23 Φεβ 2018

Michel Foucault - “Η εξομολόγηση της σάρκας”, Ο τέταρτος και τελευταίος τόμος του μεγάλου έργου “Sexuality and Truth”

Καθυστέρηση  34 χρόνια μετά το θάνατό του, εμφανίζεται το τέταρτο μέρος της ιστορίας της σεξουαλικότητας του Michel Foucault - ένα συγκριτικά νηφάλιο βιβλίο

Der-Freitag_thumb2_thumbAntonia von Schöning                                                                                               Διάβασμα  σε 2’

Poppdiskurs

Έρχεται η επιθυμία από έξω ή κατοικεί μέσα μας, στο σώμα? (Pippo Rizzo, Adam und Eva, 1932)

Foto: Alessandro Vasari/Mondadori/Getty Images

Υπήρχε σεξουαλική ζωή στον παράδεισο? Ο θεολόγος και φιλόσοφος Αυγουστίνος (ο Αγ. Αυγουστίνος) αντιμετώπισε αυτή την εκπληκτική ερώτηση στον τέταρτο αιώνα της εποχής μας. Κατά την άποψή του, οι επιθυμίες και οι πόθοι  στον παράδεισο ήταν αρκετά παρούσες, αλλά διατηρούντων υπό έλεγχο από τη θέλησή των. Μόνο μετά το προπατορικό αμάρτημα κατακλείστηκαν  οι άνθρωποι  από τη σεξουαλικότητά τους ενστικτωδώς και ακούσια. Το αν  ο Αδάμ και η Εύα αισθάνθηκαν  ντροπή, το έκανα όχι επειδή είδαν ξαφνικά τα γυμνά σώματά τους, αλλά επειδή συνειδητοποίησαν ότι η σεξουαλικότητα τους ήταν ανεξέλεγκτη. Ανακάλυψαν την (έμφυτη) ενστικτώδη λίμπιντο.

Στην ανάγνωση του Αυγουστινιού, ο Michel Foucault το λέει με τα ξεκάθαρα λόγια: Η  λίμπιντο είναι  απέναντι στο  άνθρωπο, ότι είναι ο άνθρωπος απέναντι στο Θεό, ένας επαναστάτης. Προκειμένου να αποκτήσουν έλεγχο επί ης σεξουαλικότητας στο εξής, οι πατέρες της εκκλησίας συνταγογραφούσαν μια σειρά αυτό-τεχνικών κατά τους πρώτους αιώνες μ.Χ.. Σε φυλλάδια, κηρύγματα και κείμενα λειτουργίας, καθόριζαν κανόνες συμπεριφοράς μετριοπάθειας και αυτοσυγκράτησης με τους οποίους οργανωνόταν η σεξουαλική ζωή.

Ο Foucault διάβασε πολύ προσεχτικά αυτά τα κείμενα, όπως φαίνεται και στο βιβλίο  «Les Aveux de la chair»(η εξομολόγηση της σάρκας), το οποίο μόλις δημοσιεύθηκε στη Γαλλία. Η δημοσίευση του τέταρτου και τελευταίου τόμου του μεγάλου έργου Sexuality and Truth, 34 χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, είναι ένα γεγονός. Ο Foucault έγραψε τις αναλύσεις του για την πρώιμη Χριστιανική σεξουαλική ηθική στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και έδωσε το χειρόγραφο στον εκδοτικό οίκο Gallimard. Στη συνέχεια, όμως, διέκοψε τη διαδικασία δημοσίευσης, μετατρέποντας τους δύο τόμους για τις τεχνικές της αρχαίας ζωής, «The Use of Lusts» και «The Worry About», τα οποία δημοσιεύτηκαν το 1984. Λίγο πριν από το θάνατό του, πάνω στο κρεββάτι του, διόρθωσε τα κυριότερα σημεία, αλλά πέθανε πάνω στην επεξεργασία της εξομολόγησης της σάρκας στις 25 Ιουνίου 1984. Από τότε, το κείμενο αυτό κυκλοφορούσε  σαν φάντασμα στο χώρο, μυστηριώδες και απρόσιτο. Επειδή ο Foucault είχε πει ότι δεν θέλει «μετά θάνατο καμία  δημοσίευση». "Μην μπερδευτείτε και με μένα όπως, έγινε από τον Μαξ Μπροντ με τον Κάφκα", υποτίθεται ότι είπε, με το οποίο έβαλε σε μια μεγάλη απορία τον εκτελεστή της διαθήκης.  Εξάλλου, η σωτηρία των έργων του Kafka, η δίκη, το κάστρο και ο αγνοούμενος (Αμερική), οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μπροντ αμφισβήτησε την τελευταία βούληση του συγγραφέα. Μια νέα γενιά των κληρονόμων του Foucault όμως παρέχει τώρα μια πιο γενναιόδωρη ερμηνεία της συγκεκριμένης ρήτρας της Διαθήκης  και καθιστά δυνατή την ολοκλήρωση της μελέτης της ιστορίας της σεξουαλικότητας μετά θάνατον. Ο Frédéric Gros δημοσίευσε την έκδοση με σύνεση και με πολύ ακριβή επιμέλεια.

Τελείως διαφορετικά από ότι ίσως σε αφήνει να καταλάβεις από τον τίτλο, «Η εξομολόγηση της σάρκας»  δεν είναι ένα ευχάριστο , αισθησιακό βιβλίο. Ο Foucault χωρίς προκαταλήψεις εμβαθύνει τα αρχαία  κείμενα, δεν έχει καμία προγραμματική εισαγωγή  όπως στο βιβλίο «η τάξη των πραγμάτων», δεν υπάρχουν επεξηγηματικές σημειώσεις σχετικά με το έργο του, όπως και στις διαλέξεις στο Collège de France, χωρίς αφηγηματικά αποσπάσματα. Οι περίπου 400 σελίδες διατηρούνται σε εξαιρετικά νηφάλιο στυλ. Πράγματι, ο εκδοτικός οίκος, επιτρέπει, μαζί με τα τέσσερα παραρτήματα του να ρίξει κάποιος μια ματιά πάνω από τον ώμο του ιστορικού και «αρχαιολόγου» Foucault και παρουσιάζει το έργο του με όλο το υλικό του, δηλαδή τα γραπτά του Clemens von Alexandria, Tertullian, Augustinus και άλλων θεολόγων του δεύτερου έως και τέταρτου αιώνα μ.Χ.. Οι Πατέρες της εκκλησίας επεξεργάστηκαν τη σημασία και την πρόκληση της αυτοσυγκράτησης , συζητούσαν το ιδεώδες της παρθενίας, ενώ αναγνώριζαν συγχρόνως την ανάγκη της σεξουαλικής ζωής, αλλά την τοποθετούσαν εξ ολοκλήρου στα πλαίσια  της ισχύος του νόμιμου γάμου και την συνέδεαν αποκλειστικά με  το σκοπό της αναπαραγωγής. Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι,  το πόσο εντατικά και ρητά οι πρώτοι Χριστιανοί ασχολούνται με τις επιθυμίες και τους πόθους. Σύμφωνα με τον Foucault, τα ζητήματα της σεξουαλικότητας δεν αντιμετωπίζονταν τότε  κατασταλτικά (repressive)  μέσα από διάλογο.

 

Ρωτήστε τους πατέρες της εκκλησίας

Η επιτακτική ανάγκη να αντιληφθούμε τον εαυτό μας και την εσωτερική ζωή του, ωστόσο, χρησιμεύει στο να κάνουμε το σεξ μια πραγματικότητα και ταυτόχρονα να το υποτάσσουμε σε μια συνεχή πειθαρχία. Η εκτεταμένη θεματοποίηση και η αντιληπτικότητα της σεξουαλικής ζωής συμβαδίζει με τη ρύθμιση της ίδια της σεξουαλικής ζωής. Στο πρώτο κεφάλαιο «Η σύνθεση μιας νέας εμπειρίας» δείχνει ο Foucault πώς η αναδυόμενη Χριστιανική ηθική με πολλούς τρόπους συνδέεται με το σκεπτικό της ελληνικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας και τις πρακτικές ασκητισμού και αυτό-ελέγχου. Συναντάς στους παγανιστές και χριστιανούς συγγραφείς τις ίδιες απαγορεύσεις, υποχρεώσεις όπως επίσης και αναφορές στη φύση για μια εξίσου μετρημένη και παραγωγική ύπαρξη. Οι αρχαίοι χριστιανοί, όμως, προσδίδουν θρησκευτική σημασία στους κανόνες της ζωής και για πρώτη φορά αγκαλιάζουν την ιδέα ενός εσωτερικού πυρήνα του ατόμου, τον οποίοι πρέπει να  αναγνωρίσει αλλά και να τον ομολογήσει κάποιος.

Η ανησυχία του Foucault σε αυτό το βιβλίο, όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, είναι να κατανοήσουμε την εξέλιξη των νοοτροπιών και πρακτικών που συνεχίζουν να επηρεάζουν τους τρόπους ζωής μας μέχρι σήμερα μέσα από την ιστορία. Θέλει να χρησιμοποιήσει την ιστορία για να καταλάβει το παρόν και να το εξετάσει κριτικά. Ενδιαφέρουσα και σχετική με το  σήμερα είναι « η εξομολόγηση της σάρκας», όπου ο Michel Foucault διερευνά πώς στον πρώιμο Χριστιανισμό εκλαμβάνεται  η σχέση μεταξύ σώματος και ψυχής και που τοποθετείται η σεξουαλικότητα. Είναι αμιγώς σωματική ή φυσική? Είναι η ορμή που οφείλεται στην αδυναμία της ψυχής, ή μήπως η λίμπιντο, όπως γράφει ο Αυγουστίνος, υφίσταται sui juris, δηλαδή ανεξάρτητα και μεμονωμένα (αυτοτελώς)?  Είναι οι ιδέες μας για τη σεξουαλικότητα κυρίως πολιτιστικές και καθορίζονται από τους φραγμούς και τους καταναγκασμούς  των θεσμών?

Τα ακριβή κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας επιτρέπουν στον Foucault να βγάλει στην επιφάνεια  την τόσο σημαντική για την γενεαλογική σπουδή θέση  για την δημιουργία του φύλου και να εκθέσει τους όρους της . Η μελέτη του προσθέτει επίσης μια διάσταση στο πολυσυζητημένο ζήτημα της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης δείχνοντας πόσο περίπλοκο είναι το πρόβλημα της ελεύθερης θέλησης και της σχέσης της με την επιθυμία.

Με την εκτεταμένη θεματοποίηση της σεξουαλικότητάς τους, οι πατέρες της εκκλησίας παραδέχονται ότι η λίμπιντο κάνει ό, τι θέλει και δεν μπορεί να είναι πειθαρχημένη και καθορισμένη με αυστηρή ηθική. Δεν χρειάζεται να απελευθερωθεί, αλλά ελευθερώνεται μόνη της. Η λίμπιντο είναι επαναστάτης.

Η Dr. Antonia von Schöning είναι επιστήμονας πολιτισμού και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας στην Ελβετία

19 Φεβ 2018

Έρωτας στους χρόνους του ... - «η προσωρινή κοινωνία» και οι «χαμηλές προσδοκίες», Διάβασμα σε 6,5'

«Έρωτας στους χρόνους του καπιταλισμού» , «η προσωρινή κοινωνία» και οι «χαμηλές προσδοκίες»1

Διάβασμα σε 6,5 ‘

Geld & Liebe

Foto: Richard Kalvar/Magnum Photos/Agentur Focus

Robert Misik                                                                                                                        

ΦΟΒΟΣ Η κοινωνία μας, αυτή  της επιτυχίας,  χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι πρέπει να προβάλλει συνέχεια την επιτυχία. Όπου δεν μιλάει κανείς για τον δικό του φόβο του αλλά μόνο για τον φόβο ως κοινωνικό φαινόμενο, ο βαθμός έκφρασής του φόβου παραμένει αόρατος. Έχουμε όμως φόβο ότι το πλυντήριο θα χαλάσει και δεν θα μπορεί να αντικατασταθεί γιατί δεν αντέχουμε οικονομικά να πάρουμε κάποιο νέο. Ο φόβος των επιπρόσθετων φορολογικών επιβαρύνσεων. Ο φόβος το να λάβεις υπενθυμίσεις από εφορία και τράπεζες. Ο φόβος ότι κάποιος θα είναι γρηγορότερος, φθηνότερος, νεότερος ή καλύτερος από εσένα. Ο φόβος ότι θα μας πετάξουν έξω από το διαμέρισμά μας, διότι το μισθωτήριο δεν ανανεώνεται, και το ύψος του ενοικίου θα ξεφύγει προς τα πάνω.

Ο περιορισμένος χρόνος είναι ένα σημάδι των εποχών. Δεν μπορείτε πλέον να βασιστείτε σε τίποτα. Από το μισθωτήριο, έως τη σύμβαση εργασίας και στην ήδη δυνητικά περιορισμένη σύμπραξη για συντροφικότητα στη ζωή (➝ Tinderisation): Όλα προσωρινά. Μπορούμε επίσης να μιλάμε πλέον και για μια «προσωρινή κοινωνία». Εάν ρωτούσατε τους ανθρώπους,  από τι θα ήθελαν να είναι ελεύθεροι, αυτοί - οι ειλικρινείς τουλάχιστον- θα απαντούσαν αυθόρμητα: θα ήθελα να είμαι ελεύθερος από αυτόν τον φόβο.

C

Celebrities (διασημότητες) είναι παραδειγματικές μορφές του σύγχρονου καπιταλισμού. Δεν τις συναντάς μόνο στην κουλτούρα της ψυχαγωγίας, της ποπ, του φίλμ, της μόδας, οι κουλτούρες τους αλληλεπικαλύπτονται. Η κουλτούρα διασημοτήτων έχει φτάσει εδώ και πολύ καιρό και στο χώρο της πολιτικής. Τα κόμματα έχουν γίνει παλιομοδίτικα (➝ χρόνος), αλλά μπορούν - με τον καλύτερο τρόπο - να το ξεπεράσουν μέσα από λαμπρούς ηγέτες αν οι ίδιοι δεν αποχωρήσουν αμέσως από τα κόμματα (➝ ελευθερία) και δεν ιδρύσουν πολιτικές "Ego-Ανώνυμες Εταιρείες". Οι πολιτικοί πρέπει οι ίδιοι να είναι διασημότητες, απλά οθόνες προβολής.

Ποιο θα ήταν η ελκυστικότητα του Μπαράκ Ομπάμα χωρίς αυτήν την αίγλη? Με διαφορετικούς τρόπους, ο Εμμανουήλ Μάκρον, ο Σεμπάστιαν Κουρτς (Αυστριακός Καγκελάριος), προσπαθούν να τον μιμηθούν με κάποιο τρόπο. Και δεν είναι και  ο Donald Trump με τον δικό του τρόπο ένα από τα ίδια . Ένα είδος τέτοιου αστεριού, μια χαρακτηριστική και αδιαμφισβήτητη φιγούρα?

E

Experts (εμπειρογνώμονες) είναι άνθρωποι που σήμερα ισχυρίζονται το ένα πράγμα, αύριο το αντίθετο, πάντα με μια έκφραση υπερβολικής έπαρσης και αργότερα ναρκισσισμού. Φυσικά, δεν πρέπει να ρίχνουμε τους πάντες σε ένα σάκο: Όπως διακεκριμένους ερευνητές με τους  λεγόμενους  «ειδικούς  οικονομολόους», σαν  ειδικοί συζήτησης που παρακολουθούν  όλες τις τηλεοπτικές συζητήσεις: Χανς Βέρνερ Ζιν, Hans-Olaf Henkel και Gertrud Hohler, που οι κακές γλώσσες λένε, ότι είναι χωρίς μόνιμη κατοικία, και η οποία είναι ο λόγος που βρίσκουν καταφύγιο εναλλάξ μια στον παρουσιαστή Jauch, την άλλη στην Maischberger και Lanz ( «επειδή εξοικονομεί και κόστος»). [Οι πολιτικοί μαϊντανοί]. Είναι αυτά τα ειδικά όντα - ή – τα  τερατούργηματα- που μας κάνει να σκεφτούμε τη φράση του Max Friedlander από το 1921: «Τον τελευταίο καιρό όμως έχει αυξηθεί η εξειδίκευση σε μέγεθος και σημασία, έχει γίνει επάγγελμα, ακόμα και επιχείρηση με πληθώρα ανόητων εκφράσεων [και θέσεων] Η τηλεόραση ενθαρρύνει τους εν λόγω εμπειρογνώμονες, τους χρειάζεται σε κάθε θεματικό αντικείμενο, δύο ή τρεις ειδικοί παράγοντες είναι σε θέση να διατυπώσουν πιασάρικες σοφίες μέσα σε 50 δευτερόλεπτα, και να θεωρηθούν οι αναμφισβήτητοι και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι.

F

Freedom Η ισότητα δεν αποτελεί το αντίποδα της ελευθερίας, αλλά το δίδυμό της. Η πολυσυζητημένη "κοινωνία του ρίσκου και των επιλογών" σημαίνει στην πραγματικότητα ένα: οι επιλογές για τον ένα, είναι ρίσκο για τον άλλο. Η "ελευθερία" κάτω από συνθήκες μεγάλων ανισοτήτων σημαίνει ελευθερία για τους εύπορους, αλλά έλλειψη επιλογών για τους μη προνομιούχους. Ότι μια ισόνομη κοινωνία μπορεί να γίνει μόνο εις βάρος της «ελευθερίας» είναι ίσως το μεγαλύτερο ψέμα των νέων συντηρητικών. Η ισότητα σημαίνει ότι όλοι έχουν την «ελευθερία» να δημιουργήσουν κάτι από τη ζωή τους. Δίνεις τη δυνατότητα για μια άλλη, μια ελεύθερη ζωή.

Οι μη προνομιούχοι επαναστάτησαν ενάντια στη φτώχεια τους, αλλά και κατά της καταδίωξης, του ρατσισμού, της υποδούλωσης και της δουλείας. Σε όλους αυτούς τους αιώνες, τα αριστερά κινήματα αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του Διαφωτισμού. Ήταν της γνώμης, ότι ακόμη και οι φτωχοί και οι ανεκπαίδευτοι είχαν το δικαίωμα και την ικανότητα να σκεφτούν για τον εαυτό τους - ο καθένας. Ήταν λοιπόν μια ισχυρή δύναμη ατομικισμού.Σήμερα?

G

(Going together) Ισότητα Ακόμη και σύγχρονες-μοντέρνες  κοινωνίες έχουν ισχυρές κουλτούρες δικαίου, αλλά οι ίδιες είναι τόσο περίπλοκες όσο η ίδια η ζωή. Έτσι το ζήτημα της ισότητας έχει γίνει πιο σημαντικό για τους ανθρώπους. Επιμένουν να αντιμετωπίζονται ως ίσοι ("Γιατί πιστεύει ότι είναι κάτι Καλύτερο από μένα?"). Ο ισχυρισμός ότι η ανισότητα απαιτεί ειδική αιτιολόγηση, αλλά το ίδιο δεν μπορεί να ισχύσει για την ισότητα, είναι αναμφίβολα σωστό. Ο Ρώσο-Βρετανός φιλόσοφος Isaiah Berlin έχει αναπτύξει εμφατικά αυτή την ιδέα: "Αν έχω μια τούρτα και υπάρχουν δέκα άτομα μεταξύ των οποίων θέλω να τη χωρίσω, τότε δεν υπάρχει ανάγκη αυτόματης αιτιολόγησης εάν δώσω σε κάθε άτομο το ένα δέκατο της τούρτας. Ωστόσο, αν εγκαταλείψω αυτήν την αρχή της ισότητας, τότε περιμένουν όλοι να δώσω συγκεκριμένους λόγους, για τους οποίους θα κάνω τη μοιρασιά. "

Ι

Integration (Ενσωμάτωση) Εάν ήμουν μετανάστης σε αυτήν την κοινωνία, και άκουγα τη λέξη "ενσωμάτωση", θα με έπιανε συνέχεια κρίση. Θα έλεγα: Δεν μπορώ να ακούω αυτή τη λέξη πια! Ενσωμάτωση, ενεργούμε  έτσι σαν να είναι ένα κοινωνικός στόχος, προς όφελός δικό μου (➝ ισότητα), ώστε να είμαι πλήρως ενσωματωμένος. Αλλά στην πραγματικότητα η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί τώρα και καιρό τελείως διαφορετικά : εναντίον μου. Είναι ένα λεκτικό λεξιλόγιο διεκδίκησης, το γλωσσικό αντίγραφο ενός προς τα μένα προσανατολισμένου όπλου: Ενσωματώσου αλλιώς! Αλλά γρήγορα γρήγορα! Αλλά, το τι είναι ‘πλήρως ενσωμάτωση’, το καθορίζουμε εμείς! Όσο σκληρά και να δοκιμάσεις, όσο σκληρά και να προσπαθήσεις, δεν θα το καταφέρεις, θα είναι πάντα πολύ λίγο για μας! "Ενσωματωθείτε εσείς" σημαίνει: Δεν σας θέλουμε εδώ! Λέω λοιπόν: Σταματήστε με τη δήθεν ενσωμάτωση σας!

L

Love Οι έννοιες του ρομαντικού έρωτα, που σχηματίζονται από εικόνες που παράγονται από τις πολιτιστικές βιομηχανίες, συνδυάζουν την αγάπη με την ομορφιά, τη νεότητα, τη γοητεία και τη σαγηνευτική δύναμη τους. Η διαφήμιση δουλεύει με αυτά και "συνδυάζει ρομαντικά τον έρωτα με τα θέματα της νεότητας και της ομορφιάς, της δημιουργικότητας και του αυθορμητισμού", λέει η Eva Illouz. Ο έρωτας και ο ρομαντισμός συνδέονται στενά με μια αισθητική που απορρέει από την καταναλωτική κουλτούρα. Αλλά ακόμη και οι πρακτικές μας στον έρωτα μολύνονται από την φρενίτιδα και τις απεριόριστες επιλογές που έχουμε. Έχουμε γίνει νευρωτικοί από τη μητέρα και τον πατέρα, έχουμε αποσυναρμολογηθεί από ταΜΜΕ (μίντια), και έχουμε γίνει χυδαίοι από τα πορνό (➝ Sex sells) και τα Tinder (➝ Dating-App).

S

Sex Το σεξ πουλάει - αυτό είναι τόσο κοινό που δεν τολμάς να το προφέρεις. Αν θέλετε να πουλήσετε ένα αυτοκίνητο, βάλτε στο κατάλογο μπροστά πανω στο φτερό μια μισόγυμνη γυναίκα.

Αλλά όλα αυτά είναι μόνο επιφανειακά. Στον πολιτισμικό καπιταλισμό μας, τα σύγχρονα οικονομικά πρότυπα και η πατριαρχία δημιουργούν συγκεχυμένες συμμαχίες. Τα κορίτσια εμβολιάζονται από την αρχή με το ότι, η κοινωνική κατάσταση σχετίζεται με τη σεξουαλική ελκυστικότητα. «Ο μέτα- καπιταλισμός κυριολεκτικά καίει τα γυναικεία σώματα», γράφει η φεμινίστρια Laurie Penny στο βιβλίο της   «αγοραίο κρέας- Fleischmarkt». Θηλυκότητα μπορεί κάποιος να αγοράσει, με τη βοήθεια των αγαθών και υπηρεσιών που προσφέρει η ατέλειωτη αγορά, ξεκινώντας από την βιομηχανία των καλλυντικών (➝ αγαθά). Για παράδειγμα, η επιθυμία στον τομέα της σεξουαλικότητας είναι από πάντα ήδη μολυσμένη από πρότυπα της καταναλωτικής κουλτούρας και αντιστρόφως η «σεξουαλική απόδοση», η οποία γίνεται το δικό της αυτοεπίτευγμα, δεν παραμένει χωρίς επιδράσεις επί του status, του κύρους και επί των ρόλων που παίζουμε στη ζωή μας. Η σεξουαλική ελκυστικότητα είναι σήμερα ένα χαρακτηριστικό μιας διάχυτης κατάστασης.

Τ

Tindering2 Ο σύγχρονος καπιταλισμός χαρακτηρίζεται από τις απεριόριστες επιλογές του. Και οι πρακτικές του έρωτα είναι σαν αυτό. Είναι δύσκολο να αποφασίσουμε. Τις συντροφικές σχέσεις τις αναβάλουμε , ή τουλάχιστον αντικαθιστούμε μια βαθύτερη δέσμευση ευχαρίστως αλλά είμαστε ευχαριστημένοι εν μέρει ακόμα και με μια κατά προσέγγιση ή περίπου σχέση. Είναι δύσκολο να αποφασίσεις στον ωκεανό των επιλογών, και ποιος θα ήταν πρόθυμος να δεσμευτεί απέναντι σε ένα σύντροφο, εάν γνώριζε, ότι την επόμενη μέρα θα μπορούσε να συναντήσει έναν/μια ακόμα καλύτερο/η σύντροφο? Αυτό μπορεί να το αποκαλέσει κάποιος Tinderisation κάθε κοινωνικής ανταλλαγής. "Ένα από τα παράδοξα της επιλογής είναι ότι μας παραλύει αντί να μας απελευθερώνει", λέει ο ψυχολόγος Barry Schwartz στο βιβλίο του The paradox of choise.

Και ακόμα ένα πράγμα που ο Schwartz διαπίστωσε στις μελέτες του: «Ακόμα κι αν κατορθώσουμε να πάρουμε μια απόφαση, είμαστε πιο δυσαρεστημένοι από ότι εάν επιλέγαμε από λιγότερες επιλογές.» Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για αυτό. Παράδειγμα: Όσες περισσότερες εναλλακτικές λύσεις απορρίπτουμε, τόσο πιθανότερο είναι, ότι αργότερα μια από τις απορριπτόμενες λύσεις ασυνείδητα θα επιλέξουμε σαν την καλύτερη λύση από αυτήν που είχαμε επιλέξει στην αρχή(➝ φόβο). Ένας άλλος λόγος: Κλιμάκωση των προσδοκιών. Όσο περισσότερο εθιζόμαστε στην απεριόριστη επιλογή, τόσο περισσότερο θα είμαστε ικανοποιημένοι από τις εξαιρετικά βέλτιστες δυνατότητες που μας προσφέρονται. "Το μυστικό της ευτυχίας: χαμηλές προσδοκίες".

W

Ware Η μόδα προσφέρει χάρη στην αισθητική των προϊόντων της μια δυνατότητα αναγνώρισης από τους άλλους. Εμείς, οι καταναλωτές, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό για να εκφράσουμε την ταυτότητά μας. Δηλαδή, η μόδα είναι ένα προς χρήση αγαθό, το οποίο είναι επιφορτισμένο με πολιτισμό. Στην έννοια ενός πολιτισμό-σκεπτικισμού, μπορούμε τώρα να πούμε, ότι μόδα ονομάζομε κάτι, όταν ένα χρήσιμο αγαθό χρεώνεται με λιγότερο χρήσιμες δυνατότητες. Αλλά ένα λεπτό! Είναι αλήθεια αυτό? Ή μήπως είναι ήδη η περίπτωση ενός πολύ μέτριου ορισμού της χρησιμότητας? Δεν μπορούμε επίσης να πούμε, ότι είναι χρήσιμο να ντυθείς επειδή δεν παγώνεις, αλλά είναι επίσης χρήσιμο να βάλεις κάτι που εκφράζει το δικό σου αισθητικό στυλ, που εκφράζει την ταυτότητα που θέλετε που αντιπροσωπεύει τον τύπο που θέλετε να είστε, να προβάλλεστε? Αυτές οι πολιτισμικές πτυχές έχουν προφανώς για τον καταναλωτή/την καταναλώτρια τη χρησιμότητά τους.

Ζ

(Zeit) Χρόνος  Η ταχύτητα και η επιτάχυνση που συντελούνται τα πράγματα είναι τα χαρακτηριστικά της τεχνολογικής προόδου και της οριοθέτησης των εργασιακών ρυθμών, ταυτόχρονα η επιβράδυνση είναι κάτι που ονειρεύονται πολλοί. Συχνά στέκονται οι δύο ρομαντισμοί ο ένας απέναντι στον άλλο: αφενός, αυτός της βραδύτητας, ενός χρόνου χωρίς ρυθμούς και αμοιβή ανά παραγόμενη μονάδα,  με αναψυχή, με παρατήρηση, με πολύ χώρο για να μπορεί να βυθιστεί σε σκέψεις. Ο όρος «επιβράδυνση» προκαλεί εικόνες ειδυλλίου, όπως η βραδεία κίνηση σε ένα χωριό, ή η ουτοπία ενός βυθισμένου κόσμου.

Σε αντίθεση με αυτό υπάρχει και ο αντίθετα καθρεπτιζόμενος ρομαντισμός: ταχύτητα, η ζωή στα όρια, κίνδυνος, ερεθισμός των αισθήσεων και μόνιμα  σε υπερδιέγερση δυνάμεων. Ζήστε γρήγορα και έντονα. Ο χρόνος είναι μια προθεσμία, δηλαδή, είναι σπάνιο και μας προτρέπει να...- υπάρχουν τόσα πολλά να βιώσουμε. [Σημείωση του μεταφραστή: Είναι η σημερινή νόσος του living in excess]


[1] Από το βιβλίο «Liebe in Zeiten des Kapitalismus“, Robert Misik, 2017.

[2] Urban dictionary. looking for a match (date). "I was tindering during class because the lecture was boring."

18 Φεβ 2018

zaungastnic: Σε μια φιλική προς τον άνθρωπο πόλη όλες οι κοινωνικές τάξεις θα ζήσουν μαζί. Μόνο τότε…

Ο βιώσιμος αστικός και πολεοδομικός σχεδιασμός θέλει θάρρος, όραμα για ποικιλομορφία κοινωνίας και γυναίκες αρχιτεκτόνισσες .

Der-Freitag_thumb2_thumbLennart Laberenz | 02/2018 1                                                                       Διάβασμα σε 4’


Τη θάλασσα μπορούσες  και την έβλεπες  για μερικές εβδομάδες, τώρα έχει εξαφανιστεί. Μπορείτε να ακούσετε τους γλάρους όταν δεν σφυροκοπεί, δεν πριονίζει κάποιος. Αν δεν λειτουργεί  ο γερανός. Μπορείτε να σταθείτε στο μακρύ μπαλκόνι στην οδό Malaga 3, στον τέταρτο όροφο, στο παραπέτασμα του μπαλκονιού  και το αεράκι της θάλασσας να σας φέρνει τον ήχο της  στα αυτιά σας. Ο άνεμος είναι πάντα εκεί, είναι θαλασσινός,  Jätkäsaari είναι ένα νησί, το πολύ όσο ένα κανάλι πλατύ, βρίσκεται πριν από το Ελσίνκι – και εδώ γεννιέται από γκρι πλάκες  το επόμενο project κατοικείν στο Ελσίνκι.

image

Ένα από τα πρόωρα ολοκληρωμένα σπίτια είναι ένα είδος οίκου συνταξιούχων μουσικών. «Ξέραμε ότι ποτέ δεν κέρδιζαν πολλά χρήματα ή συχνά έπιναν», λέει ο Kaijansinkko.

Foto: Arnd Dewald

Η οδός Μάλαγα βρίσκεται σε ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια στην Ευρώπη και το 20% όλων των διαμερισμάτων του Ελσίνκι χτίζονται εδώ σε μια πυκνοδομημένη περιοχή. Αργά το απόγευμα, τρεις γυναίκες περπατούν με ένα κέικ στα χέρια ανάμεσα στα τραχιά κτίρια. Ο άνεμος τις παρασέρνει, οι δρόμοι είναι ακόμα με χώμα άστρωτοι και το 3Α σφηνώνεται κάτω από τα τακούνια των γυναικών. Εκεί είμαστε και εμείς.

Στο Jätkäsaari, σύντομα περίπου 30.000 άνθρωποι αναμένεται να ζήσουν εκεί, πολλοί από τους οποίους ήδη εργάζονται εδώ, τα παιδιά πρέπει να μπορούν να πάνε στο σχολείο χωρίς να χρειάζεται να διασχίσουν μια διασταύρωση δρόμου, μόνο περπατώντας μέσα από πάρκα και πάνω από πεζογέφυρες. Σχεδόν πριν από δέκα χρόνια, το Jätkäsaari ήταν τερματικός σταθμός εμπορευματοκιβωτίων στο δυτικό λιμάνι της πόλης. Μετά τη μετακίνησή του παρέμεινε μια τσιμεντένια άδεια επιφάνεια. Το όνειρο ενός πολεοδόμου, ακόμη και λόφους και ανισόπεδα θα μπορούσαν πρώτα να τοποθετηθούν επάνω στους χάρτες και στη συνέχεια να στρώσουντο τεράστιο όγκο των αδρανων υλικών από τις εσκαφές  για την επέκταση του μετρό.

Εάν θέλετε να συναντήσετε έναν ενθουσιώδη αστικό σχεδιαστή, διαλέξτε να δείτε τον  Matti Kaijansinkko. Γραφείο Πολεοδομίας, έκτος όροφος. Matti Kaijansinkko είναι ο κορυφαίος διευθυντής του έργου, ένας άνδρας με ανοιχτό πουκάμισο, χαρούμενο πρόσωπο, ένα ασημένιο πλαίσιο γυαλιών, απλώνει τα χέρια του και λέει: "Παρακαλώ χρησιμοποιήστε χρώματα! Αυτή ήταν μια από τις λίγες οδηγίες προς τους αρχιτέκτονες ", λέει ο Kaijansinkko. Είχαν πάει και είχαν επισκεφτεί πολλές και νέες γειτονιές, στο Λονδίνο βρήκαν μαύρα τούβλα - κάτι τέτοιο δεν υπήρχε στη Φινλανδία. Αλλά και τότε ο Kaijansinkko παρακάλεσε τους αρχιτέκτονες για περισσότερα χρώματα, διαφορετικά υλικά και σχήματα. Μια άλλη βασική ιδέα: "Θέλαμε να φανταστούμε το Jätkäsaari ως επέκταση μιας λεωφόρου."

Αυτοκίνητα ? Όχι βέβαια. Στο περιθώριο

Στην αρχιτεκτονική ιστορία του Ελσίνκι μπορεί να κατανοήσει κανείς ιστορικές εξελίξεις στις συνοικίες: Ξύλο έδωσε τη θέση του στη πέτρα, το στυλ του 19ου αιώνα και το Φινλανδικό Art Nouveau στύλ  αναπτύχτηκε στις καλύτερες γειτονιές. Τα φηδωλά κατασκευαστικά σχέδια του μοντερνισμού κυριάρχησαν στις εργατικές γειτονιές όπως αυτή  στο Kallio  για να καλύψουν την ανάγκη ζωτικού χώρου πίσω από νηφάλιες προσόψεις, στις γειτονιές της μεσαίας τάξης, όπως  στο Töölö διακοσμούσαν τις εξωτερικές προσόψεις καμιά φορά  μινιμαλιστικά μέχρι την άκρη των στρογγυλεμένων μπαλκονιών. Πάνω απ 'όλα κυριαρχούν οι αποχρώσεις του γκρι. Μετά τον πόλεμο, οι αστοί Φιλανδοί έστρεψαν την πλάτη τους προς τη πόλη, και εδώ το αυτοκίνητο τους συνέδεε με το σπιτάκι τους στην εξοχή. Στην πόλη παρέμεινε  η αυτοσυγκράτηση και η ψηλή μαρκίζα της στέγης. Όλα αυτά στο Jätkäsaari τα αφήνουν στην άκρη.

Υπάρχουν πράγματι μαύροι τοίχοι, γκρίζοι τοίχοι από τούβλα, ανοιχτοί καφέ και λευκοί τοίχοι από τούβλα. Υπάρχει εμφανές μπετόν και κυματοειδείς λαμαρίνες.  Στο σημείο που βρίσκεται πιο μακριά από το υγρό αεράκι της θάλασσας, δημιουργείται ένα μπλοκ από ξύλο. Στέγες κλείνουν απαλά προς το έδαφος, υπάρχουν φεγγίτες στέγης, γκαλερί, ταράτσες και  δώματα με εξώστες στέγης. Η κρεμαστή πρόσοψη από τούβλο είναι πραγματικά η όλη διακόσμηση, σπάνια υπέρθυρα (πρέκια),  χωρίς ιδιαίτερη λεπτή διακόσμηση , αντ΄ αυτού γυάλινες τοξοειδείς κατασκευές για να κατευθύνουν περισσότερο φως στο εσωτερικό. Πρέπει να συνηθίσει κάποιος σε κάποια χρώματα και σηκώνει τις ωμοπλάτες τους ο Kaijansinkko. Πριν από λίγες εβδομάδες κρεμάστηκαν κάποιες γέφυρες, που θα χρησιμοποιούνται μόνο από ποδήλατα και πεζούς, ογκώδη σιδερένια κατασκευή τονίζει τη στατικής τους. Οι γέφυρες είναι ζωγραφισμένες με έντονο πορτοκαλί χρώμα. Matti Kaijansinkko κάνει ένα μορφασμό: «Έπρεπε να ανοιχτούμε. Θέλαμε να δοκιμάσουμε πράγματα. Αλλά οι  ιδέες των κατασκευών είναι στενά συνδεδεμένες  με  τη φινλανδική παράδοση .»  Εννοεί το πρακτικό εσωτερικό, το  λειτουργικό διαμέρισμα, οι  κοινόχρηστοι χώροι  εντός του διαμερίσματος κλπ. Τα σπίτια έχουν κάτω από τη στέγη σάουνες, υπάρχουν στα υπόγεια  χώρος για πλυντήρια ρούχων, και πολιτιστικοί ή χώροι διασκέδασης.

Και όμως  το Jätkäsaari (video) είναι ένα πρότυπο ενάντια σε μια αρχή της φινλανδικής Αρχιτεκτονικής: «Οι ηλικιωμένοι  αρχιτέκτονες συνήθως άνδρες, δεν μπορούν να κατανοήσουν το συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο, το νησί. Η σχέση τους με την αστική αρχιτεκτονική, δηλαδή το γεγονός ότι οι άνθρωποι θέλουν να ζουν στα κέντρα των πόλεων πλέον, είναι πολύ πρόσφατη. Έτσι λοιπόν για να κατασκευάσεις μια τέτοια πυκνοκατοικημένη συνοικία, στις οποίες ωθείται το αυτοκίνητο στο περιθώριο είναι ακόμα ποιο καινοτόμο . «Μπορεί να φανταστεί  κάποιος από την ήδη πρόχειρα, κατασκευασμένη άσφαλτο,  ότι οι κυκλοφοριακοί άξονες  είναι στενοί, οι ράγες για τρεις γραμμές τραμ καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο  από ότι οι οδικοί άξονες.   Ο χώρος για κατοικείν και ο αστικός σχεδιασμός φροντίζουν, και προσπαθεί να μετρήσει φωναχτά ο  Kaijansinkko, ότι περίπου 2.500.000 χιλιόμετρα αυτοκινητοκίνησης θα εξοικονομούνται ετησίως, γιατί τώρα ήρθαν οι οικογένειες από τα εξωτερικά προάστια στο Jätkäsaari επειδή είναι γρηγορότερα να πας στην πόλη με το ποδήλατο. Κάτι ανάλογο είχε προτείνει συνεργάτης μας το Δεκέμβριο του 2012 με γραπτή πρόταση προς το Δήμο Θεσσαλονίκης για παραχώρηση μέρος του λιμανιού Θεσσαλονίκης για επέκταση  της πόλης πάνω σε αρχές βιώσιμης αστικής ανάπτυξης. Και η κοινότητα σκέφτεται πιο μακρυά από ότι μόνο ότι έχει σχέση με πολιτιστικά δρώμενα και κατασκευές: Εβδομήντα ένα τοις εκατό από τα διαμερίσματα ανήκουν στην πόλη του Ελσίνκι, το ύψος των ενοικίων αναφέρεται κυρίως στα μεσαία εισοδήματα, αλλά  ακόμη και για τους χαμηλόμισθους και τους αποδέκτες κοινωνικής πρόνοιας, υπάρχει ένα σπίτι. Υπάρχουν δημόσιοι ξενώνες για τους φοιτητές που χτίστηκαν σχεδιασμένοι πέραν του στυλ μια μικρής μονοκατοικίας, κοινότητες για ηλικιωμένους, διαμερίσματα με ένταξη διαφόρων γενεών, εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην αρχή των «κουτιών κατοικιών». "Νομίζω ότι έκανε τεράστια διαφορά ότι εδώ εργάστηκαν πολύ περισσότερες αρχιτεκτόνισσες Έχουν εισαγάγει μια πολύ ευρύτερη έννοια της πρακτικότητας », λέει ο Kaijansinkko. " Ακούουν με τελείως διαφορετικό τρόπο."

Η παράλληλη ύπαρξη των κοινωνικών ενοικίων και εκείνων που βασίζονται στην ιδιωτική αγορά κατοικιών στο Ελσίνκι λειτουργεί - γιατί η πόλη αναλαμβάνει  το μεγαλύτερο μέρος τόσο του σχεδιασμού αλλά και των επενδύσεων.  Από το 71 τοις εκατό της πόλης του Ελσίνκι, μόνο το 40 τοις εκατό του συνόλου των κατοικιών διατίθενται στην ιδιωτική αγορά, το 60 τοις εκατό διατίθεται και μισθώνεται από την πόλη. Το ένα τέταρτο όλων των διαμερισμάτων επιδοτείται. Οι μαθητές, οι αποδέκτες κοινωνικής πρόνοιας, οι βιοτέχνες και οι οικογένειες ζουν δίπλα-δίπλα, πολλοί από τους οποίους είναι ήδη εκεί.

File:Jätkäsaari Helsinki Summer 2014.jpgΣχετική εικόνα

Ένα πάρκο διαπερνά ανάμεσα σε μη ομοιόμορφα μπλοκ  όλον τον οικισμό-νησί – οι εσωτερικές αυλές και το πάρκο συνθέτουν μαζί  με το φως του ήλιου  ένα παιχνιδιάρικο στοιχείο στο χώρο, το πάρκο καταλαμβάνει  ισα -ισα 88 μέτρα πλάτος , τόσο όσο της λεωφόρου Bulevardi. Μπορεί κάποιος να το δει σε αυτή την απόσταση και από τις δύο πλευρές. Στις αρκετά πλατιές και βαθιές  αυλές, υπάρχουν παιδικές κατασκευές για παιγνίδια  και γύρω από τις αυλές  υπάρχουν τα σπίτια με έξι ή και περισσότερους ορόφους: Ήδη το επόμενο καλοκαίρι οι γονείς θα φωνάζουν από το μπαλκόνι  τα παιδιά τους να ανέβουν για φαγητό στο σπίτι.  Όλες οι αποστάσεις και οι διαστάσεις έχουν τέτοια μεγέθη και κλίμακες  για να είναι δυνατόν  να ελεγχθούν από το κοινωνικό σύνολο. Η καθημερινή ζωή είναι ορατή, αλλά χωρίς την αίσθηση της παρακολούθησης: Δεν πρέπει να υπάρχει αβεβαιότητα και φόβος, ακόμα και οι σκοτεινές γωνίες και τα τυφλά σημεία  έχουν αποφευχθεί στο σχεδιασμό. Εκτός από τις χωρικές έννοιες, υπάρχει πολλή τεχνολογία: Ο οικισμός θα μειώσει την κυκλοφορία των υπηρεσιών(service) κατά 92 τοις εκατό, για παράδειγμα, με ένα νέο σύστημα  αποκομιδής απορριμμάτων: Σε κεντρική υπόγεια εγκατάσταση εισάγεται ένα σύστημα σωλήνων,  και  κάθε όροφος χρησιμοποιεί αυτούς του σωλήνες. Ήδη εδώ γίνεται διαλογή σε bio, πλαστικά και χαρτί. «Τα χαρτόνια της πίτσας δυσκολεύουν τους σχεδιαστές, μέχρι που τους ήρθε η ιδέα  ότι θα πρέπει να τα κόβουν» γέλασε ο Kaijansinkko. Η θυρίδα έχει σκόπιμα σχεδιαστεί με μικρή διάμετρο

Το ενοίκιο έχει οροφή

Στο μπαλκόνι έχει ησυχία τώρα, το εργοτάξιο τελειώνει τις εργασίες  αργά το απόγευμα. Καθώς ο ήλιος πέφτει, οι ακτίνες φτάνουν μέσα στο εργοτάξιο , χρωματίζουν κόκκινες σκιές στο μπαλκόνι, που μοιάζουν με μια πόρτα πίσω από την κυματοειδή σιδερένια πρόσοψη στην αυλή. Υπάρχουν κάποιες γοητευτικές ιδέες στο μπλοκ: Ένα από τα πρώιμα ολοκληρωμένα σπίτια είναι ένα είδος σπιτιού ηλικιωμένων συνταξιούχων μουσικών. «Ξέραμε ότι ποτέ δεν κέρδιζαν πολλά χρήματα ή συχνά έπιναν», λέει ο Kaijansinkko, γελώντας ξανά. Οι κάτοικοι θα υποβάλουν αίτηση με βιογραφικό σημείωμα, αν γίνει δεκτό, θα πληρώσουν ένα ανώτατο όριο ενοικίου - σε διαμερίσματα του Ελσίνκι με περίπου 60 τετραγωνικά μέτρα και μπαλκόνια, περίπου 1.200 ευρώ στο κέντρο. Αυτό θα είναι μια συμφωνία. Η πόλη δεν απαιτεί  καμία εγγύηση. Οι σχεδιαστές υποθέτουν ότι πολλοί δεν θα είναι σε θέση να την πληρώσουν ούτως ή άλλως.

Εν πάση περιπτώσει, το πιο  ελκυστικό και προσοδοφόρο εστιατόριο στην περιοχή βρίσκεται στο ισόγειο του οίκου ευγηρίας. Ήρθε η ώρα να κατεβούμε. Όπως και στα περισσότερα βράδια, υπάρχει μια συναυλία στο μπαρ της οδού Μάλαγα. Πολλοί κάτοικοι από το σπίτι  είναι ήδη εκεί. Και οι τρεις κυρίες με το κέικ  μόλις έφτασαν.

15 Φεβ 2018

Reuters-Myanmar: Η Σφαγή στη Μyanmar. Ειδικές δημοσιογραφικές εκθέσεις από Reuters Δημοσιογράφους.

Ειδικές δημοσιογραφικές εκθέσεις από Reuters Δημοσιογράφους  ανά το κόσμο

AW SOE OO, SIMON LEWIS and ANTONI SLODKOWSKI 

ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ Myanmar

How Myanmar forces burned, looted and killed in a remote village

ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΟΙ ΣΤΑΤΗΓΟΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ,  ΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Αποτέλεσμα εικόνας για Aung San Suu Kyi

On Sept. 2, Buddhist villagers and Myanmar troops killed 10 Rohingya men in Myanmar's restive Rakhine state. Reuters uncovered the massacre and has pieced together how it unfolded. During the reporting of this article, two Reuters journalists were arrested by Myanmar police.

INN DIN, Myanmar – Bound together, the 10 Rohingya Muslim captives watched their Buddhist neighbors dig a shallow grave. Soon afterwards, on the morning of Sept. 2, all 10 lay dead. At least two were hacked to death by Buddhist villagers. The rest were shot by Myanmar troops, two of the gravediggers said. “One grave for 10 people,” said Soe Chay, 55, a retired soldier from Inn Din’s Rakhine Buddhist community who said he helped dig the pit and saw the killings. The soldiers shot each man two or three times, he said. “When they were being buried, some were still making noises. Others were already dead.”

The killings in the coastal village of Inn Din marked another bloody episode in the ethnic violence sweeping northern Rakhine state, on Myanmar’s western fringe. Nearly 690,000 Rohingya Muslims have fled their villages and crossed the border into Bangladesh since August. None of Inn Din’s 6,000 Rohingya remained in the village as of October. The Rohingya accuse the army of arson, rapes and killings aimed at rubbing them out of existence in this mainly Buddhist nation of 53 million. The United Nations has said the army may have committed genocide; the United States has called the action ethnic cleansing. Myanmar says its “clearance operation” is a legitimate response to attacks by Rohingya insurgents.

Rohingya trace their presence in Rakhine back centuries. But most Burmese consider them to be unwanted immigrants from Bangladesh; the army refers to the Rohingya as “Bengalis.” In recent years, sectarian tensions have risen and the government has confined more than 100,000 Rohingya in camps where they have limited access to food, medicine and education. Reuters has pieced together what happened in Inn Din in the days leading up to the killing of the 10 Rohingya – eight men and two high school students in their late teens. Until now, accounts of the violence against the Rohingya in Rakhine state have been provided only by its victims. The Reuters reconstruction draws for the first time on interviews with Buddhist villagers who confessed to torching Rohingya homes, burying bodies and killing Muslims.

This account also marks the first time soldiers and paramilitary police have been implicated by testimony from security personnel themselves. Members of the paramilitary police gave Reuters insider descriptions of the operation to drive out the Rohingya from Inn Din, confirming that the military played the lead role in the campaign. The slain men’s families, now sheltering in Bangladesh refugee camps, identified the victims through photographs shown to them by Reuters. The dead men were fishermen, shopkeepers, the two teenage students and an Islamic teacher.

Three photographs, provided to Reuters by a Buddhist village elder, capture key moments in the massacre at Inn Din, from the Rohingya men’s detention by soldiers in the early evening of Sept. 1 to their execution shortly after 10 a.m. on Sept. 2. Two photos – one taken the first day, the other on the day of the killings – show the 10 captives lined up in a row, kneeling. The final photograph shows the men’s bloodied bodies piled in the shallow grave. The Reuters investigation of the Inn Din massacre was what prompted Myanmar police authorities to arrest two of the news agency’s reporters. The reporters, Burmese citizens Wa Lone and Kyaw Soe Oo, were detained on Dec. 12 for allegedly obtaining confidential documents relating to Rakhine.

Then, on Jan. 10, the military issued a statement that confirmed portions of what Wa Lone, Kyaw Soe Oo and their colleagues were preparing  to report, acknowledging that 10 Rohingya men were massacred in the village. It confirmed that Buddhist villagers attacked some of the men with swords and soldiers shot the others dead.


Ten lives: The victims

The slain villagers included fishermen, an Islamic teacher and two high school students. This picture was taken shortly after they were detained on Sept. 1. Click on each man to read his story.

Abul Hashim, 25

One of the wealthier villagers in the west hamlet of Inn Din - a neighborhood known to the Rohingya as Fosinpara - Abul Hashim ran a store selling machine parts and fishing nets and also stored rice for a nongovernmental organization. He owned a 3-acre plot of trees in the hills near Inn Din that were used as firewood and as construction material. He also had 16 buffalos, which were left behind. “I can’t think why these men were taken. They were all good men,” said his wife of five years Hasina Khatun. They have three children together, including Abdu Majid, born in November in Tenkhali refugee camp in Bangladesh.

The statement coincided with an application to the court by prosecutors to charge Wa Lone and Kyaw Soe Oo under Myanmar’s Official Secrets Act, which dates back to the time of colonial British rule. The charges carry a maximum 14-year prison sentence. But the military’s version of events is contradicted in important respects by accounts given to Reuters by Rakhine Buddhist and Rohingya Muslim witnesses. The military said the 10 men belonged to a group of 200 “terrorists” that attacked security forces. Soldiers decided to kill the men, the army said, because intense fighting in the area made it impossible to transfer them to police custody. The army said it would take action against those involved.

Buddhist villagers interviewed for this article reported no attack by a large number of insurgents on security forces in Inn Din. And Rohingya witnesses told Reuters that soldiers plucked the 10 from among hundreds of men, women and children who had sought safety on a nearby beach. Scores of interviews with Rakhine Buddhist villagers, soldiers, paramilitary police, Rohingya Muslims and local administrators further revealed:

• The military and paramilitary police organized Buddhist residents of Inn Din and at least two other villages to torch Rohingya homes, more than a dozen Buddhist villagers said. Eleven Buddhist villagers said Buddhists committed acts of violence, including killings. The government and army have repeatedly blamed Rohingya insurgents for burning villages and homes.

• An order to “clear” Inn Din’s Rohingya hamlets was passed down the command chain from the military, said three paramilitary police officers speaking on condition of anonymity and a fourth police officer at an intelligence unit in the regional capital Sittwe. Security forces wore civilian clothes to avoid detection during raids, one of the paramilitary police officers said.

• Some members of the paramilitary police looted Rohingya property, including cows and motorcycles, in order to sell it, according to village administrator Maung Thein Chay and one of the paramilitary police officers.

• Operations in Inn Din were led by the army’s 33rd Light Infantry Division, supported by the paramilitary 8th Security Police Battalion, according to four police officers, all of them members of the battalion.

The killings in Inn Din (Video)

Michael G. Karnavas, a U.S. lawyer based in The Hague who has worked on cases at international criminal tribunals, said evidence that the military had organized Buddhist civilians to commit violence against Rohingya “would be the closest thing to a smoking gun in establishing not just intent, but even specific genocidal intent, since the attacks seem designed to destroy the Rohingya or at least a significant part of them.”

Evidence of the execution of men in government custody also could be used to build a case of crimes against humanity against military commanders, Karnavas said, if it could be shown that it was part of a “widespread or systematic” campaign targeting the Rohingya population. Kevin Jon Heller, a University of London law professor who served as a legal associate for convicted war criminal and former Bosnian Serb leader Radovan Karadzic, said an order to clear villages by military command was “unequivocally the crime against humanity of forcible transfer.”

In December, the United States imposed sanctions on the army officer who had been in charge of Western Command troops in Rakhine, Major General Maung Maung Soe. So far, however, Myanmar has not faced international sanctions over the violence. Myanmar’s leader, Aung San Suu Kyi, has disappointed many former supporters in the West by not speaking out against the army’s actions. They had hoped the election of her National League for Democracy party in 2015 would bring democratic reform and an opening of the country. Instead, critics say, Suu Kyi is in thrall to the generals who freed her from house arrest in 2010.

Asked about the evidence Reuters has uncovered about the massacre, government spokesman Zaw Htay said, “We are not denying the allegations about violations of human rights. And we are not giving blanket denials.” If there was “strong and reliable primary evidence” of abuses, the government would investigate, he said. “And then if we found the evidence is true and the violations are there, we will take the necessary action according to our existing law.”

When told that paramilitary police officers had said they received orders to “clear” Inn Din’s Rohingya hamlets, he replied, “We have to verify. We have to ask the Ministry of Home Affairs and Myanmar police forces.” Asked about the allegations of looting by paramilitary police officers, he said the police would investigate.

He expressed surprise when told that Buddhist villagers had confessed to burning Rohingya homes, then added, “We recognize that many, many different allegations are there, but we need to verify who did it. It is very difficult in the current situation.”

Zaw Htay defended the military operation in Rakhine. “The international community needs to understand who did the first terrorist attacks. If that kind of terrorist attack took place in European countries, in the United States, in London, New York, Washington, what would the media say?”

NEIGHBOR TURNS ON NEIGHBOR

Inn Din lies between the Mayu mountain range and the Bay of Bengal, about 50 km (30 miles) north of Rakhine’s state capital Sittwe. The settlement is made up of a scattering of hamlets around a school, clinic and Buddhist monastery. Buddhist homes cluster in the northern part of the village. For many years there had been tensions between the Buddhists and their Muslim neighbors, who accounted for almost 90 percent of the roughly 7,000 people in the village. But the two communities had managed to co-exist, fishing the coastal waters and cultivating rice in the paddies.

In October 2016, Rohingya militants attacked three police posts in northern Rakhine – the beginning of a new insurgency. After the attacks, Rohingya in Inn Din said many Buddhists stopped hiring them as farmhands and home help. The Buddhists said the Rohingya stopped showing up for work.

On Aug. 25 last year, the rebels struck again, hitting 30 police posts and an army base. The closest attack was just 4 km to the north. In Inn Din, several hundred fearful Buddhists took refuge in the monastery in the center of the village, more than a dozen of their number said. Inn Din’s Buddhist night watchman San Thein, 36, said Buddhist villagers feared being “swallowed up” by their Muslim neighbors. A Buddhist elder said all Rohingya, “including children,” were part of the insurgency and therefore “terrorists.”

On Aug. 27, about 80 troops from Myanmar’s 33rd Light Infantry Division arrived in Inn Din, nine Buddhist villagers said. Two paramilitary police officers and Soe Chay, the retired soldier, said the troops belonged to the 11th infantry regiment of this division. The army officer in charge told villagers they must cook for the soldiers and act as lookouts at night, Soe Chay said. The officer promised his troops would protect Buddhist villagers from their Rohingya neighbors. Five Buddhist villagers said the officer told them they could volunteer to join security operations. Young volunteers would need their parents’ permission to join the troops, however.

DETAINED: Reuters journalists Wa Lone (foreground) and Kyaw Soe Oo were arrested on Dec. 12 for allegedly obtaining confidential documents related to Rakhine. Here they are seen arriving for a court hearing in Yangon earlier this month. REUTERS/Jorge Silva

The army found willing participants among Inn Din’s Buddhist “security group,” nine members of the organization and two other villagers said. This informal militia was formed after violence broke out in 2012 between Rakhine’s Buddhists and Rohingya Muslims, sparked by reports of the rape and murder of a Buddhist woman by three Muslim men. Myanmar media reported at the time that the three were sentenced to death by a district court.

Inn Din’s security group built watch huts around the Buddhist part of the village, and its members took turns to stand guard. Its ranks included Buddhist firefighters, school teachers, students and unemployed young men. They were useful to the military because they knew the local geography, said Inn Din’s Buddhist administrator, Maung Thein Chay.

Most of the group’s 80 to 100 men armed themselves with machetes and sticks. They also had a handful of guns, according to one member. Some wore green fatigue-style clothing they called “militia suits.”

In the days that followed the 33rd Light Infantry’s arrival, soldiers, police and Buddhist villagers burned most of the homes of Inn Din’s Rohingya Muslims, a dozen Buddhist residents said.

Two of the paramilitary police officers, both members of the 8th Security Police Battalion, said their battalion raided Rohingya hamlets with soldiers from the newly arrived 33rd Light Infantry. One of the police officers said he received verbal orders from his commander to “go and clear” areas where Rohingya lived, which he took to mean to burn them.

The second police officer described taking part in several raids on villages north of Inn Din. The raids involved at least 20 soldiers and between five and seven police, he said. A military captain or major led the soldiers, while a police captain oversaw the police team. The purpose of the raids was to deter the Rohingya from returning.

“If they have a place to live, if they have food to eat, they can carry out more attacks,” he said. “That’s why we burned their houses, mainly for security reasons.”

https://www.reuters.com/investigates/special-report/assets/myanmar-rakhine-events/003-warning.jpg?v=170817090218

AFTERMATH: Reuters obtained this picture of the slain Rohingya men from a Buddhist elder. The image is deliberately blurred here; click on the arrow to view at full resolution. Reuters shared the photo with Luis Fondebrider, a forensic anthropologist. He said injuries on two of the bodies were consistent with “the action of a machete or something sharp.”

“I want to be transparent on this case. I don’t want it to happen like that in the future.” A Rakhine Buddhist elder, explaining why he chose to speak to Reuters about the killings

Soldiers and paramilitary police wore civilian shirts and shorts to blend in with the villagers, according to the second police officer and Inn Din’s Buddhist administrator, Maung Thein Chay. If the media identified the involvement of security personnel, the police officer explained, “we would have very big problems.”

A police spokesman, Colonel Myo Thu Soe, said he knew of no instances of security forces torching villages or wearing civilian clothing. Nor was there any order to “go and clear” or “set fire” to villages. “This is very much impossible,” he told Reuters. “If there are things like that, it should be reported officially, and it has to be investigated officially.”

“As you’ve told me about these matters now, we will scrutinize and check back,” he added. “What I want to say for now is that as for the security forces, there are orders and instructions and step-by-step management, and they have to follow them. So, I don’t think these things happened.”

The army did not respond to a request for comment.

A medical assistant at the Inn Din village clinic, Aung Myat Tun, 20, said he took part in several raids. “Muslim houses were easy to burn because of the thatched roofs. You just light the edge of the roof,” he said. “The village elders put monks’ robes on the end of sticks to make the torches and soaked them with kerosene. We couldn’t bring phones. The police said they will shoot and kill us if they see any of us taking photos.”

The night watchman San Thein, a leading member of the village security group, said troops first swept through the Muslim hamlets. Then, he said, the military sent in Buddhist villagers to burn the houses.

“We got the kerosene for free from the village market after the kalars ran away,” he said, using a Burmese slur for people from South Asia.

A Rakhine Buddhist youth said he thought he heard the sound of a child inside one Rohingya home that was burned. A second villager said he participated in burning a Rohingya home that was occupied.

Soe Chay, the retired soldier who was to dig the grave for the 10 Rohingya men, said he participated in one killing. He told Reuters that troops discovered three Rohingya men and a woman hiding beside a haystack in Inn Din on Aug. 28. One of the men had a smartphone that could be used to take incriminating pictures.

The soldiers told Soe Chay to “do whatever you want to them,” he said. They pointed out the man with the phone and told him to stand up. “I started hacking him with a sword, and a soldier shot him when he fell down.”

Similar violence was playing out across a large part of northern Rakhine, dozens of Buddhist and Rohingya residents said.

Data from the U.N. Operational Satellite Applications Programme shows scores of Rohingya villages in Rakhine state burned in an area stretching 110 km. New York-based Human Rights Watch says more than 350 villages were torched over the three months from Aug. 25, according to an analysis of satellite imagery.

In the village of Laungdon, some 65 km north of Inn Din, Thar Nge, 38, said he was asked by police and local officials to join a Buddhist security group. “The army invited us to burn the kalar village at Hpaw Ti Kaung,” he said, adding that four villagers and nearly 20 soldiers and police were involved in the operation. “Police shot inside the village so all the villagers fled and then we set fire to it. Their village was burned because police believed the villagers supported Rohingya militants – that’s why they cleaned it with fire.”

A Buddhist student from Ta Man Tha village, 15 km north of Laungdon, said he too participated in the burning of Rohingya homes. An army officer sought 30 volunteers to burn “kalar” villages, said the student. Nearly 50 volunteered and gathered fuel from motorbikes and from a market.

“They separated us into several groups. We were not allowed to enter the village directly. We had to surround it and approach the village that way. The army would shoot gunfire ahead of us and then the army asked us to enter,” he said.

“Muslim houses were easy to burn because of the thatched roofs. You just light the edge of the roof.” Buddhist villager Aung Myat Tun

After the Rohingya had fled Inn Din, Buddhist villagers took their property, including chickens and goats, Buddhist residents told Reuters. But the most valuable goods, mostly motorcycles and cattle, were collected by members of the 8th Security Police Battalion and sold, said the first police officer and Inn Din village administrator Maung Thein Chay. Maung Thein Chay said the commander of the 8th Battalion, Thant Zin Oo, struck a deal with Buddhist businessmen from other parts of Rakhine state and sold them cattle. The police officer said he had stolen four cows from Rohingya villagers, only for Thant Zin Oo to snatch them away.

Reached by phone, Thant Zin Oo did not comment. Colonel Myo Thu Soe, the police spokesman, said the police would investigate the allegations of looting.

By Sept. 1, several hundred Rohingya from Inn Din were sheltering at a makeshift camp on a nearby beach. They erected tarpaulin shelters to shield themselves from heavy rain.

Among this group were the 10 Rohingya men who would be killed the next morning. Reuters has identified all of the 10 by speaking to witnesses among Inn Din’s Buddhist community and Rohingya relatives and witnesses tracked down in refugee camps in Bangladesh.

Five of the men, Dil Mohammed, 35, Nur Mohammed, 29, Shoket Ullah, 35, Habizu, 40, and Shaker Ahmed, 45, were fishermen or fish sellers. The wealthiest of the group, Abul Hashim, 25, ran a store selling nets and machine parts to fishermen and farmers. Abdul Majid, a 45-year-old father of eight, ran a small shop selling areca nut wrapped in betel leaves, commonly chewed like tobacco. Abulu, 17, and Rashid Ahmed, 18, were high school students. Abdul Malik, 30, was an Islamic teacher.

According to the statement released by the army on Jan. 10, security forces had gone to a coastal area where they “were attacked by about 200 Bengalis with sticks and swords.” The statement said that “as the security forces opened fire into the sky, the Bengalis dispersed and ran away. Ten of them were arrested.”

Three Buddhist and more than a dozen Rohingya witnesses contradict this version of events. Their accounts differ from one another in some details. The Buddhists spoke of a confrontation between a small group of Rohingya men and some soldiers near the beach. But there is unanimity on a crucial point: None said the military had come under a large-scale attack in Inn Din.

Government spokesman Zaw Htay referred Reuters to the army’s statement of Jan. 10 and declined to elaborate further. The army did not respond to a request for comment.

The Rohingya witnesses, who were on or near the beach, said Islamic teacher Abdul Malik had gone back to his hamlet with his sons to collect food and bamboo for shelter. When he returned, a group of at least seven soldiers and armed Buddhist villagers were following him, these witnesses said. Abdul Malik walked towards the watching Rohingya Muslims unsteadily, with blood dripping from his head. Some witnesses said they had seen one of the armed men strike the back of Abdul Malik’s head with a knife.

Then the military beckoned with their guns to the crowd of roughly 300 Rohingya to assemble in the paddies, these witnesses said. The soldiers and the Rohingya, hailing from different parts of Myanmar, spoke different languages. Educated villagers translated for their fellow Rohingya.

“I could not hear much, but they pointed toward my husband and some other men to get up and come forward,” said Rehana Khatun, 22, the wife of Nur Mohammed, one of the 10 who were later slain. “We heard they wanted the men for a meeting. The military asked the rest of us to return to the beach.”

Soldiers held and questioned the 10 men in a building at Inn Din’s school for a night, the military said. Rashid Ahmed and Abulu had studied there alongside Rakhine Buddhist students until the attacks by Rohingya rebels in October 2016. Schools were shut temporarily, disrupting the pair’s final year.

The grave

Reuters showed photographs of the grave site, some taken by reporter Wa Lone, to three forensic experts. They identified human remains including part of a spinal column and ribs.

“I just remember him sitting there and studying, and it was always amazing to me because I am not educated,” said Rashid Ahmed’s father, farmer Abdu Shakur, 50. “I would look at him reading. He would be the first one in the family to be educated.”

A photograph, taken on the evening the men were detained, shows the two Rohingya students and the eight older men kneeling on a path beside the village clinic, most of them shirtless. They were stripped when first detained, a dozen Rohingya witnesses said. It isn’t clear why. That evening, Buddhist villagers said, the men were “treated” to a last meal of beef. They were provided with fresh clothing.

On Sept. 2, the men were taken to scrubland north of the village, near a graveyard for Buddhist residents, six Buddhist villagers said. The spot is backed by a hill crested with trees. There, on their knees, the 10 were photographed again and questioned by security personnel about the disappearance of a local Buddhist farmer named Maung Ni, according to a Rakhine elder who said he witnessed the interrogation.

Reuters was not able to establish what happened to Maung Ni. According to Buddhist neighbors, the farmer went missing after leaving home early on Aug. 25 to tend his cattle. Several Rakhine Buddhist and Rohingya villagers told Reuters they believed he had been killed, but they knew of no evidence connecting any of the 10 men to his disappearance. The army said in its Jan. 10 statement that “Bengali terrorists” had killed Maung Ni, but did not identify the perpetrators.

Two of the men pictured behind the Rohingya prisoners in the photograph taken on the morning of Sept. 2 belong to the 8th Security Police Battalion. Reuters confirmed the identities of the two men from their Facebook pages and by visiting them in person.

One of the two officers, Aung Min, a police recruit from Yangon, stands directly behind the captives. He looks at the camera as he holds a weapon. The other officer, police Captain Moe Yan Naing, is the figure on the top right. He walks with his rifle over his shoulder.

The day after the two Reuters reporters were arrested in December, Myanmar’s government also announced that Moe Yan Naing had been arrested and was being investigated under the 1923 Official Secrets Act.

Aung Min, who is not facing legal action, declined to speak to Reuters.

Three Buddhist youths said they watched from a hut as the 10 Rohingya captives were led up a hill by soldiers towards the site of their deaths.

One of the gravediggers, retired soldier Soe Chay, said Maung Ni’s sons were invited by the army officer in charge of the squad to strike the first blows.

The first son beheaded the Islamic teacher, Abdul Malik, according to Soe Chay. The second son hacked another of the men in the neck.

“After the brothers sliced them both with swords, the squad fired with guns. Two to three shots to one person,” said Soe Chay. A second gravedigger, who declined to be identified, confirmed that soldiers had shot some of the men.

In its Jan. 10 statement, the military said the two brothers and a third villager had “cut the Bengali terrorists” with swords and then, in the chaos, four members of the security forces had shot the captives. “Action will be taken against the villagers who participated in the case and the members of security forces who broke the Rules of Engagement under the law,” the statement said. It didn’t spell out those rules.

Tun Aye, one of the sons of Maung Ni, has been detained on murder charges, his lawyer said on Jan. 13. Contacted by Reuters on Feb. 8, the lawyer declined to comment further. Reuters was unable to reach the other brother.

In October, Inn Din locals pointed two Reuters reporters towards an area of brush behind the hill where they said the killings took place. The reporters discovered a newly cut trail leading to soft, recently disturbed earth littered with bones. Some of the bones were entangled with scraps of clothing and string that appeared to match the cord that is seen binding the captives’ wrists in the photographs. The immediate area was marked by the smell of death.

Reuters showed photographs of the site to three forensic experts: Homer Venters, director of programs at Physicians for Human Rights; Derrick Pounder, a pathologist who has consulted for Amnesty International and the United Nations; and Luis Fondebrider, president of the Argentine Forensic Anthropology Team, who investigated the graves of those killed under Argentina’s military junta in the 1970s and 1980s. All observed human remains, including the thoracic part of a spinal column, ribs, scapula, femur and tibia. Pounder said he couldn’t rule out the presence of animal bones as well.

The Rakhine Buddhist elder provided Reuters reporters with a photograph which shows the aftermath of the execution. In it, the 10 Rohingya men are wearing the same clothing as in the previous photo and are tied to each other with the same yellow cord, piled into a small hole in the earth, blood pooling around them. Abdul Malik, the Islamic teacher, appears to have been beheaded. Abulu, the student, has a gaping wound in his neck. Both injuries appear consistent with Soe Chay’s account.

Fondebrider reviewed this picture. He said injuries visible on two of the bodies were consistent with “the action of a machete or something sharp that was applied on the throat.”

Some family members did not know for sure that the men had been killed until Reuters returned to their shelters in Bangladesh in January.

“I can’t explain what I feel inside. My husband is dead,” said Rehana Khatun, wife of Nur Mohammed. “My husband is gone forever. I don’t want anything else, but I want justice for his death.”

In Inn Din, the Buddhist elder explained why he chose to share evidence of the killings with Reuters. “I want to be transparent on this case. I don’t want it to happen like that in future.”

Massacre in Myanmar

By Wa Lone, Kyaw Soe Oo, Simon Lewis and Antoni Slodkowski

Graphics: Jessica Wang, Simon Scarr and Matthew Weber

Photo editing: Thomas White

Video: Matthew Larotonda and Ryan Brooks

Design: Troy Dunkley

Edited by Janet McBride, Martin Howell and Alex Richardson


Ετικέτες