες και στα έργα τους θεωρώντας ότι ενεργούν  μέσα σε  ιδιόκτητο οικόπεδό τους. Και επαναλαμβάνουμε εδω αυτό που ειπε  και τεκμηρείωσε ο Γ. Σταρίδας "Εχουν βαθιά μεσάνυχτα όσοι υποστηρίζουν το αεροδρόμιο στο Καστέλι”. "Πρόκειται για ένα έγκλημα κατά του περιβάλλοντος στην Πεδιάδα”. Από μια αριστερή -τότε- κυβέρνηση  “θα περίμενε (κανείς) μεγαλύτερη περιβαλλοντική ευαισθησία.”

«Ναι υπάρχει βιασμός του δημόσιου χώρου και της δημόσιας σφαίρας κυρίες και κύριοι!»