Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά VI. Το ‘68, ο/η άτυχος/η και ο επεξηγηματικός τύπος άνδρα (mansplaining)

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά.  

Άλλωτε  «τα θέλαμε όλα … τώρα τι έχουμε?» Πολλούς μικρούς κοινωνικούς πολέμους 

Διάβασμα σε 2’    THS 12092018

Περιεχόμενα

·        «Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι ό άτυχος »

·        Ο Αυτο-εφευρετισμός μας κάπως διαφορετικά

·        «Mansplaining»

 

«Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι (τόσο) άτυχος[1]»

Το βασικό θεμελίωμα του ναρκισσισμού σύμφωνα με τους Grunberger-Dessuant[2] είναι ότι ο αδύναμος φαίνεται να είναι πάντα ο καλός, ο συνήθως συμπαθής. Και πραγματικά, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στους κύκλους των προνομιούχων των φτασμένων πλέον δημόσιων υπαλλήλων και μεσοαστών. Προσπαθούν συνέχεια και με ζήλο όπως βρουν μια πτυχή μιας παραμέλησής τους από τους άλλους – δηλαδή ή την κοινωνία ή από ένα μέρος από την κάστα τους- στη καθημερινότητα για να τη θέσουν στο προσκήνιο σαν μάσκα απέναντι σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας κάτω από τις οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα τους θεωρούσε κάποιος προνομιούχους. Δεν το θέλουν λοιπόν αυτό. H υποτιθέμενη ίδια έκκεντρη ηθική μετατόπιση στα προνομιακό άτομα προσπαθείται ναρκισσιστικά μέσω μίας Αυτό-φαντασίωσης να επαναπροσδιορίζεται συνέχεια σαν το θύμα και να βρίσκεται στο επίκεντρο πάλι.   

 

“Αυτοεφευρεθείτε διαφορετικά”   

Ο ναρκισσισμός στη θεωρία δεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα αλλά το αποφεύγει. Παράδειγμα. Αυτοί που δεν έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα γίνονται η εικόνα της λύσης για αυτούς που έχουν το πρόβλημα,- π.χ. οι ομοφυλόφιλοι για τους ετερόφυλους, οι λεσβίες για τις ετερόφυλες γυναίκες, οι μετασεξουαλικοί για τους σεξουαλικούς, οι αόριστοι για τους συγκεκριμένους, οι εναλλακτικοί για τους δεδομένους κλπ. κλπ..
Παράδειγμα οι ετεροξεσουαλικοί . Π.χ., αντί οι ετεροφυλόφιλοι να μπορούσαν να περάσουν καλά και ευχάριστα κάτω από ελεύθερες σχέσεις, ονειρεύονται τη δημιουργία ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού και με αυτό το τρόπο δηλώνουν απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν από αυτές τις μη ελεύθερες και άδικες σχέσεις: «Όποιος λοιπόν σήμερα δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίστεί παρά μόνο σαν λεσβία, ομοφυλόφιλος, trans- ή α-σεξουαλικός είναι δικό του το πρόβλημα.» 

Η θεωρία των φύλλων (gender) παραβλέπει μέσα από την εστίασή της σε σεξουαλικές ταυτότητες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, όπως ακριβώς θέλει και ο νεοφιλευθερισμός, ότι οι σεξουαλικές σχέσεις δεν φέρονται μόνο από μεμονωμένα άτομα. Πολύ περισσότερο αναπόφευκτα διασταυρώνονται στη σεξουαλικότητα και οικονομικοί και νομικοί παράμετροι, που φτάνουν μέχρι τις ολοκληρωμένες οργανωτικές μορφές της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους, όπως και ο Ενγκελς έγραψε στο «η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»[Ένγκελς 1973[3]].

"Παραιτούμαστε της λείας για κάτι άλλο"
Μέσα από αυτή τη παραπλανητική εστίαση στη θεωρία των ταυτοτήτων και των φύλλων, αγνοήθηκε το πολιτικό πρόβλημα και αφέθη στους συντηρητικούς αντιπάλους και τους ακροδεξιούς. Πως? Με το να διαφωνούν υπερβολικά μέχρι εσχάτως με μια υποτιθέμενη «έτερο σεξουαλική μήτρα»(sex, gender, desire), πέρασε απαρατήρητο όχι μόνο ότι η κοινωνική ανεκτικότητα για ομοφυλοφιλικές σχέσεις στο ενδιάμεσο διάστημα της ιστορίας είχε αγγίξει ήδη απομακρυσμένους και περιθωριακούς κύκλους της κοινωνίας, αλλά προπάντων, ότι η απελευθέρωση του έρωτα μετά το 1968 με τις επ’ αυτού ανάλογες κοινωνικές συνδέσεις και ελευθερίες τότε, χάθηκαν, έτσι ώστε υπάρχει πλέον μόνο δυαδική μονογαμική σχέση, αν είναι δυνατόν μόνο για αναπαραγωγή, και σήμερα τόσο πολύ όσο ποτέ άλλωτε, και σίγουρα επισφραγίζεται πολλές φορές, ότι κάθε άλλος τρόπος ερωτικής σχέσης ή σχέσης αγάπης που εμμένει ακόμα στον έρωτα, είναι αδιανόητος και άρρητος. 

Παράδειγμα μπορώ να φέρω από τον κύκλο των γνωστών αναφορικά με γυναίκα που δεν ήταν δυνατόν να τεκνοποιήσει. Αυτό το επισημαίνει και ο Pfaller σε ένα παράδειγμα[4], ότι δηλαδή, σε μια παρέα ερωτηθείσα η γυναίκα εάν έχει παιδιά το πρώτο που έκανε ήταν μια γκριμάτσα με σηκωμένα τα φρύδια. Βρέθηκε φυσικά σε μια θέση που έπρεπε να ακούσει και άλλες παράξενες ερωτήσεις και να πρέπει να δικαιολογείται.  

Η άλλη πλευρά της γυναίκας που δεν συνάδει με τη λογική του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι αντί να ψάχνεται σε ταυτοποιήσεις άλλων δυνατοτήτων για την ίδια της την αβεβαιότητα και ανασφάλεια όσο αφορά το παιδί, θα μπορούσε ίσως να δινόταν ναι μεν στα σκληρά, αλλά συγκεκριμένα κοινωνικά δεδομένα της , ακόμα και εάν οι μη ανατρέψιμοι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν θα άλλαζαν ούτε οι ίδιοι, ούτε κάτι, ούτε και σύντομα αν υπήρχε η περίπτωση, και οι οποίοι υπαγορεύουν τον 21 αιώνα τον «φαινότυπο» του έρωτα. Και εδώ εκπλησσόμαστε, ότι η φιλοσοφική προσέγγιση του R. Pfaller συναντά την αλήθεια στη καθημερινότητα, διότι υπήρξε πραγματική αναφορά στο παράδειγμα. Της εδώθει η ευκαιρία να δει γύρω της τι συμβαίνει, ναι μεν με τη σκληρότητα που συμβαίνει, αλλά και την ομορφιά μιας απλής ζωής χωρίς παιδιά, προσδίδοντας έμφαση στην αγάπη και τον έρωτα. Το αρνήθηκε φυσικά γιατί αυτό είναι δύσκολο, να κολυμπήσει αντίστροφα στο ρεύμα. Και αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε “παραίτηση λείας” πρός όφελος άλλων τομέων.

Από μια μοντέρνα διασκέδαση γίνεται ξαφνικά μια μεταμοντερνίστικη ψυχρή σοβαρότητα. Παλαιότερα η ψευδαίσθηση του όμορφου του ευγενικού ήταν ευπρόσδεκτη. Σε μια καλώς εννοούμενη ψευδαίσθηση αντιστοιχεί τώρα πλέον και κάποιο εξαπατημένο άτομο. Αυτό το θεωρεί ο νεοφιλελευθερισμός. 

 

„Mansplaining“[5]
Γιατί οι γυναίκες συγκεκριμένα προνόμια και πλεονεκτήματα που είχαν παλαιότερα, αλλά ακόμη και σαν όπλα που είχαν απέναντι στους άνδρες, ξαφνικά τα περιγράφουν και τα βιώνουν σαν μειονεκτήματα και φραγμούς για την εξέλιξη των γυναικών και αρχίζουν να τα αρνούνται και να τα εξορκίζουν σχεδόν?
Την ερώτηση μπορούμε να την συντάξουμε και διαφορετικά. Γιατί έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που π.χ. όταν ένας άνδρας προσπαθεί να εξηγεί κάτι σε μια γυναίκα να το θεωρεί η γυναίκα προσβλητικό, επειδή θέλει η γυναίκα να το βλέπει αυτό σαν κάτι που το ξέρει ο άνδρας παραπάνω από την γυναίκα? Γιατί όμως αυτή τη ταυτοποίηση να γίνεται πλέον μέσα από Lobbies γνωστών προσωπικοτήτων, προνομιούχων κατά τα άλλα, που να θεωρούν ξαφνικά τους εαυτούς τους θύματα, 30 – 40 χρόνια μετά? Μεταχειραφετημένη self-victimazation. 

Ενώ τα πραγματικά θύματα της ταυτοποιημένης σεξιστικής παρενόχλησης λεκτικής και σωματικής να μη έχουν τη δυνατότητα να βγουν στη δημόσια σφαίρα με ανακοινώσεις και καταγγελίες?   

 

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που βρίσκονται μαζί ένας άνδρας και μια γυναίκα και συζητούν και ο άνδρας προσπαθεί να εξηγήσει κάτι στη γυναίκα άσχετα αν η γυναίκα, ναι μεν το γνωρίζει το θέμα αλλά τον αφήνει να συνεχίζει στη φαντασία του ότι προσφέρει κάτι στη γυναίκα ή στην κυρία[6], ή δεν έχει το θάρρος να του πει ότι το γνωρίζει. Αυτό το πολιτισμικό φαινόμενο πως προσδιορίζεται ιστορικά.[7]
Γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο παλιότερα δεν θα ενοχλούσε και σήμερα ιδιαίτερα στους κύκλους των πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και διανοουμένων έχει γίνει ενοχλητικό? Και γιατί μόνο σε αυτούς τους κύκλους? Προσπάθησαν παλιότερα οι άνδρες να εξηγήσουν λιγότερα από ότι κάνουν αυτό σήμερα, ή ασχολιόντουσαν οι γυναίκες λόγω λιγότερης χειραφέτησης τότε, με πολύ πιο σημαντικά παραπτώματα και κοινωνικές παραβατικότητες των ανδρών στις καθημερινές σχέσεις τους με τους άνδρες? Και τώρα μετά που έχουν ξεπεραστεί τα χειρότερα ασχολούνται με αυτό ας το πούμε το χρόνια τωρα κρυμμένο „κακό“?

Είχαν παλαιότερα ίσως μεγαλύτερη άγνοια από πολλά πράγματα και κατ’ επέκταση ήταν χαρούμενες εάν υπήρχε κάποιος που να τους εξηγούσε κάποια πράγματα, ενώ σήμερα λόγω των αυξημένων ποσοστών τελειόφοιτων τόσο δευτεροβάθμιας όσο και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν καταφέρει να έχουν μια ισότιμη θέση που πολλές φορές μπορεί να είναι και υψηλότερη από αυτή των ανδρών?
Από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα όμως μπορούμε να αναφερθούμε και σε ένα άλλο εύλογο λόγο ίσως. Η ανδρογενής εξήγηση δεν χρειάζεται να έχει σχέση με διαφορά στην ποιότητα και το μέγεθος της γνώσης. Θα το θέσουμε τελείως από μια αφελή πλευρά. Οι άνδρες θέλουν να διασκεδάσουν να απασχολήσουν τις γυναίκες ή να τις κάνουν να ενδιαφερθούν γι’ αυτούς, δηλαδή να κάνουν μέσω της συζήτησης το άτομο τους ενδιαφέρον για τις γυναίκες. Δεν είναι έγκλημα αυτό. Γιατί στις περισσότερες κάτω της μεσαίας τάξης κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες συνεχίζει να υπάρχει αυτό ακόμα ? Μπορεί να αντιμετωπιστείς με εμπάθεια και κακία τις περισσότερες φορές, αντί η γυναίκα να προσπαθήσει να του δείξει του άνδρα ένα άλλο δρόμο για τα αντιμετώπιση των ενδιαφερόντων του. Απλά η γυναίκα τον σπρώχνει στην περιφέρεια του πατριάρχη χωρίς να του δειχνει προς τα που θα ηθελε να γίνει ένας διάλογος.
 

Το να αφηγείσαι κάτι νέο και να προσπαθείς να εξηγείς δεν έχει σχέση οπωσδήποτε με την ίδια την αξία της πληροφορίας ή της καινοτομίας. Όπως γινόταν και παλαιότερα οι άνδρες απασχολούσαν/διασκέδαζαν τις γυναίκες γιατί είτε είχε κάτι ευγενικό στη σκέψη τους ή ήθελαν να αποφύγουν μια βαρετή ή άβολη σιωπή απέναντι στη γυναίκα ή ακόμα και να αδράξουν την ευκαιρία να έχουν μια κοινωνικότερη σχέση με τη γυναίκα.[8]
 

Παραδοσιακά βέβαια ήταν ο ρόλος του άνδρα να ξεκινήσει μια συνομιλία. Με αυτό τον τρόπο οι γυναίκες απέφευγαν το ρίσκο να μπουν ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το όποιο θέμα οι ίδιες ίσως δεν γνώριζαν τίποτα. Οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος να γελοιοποιηθούν ή να ντροπιαστούν.
 

Επι πλέον κάποιοι μπορεί να θυμούνται που ακόμα και γυναίκες επαγγελματικά χειραφετημένες αναφερόταν που και που σε συζητήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου στο: «ο άνδρας πρέπει να έχει παρελθόν και η γυναίκα μέλλον». Συνήθως ηλικιακά μεγαλύτεροι άνδρες ενδιαφερόντουσαν για νεότερες γυναίκες. Και αν βρισκόντουσαν σε καμία εκδήλωση διασκέδασης, πάρτυ, φαγητό ή χορό έπρεπε να συμπεριφέρονται σε γυναίκες ίδιας τους ηλικίας σαν να ήταν νεότερες.
Σίγουρα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου ένας τυπικός ανδρικός χαρακτήρας που ζητά μια επικοινωνία με νεότερες γυναίκες μπορεί να είναι ιδιαίτερα αλαζονικού και ίσως και προσβλητικού είδους ανθρώπου, αλλά αυτό σίγουρα δεν προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις ασθενείς πλευρές του χαρακτήρα του αλλά από ένα κοινωνικό πρότυπο/μοντέλο συμπεριφοράς της τότε εποχής. Η αγανάκτηση για το ανδρογενές θράσος, που θέλει να εξηγεί σε γυναίκες, κινδυνεύει να κοστίσει[9] πλέον στη πραγματικότητα κάτι που ήταν πλεονεκτικό και προνομιούχο για τις γυναίκες παλαιότερα.


Από μόνοι μας πλέον «ξεκατινιαζόμαστε», μέσα από ρούχα ή τα τατουάζ, αντί – και δεν το τοποθετούμε εδώ σαν επιθυμία- όπως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα να είναι απαγορευμένα όλα αυτά από τους έχοντες την εξουσία και έτσι να καθίσταται τελείως άχρηστα για χρήση για υψηλότερες πολιτισμικές ταυτότητες - όπως ακριβώς και με τον τρόπο και την ταχύτητα που αποκαλύπτουμε την προσωπική μας οικειότητα(intim sphere) στο Facebook χωρίς να διερευνάται από κάποια μυστική υπηρεσία. Αυτό το ονόμασε ο R. Pfaller "Beuteverzicht“[10](παραίτηση από κάποια λεία(δικαίωμα)). Και το εξηγεί με το ακόλουθο παράδειγμα: «Παραδόξως, τα μέλη των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών τάξεων, στα οποία έχουν στερήσει τα τελευταία χρόνια δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά και δημόσιο χώρο λόγω των ιδιωτικοποιήσεων, συχνά αποποιούνται από μόνοι τους την απαίτησή τους, το δικαίωμα τους για τέτοια πράγματα. Στην περίπτωση των μισθών για παράδειγμα, ζητούν "περισσότερο καθαρό αντί για το ακαθάριστο και έτσι αποφεύγουν την αλληλεγγύη της κοινωνίας στη περίπτωση ασθένειας και της κοινωνικής νοσοκομειακής ασφάλειας .[11] Αντί να παίξουν έναν πολιτισμικό ρόλο σε παραστάσεις με την συμπεριφορά τους και έτσι να ανοίξουν την πρόσβαση στην κοινωνία, προτιμούν να είναι ‘αυθεντικοί’ και να αποκλείονται οι ίδιοι από κάποια πράγματα. Αντί να ενηλικιώνονται και να μην είναι ευαίσθητοι στις μικρές προκλήσεις της δημόσιας ζωής, διαμαρτύρονται για σχεδόν όλα όπως τα μικρά παιδιά - και δεν συνειδητοποιούν ότι χάνουν το status τους σαν ώριμοι «πολιτειακοί πολίτες».[12]
Βέβαια σε πολλές κοινωνίες όπου δεν υπάρχουν αποδέκτες των εκφραζόμενων παρατηρήσεων των πολιτών καταντάει αυτή η γκρίνια κουραστική, για τους μη παίζοντας το ρόλο τους σωστά στην ΤΑ π.χ.

Το επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στο γιατί ίσως θα πρέπει να αντιδράσουμε απέναντι στον  υποκειμενικό ιδεαλισμό και ναρκισσισμό, τόσο των συμπολιτών μας όσο και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το ερώτημα είναι πως?

[1] Βλέπε Robert Pfaller.,(2018), σ.σ. 177

[2] Grunberge Bela., Dessuant Pierre., Narzißmus, Christentum, Antisemitismus. Eine psychoanalytische Untersuchung, Stuttgart: Klett-Cotta, 2000, σ.203.

[3] Πρωτογενής πηγή  R, Pfaller.,(2018).

[4] Robert Pfaller., Zweite Welte. Und andere Lebenselixiere, Frankfurt am Main, Fischer , 2012

[5] Από το αγγλικό «man» & «explaining»

[6] Εδώ κάποιες θα πουν με σηκωμένα τα φρύδια. «Τι θα πει , τι εννοείς κυρία? Είμαστε γυναίκες»

[7] Βλέπε R. Pfaller., (2018), σ. 181

[8] Από προσωπικά βιώματα διαφόρων, των οποίων την γνώμη εκτιμώ, μπορούμε να αναφερθούμε και σε περιπτώσεις που πάνω σε ένα πρόβλημα που υπήρχε μπορεί να ζητούσα μια συμβουλή τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες. Από άνδρες συνήθως άκουγες μια πρόταση που περιλάμβανε και μια λύση ή ένα «δεν μπορώ να βοηθήσω» . Από τις γυναίκες μπορεί να εισέπραττες και εμπάθεια πολλές φορές.

[9]Από διήγηση:  Γυναίκα 45 ετών, να  θέλει να τελειώσει τελεσίδικα τη σχέση της με άνδρα για να ξεκινήσει όπως έλεγε μια καινούργια φάση της ζωής της – παρόλο που ο έρωτας του πατέρας της γι’ την ίδια ήταν κάτι το πασιφανές και το πως δρούσε επάνω της-  ανέβασε στο FB με μηνύματα και Statements κάποιων γνωστών λογοτεχνών της Esoterik και με πουλιά, χελιδόνια που αποδημούν etc. Για να δείξει ότι τα κατάφερε να του ξεφύγει του άχρηστου άνδρα. και οι φίλες όλες να χειροκροτούν και να επισφραγίζουν τη κίνησή της μέσω FB . Ένα πλήρες ξεκατίνιασμα που λένε στην αργώ.

[10] https://www.welt.de/icon/article147513204/Das-Ziel-der-Mode-ist-nicht-einzigartig-zu-sein.html, . Τελευταία πρόσβασή μου 29.7.2018

[11] Εδώ θα αναφερθούμε στο ζήτημα των δημοσίων λειτουργών δασκάλων και καθηγητών, που συνέχεια απαιτούσαν και διεκδικούσαν υψηλότερους μισθούς αλλά ποτέ δεν προσπάθησαν για ένα ελεύθερο κοινωνικό σχολείο ή ένα σχολείο που να μη χρειάζεται ιδιαίτερα για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Σήμερα δε κάνουν ιδιαίτερα από το δημοτικό, γυμνάσιο στα ΤΕΙ για να περάσουν μαθήματα και φυσικά στο πανεπιστήμιο όπου έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε πτυχιακές εργασίες να μας την κάνουν για να έχουμε υψηλότερο βαθμό στο πτυχίο στο τέλος. Συγγενής μου α’ βαθμού  το έχει κάνει αυτό και φυσικά του είπα ότι δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω έτσι όπως θα ήθελε αυτός σαν άτομο που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, όταν το μοναδικό που σου μαθαίνει το πανεπιστήμιο στο τέλος και το σημαντικότερο είναι πως να δουλεύεις σωστά ένα θέμα μόνος σου με βιβλιογραφία και με εργαστήρια. Και όταν πλέον στη περίοδο τη κρίσης ήταν αμφίβολο αν θα μπορούν να  έχουν όλοι  και τις θέσεις τους στο σχολείο ακόμα  και με μειωμένο μισθό, τότε σκέφτηκαν το δημόσιο ελεύθερο σχολείο για να έχουν την συμπαράσταση της κοινωνίας. Παλαιότερα δεν ασχολιόντουσαν καθόλου με το θέμα, μόνο τους μισθούς τους κοίταζαν

[12] Βλέπε προηγούμενο νούμερο αναφορά μας. Και εδώ ισχύει το ίδιο. Οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν απομονωθεί από την κοινωνία. Ας συγκρίνουμε για τη θέση του καθηγητή αλλά προπάντων του δάσκαλου σε μια κοινωνία του ‘60 και αυτών του σήμερα.

“Ποιος είναι ο ιδανικός Δήμαρχος”Η μεγάλη απορία στα πρόσωπά μας”

Δεν είναι θέμα ανίκανου ή ιδανικού Δημάρχου αλλά ανίκανου Δημοτικού Συμβουλίου,  Αντιδημάρχων, υπηρεσιών του Δήμου, μιας ανύπαρκτης συμμετοχικής διαβούλευσης, για το μέλλον μιας πόλης

 

Επαναδημοσίευση 05.07.2023

Ο πολίτης μόλις αισθανθεί πολιτική αξιοκρατία κατά το κοινωνικό εύρος και κυβερνησιμότητα θα ακολουθήσει.

Η παρακάτω συμβολή μας δεν έχει χαρακτήρα επίθεσης ούτε ειρωνείας απέναντι σε πρόσωπα. Είναι ένα κείμενο βασιζόμενο σε βιώματα, γνώσεις και επιστημονικές κατακτήσεις επιστημόνων και παρατηρεί απλά  και μόνο τα χαρακτηριστικά στα οποία αναφέρθηκε  ο ΚΖ για ένα ιδανικό επάγγελμα, πρόσωπο, θεσμό… δεν καταλάβαμε ακριβώς,  Δημάρχου.

Εμένα προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε καθόλου, εάν ο Δήμαρχος δεν ήταν ντόπιος και ήταν Φινλανδός ή Πακιστανός ο οποίος θα ομιλούσε τη γλώσσα μου και αγωνιζόταν για μια ανοικτή κοινωνία στη πόλη του. Και μη πούμε ότι ο Δήμαρχος εισήγαγε το  pride party στη πόλη και πως με αυτό το τρόπο αναβάθμισε τον ανοικτό  πολιτισμό  στη πόλη.

Δεν ζω σε μια πόλη για να είμαι υπερήφανος  για τον Δήμαρχο μου, για κάποιον που αφού αποφάσισε να γίνει Δήμαρχος κάθισε και σκέφτηκε τι θα πει αυτό και με τι έχει να αγωνιστεί και γνωρίζει και το ποιόν  του δημότη. Τ ο   α υ τ ο ν ό η τ ο   δεν   τ ο  ε π ι β ρ α β ε ύ ω,  τ ο  δ ι α φ ο ρ ε τ ι κ ό  ό μ ω ς  ν α ι. Διαφορετικό όμως δεν έχω δει μέχρι σήμερα.

Ο δημότης θέλει να νοιώθει ότι κυβερνάται από ένα σωστό ηθικό άτομο και που νοιώθει, ότι δεν έχει λευκή επιταγή από τους δημότες να κάνει ότι θέλει και να προσπαθεί συνέχεια μέσω της βέλτιστης συμμετοχικής διαβούλευσης  στις γειτονιές και όχι μέσω web να νομιμοποιεί τις αποφάσεις του ακόμα περισσότερο και ισχυρότερα, μιας ας πούμε διπλή νομιμοποίηση. Αναζητούμε νέες ταυτότητες ή αυτές που είμαστε τελικά ή που θέλουμε και δεν μπορούμε, μέχρι και στο ‘ξεκατίνιασμα’ έχουμε φτάσει.

Δεν με ενδιαφέρει να είναι εργάτης ο Δήμαρχος και να είναι στους δρόμους συνέχεια, τότε απέτυχε η αποστολή του. Να ασχοληθεί με τα κυριότερα καθήκοντα  του: στόχευση στη συνέργεια και συντονισμό των δημοτικών πολιτικών. Εκεί θέλει όχι ψυχολόγο, όχι μηχανικό ούτε αρχιτέκτονα, όχι κοινωνιολόγο, όχι γιατρό δίπλα του, αλλά κάποιον βρε αδερφέ που να έχει  έστω και κάποια τυπικά προσόντα όσο αφορά, όχι το κυκλοφοριακό, ούτε να γνωρίζει τους πολεοδομικούς και γενικώτερα νόμους των αστικών κατασκευών και υποδομών, αλλά την αειφόρο αστική ανάπτυξη που να έχει σφαιρική παιδεία επί της ολιστικής κατάστασης ενός αστικού περιβάλλοντος. Υπάρχουν τόσοι άνεργοι νέοι Έλληνες  με τέτοιο επιστημονικό υπόβαθρο.

 

Οι Αντιδήμαρχοι και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι έχουν την υποχρέωση να είναι οι “εργάτριες της βασίλισσας” που θέλετε, συνεπικουρούμενοι όλων των Δημοτικών Συμβούλων τους και των υπηρεσιών. Σήμερα όλα είναι χύμα.  Το να δώσεις τους τομείς ηλεκτροφωτισμό, τεχνικά έργα, πράσινο, περιβάλλον και  καθαριότητα σε ένα άτομο για το οποίο δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι ικανός, τουναντίον μπερδεμένο και συγχυσμένο φαίνεται το άτομο, και να καταφέρνεις να μη αντιδράει το ΔΣ και η παράταξή σου και να το δέχεται πρέπει να είσαι πολύ γάτα. Εδώ το διασκεδάζουμε και λίγο για να μη μας πιάσει κατάθλιψη με αυτά που γράφουμε.

Πρέπει να ξεφύγουμε από το κόμπλεξ, ότι όλα της πόλης τα γνωρίζουν μηχανικοί και αρχιτέκτονες, γιατί αλλιώς να κλείσουμε το πανεπιστήμιο Αιγαίου και όλες τις αστικογεωγραφικές και αστικοκοινωνιολογικές σχολές. 

Περίμενα να μη το διαβάσω αυτό από σχετικά νεότερους υποψήφιους, δηλαδή απο ένα κ Ζέρβα:

«Ποιος είναι ένας ιδανικός Δήμαρχος». 

Γιατί να πιστέψω εσάς και τον καθένα, που μου μιλάτε τώρα για το τι θα είναι καλύτερο, που ήσασταν 9 χρόνια στο ΔΣ και τελικά βγάζετε και την ουρίτσα σας απ’ έξω και τη πικρία σας προς τη δημόσια σφαίρα.  Θυμάμαι ακόμα και με την  κυρία Αντιδήμαρχο ανθεκτικότητας κ. Λιάκου – ξέρετε σχετικά νέα με το μέσο όρο ηλικίας του ΔΣ,  που εγκατέλειψε το πόστο βλέποντας ότι δεν οδηγεί πουθενά η τακτική του Δήμου, και γι’ αυτό την έβαλε εκεί ο Δήμαρχος, νέα καθώς, αλλά την κατάλαβε τη δουλειά και έφυγε – με ελαφριά βηματάκια - και πήγε στα καλύτερα και οικονομικά αλλά και από πλευράς καριέρας. Και γιατί όχι, νέα ήταν, δεν είχε και το ιδιαίτερο βιογραφικό και έτσι θα αναβαθμιζόταν με τη νέα δουλειά. Είμαστε ενήλικα άτομα ή infantil ? Να χαιρόμαστε που κάποιος προσπάθησε για κάτι καλύτερο και να ξεφύγει από το βάλτο της Θεσσαλονίκης. Και δεν έχει εδώ να πούμε: “Να καθίσει εδώ να αγωνιστεί και να παλέψει”, απέναντι σε ανεμόμυλους?  Οι Don Quixote δεν θα σώσουν την κατάσταση μας.

Όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται για τον ιδανικό Δήμαρχο θα πρέπει να τα έχουν οι συνεργάτες του, προπάντων οι Αντιδήμαρχοί του και προφανώς και οι Δημοτικοί σύμβουλοι του ΔΣ.

Ο Δήμαρχος είναι ένας ας πούμε πρόεδρος σε επίπεδο ΤΑ.  Άρα περισσότερο διακοσμητικός, επικοινωνιακός, όπως και συναινετικός όπως αναφέρατε και εσείς,  ο ρόλος του. Θεσμικός στο τέλος, αφού χωρίς την υπογραφή του δεν κινείται τίποτα στη πόλη. Οι συνεργάτες του κάνουν τη σημαντική  διαφορά από τον κάθε επόμενο ή κάθε προηγούμενο Δήμαρχο.  Και επειδή στην ανάρτηση κάλεσαν εμμέσως πλην σαφώς όλους τους πολίτες να δείξουν την κριτική τους και να την αποδεχτεί και όχι βέβαια απέναντι στο Δήμαρχο μόνο, ας ξεκινήσουμε από αυτό.

Δυστυχώς  ο γλωσσικός προσανατολισμός και γλωσσική χρειά δείχνει λίγο λαϊκισμό. Και πάλι υπογραμμίζω, μάλλον ασυνείδητα,  δεν είναι ο σκοπός του, αλλά έτσι βγαίνει προς τα έξω. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την επικοινωνιακή παγίδα που έχουν στήσει οι λαϊκιστές(και οφείλουμε να το καταλάβουμε), γιατί ξέρουν, όντως όλοι είναι κουρασμένοι από την παθητικότητα της διανόησης των λεγόμενων προοδευτικών, διανοούμενων και αριστερών όποτε το τραβάνε και αυτοί όσο μπορούν και καλά τα πάνε μέχρι σήμερα οι ακροδεξιοί λαϊκιστές. Βλέπε και Δυτική Ευρώπη. Οπότε βάζουν και οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές και λέξεις όπως εργάτης, συναινετικός, ντόπιος, υπερήφανος  κλπ. και έτσι δεν διαφέρουν απολύτως από τους ακροδεξιούς.  Βάζουμε και τη φράση  “να έχει γνώσεις” για να τονίσουμε τη υπάρχουσα ίσως διανόηση, και έχει κλείσει ο κύκλος, των προαπαιτούμενων που θα πουλήσουν στη δημόσια σφαίρα. Και η δημόσια σφαίρα, δεν είναι  «απλά εκεί» μόνη της, αλλά δημιουργείται από μας αλλά και από αυτούς, δεν είναι αμιγώς δικιά μας! Αλλά μιμόζες έχουμε γίνει όλοι. Προς Θεού μη πούμε κάτι και πληγωθεί κανείς. Και να προσέχετε κύριε Ζέρβα όλους αυτούς που σας λένε έτσι απροκάλυπτα «τράβα Ζέρβα εσύ μας οδηγείς». Αυτούς να τους προσέχετε περισσότερο.

Η συμβολή μας ας θεωρηθεί  σαν  ένας παραγωγικός αντίλογος(discurs) για το τι θέλουν ίσως οι  πολίτες από μια διαχειριστική αρχή. Γιατί μια τέτοια υπηρετείτε, είστε σαν Δημοτικό Συμβούλιο, μία διαχειριστική αρχή. Και έχετε, προσέξτε, – «σαν εργοδότες»- έχετε αναλογουμένων των δεδομένων το μεγαλύτερο ποσοστό απασχολουμένων που δουλεύουν για σας χωρίς να τους πληρώνετε εσείς οι ίδιοι αλλά οι δημότες. Ένας τεράστιος αριθμός απασχολουμένων που δουλεύουν για εσάς gratis και θα μπορούσατε να κάνατε όπως λένε στη αργό «παπάδες» για τη πόλη που σας πληρώνει με όποιο τρόπο και αν είναι αυτός.

Θα  χαρακτηρίζαμε δε τις απαριθμούμενες θέσεις σας για το Δήμαρχο σαν θέσεις λίγο έως πολύ επιφανειακές και λαϊκίστικες, αφελείς μέχρι και στερεότυπες που αφορούν ένα αποτυχημένο άτομο, σε μια αθλητική ομάδα σε μια οικογένεια αλλά όχι σαν Δήμαρχο. Δεν είναι πολεμική - γιατί δεν ενδιαφέρει κάτι τέτοιο πλέον-  αλλά κριτική στα χαρακτηριστικά, άσχετα αν τα αναφέρατε και εσείς.

Ναι και όμως έτσι είναι στα μάτια των περισσοτέρων, άσχετα ότι στο τέλος χωρίς εναλλακτική θα του δείξουν πάλι το δρόμο προς τη πολυθρόνα του, που δεν του αρέσει η αισθητική της  αλλά την ανέχεται όπως έχει πει.

Δεν ρωτώ δε που είναι οι γυναίκες στην ανοικτή κοινωνία μας!

Και εδώ φαίνεται ο ναρκισσισμός, και ο πολιτισμικός πουριτανισμός. Το απόστημα του νεοφιλελευθερισμού.

Wilhelm Busch

Με τα προβλήματα και την αρνητική εικόνα των άλλων δημιουργούμε το σωσίβιο για εμάς. Ξαφνικά μετά από 9 χρόνια Τοπικής Αυτοδιοίκησης εμφανίζεται το απόστημα.  Είναι σημεία των καιρών. Βιαζόμαστε να καταθέσουμε τη ψυχή μας, λίγο επιπόλαια όμως.  Τώρα θα αρχίσουν όλοι με την εικόνα του αποτυχημένου να δημιουργήσουν την δική τους ευνοϊκότερη εικόνα. Ο ναρκισσισμός του ανήλικου πολιτικού μιας ανήλικης κοινωνίας ? Και τα προβλήματα μεταφέρονται στο μέλλον.

«Αν ήμουν εγώ Δήμαρχος, θα έκανα…» Όλοι τελικά αρνούνται την ταυτότητα τους, θέλουν να είναι κάτι ανώτερο κάτι, ακόμα και θεσμικά, διαφορετικό. Τι κρίμα, αποδυναμώνουν έτσι τη πολιτειακή βάση. Δεν θέλουν να ανήκουν στη βάση. Όχι, όχι  θέλουν να ανήκουν σε κάτι λίγο παραπάνω από τη βάση, να φαίνονται σαν αστοί προνομιούχοι αλλά να αισθάνονται σαν κυρίαρχοι της πολιτικής κατάστασης, και παράλληλα να είναι και θύματα οι καημένοι.

Μετά από όλα αυτά τι συνέπεια να χρειάζεται να έχει κάποιος. Μάλλον αστειευόμαστε .

Παραινέσεις 

Όλα αυτά που αναφέρονται σε διάφορες  αναρτήσεις για τον επόμενο Δήμαρχο είναι οι ευχές για αποτυχημένα πρόσωπα όχι για δημόσιους δημοτικούς λειτουργούς.

Είστε σύμβουλοι του Δημάρχου άρα εσείς θα πρέπει να έχετε περισσότερες και ειδικότερες γνώσεις και πολιτική δημόσια ηθική για το τι έπεται στο μέλλον, ποιο θα είναι το όραμα για τις επόμενες γενεές, για να προειδοποιήσουν και να συμβουλεύσουν τεκμηριωμένα πλέον το Δήμαρχο στις αποφάσεις του, γιατί χωρίς επόμενες γενιές δεν υπάρχει και αστική  ζωή, δεν υπάρχει ζωή, ή είμαστε λάθος? Εσείς πρέπει να διαβάζετε και να ενημερώνεστε. Και να μη ξεχνιόμαστε, φυσικά και οι υ π η ρ ε σ ι α κ ο ί    π α ρ ά γ ο ν τ ε ς που όταν τους ζητάς να σου απαντήσουν κάτι και βλέπουν ότι βρίσκονται με τη πλάτη στο τοίχο πετούν το μπαλάκι στον Αντιδήμαρχο για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα όχι αντικειμενικά αλλά με φόβο και τρομοκρατία  προς τον πολίτη(υπάρχει επίσημο κείμενο σαν αποδεικτικό). Οι υπηρεσίες του Δήμαρχου Θεσσαλονίκης έχουν το σύμπτωμα της ελληνικής κρατικής μηχανής. Έχουν εμπεδώσει στο πως δεν πρέπει να δουλεύεις και να λειτουργείς και πάει από γενιά σε γενιά δημοτικών υπαλλήλων.

Ο Δήμαρχος και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι θα πρέπει να έχουν την  ελάχιστη νοητική ικανότητα να μπορούν να διαχωρίζουν, ότι η έξυπνη πόλη δεν είναι η ψηφιοποιημένη πόλη αλλά  πολύ περισσότερο η πόλη με έξυπνους πολίτες! Εκτός και δεν  θέλετε έξυπνους πολίτες γιατί η δουλειά σας  δεν θα είναι τετριμμένη πλέον, θα είναι δυσκολότερη μετά, αλλά… πολύ διασκεδαστικότερη από ότι σήμερα, πιστέψτε μας. Και αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος σας, μια πόλη με έξυπνους δημότες. Μη βάζει LED ράβδους στις ράμπες των φαναριών για τους mobile zombies και να το θεωρεί εξέλιξη σαν έξυπνη πόλη αυτό. Ποιος δημοτικός σύμβουλος εναντιώθηκε σε αυτό. Ούτε καν σαν πιλοτικό δεν επιτρέπεται να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, τη στιγμή που υπάρχουν σημαντικότατα προβλήματα στη πόλη.

Ο Δήμαρχος δεν επιτρέπεται να παραπλανεί  και να εξαπατά το πολιτειακό σώμα της πόλης με διάφορες άσκοπές ενέργειες και δράσεις και μόνο για το φαίνεσται ή ιδιοτελώς για τη φήμη του και να ευχαριστήσει την κοινωνική κάστα του.

Ο Δημοτικός Σύμβουλος θα πρέπει να γίνεται αστικός περιπατητής και να παρατηρεί, αν μπορεί και γνωρίζει τι θα πει παρατήρηση φυσικά.  Όχι άλλους δήθεν, όχι άλλους γιατρούς που να λένε , «δεν με ενδιαφέρει το λογιστικό κομμάτι του ελέγχουν στα οικονομικά του Δήμου,  εγώ είμαι γιατρός τι σχέση έχω εγώ, άντε να προχωράμε», για να γυρίσει γρήγορα σπίτι του ή όπου αλλού  θέλει να πάει. Δηλαδή ο τύπος είναι ακόμα Δημοτικό Συμβούλιο. Υπάρχουν πολλά τέτοια διαμάντια να ακούσετε αν θέλετε.

Προσωποποιείτε την ανύπαρκτη αστική πολιτική με τα  για σας αρνητικά γνωρίσματα του Δημάρχου.  Λάθος κατά την ταπεινή μας γνώμη.   Θάψιμο κανονικό, άσχετα ότι δεν έχουμε την καλύτερη γνώμη για τον σημερινό Δήμαρχο. Πολύ πικρία βγαίνει.

Η ψηφιοποίηση της επικοινωνίας  και η λεγόμενη  για σας διαβούλευση με τους πολίτες είναι, πώς το λένε οι νέοι σήμερα “για τα μπάζα”. Είναι  μια καθαρά ταξική αν το αναλογιστείτε, καθώς δεν φτάνει ούτε τα 3/5 των δημοτών της πόλης για να πάρετε τη γνώμη τους. Πρέπει να εγκαταλείψουν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και Αντιδήμαρχοι τις οθόνες τους και να περπατήσουν . Και αυτό γιατί τα Κοινοτικά Συμβούλια είναι σχεδόν νεκρά.

Δεν παρατηρείται κάποια συλλογική δημοτική ενέργεια και δημοτική πολιτική στην αστική ανάπτυξη. Δεν παρατηρείται να έχετε καν στρατηγική αειφόρου αστικής ανάπτυξης. Μόνο ότι προτείνει η ΕΕ και κάποια Ιδρύματα που διαθέτουν χρήματα, δωρεάν σχεδόν. Φέρνουμε τουρίστες  κάνουμε ένα μουσείο(να μείνει και το όνομα σε καμιά πλάκα επάνω)  επι πλέον δουλεύει λίγο το εμπορικό κέντρο συντηρούμε just τις υποδομές- ο θεός να τις πει συντηρήσεις βλέπε νέα  παραλία και όλα τα συντριβάνια της πόλης- και εκπληρώσαμε το καθήκον μας. Ααα, ξεχάσαμε και τις εκδηλώσεις «tittytaintment» για τον λαουτζίκο.

Δεν διαβάσαμε κάτι για την αειφόρο αστική ανάπτυξη και τη κλιματική αλλαγή, για τις τεράστιες ανισότητες εντός της αστικής κοινωνίας τόσο ηλικιακά, οικονομικά, κοινωνικά όσο και φυλετικά και εθνικά.  

Δεν διαβάσαμε για το πως επιδρά η κ λ ι μ α τ ι κ ή   α λ λ α γ ή  στην αστική ανάπτυξη και την κοινωνική ισότητα. Δεν μιλάμε για τη βρώμα την επικινδυνότητα για την υγεία, την μη ύπαρξη μετρητών ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τον Νοέμβριο του 2017 μέχρι και τον Ιούνιο του 2018- δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει σήμερα- πράσινο στη πόλη εκτός του κέντρου ανύπαρκτο, γιατί και εκτός κέντρου κατοικούν άνθρωποι, ναι δυστυχώς είναι αλήθεια.  Βιώσιμη κινητικότητα? Απολύτως τίποτα απολύτως τίποτα, θλιβερό.  Για την ποδηλατομετακίνηση απολύτως τίποτα και αυτό θλιβερό. Μάλλον οι κυρίες/γυναίκες ή όπως θέλετε γιατί μπορεί και να χαρακτηριστούμε και σεξιστές με λάθος έκφραση μας για το φύλλο, που είναι υπεύθυνες δεν χρησιμοποιούν το ποδήλατο για τη δουλειά τους αλλά ούτε και για άλλα πραγματάκια καθημερινά μάλλον. Ίσως μπορεί να κάνω και λάθος και το εύχομαι. Αλλά γιατί?  Το κέντρο της πόλης τη νύχτα είναι νεκρό. Η αναγέννηση του κέντρου για το κατοικείν με ζωή είναι απαραίτητη με όλες τις αειφόρες ενέργειες, όπως έξω από το κέντρο τα αυτοκίνητα και ανάπτυξη της ποδηλατοκίνησης για βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος και δημιουργία πρασίνου και μικρών πάρκων.

Δεν είμαστε ανοικτή κοινωνία: Δεν χρειάζεται να μεταμφιεστεί ο ένας σε παγώνι και ό άλλος να ποδηλατήσει γυμνός για να δείξει ότι και αυτός σαν μειονότητα έχει δικαιώματα σε μια κοινωνία. Τα pride είναι για τα μάτια του κόσμου ποιανού κόσμου όμως, της κάστας μας! Μπράβο του θα πουν όλοι οι ψευτοαριστεροί και ψευτοδιανοούμενοι και καλλιτέχνες είναι μοντέρνος. Όχι, όχι μεταμοντέρνος είναι ο Δήμαρχος μας, απολύτως! Και αυτός τόσο μπαμπάς, καθώς γενιά του ‘68  όσο και παιδί καθώς είναι το σύμπτωμα της παρθενογένεσης του νεοφιλελευθερισμού.

Η ανθρωπόκαινος περίοδος που διανύουμε έχει άλλα καθήκοντα και ευθύνες. Περιλαμβάνει περισσότερες ενέργειες που στοχεύουν στην αξιοπρεπή  εξασφάλιση του μέλλοντος  από ότι η αστική πολιτική των 70’,  ’80 και ’90 χρονών,  σύμφωνα με το αγγλοσαξωνικό do what you want,  get what you can get. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει και όσο κρατήσει μια Δημαρχιακή αρχή. Τα γυρίζουμε ανάποδα όλα και ξεκινάμε την πολιτική αγωγή των εαυτών μας και των πολιτών μας. Από κοινού. Δεν είστε οι Illuminati όπως πολλές φορές δείχνετε να αισθάνεστε. Δεν ήρθατε σε αυτό το κόσμο  για πάρετε δάφνες. Όλοι ήρθαμε για να φύγουμε γνωστικότεροι και σοφότεροι αλλά όχι…. Αυτή είναι ανώτερη αξία του ανθρώπου.

Δεν θέλουμε άλλες copy paste πολιτικές από το εξωτερικό. Δεν θα αναφερθούμε σε παραδείγματα, είναι όλα προφανή.

… και αξιώματα

Το κυριότερο που δεν διαβάσαμε και δεν θεωρούμε ότι υποδηλώνονται από τα σημεία στα οποία αναφέρεται η ανάρτηση του κ. Ζερβα, και θα μπορούσε να εννοηθεί με μερικές λέξεις είναι :

·         Μια Δημαρχιακή αρχή με την οποία να αισθανθούν οι Δημότες την κυβερνησιμότητα της πόλης τους και να μη τους απαξιώνουν με π.χ., άνθρωποι χωρίς παιδεία, χωρίς ιστορία, γρουσούζηδες, κλπ. κλπ., γιατί σίγουρα όλοι οι άλλοι της κάστας μας  έχουν την απαιτούμενη παιδεία.

·         Ένα Δήμαρχο που όταν δεν καταλαβαίνει κάτι να ρωτάει «τι εννοείτε», όχι «τι» ή «τι εννοείς» στον Ενικό, σαν να έπαιζαν μαζί μπριτζ τη προηγούμενη στον ιστιοπλοϊκό  και να μη υπάρχει κανένα λυκόσκυλο δίπλα του να τον προστατεύει όταν μιλάει.

·         Ένα Δήμαρχο και Δημοτικούς Συμβούλους που η αρχή τους θα είναι η συμμετοχική διαβούλευση των πολιτών στις γειτονιές. Δικό τους θέμα είναι πως θα το φτάσει αυτό το στόχο. Είναι καθήκον μιας ζωής. Ας αναρωτηθεί ο κάθε ένας μας σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαβούλευση στη πόλη μας, σύμφωνα με το διπλανό διάγραμμα.

·         Ένα Δήμαρχο και ΔΣ που αρχή τους θα είναι η δημόσια ηθική πολιτική αγωγή τους απέναντι στον πολίτη, στον κάθε πολίτη όμως.  Όχι με παιδαγωγικό στυλ και σηκωμένο το δάχτυλο, όπως οι περισσότεροι αυτοχρηζόμενοι διανοούμενοι.

• Να πείσει τους πολίτες προς μια επάρκεια της διαβίωσης και όχι υπερβολή. Αλλά να το δείχνει και ό ίδιος με τον τρόπο που ζει στη πόλη. Να μη θεωρεί ότι επειδή αυτός θέλει να του προσφέρει  το γκαρσόνι το καφέ του καθήμενος, πρέπει να είναι και αυτή η γραμμή των πολιτών. Τι λογική του παραδειγματίζειν είναι αυτή? Αν μας μιλήσει και κάποιος φιλόσοφος για την υπερβολική ζωή που κάνουμε, Ας καλέσει κάποιον. Έχουμε πρόταση εάν θέλει.

·         Και εάν βλέπει ότι η ομάδα του δεν τραβάει σε αυτό το επίπεδο να παραιτηθεί αφού δεν είχε καλούς συνεργάτες. Εδώ θα φανεί τι ποιοτικό ιδεώδες έχει και εάν εύχεται πραγματικά και ανιδιοτελώς  και όχι μόνο για την κάστα του και την μεσοαστική τάξη, αλλά  για όλους τους Δημότες του μια καλύτερη ζωή.  Καθίστε να διασκεδάστε μια φορά με μπυρίτσα ή κρασάκι βλέποντας τα Δημοτικά Συμβούλια. Θα εκπλαγείτε για τι είναι ικανός ο άνθρωπος. Δείτε τα ΔΣ σας από έξω σαν τρίτος σαν πολίτης απαξιωμένος από το Δήμαρχο και το ΔΣ και σκεφτείτε τι αισθάνεται ο δημότης σας.

·         Αυτός που θα έχει γνώση σε τι? Τι θα πει αυτό? Δεν χρειάζεται να είσαι μηχανικός, γιατρός ή νομικός για έχεις γνώσεις και συναίσθημα αλλά και ένστικτο. Στο πως επιβιώνουν οι άνθρωποι  με όλο και περισσότερο αυξημένη ανεργία, όλο και λιγότερες υπηρεσίες φροντίδας όλο και λιγότερο εισόδημα στα πολεοδομικά τετράγωνα, με όλο και λιγότερο καθαρό αέρα, με όλα και λιγότερη ηρεμία κατά τη διάρκεια της ημέρας, με όλο και περισσότερη ζέστη αφού κόβετε τα δέντρα και δεν τα αντικαθιστάτε, που να τελειώσουμε? Στο ότι πρέπει να σε μερικά χρόνια αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση στη πόλη και ιδιαίτερα στο κέντρο να κυκλοφορούν προπάντων μωρά και μικρά παιδιά με μάσκες για να φιλτράρουν μερικά από τα μικροσωματίδια και τους ΠΑΥ και καυσαέρια της πόλης? Στο τι συμβαίνει στη πόλη του στο τι συμβαίνει στη γειτονιά του στο πως αντιμετωπίζει τη κλιματική αλλαγή η πόλη του, στο πως να ελέγχει τις βλακείες που κάνουν οι Αντιδημαρχίες σε τεχνικά έργα και εργολαβίες?

·         Ο στόλος του ΟΑΣΘ δεν επιτρεπόταν  να κυκλοφορεί στη πόλη τώρα και χρόνια από τη ρυπογόνο λειτουργία τους στην ατμόσφαιρα της πόλης. Πως έχει προστατέψει τους δημότες του ο Δήμος?

·         Γνώση πρέπει να έχει για το πως θα κάνει ο ίδιος μόνος τους με τους συνεργάτες τους ένα internal auditing των καθηκόντων και προσφερόμενων υπηρεσιών που είναι «απλά εκεί»  και δεν κάνουν τίποτα. Αλλά και να υπάρχει πραγματική παραλαβή των εργολαβιών, διότι έχουμε αποδείξεις ότι υπέγραψε η επιτροπή από το γραφείο τους, χωρίς να δουν το έργο και το συγκρίνουν με την εργολαβία. Στο πως ελέγχει την επικοινωνία των πολιτών με τις υπηρεσίες του να μη του λένε ψέματα και να τον κοροϊδεύουν? Εδώ υπάρχουν πολλά να πούμε αλλά τα αφήνουμε στη άκρη. Θα έρθει η στιγμή με αποδεικτικά στοιχεία.

·         Ένα Δήμαρχο και Δημοτικούς Συμβούλους με ενήλικη και κομψή συμπεριφορά που την έχουμε χάσει και όχι χύμα,  έχοντας πλέον Θεό μόνο το «χυμαδιό», και αυτούς τους χύμα και μάγκες να τους αποκαλούμε Persona!!! Ναι το έχουμε ακούσει και αυτό από καλλιτέχνη θεάτρου. 

·         Ένας Δήμαρχο και Δημοτικό Συμβούλιο που να εξαντλούν την αυστηρότητα τους πρώτα στους εαυτούς τους και μετά  στους άλλους. Και δεν παίζει εδώ, «είμαι ηλικιωμένος και θέλω σεβασμό». Που να μη κυκλοφορεί στην αίθουσα του ΔΣ με – σβηστό βέβαια- το τσιγάρο στα δάχτυλα του και μια Αντιδήμαρχος βράδυ, νύχτα έξω, με τα γυαλιά ηλίου στα μαλλιά, στο ένα χέρι η κούπα του καφέ (αυτό δεν ενοχλεί) και στο άλλο το στριφτό τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα και αυτό πηγαίνοντας να καθίσει στη θέση της. Τι το θέλει το τσιγάρο στα δάχτυλα ? Δικαιολογίες θα βρούμε δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν θα μπορέσουμε να αποδεχτούμε κριτική και να πούμε συγνώμη «έχετε δίκιο», όχι «έχεις δίκιο». Όταν το λέω αυτό μου φεύγει ένα βάρος από μέσα μου.

·         Θέλουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ για ΟΛΟΥΣ τους ΠΟΛΙΤΕΣ με ακοή και χωρίς ακοή με όραση και χωρίς όραση, σε αρτιμελείς και μη, σε μουσουλμάνους, βουδιστές  και μη, και μη,  και μη … και σε  όλα τα Δημοτικά διαμερίσματα και όχι μόνο στο εμπορικό κέντρο, για όλες της κοινωνικές και ηλιακές ομάδες και όχι για τους ψευτοαριστερούς, ψευτοδιανούμενους και ψευτοαστούς που έχουν ξεχάσει τι θα πει διεκδικώ την ισότητα και το δίκαιο σε μια κοινωνία, τουλάχιστον για τα τελευταία 30 χρόνια. Και μη ξεχνάμε η ανισότητα θα επιδεινωθεί μέσω της κλιματικής αλλαγής.

·         Θέλουμε η πολιτική του tittytainment δηλαδή του  «άρτος και θεάματα» που πλέον είναι μια πραγματικότητα – για να μη σαλτάρουν οι πολίτες από τη πίεση που τους εξασκεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα των κυβερνήσεων, να εφαρμόζεται, όχι μόνο στο κέντρο αλλά αποκεντρωμένα σε όλες τις γειτονιές της πόλης.

·         Οι συνεργάτες είναι δύσκολο πράγμα. Τους δοκιμάζεις με παραδοτέα για ένα εξάμηνο και αν δεν κάνουν τη δουλειά τους τους αποχωρίζεσαι όσο και να σε λυπεί. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο στη κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία η οικονομία και το περιβάλλον. Βάζεις στόχους στα δημοτικά κοινοτικά συμβούλια που θα τα ονόμαζα δημοτικά κοινοτικά κοιμητήρια και καταργείς θέσεις αν δεν λειτουργούν. Και εδώ έχουμε να πούμε αν μας ρωτήσουν, γιατί το λέμε αυτό.

·         Γιατί από την ίδια πόλη?  Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα. Επαρχιωτισμός είναι αυτός. Αγαπάτε περισσότεροι και γνωρίζετε περισσότερο εσείς από κάποιον που ήρθε και αγάπησε τη πόλη σας – παρόλο που την έχετε καταντήσει μιας επαρχιώτικη πόλη, και την έχει περπατήσει όσο κανένας άλλος από όλους αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με τα δημοτικά?  Οι συνεργάτες  του κάνουν το Δήμαρχο όχι η εντοπιότητά του. Ένας που έρχεται στη πόλη σας και μένει, μπορεί να έχει αγαπήσει τη πόλη σας πολύ περισσότερο και ανιδιοτελώς από εσάς μου προέρχεστε από τη πόλη. Μη το ξεχνάτε. Και να σας εκπλήξει για τις ικανότητές του στη αειφόρο αστική ανάπτυξη.

·         Ένα Δήμαρχος και Δημοτικοί Σύμβουλοι  που θα αναζητούν τη σκληρή κριτική. Τι είναι πάλι αυτό ?  Τι θα πει αυτό?  Πότε έχει ανέβει ένας ΔΣ ή Δήμαρχος στο βήμα και είπε ναι δική μου ευθύνη και θα κάνω ότι μπορώ για να το διορθώσω ή από ανάγκη λόγω εξόφθαλμης ευθύνης του να παραιτηθεί ή να βάλει δημοσίως στον εαυτό του και στους συνεργάτες τους ένας στόχο αλλιώς σύσσωμοι για παραίτηση. Λίγη αξιοπρέπεια να είχανε όλοι οι ΔΣ έπρεπε αν παραιτηθούν όλοι ναι, διότι απλά δεν α καταφέρνουν  Μην αναφέρουμε παραδείγματα. Ούτε για θέματα ευθιξίας δεν έχει παραιτηθεί κανείς. Που και αυτό είναι ψευδαίσθηση. “ Είσαι βλάκας” , “δεν ξέρεις τι λες”, “λες ψέματα”…

·         Σχέση υφισταμένων και εργαζόμενων. Ο Δήμαρχος και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι να ξέρουν που είναι το τμήμα, π.χ. το κιόσκι των υπευθύνων της λειτουργίας και adhoc συντήρησης της νέας παραλίας και που και που να επισκέπτονται από εκεί τους υπευθύνους και εργαζόμενους και να τους συμβουλεύονται!!! Ποιος έχει περάσει τα τελευταία 9 χρόνια πόσες φορές από εκεί? Και αυτό σαν παράδειγμα που μόλις πέρασε από το μυαλό μας. Όλα τα τμήματα θα πρέπει να έχουν άμεση επικοινωνιακή σχέση με τους ΔΣ και τον Δήμαρχο. Δεν είμαστε ακόμα τόσο ενήλικη κοινωνία που να εμπιστεύομαι εγώ ο εργαζόμενος τον υφιστάμενο μου ότι θα παρουσιάσει την κατάσταση στο τμήμα του έτσι όπως είναι η έτσι όπως θέλει αυτός/αυτή για να έχει την εύνοια του Δημάρχου!

·         Ο Δήμαρχος θα εκτιμηθεί  και θα αξιολογηθεί από τις αειφόρες ενέργειες που κάνει και το όραμα που έχει για παιδιά και νέους από  5 ετών μέχρι και 25 ετών και τους ηλικιωμένους. Ναι και οι ηλικιωμένοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να περάσουν ήρεμα γηρατειά. Όλες οι ηλικίες θα πρέπει να  διεκδικήσουν το καλλίτερο μέσο, αυτό της ενεργούς τους συμμετοχικής διαδικασίας στις αστικές πολιτικές του Δήμου τους. Δημιουργήστε ένα νεανικό δημοτικό κοινοβούλιο με μια συνεδρίαση κάθε μήνα και δώστε φωνή στη διαμελισμένη νεολαία που υπάρχει.

·         Ας αφήσουμε τις στερεότυπες ευχές αφού σημαντικότερο είναι πρώτα να κατανοήσουν πρώτα οι του Δήμου ποιος είναι ο ρόλος τους σαν δημόσιοι λειτουργοί.

Η καλλίτερη δημαρχιακή αρχή ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ καταλάβουν ΟΤΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ κατανοήσουν ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ και κάθε ΕΥΑΛΩΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ - ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΑΡΚΑ ΜΕΣΑ.

Και ο Δήμαρχος  οφείλει να γνωρίζει ότι δεν θα υπάρξει αειφόρο περιβάλλον αστικής διαβίωσης εάν δεν υπάρξει, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ αφού οι άνθρωποι ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο  και όχι μόνο για τους μεσοαστούς, και ένας λειτουργικός δημόσιος χώρος  και όχι ιδιοποιημένος και ανεξέλεγκτα ιδιωτικοποιημένος.

Το μέλλον μιας πόλης, χωρίς το μέλλον για τους νέους και για τον δημόσιο χώρο της δεν υπάρχει!

Ο δημόσιος χώρος είναι το κοινωνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο των πόλεών μας, γιατί είναι

• η ενσάρκωση της αστικότητας και
• η Λυδία λίθος για την κουλτούρα μας στην ποιότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού.
  

Οι διανοούμενοι και η σπιτική τους ανησυχία. Διάβασμα σε 1’

 Οι διανοούμενοι και η  σπιτική τους ανησυχία

Γιατί δεν συμβαίνει κάτι τρανταχτό να ξεσκουντηθεί ο κόσμος και να αρχίσει να διεκδικεί για το μέλλον του, έστω και αυτό των παιδιών του. Φτάνει μια απλή ενασχόληση με τα κοινά ή χρειάζεται και κάτι «πέρα από το φράχτη».  Και όπως μας έγραψε μια cyber γνωστη.O "ΔΗΘΕΝ"(των δήθεν διανοουμένων) καλά κρατεί» σε αυτή τη πόλη που ζούμε, στη Θεσσαλονίκη.

Διάβασμα σε 1’ THS 20082018

Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η επιθυμία κάποιων από εμάς πέρα από μόνο μια ενασχόληση και δέσμευση για τα κοινά? Τι είναι αυτό?
 
Το κοινό στο οποίο οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται πάντα συμπαράγεται από εμάς. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , και από τους λαϊκιστές βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού. Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου” [Isolde Charim].  

Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών των δεκαετιών 70’ 80’ & 90’είναι εντελώς άσχετες με το ζητούμενο μιας ανοικτής κοινωνίας, με ισότητα και δικαιοσύνη . «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα κατανόησης» για όλα αυτά που τους λέμε[Isolde Charim]. Αυτό είναι σημαντικότερο από κάθε τυφλό κομματικό ας πούμε ακτιβισμό, και άνοιγμα ενός πανό μπροστά σε μια τράπεζα ή απέναντι σε δυο διμοιρίες ΜΑΤ.

Φαίνεται ότι κάθε προγραμματισμένη ενέργεια μέσα από τη δημόσια σφαίρα  σε δημόσιους χώρους χρειάζεται τρόπους μετάφρασης, ενός είδους διερμηνείας για το κοινό, για να εισχωρήσει στο κοινό, για να κατανοηθεί από αυτό. Δεν μπορείς να βάλεις ένα χωνί και να τα βάλεις όλα όσα νομίζεις εσύ ότι θέλεις να πεις στο μυαλό του άλλου και να έχει και αυτόματη transformation(μετασχηματισμό) σε ανάλογες βιώσιμες συμπεριφορές στην καθημερινότητά του. Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε γνώση, αλλά και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα.

Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη(ΕΧ) σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη πόλη(Ρmagazin) σχετικά με την εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν “στολίδι” της πόλης:”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.”  Τι μπορείς να καταφέρεις με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής ζώνης. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα, να  πείτε παιδαγωγικά να σταματήσουν οι πολίτες να…  και να προσέχουν σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο  etc etc. Αυτό είναι το τετριμμένο γιατί για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές μάλλον και το έχει αποδείξει ο Δήμος.

Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα αυτών που θέλουν να διαχύσουν την επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde Charim]. Ας πάρει ο κάθε ένας μας θέση γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους, αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθεστε κύριοι. Παρεμπιπτόντως δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης. 

Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, σχετικά με το τι είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Bout, Aidon,  Vugia. Ποιος από αυτούς μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και αξιοπιστία? Και δεν μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την αυθεντία. Κανείς δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το αυτονόητο? Ε κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως το έχεις φτιάξεις και απολιτικ χειραγωγήσει. Συνήθως από την αστική τάξη- που εδώ δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ-  και τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια  μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία.

Παράδειγμα για το παραπάνω είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και εποικοδομητική είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald Welzer]. Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους εκπαίδευση. Το να έχουμε την ιδέα ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων (facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση αντίδραση είναι κάτι το εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία και πως αντιδρά αυτή. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια, πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά τού σπιτιού μας» [Harald Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας. Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η ο οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύξετε μια ανοησία, παράδειγμα ένα πολιτικό στόχο των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να αναρωτηθείτε γιατί κανείς δεν ακούει. «Όλες οι βασικές μας οικονομικές παράμετροι έχουν ως στόχο να παράγουν όλο και περισσότερες εκπομπές αερίων, όχι το αντίθετο.» [Harald Welzer]

Και επειδή ζούμε σε μία εποχή του δήθεν και του ξεκατινιάσματος. Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν. Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.» [Doron Rabinovici] Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι πετυχαίνουν με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων αλλά αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παράγουν έργο και λειτουργούν σαν alarm για την κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και αναξιοπαθούντων. Στα σπιτικά είμαστε όλοι καλοί.