Φάρμακα στα λύματα σε θεραπευτικές δόσεις στα ζώα, Διάβασμα σε 0,5’

Μελέτη: Τα φάρμακα από τα λύματα φθάνουν σχεδόν τις θεραπευτικές δόσεις και σε ζώα
Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2018 / dpa  Διάβασμα σε 1’

Μελβούρνη / Αυστραλία - Πολλά φάρμακα δεν μεταβολίζονται στο σώμα, καταλήγουν στα ούρα και στα κόπρανα μετά  στα λύματα και από εκεί στη φύση. Αυστραλοί ερευνητές ανίχνευσαν 69 από τις 98 ερευνηθείσες ουσίες σε παραποτάμια οικοσυστήματα. Σε μερικά ζώα στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας θα μπορούσε, σύμφωνα με μια έκθεση στο περιοδικό Nature Communications (2018; doi: 10.1038/s41467-018-06822-w) να φτάσουν σχεδόν θεραπευτικές δόσεις?

Η λύματα μιας μεγάλης πόλης είναι μια εικόνα για τα φάρμακα που λαμβάνονται από τους κατοίκους τους. Εάν οι μονάδες επεξεργασίας λυμάτων δεν καταφέρουν να απομακρύνουν τις ουσίες, τότε απελευθερώνονται στο περιβάλλον. Erinn Richmond από την Cary Ινστιτούτο Οικοσύστημα Σπουδών στη Μελβούρνη και οι συνάδελφοί του μπόρεσαν και βρήκαν υπολείμματα σε έξι μικρότερα ποτάμια κοντά Μελβούρνη αλλά ακόμα και σε απομακρυσμένα  ποτάμια . 

Οι ιατρικές δραστικές χημικές ουσίες αρχικά απορροφώνται από τις προνύμφες των εντόμων. Από εκεί εισέρχονται στο σώμα των αραχνών και άλλων αρπακτικών. Σε κάθε στάδιο της τροφικής αλυσίδας, κάποιες ουσίες συσσωρεύονται. Στις προνύμφες των μυγών Caddis που αναπτύσσονται στο νερό του ποταμού, ανιχνεύθηκαν όχι λιγότερα από 69 δραστικά συστατικά. Μεταξύ αυτών ήταν και το αντιμυκητιακό Κλοτριμαζόλη, η αντικαταθλιπτική Βενλαφαξίνη και Σιταλοπράμη, το Betablocker Μετοπρολόλη και η υπολιπιδαιμικά Φαινοφιμπράτη.

Σχόλιο: Η φτώχεια δεν είναι sexy. Διάβασμα σε 1 ‘

Η φτώχεια δεν είναι sexy

Christian Baron

Διάβασμα σε 1 ‘ THS 19112018

Άστεγος στη Θεσσαλονίκη

Άστεγος σε σταθμό Μετρό του Βερολίνου picture alliance / dpa

Η πόλη του Ντόρτμουντ στη Γερμανία μοιράζει κλήσεις παραβατικής συμπεριφοράς  σε άστεγους, και το Βερολίνο πετάει τους  άστεγους από τους σταθμούς του μετρό. Και οι δύο περιπτώσεις αγγίζουν το ζήτημα σχετικά για το πως μια κοινωνία ασχολείται με και συμπεριφέρεται στους αδύναμους. Τι είναι να χειρότερο να παγώσεις μέχρι να πεθάνεις ή να πέσεις στις ράγες του τραίνου? Ο Οργανισμός αστικών συγκοινωνιών του Βερολίνου (ΟΑΣΒ) είναι μάλλον της γνώμης ότι η τελευταία λύση είναι η φρικαλεώτερη.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα του ο ΟΑΣΒ σε εξωτερικές θερμοκρασίες κάτω από δύο βαθμούς άνοιγε το βράδυ κάποιους σταθμούς για τους άστεγους. Επειδή αρκετοί άστεγοι είχαν πέσει στις ράγες τα τελευταία χρόνια αποφάσισαν να κρατήσουν αυτό το χειμώνα τους σταθμούς κλειστούς, δήλωσε ο επικεφαλής του ΟΑΣΒ Sigrid Nikutta. Η στο Βερολίνο Αντιδήμαρχος  Κοινωνικής Πολιτικής Elke Breitenbach (από τους Αριστερούς) θέλει να ανοίξει ένα από δεκαετία εγκαταλελειμμένο τούνελ για πεζούς στην πλατεία Alexander Platz για τους άστεγους. Πρώτα θα πρέπει να γίνουν κάποιες ανακαινίσεις όμως εκεί.  Η πτώση της θερμοκρασία δεν ήρθε ξαφνικά για τη περίοδο αυτή. Παρόλα’ αυτά  και το Δημοτικό Συμβούλιο  δεν έχει καταφέρει να διασφαλίσει, ότι κανείς δεν θα μείνει έξω. Τώρα και οι σταθμοί  είναι κλειστοί και η εθελοντική βοήθεια των πολιτών ενάντια στο ψύχος  τρέχει πίσω καλύψει τος αμέλειες της πολιτικής.

Ενώ στην πρωτεύουσα της χώρας, μετά από όλα αυτά, τίθεται το ζήτημα, κανείς εξ’ αιτίας έλλειψης στέγης να  μην οδηγηθεί στο θάνατο, στη πόλη του Ντόρτμουντ  έχει σημάνει συναγερμός για ‘επίθεση’ ενάντια στους άστεγους ανθρώπους. Σύμφωνα με πληροφορίες του WDR υπήρξαν  φέτος 265 φορές  «προειδοποιήσεις», από 20 ευρώ  σε κάθε άστεγο,  επειδή η πόλη της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας δεν θέλει πλέον να ανεχτεί, ότι οι άνθρωποι μένουν στους δρόμους. Όποιος λοιπόν δεν μπορεί να πληρώσει την ποινή ή δεν θέλει, μπορεί να καταλήξει στη φυλακή.

 

Γιατί ζουν τόσα πολλά άτομα χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους;

Οι λέξεις με τις οποίες η Beate Siekmann απάντησε στην κριτική αυτής της Law-And-Order- λογικής δίνουν έναυσμα για να αναρωτηθεί  κάποιος  βαθύτερα . Είμαστε πλέον υποχρεωμένοι να δράσουμε, εάν υπάρχουν καταγγελίες από τη γειτονιά, δήλωσε η επικεφαλής του Γραφείου Κοινωνικής Τάξης του Ντόρτμουντ. Πουθενά στην καθημερινή ζωή δεν δείχνουν οι άνθρωποι τη τέχνη τους για να απωθούν  πραγματικές καταστάσεις όσο όταν εκδηλώνονται απέναντι σε άστεγους. Μπορούν να φαίνονται παντού, στις μεγάλες και μικρές πόλεις και παρόλα αυτά δεν υπάρχει βιώσιμη συζήτηση στην πολιτική ή στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν χωρίς στέγη πάνω από τα κεφάλια τους.Η αδιαφορία είναι δεδομένη, δεδομένου ότι πολλοί βασίζονται στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία και γενικότερα στον εθελοντισμό των πολιτών και στα ενοχοποιητικά συναισθηματα που τους περιτιγυρλιζουν

Οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι απρόθυμες να αναφερθούν γιατί το θέμα δεν είναι αρκετά "σέξι". Στην περίπτωση της πολιτικής τα πράγματα είναι ήδη πιο περίπλοκα. Διότι προφανώς αυτό είναι ένα πρόβλημα δημοκρατίας. Ποιοι άνθρωποι  έστω και με ελάχιστη  εμπάθεια δεν ενδιαφέρονται αν κάποιος παγώσει ή όχι; Αλλά οι άστεγοι είναι ως επί το πλείστον μη ψηφοφόροι. Αυτό τους βάζει εκτός πεδίου των αξιωματούχων. Στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύουν ότι οι άστεγοι δεν πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης στέγης. Αυτό θα ήταν εξαιρετικά "σέξι" για τον τύπο. Ένα αντίστοιχο σκάνδαλο θα έβλαπτε την εικόνα της πολιτικής - ειδικά εάν ο Αντιδήμαρχος κοινωνικής πολιτικής ανήκει σε ένα αριστερό κόμμα, όπως συμβαίνει στο Βερολίνο.

Επιπλέον, η έλλειψη στέγης συχνά ερμηνεύεται ασυνείδητα ως ατομική παραβατική συμπεριφορά. Απλά κάνουμε ένα οικοδόμημα από αυτή τη κοινωνική εξαθλίωση.  Όποιος λοιπόν  πλέον δεν μπορεί να  συμβάλλει στο κοινωνικό προϊόν, πρέπει να υπολογίζει στη συντριβή, έτσι είναι η λογική. Αυτό μειώνει περαιτέρω την «Sexyness» του θέματος και κολλάει  στους αστέγους όσο αφορά το θέμα της ευαισθησίας του πολίτη απέναντι τους, ένα ηθικό μειονέκτημα. Το μοιράζονται μαζί  με τους λεγόμενους οικονομικούς πρόσφυγες. Και αυτό τους διαχωρίζει από τους πρόσφυγες του πολέμου, οι οποίοι στην κοινωνική αντιπαράθεση εμφανίζονται  διακριτικά χωριστά , δίπλα από παιδιά,  ηλικιωμένους ή άρρωστους, ως η μόνη ομάδα που μπορεί νόμιμα να περιμένει στήριξη από το κράτος.

 

Η απλή κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού

Ένας νεαρός πρόσφυγας με το smartphoneστο χέρι  ανάβει τα αίματα του λαού, ενώ ένα υποσιτισμένο παιδί τυλιγμένο σε κουρέλια μαλακώνει τη ψυχή τους. Όποιος παρατηρήσει ένα άστεγο υπό την επήρεια  αλκοόλ  και να μυρίζει επι πλέον(χαρακτηριστικό της dekadence) να ζητά χρήματα πιθανόν δεν θα κάνει κίνηση να ανοίξει το πορτοφόλι του. Εν αντιθέσει κάθε άλλος, μπορεί να υπολογίζει σε μια ήπια βοήθεια, εάν μοιάζει σαν να είχε βγει μόλις από ένα μυθιστόρημα του Charles Dickens.

Αυτοί που μερικές φορές μιλούν με άστεγους γρήγορα μαθαίνουν γιατί τόσοι πολλοί από αυτούς έχουν ένα σκυλί. Εκτός από ασφάλεια απέναντι σε επιθέσεις ακροδεξιών και νεοεθνικιστών το πιο σημαντικό, βέβαια είναι να έχουν ένα πιστό και ζεστό σύντροφο μαζί τους κάτι που δεν τους δίνει η σημερινή κοινωνία. Αλλά είναι επίσης και αυτό, ότι οι περαστικοί είναι πρόθυμοι να δώσουν κάτι όταν βλέπουν έναν άστεγο με ένα ζώο. Το φτωχό ζώο μπορεί συνεπώς, σε αντίθεση με αυτό τον άνθρωπο, να μη φταίει σε τίποτα που είναι έτσι. Μερικές φορές η κοινωνική ψυχολογία του καπιταλισμού λειτουργεί τόσο εύκολα. Όσο όμως η επικρατούσα άποψη με αυτή την έννοια κάνει τη διαφορά μεταξύ εκούσιας και ακούσιας φτώχειας δεν θα αλλάξει τίποτα όσο αφορά  την περιφρόνηση και αδιαφορία των ανθρώπων απέναντι στους άστεγους.

Σχόλιο του blog:

Βέβαια  εδώ θα πρέπει να “πούμε ότι ο Δημόσιος χώρος δεν μας επιτρέπει να καθαιρούμε ατομικές υπάρξεις από την παρουσία τους σε  οποιαδήποτε παράσταση  από το δημόσιο χώρο, όσο δεν ενοχλούν υπό μεταβαλλόμενες κοινωνικές συνθήκες. Η φτώχεια στα χρόνια των ψευτο-νοικοκυραίων(η χειρότερη κάστα ανθρώπων που έχει υπάρξει ποτέ στη χώρα μας την Ελλάδα)είχε άλλο κοινωνικό βάρος από ότι σήμερα.

Και εδώ μας ωθεί η τελευταία σκέψη αλλά και μια πρόσφατη συζήτηση με πολίτη για το πως αντιμετωπίζεις το κράτος για να μπορείς να απαιτείς, να αναφερθούμε στο εξής: Το να απαιτείς από το κράτος έχοντας εξειδίκευση σε οικονομικά, ή σε λογιστικά ή  ασχολείσαι με τα του κράτους και τους δημόσιους οργανισμούς,   ή ακόμα και από φόβο διότι δεν αντέχεις την ιδέα να έχεις καθυστερήσει 1 μέρα να πληρώσεις ένα λογαριασμό ΔΕΚΟ, ενός κράτους το οποίο κατακρίνεις, αλλά είσαι εντάξει φορολογικά απέναντί του, αυτό δεν σε έχει εξιλεώνει από την υποχρέωση σου σαν πολίτης(όχι ιδιώτης) να αντισταθείς πραγματικά πολιτικά με ανυπακοή διεκδικώντας στη δημόσια σφαίρα μια δίκαιη και ίση κοινωνία. Πόσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν αυτό, ας μη μιλήσουμε για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Για μια κοινωνία που δεν επιτρέπεται να πετάει τους φτωχούς και άστεγους στον καιάδα, επειδή εσύ, εγώ και ο άλλος εκμεταλλευτήκαμε σωστά τις καταστάσεις που έφερε ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελευθερισμός με ότι αυτό συνεπάγεται και το μετανεωτερικό κράτος θεωρεί τον εαυτό του επιβεβαιωμένο στις πολιτικές του επιλογές, αφού πληρώνει έστω και το 18% της οικονομικής βάσης. Αυτό για να διαφοροποιηθούμε λίγο από τη παραπάνω  λογική της “Law-And-Order” πρακτικής.

Πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται από την ΤΑ σαν κοινωνικό φαινόμενο μέσα από τους τακτικούς προϋπολογισμούς και μια βιώσιμη κοινωνική πολιτική των Δήμων, αλλά σαν ένα οικοδόμημα, που μπορεί να το διαχειριστεί κάποιος όσο υπάρχουν χρήματα από την ΕΕ και άλλους διεθνείς φορείς.

Με την ευκαιρεία της "κατάργησης" του Ζέρβα από Δήμαρχος μια επαναδημοσίευση. Πάλι βιάστηκε ο υποψήφιος νέος “Νέο-Δήμαρχος” κ. Ζέρβας, με το Βιετνάμ δε .... Διάβασμα σε 2,5’

Αφού ενώθηκε το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ μετά από εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς στο πόλεμο, σίγουρο είναι ότι προσβλέπουν κάποιοι στην ένωση Βόρειας Μακεδονίας και «νότιας» Μακεδονίας!!!!!

Διάβασμα σε 2,5 ‘ THS14112018

Ο πολιτικός έρωτας του κ. Μπουτάρη με τον κ. Ζέρβα. Αγκαλιά στα χρόνια της ανωριμότητας

Συνέντευξη στο dimarxos.gr. Εκμεταλλεύοντας με εθνικιστικό λαϊκισμό  και τρόπο το όνομα Μακεδονία, υποψήφιοι Δήμαρχοι προχωρούν στη συλλογή κουκιών στη συντηρητική Μακεδονία. Ο/η επικοινωνιακός σύμβουλος του κ. Ζέρβα – εάν έχει κάποιον/α- ή δεν συζητάει μαζί του/της ή είναι μόνο Μακεδόνας και επί  πλέον άσχετος/η στα επικοινωνιακά για τέτοιες δουλειές που θα τον/την χρειαζόταν ένας υποψήφιος Δήμαρχος.  Μα πραγματικά δεν έχουμε να προσάψουμε στο υποκείμενο κ. Ζέρβα κάτι, διότι δεν τον γνωρίζουμε προσωπικά. Αφού όμως εκτίθεται στη δημόσια σφαίρα όπως και επιθυμεί, τον διαβάζουμε σαν υποψήφιο Δήμαρχο, δηλαδή σαν το αντικείμενο του. Πρέπει όμως ταπεινά να του εφιστήσουμε τη προσοχή, ότι τείνει στον ίδιο αλτρουισμό αλλά συγχρόνως διαφαίνεται και ένας καθαρά λαϊκίστικος πουριτανισμός όπως αυτός του μέχρι σήμερα Δημάρχου της πόλης της Θεσσαλονίκης. Γιατί αυτό?

Το out fit κατά τη διάρκεια της συνέντευξης excellent! Σακάκι σκούρο, λευκό πουκάμισο με κολλαρισμένο γιακά και κουμπάκια για να μη πετάει ο γιακάς και ανοικτό το τελευταίο κουμπάκι του πουκαμίσου στο ύψος τους λαιμού. Τέλεια παρουσίαση. Η παρατήρηση αυτή για να μη ξεφύγουμε καθόλου από τα πρωινάδικα και χάσουμε κανένα πελάτη-αναγνώστη…

Στη συνέντευξη.

Δεν θα αναφερθούμε στα συστημικά αρνητικά του νυν Δημάρχου σύμφωνα με τον κ. Ζέρβα, και με τα οποία θα έρθει σε συστημική σύγκρουση  ο υποψήφιος για να λυθούν τα συστημικά προβλήματα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να παρακολουθήσει τη συνέντευξη στο παραπάνω αναφερόμενο σύνδεσμο.

2’ Μίλησε για αξιολόγηση του προσωπικού του Δήμου, ότι πρέπει να γίνει και έχει να γίνει 10 χρόνια. Τα τελευταία 9 είστε εσείς στη Δημαρχιακή αρχή.

«Όχι, η μη αξιολόγηση έχει φόβο» είπε. Τι εννοεί ο υποψήφιος? Μάλλον για την επικινδυνότητα μίλησε εάν δεν γίνεται η αξιολόγηση. Φόβος για το δομημένο κατεστημένο του Δήμου? Φόβος ότι δεν θα υπάρξει επιτέλους συλλογική ευθύνη για το λειτούργημα του Δημοτικού υπαλλήλου ή φόβος ότι χωρίς αξιολόγηση θα ξεραθεί τελείως ο χλοοτάπητας Ουγκάντα?

Σαν πρώτο στην αξιολόγηση έβαλε το χαρακτηριστικό «υπάλληλος με προσόντα^[1]» χωρίς να πει έστω και μια κουβεντούλα, μια πρόταση αναφορικά με: σε ένα κακό, άδικο και δημόσια ανήθικο και βίαιο κόσμο πως λειτουργεί και τι σημαίνει να είσαι υπάλληλος με προσόντα. Συμπολίτευση στα δεινά του Δημότη που ζει και θα ζήσει στο μέλλον ή αντιπολίτευση και απορρύθμιση αυτής τη ναρκισσιστικής μέχρι σήμερα πολιτικής κάθε Δημάρχου που πέρασε από το Δήμο, εκτός σίγουρα κάποιων εξαιρέσεων πολύ παλαιότερα. Και αυτό για να αποφευχθεί η περαιτέρω υποβάθμιση του Πολίτη-Δημότη σαν κοινωνική οντότητα.

Και το status quo σήμερα είναι «…ένα διαρκές rotation, όπου όποιοι υποβάλλουν τα σέβη τους στο Δήμαρχο τοποθετούνται στις θέσεις που επιθυμούν“. Ποιοι, οι υπάλληλοι, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, οι Αντιδήμαρχοι? Το rotation Modell στους βουλευτές , Δημοτικούς Συμβούλους δεν είναι αυτό που ανέφερε ο υποψήφιος. Κάτι άλλο μάλλον θα εννοεί. Ας το συγκεκριμενοποιήσει. Μήπως υπάρχει άτυπο μικρό Δημοτικό Συμβούλιο εντός του Δήμου? Διότι αν παρατηρούσε κάποιος τη συμπεριφορά του λύκου(προέδρου) μέσα στα ΔΣ και πως προστάτευε το αρνί(Δήμαρχο) τότε, σίγουρα υπάρχει μέγα θέμα δεοντολογίας και πολιτικού ήθους στην Αυτοδιοίκηση.

5’ Ανέφερε το πρόβλημα της πόλης και τί είπε: τα σημαντικότερα είναι η «καθαριότητα και το κυκλοφοριακό». Δεν ανάφερε απολύτως τίποτα για τις εκπομπές και αποβολές ρυπογόνων υλικών και αερίων στην ατμόσφαιρα και το αστικό περιβάλλον της πόλης. Το ότι υπό ρυθμιζόμενες-κανονικές συνθήκες σύμφωνα με τις οδηγίες της ΕΕ και νόμους της χώρας δεν θα επιτρεπόταν να κυκλοφορεί ο ΟΑΣΘ στους δρόμους και ότι δεν θα επιτρεπόταν να κυκλοφορούν diesel αυτοκίνητα στο κέντρο της πόλης λόγω καθημερινής υπέρβασης των κοινοτικών ορίων ρύπανσης ΠΑΥ, PM και (NOx SOx) διοξειδίων που έχει θέσει η ΕΕ, γι’ αυτό δεν ανέφερε απολύτως τίποτα. Δεν συμπεριλαμβάνονται στη καθαριότητα της πόλης, μάλλον στη καθαρότητα…

Έχουμε την εντύπωση ότι οι υποψήφιοι Δήμαρχοι μάλλον ρίχνουν μια ματιά στον Αλχημιστή πριν πάνε σε συνέντευξη. Και πάλι ήρθε η ώρα της “χημείας”, σαν να είναι ερωτικοί σύντροφοι. Έτσι αισθανόντουσαν στην αρχή βλέπε φωτώ παραπάνω. Αναφέρθηκε λοιπόν και αυτός στη χημεία που πρέπει να έχει η Δημαρχιακή αρχή και η ομάδα του Δημάρχου «για να μπορέσει λύσει τα πολλά προβλήματα που έχει η πόλη». Εδώ θεωρούμε ότι θα πρέπει η Δημαρχιακή αρχή να αναπτύξει άλλα εργαλεία προσέγγισης και έρευνας για το τι συμβαίνει στη πόλη, γιατί όλοι μιλούν για τα προβλήματα στη πόλη αλλά κανείς δεν έχει ένα κατάλογο να δείξει με προτεραιότητες που θέτει μετά από βαθύτατη έρευνα για το τι εστί «πόλη της Θεσσαλονίκης» και που αναστενάζει βαριά το αστικό ανθρωπογενές περιβάλλον. Ο πολίτης να πει τι θέλει να συμβαίνει στη πόλη του, τα πλαίσια της βιώσιμης αστικής ανάπτυξης τα καθορίζει ο Δήμος και τα νομιμοποιεί μέσω των συμβουλίων των γειτονιών. Και ας αναρωτηθούν ποια είναι η αιτία και η λαϊκίστικη κοινωνικά εχθρική σκέψη έχει κυριαρχήσει στα συγκροτήματα περί και περιφερειακά του Κέντρου της Θεσσαλονίκης.

Δεν μίλησε καθόλου για την οχύρωση της πόλης απέναντι στην επερχόμενη κλιματική αλλαγή. Το άκρως ακατανόητο δε, δεν αναφέρθηκε σαν να μην υπάρχει, ούτε στην κοινωνική ανισότητα ούτε στη φτώχεια αλλά ούτε στην ανεργία των δημοτών- του πληθυσμού της πόλης. Υπάρχει μια τεταμένη αδιαφορία από όλους για την κοινωνική ανισότητα και τη φτώχεια.

"Η αδιαφορία είναι μια παραλυσία της ψυχής, ένας πρόωρος θάνατος" [Άντων Τσέχωφ, συγγραφέας]

7’ Δυστυχώς τον πήρε από κάτω η «υπερηφάνεια του Μακεδόνα» όπως είπε και μίλησε σχεδόν τα 3,5 από τα 11 λεπτά για τη συμφωνία των Πρεσπών και πως ο Μπουτάρης έκανε το λάθος με τον υπερβολικό ζήλο καλής γειτνίασης – εμπορικότατος σκοπός- με τα Σκόπια που είχε, να τα κάνει θάλασσα όπως περιφραστικά είπε. Ο ίδιος δε δεν απομακρύνθηκε από το να εκφραστεί σαν υποψήφιος Δήμαρχος για τη συμφωνία αυτή, αντί να παραμείνει στα Αυτοδιοικητικά, αλλά συνέχισε και εκφράστηκε σαν ένας άλλος, νεότερος Μπουτάρης από μια δήθεν άλλη πολιτική πλευρά.

Ίσως θα ήταν αντικειμενικότερο για τη μάζα να γίνει ένα Debate αφού έτσι το προωθούν το εθνικιστικό θέμα τους, με όλους τους υποψηφίους να ακούσουν οι πολίτες/Δημότες τι πρεσβεύει ο κάθε ένας για το Μακεδονικό, αφού είναι τόσο σημαντικό για το Αυτοδιοικητικό της πόλης.

10’ Το μέλημα του, ο στόχος του – και εδώ θέτουμε το ερώτημα είναι ηθικό ή ανήθικο μέλημα αυτό - της συνέντευξης- το να γίνει μια σωστή(?) Βαλκανική μητρόπολη μια Ευρωπαϊκή μητρόπολη etc. etc. Εδώ βλέπεις τον Ναρκισσισμό, αποφεύγουν όλοι να δουν το πρόβλημα να το προσεγγίσουν και ίσως να το προσπεράσουν ή να το καταπολεμήσουν, το μεταφέρουν στο μέλλον, παραπλανώντας και παραπληροφορώντας τους Δημότες. Θέλουμε μια «καυ… Ευρωπαϊκή μητρόπολη» (έκφραση του συντάξαντος για να μην υπάρξει παρεξήγηση) προπάντων για τον επισκέπτη. Και εδώ αδιαφορία για το κοινό για την πολιτειακή βάση μιας πόλης εκτός κέντρου.

Στο τέλος πάλι, το ότι γεννήθηκε στη πόλη και ζει εδώ και είναι Μακεδόνας, γι’ αυτό αγαπάει τη πόλη και γι’ αυτό θα πρέπει να φανεί αντάξιος της καταγωγής του. Τι επαρχιωτισμός. Κάποιοι δηλαδή που είναι εισαγόμενοι, δεν είναι αίμα των Μακεδόνων, δεν αγαπούν τη πόλη αλλά μένουν εδώ, δεν τη γνωρίζουν αλλά την πονούν, όταν την περπατούν, δεν κατανοούν τι θέλετε να πείτε. Διακρίνουμε ένα ελαφρύ τοπικιστικό, κοινωνικό αλλά  και  ένα καθαρό ρατσισμό, εάν συνεχίσουμε το συλλογισμό σας με την καταγωγή, το Μακεδόνα, τη πόλη που τον γέννησε  κλπ.

Και η φοβερή ιστορική ατάκα: « αφού υπάρχει βόρεια Μακεδονία θα υπάρξει και νότια Μακεδονία». Τι προτείνετε να κάνουν?

Φτάνετε δε σε σημείο, πάνω στον οίστρο του λεγόμενου πατριωτισμού σας σαν Μακεδόνας και έλκυσης εκλογικής μάζας, να αναφέρετε το Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ σαν αρνητικό παράδειγμα για τη Μακεδονία, ξεχνώντας την ιστορία του και τους νεκρούς του. Αλλά άσχετα με τη Μακεδονία, μόνο που αναφέρατε το Holocaust των Αμερικάνων στο Βιετνάμ μετά που έβγαλαν την ουρίτσα τους οι Γάλλοι απ’ έξω, είναι έως και εξοργιστικό. Και ο νυν Δήμαρχος είχε αναφερθεί  προσφάτως cool αλλά πολύ cool, και στο Βιετνάμ και στην Ιρλανδία και στη Κορέα.

Πόλεμος για «ένωση» Βορείου Νοτίου Βιετνάμ

Δεν θα σας προτείνουμε να ανακαλέσετε την σύγκριση που κάνατε με το Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ και μια συγνώμη για την άτυχη αναφορά, προς όφελος προφανώς του πληθυσμού εκεί, γιατί ξέρουμε ότι δεν θα το κάνετε, θεωρώντας εσείς ότι «πιάσατε το ζητούμενο». Κάντε μια αυτοσυγκέντρωση με μια κρυφή από τη δημόσια σφαίρα αυτοκριτική και ενεργειακά θα πάει μέχρι εκεί κάτω.

Όμως παραλείψατε στα παραδείγματα να αναφέρετε τη βόρεια και νότια Κορέα τη δυτική Σαχάρα και Μαρόκο, το Τιρόλο, την βόρεια και «νότια» Ιρλανδία.

Μπορεί να πετύχει να του δίνουν το χέρι και να του λένε «μπράβο», «άξιος» που υπερασπίζεσαι τη Μακεδονία μας, αλλά σαν κυβερνήτης ΤΑ- που είναι δύσκολο και πραγματικό και εμφανές έργο του -το αμφισβητούμε, γιατί σαν Αυτοδιοικητικός θα πρέπει να κοιτάξεις όλες τις κοινωνικές ομάδες, όχι μόνο τη κάστα σου και τον εθνικισμό σου. Τοπική αναπτυξιακή και διαρθρωτική πολιτική γίνεται όχι μόνο για τη μεσαία τάξη και που έχει εξαφανιστεί πλέον και είναι ελάχιστοι μαζί με τους upper 100 στη πόλη. Πρώτα έρχονται οι ανισότητες για να προλάβουμε τη μεγάλη ψαλίδα που δημιουργείται αφήνοντάς τους πάντα στο περιθώριο στη δεύτερη και τρίτη μοίρα.

Τώρα εάν όπως είπατε, στη Ταϊλάνδη ήξεραν το όνομα Μπουτάρη και όχι τη πόλη και το όνομα της Θεσσαλονίκης, μάλλον λάθος κάνατε και πήγατε προς τα εκεί εάν η νοημοσύνη κάποιων εκεί κάτω επιτρέπει να ξέρεις το όνομα του Δημάρχου αλλά όχι της πόλης που κυβερνά.

Και τέλος αφού είστε όλοι της απλής αναλογικής και όλοι θέλετε το καλό της Θεσσαλονίκης σαν Μακεδόνες που είστε, γιατί  δεν κατεβαίνετε όλοι μαζί σε κοινό ψηφοδέλτιο. Wow!

---

[1]Όμως έχει αποδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ότι ένα πτυχίο ή ένα μεταπτυχιακό δεν εγγυάται ότι μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα του λαού. “Συνήθως προσπαθούν να το δουν μέσα από την προοπτική ενός τούνελ όπως κάνουν οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί” [Weltzer, 2018].

Το κυκλοφοριακό στη Θεσσαλονίκη: Fuck everyone anywhere! Τhe situation is desolate. Διάβασμα σε 2,5’

Τα έντομα, οι άνθρωποι και τ’ αυτοκίνητα. 
Η πόλη που δεν ανήκει στα αυτοκίνητα αλλά στους πεζούς είναι η πόλη του μέλλοντος, όσες  smart cities και αν  θέλουν να δημιουργήσουν κάποιοι.

               Διάβασμα σε 2,5‘        THS 07/03/2018, 10/11/2018

Ο Hermann Knoflacher επιδεικνύει την ανακάλυψή του, το "walkmobile

Ας αναρωτηθούμε πραγματικά κάτι. Βρίσκουμε με κάποιο τρόπο λογικό πώς συμπεριφέρονται οι οδηγοί αυτοκινήτων?  Πώς φωνάζουν ο ένας στον άλλο όταν ανταγωνίζονται για λίγα μέτρα χώρου ή για συμπεριφορά που ο ίδιος ο ‘ενάγων’  δείχνει  τα ίδια κατά διαστήματα ? Ας πάμε ένα βήμα παρακάτω: Ας ψάξουμε να δούμε , αν ένας οδηγός  αυτοκινήτου έχει  κοινά  με ένα ας πούμε οργανισμό από το κοινό οικοσύστημα του. Ο οδηγός έχει λιγότερα κοινά με ένα άτομο που περπατάει με τα πόδια, δηλαδή με ένα πεζό, “…από ότι ένας άνθρωπος με ένα έντομο. Κανένα έντομο δεν θα καταστρέψει οικειοθελώς το οικοσύστημά του, κανένα έντομο δεν θα δηλητηριάζει συστηματικά το περιβάλλον των ίδιων των απογόνων του.”¹

Απόλαυσε την οδήγηση και νοιώσε ελεύθερος στους δρόμους σαν ελεύθερος πολίτης – easy rider- που πρέπει να είσαι. Ναι!

Ο οδηγός το κάνει αυτό. Δεν υπερασπίζεται το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά του, αλλά τα αφήνει στο έλεος της καταστροφής του αστικού περιβάλλοντος (θόρυβος, δονήσεις, ατμοσφαιρική ρύπανση) από τα αυτοκίνητα. Η αρνητική επίδραση επί της ψυχοσύνθεσής του μέχρι και που μπαίνει μέσα στο σπίτι του, στην οικογένειά του  με ότι αυτό συνεπάγεται, θεωρείται ασήμαντη και όμως. Από εκεί ξεκινούν οι περισσότεροι καυγάδες σε μια οικογένεια που ζει σε μια μεγαλούπολη με τα αρνητικά προβλήματα της αστικότητας που παράγει ο ίδιος πλέον.  Γίνεται και πάλι άνθρωπος  όμως , όταν βγαίνει από το αυτοκίνητο?

Το αυτοκίνητο έχει κολλήσει στον εγκέφαλό μας σαν ιός λέει ο κ. Knoflacher.” Και όχι οπουδήποτε, αλλά ακριβώς εκεί όπου δεν μπορούμε πλέον να τον φτάσουμε με λογικά επιχειρήματα. Όταν πρόκειται για το αυτοκίνητο, αντιδρούμε περισσότερο ρηχά  από τους ανθρώπους της Παλαιολιθικής Εποχής, δηλαδή σύμφωνα με την φυλετική μας ιστορία πολύ πιο πριν από την εξέλιξη των ανώτερων όντων."

Και το ζητούμενο δεν είναι να καταργήσουμε το αυτοκίνητο. Προφανώς και όχι, αλλά να προσπαθήσουμε και να τα καταφέρουμε να αλλάξουμε τις ιεραρχίες χρήσης του σε διάφορες καθημερινές περιόδους της καθημερινής διαβίωσής μας, και εν πάση περιπτώσει, γιατί το αυτοκίνητο να μη καταλαμβάνει τόσο χώρο όσο ένα ποδήλατο ή ένας-δύο πεζοί. Ποιο το τελικό πλεονέκτημά του σε τελική ανάλυση?

“Δεν έχουμε πλέον τον απέραντο  χρόνο να επιτύχουμε έναν μετασχηματισμό στη κοινωνία, δηλαδή να πείσουμε τους ανθρώπους με πληροφορίες και πεποίθηση να αλλάξουν οικειοθελώς τη συμπεριφορά τους βήμα προς βήμα. Αρχίζουμε να πιστεύω στη διακοπή απλά, στο να τα σπάσω με το κατεστημένο. Φυσικά, αυτό συνδέεται με τις μεταβαλλόμενες συνθήκες πλαισίου, και αυτό είναι μια ευφημιστική λέξη, που αυτή είναι οι “απαγορεύσεις”. Φωνάζουνε και εκδηλώνονται αρνητικά για τη λεγόμενη  οίκο-δικτατορία. Αλλά πρέπει να το συνηθίσουμε, γιατί τρώμε και καίμε ήδη το μέλλον των παιδιών, των παιδιών μας και των εγγονιών μας  ...”

Τείνουμε να πούμε επιτέλους: λιγότερα αυτοκίνητα και άλλα, διαφορετικά  αυτοκίνητα, όχι εκείνα με 200 hp, όπου θα ήταν αρκετό και 50 hp για μια επαρκή διαβίωση δική μας και των άλλων. Το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο μεταφοράς για να φτάσουμε  από το σημείο  Α στο σημείο Β. Αλλά το έχουμε κάνει ένα σύμβολο status, έτσι ώστε να διαφημίζονται και να πωλούνται σαν τέτοια, αφού και στη χώρα προέλευσης τους έτσι πωλούνται.  Και ως ανώριμοι καταναλωτές πρώτον μιμούμεθα  και πέφτουμε σε αυτή τη λούμπα.

Όπως μπορούμε  να δούμε και  από  μια γνωστική ασυμφωνία: Λένε λοιπόν οι πολίτες αν συζητήσεις σύντομα μαζί τους, “ναι ναι, καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε του πολλούς ίππους (hp)”, και όμως αγοράζουν τέτοια αυτοκίνητα. Γι' αυτό η βοήθεια για αυτούς τους ανώριμους είναι  ότι πρέπει να τους απαγορεύσουμε να προχωρούν σε τέτοια ενέργεια. Δεν είναι χαρακτηριστικό ολοκληρωτισμού αλλά χαρακτηριστικό συνειδητής πολιτικής κυβερνησιμότητας υπό προφανώς  άλλες  οικολογικά προσαρμοσμένες νεοφιλελεύθερες συνθήκες.  Μα που αναφερόμαστε τώρα, σε προσαρμογή νεοφιλελεύθερων πρακτικών? Ναι πάμε πίσω στη λογική μετά το κίνημα του ‘68.  “Get what you can get”,ή αλλιώς fuck everyone everywhere.

Οι αστικοοσχεδιαστές και διαμορφωτές αστικού τοπίου όπως και οι αστικοσυγκοινωνιολόγοι που θεωρούν ότι πρέπει να βλέπουν αειφορικά τη πόλη τους αλλά και με αποφασιστικότητα στο τι προτείνουν, θα πρέπει να κάνουν τη ζωή των οδηγών δύσκολη. Θα μας συγχωρείστε αλλά δεν πάει άλλο. Τέλος.

Διαδηλωτής ενάντια στην ατμοσφαιρική  ρύπανση από τα ντίζελ αυτοκίνητα 2018. DPA

Και κάτι άλλο, ας κάντε τη στάθμευση και παρκάρισμα στην άφιξη του  στόχου της διαδρομής τόσο ακριβό που να το σκεφτεί πριν μπει στο αυτοκίνητο για να οδηγήσει. Όμως όχι με ΜΜΕ όπως είναι ο Παλαιολιθικής  Εποχής Μεταφορικός Δημόσιος  Φορέας της Θεσσαλονίκης ΟΑΣΘ. Θα σκεφτούμε ότι έτσι παίρνουν το αυτοκίνητο και πάνε κάπου αλλού, σε ένα άλλο περιφερειακό εμπορικό κέντρο. Φυσικά θα πρέπει να είναι μια πολιτική χωρικής κάλυψης αυτό το εργαλείο.  Εάν γίνει και στην περιφέρεια ακριβό το πάρκινγκ τότε θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι συγκοινωνιολόγοι και οι αστικοπολεοδόμοι  θα πρέπει να γίνουν δαμαστές (που κάθονται στα γραφεία τους και προτείνουν και σχεδιάζουν άμορφα πράγματα στο CAD π.χ. ποδηλατόδρομους, προστατευμένους και μη που δεν θα γίνουν ποτέ, που(?) στην Β.  Όλγας, στη χειρότερη οδό της πόλης όσο αφορά την ατμοσφαιρική ρύπανση και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στους ποδηλάτες). Να έχουν το θάρρος και την σιγουριά  να βρεθούν σε ένα τσίρκο μέσα στο κλουβί με σαρκοφάγα ζώα, τα οποία στο τέλος θα τα βάλουν  στη σειρά να περπατούν. Είναι δική τους ευθύνη να πείσουν τους άσχετους, στη βιώσιμη αστική ανάπτυξη, πολιτικούς.

Ποιος όμως από αυτούς όλους που τριγυρίζουν και κοκορεύονται ότι κατέχουν το επιστημονικό τους πεδίο μπορούν να το προσπαθήσουν αυτό με ότι ρίσκο υπάρχει υπάρχει για την επαγγελματική τους καριέρα? Δεν γνωρίζω κανένα/καμία  προσωπικά, όλοι με το ρεύμα του “ότι  χρηματοδοτείται εκεί πάμε”. Αυτό δείχνουν τα αποτελέσματα  διαβίωσής μας. Δεν γνωρίζω κάποιον προσωπικά ούτε είναι αυτό μομφή για συγκεκριμένα άτομα. Είναι μομφή για όλους που λένε ότι ασχολούνται, όπως διατυμπανίζουν, με την βιώσιμη αστική ανάπτυξη.

Συμπληρωματικά εν όψη της λειτουργίας του Μετρό, και οψόμεθα που λένε, κάντε την ετήσια κάρτα μετακίνησης τόσο ελκυστική που να μην έχει άλλη επιλογή ο κάτοικος της πόλης.

Και με τα έξυπνα αυτοκινητάκια και με ηλεκτροκίνηση δεν λύνεται το θέμα και θα το δούμε στο μέλλον. Δεν βλέπουμε μόνο local το θέμα  αλλά και global.  Η βιομηχανία τα βλέπει σαν μέρος λύσης των δικών της προβλημάτων και όχι σαν πρόβλημα. Και εν πάση περιπτώσει πως θα διαμορφωθεί ένα Δημόσιος χώρος γεμάτος με αυτόνομα κινούμενα κονσερβοκούτια.

Δημιουργήστε bypass στους δρόμους για διευκόλυνση των πεζών και των ποδηλατιστών και στενώσεις για να δυσχεραίνετε την κατάσταση για τους οδηγούς, στη πόλη. Θα είναι η επαναστατική λύση για την Ελλάδα και θα σας κάνουν άγαλμα απλά και μόνο για  να πετούν κόκκινες μπογιές…

Και όμως μόνο έτσι θα σώσετε τη πόλη. Αλλιώς πείτε μας για άλλη λύση χωρίς να χρονοτριβούμε, δεν αντέχει ο (…) δημότης και η πόλη άλλο.

Δεν γίνεται αυτό, δεν μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας ένα τέτοιο κόσμο, ο οποίος θα αναπαράγει μόνο προβλήματα προπάντων με το τι εισπνέει καθημερινά στις πόλεις και που θα πρέπει οι απόγονοι του να βρουν τη λύση κ.ο.κ  και να συνεχιστεί αυτός ο κοινωνικοποιημένος αυτοματισμός και πλέον αλγόριθμος.

Και με το κάπνισμα είχαμε το ίδιο φαινόμενο. Σύμβολο ελευθερίας  ήταν τότε για μας. Εν τω μεταξύ, ας σκεφτούμε για πόσο καιρό εμείς οι παλαιότεροι, που το έφτασαν αυτό ακόμα, καθόμασταν στα αεροπλάνα ή και σε τρένα με καπνιστές γύρω μας και καπνίζαμε και ο ένας  διπλανός μας μη καπνιστής εισέπνεε τον καπνό τω  υπόλοιπων 3 στο κουπέ. Ειδικότερα δε τους κρύους μήνες όταν δεν άναβαν και συνέχεια τα καλοριφέρ βρωμούσαν τα κουπέ της αμαξοστοιχίας τρομερά, και κάποιοι  -σαν καπνιστές τότε- δεν έμπαιναν  ούτε οι ίδιοι στο τραίνο γι’ αυτό το λόγο. Το ίδιο προτείνουμε να γίνει και στα παιδιά μας με τα αυτοκίνητα από μια άλλη οπτική γωνία .

Δεν θα θέλαμε να ακούσουμε, ότι οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και τι θέλεις να κάνουμε αφού το κράτος δεν μεριμνεί , γιατί μπαίνουμε σε μια άλλη πονεμένη συζήτηση και αν την αρχίσουμε στο τέλος της θα βγούμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι  λαβωμένοι.

Και σαν επίλογο: Διασκεδάστε την συμπεριφορά πεζών - στα πλαίσια ακτιβισμού- σε κάποια πόλη της Νότιο-Ανατολικής  Ασίας, γιατί εκεί τα ίδια προβλήματα έχουν όπως εμείς, αλλά έχουν άλλη αντίληψη αντιμετώπισης πολλές φορές (το τράνταγμα σε μικροκλίμακα που λέγαμε σε ένα άλλο κείμενό μας). Take back the crosswalks(video).

[1]Συγκοινωνιολόγος Hermann Knoflacher.

Έκπληξη σχετικά με τις πηγές και τις ποσότητες παραγωγής μικροπλαστικών, Διάβασμα σε 3’

Πηγές και ποσότητες παραγωγής Μικροπλαστικών

Πηγή: Bertling, Jürgen., Bertling, Ralf., Hamann, Leandra., Kunststoffe in der Umwelt, Ursachen, Mengen, Umweltschicksale, Wirkungen, Lösungsansätze, Empfehlungen. 21. Juni 2018, Im Internet verfügbar: publica.fraunhofer.de, Fraunhofer Institut, Umsicht, 2018.

THS07112018

Όροι, χρονολογία και αντίληψη των μικροπλαστικών

Οι μικρο- και μακροπλαστικές είναι συνθετικοί(πλαστικοί) ρύποι, αποτελούν μέρος του συνολικού προβλήματος των ανθρωπογενών πολυμερών στο περιβάλλον.

Οι αποβολές και κατ’ επέκταση οι ρύποι πλαστικών υλικών είχαν αναγνωρισθεί σαν πρόβλημα θαλάσσιου περιβάλλοντος και πριν από 40 χρόνια. Σήμερα, η ρύπανση με μικρο- και μακροπλαστικά είναι παρόμοια σημαντικά όπως και τα άλλα μεγάλα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Ο μικροπλαστικός τύπος Α παράγεται στοχευμένα, μικροπλαστικά τύπου Β απελευθερώνονται κατά τη χρήση και δευτερογενές μικροπλαστικό δημιουργείται μέσω του θρυμματισμού τους στο περιβάλλον.

Πηγές και ποσότητες

Τα πρωτογενή μικροπλαστικά έχουν πολλές πηγές, που αναφορικά με τις απελευθερωμένες ποσότητες είναι και διαφορετικές. Για τη Γερμανία, εκτιμούμε το σύνολο πλαστικών αποβολών υπό μορφή πρωτογενών μικροπλαστικών έως 330 000 τόνους/έτος, 4.000 g / (cap αnnum).

Πίνακας 1: Πηγές και ποσότητες μικροπλαστικών

Η Έρευνα[1] επέλεξε 74 πιθανώς σχετικές πηγές πρωτογενών μικροπλαστικών, εκ των οποίων 51 έχουν ποσοτικοποιηθεί μέχρι τώρα (Πίνακας-1). Γίνεται σαφές ότι οι πηγές καλλυντικών[2] και πλύσης υφασμάτων, οι οποίες είναι συχνά πολύ παρούσες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, δεν είναι μακράν οι μεγαλύτερες στον κατάλογό. Στους 10 μεγαλύτερους περιλαμβάνονται, σύμφωνα με την ανάλυσή: Η τριβή των ελαστικών (1), οι αποβολές κατά την ανακύκλωση (2), φθορά των πολυμερών και πίσσας[3] από απώλειες στην άσφαλτο (3), απώλειες απο pellet (4), απελευθέρωση μικροπλαστικών από αθλητικά παιχνίδια (5 ), απελευθερώσεως σε εργοτάξια (6), τριβή από σόλες υποδημάτων (7) πλαστικής συσκευασίας (8) και οδικής σημάνσεις επι της ασφάλτου(9), καθώς και την τριβή των ινών κατά τη διάρκεια του πλυσίματος υφασμάτων (10).

Στις ποσοτικοποιήσεις βασίστηκαν μόνο σε ένα μικρό αριθμό πειραματικών δεδομένων και επομένως ακολούθησαν μια προσέγγιση από την κορυφή προς τη βάση, η οποία συχνά βασιζόταν σε δεδομένα παραγωγής ή κατανάλωσης. Προς το παρόν, οι τιμές που προσδιορίζονται στα πλαίσια της έρευνας πρέπει να αναφέρονται πάνω απ’ όλα, για να δείξουμε πού πρέπει να γίνει μια βαθύτερη ανάλυση. Όπου είναι δυνατόν, συγκρίθηκαν τα δεδομένα μας με αυτά άλλων συγγραφέων ή ακολουθήσαμε διάφορες προσεγγίσεις.

Οι ήδη υπολογιζόμενες πηγές δίνουν ένα σύνολο σε αποβολές 2 880 g /(cap a). Υπολογίζουμε ότι έχει ποσοτικοποιηθεί το 75% του όγκου, οπότε υπολογίζεται ότι η συνολική ποσότητα των πρωτογενών μικροπλαστικών αποβολών στρογγυλοποιείται στα 4.000 g / (cap a) και 330.000 t/a για τη Γερμανία. Έτσι, οι τιμές που έχουν καθορισθεί τείνουν να είναι υψηλότερες από αυτές άλλων συγγραφέων (Πίνακας 2). Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, είναι το γεγονός ΄’ότι η διαφοροποίηση που υπάρχει  με άλλες χώρες και ερευνητές έγκειται στο ότι στη παρούσα έρευνα ελήφθησαν υπόψη περισσότερες πηγές.

Πίνακας 2: Σύγκριση[4] με άλλες μελέτες άλλων ερευνητών σε άλλες χώρες

Το πρωτογενές μικροπλαστικό τύπου Β όσο αφορά την αποβλημένη ποσότητα είναι σημαντικότερο από τον τύπο Α. Τα ελαστομερή συνιστούν το μεγαλύτερο μέρος του μικροπλαστικού. Οι μεταφορές, οι υποδομές και τα κτίρια αποβάλουν τις μεγαλύτερες ποσότητες.

Σύμφωνα με την εκτίμηση των πηγών, τα πρωτογενή μικροπλαστικά επιμερίζονται σε τρείς ομάδες υλικών: Θερμοπλαστικά 38%, Θερμοσκληραινόμενα πολυμερή13% και Ελαστομερή 49%. Μέχρι σήμερα στη συζήτηση για τα μικροπλαστικά απεδώθει ευθύνη στην βιομηχανία πλαστικών και μόνο και λίγο στα καλλυντικά. Οι αριθμοί όμως δείχνουν ότι η βιομηχανία ελαστομερών (θερμοπλαστικό υλικό που παρουσιάζει ελαστικές ιδιότητες με καουτσούκ) όπως επίσης και οι κατασκευαστές χρωμάτων και βερνικιών θα πρέπει να αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους και να διερευνηθούν τα προϊόντα τους και η παραγωγική διαδικασία. Η υποδιαίρεση σε τρεις τομείς δείχνει, ότι οι αποβολές από την βιομηχανική μεταποίηση (14%) βρίσκεται πολύ πίσω από τις αποβολές της ιδιωτικής κατανάλωσης και μεταποιητικού τελικού χρήστη (24%). Το σημαντικότερο από όλα είναι ότι ο τομέας μεταφορές-κυκλοφορία, υποδομές και κτίρια που και οι τρείς μαζί συνιστούν το 62% των συνολικών αποβολών!

Πηγή: Bertling, Jürgen., Bertling, Ralf., Hamann, Leandra., Kunststoffe in der Umwelt, Ursachen, Mengen, Umweltschicksale, Wirkungen, Lösungsansätze, Empfehlungen. 21. Juni 2018, Im Internet verfügbar: publica.fraunhofer.de, Fraunhofer Institut, Umsicht, 2018

---

[1] E-Mail-Ερωτηματολόγιο σε ca. 250 επιστήμονες του Fraunhofer-Instituts UMSICHT, συμπληρωμένη με μια επι πλέον από ειδικούς και ερασιτέχνες(n = 142) όπως επίσης και συζητήσεις στα πλαίσια συναντήσεων με τους συνεργάτες που χρηματοδότησαν τη μελέτη.

[2] Η μείωση λόγω της υποχρέωσης του κατασκευαστή δεν έχει ακόμη εξεταστεί.

[3] Παρά το γεγονός ότι είναι υψηλού μοριακού βάρους και τήξης, η άσφαλτος δεν εμφανίζεται στις στατιστικές για τα θερμοπλαστικά. Από τη σκοπιά των συγγραφέων αυτής της μελέτης, θεωρείται ωστόσο, από μια προοπτική μελλοντικού προσανατολισμού να συμπεριληφθεί στη συζήτηση.

[4] Τα δεδομένα από τις πηγές μετατράπηκαν στην ταξινόμηση που έγινε στην παρούσα μελέτη

Άλλες πηγές ερευνών: Lassen et αl. (2015). Essel et al. (2015), Sundt et αl. (2014), Magnusson et αL. (2016). Boucher και Friot (2017).

Νέα ενεργοβόρος βιομηχανία: Bitcoin και ενεργειακή κατανάλωση.Διάβασμα σε 0,5'

Η εξόρυξη των bitcoins καταναλώνει περισσότερη ενέργεια από ότι η Δανία σαν χώρα σε 6 μήνες.

Από την μία συναντιούνται για το πώς θα μειώσουν το φαινόμενου του θερμοκηπίου στον πλανήτη και από την άλλη…


Οι ερευνητές προειδοποιούν το συνεπακόλουθο περιβαλλοντικό κόστος της τεράστιας ποσότητας ενέργειας που απαιτείται για την ψηφιακή εξόρυξη των bitcoins. Το 2018, η παραγωγή κρυπτονομισμάτων θα καταναλώνει περισσότερη ενέργεια από ότι η Δανία καταναλώνει, δήλωσε ο Max Krause του Ινστιτούτου Oak Ridge για την Επιστήμη και την Εκπαίδευση. «Έχουμε μια εντελώς νέα βιομηχανία που καταναλώνει περισσότερη ενέργεια ετησίως από πολλές χώρες».
Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσίευσαν ερευνητές συνεργάτες του Krause στο περιοδικό Nature Sustainability τη Δευτέρα, η εξόρυξη bitcoin μόνο κατανάλωσε 30,1 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας μέχρι τα μέσα του τρέχοντος έτους. Σε σύγκριση, η Δανία είχε συνολική κατανάλωση ηλεκτρικού ρεύματος 31,4 δισεκατομμύρια κιλοβατώρες το 2015.
Για κρυπτονομίσματα όπως το Bitcoin, οι λογιστικές διεργασίες είναι κρυπτογραφημένες σε μια αποκεντρωμένη βάση δεδομένων - το αποκαλούμενο blockchain. Αυτό απαιτεί όλο και περισσότερη υπολογιστική λειτουργία. Οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει σε αυτούς τους υπολογισμούς και αμείβεται αντιστοίχως σε μετοχές της Bitcoin. Αυτό δημιουργεί τα λεγόμενα νέα "κέρματα" - η διαδικασία αναφέρεται επομένως ως εξόρυξη.
Ωστόσο, αυτή η εντατική διαδικασία τώρα και αρκετό καιρό κυριαρχείται από επαγγελματίες. Περίπου τα μισά από τα λεγόμενα αγροκτήματα Bitcoin βρίσκονται στην Κίνα, σύμφωνα με τη μελέτη. Η απαραίτητη ενέργεια παράγεται εκεί σε μεγάλο βαθμό από τον άνθρακα!!
Ο Ολλανδός De Vries κατά τον υπολογισμό του ανώτατου ορίου κατανάλωσης ενέργειας έως ότου να μην συμφέρει να γίνεται εξόρυξη για οικονομικούς λόγους - για παράδειγμα εξαιτίας του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας, βρήκε7.67 Gigawatts, δηλαδή λίγο λιγότερο από ότι καταναλώνει η Αυστρία (8.2 Gigawatts). Αυτή η μονάδα  θα μπορούσε να επιτευχθεί ήδη το 2018, εκτιμά ο Vries.
Για την έρευνά τους, ο Krause και ο συν-συγγραφέας Thabet Tolaymat υπολόγισαν επίσης πόση ενέργεια σε Megajoule χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα bitcoin. Το αποτέλεσμα: η ενέργεια για παραγωγή ενός από τα ψηφιακά κέρματα είναι μεγαλύτερη έως και τρεις φορές από ό, τι για την εξαγωγή χρυσού, πλατίνας ή χαλκού. Μόνο στην εξαιρετικά ενεργειακή παραγωγή αλουμινίου η ισορροπία είναι ακόμη χειρότερη.

(Μέρος Ι) Οι φευγάτοι της ελίτ και της διανόησης και η συμπολιτευτική τους πορεία, Διάβασμα σε 5’

Οι φευγάτοι της εlit^[1] και της διανόησης(Ι): όλο και περισσότερο πλησιάζουν μεταξύ τους.

 

Περιεχόμενα

1. Mundus vult decipi, ergo decipiatur(Ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ' τον λοιπόν να εξαπατηθεί.)

2. Η οικονομική και πολιτική φευγάτη Elit

3. Ποια η σχέση της πνευματικής δραστηριότητας, της τέχνης του πολιτισμού γενικότερα προς το σημερινό κόσμο?

4. Μπερδεμένοι πολίτες

5. Ο πολιτικός ναρκισσισμός και η άγνοια να διερευνούν.

6. Η αποσταθεροποίηση της τοπικής κοινωνίας λόγω του ηδονισμού τους

7. Πολιτιστική έκσταση στη θέση της πολιτισμικής εγρήγορσης απέναντι στο κατασταλτικό χαρακτήρα της εξουσίας

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις ήταν ένα προηγούμενο κείμενο σχετικά με την άνετη και ακίνδυνη ‘σπιτική ή οικιακή  διανόηση’, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗς ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑς ΠΟΛΛΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ.

 

Αναρωτιόμαστε λοιπόν, ενεργεί ο ζωγράφος, ο μουσικός ο συγγραφέας ο επιστήμονας, ο παιδαγωγός, αντιπολιτευτικά πολιτικά ή συνεργάζεται με το κατεστημένο με κάποιο τρόπο υποστηρίζοντας, ότι η δουλειά του είναι καθαρά δουλειά τέχνης και πολιτισμού, επιστήμης, παιδείας – δηλαδή τέχνη για την τέχνη, μουσική για τη μουσική, πολιτισμός για το πολιτισμό μόνο, και δεν επιτρέπεται να την χαρακτηρίσει κάποιος, ότι έχει και πολιτικό αντίκτυπο?  

 

Συμβάλλει σε όλα τα σημερινά και επερχόμενα δεινά της κοινωνίας και ανθρωπότητας ή πως λειτουργεί? Συνδράμει ή αντιπολιτεύεται? 

 

Υπάρχει ουδετερότητα της πολιτισμικής σφαίρας και της διανόησης στη κοινωνία μας όσο αφορά την πολιτική τους τοποθέτηση/παρέμβαση όπως και η επιστήμη π.χ. απέναντι στην ηθική ή όχι? Και εδώ ας κάνουμε μια ερώτηση προς έναρξη διαλόγου. Ποιός από την πολιτειακή βάση incl. των διανοουμένων ασχολείται σήμερα με τη υπαρκτή και αυξανόμενη φτώχεια και την επισφαλή καθημερινότητα χιλιάδων συμπολιτών, ή την έλλειψη χώρου για αξιοπρεπές κατοικείν και κινητικότητα και ουχί κτίζειν ή σταθμέυειν το ΙΧ, των πολιτών στις πόλεις?

1. Mundus vult decipi, ergo decipiatur (για την ελίτ τα λατινικά)

Περπατάς και συναντάς ανθρώπους ανταλλάσσετε δυο ‘κουβέντες’, φτάνετε στο επίμαχο σημείο της συζήτησης, όχι του ΠΑΟΚ, της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ ή του Ολυμπιακού, αλλά στο ότι ο κοσμάκης δεν παίρνει είδηση τι συμβαίνει στο διπλανό του και σου απαντούν οι περισσότεροι: «Ξέρεις γιατί? Γιατί καθόμαστε όλοι στο καναπέ μας?»
Και δεν διαχωρίζουν το εαυτό τους από τους «όλους». Όχι! Κάπου το βλέπουν στον καθημερινό τους καθρέπτη αλλά δεν το συνειδητοποιούν. Μάλλον το εξορκίζουν! Ακόμα και ψευροαριστεροί(σήμερα ως επι το πλείστον στα αυτονονομαζόμενα αριστερά κόμματα)  αλλά κάργα νεοφιλελεύθεροι πλέον της upper class και της οικονομικά εξασφαλισμένης κοινωνικής τάξης. Υπάρχουν λόγοι ανησυχίας για να έρθουν σε αυτό το σημείο. Δεν συνειδητοποιούν την επικινδυνότητα της άκρας δεξιάς και του δεξιού λαϊκισμού, γιατί  

 

δεν αφήνουν να έρθει κοντά τους και να τους χαλάσει την ελάχιστη ακόμα ασφάλεια βολή και ηρεμία που έχουν ή θεωρούν ότι έχουν.

 

Ελπίζουν ενδόμυχα στο αύριο. Θα τους συμβεί αυτό μέχρι αύριο ή θα τη γλυτώσουν και έτσι λέμε "καλή συνέχεια" στη καθημερινότητα μας?

Ακόμα και η πολιτική και οικονομική ελίτ έχει τους λόγους της να αντιδράσει στο τέλμα του νεοφιλελευθερισμού, μετά από την εμφάνιση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, γιατί είναι εμφανές το τέλος του, αλλά τι έπεται? 

Και το πιο αισιόδοξο σενάριο αντίδρασης θα μπορούσε να ήταν, οι οικονομικές ελίτ και οι υποστηρικτές τους στα  και με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης(που κάποιος τους ονομάζει και fake αναπαραγωγούς καινοτόμων ιδεών) σε άτυπη συνεργασία με την πολιτική ελίτ να συνειδητοποιούν σιγά σιγά, ότι ενώ ο νεοφιλελευθερισμός έχει εξυπηρετήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα τα συμφέροντά τους, δεν θα το πράξει εάν ανοίξει ο δρόμος για άλλον, ένα πιο ριζοσπαστικό εθνικισμό και λαϊκισμό, τον "απαλό φασισμό"^[2].

Στην πλανητική του τροχιά βρισκόμαστε σήμερα, που γέννησε και συντηρεί χρόνια τώρα όχι μόνο η δεξιά με την πολιτική της ελίτ αλλά και η ακόμα ονομαζόμενη και υπάρχουσα – στο τελευταίο 20% της εκλογικής βάσης- σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, μαζί με την ναρκισσιστικά αυτοπροσδιοριζόμενη αριστερά, όπως αυτή της Ελλάδας[βλέπε επίσης δεξιό λαϊκισμό με ρατσιστικά στοιχεία στην Ευρώπη, δικτατορία του μετά-προλεταριακού σκλάβου στη Κίνα, ολοκληρωτισμό του Münchhausen στις ΗΠΑ, και στρατιωτικό φασισμό στην Λατινική Αμερική].

Αυτός ο αναχρονισμός ελπίζουμε να διαταράξει σημαντικά την παγκοσμιοποιημένη επιχειρηματική δραστηριότητα, για να αντιδράσει προπάντων η οικονομική ελίτ. Η πολιτική θα ακολουθήσει θέλει δεν θέλει στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι μια νομενκλατούρα της υφής της.

Στον πολίτη τώρα. Αρκεί το ναρκισσιστικό «Ego sum, qui sum», το οποίο το λένε σήμερα συνέχεια οι νέοι και εννοούν πολλές φορές ακόμα και το ξεκατίνιασμά τους, αλλά και όχι μόνο αυτοί. Εννοούν ότι δεν είναι ικανοί να αντισταθούν στην πίεση εκπλήρωσης καθαρά υποκειμενικών στόχων υπερβολικής διαβίωσης και μόνο, αλλά επί πλέον και  με πολλά χρήματα. Συνήθως συνοδεύεται και από μια απλή απασχόληση, ούτε καν ενασχόληση με τα κοινά, δηλαδή να βλέπεις π.χ. το απογευματινάδικο ή πρωινάδικο κάθε ... ή να παραπονιέσαι σε πηγαδάκια για την κατάσταση της γειτονιάς σου ή να αγανακτείς με μια τζούρα από το drug των («αντί»)-κοινωνικών -λεγόμενων- μέσων επικοινωνίας, αγγλιστί Social Media. 

 Μήπως χρειάζεται ίσως να παρατηρήσεις και να περπατήσεις και «πέρα από το κοτέτσι-φράχτη» σου, για να δεις 

 

τι μπορεί να θέλεις στο μέλλον να πραγματώσεις σαν μέλος μιας κοινωνίας και σαν άτομο και όχι τι θέλεις να είσαι σήμερα?

 

Μήπως η τότε επιδιωκόμενη χειραφέτηση της κοινωνίας της Γαλλικής  Επανάστασης είναι σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε τα τελευταία 40 χρόνια?

2. Η οικονομική και πολιτική φευγάτη Elit
 

Η άρχουσα τάξη γίνεται όλο και περισσότερο μια κλειστή κοινωνία, ένα ελιτίστικο Ghetto. Βλέπε σε τοπική κλίμακα Ηράκλειο Κρήτης, Δημαρχία & Co με Αντιδήμαρχο καταδικασμένο από δικαστήριο για  χρέη σε ιδιώτες. Δεν την κουνάει τίποτα. 

 

Από τη άλλη, η αλήθεια δεν είναι κάποια ουδέτερη έννοια άνευ κοινωνικών συνεπειών και επιπτώσεων. Φαίνεται ότι εδώ στους συγκεκριμένους κύκλους οι μεν ενδιαφέρονται για την συμπολιτευτική τους πορεία και εξασφάλιση της υπερβολικής διαβίωσης(Living in Excess) και κυριαρχίας επί των πάντων πλέον, οι δε άλλοι -και προφανώς η πλειονότητα αυτών- συμπολιτεύονται λόγω των αξιωμάτων και προνομίων τις περισσότερες φορές, χωρίς να κατανοούν ή να μη θέλουν να αντιμετωπίσουν την υφή του προβλήματος. Μνησίκακοι έχουν γίνει γιατί η μέχρι σήμερα ιδεολογία τους ή η ανικανότητά τους δεν τους επέτρεψε να κάνουν ότι θέλουν. Και εδω βλέπε Αντιδημαρχία Ηρακλείου.

Ότι δηλαδή, ο κατασταλτικός χαρακτήρας της εξουσίας και ο «ψεύτης ντουνιάς», που τραγουδούσαν οι λούμπεν στα χρόνια τους μεσοπολέμου και αργότερα, είναι ορατά και ευδιάκριτα γεγονότα. 

 

Δεν μπορούμε να γυρίζουμε το βλέμμα μας αλλού προς άλλη κατεύθυνση, επειδή π.χ υπάρχουν συσσίτια, κοινωνικά παντοπωλεία, στέκια μεταναστών και σπίτια αστέγων, όπου υπάρχουν. Καθαρά εργαλειοποίηση του προβλήματος.

"Παλαιότερα στην οικονομική Elit, το 80% προερχόταν από το 2% του πληθυσμού. Το αντίστοιχο ποσοστό στην πολιτική Elit ήταν, ότι περίπου τα 2/3 προερχόταν από τον κανονικό πληθυσμό. Τις τελευταίες δεκαετίες η κατάσταση έχει αλλάξει: τα 2/3 της πολιτικής Elit προέρχονται από το 4% του πληθυσμού. Οι σχέσεις τους έχουν αλλάξει τελείως και έχουν έρθει πλησιέστερα η μία ελίτ στην άλλη. Αυτό σημαίνει ότι οι κυρίαρχες τάξεις γίνονται όλο και περισσότερο αδιαφανείς, όλο και πιο ομογενοποιημένες."

 

Ο Hartmann^[3] έδειξε μέσα από έρευνες , ότι στην οικονομική Elit, ανεξάρτητα από την εκπαίδευση τους, βρίσκονται οι υψηλότερα αμειβόμενοι και μάνατζερ, και προέρχονται από το 5% του πληθυσμού.

"Ο πληθυσμός, ο λαός, περιμένει από αυτούς εκεί πάνω να μπορέσουν να κατανοήσουν το πρόβλημα αυτών εκεί κάτω." 

Όμως έχει αποδειχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, ότι ένα πτυχίο ή ένα μεταπτυχιακό, ή το να προέρχεσαι από οικογένεια πολιτικοκομματικά γνωστή μιας πόλης, ή απο τζάκι, δεν εγγυάται ότι μπορούν να κατανοήσουν το πρόβλημα του λαού. “Συνήθως προσπαθούν να το δουν μέσα από την προοπτική ενός τούνελ όπως κάνουν οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί” [Weltzer, 2018]. Και εδω τρανταχτό παράδειγμα το Ηράκλειο αλλά και η Θεσσαλονίκη.
 
Και  το τεράστιο πρόβλημα σήμερα είναι:  

• Οτι οι άκρα δεξιοί οι λαϊκιστές ισχυρίζονται, εσφαλμένα βεβαίως, ότι είναι οι εκπρόσωποι της αληθινής λαϊκής βούλησης απέναντι στο κατεστημένο αλλά και απέναντι σε αυτούς τους φευγάτους Ελίτ.
• Εκτός από την αδιαφάνεια τους, τους προσάπτουν και την προσπάθεια που κάνουν για μια άνιση κατανομή των εισοδημάτων. Ενώ δεν υπάρχει περιουσία στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού συσσωρεύεται σε όλο και λιγότερους περισσότερη περιουσία και ιδιοκτησία. 
• Όμως τώρα πλέον οι αυτοχρησμένοι αριστεροί εκσυγχρονιστές, οι hard brave των αδίκων  της κάστας τους ισχυρίζονται ότι αυτοί είναι οι αληθινοί εκπρόσωποι της πραγματικής βούλησης των πολίτων. Ούτε καν αναφέρονται πλέον στη λέξη "λαϊκή βούληση".
  

Με συγκεκριμένες φράσεις οι νεοφιλελεύθεροι κατάκτησαν κατ’ αρχήν το κόσμο: Εάν αφήσουμε να λειτουργήσει η αγορά θα έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα, και θα πρέπει να παραμείνουμε εκτός αγοράς σαν κράτος, γιατί αυτή η κατάσταση θα μας οδηγήσει στο ότι το βιοτικό επίπεδο θα αυξηθεί για όλους. Σίγουρα όμως δεν εννοούσαν όλους από ότι φάνηκε.

Συνεπάγεται ότι εδώ χρήζει το ζητούμενο μιας λύσης^[4]:
A. 

χρειαζόμαστε την επίτευξη μιας συναίνεσης για να, και να σταματήσουμε τον ξέφρενο καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού.   

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αντιστραφεί η σχέση: επιβαρύνεις τους κάτω και ελαφρύνεις τους πάνω, και

B. 

η κοινωνική “επιστράτευση”της πολιτικής ελίτ πρέπει να αλλάξει. 

 

Προς το παρών μπορεί να γίνεται αυτό, λίγο αργότερα όμως μάλλον όχι. Θα είναι πολύ δύσκολο εάν, από τις άκρα δεξιές δυνάμεις συνεχίζονταν η προώθηση, της υπάρχουσας εκφραζόμενης καχυποψίας απέναντι στη κυριαρχούσα και επικρατούσα ελίτ.

Μπορεί η πολιτική ελίτ να δει την πολιτική από την ματιά ενός «λιγότερου Εγώ»? 

 

Τα λεγόμενα πλουραλιστικά υποκείμενα έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον πολιτικής στράτευσης στη κοινωνία. Αυτό το ενδιαφέρον εκφράζεται σήμερα διαφορετικά: ναι με στράτευση αλλά και με συμμετοχή. Και δεν ομιλούμε εδώ για συμμετοχή με αγορά προϊόντων διατροφής και τοποθέτηση στο καλάθι του ΣΜ για να τα διανέμει η εταιρεία π.χ. σε πρόσφυγες ή σε άπορους. Εδώ γίνεται μνεία για ένα μετασχηματισμό της πραγματικής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων σε ένα πραγματικό δικαίωμα συμμετοχικής έκφρασης.^[5]


3. Ποια η σχέση της πνευματικής δραστηριότητας, της τέχνης του πολιτισμού γενικότερα προς το σημερινό κόσμο, o οποίος αναμφίβολα είναι κακός.

Από πρώτη ματιά προκαλεί σύγχυση και είναι άβολη η ερώτηση, καθώς σιωπηρά ή ακόμα και κατηγορηματικά μας οδηγεί, μας πιέζει, στο να αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα που κανονικά, είτε βρισκόμαστε από τη μεριά του δέκτη είτε από τη μεριά το αποδέκτη, και δεν θα προτιμούσαμε να ασχοληθούμε:

 

 “δηλαδή να ασχοληθούμε με το ποια είναι η αξία και η σημαντικότητα των δράσεων μας, τις οποίες αφιερώνουμε στη ζωή μας”[Geoffroy De Lagasnerie ].

Επειδή στη ζωή συνήθως τυχαίως βρισκόμαστε σε αυτόν ή τον άλλο τόπο και διαβιώνουμε, δεν πρέπει να υπάρχει ηθικό(η επιστημονική διερεύνηση και ενασχόληση με την ηθικολογία), ή ηθικολογικό-moral (ρυθμιστικό σύστημα διαβίωσης σύμφωνα με τη κουλτούρα, γι’ αυτό επειδή υπάρχουν διαφορετικά συστήματα κουλτούρας υπάρχουν και διαφορετικά morals)^[6] καθήκον να στρατευόμαστε και να παρεμβαίνουμε στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα?

Κανονικά δεν υπάρχει κάποια οντολογική ευθύνη απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν στο κόσμο, τα κακά. Όμως από τη στιγμή που γράφεις σκέπτεσαι καλλιτεχνείς, κατασκευάζεις, δημοσιεύεις, ερευνάς  ή είσαι πολιτισμικά δραστηριοποιημένος, αλλάζουν όλα. Ανήκεις στους παραγωγούς ιδεών πλέον, στους ανθρώπους που διαχέουν discurs, με άλλα λόγια σε αυτούς που θέλουν να συμμετέχουν στην διαμόρφωση της πορείας του κόσμου. Τη συγκεκριμένη στιγμή έχουν αποφασίσει να στρατευτούν όλοι αυτοί (Engaged στην Αγγλική).   

Έτσι λοιπόν δεν μπορούμε πλέον να αποποιούμαστε και να αρνούμαστε την πολιτική ιδιότητα της ενέργειάς μας.

Άρα οτιδήποτε προέρχεται από τους συγκεκριμένους κύκλους δρα πολιτικά, αλλά υπό δυο διαφορετικά πρίσματα: συμπολιτευτικά ή αντιπολιτευτικά. Το τι θα είναι από τα δύο εξαρτάται από την ηθική του δέκτη!

Και εδώ βλέπουμε πλέον σήμερα από πρώτη ματιά, ότι οι διανοούμενοι συνδράμουν συμπολιτευτικά στη διαμόρφωση της πορείας της κοινωνίας τους - σαν μικρογραφία του κόσμου στο συγκεκριμένο παράδειγμα- και στα όποια δεινά που η σημερινή κοινωνία υφίσταται.

4. Μπερδεμένοι πολίτες

Πλανάται μια αίσθηση, ότι εκτός της πίεσης να μπουν σε μια ελάχιστη οικονομική κανονικότητα και να μειώσουν τις μέχρι σήμερα υπερβολές διαβίωσης, η έλλειψη του μέχρι προσφάτου αυτονόητου και της κανονικότητας της καθημερινότητας μέσω των βασικών αξιών της κάθε εθνικής ή περιφερειακής ή τοπικής κοινωνίας έχουν μπλοκάρει τους πολίτες. Και σε αυτό δεν αποκλείονται οι διανοούμενοι, καθώς πολίτες και αυτοί με ανάγκες, όμως πολλές φορές διαφορετικής υπερβολής από αυτές άλλων κοινωνικών στρωμάτων, απλά για να αισθανθούν πολλές φορές μεσοαστοί ala grecque, διαφορετικοί από το κοινό.

Μπορούμε να το συγκρίνουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα στη κοινωνία, με την μετάλλαξη της κοινωνίας στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού. 

Εκεί όπου ο υπαρκτός σοσιαλισμός εξουσίαζε με την υπόσχεση της συνολικής φροντίδας για όλους, τώρα πια οι ατομικές τύχες πρέπει να σταθούν στα πόδια τους.^[7] Τους τράβηξαν μετά το χαλί κάτω από τα πόδια. Κάποιοι, από αυτούς,  αυτοί που πίστεψαν στην παγκοσμιοποίηση τα καταφέρνουν. Σίγουρα η πλειονότητα των κοινωνιών, οι άλλοι, είναι στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

 
5. Πολιτικός ναρκισσισμός και η άγνοια τους να διερευνούν με παράδειγμα το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης

Ας πάρουμε κάτι που θεωρείται ότι λειτουργεί δημοκρατικά: Στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης κάθε Δευτέρα- τουλάχιστον όσο είμασταν εκεί παρόντες σαν ακροατές- δεν θα ακούσει κάποιος τη λέξη κοινωνική ανισότητα. Σαν να μην υπάρχει στη πόλη αυτή. Δεν υπάρχει γνώση γι’ αυτό. Υπάρχει όμως οικοδόμημα (Konstrukt) που τα καλύπτει όλα. (Βλέπε παραπάνω, πρώτη παράγραφος Κεφάλαιο 2)

Συμπληρωματικά, όποια αντιπολίτευση γίνεται, τις περισσότερες φορές καταλήγει σε αστειάκια και γέλια για να μη χαρακτηρισθεί ο ίδιος ο ενάγων υπερβολικός ή βλάκας και να μη πληγωθεί ο εναγόμενος από τις δήθεν σκληρές παρατηρήσεις της θεωρούμενης αντιπολίτευσης.
 

Όχι, πραγματικά θα καταλάβεις αν πας 2-3 φορές και τους ακούσεις αλλά και αν παρατηρήσεις και τη γλώσσα του σώματός τους, ότι όλοι μιλούν για την ατομική τους ανισότητα και κατ’ επέκταση, την προσπάθεια της ατομικής τους αναγνώρισης η οποία αποσκοπεί στο τέλος σε μια ίδια πολιτισμική ηγεμονία. 

 

Κοινωνικά η λέξη “ανισότητα” τους είναι άγνωστη και γι’ αυτό δεν μπορούν να την αντικειμενοποιήσουν αλλά μόνο να την εργαλειοποιήσουν μπορούν.

Και ας πάρουμε ένα παράδειγμα της πόλης της Θεσσαλονίκης πριν απο 3 έτη. Η Αντιδημαρχία πολιτισμού της πόλης είναι ένα καταθλιπτικό παράδειγμα, για το που βαδίζουμε αν αφεθούμε στο κόσμο των «ψευτοκουλτουριάρηδων» όπως τους αποκάλεσε πρόσφατα μερικούς από αυτούς ο αποβιώσας ποιητής κ. Χριστιανόπουλος, όσα και να του έχουν προσάψει  οι Θεσσαλονικείς. 
Αναφερόμαστε μόνο στα γνωστά «Δημήτρια». Δεν αναφερόμαστε στους εξωτερικούς συντελεστές του θεσμού. Ακόμα και άτομα από την κάστα τους, κάποιοι έξυπνοι πολίτες δημότες όμως, δεν θέλουν να ακούσουν για τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται ο συγκεκριμένος θεσμός: «Το ‘χουν κάνει καφενεδάκι τους». Festival pour la festival pour la Bourgoise, για την ελίτ, για τη διανόηση. 

Και εάν πραγματικά υπήρχε μια αληθινή διανόηση σε αυτά τα εξουσιαστικά έδρανα...! Αλλά και τα λεγόμενα της Αντιδημάρχου από  το καλοκαίρι του 2017 όταν μάλωναν μέσα στην αίθουσα για το τρόπο ανάθεσης, δεν είναι μη άξια αναφοράς λόγου: «Και εγώ δεν θα μειώσω την ποιότητα του φεστιβάλ [- έλεγε τη λέξη φεστιβάλ και φούσκωνε σαν παγώνι χωρίς ουρά-] για να έρθει περισσότερος κόσμος στις εκδηλώσεις μας». Πολιτισμικός πουριτανισμός αμιγώς έως και culture cancel, ala νέο-εκσυγχρονιστικό κίνημα. Τι έκανες επι «ΚΚΚΑΣΟΡ» (Χαραλάμπης Χαραλαμπίδης ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΣΤΟ ΚΚΚΑΣΟΡ, Ο ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ) -παλαιότερα-μαμά?     

Η εν λόγω κυρία έμπαινε στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου μένα ένα πλαστικό ποτήρι καφέ και ένα στριμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα (σβηστό φυσικά).Και οι περισσότεροι και περισσότερες απο αυτούς ειναι γέννημα θρέμα του ΚΚΕεσ.,  ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο ΠΑΣΟΚ.

 

 

 6. Η αποσταθεροποίηση της τοπικής κοινωνίας λόγω του ηδονισμού τους προέρχεται από την άγνοιά τους για το τι είναι κοινωνία, τι παράγει η κοινωνία.

Υπάρχει μία και μοναδική θέση στη στράτευση των διανοουμένων, και οι της Δημαρχιακής αρχής θεωρούν τους εαυτούς τους διανοούμενους, ο συνταξας του χαρακτηρίζει πολες φορές  είδος "Illuminati".

 

 «Η στράτευση της γνώσης, διότι γνώση σημαίνει αμφισβήτηση»^[8].
Εάν αποποιηθούν αυτή τη στράτευση, συμπολιτεύονται ξεκάθαρα με κάθε μέτρο πολιτικής μιας αυταρχικής και ανέντιμης όπως και ανήθικης εξουσίας.

Όμως γνωρίζουν μόνο τα τετριμμένα , αυτά που σαν υποκείμενο επιτρέπεις να βλέπεις ο ίδιος, τα άλλα όχι. Γι’ αυτό και δεν έρχονται σε επαφή με τη κοινωνία.    

 

Είναι και πρέπει να γίνει η τοπική πολιτική όπως οι κοινωνικές επιστήμες: όσο περισσότερο γνωρίζεις για την κοινωνία, τόσο περισσότερο κερδίζεις μία ξεκάθαρη εικόνα για αυτή, και έτσι αναγκάζεσαι να θέσεις πολλά πράγματα υπό αμφισβήτηση. 

   

"Η κοσμική αλήθεια είναι η ψευτιά του κόσμου".^[9]

Η ίδια η πολιτική πρέπει να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της 

για να γνωρίζει την κοινωνία συνέχεια καλύτερα.

 

Πρέπει να διερευνήσεις και να περιγράψεις ex ante(εκ των προτέρων), έστω και επιφανειακά, βαθύτερα το τι κάνει η επιστήμη, τι δεν λειτουργεί σωστά και ποιοι είναι οι λόγοι γι’ αυτό. 

 

Δεν μπορεί όλα να τα θεωρείς θέματα της αγοράς ή θέματα εργολαβίας, που λύνονται μόνα τους. 

  

Μετά που θα συμβεί η καταστροφή, προσπαθείς να αμβλύνεις τις γωνίες σου, όπως αδιαλείπτως κάνουν οι λεγόμενοι «πεφωτισμένοι» της ΤΑ αλλά και της κεντρικής εξουσίας.

Ο Lasch^[10] τονίζει, ότι 

"η νέα ελίτ, που παρατηρείται, δεν ταυτίζεται πλέον με το ήθος της εργασίας και την ευθύνη για ευημερία, αλλά με μια κοσμοθεωρία που αναγνωρίζει τον ηδονισμό και την αυτοεκπλήρωση ως τις ανώτερες αξίες.

  

Ουδεμία σχέση με τις αρχές της παλαιάς αστικής τάξης. 

 

Ναι μεν συνεχίζει αυτή η ελίτ και διαχειρίζεται π.χ.  Ιδρύματα, σχολεία και θεσμούς γενικότερα για το συμφέρον της ατομικής ιδιοκτησίας (εταιρική ιδιοκτησία σε αντίθεση με την επιχειρηματική ιδιοκτησία), όμως αντικαθιστά την οικοδόμηση της προσωπικότητας με την ανοχή(!),  

• τη παρηγοριά της ψυχής με την ψυχοθεραπεία της,  
• τη τυφλή δικαιοσύνη μέσω της θεραπευτικής δικαστικής δικαιοσύνης, 
• τη φιλοσοφία μέσω της κοινωνικής επιστήμης, και το κύρος(authority) κάποιου, με ένα πραγματικό ανορθολογικό κύρος κάποιων επαγγελματιών εμπειρογνωμόνων", τους γνωστούς 'παν-πανέξυπνους^'[11]

Αυτός ο πολιτισμικός ναρκισσισμός ο οποίος ξεκίνησε από την σεξουαλική επανάσταση και την απελευθέρωση του φερόμενου ως αληθινού έρωτα απέναντι σε κάθε θεσμικό πλαίσιο κανονικοποίησής του, είναι αυτός που έγινε σεξουαλικά εχθρικός και πέρασε και τόσο γρήγορα στη σεξιστική^[12] παρενόχληση και βιασμό και τη «μετασεξουαλικότητα».^[13]  

 

Είναι ακριβώς όπως οι αγώνες για την απελευθέρωση του λόγου και της ομιλίας στη νεωτερικότητα που μετά ήρθαν οι μετανεωτερικές φωνές για έλεγχο και λογοκρισία,^[14] και που ισχύει ακόμα στη πολιτική σκήνη σε όλες της τις μορφές, από τη μεγάλη Βουλή μέχρι και μικρή βουλή, το καφενείο, από το κρατικό Θέατρο μέχρι συνεργατικό θέατρο, από συνεταιριστικές επιχειρήσεις μέχρι και χώρους εκμάθησης ταε κβο ντο, φοιτητικές εστίες, start ups κλπ.

Από τη άλλη η αντιπολιτευτική πλευρά των διανοουμένων έχει φτάσει τα όρια της, από ότι φαίνεται. Προσφάτως ρωτάμε κάποιο νέο σε ηλικία  δημοσιογράφο (της εξωκοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης) μέσω mail, αν θα μπορούσε ίσως να προβληθεί στη πολιτειακή βάση –στη μάζα δηλαδή- κάπως περισσότερο μια άγνωστη πτυχή ενός κινήματος που αντιστέκεται έστω και τυπικά σε ένα κοινωνικό πρόβλημα, καθώς δεν γνωρίζει η μάζα απολύτως τίποτα; Και εάν το θεωρεί ότι μπορεί να γίνει ή δεν έχει νόημα. Κι η απάντησή του ήταν με λίγα λόγια: «Ξέρετε σε ποιον απευθύνεστε και με τι προσβλητικό τρόπο το κάνατε.» “Ωχ! “ Ήταν η εσωτερική μας αντίδραση.

Και για ποιo λόγο αντέδρασε έτσι? Επειδή στο παρελθόν πριν από μερικά  χρόνια είχε ασχοληθεί με το θέμα, μέσω ενός Reportage. Έχουμε χάσει κάθε ίχνος ευγένειας στην επικοινωνία και μάλιστα όταν πραγματικά ρωτάς εξονυχιστικά και συγκεκριμένα για να μην υπάρξει παρεξήγηση. Και εάν υπάρχει περίπτωση τέτοιας παρεξήγησης, ρωτάμε… ρωτάμε που να πάρει– αυτό μου έμαθαν- «πώς το εννοείτε.»

Και τώρα οι της πολιτικής ελίτ έρχονται ως Απόστολοι της ηθικής, με παραπλανητικές θέσεις για θέματα που δεν είναι το ζητούμενο σήμερα, δεν μας καίει, είναι όμως το σύμπτωμα της πολιτικής που υιοθετούσαν χρόνια τώρα με σιωπή για να κρατήσουν το αγιοστέφανο σταθερό επί κάρας: «Μετά και από την παρέμβασή της που αφορά σε τηλεοπτικό σποτ του “11880”, η Γενική Γραμματεία για την Ισότητα των Φύλων προσφεύγει ξανά στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, αυτή τη φορά κατά του Next Top Model που προβάλλεται μέσα από την συχνότητα του …». Ο θύτης αυτοπροσδιορίζεται και παρουσιάζεται και σαν θύμα πλέον. “Σου χρωστάω, είσαι κλέφτης” έλεγε ένα φίλος παλιά (πρόσφατα απεβίωσε Κ. Καλφόπουλος)  για να μου χαρακτηρίσει τη παράνοια με την οποία αντιμετωπίζουν διάφοροι την καθημερινότητα.


7. Πολιτιστική έκσταση στη θέση της πολιτισμικής εγρήγορσης απέναντι στο κατασταλτικό χαρακτήρα της εξουσίας. 

 
Και εδώ έχουν οι διανοούμενοι δύσκολο έργο, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν και να αντικειμενοποιήσουν αυτή τη διάφορά που υπάρχει ανάμεσα στη πραγματικότητα της ζωής μέσα στις κοινωνικές ομάδες αλλά και του αναπτύγματός τους από τη μία, και το τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ζωή τους από την άλλη^[15]. Σε αυτή την διαφορά συνίσταται η ψευτιά του κόσμου.

Και σαν παράδειγμα. Έχουμε μπερδέψει δυο λέξεις: πολιτιστική δουλειά και πολιτισμός. Η πρώτη αναφέρεται σε ενέργειες ενασχόλησης του κοινού – σήμερα έχει υποβαθμιστεί μόνο σε tittytainment- η δεύτερη είναι διαχρονική και δημιουργεί συντηρεί και ελκύει δημότες για πολιτισμό, ο οποίος είναι το αντίβαρο, ο αντίποδας της κατασταλτικής εξουσίας.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης "φέρνει τον πολιτισμό κοντα στον πολίτη" με κάλυψη των ΚΑΦΑΟ ΔΕΗ και ΟΤΕ με πλαστικοποιημένα έργα καλλιτεχνών

 

Παρεμπιπτόντως,  όσο αφορά την πόλη της Θεσσαλονίκης, Για να μη φανεί δε εξόφθαλμα το τι συμβαίνει, υπάρχει και μια ενστάλαξη της οικονομιστικής πορείας, του Δημάρχου με πολιτιστικές εκδηλώσεις σε τέχνες αλλά φυσικά και σε πολλά χαζοθεάματα (tittytainment)[Αγγλοσαξονική επεξήγηση: “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντος]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “ από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinskio ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (απεβίωσε 29.5.2017).

Σήμερα, προσπαθεί ο Δήμος τουριστικά μέσω μιας αγοραίας εξωστρέφειας προς Βαλκάνια και ανατολικά με tourist senior guide το Δήμαρχο όπως είπε και ο ίδιος [«Χρειάζεται μια αναδιοργάνωση, ένας φορέας όπου δεν θα μετέχουν οι κρατικοί φορείς. Εάν έχουν έναν καραγκιόζη, σαν και εμένα, να φέρνει κόσμο, εντάξει τότε.» Στην συνάντηση για την τουριστική προβολή του νομού Θεσσαλονίκης στις 20.6.2017, από εφημερίδα http://www.aftodioikisi.gr/. Ή πρόσφατα σε ΔΣ 26.6.2017 « …αφού μ’ αρέσει να πίνω το αίμα των εργαζομένων…», ειρωνική έκφραση) με σκοπό την οικονομική ‘πρόσκαιρη ευημερία’. Που? Μόνο στο εμπορικό κέντρο της πόλης, ενώ όλα τα ΔΔ γύρω από το κέντρο καταρρέουν κοινωνικό-οικονομικά, ας μη μιλήσουμε περιβαλλοντικά.

 

Να πουμε τη λέξη Πατέλες για το Ηράκλειο? 

 

Και από ότι λένε επιχειρηματίες στο κέντρο, μόνο εάν έρθουν τα “Ρωσάκια μεμονωμένα και όχι σε group” έχει και η τουριστική ‘βιομηχανία’ στο κέντρο κάτι να κερδίσει.
Αυτό μας δημιουργεί την εικόνα έκδοσης της πόλης με πολύχρωμα ενδύματα εξωστρέφειας. Αξιότιμε, και ένας πολίτης να βγει να φωνάξει «μας παίρνουν την πόλη μας» έχει αποτύχει το project σας και μόνο αυτό, το δικό σας όχι των πολιτών.

Ο Δήμαρχος Μπουτάρης  ρώτησε στο ΔΣ το σώμα το καλοκαίρι του 2017, στα πλαίσια της συζήτησης για τα Δημήτρια: «Ποιος ήξερε μέχρι χθες ποιος ήταν ο Faber, ξέρει κανείς εεεε»? (το χαρακτηριστικό του το ‘εεεε’ της περσόνας). Και ποιος ο λόγος ενός τέτοιου ερωτήματος? Κανείς δεν απάντησε! Ποιος ξέρει γιατί? Δεν επιτρεπόταν να πει κανείς όμως και «…η φοράδα στο αλώνι» για το ποιος ήταν ο Faber, όταν ο γονιός δεν έχει χρήματα να πάρει σχολική τσάντα στο παιδί του, γιατί τη παλιά την έχει διορθώσει τρεις φορές, ή το παιδί τους δεν μπορεί να πληρώσει το εισιτήριο 1 ευρώ για το «ο μικρός πρίγκηπας».  

 

Οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι χειροκροτούν τα καμώματα της κάστας τους και μόνο. 

 

Σε τι αποσκοπεί αυτή η στρατηγική της καταστολής τόσο ‘κεντρικής’ όσο και ’αυτοδιοικητικής’ εξουσίας δεν τους περνά από το μυαλό, γατί εάν το κάνουν θα μπορούσε να αισθανθούν την πίεση να πάρουν θέση, κάτι που δεν θέλουν.

«Στη δουλειά μου επιδίδομαι και οφείλω να πράττω πολιτικά» για να προστατεύσω την κοινωνική ηθική από την καταστολή της εξουσίας . 

 

Εάν το πει αυτό η Αντιδήμαρχος πολιτισμού τότε πρέπει να φύγει από τη θέση που είναι, διότι ψεύδεται καθώς οι ενέργειές της δεν συνάδουν με τον στόχο κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη(διαβάστε τον μαγνητοφωνημένο λόγο της 21/08/2017 στο ΔΣ, όπου είπε και αυτό το φοβερό, βλέπε παραπάνω) . Εάν όμως έλεγε: «ναι εγώ δεν ενεργώ επιδρώντας πολιτικά στη κοινωνία αλλά μόνο πολιτιστικά»- πολιτισμικά λέγεται συνήθως(αλλά το πολιτισμός είναι δύσκολο εγχείρημα)^[16], τότε πάλι πρέπει να φύγει από αυτή τη θέση γιατί δεν υπάρχει πολιτισμός και διανόηση μόνο για την αυτοσυντήρηση τους– δηλαδή τέχνη για τη τέχνη ή αλλιώς όπως κάποιοι θέλουν να το διαβάσουν, L’art pour l’art- αλλά κάθε ενέργεια έχει πολιτικό αντίκτυπο και αυτό είναι το καθήκον τους.

«Πολιτισμός [συγγραφή, τέχνη, σκέψη, έρευνα, παιδεία] στοχεύουν όχι στον πολλαπλασιασμό της γνώσης σαν τέτοια[…] αλλά στη χειραφέτηση του ανθρώπου από την δουλεία», από κάθε είδους δουλεία. Και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις είσαι συνεργός με το νεοφιλελεύθερο σύστημα το οποίο αυξάνει τις ανισότητες σε ένα ψεύτικο κόσμο. Γιατί αν ανήκεις σε μία από τις δύο κατηγορίες είναι εύλογη η ερώτηση με την οποία όμως δεν θα ασχοληθούμε: «γιατί υπάρχει η ανάγκη από κάποιους να μη (θέλουν να) προσφέρουν»^[17] τίποτα κοινωνικά.

 

Και όμως πρέπει να μάθουμε αυτή την αλήθεια του κόσμου, τη ψευτιά. Να την μάθουμε σαν γνώση, μη κλείνουμε το βιβλίο, και το κοιτάζουμε μόνο απ’ έξω στη βιβλιοθήκη. 

Αυτή τη ψευτιά που πρέπει να γίνει η αντικειμενοποίηση (Objectivation) της αλήθειας πρέπει να την αποσταθεροποιούμε συνέχεια. Μόνο όμως εάν είναι ικανοί οι διανοούμενοι να ξεσκεπάσουν την αρνητικότητα αυτής της ψευτιάς του κόσμου μπορεί να συμβεί αυτό.^[18] 

Εάν όμως πείθεται μόνη της η διανόηση και η ελίτ και προτιμά να μη στρατευτεί και να γίνει συνένοχος για τη διατήρηση ενός συστήματος, τότε αυτό μπορεί να ονομαστεί μια «ανήθικη απόφαση στη συμμετοχή».

---

[1] Elite. Ο όρος κάποτε σήμαινε λεπτό νήμα, αλλά χρησιμοποιήθηκε μετά την Γαλλική Επανάσταση για να αναφερθεί σε ανθρώπους που έφτασαν στην κοινωνική αναγνώριση μέσω των επιτευγμάτων/αποδόσεών τους. Το "Elite" ήταν αρχικά το αντίθετο του πλούτου που το είχε κάποιος από τη γέννησή του. Ελίτ (αρχικά από τη λατινική γλώσσα ή exlegere, το εκλεκτό) κοινωνιολογικά μια ομάδα (πραγματική ή φερόμενη ) πάνω από το μέσο όρο ατόμων με επιδεξιότητες (λειτουργικές ελίτ, παραγωγικές ελίτ) ή κυβερνούν ή ασκούν επιρροή σε κύκλους (εξουσίες εξουσίας, οικονομικές ελίτ) μιας κοινωνίας. Συγκεκριμένα, ο όρος αναφέρεται συνήθως σε πιο καθορισμένες ομάδες ανθρώπων, όπως, η ελίτ της θέσης ή η εκπαιδευτική ελίτ. Απέναντι από την ελίτ είναι οι "μάζες" ή ο "μέσος όρος" (ο "απλός πολίτης").
[2] Schulmeister, Stephan., Das kommende Beben, Zusammenbruch Der Neoliberalismus ist am Ende. Die Frage ist nur, ob er laut oder leise gehen wird. Zwei Szenarien, σε: der Freitag, https://www.freitag.de/autoren/der-freitag/wie-wird-der-neoliberalismus-enden, Τελευταία πρόσβασή μου στις 21/10/2018.
[3] Hartmann, Michael., Die Abgehobenen, Wie die Elite die Demokratie gefährden, 2018 (Πώς οι Ελίτ θέτουν σε κίνδυνο τη Δημοκρατία)
[4] https://www.hr-fernsehen.de/sendungen-a-z/hauptsache-kultur/sendungen/die-abgehobenen---werden-demokratien-von-der-eigenen-elite-zerstoert,video-70296.html?fbclid=IwAR1Y9ixS4JqKtj_NqVX58mZqKMwQmNvUzHpbGKZWVpVZE7ME-x9VrqUb6xA. 31.8.2018
[5] Charim, Isolde., Ich und die anderen, Wie die neue Pluralisierung uns alle verändert, Vlg. Zsolnay. 2018, p. 111
[6] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 13
[7] Βλέπε, Weltzer, H., Wir sind die Mehrheit, Für eine offene Gesellschaft, Fischer, 2017, σ. 83
[8] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 63
[9] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 62
[10] http://www.single-generation.de/usa/christopher_lasch.htm#narzissmus
[11] Der Unterschied zwischen der neuen Managerelite und der alten Besitzelite definiert (...) den Unterschied zwischen dem bürgerlichen Zeitalter, das heute nur noch an der Peripherie der Industriegesellschaft überlebt, und dem neuen therapeutischen Zeitalter des Narzißmus." (S.307)
[12] Η Svenja Flaßpöhler, είναι φιλόσοφος και αρχισυντάκτρια του Philosophie Magazins. Από την διατριβή της σχετικά με την πορνογραφία και το μοντέρνο υποκείμενο έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία όπως αυτό πρόσφατα: Die potente Frau: Für eine neue Weiblichkeit (Ullstein Verlag), Εκεί εκφράζει την θεώρησή της ότι το #metoo δεν προσδίδει στη γυναίκα για να αντισταθεί ανάλογα τις περιπτώσεις την δυναμική αλλά περιμένει πάλι από τους νόμους και από μια κοινωνία ανδρών να τους καθορίσει την νομική ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών βάζοντας αυστηρά πλαίσια στην σεξιστική παρενόχληση. Η νομική πλευρά είναι θέμα κράτους η de facto είναι θέμα ατόμου, και αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει τότε δεν έχουμε καταλάβει και τι θα πει αυτονομία ατόμου.
[13] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ. 58
[14] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation . Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του, Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 102 https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 30/4/2018
[15]De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vgl. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 60.
[16] Ακόμα και μια άλλη Αντιδήμαρχος γνωστή σε άλλη μεγάλη πόλη η Αριστεα Πλέυρη που έχει προταθεί δημοσίως απο πολίτες του Ηρακλείου και απο τον σκηνοθέτη Σμαραγδή να αποπεμφθεί απο το Δήμο, σε μια συνάντηση μου μαι της  το καλοκαίρι του 2018, όταν μιλούσε για πολιτισμό μιλούσε για πολιτιστικά δρώμενα. Δε ανέφερε ποτέ τη λέξη πολιτισμό και φυσικά την διόρθωσα προκλητικά και συμφώνησε ότι είναι λάθος.
[17] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 26
[18] De Lagasnerie Geoffroy, Denken in einer schlechten Welt, Vrlg. Matthes & Seitz, Berlin 2018. σ. 67