Ο Δημόσιος χώρος της ΝΠ υπο ασφυκτική πίεση ακύρωσής του. Με αφορμή την έναρξη λειτουργίας και δεύτερου αναψυκτηρίου. Διάβασμα σε 4'

Με αφορμή την έναρξη λειτουργίας περιπτέρου αναψυκτηρίου  στη νέα παραλία. 
Π ρ ο σ ο χ ή   δ ε ν   ε ί ν α ι  δ ι α φ ή μ ι σ η.

Πως αργά θα εξαφανιστεί η δημόσια σφαίρα του δημόσιου χώρου και πως λειτουργεί ο επιχειρηματικός αστικός σχεδιασμός στη νέα ανθρωπόκαινη εποχή.

Ο δημόσιος χώρος  καταργείται  εκεί που δημιουργείται το ιδιωτικό κακέκτυπό του, προσομοιώνοντας ένα ‘λειτουργικοποιημένο’ δημόσιο χώρο. Η όλο και περισσότερο επικρατούσα διεκδίκηση των ιδιωτών επενδυτών για επέκταση των  εμπορικών και επαγγελματικών χώρων  και η μέγιστη οικονομιστική αξιοποίηση των ακινήτων –AirBn- καταστρέφει όλο και περισσότερο την ποιότητα του άστυ ως τόπο ταυτοποίησης, στον οποίο ελπίζουν  όχι μόνο οι κάτοικοι και οι επισκέπτες του κέντρου/άστυ, αλλά κυρίως οι έμποροι.

Ενημερωτικά αναφερόμαστε και σε τρια κείμενα σχετικά με την ιδιοποίηση και εμπορευματοποίηση δημόσιου χώρου:

• ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΗΘΙΚΗ, ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΗΘΟΣ 

• Η ΑΡΓΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΣΦΑΙΡΑΣ

• ΔΩΣΤΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΕ ΙΣΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ 

• Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΕΡΟΥΣΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ  ή Η ΑΝΘΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Διάβασμα σε 4’    

Σε γενικές γραμμές χωρικά ένας φυσικός χώρος, δημόσιος, είναι αναγκαστικά προσανατολισμένος στο υπάρχον δημόσιο οδικό δίκτυο και χαρακτηρίζεται από την γενική προσβασιμότητα των κατοίκων-πολιτών, τη διαφάνεια και τη συνέχεια. Επί πλέον ως κοινωνικός χώρος αναλαμβάνει και τον ρόλο για συναντήσεις, δημόσιες δράσεις και παραστάσεις δηλαδή των σημαντικότερων λειτουργιών μιας κοινωνίας. Γι’ αυτό, σε κάθε αναφορά του δημόσιου χώρου θα πρέπει να ενσωματώνονται και αυτά τα βασικά ζητήματα.

Η χρηστικότητά του για τους πολίτες και φορείς και η φυσικότητα του χώρου σαν υπαρκτή υποδομή ανοίγουν μια πληθώρα δυνατοτήτων δράσης. Η φυσικότητα μόνο δεν αρκεί όμως. Ο χώρος πρέπει επίσης να μπορεί να νοείται ως κοινωνικά δημιουργημένος χώρος, η «οικειοποίηση» του οποίου οδηγεί συνήθως σε συγκρούσεις. Η κοινωνική έννοια του "δημόσιου χώρου" είναι συνεπώς ιδιαίτερα με μία τρίτη έννοια συνυφασμένη: την παρουσία όλων των κοινωνικών ομάδων στη δημόσια σφαίρα και την ικανότητά τους να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πολιτικής βούλησης σαν βάση για μια δημοκρατική και ανοικτή  κοινωνική τάξη.[1] Αυτό λέει η δημόσια ηθική, αλλά αυτό είναι συνήθως ένα άφθαστο ιδανικό: "Public space does not exist"[2] όπως ακριβώς και η «ελληνική πόλις» εξαιρούσε τις γυναίκες από τις πολιτικές λήψεις αποφάσεων στην αγορά[3] .
Τι συμβαίνει σήμερα στην αγορά  του δημόσιου χώρου? «Οι πόλεις και οι περιφέρειες βρίσκονται σε διαδικασίες αναδιάρθρωσης με συνέπειες για την οικονομία, την εργασία, την κοινωνική πολιτική αλλά και τον αστικό σχεδιασμό.

Ι Οι αιτίες:
- παγκοσμιοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων και
- η απώλεια της νομιμότητας του κράτους, τύπου κεϋνσιανικού-πρόνοιας.

ΙΙ Οι συνέπειες:
- Οι πόλεις αναλαμβάνουν πλέον μια οικονομική και πληροφορική κομβική λειτουργία με επιχειρηματικά προσανατολισμένες υπηρεσίες[4].
- Η κοινωνική ανισότητα στις πόλεις αυξάνεται (διαχωρισμός, περιθωριοποίηση, αποκλεισμός, εισοδηματικές ανισότητες etc.).

Η μετάβαση, όπως προκύπτει από τα σημερινά δεδομένα, σε μια «επιχειρηματική αστική πολιτική» όπως συμβαίνει παγκοσμίως ερμηνεύει τα αστικά προβλήματα, όπως την υψηλή ανεργία, την βιομηχανική και μετανάστευση νέων και τους δημοσιονομικούς περιορισμούς διαφορετικά από ότι μια αειφορική αστική ανάπτυξη με ολιστική προσέγγιση των κοινωνικοπεριβαλλοντικών ζητημάτων. Προσπαθεί με μέτρα περισσότερο ιδιωτικού ανταγωνιστικού περιεχομένου αντί με μέτρα κοινωνικής αναδιανομής, να ελέγξει και να προσεγγίσει κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα,»[5] εάν δεν έχει ήδη ασπαστεί ‘οικονομιστικές ιδεολογίες’.

Ο δημόσιος χώρος χάνει μέρα με τη μέρα κάθε δικαίωμα ύπαρξης, όλα αρχίζουν και γίνονται ένας «γιγαντιαίος ιδιωτικός χώρος.» [6] Ο Δήμος προχωρά και θα συνεχίσει να προχωρά μέσω διάθεσης (του δημόσιου χώρου προς ιδιωτικοποίηση), προς το παρόν με καφετέριες, τραπεζάκια έξω και μέσα ακόμα και στο όνομα της τέχνης. Όμως δε είναι ικανός να καθορίσει πλαίσια και προϋποθέσεις για την συνύπαρξη των χρηστών σε δημόσιους χώρους, δηλαδή να κανονικοποιήσει λειτουργίες όπως π.χ. στη νέα παραλία. Πως αγωνίζεται και το κατορθώνει εν μέρει με το pride parade και εδώ όχι! Μήπως θέλει να φανεί προς τα έξω προοδευτικός Ευρωπαίος στον πνεύμα των καιρών, στηρίζοντας μια ιστορικά καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα? Και αν θέλει τόσο πολύ την τάξη, να την βάλει. Και εδώ διαφαίνεται η βούληση ή μη, για κυβερνησιμότητα και πολιτική αγωγή της Δημαρχιακής αρχής. Απούσες και οι δύο!

Τι είναι ένας ιδιωτικοποιημένος δημόσιος χώρος ή δημόσια σφαίρα?
Στις εξειδικευμένες συζητήσεις και συγκρούσεις σχετικά με το δημόσιο χώρο συνδέεται η έννοια της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου ανάλογα με την ανάγκη που υπάρχει με διαφορετικά καθοριστικά χαρακτηριστικά.
-
 Ιδιοκτησία: Η κρατική ιδιοκτησία σαν υλικό αντάλλαγμα δεν έχει καμία κοινωνική αξία. Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε ότι ο δημόσιος τομέας θα μεταβίβαζε την έγγεια ιδιοκτησία του σε έναν ιδιωτικό φορέα. Ωστόσο, εδώ θα πρέπει να εξετάσουμε αν το ισοζύγιο της περιοχής μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου είναι αρνητικό ή θετικό, δηλαδή μειώνεται το ποσοστό του δημόσιου χώρου σε έκταση? Ιδιοκτησία λοιπόν είναι εν μέρει και λίγο ασθενές σαν χαρακτηριστικό δημόσιου χώρου.

- Χρήσεις: Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε μια αύξηση κάποιων εξειδικευμένων χρήσεων. Εδώ διαπιστώνουμε ότι ο Δήμος Θεσσαλονίκης όπως και πολλοί άλλοι Δήμοι του εσωτερικού και εξωτερικού εξακολουθούν να αναζητούν την αύξηση τέτοιων χρήσεων, εκμισθώνοντας λόγω οικονομικής πίεσης στον προϋπολογισμό. Οι υπερβάσεις και παραβατικές συμπεριφορές είναι εδώ το πρόβλημα γιατί δεν μπορούν να ελέγχονται ούτε συνέχεια ούτε περιοδικά, τουλάχιστον στον οίκο μας.

- Αποκλεισμός: Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε τον αποκλεισμό ανεπιθύμητων ομάδων. Ωστόσο, η ευρωπαϊκή πόλη χαρακτηριζόταν πάντοτε από διαχωρισμούς και αποκλεισμούς και ιστορικά δημιουργήθηκαν πολλές ταξικές και ποικίλες ρυθμίσεις. Μήπως τελικά η πολυαναφερόμενη "ανοιχτή πόλη" είναι μύθος[7];

- Λειτουργική μετατόπιση: Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε τη μετατόπιση των παραδοσιακών λειτουργιών από τον «δημόσιο» στον «ιδιωτικό» χώρο. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο: Οι ειδικές τοποθεσίες (locations) αλλάζουν, οι χώροι και οι σημασίες/έννοιες τους αλλάζουν.

- Μεταβίβαση καθηκόντων: Η ιδιωτικοποίηση θα σήμαινε τη μεταφορά δημόσιων καθηκόντων σε ιδιώτες. Αυτό δεν είναι συγκεκριμένο μόνο για τους δημόσιους χώρους, αλλά συμβαίνει σε πολλούς άλλους τομείς δράσης. Όσον αφορά τους δημόσιους χώρους, παρατηρείται επί του παρόντος τουλάχιστον στο εξωτερικό μια τάση για "επαναδημοτικοποίηση".

- Η δημιουργία ηλεκτρονικού δημόσιου χώρου: Ας αναφερθούμε μόνο στον Mitchell, «There is literally no room in Internet's 'public space' for a homeless person to live in. Nor can their needs, desires, and political representations ever be seen in the manner that they can be seen in the spaces of the city»[8], ο οποίος επισημαίνει ότι ορισμένες περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες δεν είναι ορατές σε ένα αποκλειστικά ηλεκτρονικό δημόσιο χώρο!!!!!! Αυτό είναι καθοριστικό εάν θέλουμε να μιλάμε για συμμετοχική διαβούλευση των πολιτών.

Συμπερασματικά θα πρέπει να είμαστε αρκετά προσεχτικοί: Όποιος θέλει να αναφερθεί στην ιδιωτικοποίηση δημόσιου χώρου πρέπει αφενός να ονομάζει ακριβώς αυτό που εννοεί και, αφετέρου, να εκφράζει κάτι περισσότερο από ίδιες εντυπώσεις και "ενστικτώδεις ή καλύτερα συναισθηματικές γνώσεις".

Η άλλη πλευρά του νομίσματος. Δημιουργία δημόσιας σφαίρας δεν είναι μόνο να δημιουργήσεις χώρους προσβάσιμους στο κοινό, και να κάνεις δυνατή την παράσταση όλου του φάσματος μιας κοινωνίας στην δημόσια σφαίρα. Ούτε σημαίνει την ένταξη σε έναν shopping κόσμο και κόσμο ψυχαγωγίας, επί μιας αρχής: Να συμμετάσχουν όλοι στην κατανάλωση και την αγοραία ψυχαγωγία. Όχι! Αυτή λέγεται επιχειρηματική αστική πολιτική η οποία έρχεται συνήθως όταν έχεις φτάσεις πρώτα σε κάποιο άλλο επίπεδο σχέσης της Δημοτικής αρχής με τον πολίτη, που να σου το επιτρέπει ηθικά αυτό;
Τότε λοιπόν και μόνο τότε, όταν ο πολίτης συναποφασίζει πως και εάν μπορεί να συμβεί αυτό και με δική του ευθύνη της πραγμάτωσης αυτής της πολιτικής.

Η πραγματικότητα σήμερα ειναι η εξής: σε όλους αυτούς τους λειτουργικοποιημένους δημόσιους χώρους έχουμε μια προσομοίωση[9] ενός δημόσιου χώρου. Π.χ. όταν δίδονται ειδικές άδειες χρήσης σε δημόσιους χώρους και δρόμους όπως για βεράντες τραπεζοκαθίσματα και υπαίθρια καφέ, τι συμβαίνει? Με την πρώτη ματιά, μας φαίνεται ότι κάτι νέο πραγματώνεται, μια αναγέννηση του συγκεκριμένου χώρου, ένας εμπλουτισμός του δημόσιου χώρου. 

Αναφορικά με το αναψυκτήριο: σε ενα χώρο που υπηρετεί τη δημιουργική ενασχόληση και το παιγχνίδι  των μικρών παιδιών θα δημιουργηθεί αργά η γρήγορα από ένα αναψυκτήριο μια καφετέρια. 

Παραβλέπουμε όμως πολύ εύκολα, ότι αυτά τα βήματα είναι στα πλαίσια μιας εξαναγκασμένης αλλαγής στην ποιοτική χρήση ενός δημόσιου χώρου στο βωμό μιας άλλης έννοιας του δημόσιου χώρου[10]: Σε ένα, έστω και στο μυαλό των κατοίκων, δημόσιο χώρο γεννιέται ένας νέος δημόσιος χώρος για κάποιες αποκλειστικές χρήσεις για κάποια συγκεκριμένα άτομα. 

Ένας πρώην προς γενική χρήση ευέλικτος δημιουργημένος δημόσιος χώρος- ας πούμε η νέα παραλία σαν παράδειγμα, θα προσανατολιστεί τώρα σε μια εξειδικευμένη και περιορισμένης προσβασιμότητας λειτουργία. Ποιές θα είναι οι ομάδες αναφοράς? Μόνο πελάτες και καταναλωτές!! Αυτό το βλέπουμε και θα το δούμε σε 3 περίπτερα αναψυκτήρια με καθίσματα επιπλέον αλλά και μέσω των συνεπακόλουθων απαγορεύσεων πρόσβασης και παραμονής ορισμένων ανεπιθύμητων ή οικονομικά αδύναμων κοινωνικών ομάδων, όπως φτωχοί, ζητιάνοι, καλλιτέχνες του δρόμου, πλανόδιοι, άνεργοι, μετανάστες και πρόσφυγες και διάφορες, υποκουλτούρες κλπ. Και αυτό είναι μόνο ένα μικρό βήμα. Αυτές οι ομάδες έρχονται αντιμέτωποι με δυο πράγματα πλέον: τον κοινωνικό αποκλεισμό και τώρα προσθετικά τον χωρικό αποκλεισμό.
Εδώ, δημιουργείται μια απομίμηση δημόσιου χώρου - για να επιτρέπει την κινητικότητα προς τον χώρο και από τον χώρο, μέσα-έξω. Αυτό το "πηγαίνω-έρχομαι" θα ελέγχεται όμως από τον ιδιοκτήτη ή ενοικιαστή και μπορεί να επιτρέψει την πρόσβαση μόνο σε συγκεκριμένα άτομα[11] ή σε περίπτωση παραβίασης ενός κανόνα θα μπορεί να προκαλέσει και αστυνόμευση του χώρου. Εκεί θα πρέπει να έχει ο πελάτης μια ευχάριστη παραμονή^[12]: Δηλαδή, να χαλαρώσει ευχάριστα , η ατμόσφαιρα μέσα στο χώρο θα είναι τέτοια ώστε αυτή να τον ωθεί προς τη κατανάλωση. Η ευχάριστη λοιπόν διαμονή είναι επιθυμητή μόνο αν υπάρχει εμπορικότητα στο χώρο[13].

Και εδώ πρέπει να έρθει ο Δήμος με την πολιτική αγωγή του και όχι την πολιτική του εκγύμναση που κάνει και να σταματήσει την απαξίωση του πολίτη δηλαδή της δημόσια σφαίρας της δημόσιας ηθικής με την συνεχή σύσταση χώρων διασκέδασης και αναψυχής, - και μη ξεχνάμε το όργιο του φεστιβαλισμού[14] σε αυτή τη πόλη- και συνεπακόλουθων απαγορεύσεων, αποκλεισμών, απελάσεων κλπ. Διαφαίνεται και εδώ ότι η Δημαρχιακή αρχή τελικά τείνει να εγκαταλείψει την απαιτούμενη αειφόρο αστική ανάπτυξη και να πάει απλά σε ένα φεστιβαλικό χαρακτήρα συντήρησης μιας αστικής επιβίωσης του μέσου δημότη και τον οποίο τον αφήνει να διαμορφώσει ο ιδιώτης.

Όσοι θεωρούν ότι είναι επαρχιώτικη και οπισθοδρομική νοοτροπία επειδή γίνεται ενασχόληση με το θέμα του δημόσιου χώρου, τότε θα πρέπει να ακυρώσουν όλες τις πανεπιστημιακές κοινωνιολογικές, αστικόγεωγραφικές και πολιτισμικές σπουδές σε όλο το κόσμο. 

Η επέκταση του ιδιωτικού, που εκλαμβάνεται ως δημόσιος χώρος μπορεί να παρατηρηθεί πολλές φορές φαινομενικά σε δημόσια κτίρια. Σε εμπορικά κέντρα ή σε άλλους δημόσιους χώρους δεν επιτρέπεται να καθίσεις σε σκαλοπάτια, θα έρθει ο σεκιούριτι και θα σου πει να σηκωθεί. 

Τι εχει συμβεί μέχρι 25.05.2020

Για να μπορέσεις να παραμείνεις κάπου χωρίς να ψωνίζεις θα πρέπει να πάς σε μια καφετέρια ή εστιατόριο, ενός ιδιώτη. Το κάθε τι έχει τη θέση του. Η κατάσταση του δημόσιου χώρου πλέον επηρεάζεται από την επιθυμία για αποκλεισμό και τη δυνατότητα ελέγχου, δηλαδή σε τελική ανάλυση, από την δυνατότητα εξουσίας ή ακόμα και ολοκληρωτικού ελέγχου. 
Ποιές κοινωνικό-πολιτικές επιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει ένας τέτοιος προσομοιωμένος- ένας εικονικός- ιδιωτικοοικονομικά εκμεταλλεύσιμος δημόσιος χώρος; Κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι εφιστούν την προσοχή στα κάτωθι: [15]

Η συγκεκριμένη τάση χρήσης δημοσίων χώρων οδηγεί στον αποκλεισμό των ανεπιθύμητων ομάδων από την πραγματικά διαδραματιζόμενη δημόσια σφαίρα. Ως κοινωνικά περιθωριοποιημένοι οι άνθρωποι αυτοί στιγματίζονται και υφίστανται διακρίσεις. Απελάσσονται «στους υπόλοιπους χώρους», και περιθωριοποιούνται πλέον και χωρικά

Οι μεσαίες και ψηλές οικονομικές τάξεις «περιορίζονται» σκόπιμα στην ‘ιδιωτική τους ζώνη’ στο φυλασσόμενο «γκέτο της μεσαίας τάξης και των εύπορων». O κοινωνικός διαχωρισμός οδηγεί στο ότι η κοινωνία ζει και δρα μόνο τμηματοποιημένα. Δεν συναντιέται πλέον, σαν σύνολο.

Τα κέντρα της πόλης γίνονται αποκλειστικά χρηστικοί χώροι για κάποιους και αποπολιτικοποιούνται. Η πόλη χάνει τρόπους δημοσίευσης της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης. «Οι πολιτικοί χώροι, 'οι Αγορές' συρρικνώνονται. Οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται μόνο αποκλειστικά, χωρίς την συμμετοχή μη θεσπισθέντων κοινωνικών ομάδων και με εξαίρεση του κοινού.» Ο αντιληπτός ως δημόσιος χώρος λοιπόν διευθύνεται, κανονικοποιείται, διαχειρίζεται από το αξίωμα του κέρδους υπό την ηγεσία της αξιωματικής του συμφέροντος, επικαλούμενο την ιδιωτική ιδιοκτησία.  

 
Η «επιχειρηματική πόλη» ως ηγεμονική απάντηση στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα?
Το ερώτημα για ποιον τελικά σχεδιάζεται κάτι και ποιες απαιτήσεις απέναντι στο δημόσιο χώρο πρέπει να ικανοποιηθούν, θα πρέπει να συζητηθεί σοβαρά σε ένα προστάδιο του σχεδιασμού μαζί με τους κατοίκους

Συμπέρασμα
Εάν μια πόλη οφείλει να έχει κάποιο μέλλον, γιατί έπονται και άλλες γενιές, θα χρειαστεί στο μέλλον τον δημόσιο χώρο, περισσότερο από ποτέ. Εάν ο διαχωρισμός του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου δεν είναι πλέον σαφής, χάνουμε την σύλληψη τι είναι ιδιωτικό και τι δημόσιο. Μια πόλη που δεν νοιάζεται για τους δημόσιους χώρους θα χάσει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την δυνατότητα που έχει να ενισχύσει την ταυτότητα και την ένταξη των πολιτών της, αλλά και να επιτύχει μια μεγαλύτερη δικαιοσύνη μεταξύ των δύο φύλων αλλά και των διαφορετικών γενεών. Ο στόχος ενός αειφόρου αστικού σχεδιασμού είναι να διατηρηθούν ή και να νεοδημιουργηθούν φυσικοί χώροι που μπορούν να ιδιοποιηθούν από όσο το δυνατόν περισσότερες κοινωνικές ομάδες υπό το πρίσμα της φυσικής ή συμβολικής παρουσίας και να χρησιμεύσουν έτσι ως πλατφόρμα για τη διαμόρφωση της ταυτότητας και της αυτοπαρουσίασης, σαν ένα πεδίο εκμάθησης αντιπαράθεσης με άγνωστους και σαν χώρος διαμόρφωσης γνώμης.  

Γι’ αυτό και μόνο μέσω ενός αειφόρου πολεοδομικού σχεδιασμού και τρόπου ζωής, μπορεί η πόλη να έχει μέλλον. Δεν εννοούμε εδώ απλά συντήρηση σε επίπεδο ελάχιστου επιπέδου επιβίωσης, με οργασμό του φεστιβαλισμού στο χώρο του άστυ. Αυτό σημαίνει επίσης, ότι θα συμβεί μόνο εάν, η πολικότητα μεταξύ των απαιτήσεων του ιδιωτικού και δημόσιου χώρου αναπροσανατολιστεί και ανακατευθυνθεί πλέον περισσότερο προς τους δημόσιους και κοινοτικούς χώρους και δράσει αντικυκλικά στην ιδιωτικοποίηση και‘λειτουργικοποίηση’[16] του δημόσιου χώρου.  

Επιβάλλεται λοιπόν η αυξημένη δυνατότητα του αυτό- και συνπροσδιορισμού των κατοίκων για την ανάπτυξη της γειτονιάς τους και της πόλης τους, αναλαμβάνοντας έτσι αστική ευθύνη αντί να παίρνουν συνεχώς μια άνετη θέση σαν καταναλωτές κάποιων δημόσιων-δημοτικών υπηρεσιών, όποιες και αν είναι αυτές.  

Σε μια κοινωνία υπό υπαρξιακή καταπίεση πρέπει να έχουμε τον φιλόδοξο στόχο, να επεκτείνουμε δημοκρατικές πρακτικές βαθύτερα στην κοινωνία των πολιτών. Η απώλεια του δημόσιου χώρου δεν μπορεί να γίνει ανεκτή.

[1] Glasze, Georg., Privatisierung öffentlicher Räume? Einkaufszentren, Business Improvement Districts und geschlossene  Wohnkomplexe, Ber. z. dt. Landeskunde Bd. 75, H. 2/3, 2001, S. 160-177, Flensburg, 2001.

[2] Dukstra, R., Public Space does not exist. Unveröff. Vortragspaper. Workshop der Zentralvereinigung der Architekten der Steiermark. 1997, Graz. (= www.allesineinem.at/zvsteiermarklhtmllor_dijk.html (30.11.2000)).

[3] Μέχρι το 1991 ακόμα και στο Καντόνι Apenzell της Ελβετίας οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα ψήφου. Στις 7 Φεβρουαρίου του 1971 ψηφίστηκε το δικαίωμα ψήφου των γυναικών στο Συμβούλιο του Καντονιού της Ζυρίχης. 

[4]Πολλές από τις πόλεις αυτές περιορίζουν την στροφή τους προς την επιχειρηματική τους λειτουργία μόνο δεοντολογικά θεωρώντας αναβάθμιση του prestige τους τον αναπροσανατολισμό των δημόσιων καθηκόντων με δημόσια ηθική, σε δημόσια καθήκοντα αλλά με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Οικονομικά συνήθως αποτυγχάνουν στο ισοσκελισμό του προϋπολογισμού κατά την διάρκεια του ενεργού έτους. 

[5] Hoff, Benjamin-Immanuel., Soziale Ausgrenzung – Gentrification – New Urban Underclass Probleme der Stadtentwicklung und linke Alternativen, Veranstaltung des Rosa-Luxemburg-Bildungswerks Hamburg, 13.11.2007
[6] Brendgens, Guido., Vom Verlust des öffentlichen Raums. Simulierte Öffentlichkeit in Zeiten des Neoliberalismus, UTOPIE kreativ, H. 182 (Dezember 2005), pp. 1088-1097,, ε.σ. 1093.

7] Dukstra, R., Public Space does not exist. Unveröff. Vortragspaper. Workshop der Zentralvereinigung der Architekten der Steiermark. 1997, Graz. (= www.allesineinem.at/zvsteiermarklhtmllor_dijk.html (30.11.2000)).

[8] Mitchell, D.,: The End of Public Space? People's Park, Definitions of the Public, and Democracy. In: Annals of the Association of American Geographers 85 (I), 1995, S. 108-133. Εδώ σ.123. (https://www.google.gr/search?client=firefox-b&dcr=0&q=MITCHELL,+D.+1995:+The+End+of+Public+Space?+People%27s+Park,+Definitions+ofthe+Public,+and+Democracy.+In:+Annals+ofthe+Association+of+American+Geographers+85+(I),+S.+108-133.&spell=1&sa=X&ved=0ahUKEwiWtYvN9IDWAhUkIMAKHS4xAkYQvwUIISgA&biw=911&bih=403 )

[9] Brendgens, Guido., Vom Verlust des öffentlichen Raums. Simulierte Öffentlichkeit in Zeiten des Neoliberalismus, UTOPIE kreativ, H. 182 (Dezember 2005), pp. 1088-1097, ε.σ. 1095

[10] βλέπε Brendgens, Guido.,
[11]Πρόσεξε κανείς τη λογική και την πρακτικότητα (?????) των καθηκόντων των εργαζόμενους της ιδιωτικής ασφάλειας του φεστιβάλ της μπύρας 1-2/9/2017 στο Δημαρχιακό προαύλιο της Θεσσαλονίκης?
[12] βλέπε, Brendgens, Guido., Vom Verlust des öffentlichen Raums. Simulierte Öffentlichkeit in Zeiten des Neoliberalismus, UTOPIE kreativ, H. 182 (Dezember 2005), pp. 1088-1097, ε.σ. 1095.
[13] Σε τι αναφέρονται συνήθως οι επιχειρηματίες των υπαιθρίων καφέ. ¨Έρχονται οι νέοι και κάθονται 5 ώρες και πίνουν ένα καφέ που τους κοστίζει 2 ευρώ».
[14] Είναι η πολιτική του «Tittytainment» μια τακτική που αγγίζει μια μέλλουσα αστική κοινωνική πολιτική επιβίωσης. Εδώ δεν χρειάζεται, δεν είναι αναγκαίο ούτε μια πολιτική αγωγή ούτε μια κυβερνησιμότητα.Λειτουργεί με αυτόματο πιλότο προς την λεγόμενη «20:80 κοινωνία».
[15] Brendgens, Guido., Vom Verlust des öffentlichen Raums. Simulierte Öffentlichkeit in Zeiten des Neoliberalismus, UTOPIE kreativ, H. 182 (Dezember 2005), pp. 1088-1097, ε.σ. 1091
[16] Βλέπε Reiß-Schmidt, Stephan., Der öffentliche Raum.: Traum, Realität, Perspektive, http://www.urbanauten.de/reiss_schmidt.pdf, am

Covid-19 και επεξεργασία αστικών λυμάτων, Τι βρέθηκε. Αγγλικά, Διάβασμα σε 6'

Xώρες ξεκινούν έλεγχο μεγάλης κλίμακας για SARS-CoV-2 στα λύματα.

Eρευνητές έχουν βρει ίχνη κορωναϊού σε εγκαταστάσεις επεξεργασίας λυμάτων σε διάφορες τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο

Chris Baraniuk May 14, 2020

Scientists in Spain are expecting to begin regularly analyzing sewage for traces of the coronavirus that causes COVID-19, The Scientist has learned. Pending budget approval from AXA or national funds in Spain, researchers will carry out the work for at least a whole year, having signed a special agreement with authorities in the Valencian Community, a region on Spain’s eastern coast that is home to nearly 5 million people. 

It will involve the twice-weekly collection of samples from more than 250 wastewater treatment plants, says lead researcher Pilar Domingo-Calap, a biologist at the University of Valencia. Already, her team is sampling from 20 facilities in a preliminary phase of the project.

Previously, Domingo-Calap and colleagues had reported the discovery of SARS-CoV-2 traces circulating in Valencian wastewater that had been sampled on February 24—around the time the first COVID-19 cases were officially confirmed in mainland Spain. They published their findings in a preprint on medRxiv April 29. The samples used in that work came from three large water treatment plants serving around 1 million residents living in the city of Valencia.

“Now we’re going to monitor the full region,” says Domingo-Calap, pointing out that this will cover the provinces of Alicante, Castellón, and Valencia itself, once full funding for the project is confirmed.

Effluent water after treatment at a facility in Pinedo, Spain, that is part of a sampling effort to track COVID-19 in sewage the photo has been taken at Estación Depuradora de Aguas Residuales (EDAR) Pinedo 2, belonging to Empresa Pública de Saneamiento de Aguas Residuales (EPSAR)

It’s one of the first such programs to be planned on a large scale. In recent months, various researchers in several countries including the US, Switzerland, Italy, the Netherlands, and France have all reported the detection of SARS-CoV-2 in wastewater, suggesting that sewage monitoring could allow authorities to detect fresh outbreaks and keep an eye on existing ones. 

These efforts are now moving beyond mere proofs of concept. Besides the Spanish project, similar programs are also set to be launched in Australia, with individual states deciding when and how to roll out monitoring. The state of Victoria, for example, will begin this work at scale in June. And authorities in the UK have said they are actively investigating the possibility of tracking the virus via sewage.

Wastewater detection involves taking small samples of untreated sewage, which may contain traces of the SARS-CoV-2 virus. The samples are not thought to contain infectious virus particles but rather viral RNA, which is detected using RT-qPCR in a laboratory. 
This is exactly what Domingo-Calap and her colleagues did back in April, although they used samples stored at 4 °C, the oldest of which dated to February 12. It did not contain evidence of the virus but the subsequent sample, from February 24, did. 

“We were lucky because they keep some samples for a month and a half,” says Domingo-Calap, who had already been working with Valencian wastewater treatment plants as part of a project to study the presence of bacteriophages in wastewater.
The preprint she and her colleagues published revealed that SARS-CoV-2 may have been circulating in mainland Spanish communities earlier than previously thought. 

A similar survey by researchers in Italy, published on medRxiv May 7, reported that a single wastewater sample from Milan contained traces of the virus just a few days after the first confirmed case of COVID-19 community transmission was reported in the country.
Domingo-Calap and her coauthors note that they also tested treated wastewater for viral RNA but, as expected, did not find any in those samples. This is because disinfection generally removes traces of viruses and other pathogens from sewage water. 

Such work raises the possibility that surveillance of untreated wastewater could quickly reveal emerging outbreaks of COVID-19 in some areas. It might also help authorities understand the extent to which transmission has occurred, suggests Domingo-Calap.

“The number of [officially confirmed] cases was really low compared with the concentration of RNA we found in the water,” she explains. 
“It is a very low-cost method to give you additional epidemiological information about the spread of the virus and I think that is very useful,” says Willem van Schaik, a microbiologist at the University of Birmingham.
He notes that wastewater surveillance can only give a “broad overview.” Individuals in an affected population still have to be tested directly so that health authorities can better understand the true nature of ongoing outbreaks.

While UK officials have hinted that they might launch a program similar to the one in Spain, there is no firm commitment yet, says Andrew Singer, a pollution scientist at the UK Centre for Ecology & Hydrology.
“I have a proposal that was submitted over two weeks ago now to the research council in the UK. They haven’t told me whether it’s funded yet,” he says.
“All I can say is, it does appear that the UK will be doing some form of national surveillance of wastewater. When it starts, I’m not sure. Who will be doing it, I’m not sure.”

Singer says he has read reports of SARS-CoV-2 detection in wastewater in other countries with interest, but for such initiatives to really be useful, methods of sampling and analysis would need to be carefully validated and standardized. For example, all researchers could agree to take a certain volume of sample wastewater at specific intervals. 

A clearer understanding of how individuals shed the virus would also be useful, adds Singer. Sharpening surveillance methods in this way would allow scientists to more accurately model the COVID-19 case load in a particular community by measuring the concentration of viral RNA in sewage, he says.

Without this clearly defined methodology, Singer says, wastewater surveillance remains a fairly simple tool but, all the same, one that could potentially inform governments about outbreaks in a timely manner.

One other question remains: if traces of the virus exist in untreated sewage, does that mean someone could catch COVID-19 from it? Aaron Packman, an environmental engineer at Northwestern University, recently said in a public statement that there was a risk of waterborne transmission of SARS-CoV-2 and that wastewater systems should be examined carefully.
However, van Schaik argues that there is little evidence that infectious coronavirus particles survive well in untreated wastewater.
“At this moment in time, I would say it’s unlikely to be a major cause for transmission because it remains a respiratory virus that spreads by coughing and sneezing,” he says.

Οχι πανικόβλητες αποφάσεις στις ταλαιπωρημένες ελληνικές πόλεις. Διαβασμα σε 0,5 '

Δεν μετασχηματίζουμε χρήσεις δημόσιου χώρου κατά το δοκούν, και πάνω στο πανικό μας.

Όχι πανικόβλητες αποφάσεις διαμόρφωσης δημοσίων χώρων με μια απλή απόφαση ενός Δημάρχου. Ο αποφασιοκρατισμός δεν λειτουργεί πάντα, ή μάλλον στις λιγότερες περιπτώσεις λειτουργεί προς όφελος των πολιτών και κατοίκων μιας πόλης. Οι κινήσεις προς όφελος κάποιων συντεχνιών που ικανοποιούν ένα μέρος της εκλογικής μάζας είναι κινήσεις εις βάρος της βιωσιμότητας μιας ήδη νοσηρής κατάστασης στη πόλη και αρρωστημένης ήδη σε πολλά σημεία, από ανθρωπογενείς ενέργειες και πολιτικές των κυβερνώντων. Αυτό το "παθογόνο της πόλης" πότε θα πάψει να αιωρείται πάνω από τον ουρανό της πόλης.

 

Θεσσαλονίκη: Η ανθεκτικότητα μιας αρχαιότατης πόλης (Δήμου) δεν διαπραγματεύεται Δήμαρχε, χτίζεται !!!!

Θεσσαλονίκη: Η ανθεκτικότητα μιας αρχαιότατης πόλης (Δήμου) δεν διαπραγματεύεται Δήμαρχε, ούτε μπαίνει σε αντισταθμιστικά μέτρα  για να κερδίσουν κάποιοι μετα τις 6 εβδομάδες κοινωνικού και επαγγελματικού περιορισμού. 
Η ανθεκτικότητα μιας πόλης χτίζεται, αν δεν είναι ήδη αργά !!!! Ιστορικά λέμε ότι ηταν μαι πόλη 2500 χρόνια ανθεκτική, τώρα πλέον - στα τελευταια 40 έτη- καταρρέει. Μια μικρογραφία της ανθεκτικότητας του πλανήτη στο δικό του χρονικό ορίζοντα

Εφιστούμε την προσοχή, μην περιορίσετε ακόμα περισσότερο πεζούς και ποδηλάτες, με μέτρα πανικού που θα πάρετε. Ο αποφασιοκρατισμός που εχει πάρει τη θέση στην λεγόμενη πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση- πρέπει να βγάλουμε αυτον τον όρο απο το λεξιλόγιο μας τελικά- δεν έχει θέση στο δημόσιο διάλογο υπο άλλες συνθήκες.

Να θυμόμαστε τι είπαν για την αστική χρήση των ποδηλάτων, για τον χρονικό ορίζονται που θα κάνουν κάτι και τι θα συμβεί στο τέλος.

Η αμερικανική οικονομία καταρρέει- και η Αμερική σαν χώρα, Διάβασμα σε 3,5 '

Η αμερικανική οικονομία καταρρέει- και η Αμερική σαν χώρα. Επίσης!

Πώς αποτελειώνει ο κορωναϊός το job της αμερικανικής κατάρρευσης.

umair haque

Άλλα 3 εκατομμύρια άτομα περίπου υπέβαλαν αιτήσεις για επίδομα ανεργίας την περασμένη εβδομάδα, ανεβάζοντας το σύνολο από την αρχή της πανδημίας σε 33 εκατομμύρια ανέργους. Πόσο είναι αυτό, στο γενικότερο πλαίσιο; Το εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ είναι 165 εκατομμύρια άνθρωποι. 33 εκατομμύρια άνθρωποι σημαίνει ότι ένα 20% του συνολικού εργατικού δυναμικού είναι τώρα άνεργο.

Αλλά ακόμη και αυτό έχει υποτιμηθεί. Εδώ υπάρχει ένας άλλος, πιο αληθινός τρόπος να το παρατηρήσετε. Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι, η αναλογία απασχόλησης προς πληθυσμό έχει μειωθεί στο μόλις πενήντα τοις εκατό. Αυτό σημαίνει: μόλις το μισό του αμερικανικού πληθυσμού απασχολείται τώρα.

Αυτοί είναι αριθμοί τόσο καταστροφικοί που κάνουν τους οικονομολόγους να τρέμουν. Δεν έχουν καθόλου κάποια πρόσφατη έστω και ιστορική παράλληλο. Δείχνουν μια αναδυόμενη ύφεση - την ονομάζουμε Coronavirus Depression - που πιθανότατα θα είναι μεγαλύτερη και χειρότερη από τη Παγκόσμια οικονομική ύφεση 1929 (The Great Depression) . Αυτό συμβαίνει επειδή ακόμη και η Μεγάλη Ύφεση είχε ένα Νέο Πρόγραμμα. Αντιθέτως σήμερα, η Αμερική έχει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Ο Coronavirus - ή ακριβέστερα - η έλλειψη ευθύνης απέναντι σε αυτό,  πιθανότατα θα τελειώσει ό,τι έχει απομένει από την αμερικανική οικονομία. Η Αμερική θα καταλήξει σε μια χώρα με μόνιμα χαμηλά επίπεδα όλων των παρακάτω παραγόντων και δεικτών: απασχόληση, εισόδημα, αποταμίευση, εμπιστοσύνη, ευτυχία, περιουσιακά στοιχεία και ούτω καθεξής. 
Η Αμερική βρισκόταν ήδη στη διαδικασία να γίνει κάτι σαν μια φτωχή χώρα, με την αποτυχημένη πολιτική - αλλά ο Κορωνάϊος θα επιταχύνει και θα ολοκληρώσει τη ζοφερή μεταμόρφωση της Αμερικής σε φτώχεια, παράλυση και κατάρρευση.
Ξέρω ότι ακούγεται απίθανο, ίσως και παράλογο, σε μερικούς. Δεν μου αρέσει πολύ να γράφω με αυτούς τους όρους. Επιτρέψτε μου λοιπόν να εξηγήσω πώς και γιατί.

Αυτοί οι συγκλονιστικοί αριθμοί ανεργίας είναι σαν το σοκ ενός κύματος ενός μεγάλου τσουνάμι ή οι τρόμοι που σηματοδοτούν έναν σεισμό που ξεπερνάει τη κλίμακα Ρίχτερ. Είναι μια αρχή, κάτι σαν ένα καπνό που ακολουθείται από μια εκκωφαντική έκρηξη.

Γιατί; Η λογική της ύφεσης είναι απλή - ο Κέινς το ανακάλυψε πριν από έναν αιώνα. Περιλαμβάνει δύο πράγματα: χρήματα και εμπιστοσύνη. Μια οικονομία υφίσταται σοκ - από συντριβή στο χρηματιστήριο, ή φυσική καταστροφή, στην περίπτωση αυτή, πανδημία. Χάνω τη δουλειά μου σταματάω να ξοδεύω. Και οι γείτονές μου. Οι τοπικές επιχειρήσεις μας - οι οποίες συνήθως υπάρχουν στο περιθώριο, με ελάχιστο αποθεματικό - αρχίζουν να κλείνουν τις πόρτες τους, καθώς ένας μικρός αλλά κρίσιμος αριθμός πελατών μένει μακριά. Αυτό προκαλεί ένα ακόμη κύμα ανεργίας, το οποίο προκαλεί ένα ακόμη κύμα πτώχευσης, και ούτω καθεξής. Μέχρι επιτέλους, ο φαύλος κύκλος αυτός να κατακλύσει ολόκληρη την οικονομία.

Αλλα σε αυτό το σημείο, έχουν συμβεί πέντε μετασχηματισμοί - που συνήθως προκαλούν καταστροφή για μια γενιά ή και περισσότερες.

Πρώτον, επειδή υπάρχουν τα κύματα κλεισίματος των επιχειρήσεων, η φύση, η δομή της ανεργίας αλλάζει: πηγαίνει από μια βραχυπρόθεσμη πρόκληση για να βρει κάποιος εργασία, σε μια μακροπρόθεσμη έλλειψη θέσεων εργασίας. Μπορείτε ήδη να δείτε τι συμβαίνει στην Αμερική. Πολλές από τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν δεν θα επιστρέφουν ποτέ. Αυτές οι επιχειρήσεις, μικρές και μεσαίες, έχουν χαθεί. Οι ιδιοκτήτες τους θα περάσουν μερικά χρόνια σε εκκαθάριση - αν θα είναι τυχεροί. Πόσοι θα ξεκινήσουν ξανά επιχειρήσεις;
Οι λίγες θέσεις εργασίας που απομένουν είναι «δουλειές χαμηλού εισοδήματος» που προσφέρονται από μεγάλα μονοπώλια, όπως delivering groceries, οδήγηση αυτοκινήτων και οικιακές υπηρεσίες. Αλλά δεν παρέχουν σταθερά εισοδήματα, παροχές, εγγυήσεις και πολύ λιγότερες αυξήσεις, πορεία σταδιοδρομίας και ούτω καθεξής. Αλλά όταν το εργατικό δυναμικό της οικονομίας… δεν πηγαίνει πουθενά… ποιο μέλλον μπορεί πραγματικά να έχει;

Αυτό με φέρνει στo δεύτερο μετασχηματισμό που προκαλεί η ύφεση. Οι οικονομίες εξελίσσονται όλο και λιγότερο. Ναι, όπως "για πάντα". Αυτό συμβαίνει ήδη και στην Αμερική. Οι χθεσινές, αν όχι μεγάλες, αλλά κάπως αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας είχαν ήδη αντικατασταθεί από τους νέους, τρομακτικούς «γίγαντες» που προσφέρει το σύγχρονο αμερικανικό τεχνολογικό κεφάλαιο - οδήγηση ενός Uber, παράδοση ενός Instacart, πώληση μιας παλέτας στο Amazon - αλλά ο Κορωναϊός έχει επιταχύνει μαζικά αυτή τη μετάβαση. Οι μεγάλες εταιρείες δεν πρόκειται να προσλάβουν κανένα τεράστιο αριθμό ατόμων μόλις ανακαλύψουν τι μπορούν να κάνουν με μόνιμα χαμηλότερα επίπεδα πρόσληψης. Ωστόσο, τα χαμηλότερα επίπεδα πρόσληψης σε όλη την οικονομία σημαίνουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν λιγότερη διαπραγματευτική δύναμη.
Ποιο είναι το καθαρό αποτέλεσμα; Η κοινωνία γίνεται φτωχότερη.

Τι συμβαίνει στις φτωχότερες κοινωνίες; Έμειναν σε ένα είδος φοβερού παράδοξου, που είναι ο τρίτος μετασχηματισμός: δεν μπορούν να παρέχουν στους ίδιους τα πράγματα που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Γιατί ο μέσος Αμερικανός είναι τώρα το μόνο άτομο στον πλούσιο κόσμο που καταψηφίζει τη δική του υγειονομική περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εκπαίδευση, φροντίδα παιδιών κ.ο.κ. Επειδή δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. Το 80% των Αμερικανών ζούσε από μηνιάτικο σε μηνιάτικο πριν από τον Κορωναϊό. Ποιος μπορεί να πληρώσει επιπλέον 5% ή 10% σε φόρους για αξιοπρεπή κοινωνικά συστήματα; Κανείς, πραγματικά, εκτός από τους ήδη πλούσιους - που δεν τα χρειάζονται. Ως εκ τούτου, έχουμε το περίφημο παράδοξο του American Idiot: άνθρωποι που καταψηφίζουν το συμφέρον τους. Δεν είναι δικό τους λάθος, πραγματικά: δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να σταθούν για πράγματα όπως η δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

Η Αμερική είχε ήδη γίνει πολύ φτωχή μια κοινωνία για να έχει λειτουργικά δημόσια αγαθά, όπως υγειονομική περίθαλψη ή συνταξιοδότηση για όλους. Ο Κορωναϊός πρόκειται να σφραγίσει αυτήν τη μοίρα. Η Αμερική θα είναι μια φτωχή χώρα πλέον - πολύ φτωχή για να κάνει πραγματικά τη μετάβαση σε αξιοπρεπή δημόσια αγαθά. Σκεφτείτε το πλήρες μισό του αμερικανικού πληθυσμού που δεν εργάζεται τώρα. Πώς ακριβώς θα πληρώσουν τους υψηλότερους φόρους που απαιτούνται για να έχουν ένα ευρωπαϊκό ή καναδικό κοινωνικό συμβόλαιο; Δυσκολεύτηκαν πριν – αλλά και μετά τον κορωναϊό, θα είναι σχεδόν αδύνατο.
Αυτός είναι ένας άλλος από τους φαύλους κύκλους της ύφεσης: κάνει τα έθνη φτωχά και καταλήγουν να μην μπορούν να αντέξουν οικονομικά καθόλου τις σύγχρονες κοινωνίες, μέρη όπου οι άνθρωποι αλληλοϋποστηρίζονται με εκτεταμένες κοινωνικές συμβάσεις, στο τέλος - γιατί εάν οι άνθρωποι φτάσουν στο στάδιο να μη μπορούν να αντέξουν οικονομικά ακόμη και την αυτοσυντήρηση τους, πώς μπορούν να υποστηρίξουν την αναζήτηση οτιδήποτε άλλου για μια καλύτερη ζωή;

Αυτό μας φέρνει στον τέταρτο μετασχηματισμό: ως αποτέλεσμα της ύφεσης, μια ολόκληρη δομή μιας οικονομίας τείνει να αλλάξει. Ως ομάδες, ως τάξεις, ώς τμήματα της κοινωνίας. Σκεφτείτε την Αμερική όχι πολύ καιρό πριν. Η δομή της κοινωνίας έμοιαζε με καμπύλη καμπάνας. Μια ευρεία μεσαία τάξη, ένας μικρός αριθμός πλουσίων και ένας μεγαλύτερος - αλλά ακόμα μικρός - αριθμός φτωχών. Και τότε γύρω στο 2010, για πρώτη φορά, η μεσαία τάξη της Αμερικής έγινε μειονότητα. Η απαλή καμπύλη καμπάνας ήταν στο δρόμο της να γίνει κάτι περισσότερο σαν σχήμα U: μια κοινωνική κάστα πολύ πλούσια από τη μια πλευρά και όλοι οι όλοι από την άλλη: η φτωχή μεσαία και η παλιά εργατική τάξη που ήταν αυτοί που απέμειναν, όλοι τους έγιναν οι νέοι φτωχοί, αυτό το 80% που ζούσε 'ισα ίσα από μηνιάτικο σε μηνιάτικο.
Ο κορωναϊός θα επιταχύνει επίσης αυτήν την αλλαγή. Η ήδη πεθαμένη μεσαία και εργατική τάξη της Αμερικής τελικά θα καταρρεύσει και θα ελαχιστοποιηθεί σε μια τεράστια κατώτερη τάξη. Η Αμερική θα έχει ουσιαστικά μια τεράστια δεξαμενή από κάτι άτομα, αλγοριθμικά εκμεταλλευόμενα τεχνοφεδουαλιστικά neosurfs- άτομα που έχουν επιστρέψει στη δουλεία για να επιβιώσουν, μόνο ο επόπτης τους θα είναι μια εφαρμογή. 
Αυτές οι «δουλειές προσφοράς μόνο υπηρεσιών  χαμηλού εισοδήματος» είναι ορολογία των οικονομολόγων για «τα άτομα που γίνονται πάλι υπηρέτες». Σε ποιον? Σε μια κακιστοκρατία, αν θέλετε - μια τάξη που είναι το αντίθετο των αριστοκρατών, οι οποίοι υποτίθεται, τουλάχιστον είναι το καλύτερο και το πιο λαμπρό. Η κυρίαρχη τάξη της Αμερικής είναι τώρα ορατά φτιαγμένη από αρπακτικά, τα είδη των ανθρώπων που βάζουν ανθρώπους σε κλουβιά ή εθίζουν μια ολόκληρη κοινωνία στα ψυχοφάρμακα, για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα που δεν θα ξοδέψουν ποτέ.

Αυτό με φέρνει στον πέμπτο και τελευταίο μετασχηματισμό. Τι συμβαίνει σε κοινωνίες με κατατροπωμένες δομές; Η απαλή καμπύλη μιας σύγχρονης κοινωνίας - μια ευρεία μέση - είναι τόσο κρίσιμη επειδή στηρίζει τη δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι πολυτέλεια. Χρειάζεται χρόνος, χρήματα, προσπάθεια. Το να είσαι δημοκρατική κοινωνία. Μια κοινωνία υπηρετών είναι σπάνια μια πραγματικά δημοκρατική - σκεφτείτε ιστορικά για μια στιγμή - για τον απλό λόγο ότι, λοιπόν, οι υπάλληλοι είναι πολύ απασχολημένοι που εκμεταλλεύονται όλο το εικοσιτετράωρο για να ασχοληθούν πραγματικά με το res publica(δημόσιες-κοινοτικές υποθέσεις), το πολιτικό σώμα, τη δημόσια σφαίρα. Έτσι, όταν μια δομή μιας κοινωνίας εκτοξεύεται από μια απαλή καμπύλη καμπάνας σε σχήμα U - συνήθως συνοδεύεται και από πολιτική κατάρρευση. Σε αυταρχισμό, θεοκρατία, φασισμό ή οποιονδήποτε άλλο αριθμό τυραννιών.

Η σύγχρονη ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα. Στον αραβικό κόσμο, στη Λατινική Αμερική, ή ακολουθήστε το κανονικό παράδειγμα, τη Ρωσία. Καθώς η Σοβιετική Ένωση απέτυχε, αυτό που προέκυψε δεν ήταν μια σοφή και ήπια δημοκρατία - αλλά η νέο-αυταρχική δυστοπία του Πούτιν. Αλλά αυτό ήταν αναπόφευκτο - επειδή η Ρωσία δεν εξελίχθηκε ποτέ πολύ περισσότερο στο παρελθόν πέραν του σχήματος του U της ανισότητας, δεν ήταν σε θέση να αναπτύξει την καμπύλη της μετριοπάθειας που απαιτεί η δημοκρατία.

Η κοινωνική δομή της Αμερικής που καταρρέει προέβλεψε την άνοδο του Τραμπισμού. Και αυτό που βλέπω σήμερα είναι… μόνο ότι χειρότερο. Οι κοινωνίες που γίνονται φτωχότερες δεν μπορούν απλώς να αντέξουν οικονομικά τα λειτουργικά κοινωνικά συστήματα - δεν μπορούν επίσης να έχουν δημοκρατία. Η Αμερική βρισκόταν σε αυτήν την τροχιά - αλλά ο κορωναϊός μοιάζει να προσθέτει μια μηχανή πυραύλων σε αυτήν. Πόσο δημοκρατικό ένα έθνος νομίζετε ότι θα είναι η Αμερική εάν το μισό του πληθυσμού της δεν είναι πλέον απασχολημένο; Μπορείτε ήδη να δείτε ότι οι Αμερικανοί αιωρούνται μεταξύ περιφρόνησης μεταξύ τους και ότι είναι εντελώς αδιάφοροι ο ένας στον άλλο. Όταν η αυτοσυντήρηση είναι ένας καθημερινός αγώνας, αυτό είναι το αποτέλεσμα. Αλλά ο αγώνας για την αμερικανική αυτοσυντήρηση πρόκειται να γίνει πολύ πιο σκληρός, πιο έντονος, πιο οδυνηρός, πιο τραγικός. Και αυτό σημαίνει επίσης το τέλος της εποχής της Αμερικής ως δημοκρατία.

Επιπλέον, επειδή στην Αμερική, το shutdown θα το αποτραβήξουν πρόωρα - πριν ακόμη φτάσει το ποσοστό μόλυνσης στο ζενίθ- η αναδυόμενη ύφεση πρόκειται να παραμείνει. Εάν η πανδημία διαρκεί άλλους τρεις μήνες, έξι μήνες, ένα έτος - πόσο καιρό θα διαρκέσει η ύφεση; Η απάντηση είναι: κάθε μέρα πανδημίας πρόκειται να προσθέσει έως και εβδομάδες, ίσως μήνες, ύφεσης, καθώς οι άνθρωποι χάνουν την εμπιστοσύνη τους να επισκέπτονται καταστήματα, να ξοδεύουν χρήματα ή να προσλαμβάνουν κάποιον εργαζόμενο. Ακριβώς όπως σε οποιαδήποτε σχέση, όταν η εμπιστοσύνη χάνεται σε μια οικονομία - δεν ξεκινά μαγικά την επόμενη μέρα: χρειάζεται πολύ, πολύ περισσότερο για να ανακτήσει κάποιος την εμπιστοσύνη από ό, τι για να την καταστρέψει, και είναι πολύ, πολύ πιο ακριβό, επίσης .

Αυτό μοιάζει με μια οικονομία που πεθαίνει. Ναι, μια οικονομία που πεθαίνει είναι ένα έθνος που βυθίζεται στη φτώχεια - όπως η Αμερική. Αλλά αυτό που οι άνθρωποι συχνά δεν καταλαβαίνουν είναι ότι, είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Μια οικονομία που πεθαίνει παίρνει μαζί της συστήματα και θεσμούς και δημόσια αγαθά. Μια οικονομία που πεθαίνει παίρνει μια λειτουργική κοινωνία μαζί της - είναι μια απαλή καμπύλη καμπάνας, είναι κανόνες εμπιστοσύνης και αποδοχής, συνύπαρξης και ανοχής. Και μια οικονομία που πεθαίνει, τελικά, παίρνει μαζί της και μια υγιή, αξιοπρεπή και μια ευαίσθητη λογική πολιτική - τα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας.

Όταν μια οικονομία πεθαίνει, όλα όσα αγαπάμε και υπολογίζουμε πεθαίνουν. Θέσεις εργασίας, ναι - αλλά πολύ περισσότερο από αυτό. Αυτό που πραγματικά μαραίνεται είναι το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό. Τι μπορεί να επιτύχει πραγματικά ένα έθνος ανθρώπων που έχουν γίνει υπηρέτες, που εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους μέχρι το κόκκαλο;
Να ανακαλύψουν, να δημιουργήσουν, να κατασκευάσουν, να μοιραστούν, να καλλιεργήσουν; Θα είναι πολύ απασχολημένοι με την οδήγηση αυτοκινήτων και τον καθαρισμό σπιτιών και την παράδοση gadgets - απλώς για να ξεπληρώσουν αυτό το συντριπτικό βουνό του απλήρωτους λογαριασμούς- για να δημιουργήσουν τις μεγάλες ανακαλύψεις του αύριο, είτε πρόκειται για βιβλία, ταινίες, εμβόλια, πειράματα. Αυτή είναι η τραγωδία. Βλέπετε πολλές ανακαλύψεις που συμβαίνουν στη Ρωσία αυτές τις μέρες; Βλέπετε πολύ πολιτισμό, πολλές μεγάλες ταινίες ή βιβλία ή τέχνη ή επιστήμη; Ακόμη και πολλή δημοκρατία; Όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή τώρα είναι μια φτωχή κοινωνία, όπου έχει αναλάβει ο αγώνας για την αυτοσυντήρηση - καθιστώντας οτιδήποτε ευγενέστερο ή μεγαλύτερο ή αληθινά αδύνατο, μια προσιτή πολυτέλεια. Εκεί κατευθύνεται τώρα η Αμερική καθώς η ύφεση του κορωναϊού εμφανίζεται ως η πρώτη μεγαλύτερη ύφεση του 21ου αιώνα.

Η οικονομία μπορεί να μην είναι οι ρίζες μιας κοινωνίας – όπως θα ονομάζαμε κάτι περισσότερο σαν τις αξίες, φιλοδοξίες, τα ιδανικά - αλλά είναι ο κορμός. Και όταν ο κορμός σκιστεί ή χωριστεί τελείως από κεραυνό - που είναι αυτή η πανδημία - τότε ανεξάρτητα από το πόσο ισχυρές είναι οι ρίζες, συχνά, το δέντρο δεν μεγαλώνει ποτέ ξανά και δυνατό. Αυτό, φίλοι μου, είναι το πιθανό μέλλον της Αμερικής. Όχι «ανάκτηση». Αλλά μια επιταχυνόμενη βύθιση σε φτώχεια, αδυναμία, αυτοκαταστροφή και χάος, μέσω μιας ύφεσης, που θα διαρκέσει εύκολα μια δεκαετία. Δεν είναι όμορφο. Και αν νομίζετε ότι όλα τα παραπάνω είναι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν συχνά «αρνητικό», τότε σας καλώ να το σκεφτείτε. Πιστεύετε ότι μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον χωρίς να κατανοήσουμε το παρόν;

Η θέση του συντάξαντος το άρθρο δεν οφείλει να είναι και θέση του blogger.

Ποσοτικοποίηση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας μας μετά τον περιορισμό και όχι μόνο...

Και για μια χούφτα (δολάρια- "A Fistfull Of Dollars (1964)" )μέτρων χαλάρωσης, προσπαθεί να επανέλθει η κοινωνία στην προ CoVid-19 εποχή, για να  ανακτήσει τα συνταγματικά της δικαιώματα πάλι που είναι...

Και συνεχίζεται τη νύχτα...

Εάν τότε,

θα είχαμε ήδη 20% λιγότερα πλαστικά ποτηράκια ή άλλες πλαστικές συσκευασίες ροφημάτων για συλλογή, 10% λιγότερα σκυψίματα από τους εργαζόμενους του Δήμου- καθώς ο Δήμος ούτε ένα εργαλείο δεν τους δίνει να τσιμπάνε αυτά που είναι κάτω και όπως βλέπετε είναι αρκετά, -εργάτες είναι να ξεπατωθούν είναι η λογική, ας σπούδαζαν ιατρική-  να τα πιάσουν και να τα βάλουν στη σακούλα των απορριμμάτων, και ότι από αυτό συνεπάγεται για την παραγωγή του προϊόντος,

• τα μεταφορικά προς τη βιομηχανία επεξεργασία πρώτης ύλης, 
• τα μεταφορικά προς τη βιομηχανία παραγωγής προϊόντος πολύ πιθανό σε ασιατική χώρα, 
• τα μεταφορικά προς το κέντρο διανομής 
• τα μεταφορικά προς τις χώρες, 
• προς τους χονδρέμπορους κλπ κλπ., 

μπορούμε να απαριθμήσουμε και άλλα στη τροφοδοτική αλυσίδα.

Τι θα κάνουν όλοι αυτοί? Μα είναι απλό, ας φέρουν το ποτηράκι τους μαζί εκεί που θα αγοράσουν τον take a way nescafe ή ας αρχίζουν να κάνουν καφέ στο σπίτι τους, τουλάχιστον τον φραπέ !!!!
Και σε λίγο καιρό δεν θα έχουν το άλλοθι, ότι δεν μπορούν να καθίσουν στον "καναπέ τους", για να απολαύσουν το ρόφημά τους.

Αλλά το σκεπτικό που είχα ακούσει από συμμαθητή μου στη νοηματική γλώσσα (24 ετών) πριν δυο χρόνια είναι ότι, αφού "από κάτω από το σπίτι μου, τον δίνει το καφέ 1,00  ευρώ γιατί να παίρνω καφετιέρα και καφέ και να κάνω μόνη μου στο σπίτι", έχει μια μια λογική δεν μπορώ να πω ...

(ι) Ποια είναι η πρόβλεψη μείωσης CO2 για το έτος 2020 λόγω CoVid-19, (ιι) Κλιματική αλλαγή και ανωμαλίες της θερμοκρασίας

 Πρόβλεψη μείωσης CO2 για το έτος 2020 (ελληνικά)
 'carbonbrief'

Τις τελευταίες εβδομάδες είδαμε μια σειρά εκτιμήσεων για το πώς η πανδημία του κορανοϊού επηρέασε τις εκπομπές CO2 στην Κίνα, στο Ηνωμένο Βασίλειο, σην Ευρώπη και στον κόσμο συνολικά το 2020.

Αλλά ένα βασικό ερώτημα για την κλιματική αλλαγή είναι τι αντίκτυπο είχε αυτό στη συνολική ποσότητα εκπομπών CO2 στην ατμόσφαιρα, δηλαδή στην συγκέντρωσή του CO2 - ο κύριος παράγοντας της παγκόσμιας αύξησης της θερμοκρασίας. Στην ανάλυσή από το Carbon Brief, εγινε προσπάθεια να εκτιμηθεί, εάν η παγκόσμια μείωση των εκπομπών θα έχει αξιοσημείωτο αντίκτυπο φέτος στις ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις CO2.

Τα ευρήματά δείχνουν ότι οι μέσες ετήσιες συγκεντρώσεις CO2 θα συνεχίσουν να αυξάνονται μέχρι το τρέχον έτος, παρόλο που οι εκπομπές θα μειώνονται. Όλο το χρόνο, εκτιμούμε ότι τα επίπεδα CO2 θα αυξηθούν κατά 2,48 μέρη ανά εκατομμύριο (ppm). Αυτή η αύξηση είναι μόνο 0,32ppm μικρότερη από ό, τι αν δεν υπήρχε κλείδωμα της οικονομίας και των κοιωνικών επαφών- ισοδύναμο με το 11% της αναμενόμενης αύξησης.

Συνεργαζόμενοι για την έρευνα: Prof Richard Betts MBE, head of climate impacts research at the Met Office Hadley Centre and University of Exeter.  Dr Chris Jones, a research fellow in Earth system and mitigation science at the Met Office Hadley Centre. Yuming Jin, PhD candidate, Scripps Institution of Oceanography. Prof Ralph Keeling, principal investigator for the atmospheric oxygen research group at the Scripps Institution of Oceanography and director of the Scripps CO2 Program. John Kennedy, researcher at the Met Office Hadley Centre who monitors global climate and develops data sets for use in climate research. Jeff Knight, who leads a team of scientists at the Met Office Hadley Centre to better understand climate variability and develop better monthly to decadal predictions. Prof Adam Scaife, physicist and head of monthly-to-decadal prediction at the Met Office Hadley Centre.

Η νέα πρόβλεψη για το μέσο CO2 το Μάιο του 2020 είναι 0,4ppm(μέρη στο εκατομμύριο) χαμηλότερη από την αναμενόμενη χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τη μείωση των εκπομπών λόγω shut down του Covid-19.
Δώστε προσοχή τώρα γιατί έχουμε αγώνα μπροστά μας:
Εάν οι παγκόσμιες εκπομπές CO2 μειωθούν κατά 8% κατά τη διάρκεια του έτους, με τη μεγαλύτερη μείωση να την έχουμε τον Απρίλιο, το ετήσιο ελάχιστο μηνιαίο CO2 έως τον Σεπτέμβριο θα είναι 410,6 ppm (± 0,6), σε σύγκριση με 411,1 ppm (± 0,6) που αναμένονται χωρίς τον αντίκτυπο  του Covid-19.

Αυτό τονίζεται στο παραπάνω διάγραμμα, το οποίο δείχνει μηνιαίες και ετήσιες συγκεντρώσεις CO2 στην Mauna Loa από τις αρχές του 2018. Το διάγραμμα απεικονίζει τον εποχιακό κύκλο CO2 (λεπτή μαύρη γραμμή), καθώς και τον αρχικό (κόκκινο) και τον αναθεωρημένο ( μπλε) που ειναι οι προβλέψεις για το 2020.

Ολόκληρο το άρθρο στα αγγλικά: https://www.carbonbrief.org/analysis-what-impact-will-the-coronavirus-pandemic-have-on-atmospheric-co2?utm_content=buffer34b85&utm_medium=social&utm_source=twitter.com&utm_campaign=buffer

Παράλληλα ο καιρός σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, λόγω κλιματικής αλλαγής  παίζει τρελλά με ανωμαλίες στις θερμοκρασίες.