Zaungastnic: Κάντε βιώσιμη κατά κυριολεξία τη πόλη μας. Διαθέστε περισσότερο χώρο για ποδήλατα

Ένα μέσο για την βιώσιμη διαχείριση των φυσικών πόρων και της αστικής καθημερινότητας:

 Διαθέστε περισσότερο χώρο για ποδήλατα και  λιγότερο για αυτοκίνητα και δίκυκλα στη πόλη μας

s o s

ΜΕΤΑΤΡΕΨΤΕ ΛΩΡΙΔΕΣ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΛΩΡΙΔΕΣ. ΕΤΣΙ ΜΟΝΟ ΘΑ ΑΝΑΓΚΑΣΤΕΙ ΕΝΑ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ & ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΕ ΝΕΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ VELO

Υπερηφανεύεστε ότι κάνατε κάτι για το περιβάλλον με το να αντικαθιστάτε τους λαμπτήρες ατμών υψηλής πίεσης νατρίου με LED. Υπόψη μια αποτυχημένη τεχνολογία στο σύνολό της πλέον σύμφωνα με τα περισσότερα ερευνητικά ιδρύματα  που έχουν ασχοληθεί με τη φώτορυπανση. Σας έχουμε δημοσίως ενημερώσει ότι σπαταλάτε δημόσιο χρήμα με αυτή την τεχνολογία. 

Από την άλλη στραγγαλίζετε οποιαδήποτε προσπάθεια πολιτών να ξεκινήσουν τη χρήση ποδηλάτου στη  αφιλόξενη αυτή πόλη για ποδηλάτες, γιατί απλά είστε απόντες από τέτοιες πραγματικά μακροχρόνιες φιλικές προς το περιβάλλον στρατηγικές αστικού δικτύου ποδηλατοδρόμων. Δίνετε χώρο μόνο στα αυτοκίνητα και στα δίκυκλα. Φοβάστε το μέλλον, δε ρισκάρετε.  Ουτε για τους νέους δεν ειστε σε θέση να σκέφτειτε κάτι, για τους μελλοντικούς Δημότες της πόλης αυτής, αν δεν ξενιτευτούν. Μια πίστα parkour, skateboard και BMX δεν υπάρχει σε όλοκληρη τη πόλη.

Δε κάνετε για Δημοτικοί Σύμβουλοι ας μη μιλήσουμε για Δήμαρχο. Κοπεγχάγη 57% του πληθυσμού χρησιμοποιεί καθημερινά το ποδήλατο. Ναι, ναι ξέρουμε,  ο Έλληνας είναι ανίκανος, παρκάρει παράνομα, διαχειρίζεται παράνομα τα απορρίμματά του, δεν είναι ευγενικός απέναντι στους συμπολίτες του, δεν σκέφτεται τον συμπολίτη του, πόσες φορές το έχει πει δημόσια ο πρώην της προηγούμενης 9-ετίας Χρυσόστομος. Ποιος τον έφτιαξε αυτόν το πολίτη, ο οποίος δεν έχει  και εάν έχει, δεν αναγνωρίζει την κοινωνική του ταυτότητα?

Αλλά εσείς ένα τρόπο ξέρετε να πάτε στο ράφι να αγοράσετε έτοιμο το προϊόν και να το βιδώσετε. Σαν τη διαφήμιση: ψεκάσαμε, σκουπίσαμε, τελειώσαμε. Η ικανότητά σας να προσφέρετε σαν Δήμος στο πολίτη με πραγματικό κόπο, με  εργαλεία της κυβερνησιμότητας απέναντι στο πολίτη  αλλά και της πολιτικής αγωγής είναι 0.

Σπασμωδικές κινήσεις μόνο και ο νυν Νάρκισσος.

Εδω δεν μετράμε 100 ημέρες, και μόνο απαγορεύσεις. Η χωρίς μακροχρόνια αειφόρο συνοχή και συνέργεια αλλά και η ανύπαρκτη δική σας πολιτική αγωγή  της αστικής διαβίωσης έχουν καταστρέψει κάθε ίχνος πραγματικού αστικού ιστού και λειτουργίας. Οι επόμενοι που θα έρθουν να το σκεφτούν αν υπ άρχει ενσυναίσθηση για το τι εστι δημότης πολίτης καλά πριν αποφασίσουν να δανειστούν το αξίωμα του Δημάρχου.

ΠΟΔΗΛΑΤΟ-δρόμοι είναι θεμελιώδης προϋπόθεση για μια αειφόρο αστική ανάπτυξη- Ένα παρά-δείγμα.

VELO:Βιώσιμη αστική ανάπτυξη  και κινητικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για αλλαγή στρατηγικών ανάπτυξης και συντήρησης.
ΔΕΝ ΝΟΕΙΤΑΙ – για μια πόλη των  1.000.000 κατοίκων με 2 πανεπιστήμια και να έχει κάτω από 100 χιλιόμετρα  ποδηλατοδρόμους, μόνο 12 χιλιόμετρα σε άθλια κατάσταση.
Παρακάτω ένα δείγμα για το πως μπορεί να δώσει ο ποδηλατόδρομος ταυτότητα σε μια πόλη  και  για μαθητούδια αλλά και μαθητές γυμνασίου-λυκείου χωρίς επιθετικότητα μια εναλλακτική μετακίνησης και ανεξαρτησίας.

Σύγκριση με μια μικρότερη πόλη Γερμανίας , τη Wolsfburg  που δεν είναι πανεπιστημιούπολη (125.000 κατοίκους), 250 Km ποδηλατοδρόμοι. Και δεν απαιτούμε 200 χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμους, αλλά τουλάχιστον  κάποια χιλιόμετρα για τα μαθητούδια να μαθαίνουν από μικρά τη συμβολή του ποδηλάτου στην καθημερινότητα τους. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ είναι άγνωστη στο Δημαρχιακό Μέγαρο. Για κάποια άλλα θέματα υπάρχει αναζήτηση , όπως που γνώρισαν μέσα από τα Δημήτρια τους γνωστούς καλλιτέχνες από την Γαλλία, π.χ τον  Jaen Fabre (ο Δήμαρχος στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης 21.8.2017).   Πολύ σημαντικότερο έτσι δεν είναι?
Αυτή η τεχνική και ο τρόπος για τους ποδηλατόδρομους έχει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα συνέργειας. Ιδιαίτερα εκεί που είναι στενοί οι δρόμοι και μονόδρομοι μπορεί να εφαρμοστεί μια τέτοια λογική ποδηλατοδρόμων. Μειώνει τόσο την όχληση, λόγω μείωσης ταχύτητας των αυτοκινήτων όσο και την ρύπανση λόγω της μειωμένης ταχύτητας  από την εκπομπή αερίων. Εάν όμως ξεκινήσουμε με τη λογική : Τα παιδιά μας που θα τα αφήσουμε που θα μας τα σκοτώσουν οι οδηγοί- που σίγουρα και οι ίδιοι οι γονείς μπορεί να είναι οδηγοί αυτοκινήτων- , τότε φυσικά αυτή η κοινωνία δεν έχει όραμα εξέλιξης.

Zaungastnic: Costa Rica-Τι συμβαίνει με τον συμβατικό Ανανά, γιατί είναι τόσο φτηνός στην EE και υπό ποιες συνθήκες καλλιεργείται?

Ανανάς – Το φρούτο με τις κακές “παρενέργειες”
,2017

Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο  για την απόδοση/μετάφραση 23/11/2017

Dr rer. pol. Νίκος Θεοδοσάκης

Σήμερα οι ανανάδες πωλούνται για λιγότερο από ένα ευρώ. Το μεγαλύτερο μέρος προέρχεται από την Κόστα Ρίκα. Πώς μπορεί μια χώρα να παράγει τόσο φθηνά; Επιπλέον, ο φορέας Food and Drug Administration (FDA) της Αμερικής θεωρεί ότι ο γενετικά τροποποιημένος ανανάς δεν θα κάνει κακό στον άνθρωπο, και χορήγησε την έγκριση του Ροζ Ανανά στην  US Del Monte.

Ένα δηλητηριασμένο περιβάλλον δεν είναι πλέον κάποια σπάνια συνέπεια στη σημερινή πλέον γεωργική βιομηχανία. Αλλά σπάνια είναι τόσο καλά τεκμηριωμένο όπως στην περίπτωση του ανανά. Χιλιάδες άνθρωποι στην Κόστα Ρίκα της Κεντρικής Αμερικής δεν μπορούν να πιούν νερό της βρύσης τώρα και χρόνια, επειδή βρέθηκαν φυτοφάρμακα λόγω της καλλιέργειας του ανανά. Από το 2007, οι αρχές έχουν προειδοποιήσει για την ακατάλληλη ποιότητα νερού  και προμηθεύουν καθαρό νερό στο Ελ Κάιρο και τα άλλα τρία θιγόμενα χωριά με βυτία νερού.

Το καρτέλ του ανανά: Chiquita, Dole und Del Monte.
Όπως και με άλλα τροπικά φρούτα, όπως τα πορτοκάλια και με τις μπανάνες, αλλά και με  άλλα γεωργικά προϊόντα, πρέπει να γίνουν φτηνά σε μεγάλες ποσότητες για την Ευρώπη, δεν έχει σημασία για τις επιχειρήσεις, πώς και υπό ποιες συνθήκες καλλιεργούνται αυτά.
 

Η εταιρεία Del Monte "ντοματοποιεί" τον Ανανά
Σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητο από το κοινό, η γενετική μηχανική έχει βρει επίσης το δρόμο της στην έρευνα και την εκτροφή νέων τύπων φρούτων τα τελευταία χρόνια.


Ο γίγαντας εμπορίας φρούτων η εταιρεία Del Monte πήρε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για διαγονιδιακό ανανά με τροποποιημένο περιεχόμενο καροτενοειδών τον Νοέμβριο του 2011 (ΕΡ1589807).Η  καροτενοειδής λυκοπείνη προέρχεται από τομάτες, είναι ένα από τα αντιοξειδωτικά. Το τελικό προϊόν ο ανανάς έχει μια κοκκινωπή απόχρωση. Στις ΗΠΑ, έχει εγκριθεί για εισαγωγή ως “health food”. Για το σκοπό αυτό δεν απαιτείται έγκριση γενετικής μηχανικής.    

 

Ο Ροζ ανανάς σαν φυτό είναι δημοφιλές διακοσμητικό φυτό, ειδικά στη Βόρεια Αμερική. Η αμερικανική εταιρεία παραγωγής φρούτων Del Monte έχει αναπτύξει γενετικά τροποποιημένο ανανά με ροζ χρώμα. Για το σκοπό αυτό, εισήχθησαν γονίδια από διακοσμητικό ανανά και μανταρίνι, τα οποία οδήγησαν στο σχηματισμό της φυσικής χρωστικής ουσίας (λυκοπείνη). Αυτοί οι ροζέ ανανάδες λέγεται ότι θα καλλιεργούνται στην Κόστα Ρίκα. Οι εγκρίσεις ως τροφή στις ΗΠΑ και για την καλλιέργεια στη Κόστα Ρίκα εκκρεμούν ακόμη.
 
Στο στόχαστρο: ο Ανανάς
Η λέξη «ανανά» προέρχεται από τον όρο naná ένας όρος για το ‘εξαιρετικό φρούτο’ στη γλώσσα Guarani. Αρχικά πατρίδα τους ήταν η Αμερική, τώρα καλλιεργείται παγκοσμίως σε τροπικές περιοχές ως φυτό παραγωγής φρούτων.

 

Ο ανανάς καλλιεργήθηκε ήδη από την προ-Κολομβιανή εποχή και εξαπλώθηκε σε μεγάλο μέρος της Νότιας Αμερικής και στο βόρειο τμήμα του Μεξικού. Χρησιμοποιήθηκε ως τροφή, για θεραπεία και για οινοποίηση. Για την Ευρώπη ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο στις 4 Νοεμβρίου 1493 στο δεύτερο ταξίδι του στη Γουαδελούπη. Τα φρούτα ανανά ήταν ένα δώρο καλωσορίσματος από τους ιθαγενείς σε αυτόν. Προηγουμένως, ο ανανάς καλλιεργήθηκε σχεδόν αποκλειστικά ως ενδιάμεση καλλιέργεια μαζί με καλλιέργειες μικρού κύκλου όπως το φυστίκι, το ρύζι, τα φασόλια και τα λαχανικά. Ως υποκουλτούρα, ο ανανάς φυτεύεται κάτω από ελαιοφοίνικες, φοίνικες χουρμάδων, είδη εσπεριδοειδών, αβοκάντο και μάνγκο.

Σήμερα, ωστόσο, η καλλιέργεια είναι σε μεγάλο βαθμό σχεδιασμένη ως μονοκαλλιέργεια. Die Natur schlägt zurück – Eine Welt ohne Bananen – Bye, bye, Bananas
Η δημοτικότητα του ανανά αντανακλάται στα στοιχεία των εισαγωγών: Από την Κόστα Ρίκα έρχονται σχεδόν τρία τέταρτα Ανανά που πωλούνται στη Γερμανία και την Ευρώπη. Η χώρα δεν είναι τόσο μεγάλη, όσο το 1/3 της έκτασης της Ελλάδας. Μετά από αυξημένη ζήτηση τα τελευταία χρόνια, δημιουργήθηκε περισσότερος καλλιεργήσιμος χώρος για φυτείες - εις βάρος του τροπικού δάσους φυσικά. Σήμερα, περίπου 55.000 εκτάρια(Wikipedia) Ανανά καλλιεργούνται στην Κόστα Ρίκα, έναντι 9.900 το 1999. Εν τω μεταξύ, η Κόστα Ρίκα εξάγει περισσότερο ανανά από μπανάνες. Το 90 τοις εκατό του τζίρου το μοιράζονται οι τρείς αμερικανικές εταιρείες φρούτων Chiquita, Dole και Del Monte.

Μαζική χρήση φυτοφαρμάκων
Η Κόστα Ρίκα είναι η χώρα με την υψηλότερη χρήση φυτοφαρμάκων στον κόσμο, υπολογιζόμενη σε 52 χιλιόγραμμα ανά εκτάριο!! Αυτό αποδεικνύεται από μελέτες του Ινστιτούτου Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου της Κόστα Ρίκα (IRET).
Οι μονοκαλλιέργειες αποτελούν πρόβλημα για τους αγρότες: Τα φυτά είναι ευαίσθητα σε παράσιτα και έντομα. Οι φυσικοί εχθροί λείπουν. Αντ' αυτού, ψεκάζονται έντονες χημικές ουσίες όπως τα φυτοφάρμακα, που διεισδύοντας στο έδαφος ρυπαίνουν τα υπόγεια ύδατα. Επίσης ξεπλένονται και από την υποτροπική βροχή σε περιβάλλοντα ρέματα και ποτάμια.
Οι πόλεις Μιλάνο, Κάιρο, Φράνσι και Λουσιανά περιβάλλονται από φυτείες ανανά. Μόλις πρόσφατα, το υπουργείο Υγείας προειδοποίησε τους κατοίκους σε φυλλάδια «να μην πίνουν νερό από το υδραγωγείο επειδή είναι μολυσμένο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για πλύσιμο ρούχων και για εγκαταστάσεις υγιεινής ".
Πόσιμο νερό παρέχεται από βυτία από το 2007, τα οποία προμηθεύουν στους ανθρώπους με πόσιμο νερό δύο φορές την εβδομάδα. Το πρόβλημα του μολυσμένου πόσιμου νερού είναι γνωστό από το 2003.

Υψηλές συγκεντρώσεις
Clemens Ruepert από το Τοξικολογικό Ινστιτούτο του Εθνικού Πανεπιστημίου της Κόστα Ρίκα στη πόλη Heredia έχει πάρει ήδη 2.003 δείγματα νερού από την περιοχή γύρω από το Μιλάνο, και ανίχνευσε το, από την Υπηρεσία Περιβαλλοντικής Προστασίας (EPA)  «πιθανώς ως καρκινογόνο» φυτοφάρμακο bromacil, σε συγκέντρωση έως και 5,25 μικρογραμμάρια.  To bromacil που επιτρέπεται σαν ζιζανιοκτόνο στην Ελλάδα παραμένει στο χώμα με υπολείμματα πάνω από 12 μήνες![1] Συγκριτικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση επιτρέπεται μέχρι και ανώτατο όριο 0,1 μικρογραμμάρια. Σε κάποιες χώρες το φυτοφάρμακο έχει απαγορευτεί η διάθεση του από το 1990 και απαγορεύεται ρητώς από το 1993, “επειδή το φάρμακο τείνει να μολύνει τα υπόγεια νερά”.

Η  Xinia Briceno ζει στο Μιλάνο τώρα και έξι χρόνια. Από τότε, αγωνίζεται για το δικαίωμά της να πίνει καθαρό πόσιμο νερό και προσπαθούσε πάντα να έρθει σε επικοινωνία με την Del Monte, έναν από τους διαχειριστές των γειτονικών φυτειών. Αλλά η Del Monte όλα αυτά τα χρόνια δεν της απαντούσε. Επίσης απέναντι σε ένα τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σταθμό της Γερμανίας τον  WDR, η Del Monte δεν ήταν διατεθειμένη να σχολιάσει.  Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η WDR έλαβε επίσης μια εικόνα από  μια μελέτη που έγινε από ένα αναγνωρισμένο ευρωπαϊκό ινστιτούτο στο τέλος του 2011. Θέλησαν να επικοινωνήσουν με τους ερευνητές για το θέμα, αλλά  απορρίφθηκαν. Επίσης, αυτός που έδωσε το οκ για την έρευνα- ο πελάτης-  μπόρεσε να κατονομαστεί. Αλλά το γεγονός είναι ένα: το Bromacil έχει επίσης ανιχνευθεί στο νερό μέσα και γύρω από τις πηγές από το Μιλάνο το 2011 - με συγκεντρώσεις μέχρι 6,5 μικρογραμμαρίων ανά Ltr.!

Ανανάς - Πικρό Φρούτο - Del Monte και η καταστροφή του περιβάλλοντος στην Κόστα Ρίκα
Οι συνθήκες στις φυτείες είναι δύσκολες, λένε πολλοί εργάτες. Ένας από αυτούς, ο οποίος ήταν επί μακράν εργοδηγός στη Del Monte, ισχυρίζεται,ότι  ακόμη  εργάζονται χωρίς προστατευτικό ρουχισμό και βρίσκονται όλοι σε συνεχή επαφή με τα φυτοφάρμακα. Και πάλι, δεν υπήρχε σχολιασμός από την Del Monte.
Επίσης σχετικά με το ντοκιμαντέρ για τον ανανά: τροπικά φρούτα με παρενέργειες? Στην ραδιοτηλεοπτική εκπομπή «αγορά» WDR επισημάνθηκαν τα παράπονα γύρω από τον ανανά φρούτων και αναφέρθηκαν απέναντι στην διεύθυνση του ομίλου Rewe. Τελικά βρέθηκε στα καταστήματά του ανανάς από την Del Monte. Ο όμιλος απάντησε: "Η Rewe προμηθεύεται το 90 τοις εκατό του ανανά από προμηθευτές που πιστοποιούνται σύμφωνα με τα κατάλληλα κοινωνικά πρότυπα." Η Rewe απέρριψε τον ισχυρισμό της WDR σχετικά με τις συνθήκες παραγωγής.
Ακόμη και όταν αναφέρθηκε το 2014 στο άρθρο μας: "Το Bitter Orange Business" σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν στην παραγωγή πορτοκάλι  υπήρξε άρνηση. Αλλά και πάλι το 2016,απεδείχθει και πάλι ότι από τότε τίποτα δεν έχει αλλάξει . Επιπλέον, επικρατούν συνθήκες απάνθρωπης εργασίας. Η παιδική εργασία, όπως σε πολλά μέρη της Βραζιλίας, είναι συνηθισμένη παρόλο που οι συνθήκες εργασίας δεν είναι μόνο απάνθρωπες, είναι επίσης και επικίνδυνες. Δεν είναι ασυνήθιστό, που υπάρχουν συνέχεια ατυχήματα και που οφείλονται στο πολύ μεγάλο ή πολύ μικρό ύψος των σκαλών που έχουν, την έλλειψη προστατευτικής ενδυμασίας και την εξαιρετικά υψηλή πίεση εργασίας που επικρατούν στις φυτείες και εργοστάσια επεξεργασίας.Η οργάνωση «κάνε τα φρούτα δίκαια» (makefruitfair) θεωρεί και καταδικάζει ότι ένας ανανάς με την τιμή του ενός ευρώ για την πλευρά των εργαζομένων δεν μπορεί να φέρει κανένα κέρδος και παραπέμπει σε αυτό το σημείο ιδιαίτερα στην ηγεμονική θέση των γερμανικών σούπερ μάρκετ. Στη Γερμανία με το παραδοσιακά φθηνό φαγητό, έχει αναλάβει σχεδόν το ρόλο ενός θυρωρού που καθορίζει τι και σε ποια τιμή θα εισαχθεί στην αγορά και τι όχι.  Από το 2007, οι αρχές έχουν προειδοποιήσει και προμηθεύουν καθαρό νερό το Ελ Κάιρο και τα άλλα τρία θιγόμενα χωριά με βυτία νερού. Επί του παρόντος οι εξετάσεις πραγματοποιούνται από το eawag.ch  Πόσο ακριβό είναι τελικά το φθηνό; Πορτοκάλια σε τιμή ντάμπινγκ

Pinapples: Luxury fruit at what price? Guardian Invesigation

 

Ο χημικός Clemens Ruepert του Εθνικού Πανεπιστημίου της Κόστα Ρίκα βρείκε το 2003 στις πηγές νερού των πόλεων το ζιζανιοκτόνο  Bromacil (Βρωμακίλιο), το οποίο εμφανίζεται ιδιαίτερα εύκολα. Μέχρι το τέλος της προκαταρκτικής έρευνάς του τον Μάιο του 2011, μέτρησε 2,5 έως 6,7 μικρογραμμάρια ανά λίτρο στα νερά πηγής του δήμου του Μιλάνου - 25 έως 67 φορές πάνω από το ευρωπαϊκό όριο (0,1). Οι έρευνες που ανατέθηκαν στο Κρατικό Εργοστάσιο επεξεργασίας νερού, AYA ,επιβεβαίωσαν τις υπερβάσεις της οριακής τιμής. Η ίδια η Κόστα Ρίκα δεν έχει όρια στο νομικό της πλαίσιο.

 

Η περιοχή στα ανατολικά της χώρας δεν είναι η μόνη όπου οι εκμεταλλεύσεις ανανά βλάπτουν το περιβάλλον. Επίσης υπεύθυνοι είναι και οι Fincas που παράγουν για τις εταιρείες όπως η ‘Fresh Del Monte Produce’. Αυτοί φέρνουν επίσης τα φρούτα στα Ευρωπαϊκά σούπερ μάρκετ.

Οι ανανάδες - όπως και πολλά τροπικά φρούτα - συνήθως καλλιεργούνται σε μονοκαλλιέργειες, επειδή οι Fincas μπορούν να ειδικευτούν σε ένα φρούτο. Εάν καλλιεργούσαν διαφορετικά φυτά, θα κέρδιζαν λιγότερα χρήματα. Ωστόσο, στις μονοκαλλιέργειες, οι πληθυσμοί των παρασίτων και των ζιζανίων αναπτύσσονται εδώ και χρόνια στις καλλιέργειες του ανανά,  για τον ανανά. Γι' αυτό οι αγρότες τα αντιμετωπίζουν με μεγάλες ποσότητες ιδιαίτερα τοξικών παρασιτοκτόνων και ζιζανιοκτόνων ", λέει ένας μηχανικός από το Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κόστα Ρίκα.

Ένα δηλητηριασμένο περιβάλλον - όχι μια σπάνια συνέπεια στη γεωργική βιομηχανία. Αλλά σπάνια είναι τόσο καλά τεκμηριωμένο όπως στην περίπτωση του ανανά.
 

Στις φυτείες ανανά στην Κόστα Ρίκα κάτι είναι πάει καλά: Τοξικά φυτοφάρμακα και μισθοί πείνας - αυτή είναι η αλήθεια πίσω από την καλλιέργεια του ανανά, που τα σούπερ μάρκετ τον διαφημίζουν και τον πωλούν σαν «βιώσιμο» στα Lidl. Η επιστήμονας και η πολιτική ακτιβίστρια Eva Carazo Vargas και η περιβαλλοντική ακτιβίστρια Xinia María Briceño από την Κόστα Ρίκα αναφέρουν την κατάσταση εδώ.
Η Del Monte αγοράζει ανανά από την μεγαλύτερη φυτεία του Ελ Καΐρου από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Σε ένα e-mail στην γερμανική εφημερίδα «sonntag», η εταιρεία επισημαίνει ότι είναι "ψευδείς οι ισχυρισμοί εντυπωσιασμού" ότι αυτή είναι υπεύθυνη για τα περιβαλλοντικά προβλήματα της παραγωγής ανανά στην Κόστα Ρίκα. Το αγρόκτημα «σταμάτησε να χρησιμοποιεί το Bromacil απο το 2008». Έμμεσα, η Del Monte λοιπόν παραδέχεται ότι ο προμηθευτής του είχε χρησιμοποιήσει προηγουμένως το τοξικό φυτοφάρμακο.  

 
Αν και η Del Monte Finca σταμάτησε να χρησιμοποιεί το Bromacil από το 2008, θα μπορούσε να είναι υπεύθυνο για το γεγονός ότι τα φυτοφάρμακα βρέθηκαν σε υπόγεια ύδατα εδώ και πολύ καιρό. "Το Bromacil είναι πολύ σταθερό", λέει ο χημικός Ruepert. Για το λόγο αυτό, είναι πιθανό η ουσία μετά από χρόνια να καταλήξει στο νερό. Ποια ζιζανιοκτόνα χρησιμοποιεί η Del Monte σήμερα, η εταιρεία δεν θέλει να πει. Άλλες εκμεταλλεύσεις ανανά συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το Bromacil ούτως ή άλλως, σύμφωνα με το Εθνικό Πανεπιστήμιο.

Γλυκά φρούτα, πικρή αλήθεια

Η παρούσα έρευνα παρουσιάζει το δραματικό κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος της καλλιέργειας τροπικών καρπών, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα της βιομηχανίας ανανά στην Κόστα Ρίκα και της βιομηχανίας μπανάνας στον Ισημερινό,.
Γερμανικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ, όπως η Aldi, Lidl, Edeka και Rewe είναι υπεύθυνες για τις απαράδεκτες συνθήκες παραγωγής της μπανάνας και του ανανά: Μπορούν – εάν θέλουν- να επωφεληθούν της ισχύος στην αγορά τους και να ασκήσουν ισχυρή πίεση στους παραγωγούς και προμηθευτές. Για παράδειγμα, οι τιμές εισαγωγής ανανά μειώθηκαν κατά περίπου 45% μεταξύ 2002 και 2014, παρά το αυξανόμενο κόστος παραγωγής. Σε αυτό έχει συμβάλλει στο γεγονός ότι οι παραδοσιακές δομές της εκμετάλλευσης των δύο χωρών επιδεινώθηκαν, καθώς οι μισθοί των εργαζομένων στις φυτείες στην Κόστα Ρίκα, αλλά και  στον Ισημερινό δεν αρκούν για την επιβίωση των οικογενειών τους και εξακολουθούν να επικρατούν επισφαλείς συνθήκες εργασίας.

Ενώ οι αλυσίδες σουπερμάρκετ ελέγχουν σχολαστικά την εμφάνιση των εισαγόμενων φρούτων και με το παραμικρό ελάττωμα δεν δέχονται ολόκληρες παρτίδες και τις επιστρέφουν, τα κοινωνικά και οικολογικά κριτήρια διαδραματίζουν πολύ μικρότερο ρόλο γι 'αυτούς. Η έρευνα αποκαλύπτει (πολλές) παραβιάσεις των ανθρωπίνων και εργασιακών δικαιωμάτων στην παραγωγή ανανά και μπανάνας. Μπορείτε να κατεβάσετε τη μελέτη εδώ Studie können Sie hier downloaden.
Ήδη από το 2013 παρατηρείται από ειδικούς όπως από τον  γεωπόνο Esteban Ricardo Acosta Pereira του Πανεπιστημίου της Γης, όχι μόνο στην Κόστα Ρίκα, ότι ο αριθμός των κοινωνικών συγκρούσεων γύρω από την καλλιέργεια και εμπορία ανανά έχει αυξηθεί «Με τις υφιστάμενες μεθόδους καλλιέργειας και την υπερβολική χρήση φυτοφαρμάκων, είναι αναπόφευκτο να υπάρξει ρύπανση των υπογείων υδάτων και των ποταμών. Χρειαζόμαστε ανεξάρτητη παρακολούθηση της χρήσης φυτοφαρμάκων και έλεγχο της επέκτασης των καλλιεργούμενων περιοχών ", εξηγεί ο επιστήμονας. O Peireira θεωρεί ότι η εκτίμηση του κύκλου ζωής της συμβατικής παραγωγής ανανά είναι καταστροφική, παρόλο που οι καρποί που τελικά φθάνουν στα καταστήματα της ΕΕ έχουν υπολείμματα μέχρι και κάτω του ορίου της EE. Οι γυναίκες από το Μιλάνο συμμερίζονται την εκτίμησή του. Αρκετές φορές έχουν απευθύνει έκκληση στους παραγωγούς να καλλιεργήσουν περισσότερο βιολογικό ανανά. Μέχρι στιγμής χωρίς επιτυχία.

Επίσης σε άλλα μέρη του κόσμου: Αρπαγή της γης και η εξάρτηση
Στην Ταϊλάνδη, η καλλιέργεια του ανανά είναι κυρίως στα χέρια των μικρών αγροτών. Πολύ διαφορετική είναι η κατάσταση στην καλλιέργεια ανανά στις Φιλιππίνες που εδώ είναι καθαρά επιχειρήσεις των πολυεθνικών, και ειδικά η εταιρία Del Monte και Dole - που διαχειρίζονται το 85% της καλλιεργήσιμης έκτασης. Η εταιρία συσκευασίας της Καλιφόρνια California Packing Corporation- τώρα η Del Monte Corporation (ΗΠΑ) - άρχισε την καλλιέργεια φυτών στο Mindanao το 1926. Δύο χρόνια αργότερα, η εταιρεία είχε ήδη έκταση μεγαλύτερη από χίλια εκτάρια. Αργότερα, προστέθηκαν μεταποιητικές επιχειρήσεις κονσερβοποιίας. Οι μέθοδοι απόκτησης γης και συνθηκών εργασίας συνλάντησαν κριτική και χαρακτηρίστηκαν ως "πρώιμες αποικιακές συνθήκες». Οι υπεύθυνοι προσλήψεων στέλνονταν από τις αγροτικές επιχειρήσεις στους Barrios (περιοχές σαν τους Δήμους αλλά μεεν μέρει  κοινωνικά περιθωριοποιημένο πληθυσμό) για να πείσουν τους αγρότες και ιδιοκτήτες αγροτεμαχίων   να "μισθώσουν" τη γη τους στις εταιρείες. Οι πειστικές τακτικές περιλάμβαναν μεγάλα δώρα, αλκοόλ και οδήγηση με ξένα πολυτελή αυτοκίνητα. Όποιος παρ 'όλα αυτά δεν θα μισθώσει μετά από μήνες «φιλία» με αυτούς τους αχυράνθρωπους και μετά από τόσο πολύ «Utang na loob[3]» , απειλείται με εκφοβισμούς. Ένας γαιοκτήμονας ετησίως ελάμβανε 300 έως 500 πέσος ανά  εκτάριο. Για τη μεγάλη εταιρεία ήταν αστείο  το ποσό. Ωστόσο, οι αγρότες δεν είχαν εμπειρία  να διαχειριστούν τόσα χρήματα. Επιπλέον, σχεδόν ποτέ δεν υπογράφηκαν συμβάσεις και μέρος της πληρωμής έπρεπε να επιστραφεί ξανά ως φόρος. Ένας, αν όχι πλούσιος αλλά σχετικά ευχαριστημένος αγροτικός πληθυσμός, μετατράπηκε έτσι σε υποβαθμισμένους εργαζομένους στον τομέα της βιομηχανίας και των φυτειών.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση οδήγησε σε περιορισμούς στην παραγωγή. Το 1941 κάποιες εκτάσεις καλλιέργειας ανανά μετατράπηκαν σε ένα αεροδρόμιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τον στρατηγό McArthur το 1941 για την πτήση του στην Αυστραλία. Μετά τον πόλεμο, η καλλιέργεια, η μεταποίηση και η εμπορία των προϊόντων ανανά συνέχισαν να επεκτείνονται. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη δεκαετία του 1960, όταν το κόστος εργασίας αυξήθηκε και η έκταση έγινε σπάνια στη Χαβάη, την κύρια πηγή του ανανά. Στη δεκαετία του 1980, ο γίγαντας τροφίμων και τσιγάρων JT Reynolds απέκτησε την Del Monte Corporation, αλλά το 1996 αποχώρησε από την ιδιοκτησία της. Σήμερα υπάρχουν δύο κύριοι μέτοχοι:
(α) Philippine Macondray and Co. Inc., θυγατρική του ομίλου εταιρειών Philippine Lorenzo που δραστηριοποιούνται στον τομέα των γεωργικών προϊόντων (συμπεριλαμβανομένων των μπανανών), και
β) Ιταλία Cirio Del Monte NV.

Και οι δύο εταιρείες με τη σειρά είναι κύριοι μέτοχοι της εταιρείας χαρτοφυλακίου Del Monte Pacific Limited, στη Σιγκαπούρη, ειδικότερα, έχει τα δικαιώματα του εμπορικού σήματος για της Del Monte κονσερβοποιημένα προϊόντα και χυμούς στις Φιλιππίνες.
Ο Del Monte δαπανά αρκετά χρήματα  για  public relatjon Ωστόσο δύσκολα μπορεί να καθορίσει κάποιος, την ιδιοκτησία της γης στις Φιλιππίνες . Σε παλαιότερη βιβλιογραφία, υπάρχουν πληροφορίες από 20.000 έως 25.000 εκτάρια, όπου δεν διευκρινίζεται σε ποιο βαθμό είναι επίσης μισθωμένη γη ή γη των συμβατικών αγροτών. Ίσως το θέμα της ιδιοκτησίας δεν είναι πλέον τόσο σημαντική, επειδή οι πολυεθνικές εταιρείες , όπως Del Monte και  η Dolefil εφαρμόζουν -και στο πλαίσιο μιας ίσως ακόμη πιο ολοκληρωμένης μεταρρύθμιση  γης που έρχεται -  το «Συμβολαιακή καλλιέργεια» που τους την δίνει ακόμη και χωρίς δικαιώματα ιδιοκτησίας σημαντική δύναμη στην παραγωγή και μάρκετινγκ του ανανά.

Τώρα πλέον και η Βραζιλία θα αυξήσει την καλλιέργεια του ανανά
Ο ανανάς είναι το τρίτο μεγαλύτερο  σε καλλιέργεια τροπικό φρούτο στη Βραζιλία. Σαν χυμό, φρέσκο φρούτο, επιδόρπιο, πίτες, ζελέ και ξηρό φρούτο, ο ανανάς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της βραζιλιάνικης κουζίνας. Με την αύξηση της οικονομικής ανάπτυξης και την αύξηση της αγοραστικής δύναμης των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων αυξάνεται η εσωτερική κατανάλωση ανανά στη Βραζιλία. Μόνο στη μεγάλη χονδρική αγορά φρούτων στη (CEASA) σε Natal / RN εμπορεύονται περίπου 90.000 ανανάδες καθημερινά. Το κράτος του Rio Grande do Norte έχει σημαντική καλλιέργεια και μέγεθος παραγωγής  ανανά  όπως έχουν τα φρούτα από την περιοχή τη συγκεκριμένη αλλά και άριστη ποιότητας και υψηλό brix (γλυκύτητα), λόγω των πολλών ηλιόλουστων ημερών. Κάθε μέρα από εδώ, από τα βορειοανατολικά της χώρας, δεκάδες φορτωμένα φορτηγά ανανά κατευθύνονται στις μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές  όλης της  Βραζιλίας με το γνωστό φρούτο  Abacaxi .

Ο ανανάς ανήκει στα είδη των Bromeliaceae. Αναπτύσσεται σε οποιοδήποτε έδαφος που στραγγίζει. Σε μεγάλη υγρασία εδάφους, είναι πολύ ευαίσθητο και επιρρεπές στη σήψη της ρίζας. Το φυτό μπορεί να επιβιώσει μήνες ξηρασίας, αλλά η πρόσθετη άρδευση μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την απόδοση του. Υπό την άρδευση, ο κύκλος φύτευσης διαρκεί από 16 έως 18 μήνες από τη φύτευση μέχρι τη συγκομιδή. Χωρίς άρδευση αντίστοιχα περισσότερο. Ανανάς προτιμάται να καλλιεργείται κοντά στη θάλασσα, γιατί εκεί οι θερμοκρασίες ημέρας και νύχτας είναι πιο ισορροπημένες. Οι ψυχρότερες θερμοκρασίες τη νύχτα κάτω των 20 ° C προκαλούν πρόωρη ανθοφορία, η οποία βλάπτει την παραγωγή στο φυτό. Το Rio Grande do Norte προσφέρει την ιδανική τοποθεσία για την ανάπτυξη ανανά.

---

[1] ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΓΕΩΠΟΝΙΑΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΤΜΗΜΑ ΒΙΟ.ΘΕ.Κ.Α. ΤΟΜΕΑΣ ΖΙΖΑΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΦΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ. ΥΠΟΛΕΙΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΖΙΖΑΝΙΟΚΤΟΝΩΝ ΣΤΑ ΕΔΑΦΗ ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ του ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΚΑΛΑΜΑΤΑ ,2011ΣΤΕΓ(ΘΕΚΑ)
[2] «Utang na loob» is a Filipino cultural trait which, when translated literally, means "a debt of one's inner self (loob)."[1] It is also often translated as a "debt of gratitude http://globalnation.inquirer.net/144845/a-filipino-american-recovers-his-kapwa.

Zaungastnic:Velo 2035 -Ποδηλατόδρομοι και η χρήση ποδηλάτου παράμετροι ενταγμένοι στον αειφόρο αστικό σχεδιασμό

Αυτό το κείμενο ήταν γραπτή πρόταση προς το Δήμαρχο Θεσσαλονίκης το Δεκέμβριο του 2012, η οποία εστάλει σε σύμβουλό του μέσω E-mail.

Dr. rer. pol Νίκος Θεοδοσάκης ΤHS21092017

Ένταξη της κινητικότητας με ποδήλατο στον αστικό κυκλοφοριακό σχεδιασμό, και στην «βιώσιμη πόλη» σαν σημαντική παράμετρος για το αειφορικό προφίλ της.

Με την πολιτική που επικρατεί σήμερα στο Δήμο ενάντια σε πεζούς και ποδηλάτες κάθε άλλο παρά ελκυστική  γίνεται η πόλη της Θεσσαλονίκης για έξυπνους ενεργούς αλλά και ευχαριστημένους πολίτες.

Οι ποδηλάτες θα πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα στην κυκλοφορία. Σε μια ελληνική πόλη, όπου όλοι παρκάρουν όπου θέλουν, όπου δεν υπάρχουν τυποποιημένοι ποδηλατόδρομοι, όπου υπάρχουν εμπόδια στις ελάχιστες σημάνσεις ποδηλατοδρόμων, που πρέπει συνέχεια οι ποδηλάτες να σταματούν, κάτι που καταναλώνει ενέργεια, που πρέπει να κατεβαίνουν πεζοδρόμια (βλέπε Αριστοτέλους) ή να πρέπει να αποφεύγει, δεν θα σκεφτεί κανείς εκτός από τους καθαρά σκεπτόμενους οικολόγους να χρησιμοποιήσει ποδήλατο και που θα το έκαναν ούτως η άλλως. Έτσι το ποδήλατο γίνεται απωθητικό. Συνεπάγεται, ότι μία δημοτική πρωτοβουλία, όπως αυτή της ενοικίασης ποδηλάτων -που καλώς έγινε-  για να μη γίνει γραφικό μέσο κινητικότητας μόνο στη νέα παραλία μέχρι και λιμάνι, θα πρέπει να συνοδεύεται με ex ante ενέργειες ασφάλειας, ελκυστικότητας και ενσωμάτωσης των ποδηλάτων στο κυκλοφοριακό της πόλης. Εδώ αναφέρομαι και στο παράδειγμα μείωσης της ταχύτητας στην πόλη των αυτοκινήτων μέσω της ενσωμάτωσης των ποδηλάτων στο κυκλοφοριακό της πόλης, κατ’ επέκταση μείωση των καυσαερίων, μείωση του θορύβου κλπ.. Εάν οι ποδηλάτες συμμετέχουν στην κυκλοφορία της πόλης ισότιμα σε όλους τους δρόμους, ακόμα και στους μονόδρομους όπου οι ποδηλάτες θα μπορούν να οδηγούν και στις 2 κατευθύνσεις, θα δείξει γενικότερα στον πολίτη με τα αποτελέσματα της συνέργειας, ότι ο Δήμος διαφοροποιείται από τις συμβατικές μέχρι σήμερα πολιτικές και θα αγκαλιάσει ο πολίτης και άλλες ενέργειες. Με την κατάλληλη σήμανση σε όλους τους δρόμους και με την πολιτική βούληση – εάν αυτή υπάρχει- μπορούν να επιτευχθούν ικανοποιητικά οι στόχοι. Υπάρχει σκέψη από το τμήμα σχεδιασμού ενοικίασης των δημοτικών ποδηλάτων, ότι σε κάθε σημείο ενοικίασης συμβατικών ποδηλάτων θα πρέπει να υπάρχουν και ηλεκτρικά ποδήλατα αφού θα μπορέσουν να είναι αρκετά ελκυστικά για μεσήλικες, σταθμοί ηλεκτροφώρτισης για τα ηλεκτρικά, ποδήλατα με κάθισμα για μικρά παιδιά πίσω ή με καλαθάκι για τα ψώνια, αλλά και τμήμα συνεργείου επιδιόρθωσης ποδηλάτων στα διάφορα σημεία ενοικίασης?

Μέτρα μπορούν να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν με την προϋπόθεση, ότι οι ποδηλάτες θα ενταχθούν στον κυκλοφοριακό σχεδιασμό μιας βιώσιμης και αισθητικά προσελκύουσας πόλης[1]. Δηλαδή η ένταξή τους εντός του αστικού χώρου εν γένει, με ότι αυτό συνεπάγεται για την κυκλοφορία οχημάτων με μηχανές καύσης[2]. Μπορεί να αλλάξει σημαντικά το κυκλοφοριακό στάτους της πόλης μέσω της εφαρμογής μιας αστικής πολιτικής για την κινητικότητα με ποδήλατο. Και αυτή θα είναι μία απο τις επι μέρους κλαδικές στρατηγικής των δημοσίων αστικών μεταφορών.

Βραχυπρόθεσμες επεμβάσεις (Velo 2020)

1. Θέσπιση ενός εντολοδόχου για την κινητικότητα με ποδήλατο. Καθήκον του θα είναι να διερευνά δυνατότητες χρηματοδότησης, υλοποίησης πολιτικών και μέτρων για την κινητικότητα με ποδήλατο, τόσο μέσα από τους προϋπολογισμούς του Δήμου όσο και μέσα από διεθνείς οργανισμούς, όπως π.χ. η ΕΕ. Επίσης θα τεκμηρειώνει τις θετικές επιδράσεις των προτάσεων του απέναντι στο δημοτικό συμβούλιο πριν προχωρήσει η υλοποίηση των μέτρων. Η συμμετοχική διαβούλευση των πολιτών και φορέων είναι προϋπόθεση. Μετά και από το οκ των πολιτών και φορέων γίνεται η αξιολόγηση του γειτονικού ή συνοικιακού σχεδιασμού ή αλλαγής και αποφασίζει ο Δήμος.

2. Δημιουργία ενός δικτύου ποδηλατόδρομων με υψηλή συνοχή. Δηλαδή καθορισμός συγκεκριμένων κεντρικών ποδηλατοαξόνων με δευτερεύουσες διαδρομές. Δεν είναι δυνατόν οι ποδηλάτες στην Τσιμισκή να ακούνε παράπονα και να τους λένε οι οδηγοί «ποδηλατοδρόμος υπάρχει στη παραλία». Αστείο!

3. Σήμανση αυτών των κεντρικών ποδηλατοδρόμων με διαφορετικά χρώματα όπως οι γραμμές των μετρό.

4. Επικοινωνία με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για ριζική αλλαγή νοοτροπίας της καθημερινής ποδηλατοδρόμησης των κατοίκων ενταγμένη σε μια ολιστική πολιτικών των μεταφορών[3]. Σήμανση σε μονόδρομους, με το σήμα για προειδοποίηση των οδηγών οχημάτων και ενημέρωση των ποδηλατών για τις αμφίδρομες κατευθύνσεις οδήγησης ποδηλατών, ιδιαίτερα κοντά στο κέντρο.

5. Σταθμοί ενοικίασης με δυνατότητα αλλαγής λαστίχων, αλυσίδας, φούσκωμα λάστιχων, πεταλιού και φρένων, κάτι που εν μέρει υπάρχει σήμερα αλλά όχι με συντονισμένο τρόπο χωροθέτησης των σημείων αυτών. Η ενοικίαση ποδηλάτων θα πρέπει να υλοποιηθεί με αξιόπιστα και υψηλής τεχνολογίας ποδήλατα πόλης, για την εξυπηρέτηση νέων, ατόμων 40-55, γονέων με παιδιά κάτω των 5 ετών (ιδιαίτερα μονογονεϊκών)[4], όπως επίσης και μερικά ποδήλατα με δύο θέσεις για άτομα με μειωμένη όραση για εξυπηρέτηση αυτών και των συνοδών τους και να συνοδεύεται από, πληροφοριακή καμπάνια, πίνακες ενημέρωσης, δωρεάν χάρτη πόλης με όλους τους άξονες και τις δευτερεύουσες διαδρομές των ποδηλατοδρόμων, με τα αξιοθέατα, τόπους ξεκούρασης και επιλεκτικών χώρων ψυχαγωγίας κλπ. και που μπορούν να παρκάρουν τα ποδήλατα[5].

6. Μία συναισθηματικά έντονη καμπάνια μάρκετινγκ με μεγάλες αφίσες σε προσόψεις κτιρίων και σπιτιών, με διαφημιστικά σποτ σε κινηματογράφους και ένα φεστιβάλ ποδηλάτου.[6]

Μεσοπρόθεσμες παρεμβάσεις (Velo 2025)

1. Δημιουργία γραμμής –λόγω μεγάλης κλίσης των δρόμων- πρός τα υψηλότερα βρισκόμενα διαμερίσματα, όπως Ανω πόλη, αλλά και άλλες φυσικού  κάλλους και ιστορικής σημασίας περιοχές περιφερειακά του Δήμου με μικρά λεωφορεία με ειδικό τρέιλερ που θα μεταφέρουν και ποδήλατα.[7].

2. Μαθήματα κυκλοφορίας με ποδήλατο[8], ιδιαίτερα στις πληθυσμιακές ομάδες που το έχουν ανάγκη, όπως γυναίκες μόνες με παιδί που δεν εχουν άλλη δυνατότητα

μετακίνησης, γυναίκες μετανάστριες, που δεν γνωρίζουν ποδήλατο. Με τα μαθήματα ποδηλάτου έρχονται σε επικοινωνία τα άτομα μεταξύ τους, γνωρίζονται και μπορούν να κάνουν και άλλες δραστηριότητες μετά μαζί. Δυναμώνει η αυτογνωσία, ιδιαίτερα των γυναικών μεταναστών και αισθάνονται περισσότερο ανεξάρτητες.

3. Προώθηση της χρήσης ποδηλάτων για μαθητές από το σπίτι προς το σχολείο τους, με την ανάλογη διαμόρφωση των ποδηλατοδρόμων στις γειτονιές. Εδώ θα είναι σημαντική η συμβολή των συμβουλίων μαθητών και γονέων.

Μακροπρόθεσμοι προγραμματισμοί (Velo 2035)

1. Υλοποίηση ενός νέου παραδειγματικού, πολεοδομικού συγκροτήματος, π.χ στα πλαίσια μίας συνεργασίας Δήμου και ΟΛΘ για την παραχώρηση κάποιων κτιρίων στο λιμάνι με σκοπό την ανακατασκευή-δημιουργία μικρών κατοικιών-διαμερισμάτων που θα ενοικιάζονται μόνο σε άτομα που δεν θα χρησιμοποιούν εντός του Δήμου Θεσσαλονίκης αυτοκίνητο.

2. Αργότερα και ανάλογα την εξέλιξη, δημιουργία ενός περιοδικού για την κινητικότητα με ποδήλατο στη Θεσσαλονίκη.

3. Μελλοντικά -λόγω υψηλού επενδυτικού κόστους: Δημιουργία υπόγειου πάρκινγκ περιφερειακά του κέντρου για ποδήλατα σε 1 ένα χώρο όπου υπάρχουν κομβικές συνδέσεις κύριων αστικών διαδρομών λεωφορείων/πλοιαρίων και παρκινγκ αυτοκινήτων. Και αυτό θα συμβεί σε συνέργεια με την ολιστική πολιτική αστικών μεταφορών[9]. Σκοπός η μεταφορά των ενδιαφερομένων με αυτοκίνητο ή ΜΜΜ μέχρι αυτό το χώρο και συνέχιση της κινητικότητας τους στην πόλη με ποδήλατο. Τα ποδήλατα θα φυλάσσονται εκεί όλη την ημέρα/νύχτα. Με κατάλληλη πολιτική και συνεργασία με ΟΑΣΘ μπορεί να γίνει εκτός του business district area ο χώρος αυτός. Έτσι αποσυμφορίζεται ο πολυταλαιπωρημένος χώρος του κέντρου και δημιουργείται ανακούφιση σε οδηγούς και πελάτες ή ιδιοκτήτες ποδηλάτων, που δεν χρειάζονται να μπουν στο κέντρο για να συνεχίσουν την διαδρομή τους με ποδήλατο.

Ενημερωτική καμπάνια

Λόγοι που μπορούν παραδειγματικά να αναφερθούν στην καμπάνια για το ποδήλατο, που σίγουρα θα ευαισθητοποιήσει αρκετούς κατοίκους.Εδώ θα πρέπει να δωθεί έμφαση και στην ενημέρωση των οδηγών οχημάτων!!!

Κάθε διαδρομή με το ποδήλατο αντι με το αυτοκίνητο φέρνει σημαντικά πλεονεκτήματα τόσο για το μεμονωμένο άτομο όσο και για τον αστικό πληθυσμό στο σύνολο του:

· Η ποιότητα ζωής στην πόλη δεν επηρεάζεται καθόλου αρνητικά (χωρίς θόρυβο, χωρίς ατμοσφαιρικές ρυπάνσεις λόγω μείωσης προπάντων της ταχύτητας των αυτοκινήτων).

· Τα ευαίσθητα και διατηρητέα κτίρια και το πράσινο στο αστικό κέντρο δεν επιβαρύνονται τόσο πολύ.

· Ελάχιστη «κατανάλωση» ακριβής αστικής γής για την οδήγηση και το παρκιν και κατ’ επεκταση καλύτερη εκμετάλλευση χρήσης γής.

· Λιγότερες φθορές του οδικού δικτύου, λιγότερα νέα ακριβά projects οδικών αξόνων.

· Ελκυστικότερο αστικό κέντρο (εμπορικά καταστήματα, πολιτισμός, αναψυχή, κοινωνική ζωή).

· Λιγότερες ουρές με τα οχήματα και μείωση των οικονομικών ζημιών μέσω αυτών των ουρών.

· Ελκυστικότερα ΜΜΜ.

· Όλες οι τυπικά για αστικό περιβάλλον παροχές υπηρεσιών θα είναι πολύ καλύτερα προσβάσιμες (ακόμα για παιδιά και νέους).

· Οι γονείς απελευθερώνονται από την πίεση να μετακινούν τα παιδιά τους και εξοικονομούν χρόνο και χρήμα.

· Οι ποδηλάτες εξοικονομούν για βραχείς και μέσου διαστήματος διαδρομές πολύ χρόνο.

· Υπό συνθήκες μπορεί να μειωθεί η ανάγκη κάποιων οικογενειών να έχουν και δεύτερο όχημα. Έτσι εξοικονομούν χρήματα για άλλους σκοπούς της οικογένειας.

· Κλπ. κλπ...

[1] Στα πλαίσια διαβουλεύσεων με όλες τις τοπικές οργανώσεις που σχετίζονται με την κινητικότητα του πληθυσμού στο αστικό χώρο Θεσσαλονίκης

[2] Παράδειγμα: Η μείωση ταχύτητας των οχημάτων σε όλους τους δευτερεύοντες οδικούς άξονες σε 30 Km/h αυξάνει το χρόνο οδήγησης, για μία μέση διαδρομή 15 λεπτών στην πόλη, κατά 1 λεπτό για τον οδηγό!!!

[3] Βλέπε άρθρο “ΑΕΙΦΟΡΙΚΗ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ”

[4] Μπορεί να τοποθετείται καθισματάκι στη σκάρα.

[5] Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και αλλοδαπούς επισκέπτες καθώς η νοοτροπία τους είναι διαφορετική από αυτή των Ελλήνων.

[6] Το πρώτο φεστιβάλ μπορεί να γίνει και στα πλαίσια ενός πανευρωπαϊκού καλέσματος, σαν έναρξη μίας νέας εποχής εναλλακτικής κινητικότητας στην Θεσσαλονίκη.

[7] Υπάρχουν ήδη τέτοια τρέιλερ σε τουριστικές περιοχές, όπου παίρνουν τους ποδηλάτες-τουρίστες με ένα ένα βανάκι με ένα τρέιλερ στο κοτσαδόρο τους, τους ανεβάζουν σε βουνά και μετά παίρνουν τα ποδήλατα τους και κατεβαίνουν πάλι στα παράλια

[8] Άτομα που δεν γνωρίζουν και τα σήματα κυκλοφορίας

[9] Βλέπε άρθρο “ΑΕΙΦΟΡΙΚΗ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ”

Zaungastnic: Τα Ateneus στη Βαρκελώνη–Πνευματικά δημιουργήματα εργατικής τάξης

Η μοίρα των εργαζομένων ανήκει μόνο σε αυτούς

Τολμήστε περισσότερο Νότο. Τα Ateneus (Αθηναίον, Athenäeum) της Βαρκελώνης είναι ιδρύματα προλεταριακής εκπαίδευσης

Conrad Lluis Martell | Ausgabe 43/2017

Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο  για την απόδοση μετάφραση

21/11/2017

Ως έφηβος, ενθουσιάστηκα από ένα φαινόμενο που παρέμεινε μοναδικό στην Ευρώπη: Τον αναρχισμό. Πώς συνέβη, ότι εκατομμύρια Ισπανοί αισθανόταν κάποτε αναρχικοί, ακόμα και το 1936 όταν κατέρρευσε μια από τις μεγάλες επαναστάσεις της ιστορίας?

“Ο αναρχισμός έγινε τόσο ισχυρός στην Ισπανία, επειδή δημιούργησε τα δικά του σχολεία, τα Ateneus. Εδώ οι εργάτες εκπαιδευόταν οι ίδιοι, έμαθαν να διαβάζουν, να γράφουν, να υπολογίζουν στα μαθηματικά. Έπαιζαν θεατρικά έργα και τα παρακολουθούσαν οι ίδιοι. Με όλα αυτά, ασπάστηκαν μια maxime: Η μοίρα των εργαζομένων ανήκει σε αυτούς και μόνο σε αυτούς. Κανενός Θεού, Κράτους ή Ιδιοκτήτη κεφαλαίου."  Με αυτή τη δήλωση, με εξέπληξε πριν από χρόνια ένας παλιός αναρχικός, o Luís Andrés Edo,.

Πράγματι, τα Αthenäum βρήκαν πολλές χρήσεις, πολιτικές , απολιτικές, ελιτίστικες και λαϊκές. Μια ματιά στη γένεσή του καθιστά αυτό το τέλειο μείγμα κατανοητό: Τα Ateneus, όπως ονομάζονται στην Καταλανική, εξαπλώθηκαν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα με πρωτοβουλία της επίδοξης αστικής τάξης. Δημιούργησε προστατευμένους χώρους για να συζητήσουν τον Διαφωτισμό και να ασχοληθούν με τις καλές τέχνες. Ένα παράδειγμα αυτού είναι και το Ateneu Barcelonès, το οποίο ιδρύθηκε το 1860. Η αποστολή του ήταν τόσο αστική όσο  και εθνικιστική: Έπρεπε να μετασχηματιστεί το λεγόμενο ‘Καταλανικό’ σε ένα εκλεκτό επικοινωνιακό μέσο για την ελίτ.

Το Ateneu Barcelonès γρήγορα  όμως εκλαϊκεύτηκε. Σύντομα, στη συντριπτική πλειοψηφία, δεν υπήρχαν πλέον δήθεν κύριοι, αλλά απλοί άνθρωποι - αγρότες, προλετάριοι, καθαρίστριες. Μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο (1936-1939), το μεγαλύτερο μέρος του Ateneus συνδύαζε, βιβλιοθήκη, πολιτιστικό σύλλογο και πολιτική συνάντηση σε ένα ίδρυμα. Η καθημερινή ζωή, η πολιτική και η εκπαίδευση συγχωνεύθηκαν για να ενδυναμώσουν τους αδύναμους ενάντια στους ισχυρούς. Κάθε παιδί που μάθαινε να διαβάζει ή οποιαδήποτε γυναίκα που διοργάνωνε απεργία για την αύξηση του ενοικίου τους στο Ateneu σήμαινε ένα μικρό ρήγμα για την αστική τάξη.

Αυτή η μαχητική παράδοση φτάνει μέχρι και στο σήμερα. Στη γειτονιά όπου μεγάλωσα και έζησα, υπάρχει ένας αρκετός αριθμός Ateneus. Τα περισσότερα από αυτά είναι πραγματικά αριστερότατα μέρη. Ο παλιός στόχος της δημιουργίας ενός κοινού χώρου εμπειρίας για το διαφορετικό milieu, το συναντάς μερικές φορές σε απροσδόκητους χώρους. Σε μια σχεδόν ξεχασμένη περιοχή της Βαρκελώνης, την Zona Franca, το Athenäum L'Engranatge χτίστηκε στις αρχές του 2014. Φοιτητές μαθητές  και συνδικαλιστές, συνταξιούχοι και καθαρίστριες δραστηριοποιούνται σε αυτό. Το Engranatge είναι πολιτικό: Οι διαδηλώσεις έχουν οργανωθεί εδώ και χρόνια για να διεκδικήσουν την πρόσβαση τους στο μετρό στη γειτονιά ή να καταγγείλουν τη διαφθορά και να καταγγείλουν την τοπική κυβέρνηση για την διαπλοκή. Πολίτες που πρέπει να ζήσουν εξαναγκασμένες εξώσεις από τις οικίες τους συμβουλεύονται και στηρίζονται από το Engranatge. Υπάρχουν βραδιές ταινιών, αναγνώσεις και γιορτές.

Σε εμπειρίες όπως αυτές του Engranatge, πνέει ένα άνεμος από το παρελθόν στο σήμερα. Εκείνη την εποχή, η δημιουργούμενη εργατική τάξη έφτιαξε νέους πολιτικούς χώρους. Τα Ateneus ανήκαν σε αυτό το χώρο. Χωρίς αυτά, λίγοι θα απαιτούσαν δημοσίως μια αξιοπρεπή ζωή και  θα ονειρευόταν ένα ουτοπικό όνειρο: Την ανθρώπινη ισότητα.

Conrad Lluis Martell ζεί στην Βαρκελώνη. Είναι Γερμανός-Καταλανός και εκπονεί την Διδακτορική του διατριβή στην Κοινωνιολογία

Germanwatch: Δείκτες απόδοσης της κλιματικής αλλαγής 2018 σε 60 χώρες.

Living in excess και  οι δείκτες απόδοσης της κλιματικής αλλαγής 2018 σε 60 χώρες.

Ο δείκτης απόδοσης της κλιματικής αλλαγής είναι ένα εργαλείο που δημιουργήθηκε για να ενισχύσει την διαφάνεια της διεθνούς πολιτικής για το κλίμα. Ο στόχο του είναι να πιέσει αυτές τις χώρες, οι οποίες μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να έχουν κάποιες φιλόδοξες δράσεις για την προστασία του κλίματος. Επίσης με το συγκεκριμένο εργαλείο ξεχωρίζουν και οι χώρες οι οποίες ενήργησαν θετικά για την κλιματική αλλαγή. Και όλο αυτό από την τελευταία συνδιάσκεψη το 2015 στο Παρίσι. Η Germanwatch έκανε μια πολύ καλή δουλειά. Μπορεί να είναι απλά μόνο θεωρητικοί δείκτες αλλά οι πολίτες μπορούν να ξεχωρίσουν μέσα από τον πίνακα και την γενικότερη μεθοδολογία τους τι συμβαίνει στο πλανήτη με το κλίμα. Σχεδόν καμία βελτίωση από την συνδιάσκεψη του Παρισιού, τουναντίον χειροτέρευση της κατάσταση τους κλίματος και των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου με τις ανάλογες καταστρεπτικές επιδράσεις για το ισοζύγιο του κλίματος. Σχετικά με την μεθοδολογία δείτε Climate Change Performance Index (CCPI)

Πηγή:  Jan Burck, Franziska Marten, Christoph Bals, Thea Uhlich, Niklas Höhne, Sofia Gonzales, Mia Moisio

Μεθοδολογία στάθμισης παραμέτρων

The Climate Change Performance Index 2018

Recognizing the urgency to take immediate action in protecting the global climate, the 21st Conference of the Parties, held in December 2015 in Paris, made a groundbreaking achievement in adopting the goal to limit global warming to “well below” 2°C and to pursue efforts to limit warming to 1.5°C. Under the Paris Agreement, for the first time climate action was anchored in the context of international law. This requires countries to make their own unique contribution to the prevention of dangerous climate change. The next crucial step to follow this agreement is the rapid implementation by the signing parties of concrete measures to make their individual contributions to the global goal. For the past 13 years, the Climate Change Performance Index (CCPI) has been keeping track of countries’ efforts in combating climate change. The varying initial positions, interests and strategies of the numerous countries make it difficult to distinguish their strengths and weaknesses and the CCPI has been an important tool in contributing to a clearer understanding of national and international climate policy.

To demonstrate existing measures more accurately and to encourage steps toward effective climate policy, we evaluated the design of the CCPI this year with several achievements: For the first time, it is monitoring the development of all greenhouse gas emissions of the 56 countries and the EU that are assessed in the CCPI. In addition to that, the index now is suited even better to measure how well countries are on track to the global goals of the Paris Agreement. It does so by not only comparing countries by their development and recent trends in the three categories “GHG Emissions”, “Renewable Energy” and “Energy Use”, but also the 2°C-compatibility of their current status and future targets in each of these categories. The index also continues to evaluate countries’ ambition and progress in the field of climate policy.

The following publication is issued by Germanwatch, the NewClimate Institute and the Climate Action Network. However, only with the help of around 300 energy and climate experts from all over the world we are able to include a review of each country’s national and international policies. The review charts the efforts that have been made to avoid dangerous climate change, and also evaluates the various countries’ current efforts regarding the implementation of the Paris Agreement. We greatly appreciate these experts for their time, efforts and knowledge in contributing to this publication. The experts are mainly representatives of NGOs who work within their respective countries, fighting for the implementation of the climate policy that we all so desperately need.

Zaungastnic: Μαζοχιστική βία πλήττει τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των τρανσεξουαλικών στην Αργεντινή

Σε κίνδυνο η ζωή τους

Αργεντινή Μαζοχιστική βία πλήττει τις γυναίκες, συμπεριλαμβανομένων των τρανσεξουαλικών. Οι δολοφονίες δεν είναι ασυνήθιστες

Diana Demiel | Ausgabe 41/2017

Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο  για τη μετάφραση

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis-15/11/2017

Μεταξύ λευκού και μαύρου διαμέσου της ζωής: Διεμφυλική στο Buenos Aires

Foto: Anibal Aldrian Greco/NYT/Redux/Laif

Μετά από δεκαετίες αγώνα του κινήματος τρανσεξουαλικών, η Γερουσία της Αργεντινής ψήφισε στις 10 του Μάη 2012 κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του κοινωνικό-λαϊκιστή Kirchneristen ένα νόμο για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου. Ήταν μια ιστορική καμπή: ο πρώτος νόμος στον κόσμο που εγγυάται το δικαίωμα να καθορίσουν τη δική τους ταυτότητα φύλου μέσα από μια απλή επίσημη πράξη της αλλαγής των εγγράφων της ταυτότητας χωρίς ψυχιατρική διάγνωση ή στείρωση. Από το 2012, περισσότερα από 6.000 trans στην Αργεντινή έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν την προσωπική τους κατάσταση στην ταυτότητα χωρίς καμία διάγνωση.

Ο νόμος ακολούθησε έγινε μοντέλο για πολλές χώρες όπως η Μάλτα ή η Δανία. Οι οργανώσεις Trans όπως η Ομοσπονδιακή Ένωση Trans ή η Ένωση Trans Inter Queer ζητούν παρόμοιες νομοθετικές αλλαγές και στη Γερμανία. Μέχρι τώρα με ελάχιστη επιτυχία όμως.

Ωστόσο, οι πραγματικότητα της ζωής των γυναικών και των τρανς στην Αργεντινή κυριαρχείται από τη βία, τα εγκλήματα μίσους και τις βάναυσες δολοφονίες. Το φεμινιστικό κίνημα «Ni Una Μένος» , το οποίο ξεκίνησε από την Αργεντινή και τώρα δραστηριοποιείται επίσης και σε άλλες χώρες της Νότιας Αμερικής, αυξάνει τις διαμαρτυρίες του ενάντια στη γενοκτονία γυναικών, δηλαδή τις δολοφονίες των γυναικών και μόνο όπως και στη μαζοχιστική βία.

Ιδιαίτερα ευάλωτοι/ες

Το φθινόπωρο του 2015, η Trans ακτιβίστρια Diana Sacayan δολοφονήθηκε άγρια στο Μπουένος Άιρες. Ένα χρόνο αργότερα, το φθινόπωρο του 2016, η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο. Ήταν η πρώτη φορά που ο δολοφόνος μιας γυναίκας trans κατονομάστηκε δημόσια και καταδικάστηκε σαν «femicide». Ακριβώς την πρώτη ετήσια επέτειο από τη δολοφονία της Diana Sacayán, στις 11 Οκτωβρίου 2016, η 26-year-old Evelyn Rojas βρέθηκε νεκρή σε ένα εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό στην επαρχία Misiones: μια περιοχή (από Colectivo de Acción Contra las Violencias de Géneros κατά της βίας του φύλου) σαν επαρχία με τον δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό femicide γυναικών και σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών στη χώρα.

Μετά τη δολοφονία της Evelyn Rojas Trans έφεραν οι Τρανς- πρωτοβουλίες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Μπουένος Άιρες στο δρόμο που υποστήριζαν ότι «Πρέπει να οργανωθούμε έτσι ώστε να μην υπάρχουν πλέον περισσότεροι θάνατοι από μαζοχιστική βία. Για να αμφισβητηθεί η ηθική που η Εκκλησία και οι σύμμαχοί της θέλουν να μας την εξαναγκάσουν και να καταπολεμήσουμε την τρανσφοβική βία, χρειαζόμαστε χιλιάδες να βρίσκονται στους δρόμους, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα εργοστάσια και σε όλα τα μέρη με την κραυγή: “Ni Una Menos " (Ούτε μια γυναίκα λιγότερη).

Τα trans άτομα είναι ιδιαίτερα ευάλωτα και περιθωριοποιημένα. Αυτό μπορεί να διαπιστωθεί από τους μακροχρόνιους αγώνες για να πετύχουν τη χρηματοδότηση ορμονικής ή χειρουργικής θεραπείας. Η ένωση των Travestis, τρανσέξουαλ και διεμφυλικών της Αργεντινής (ΑΤΤΤΑ) ανακοίνωσε ότι το Μάιο του 2016 περίμεναν 600 άτομα για μια «αλλαγή φύλου» στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Για το άτομο trans είναι δύσκολο να αποκτήσει ένα διαμέρισμα ή μια δουλειά. Η συλλογική πρωτοβουλία ‘Lohana Berkins’, το όνομά της οποίας το πήραν από την δολοφονημένη το Φεβρουάριο του 2016 Trans –ακτιβίστρια, αγωνίζεται για περισσότερες θέσεις εργασίας για τα διεμφυλικά άτομα και ζητεί την εφαρμογή μιας Trans-ποσόστωσης στον τομέα της εργασίας, πλέον και νομικά κατοχυρωμένο , σε ένα ύψος 1%.

85 τοις εκατό των τρανσεξουαλικών γυναικών και 63 τοις εκατό των τρανσεξουαλικών ανδρών εργάζονται στην Αργεντινή στην πορνεία, ένα σημάδι της επισφαλούς κοινωνικής τους κατάστασης. Είναι καθαρά μια μαστροπεία του κράτους, όπως διαμαρτύρονται οι σύλλογοι ΑΤΤΤΑ ή και LGBTIQ των Trans , αφού συλλαμβάνουν τους τρανς και μετά τους ζητούν να δωροδοκηθούν για να τις /τους αφήσουν ελεύθερους/ρες. Στην πρωτεύουσα, υπάρχει πλέον μια επίσημα αναγνωρισμένη περιοχή κόκκινου φωτός και οι ξεναγοί των ταξιδιωτικών γραφείων στο Μπουένος Άιρες αναφέρουν ότι είναι ο παράδεισος για τους ομοφυλόφιλους και τις λεσβίες στη Λατινική Αμερική. Πράγματι, υπάρχουν στο Μπουένος Άιρες μερικά γκέι μπαρ, ντίσκο και σάουνες, και μερικούς λεσβιακούς και queer χώρους. Αλλά η καθημερινή ζωή πολλών trans απέχει πολύ από το να είναι ένας παράδεισος. Στη φαινομενικά φιλελεύθερη πρωτεύουσα υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους εργαζόμενους στο κλάδο του σεξ , όπως παρατηρείται, για παράδειγμα πρέπει να ισχύει η ελάχιστη απόσταση των 200 μέτρων από εκκλησίες.

Το μέσο προσδόκιμο ζωής του Trans-ατόμου είναι εξαιρετικά χαμηλό. Σύμφωνα με μια μελέτη της ILO, είναι μεταξύ 35 και 40 ετών στην Αργεντινή. Η κύρια αιτία θανάτου είναι το AIDS, το 62 τοις εκατό πεθαίνει από τη νόσο, ακολουθούμενο από αστυνομική βία και τρανσφοβικούς Femicides. Πολλές τρανς γυναίκες δολοφονούνται είτε από τους συντρόφους τους, είτε από τους «προστάτες» τους που τους εκμεταλλεύονται σεξουαλικά ή ακόμα και από πελάτες. Οι αστυνομικές διατάξεις για τη "δημόσια ασφάλεια" ακόμα από την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας χρησιμοποιούνται με ασήμαντες αλλαγές, ειδικά στις επαρχίες κατά των τρανσεξουαλικών εργαζομένων. Η αστυνομία μπορεί να τους κρατήσει για 24 ώρες ή ακόμα και τρεις έως τέσσερις εβδομάδες στα κρατητήρια. Οι Trans εργαζόμενοι στο κλάδο του σεξ πρέπει να πληρώσουν πρόστιμα αν δεν δώσουν όλα τα μετρητά που έχουν. Συχνά τους χτυπούν, παρενοχλούν και τους κακοποιούν κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τις συλλήψεις.

Ίχνη της στρατιωτικής δικτατορίας

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν αμέτρητοι τρανς. Πολλοί εξαφανίστηκαν. Alejandro Mamani, μέλος της Abosex, Δικηγόροι για σεξουαλικά δικαιώματα, δήλωσε ότι η σύλληψη Travestis και τρανσεξουαλικών μέχρι το έτος 1995 ήταν πολύ σύνηθες φαινόμενο με την κατηγορία της απρεπούς ενδυμασίας, «λάθος ενδυμασία». Αυτό το στίγμα διατηρήθηκε στο περιβάλλον της αστυνομίας.

Τον Οκτώβριο του 2016 στη Βουλή πέρασε νόμος για αποζημίωση των Travestis και trans, οι οποίοι είναι θύματα της θεσμικής βίας λόγω φύλου, χάρη στην άσκηση πίεσης από τρανσεξουαλικές ενώσεις και συλλόγους και την στήριξη από φορείς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίοι εν μέρει είχαν στηριχτεί οικονομικά από την Kirchneristen κυβέρνηση. Ένα project που ξεκίνησε από την trans ακτιβίστρια Lohana Berkins χορηγεί στα θύματα της θεσμικής βίας λόγω φύλου μια ελάχιστη σύνταξη.

Με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που από το 2015 ο πρόεδρος Mauricio Macr κυβερνά, η χρηματοδοτική στήριξη των στο παρελθόν χρηματοδοτούμενων έργων για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει μειωθεί σημαντικά. Ακόμη και τα ελάχιστα αυτο-οργανωμένα σχολεία τρανσεξουαλικών στα οποία μπορούσαν κάποιο/ες να έχουν καταρτιστούν σε ένα ελάχιστο επίπεδο εκπαίδευσης και να βρουν και μια δουλειά, απειλούνται με την ύπαρξή τους ή ήδη μπορεί να έχουν κλείσει.

Επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, οι συνθήκες διαβίωσης για τους tran επιδεινώνονται. Σύμφωνα με την έρευνα του Προγράμματος Παρακολούθησης Τρανσεξουαλικών (TMM) και την οργάνωση Transgender Europe (TGEU) 2.000 Trans τα τελευταία οκτώ χρόνια σε όλο τον κόσμο - γυναίκες στη συντριπτική πλειοψηφία των Trans- δολοφονήθηκε. Η έκθεση δείχνει μια συνεχή αύξηση του αριθμού των δολοφονημένων. Περισσότεροι από 1.500 από αυτούς δολοφονήθηκαν στη Νότια και Κεντρική Αμερική. Το 65 τοις εκατό όλων των δολοφονημένων τρανσεξουαλικών ατόμων εργαζόταν στη πορνεία. Mar Cambrollé, η πρόεδρος της Plataforma Trans, μια συμμαχία των Trans των ομάδων στην Ισπανία, εξηγεί: «Τα δικαιώματα των διεμφυλικών ατόμων δεν είναι ειδικά δικαιώματα, αλλά οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα» Προσθέτει ότι οι τρανσεξουαλικοί «έχουν το δικαίωμα να έχουν ζωή όπως κάθε άνθρωπος. Δικαιούνται προστασίας από την αυθαίρετη σύλληψη και βασανιστήρια, την απαγόρευση των διακρίσεων και την ελευθερία της έκφρασης, του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι. Τα δικαιώματα αυτά και πολλά άλλα που κατοχυρώνονται σε διεθνείς νόμους και συνθήκες, στερούνται των διεμφυλικών λόγω της ταυτότητάς τους."

Κάθε χρόνο στις 20 Νοεμβρίου, η Transgender Day of Remembrance (TDoR), γιορτάζεται παγκοσμίως. Οι δημόσιες εκδηλώσεις είναι αφιερωμένες σε άτομα που έχουν πέσει θύματα της τρανσφοβίας και του μίσους. Σκοπός είναι να δοθεί στα θύματα της βίας πρόσωπο και φωνή και να απαιτηθεί για τους Trans να ζήσουν μια ζωή χωρίς βία και να ασκήσουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Πέρυσι, ο εορτασμός αυτός διεξήχθη σε διεθνές επίπεδο σε περισσότερες από 180 πόλεις σε περισσότερες από 20 χώρες.

[Ενημέρωση από τους blogger: Οσοι ενδιαφέρονται για τις δραστηριότητες στην Ελλάδα πατήσετε εδω:  Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών]

Σεξουαλική παρενόχληση. Ας ξεφύγουμε από τη σφαίρα του ελαφρού ατοπήματος

Σεξουαλική παρενόχληση: Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’ , παρενοχλούν και βιάζουν ..

Silke Burmester | Έκδοση 45/2017

Με επίσημη πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης για τη επιμέλεια και μετάφρασητου άρθρου

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis-14/11/2017

Χωρίς αυτοκίνητα! Οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα σαν αντικείμενο

 

Οι άνδρες βάζουν χέρι , παρενοχλούν και βιάζουν ιεραρχικά προς τα κάτω. 

Σχετικά με την σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.

Η εικόνα  που δίνουν προς τα έξω, το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, το Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού ή το Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ξεκάθαρη: Παίρνετε και την γυναίκα που κάθεται στο αυτοκίνητο στο καπό επάνω όταν το αγοράζετε; ή είναι στα "Extras", όπως και η μεταλλική βαφή; Είναι ίσως μια εφάπαξ χρήση μέσα στην τιμή;

 ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη

Τουλάχιστον, ο άνδρας που παίζει σε επίπεδο Mover-and-Shaker (κινεί και ανακατώνει καταστάσεις για ένα στόχο) είναι σε πολλά συνηθισμένος. Ακόμα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της διεθνούς επιχειρηματικής πρακτικής να εορτάζει τις καλές συνεργασίες και τα deals σε πορνεία ή να εξασφαλίζει την μελλοντική επιτυχία των συνεργασιών τους ή ακόμα και των πολιτικών απαιτήσεων του με ένα δείπνο, και που το αργότερο μέχρι το πρώτο πούρο μετά το φαγητό, ξαφνικά από το πουθενά να εμφανίζονται όμορφα θηλυκά.  Όποιος άνδρας παίζει όμως  μόνο στην λίγκα Hyundai Cabrio , μένει ευχαριστημένος, εάν η επιτυχία τους ανταμειφθεί με ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη.

Οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται ως αντικείμενο. Επιπλέον ο άνδρας ή την παίρνει τη γυναίκα ή του προσφέρεται. Είναι κάτι που μπορεί να εξουσιάζει και να διαθέτει αυτός και μόνο για τον εαυτό του. 

Δεν είναι οι περιπτώσεις μαστόρων ή φροντιστών ζώων 

οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απέναντι σε γυναίκες ελεύθεροι να καταχραστούν την εξουσία τους, να ενοχλούν ή να τις βιάζουν. Όχι, είναι οι περιπτώσεις ισχυρών ανδρών. Από την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό. Τελικά είναι ακόμα παραδόξως πολύ λίγοι αυτοί. Λίγοι σε σχέση με το γεγονός, ότι θα έπρεπε να μας ήταν γνωστό ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα. Γιατί εκεί όπου η σταδιοδρομία, η πρόοδος ή και μόνο η παρουσία κάποιου εξαρτάται από την εύνοια, την καλοσύνη ή την επιρροή ενός και μόνο άνδρα, έρχεται πολύ συχνά και αυτή η μορφή εκβιασμού και της κατάχρησης εξουσίας. Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’, παρενοχλούν, βιάζουν αν το δούμε και ιεραρχικά όχι προς τα πάνω [γιατί δεν έχουν τα ‘αυγά’ να το κάνουν προς την ιεραρχικά υψηλότερα εργασιακά γυναίκα]. ‘Βάζουν χέρι’, παρενοχλούν και βιάζουν προς τα κάτω.

 Όπου επικρατούν ιεραρχίες

Αυτό συμβαίνει σε νοσοκομεία που δεν είναι διαφορετικά από ότι σε εισαγγελικές αρχές, στη μουσική βιομηχανία, στις εταιρείες συμβούλων, τηλεοπτικούς σταθμούς, στον τραπεζικό κλάδο και στα θέατρα, στα πανεπιστήμια και στην πολιτική. Το γνωρίζουμε όλοι τελικά:Όπου επικρατούν ιεραρχίες, όπου η κοινωνική ή επαγγελματική άνοδο των γυναικών, και μερικές φορές και των ανδρών, εξαρτάται μόνο από ένα άτομο, νομοτελειακά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.

Αυτή η κατάχρηση εξουσίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πατριαρχικής μας κουλτούρας. Οι αντιδράσεις αυτών των ημερών είναι σχετικά ήρεμες [και χαμηλών τόνων], αποκαλύπτοντας πόσο διαδεδομένες είναι αυτές οι σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες. Όμως δεν είμαστε αγανακτισμένες. Γιατί πρέπει να είμαστε άλλωστε, αφού έχουμε ανεχτεί το σύστημα εδώ και αιώνες. Στην καλύτερη περίπτωση μένουμε έκπληκτοι. «Τι ,αυτός;» ή: «Και αυτός, έλα;» 

 Η ταξικότητα της αντίδρασης στα Μέσα Ενημέρωσης

Στην περίπτωση του Harvey Weinstein εκπλαγήκαμε για το ποσοστό των γυναικών που βγήκαν και είπαν διάφορα  για τον σκηνοθέτη και τον οποίο εμφάνιζαν ως άγριο ζώο στου οποίου το κεφάλι αντί να υπάρχει εγκέφαλος να του λέει τι να κάνει τον προσανατόλιζε ένα τερατώδες πέος, και που είχε και τον κύριο λόγο στη ζωή του [ποιες γυναίκες από την μέση κοινωνική τάξη και κάτω έχουν την δυνατότητα και την κοινωνική δύναμη να το κάνουν αυτό].

Είναι όμως εκπληκτικό  μόνο με ένα πράγμα: ότι το θέμα τελικά ακούστηκε παντού. Και αυτό μετά από τόσες δεκαετίες των ολοένα φουντωμάτων συζητήσεων από την μια και της κάλυψης κάτω από το τραπέζι την άλλη. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια στα οποία οι καταγγελίες γυναικών απορριπτόταν σαν γυναίκες που είναι υστερικές ή το παίζουν [τάχα μου δήθεν βιασμένες ή σεξιστικά παρενοχλημένες] όπως όταν κατηγόρησε η Mia Farrow τον πρώην σύζυγό της, τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά την υιοθετημένη κόρη τους, οι καταστάσεις βρίσκονται επί τέλους πάνω στο τραπέζι και αυτή τη φορά δεν μπορούν να εξαφανιστούν τόσο εύκολα σκουπίζοντάς τις κάτω από το χαλί της συλλογικής καταπίεσης. 

Χειραφέτηση και στους άνδρες!

Πολλοί άνδρες φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι η κοινωνία έχει πρόβλημα, τουλάχιστον κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταλάβει. Κάποιος που έχει καταλάβει είναι ο συντάκτης του Spiegel Markus Feldenkirchen, ο οποίος θεωρεί την υπεροχή των γυναικών στο ότι έχουν ασχοληθεί με το ρόλο τους και την εικόνα τους για δεκαετίες. Κάτι που πρέπει να γίνει, σύμφωνα με το Feldenkirchen, τελικά και στους άνδρες. Και εδώ θέλουμε να συμβάλουμε με μια ερώτηση εμείς οι γυναίκες. Με ποια λογική γίνεται έκπτωτος ο ερμηνευτής του προέδρου των ΗΠΑ στο House of Cards, Κέβιν Σπέισι, στο πλαίσιο ότι παρενόχλησε άνδρες και δεν έχει μπει το περιθώριο με τις ανάλογες συνέπειες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των γυναικών ο πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι επειδή για τους άνδρες η σεξουαλική παρενόχληση των ανδρών είναι χειρότερη από αυτή των γυναικών? Ή η αγωνία να μην βρεθεί ένας άνθρωπος με αρκετά “αυγά”στο παντελόνι του για να βάλει τον Donald Trump στο πλαίσιο μη κοινωνικής αποδοχής στη θέση του; ? Ωστόσο, η ευκαιρία που προκύπτει από το θέμα της σεξουαλική επίθεσης που τελικά βρίσκεται στο τραπέζι δεν είναι μόνο μία ευκαιρία για τους άνδρες. Είναι επίσης για εμάς, τις γυναίκες.

Ας κάνουμε μια σημαντική σκέψη. Ποιες θέλουμε πραγματικά να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί δεν καταφέραμε σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μετατρέψουμε τη σεξουαλική[κακοποίηση και παρενόχληση] επίθεση από τη σφαίρα του πταίσματος σε ποινικό αδίκημα? Και επίσης να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας με το "όχι!". Γιατί εξακολουθούμε να αφήνουμε την ερμηνεία της κυριαρχίας στους άνδρες? Γιατί το ανεχόμαστε τόσο πολύ?  Γιατί εξακολουθούμε να μας αρέσει ο ρόλος των αδύναμων και καθημερινά ενισχύουμε την εικόνα της γυναίκας ως φορέα παροχής υπηρεσιών και ως αντικείμενο, και να γινόμαστε νοσοκόμες αντί για γιατροί και καθόμαστε πάνω στα καπό των αυτοκινήτων;

Η θέση μας δεν είναι κάτω από το γιατρό, αλλά απέναντι. Όχι πάνω στο καπό, αλλά πίσω από το τιμόνι.

[Σχόλιο του blogger σε σχέση με τις σχέσεις: 

Είναι τέλεια και ιδανικά περιγραφόμενα όπως τα γράφει και έτσι τα βρίσκω και εγώ σχετικά με τα επαγγελματικά métier που αναφέρεται. Αλλά το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί ακόμα και στα επόμενα χρόνια σε κοινωνικές ομάδες προς τα κάτω στη κοινωνική μας ιεραρχία κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, διότι απλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Σωστά ο συντάκτης του der Spiegel. Σίγουρα υπάρχουν πολλές γυναίκες ανώτερες από τον άνδρα κάτι που ασπάζονται κάποιοι άνδρες και προσπαθούν οι ίδιοι να το εκμεταλλευτούν  καλοπροαίρετα και  γιατί ξέρουν ότι θα βγουν κερδισμένοι και οι δύο στη συμβίωση.  Αλλά όλες οι γυναίκες? Και όλες συνειδητοποιούν,  όταν ο άνδρας αφήνει ελεύθερο πεδίο για αυτές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας? Είμαι σίγουρος όχι. 

Το πρόβλημα είναι να ξεφύγουν από το ρόλο τους σαν διαφορετικό χρωμόσωμα που τους έχει δώσει αιώνες τώρα η κοινωνία αλλά και που έχουν αποδεχτεί και για το λόγο αυτό αισθάνονται και πολλές φορές ασφαλείς. Θα τολμήσω να πω δε, ότι δυστυχώς η προθυμία του συντάκτη θα βρει μόνο στον κύκλο του ίσως θετική ανταπόκριση, γιατί απλά οι περισσότερες δεν θέλουν και δεν μπορούν, να εγκαταλείψουν τον αδύναμο ρόλο στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στη κοινωνία. 

 

Πλένοντας κάποιος άνδρας τα πιάτα σε ένα τραπέζι που τον είχαν καλέσει, αρχίσαν οι άνδρες και ειρωνευόντουσαν διαμέσου παιγνίου ότι χαλάει τη πιάτσα κλπ.. Εναλλακτικοί αριστεροί τύποι στη παρέα. Αφού…  Και σε αυτή την σύντομη τη ζωή ποιοι άνδρες που σκέπτονται ιδεολογικά σαν τον συντάκτη του περιοδικού θα αφιερώσουν όλη τους τη ζωή να πείσουν τις γυναίκες ότι είναι ελεύθερες, αλλά να το δουλέψουν για να μη νομίζουν ότι των ανδρών τους είναι αδιάφορες επειδή έχουν την ολιστική τους ελευθερία. Ας προσπαθήσουν και οι ίδιες. Μη θεωρούν, ότι όταν ο άνδρας συμπεριφέρεται ανιδιοτελώς απέναντι στην σύντροφο του -και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι-  ή, δεν απαιτεί να γνωρίσει τι κάνει και που βρίσκεται η σύντροφός του, να πάει να κοιμηθεί χωρίς να έχει γυρίσει η σύντροφός του,  ότι ο άνδρας της είτε δεν την αγαπά, είτε δεν την ποθεί, είτε έχει ‘γκόμενα’ – έτσι λέγεται αυτό και μεταξύ των γυναικών- απ’ έξω! Και δεν μιλάμε για την μεινότητα των γυναικών που apriori  το βλέπουν διαλεκτικά. 

Ας κάνουν και κάτι για τον εαυτό τους πρώτα να βρεθούν π.χ. κάποιες αντιμέτωποι με τον έρωτα του πατέρα γι’ αυτές ή και οι άνδρες με τον έρωτα της μάνας γι’ αυτούς. Υπάρχουν άνδρες που δεν θέλουν να ξέρουν τη λέξη δεσμά. Και όσο υπάρχουν γυναίκες που κάθονται στο καπό στις εκθέσεις αυτοκινήτων και άνδρες γιατροί που θεωρούν τους εαυτούς τους Θεούς, ή πολιτικοι παράγοντες που θεωρούν τους εαυτούς τους Άρειους, θα συμβαίνουν αυτά. Άρα δεν είναι θέμα μόνο πατριαρχικής κουλτούρας αλλά και εξέλιξης του ατόμου, φυσικά ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχει. Αλλά και το κράτος σαν τέτοιο στηρίζει την κακοποίηση των γυναικών. Στη Λατινική Αμερική είναι κατά πολύ χειρότερα τα πράγματα. Μέχρι και με το θάνατό τους  ερχόντουσαν αντιμέτωπες οι γυναίκες. Βλέπε Αργεντινή και το κίνημα "Ni una menos" (Ούτε μια γυναίκα λιγότερο).  Σε μια κοινωνία όμως  των 20:80 τι περιμένει κανείς πλέον.]