Οι διανοούμενοι και η σπιτική τους
ανησυχία
Γιατί δεν
συμβαίνει κάτι τρανταχτό να ξεσκουντηθεί ο κόσμος και να αρχίσει να διεκδικεί
για το μέλλον του, έστω και αυτό των παιδιών του. Φτάνει μια απλή ενασχόληση με τα κοινά ή
χρειάζεται και κάτι «πέρα από το φράχτη». Και όπως μας έγραψε μια cyber γνωστη.O "ΔΗΘΕΝ"(των δήθεν διανοουμένων) καλά κρατεί» σε αυτή τη πόλη που
ζούμε, στη Θεσσαλονίκη.
Το κοινό στο οποίο οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται πάντα συμπαράγεται από εμάς. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , και από τους λαϊκιστές βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού. Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου” [Isolde Charim].
Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών των δεκαετιών 70’ 80’ & 90’είναι εντελώς άσχετες με το ζητούμενο μιας ανοικτής κοινωνίας, με ισότητα και δικαιοσύνη . «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα κατανόησης» για όλα αυτά που τους λέμε[Isolde Charim]. Αυτό είναι σημαντικότερο από κάθε τυφλό κομματικό ας πούμε ακτιβισμό, και άνοιγμα ενός πανό μπροστά σε μια τράπεζα ή απέναντι σε δυο διμοιρίες ΜΑΤ.
Φαίνεται ότι κάθε προγραμματισμένη ενέργεια μέσα από τη δημόσια σφαίρα σε δημόσιους χώρους χρειάζεται τρόπους μετάφρασης, ενός είδους διερμηνείας για το κοινό, για να εισχωρήσει στο κοινό, για να κατανοηθεί από αυτό. Δεν μπορείς να βάλεις ένα χωνί και να τα βάλεις όλα όσα νομίζεις εσύ ότι θέλεις να πεις στο μυαλό του άλλου και να έχει και αυτόματη transformation(μετασχηματισμό) σε ανάλογες βιώσιμες συμπεριφορές στην καθημερινότητά του. Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε γνώση, αλλά και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα.
Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη(ΕΧ) σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη πόλη(Ρmagazin) σχετικά με την εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν “στολίδι” της πόλης:”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.” Τι μπορείς να καταφέρεις με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής ζώνης. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα, να πείτε παιδαγωγικά να σταματήσουν οι πολίτες να… και να προσέχουν σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο etc etc. Αυτό είναι το τετριμμένο γιατί για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές μάλλον και το έχει αποδείξει ο Δήμος.
Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα αυτών που θέλουν να διαχύσουν την επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde Charim]. Ας πάρει ο κάθε ένας μας θέση γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους, αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθεστε κύριοι. Παρεμπιπτόντως δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης.
Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, σχετικά με το τι είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Bout, Aidon, Vugia. Ποιος από αυτούς μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και αξιοπιστία? Και δεν μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την αυθεντία. Κανείς δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το αυτονόητο? Ε κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως το έχεις φτιάξεις και απολιτικ χειραγωγήσει. Συνήθως από την αστική τάξη- που εδώ δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ- και τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία.
Παράδειγμα για το παραπάνω είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και εποικοδομητική είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald Welzer]. Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους εκπαίδευση. Το να έχουμε την ιδέα ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων (facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση αντίδραση είναι κάτι το εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία και πως αντιδρά αυτή. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια, πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά τού σπιτιού μας» [Harald Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας. Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η ο οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύξετε μια ανοησία, παράδειγμα ένα πολιτικό στόχο των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να αναρωτηθείτε γιατί κανείς δεν ακούει. «Όλες οι βασικές μας οικονομικές παράμετροι έχουν ως στόχο να παράγουν όλο και περισσότερες εκπομπές αερίων, όχι το αντίθετο.» [Harald Welzer]
Και επειδή ζούμε σε μία εποχή του δήθεν και του ξεκατινιάσματος. Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν. Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.» [Doron Rabinovici] Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι πετυχαίνουν με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων αλλά αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παράγουν έργο και λειτουργούν σαν alarm για την κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και αναξιοπαθούντων. Στα σπιτικά είμαστε όλοι καλοί.
Διάβασμα σε 1’ THS 20082018
Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η επιθυμία κάποιων από εμάς πέρα από μόνο μια ενασχόληση και δέσμευση για τα κοινά? Τι είναι αυτό? Το κοινό στο οποίο οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται πάντα συμπαράγεται από εμάς. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , και από τους λαϊκιστές βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού. Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου” [Isolde Charim].
Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών των δεκαετιών 70’ 80’ & 90’είναι εντελώς άσχετες με το ζητούμενο μιας ανοικτής κοινωνίας, με ισότητα και δικαιοσύνη . «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα κατανόησης» για όλα αυτά που τους λέμε[Isolde Charim]. Αυτό είναι σημαντικότερο από κάθε τυφλό κομματικό ας πούμε ακτιβισμό, και άνοιγμα ενός πανό μπροστά σε μια τράπεζα ή απέναντι σε δυο διμοιρίες ΜΑΤ.
Φαίνεται ότι κάθε προγραμματισμένη ενέργεια μέσα από τη δημόσια σφαίρα σε δημόσιους χώρους χρειάζεται τρόπους μετάφρασης, ενός είδους διερμηνείας για το κοινό, για να εισχωρήσει στο κοινό, για να κατανοηθεί από αυτό. Δεν μπορείς να βάλεις ένα χωνί και να τα βάλεις όλα όσα νομίζεις εσύ ότι θέλεις να πεις στο μυαλό του άλλου και να έχει και αυτόματη transformation(μετασχηματισμό) σε ανάλογες βιώσιμες συμπεριφορές στην καθημερινότητά του. Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε γνώση, αλλά και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα.
Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη(ΕΧ) σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη πόλη(Ρmagazin) σχετικά με την εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν “στολίδι” της πόλης:”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.” Τι μπορείς να καταφέρεις με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής ζώνης. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα, να πείτε παιδαγωγικά να σταματήσουν οι πολίτες να… και να προσέχουν σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο etc etc. Αυτό είναι το τετριμμένο γιατί για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές μάλλον και το έχει αποδείξει ο Δήμος.
Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα αυτών που θέλουν να διαχύσουν την επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde Charim]. Ας πάρει ο κάθε ένας μας θέση γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους, αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθεστε κύριοι. Παρεμπιπτόντως δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης.
Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, σχετικά με το τι είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Bout, Aidon, Vugia. Ποιος από αυτούς μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και αξιοπιστία? Και δεν μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την αυθεντία. Κανείς δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το αυτονόητο? Ε κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως το έχεις φτιάξεις και απολιτικ χειραγωγήσει. Συνήθως από την αστική τάξη- που εδώ δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ- και τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία.
Παράδειγμα για το παραπάνω είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και εποικοδομητική είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald Welzer]. Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους εκπαίδευση. Το να έχουμε την ιδέα ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων (facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση αντίδραση είναι κάτι το εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία και πως αντιδρά αυτή. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια, πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά τού σπιτιού μας» [Harald Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας. Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η ο οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύξετε μια ανοησία, παράδειγμα ένα πολιτικό στόχο των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να αναρωτηθείτε γιατί κανείς δεν ακούει. «Όλες οι βασικές μας οικονομικές παράμετροι έχουν ως στόχο να παράγουν όλο και περισσότερες εκπομπές αερίων, όχι το αντίθετο.» [Harald Welzer]
Και επειδή ζούμε σε μία εποχή του δήθεν και του ξεκατινιάσματος. Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν. Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.» [Doron Rabinovici] Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι πετυχαίνουν με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων αλλά αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παράγουν έργο και λειτουργούν σαν alarm για την κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και αναξιοπαθούντων. Στα σπιτικά είμαστε όλοι καλοί.
