Περισσότερο χώρο για ποδήλατα, όχι μόνο
το αυτοκίνητο μου και ο δικός μου δρόμος.
Περισσότερος χώρος για ποδήλατα και πεζούς δεν συνεπάγεται κατάργηση του αυτοκινήτου!
Άνθρωποι που τάχα μου μισούν τα αυτοκίνητα βρίσκονται απέναντι σε κάποιους που έχουν μείνει σέ ένα παρελθόν όσο αφορά τη μετακίνησή τους.
Σε μια πόλη που μαστίζεται από κυκλοφοριακή ρύπανση, κυκλοφοριακό θόρυβο, σκόνη, νεκρούς χρόνους παρκαρίσματος, εκνευρισμού και έλλειψης ΜΜΜ, μια ποδηλατολωρίδα, μερικά Poller πασαλάκια προστασίας ποδηλατών - που έχουν ζωή όχι πάνω από 2 μήνες καθώς κοντά και πλαστικά- γίνονται αφορμή και αιτία συγχρόνως για συναισθηματικές αντιπαραθέσεις.
Ο αστικός πληθυσμός μοιράζεται σε ΥΠΕΡ και ΚΑΤΑ της βιώσιμης κινητικότητας
Φτιάχνεις μια νέα ποδηλατολωρίδα, με σχετικά εξασφαλισμένα πρότυπα (Κ. Καραμανλή) με προστατευτικά πασαλάκια, δυστυχώς μικρά -άσχετα με τον ελλιπή αστικό μακροχρόνιο και συνεκτικό σχεδιασμό την έφτιαξαν από το τμήμα βιώσιμης κινητικότητας-, βάζεις πασαλάκια στη μέση του δρόμου για διευκόλυνση της ροής της κυκλοφορίας αυτοκινήτων και σηκώνονται οι CONTRAs και σου λένε: «Εμάς δεν μας ρώτησαν».
Το ίδιο συνέβει και με την οδό Νίκης. Ξαφνικά επείδη φώναζαν στο εξωτερικό μήνες τωρα για popup bike lanes λόγω covid-19 και ο Δημαρχος Τιράνων είχε ήδη απο τον Μάιο του 2020 τέτοιες αποφάσισε να κάνει ποδηλατολωρίδες στην οδο Νίκης 'der Narziss'.
Κάποιοι θεσμοί και επαγγελματικές οργανώσεις θα καταφύγουν και στο Συμβούλιο Επικράτειας γιατί θεωρούν την παρέμβαση του Δήμου στη κινητικότητα, περιορισμό των συνταγματικών τους δικαιωμάτων σαν πολίτες και σαν επαγγελματίες.
Και φυσικά ακούς και τις λεγόμενες εξυπνάδες: «Δεν βλέπω κανένα απεγκλωβισμό του κυκλοφοριακού φόρτου βλέπω μια μεταφορά του προβλήματος αλλού», ή «εάν θέλετε να έχετε την ησυχία σας τότε να πάτε στην ύπαιθρο».
Κάποιοι έχουν φτάσει στο σημείο άκρας βλακείας να θεωρούν βιασμό της ζωής τους επειδή μπορεί να ‘εισβάλουν’ τα ποδήλατα στο δικό τους δρόμο, για να έχουν και οι ποδηλάτες μέρος του δημόσιου χώρου.
Πρόσφατα άκουσα και αυτό, όταν μια σκαλωσιά είχε στηθεί με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσε ούτε ένα άτομο πόσο μάλλον άτομο με ποδήλατο να περπατήσει στο πεζοδρόμιο καθώς από την πλευρά του δρόμου ήταν τσιμεντένιος στύλος ΔΕΗ. Θα το τοποθετήσω σε πλαίσιο κειμένου γιατί του αξίζει:
Σύντομα θα καταργηθεί και με απόφαση δικαστηρίου αλλά και χωρίς αυτή εκ μέρους του Δήμου η νέα πρόχειρη ποδηλατολωρίδα εξ αιτίας του COVID-19 που δημιούργησε ο Δήμος στη Κ Καραμανλή, άσχετα ότι η συγκεκριμένη ποδηλατολωρίδα δεν έχει διασυνδέσεις με νότιες και βόρειες ποδηλατολωρίδες και είναι μια ορφανή ποδηλατολωρίδα. Και θα ισχυριστούν οι διάφοροι νάρκισσοι «αφού δεν χρησιμοποιείται την καταργούμε, εμείς τον δημιουργήσαμε αλλα δεν το χρησιμοποιήσατε». Παρόλο που γνωρίζουν ότι η κοινωνική ομάδα που θα μπορούσε να την χρησιμοποιήσει είναι τώρα και 8 μήνες στα οικογενειακά τους σπίτια τους και όχι στη Θεσσαλονίκη στο πανεπιστήμιο.
Τα κυκλοφοριακά θέματα στο αστικό περιβάλλον, τα θέματα της κινητικότητας ήταν και είναι ακόμα ταμπού και άκρως συναισθηματικά φορτισμένα.
Παράλληλα υπάρχει
μία αίσθηση συνταγματικού δικαιώματος να χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο μόνο τα αυτοκίνητα.
Συγχρόνως ακούμε και το, «εμείς πληρώνουμε φόρους αι χρησιμοποιούμε τους δρόμους εσείς (οι ποδηλάτες) όχι». Δεν έχουν σκεφτεί όμως οι ΙΧ οδηγοί ότι οδηγούν εκμεταλλευόμενοι το περιβάλλον σαν μέσο κίνησης σε μηδενική τιμή και που αποδεδειγμένα τα καυσαέρια τους βλάπτουν την υγεία των πεζών και ποδηλατιστών στη πόλη αλλα και των ίδιων των οδηγών αυτοκινήτων. Αυτό είναι που λέμε ότι έχει γίνει ταμπού το κυκλοφοριακό.
Και γνωρίζουμε από εμπειρίες στο εξωτερικό -προφανώς και προϋποθέτει ην ύπαρξη ΜΜΜ-, ότι όταν μειώνεις την μηχανοκίνητη κυκλοφορία
στο εμπορικό κέντρο οι κύκλοι εργασιών δηλαδή ο τζίρος των καταστημάτων αυξάνεται.
Οι λαμαρίνες είναι ακόμα πολύ σημαντικές για τον Έλληνα και παραμένουν σημαντικές παρόλο που κάποιοι – ωριμότεροι στην ηλικία και στη σκέψη από ότι φαίνεται- έχουν αγοράσει ή έχουν επαναφέρει το ποδήλατο από το μπαλκόνι ή το υπόγειο στην ενεργή κυκλοφορία και το χρησιμοποιούν πάλι.
Δυο-τρεις συνεχείς πανδημίες και αρκετά lock down να συναντήσουμε στα επόμενα 10 χρόνια -διόλου απίθανο με τους ρυθμούς που συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τη καθημερινότητα μας- θα μπορέσει ίσως να ενεργοποιηθεί και να παραμείνει η ιδέα του ποδηλάτου στη θέση του μικρού εγκεφάλου μας που της αρμόζει.
Οι προκλήσεις για τον Δήμο είναι μεγάλες. Όλα τα μεταφορικά συστήματα στη πόλη είναι χρόνια τώρα στα όρια τους: κακή συντήρηση οδικών αξόνων κακή ποιότητα, υπεργεμάτα λεωφορεία, ανύπαρκτες ασφαλείς ποδηλατολωρίδες, άθλια πεζοδρόμια για τους πεζούς. Για μετρό και τραμ φυσικά δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε.
Ο απαιτούμενος και επιθυμητός λόγω της κλιματικής αλλαγής μετασχηματισμός της κινητικότητας παραμένει στο γνωστό επίπεδο, business as usual .
Και όμως έχει αναγνωριστεί, ότι το αυτοκίνητο δεν είναι μέρος της λύσης, ακόμα και ηλεκτρικά αυτοκίνητα να γεμίσουν τη πόλη. Περισσότεροι δρόμοι συνεπάγεται περισσότερα αυτοκίνητα βενζίνο(πετρέλαιο)κίνητα ή ηλεκτρικά. Λιγότεροι δρόμοι και λιγότερες θέσεις στάθμευσης καταφέρνουν λιγότερη ΙΧ κυκλοφορία υπο την προϋπόθεση ότι τα ΜΜΜ καλύπτουν τοις απαιτήσεις των κατοίκων. Πόσο ποσοστό του δημόσιου χώρου σε τμ. για τον πολίτη καλύπτεται από τη χρήση αυτοκινήτου? Αν λάβουμε υπόψη και το μέρος του περιβάλλοντος που μολύνεται από τη χρήση του αυτοκινήτου το ποσοστό ανεβαίνει σε πολλαπλό ποσοστό.
Σαν ποδηλάτης όμως οφείλω να πω πως αντιτίθεμαι στην ανεύθυνη κυκλοφοριακή συμπεριφορά πολλών ποδηλατιστών τόσο πάνω στους οδικούς άξονες όσο και σε πεζοδρόμια, όταν οδηγούν απρόσεκτα και σωβινιστικά.
