2 Ιαν 2021

Ας το ονομάσουμε «σέξ gourmet». Ο οργασμός δεν είναι το πρωταρχικό στο σεξ, Ανάγνωση σε 4'

 Ας το ονομάσουμε «σέξ … ».

Ο οργασμός δεν είναι το πρωταρχικό στο σεξ[1]. Μήπως και γι’ αυτό βρίσκονται οι περισσότεροι σε αναζήτηση νέων σεξουαλικών βιωμάτων με ότι αυτό συνεπάγεται για μια συντροφική σχέση ή την συνέχεια της οικογένειας?

Συνοδευτική μουσική:

The old kind of summer

Release my heart

Εάν κάποιος  θέλει να βιώσει κάτι νέο στον έρωτα, στο σεξ, δεν χρειάζεται ούτε να πάθει λουμπάγκο από τις παράξενες στάσεις, ούτε και να γεμίσει τη ντουλάπα του με sex toys.

Θα μπορούσε να είναι και αρκετό εάν κατέβαζε την ταχύτητα στο σεξ.

Γιατί τελικά δεν έχει νόημα το κυνήγι του οργασμού. Πως μπορεί να λειτουργήσει ένα ας το πούμε ταντρικό[2] παιχνίδι δύο ατόμων ακόμα και ενός μόνο, της γυναίκας, χωρίς αυτό το συνηθισμένο του  άνδρα να εκσπερματώνει απλά, όπως και γίνεται συνήθως? 

Το «αργό» από τη άλλη δεν πρέπει να είναι συμβατό μόνο με αργές  κινήσεις κατά τη  διάρκεια του σεξ αλλα το «αργό» σχετίζεται και με προσεκτικότητα και ενσυνείδηση της διαδικασίας. Φυσικά και οι αργές κινήσεις μου διαμεσολαβούν στην αίσθηση της κοινής βαθιάς ύπαρξης εκείνες τις στιγμές.

Σίγουρα αν ψάξει κάποιος θα βρει στη βιβλιογραφία κάτι που υπάρχει εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Δεν το ανακάλυψε ο ανθρωπόκαινος  το ταντρικό σεξ, ας το ονομάσουμε έτσι, καθώς κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε το «σεξ τυφλοσούρτη», ή το λεγόμενο συντροφικό σεξ με το γρήγορο οργασμό.

Βρίσκουμε έναν σύντροφο , φίλο σύζυγο κλπ. για να περάσουμε τη ζωή μας, λέμε.

Στην αρχή όλα καλά, μετα ως γνωστό πέφτει το κοινό ενδιαφέρον και συνήθως ο ένας επιμένοντας επιθυμεί και ό άλλος υπομένει.

Δεν υπάρχει ενδιαφέρον για σεξ και οι δύο σύντροφοι αισθάνονται αγανακτισμένοι και αποτυχημένοι για να προχωρήσουν μελλοντικά στο τομέα αυτό μαζί με ότι αυτό συνεπάγεται όσον αφορά τις συμπεριφορές των δύο -και σε διαφορετικά διαμορφωμένες πολιτισμικά κοινωνίες. Αποτέλεσμα είναι η δυσαρέσκεια και όλα τα άλλα  που συνδέονται μαζί, από γκρίνια, βία μεχρι χωρισμό.

Όμως όπως συνήθως γίνεται, κανείς από τους δυο δεν τολμά να μιλήσει για το θέμα αυτό,

και έτσι μετα από κάθε διαδικασία σεξ είτε κοιμάται το ζευγάρι είτε μένουν ανάσκελα ακίνητοι και ο κάθε ένας αναρωτιέται «τι είναι αυτό που κάναμε τώρα», η αναρωτιέται μόνο η γυναίκα, «τι έκανα εγω τώρα, για ποιόν?» διότι συνήθως  ο άνδρας εκσπερματώνει, και μένει ικανοποιημένος από την πράξη του, ως συνήθως. Θα έλεγα χωρίς να αστειεύομαι, ότι "συμβαίνει και στα καλύτερα ζευγάρια",  όπως συμβαίνει και η ενδοοικογενειακή βία στις καλύτερες οικογένειες.

Αν πραγματικά συνειδητοποιηθεί ότι υπάρχει πρόβλημα στην ερωτική-σεξουαλική σχέση τους, αυτό που σκέπτεται κάποιος πρώτα είναι, ότι ίσως χρειαστεί το ζευγάρι βοήθεια. Και είτε προσπαθούν και οι δύο μέσω ενός ψυχοθεραπευτή αν έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν ή μέσω βιβλίων ή απλά αν έχεις την τύχη και είσαι ελεύθερος και όχι σε σχέση με κάποιον, να συναντήσεις κάποιον που αναζητούσε αυτό το ίδιο τώρα και χρόνια και δεν το έβρισκε και προσπαθήσουν μόνοι τους, μέσα από τη βαθύτητα της κοινής συνύπαρξης.

Μετα από 20-30 χρόνια σχέσης γάμου, παιδιών, οικογένειας, αποτυχημένης συμβίωσης κλπ κλπ.,

φθείρεται το  δεδομένο του σεξ που είχαμε μάθει στα 15 μας στα 20 στα 30 και στα 40 αλληλοβοηθούμενοι σαν νεαρούδια μεταξύ μας από πορνοπεριοδικά από πορνό σε τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Κάποιοι ίσως να μην είχαν ούτε αυτή την δυνατότητα. Τελικά έτσι νομίζαμε ότι είναι το σεξ, όπως το πραγματώνουμε ακόμα και σήμερα και εν τω μεταξύ μας έχει φέρει σε αδιέξοδο, έχει αναποδογυρίσει σε πολλούς τη ζωή μας.

Το πρόβλημα είναι πάντα, ότι δεν υπήρξε ποτέ μια σημαντική και διεξοδική συζήτηση πως μπορεί αυτό το αδιέξοδο να το προσεγγίσουμε, να ελαχιστοποιηθεί με δική μας πρωτοβουλία σαν ζευγάρι σαν άνδρας και γυναίκα για να μην επανέλθουμε πάλι στα ίδια. Και εδώ τα βάου βάαυ του μικρού πρίγκιπα σε εννοιολογική μεταφορά ισχύουν.

Μια προϋπόθεση μόνο για να συνεχίσουμε.

Όλα αυτά και τα επόμενα που θα κατατεθούν μπορούν να συμβούν εάν υπάρχει μια ειλικρινή βαθιά αγάπη, εμπιστοσύνη και πίστη και πάνω από όλα για τον συντάξαντα το εξής:

Εξαφανίζεται η υπερηφάνεια για τον άλλο, εξαφανίζεται και το ενδιαφέρον να συνευρεθώ μαζί με την/τον  μέχρι τότε σύντροφο.

Παράλληλα αυτόνομοι, ανεξάρτητοι και ελεύθεροι άνθρωποι, οφείλουν και οι δυο να είναι. Όχι να θεωρούμε τον απέναντι μας την μια παντόφλα μας, για να μπορέσουμε να κινηθούμε ασφαλείς μέσα στο σπίτι και να θέλουμε να εξαρτάται από εμάς συναισθηματικά ή οικονομικά για να τον/την έχω συνέχεια όμηρο της δικής μου ζωής των δικών μου επιθυμιών.

 

Τι λείπει κατά τη διάρκεια του σεξ?

Σύνδεση, οικειότητα, ειλικρίνεια, ρίσκο, παιχνίδι, χαλαρή προσέγγιση του σεξ χωρίς πίεση για αποδοτικότητα. Και όλα αυτά με ανοιχτά τα μάτια και όχι στο σκοτάδι, καρφώνοντας ο ένας τον άλλο.

Να μη χρειάζεται να πρέπει να το κάνω καλά, να πρέπει να το κάνω για τον άλλο(συνήθως από τη πλευρά της γυναίκας για τον άνδρα ).

Να μη χρειάζεται να σκεφτώ στο τέλος πόση ώρα διήρκεσε, γιατί συνήθως το ξέρουμε από την αρχή εάν κάνουμε το δεδομένο και στερεότυπο σεξ. Δεν διαρκεί, πολύ 15 -20 λεπτά περίπου, είναι συνήθως η διάρκεια της σεξουαλικής διαδικασίας  σε νεαρά άτομα μέχρι 45 ετών. Και όχι να ειναι αρκετό για μένα  να διαρκεί περισσότερο από αυτό που βλέπω π.χ. σε ένα έργο , αλλα να θέλω να διαρκέσει περισσότερο γιατί θέλω να είμαι intim (οικεία, πολύ κοντά, απέραντα ιδιωτικά)  με τη σύντροφό μου, περισσότερο χρόνο.

 Καλύτερα θέλω να φάω μια σοκολάτα παρά σεξ με τον άνδρα μου

Οι γυναίκες από την άλλη έχουν διαπαιδαγωγηθεί, με συγκεκριμένα στερεότυπα στο τι είναι σημαντικό για τον άνδρα, ότι πρέπει να το κάνει και η γυναίκα για τον άνδρα, και εάν κάτι δεν πάει καλά θεωρεί ότι η ίδια έχει πρόβλημα. Κλειτοριδικός ή κολπικός το σύνηθες ερώτημα στις γυναίκες. Και τι γίνεται αν δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο?

Εξελίσσεται σε δομικό εξαναγκασμό.

Ο κλειτοριδικός οργασμός είναι ταμπού σε ορισμένες κοινωνίες  και ομάδες γυναικών, μπορεί ακόμα και ντροπή. Και αν συμβαίνει κάποιος οργασμός τότε οφείλει να είναι μέσω του κόλπου, αλλιώς δεν αισθάνεσαι 100% γυναίκα

Μετά, κατά τη διάρκεια της διαβίωσης μπορεί να το θεωρήσει η γυναίκα μια πράξη που απαιτεί απόλυτη ηρεμία και χαλάρωση όπως σε διακοπές για να μπορέσει να δοθεί όσο μπορέσει, και αν ξεπεράσει τις στερεότυπες γνώσεις που της έχουν εμφυτεύσει, για το τι είναι η ικανοποίηση της γυναίκας μπορεί και αυτή να έρθει στο σημείο να το κάνει ευχάριστα και για τον εαυτό της.

Κάποια στιγμή μετά από μερικά χρόνια συμβίωσης και σεξουαλικής δράσης αλλα όχι διάδρασης σε μια ερώτηση «τι θέλετε καλύτερα μια σοκολάτα ή να κάνετε σεξ με τον άνδρα σας» να πείτε εσείς σαν γυναίκα, θέλω μια σοκολάτα καλύτερα. Κάτι που σίγουρα κάθε μια και κάθε ένας γνωρίζει αυτή την αίσθηση.

Το σώμα λειτουργεί άριστα, το μυαλό κάπου μπλοκάρει για να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει ο οργανισμός

 

Πέος και κόλπος στα ετεροσεξουαλικά ζευγάρια

Στα ετεροσεξουαλικά ζευγάρια η κανονικότητα- διότι περί κανονικότητας/ ρύθμισης πρόκειται- υπάρχει μια διαδικασία:

  • Γρήγορο σχετικά ερωτικό  παιχνίδι, μετά
  • διείσδυση και στο τέλος
  • οργασμός.

Αφήνουμε το στόχο στην άκρη, δεν υπάρχει στόχος οργασμού.

Αυτή είναι η διαφορά  με το ξεπερασμένο σεξ. Στο «αργό» δεν υπάρχει κανονική διαδικασία. Βλέπω και αισθάνομαι τι συμβαίνει τώρα. Δεν σκεφτόμαστε το στόχο μας, δηλαδή τον οργασμό του/της συντρόφου ή τον δικό μου, αλλα απλά κοιτάζω τι συμβαίνει μέσα μου, σήμερα τι θέλω εγώ. Δεν ντρέπομαι, δεν έχω  αναστολές  να δείξω τα αισθήματά μου χωρίς να είμαι σε οργασμό, κοιτάζω τον άλλο στα μάτια.

Εδώ θα παραλληλίσω το τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή με αυτό που πάντα πίστευα ότι θα πρέπει να συμβαίνει και σε μια σχέση, δηλαδή το να περπατάς παράλληλα μέσα σε ένα δάσος ο ένας δίπλα στον άλλο, αλλα να μπορείς να είσαι εσύ συγχρόνως και να βρίσκεσαι στο περιβάλλον του δάσους έτσι όπως θέλεις και αισθάνεσαι εσύ και να βιώνεις αυτά που θέλεις εσύ στο δάσος, γνωρίζοντας και ασθανόμενος/νη ότι ο άλλος για τον οποίο είσαι υπερήφανος ειναι σε απόσταση ανανοής απο σένα, και νιώθει και αυτός όμοια για τη δική τιου ενσυναίσθηση.

Στο αργό δεν υπάρχουν τα τρία στάδια, οπως παραπάνω αναφέραμε. Όλα πραγματώνονται σε ένα σύνολο.

Οι ιστοί στο πέος και στον κόλπο έχουν υποδοχείς ευαισθησίας που δεν λειτουργούν με σπασμωδικές και γρήγορες κινήσεις, όπως και με «χτυπήματα». Δεν αντιδρούν με αυτό το τρόπο. Όλα αυτά τα νεύρα που χρειάζονται για να ενεργοποιηθούν οι υποδοχείς έχουν αδρανοποιηθεί. Και χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα για να τα ενεργοποιήσεις μετα από χρόνια χρήσης του γρήγορου sex.

 Hey, υπάρχει και το άλλο…!

Η ενσυνείδητη σεξουαλική διαδικασία είναι μέσα στον ΄κάθε άνθρωπο. Υπάρχει η λαχτάρα μέσα μας αλλα φοβόμαστε να την εκφράσουμε. Και όμως όσο ώριμος και να είναι κάποιος ηλικιακά είναι ικανός να το επαναφέρει αυτό αν έχει τον κατάλληλο σύντροφο δίπλα του.

Μαθαίνουμε είτε από το σχολείο είτε από τους γονείς πως να μη μείνει μια γυναίκα έγκυος ή πω να μη κολλήσoυμε αφροδισιακά νοσήματα, και όλα τα άλλα θα έρθουν. Ακόμα και σε μικρές κοινωνίες της υπαίθρου θεωρούσαν ότι ας παντρευτεί το ζευγάρι και η αγάπη θα έρθει. Και θυμάμαι τωρα. Κάποια στιγμή ειχα πάει σε ένα γάμο ενός ζευγαριου απο τη Τουρκία στη Γερμανία. Γνώριζα τους γονείς στη πόλη που έμενα  τότε. Στην ερώτηση μου εαν γνωρίζονται πολυ χρόνο και εαν βρέθηκαν απο έρωτα να θέλουν να παντρευτούν πήρα την απάντηση: 'Οχι  αλλά ας παντρευτούν και η αγάπη θα έρθει με το καιρό."  Δεν γίνεται έτσι δουλειά που λένε.

Ποτέ δεν θα ακούσεις σε κανένα θεσμό να σου πει. Εεεε υπάρχει και το άλλο!

Τελικά πρέπει να μάθουμε από την αρχή τι θα πει σεξουαλικότητα, πρέπει να μάθουμε στο σώμα μας αυτό το άλλο που δεν γνώρισε ποτέ. Να παρατηρείς τις κινήσεις σου όχι για να ευχαριστήσεις τον άλλο αλλα επειδή εσύ αισθάνεσαι ευτυχισμένος να μπορείς να το κάνεις αυτό με τον σύντροφό σου.

Μπορεί με τα 40, 45,  50 ή ακόμα και τα 60 να επανατεθούμε σε αυτό το τομέα στην εφηβεία. Χρειάζεσαι λίγο χρόνο.

Σεξ οφείλει να είναι αυθόρμητο. Αλλα όταν έχεις οικογένεια δεν έχεις τον χρόνο. 'Αρα μπορεί να συναντιέσαι προγραμματισμένα με τον σύντροφο όχι με σκοπό το σεξ αλλα να βρίσκεστε μαζί και εάν έρθει η στιγμή του ερωτικού παιγνιδιού είναι οκ. Διαφορετικά στην επόμενη συνάντηση.

Έχουμε ρωτήσει ειλικρινά ποτέ τη σύντροφο, εάν κατά τη διάρκεια του σεξ μαζί μας έχει αναρωτηθεί «πόσο γρήγορα θα τελειώσει πάλι»?

Αυτή η ενσυνείδητη σεξουαλικότητα και το ενσυνείδητο σεξ είναι μια βασική ελευθερία που πρέπει να τη μάθουμε γιατί δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχει.

Βρισκόμαστε από κοινού και ξεφεύγουμε από το στόχο: Θέλω να ερεθιστώ σεξουαλικά θέλω να έλθω σε οργασμό. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτούς τους στόχους τόσο πιο συχνά αισθανόμαστε το δώρο που μας δίνεται. Σίγουρα θα χρειαστεί κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να αρχίσει το σώμα να αισθάνεται αυτό το απαλό σεξουαλικό ερέθισμα, γιατί δεν το είχαμε μάθει ποτέ. Και όλο αυτό το σεξουαλικό ερέθισμα με το χρόνο αυξάνει την ένταση του μέχρι που κάποια στιγμή θα αισθανθούμε μια όμοια με οργασμό κατάσταση.

 

Ο εγκέφαλος δεν ξέρει αν έχεις όρεξη για σεξ ή όχι

Έρχεται λοιπόν η ώρα που το σώμα του ενός συντρόφου θέλει το σώμα του άλλου, να το αγγίξει να το μυρίσει να το γευτεί. Αυτό που τελικά εναι ανάμεσα στο στοχευμένο σεξ και στο αργό σεξ είναι το μυαλό μας, ο νους μας. Η λαχτάρα για σεξ δεν δημιουργείται στο εγκέφαλο apriori αλλα στο σώμα μας.

Μια ιδεοληψία

Και φυσικά δεν είναι πάντα όμορφα τα συναισθήματα κατά τη διάρκεια του σεξ. Μπορεί κάποια στιγμή να αισθανθείς λυπημένος και στη γωνία πιεσμένος από τον άλλο. Κάποιοι, ιδιαίτερα γυναίκες μετα από σεξ μπορεί να ξεσπάσουν στα κλάματα γιατί βγαίνει από μέσα τους μια καταπιεσμένη ιδεοληψία. «Wow μπορώ να είμαι αυτή που είμαι, δεν χρειάζεται να παίξω κάποιο ρόλο στο σεξ, για τον άλλο».

Αυτή η ελευθερία  το να είναι ο κάθε σύντροφος ο αληθινός εαυτός του και να συμπεριφέρεται για τον εαυτό του και όχι μόνο για τον άλλο σε φέρνει σε μια άλλη διαδικασία να γνωρίσεις και τον άλλο, τις πιο βαθιές πτυχές του, καθώς η ελευθερία και των δυο περιπλέκεται. Δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος πλέον.

Σίγουρα υπάρχουν στιγμές πόνου και αγανάκτησης κατά τη διάρκεια του σεξ, αλλα χρόνια δεν λέμε κάτι, φοβόμαστε μην εκτεθούμε(το κάνουμε κυρίες και κυριοι  κατα κανόνα καθημερινά στην επικοινωνία μας) απέναντι στο σύντροφο, καθώς, μάθαμε να μη λέμε το πόνο μας, την αντίθεση μας και την "παράλογη" για το μέσο κοινωνικό σύνολο γνώμη μας,  ούτε στην κοινωνία ούτε στη σχέση ούτε στο σύζυγο.

Ο σεξουαλικός ερεθισμός υπάρχει και είναι ευπρόσδεκτος αλλά απλά συμβαίνει, δεν τον προτρέπω αυτόν και μόνο αυτόν κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης. Απλά η διαδικασία του, ο ερεθισμός, δεν χρειάζεται να είναι συνέχεια στο ζενίθ δηλαδή σε μια σκάλα από 1 έως το 10 στο 10 συνέχεια. Κινούμαστε σε χαμηλότερα επίπεδα. Το ρυθμίζουμε αυτό με τη σιγή, τη γαλήνη την ενσυνείδητή αναπνοή κλπ. Και φσικά δεν θέλω να κάνω γιογκα αλλα σεξ.


Πότε τελειώνει η διαδικασία του σεξ

Κανονικά θα πρέπει να φτάσεις σε σημείο να μπορεί να τελειώνει η διαδικασία οπότε θέλει ο ένας ή ο άλλος. «Άσε να κάνουμε ένα διάλειμμα, πεινάω»,  ή θέλω να κάνω ενα ντουζάκι να δροσιστώ (αν ειναι καλοκαίρι) ή για κάθε άλλη ευκαιρία π.χ.

Το ενδιαφέρον είναι να αισθανθείς και το σώμα του άλλου με όλες σου τις αισθήσεις όχι μόνο το δικό σου σώμα χαϊδεύοντας το ή παρατηρώντας τις κινήσεις του. Αγγίζοντας με τα χείλη σου  π.χ. το σώμα, την επιδερμίδα του άλλου είναι εκπληκτικό το τι συναισθήματα ανεβαίνουν και στον εγκέφαλο, ο οποίος μέχρι πρότινος δεν σε άφηνε να πιστέψεις ότι έχεις επιθυμία για σεξ.

Συνειδητοποιείς πραγματικά πόσο μπορείς, να αισθανθείς το δέρμα του άλλου με τα χείλια σου π.χ., μυρίζοντας το συγχρόνως. Εκείνη τη στιγμή που είσαι τόσο βαθιά συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνεις για σένα με το σώμα του άλλου ο άλλος το απολαμβάνει ακόμα περισσότερο, παρόλο που το κάνεις για σένα όχι για τον άλλο !!!

 

Επικοινωνία κατά τη διάρκεια του σεξ? Ναι  οπωσδήποτε!

Παρατηρήστε τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια του σεξ. Είτε δεν μιλάτε είτε όταν μιλάτε συνήθως λέτε κάποιες στερεότυπες προτάσεις που τις έχετε ακούσει σε πορνό ή τις έχετε διαβάσει κάπου, η σε κάποιο θερινό σινεμά.

Και μια επικοινωνία άλλης διάστασης κατά τη διάρκεια του σεξ δε σε απομακρύνει αλλά σε δένει ακόμα περισσότερο στη διαδικασία. Φυσικά δεν είναι το θέμα να μιλάς για πολιτική ή για κοινωνικά προβλήματα. Όχι, αλλά να πεις στον άλλο τι αισθάνεσαι εσύ ο/η ίδια/ίδιος κατά τη διάρκεια που θέλεις να εκφραστείς. «Χάιδεψε το στήθος μου πιο απαλά, μ’ αρέσει έτσι» αντί, «με πονάς έτσι σφιχτά που το πιέζεις», ή "χαιδεψέ τον απλά και αργά όχι τόσο γρήγορα"

  

Το αργό σεξ εξελίσσει και την σχέση την ίδια.

Γνωρίζεις τον άλλο καλύτερα, έρχεσαι πιο κοντά του, γίνεστε  αυτόνομοι πλέον. Δεν είσαστε πλέον μόνο ένα κόμπος π.χ. από Ορφέα και Ευρυδίκη, αλλα Ορφέας για τον εαυτό του και Ευρυδίκη για τον εαυτό της. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη και συνεπώς η αμοιβαία ειλικρίνεια, χωρίς τρομοκρατία και φόβο είναι προϋπόθεση για ένα αργό ερωτικό σεξ.

Το σημαντικό σημείο είναι να μην απογοητευτεί κάποιος από τη πρώτη φορά που το προσπαθεί αλλα να έχει υπομονή και να αισθανθεί μήπως το βρίσκει αυτό που έκανε μετα από κάποιες ώρες μετά από κάποιες ημέρες. Πως είναι η συμβίωση με τον σύντροφο. Πως είναι συγκριτικά η αίσθηση όταν έχεις σεξ με 3 δευτερόλεπτα οργασμό και πώς είναι τώρα μετα από μερικές φορές αργού σεξ.

Και ας αναρωτηθούμε γιατί την επόμενη ημέρα ενός συμβατικού σεξ υπάρχει ένταση μεταξύ των συντρόφων?

Ίσως και εδώ θα πρέπει να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε περισσότερο σεξουαλικά βιώσιμα παρά σεξουαλικά εντυπωσιακά με τον οργασμό των δευτερολέπτων.

Μπορείς να δημιουργήσεις και να παράγεις αισθήματα και χωρίς αυτό το bing bang του οργασμού. Μείνε σε φάση όπως είσαι εκείνη τη στιγμή και όχι πως οφείλεις να είσαι. Δώσε χώρο σε αργές κινήσεις και στο χάδι, όχι οπωσδήποτε μόνο στο πέος και στo κόλπο.  Βίωσε εκείνη τη στιγμή χωρίς στόχους και πρέπει.

Το καθημερινό, το μπανάλ μπορεί επίσης να υπάρχει. Η ευαισθησία δεν είναι η νέα ανώτατη πειθαρχία του σεξ, αλλά η δυνατότητα να το βιώσετε και να αναρωτηθείτε σε μια συγκεκριμένη κατάσταση: Είναι αλήθεια τι κάνω εδώ; 

Δεν σημαίνει ότι είμαι προσεκτικός 24 ώρες την ημέρα. Θεωρώ ότι αυτή η κανονικοποίηση της προσοχής είναι τρομακτική.




[1] Τι λένε και τι κάνουν οι νέοι μας ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές στην ιδιωτική τους ζωή?

[2] Σήμερα υπάρχουν σπάνιες στιγμές για ένα μακρύ ερωτικό παιχνίδι. Ο λίγος χρόνος που έχουμε και  χαρακτηρίζεται από μια γρήγορη καθημερινή ζωή, συνήθως αφήνει χώρο μόνο για ένα πολύ σύντομο «διάλειμμα». Μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο, αλλά είναι και πολύ απογοητευτικό μακροπρόθεσμα. Ειδικά για τις γυναίκες, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια μακρά, απογοητευτική απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος, καθώς, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι γυναίκες χρειάζονται συχνά μεγαλύτερη περίοδο προθέρμανσης.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι όταν πρόκειται για ένα quickie, συνήθως μόνο ο άνδρας μπαίνει στο παιχνίδι.

Τάντρα, η γνώση της  Άπω Ανατολής, της ιερής σεξουαλικότητας Το Tantra είναι μια αλληλεπίδραση της θέσης αγάπης, των τεχνικών αναπνοής και της επανάληψης συλλαβών και προτάσεων που παράγουν δύναμη. Για τους περισσότερους από εμάς ακούγεται σαν πολλή δουλειά και είναι ακόμη πιο περίπλοκο να κάνουμε πράξη. Δεν είμαστε για γιόγκα θα πει κάποιος. Ποιος θέλει να σκεφτεί τη σεξουαλική πράξη και να γίνει ο ίδιος κόμπος για να έχει σεξουαλική διέγερση;

Το νόημα: Ένα ταντρικό σεξ, το οποίο εξασκείται πάντα με τα μάτια ανοιχτά και με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο θα τόνιζα εδώ, είναι μια μοντέρνα και πολύ πιο σύντομη έκδοση στην οποία και οι δύο σεξουαλικοί σύντροφοι αγαπούν και διεγείρουν ο ένας τον άλλον. Εδώ η γυναίκα μαθαίνει να ελέγχει τα σεξουαλικά αντανακλαστικά της. Έτσι, η γυναίκα είναι επίσης αρκετά τυχερή που έχει έναν οργασμό σε ένα σύντομο διάλειμμα που ονομάζεται quickie. Για τον άνδρα, από την άλλη πλευρά, το αποκορύφωμα πρέπει να συμβαδίζει χωρίς εκσπερμάτωση. Αυτή η εμπειρία μπορεί και θα είναι πολύ δύσκολη στην αρχή.

19 Δεκ 2020

Manuel Castells. (ΙΙΙ) Το υποκείμενο δίκτυο, οι ελεγκτές, οι διεπαφές, οι προγραμματιστές και η μαζική αυτοεπικοινωνία μας... Ανάγνωση σε 3,5'

Manuel Castells.

Η εξουσία στην ψηφιακή εποχή[i].(ΙΙΙ)  Το υποκείμενο δίκτυο, οι ελεγκτές,  οι διεπαφές, οι προγραμματιστές σαν ελίτ εξουσίας και η μαζική αυτοεπικοινωνία και πως υπηρετούμε σαν άτομα ‘εθελούσια’ τα μεγάλα δίκτυα.

Αυτό το υποκείμενο δίκτυο λειτουργεί μέσω προγραμματισμού και ελέγχου συνδέσεων ή εισόδου(switchining). 

Πως είναι δυνατόν όμως διαφορετικοί κοινωνικά δρώντες να προγραμματίζουν τα δίκτυα και πως γίνεται ο έλεγχος  ή πως γίνεται ο έλεγχος εισόδου?

Και εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι οι διαδικασίες εισόδου σε δίκτυα είναι διαφορετικές: οι διαδικασίες στα παγκόσμια οικονομικά δίκτυα, στην στρατιωτική δύναμη, στην επιστημονική κοινότητα,  στο οργανωμένο έγκλημα ή στον επαγγελματικό αθλητισμό είναι διαφορετικές.

Παρόλα αυτά όλα τα δίκτυα έχουν ένα κοινό γνώρισμα στον προγραμματισμό τους και τον έλεγχο εισόδου σε αυτά. Αυτό είναι οι κοινές ιδέες, τα οράματα, τα  προτάγματα, το πλαίσιο.

Αυτά είναι τα λεγόμενα πολιτισμικά υλικά στην κοινωνία δίκτυο και είναι ενσωματωμένα κυρίως στη διαδικασία επικοινωνίας στον πυρήνα τους, με τα δίκτυα των παγκόσμιων επιχειρήσεων πολυμέσων και με το διαδίκτυο.

Αυτά τα ιδεατά υλικά μπορεί να δημιουργούνται από ποικίλες πηγές και να συνδέονται με συγκεκριμένα συμφέροντα και υποκουλτούρες. Λόγου χάρη τα νεοκλασικά οικονομικά, οι θρησκείες, οι πολιτισμικές ταυτότητες, οι ατομικές ελευθερίες κοκ.

Αυτά τα ι δ ε α τ ά    υ λ ι κ ά είναι υλικά είναι υλικές δυνάμεις, τυγχάνουν επεξεργασία της κοινωνίας ανάλογα πως παρουσιάζονται στην σφαίρα της επικοινωνίας. Και ανάλογα πόσο εκτίθενται στις διαδικασίες της επικοινωνίας φτάνουν αυτές οι ιδέες στις συνιστώσες του κάθε δικτύου.

Συνεπάγεται, ότι ο έλεγχος και η επιρροή στα δίκτυα επικοινωνίας είναι κάτι κομβικό στην δυνατότητα να προγραμματίσει κανείς ένα δίκτυο.

Με άλλα λόγια οι διαδικασίες επικοινωνίας στην κοινωνία, οι οργανώσεις και τα δίκτυα που δρομολογούν αυτή την διαδικασία αποτελούν ένα κύριο πεδίο όπου δημιουργούνται αυτά τα προτάγματα αυτά τα projects, και φυσικά εκεί  δημιουργούνται οι συνιστώσες για τα συγκεκριμένα προτάγματα.

Ας γυρίσουμε όμως σύντομα στους κάτοχους της εξουσίας, τους λεγόμενους 

ελεγκτές διασυνδέσεων  ή switchers.

[βλέπε μέρος ΙΙ, κεφάλαιο κάτοχοι εξουσίας]

 

Σαν παράδειγμα αναφέρομαι εδώ στη σύνδεση του δικτύου πολιτικής ηγεσίας, στα δίκτυα ΜΜΕ, των επιστημονικών- τεχνολογικών δικτύων, των στρατιωτικών και των δικτύων ασφαλείας και στη σύνδεση μεταξύ πολιτικών και μηντιακών δικτύων, με σκοπό

να παραχθούν πολιτικοί και ιδεολογικοί διάλογοι .

Ακόμα αναφέρομαι και τη σχέση μεταξύ πολιτικών και θρησκευτικών δικτύων για να προωθηθεί μια θρησκευτική ατζέντα, ή μεταξύ ακαδημαϊκών και οικονομικών επιχειρηματικών δικτύων για να παραχθεί γνώση και νομιμότητα με αντάλλαγμα τους πόρους για τα πανεπιστήμια και τις θέσεις εργασίας για τους αποφοίτους τους.

 

Οι διεπαφές

Στην συνέχεια θα αναφερθούμε στις λεγόμενες διεπαφές, ρυθμισμένες σχετικά σταθερά με τρόπο τέτοιο, ώστε να αρθρώνουν το λειτουργικό σύστημα της κοινωνίας πέραν της επίσημης παρουσίας των θεσμών και των οργανισμών.

Eλίτ εξουσία δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια απλοποιημένη εικόνα της εξουσίας στη κοινωνία της οποίας η αναλυτική αξία περιορίζεται σε κάποιες ακραίες περιστάσεις και περιπτώσεις.

Επειδή λοιπόν δεν υπάρχει απλοποιημένη ελίτ εξουσίας ικανή να κρατά όλες τους λειτουργίες προγραμματισμού και ελεγχόμενης σύνδεσης υπό το έλεγχό της,

πρέπει να εδραιωθούν επι πλέον πιο διακριτικά σύνθετα και διαπραγματευτικά συστήματα εξουσίας.

 

Τώρα, πώς επιβάλλονται τέτοιες ελίτ εξουσίας?

Τα πρόγραμμα των κυρίαρχων δικτύων της κοινωνίας 

πρέπει να θέτουν συμβατούς στόχους μεταξύ τους. 

Παράδειγμα: Συμβατότητα μεταξύ της κυριαρχίας της αγοράς και της κοινωνικής σταθερότητας, συμβατότητα μεταξύ στρατιωτικής ισχύος και του οικονομικού κέρδους, συμβατότητα μεταξύ της πολιτικής εκπροσώπησης και της αναπαραγωγής του καπιταλισμού, της ελεύθερης έκφρασης και του πολιτισμικού ελέγχου.

Πως πραγματώνεται αυτό? Με  εδραιωμένα δίκτυα, πως? Με το να κατεβαίνουν μεγάλοι καναλάρχες στη πολιτική και ταυτόχρονα να εξαρτώνται από τις παγκόσμιες χρηματαγορές ή εταιρείες πολυμέσων. Αυτοί οι ελεγκτές συνδέσεων, οι switcher, δεν είναι πρόσωπα αλλα αποτελούνται από πρόσωπα, είναι δρώντα υποκείμενα κατασκευασμένα από δίκτυα δρώντων, που μετέχουν σε διεπαφές δυναμικής. Αυτοί λοιπόν λειτουργούν σε κάθε διεργασία επικοινωνίας.

 

Που βρίσκεται η εξουσία μέσα σε όλα αυτά?

Αν λοιπόν η εξουσία είναι η ικανότητας επιβολής της θέλησης και των αξιών κοινωνικών δρώντων πάνω σε άλλους αντίστοιχους δρώντες,  

ποιοι είναι αυτοί οι κοινωνικοί δρώντες?

Τίνος εξουσία επεξεργάζονται  

αυτά τα δίκτυα?

Αν οι προγραμματιστές  [βλέπε μέρος ΙΙ κεφάλαιο: Οι κάτοχοι της εξουσίας στην κοινωνία. Οι κάτοχοι αυτών των δικτύων, δηλαδή αυτοί που συγκροτούν αυτά τα δίκτυα (Α) ονομάζονται προγραμματιστές.]  είναι ιδιοκτήτες των επιχειρηματικών δικτύων πολυμέσων, μήπως είναι αυτοί οι ελίτ εξουσίας στην κοινωνία δίκτυο?

Είναι ίσως δελεαστικό να παίξουμε με τα λόγια και να χαρακτηρίσουμε τον μετασχηματισμό της εξουσίας ως μεταστροφή από την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στη ιδιοκτησία των μέσων επικοινωνίας.

Άρα αφού υπάρχει 

μεταστροφή από παραγωγή αγαθών σε παραγωγή κουλτούρας, 

μπορούμε να το δούμε πλέον σαν δεδομένο, συμβαίνει λοιπόν αυτό. Αυτό όμως

μας αφήνει μετέωρους, όσον αφορά τη πραγματικη δράση της εξουσίας και την πάλη για την εξουσία στη κοινωνίας μας!

Οι ιδιοκτήτες των παγκόσμιων δικτύων πολυμέσων είναι σαφέστατα ανάμεσα στους κατόχους εξουσίας. Και αυτοί είναι φυσικά δίκτυα. Αυτοί προγραμματίζουν τα καθοριστικά δίκτυα , δηλαδή τα μεταδικτυακά  δίκτυα επικοινωνίας, τα δίκτυα που επεξεργάζονται τα ιδεατά υλικά [βλέπε παραπάνω], τις ιδέες δηλαδή με τις οποίες εμείς ζούμε,σκεφτόμαστε, παραδινόμαστε και πολεμάμε.

Η σχέση τους με τους κοινωνικούς δρώντες πάνω στους οποίους ασκούν την εξουσία τους είναι εύκολα ταυτοποιήσιμη. Μετατρέπουν τους

ανθρώπους σε θεατές πουλώντας μας στιγμιότυπα της ζωής μας.

Άρα πετυχαίνουν τα συμφέροντα τους, βγάζουν χρήματα και αποκτούν επιρροή. Σχεδιάζουν το περιεχόμενο  της κουλτούρας μας σύμφωνα με τη δική τους εταιρική στρατηγική.  

Όμως δεν σημαίνει αυτό, ότι μας επιβάλουν τις αξίες τους. Γιατί? 

Η αποτελεσματικότητα των μέσων εξαρτάται από την προσαρμογή διαφορετικών πολιτισμικών μοντέλων και νοοτροπιών στη διαφορετική εξέλιξη καθενός από αυτά τα μοντέλα. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που επεξεργάζονται τα δίκτυα εξαρτάται από  αυτό που πουλάει ή βολεύει.

Κάποια επιλογή υπάρχει αλλά μόνο στα πλαίσια που προϋποθέτουν κατανάλωσή και όχι συμπαραγωγή. Αυτός είναι ο λόγος που η άνοδος της μαζικής αυτοεπικοινωνίας που αυξάνει τις δυνατότητες μας σαν παράγουμε τα δικά μας τα μηνύματα, ίσως να αποτελεί μια δυσκολία για τον εταιρικό έλεγχο της επικοινωνίας και μπορεί να αλλάξει τη σχέση εξουσίας στη σφαίρα της επικοινωνίας.

Παράλληλα όμως με το να εμπλέκεται ο κάθε ένας αποκεντρωμένα αλλά μαζικά στη σφαίρα επικοινωνίας, 

γινόμαστε ταυτόχρονα δίκτυα εντός του μεγάλου αυτού δικτύου των επικοινωνιών.

Συνεχίζεται στο μέρος V



[i]Η παρακαταθήκη του Νίκου Πουλαντζά στη νέα ιστορική συνθήκη. 14η ετήσια διάλεξη στη μνήμη Νίκου Πουλαντζά.

Manuel Castells. (ΙV) COVID-19: Τεχνολογική εντατικοποίηση και η επιτήρηση των ατόμων της κοινωνίας. Ανάγνωση σε 2,5'

 Manuel Castells. Η εξουσία στην ψηφιακή εποχή[i]. (ΙV)

COVID-19: Τεχνολογική εντατικοποίηση και η επιτήρηση των ατόμων της κοινωνίας.

Προτάσεις σε γκρι απόχρωση είναι παρεμβάσεις και παρατηρήσεις του Blogger.

 

Για να κάνουμε ένα διάλειμμα από το θεωρητικό υπόβαθρο που μπορεί να είναι κουραστικό, θα αναφερθούμε σε μια ερώτηση που τέθηκε αναφορικά με την

σχέση της πανδημίας και της αναδυόμενης τεχνολογικής-ψηφιακής επιτήρησης και πως επηρεάζεται από αυτό η άσκηση της εξουσίας.

Φυσικά ένα είναι προφανές κατ’ αρχήν. Η πανδημία είναι το αποτέλεσμα ή το σύμπτωμα της ανικανότητας των ανθρώπων να ελέγξουν τις διαδικασίες που οι ίδιοι έχουν επιλέξει και συνεχίζουν να υπηρετούν στην κυριολεξία.

Είναι δεδομένο πλέον ότι η εμφάνιση και η διάδοση του ιού έχει σχέση με την επιτάχυνση της παγκοσμιοποίησης (το κυριότερο και μεγαλύτερο δίκτυο σήμερα), την καταστροφή του περιβάλλοντος της αποψίλωση των δασών, την εντατικοποίηση της βιομηχανικής γεωργίας και φυσικά και με την εξάπλωση ενός ζωϊκού ιού στο ανθρώπινο περιβάλλον και τη δημιουργία μιας ανθρωποζωονόσου.

Τι συμβαίνει με την τεχνολογία τώρα, σήμερα. Μας οδήγησε σε μια μορφή κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης που μπορεί να σημαίνει και το τέλος του ανθρώπινου γένους.

Επαφιόμαστε στην επιστήμη λόγω πανδημίας, ένα σύμπτωμα το οποίο βασίζεται κυρίως στην εξάπλωση ενός ιού που εξαπλώθηκε μέσα από τα δίκτυα της παγκοσμιοποίησης  που έχουν τα χαρακτηριστικά ενός δικτύου.

Ο μόνος τρόπος να την σταματήσουμε είναι να περιορίσουμε τις άμεσες επαφές των ατόμων. Τόσο απλό είναι.

Πως γίνεται όμως σε κάποιες xώρες να έχουν ελέγξει την διασπορά όπως Ταιβάν, Κίνα Νότια Κορέα, Νέα Ζηλανδία κλπ[ii], και οι δυτικές χώρες ακόμα να αγωνίζονται να πείσουν τους ανθρώπους ότι πραγματικά υπάρχει μετάδοση o SARS-2 και η μετάδοση και διασπορά της ασθένειας αν δεν προφυλαχτείς.

Οι περισσότερες ανθρώπινες κοινωνίες δεν μπορούν δεχτούν ότι δεν είμαστε μεμονωμένα άτομα αλλα είμαστε μέρος ενός κοινωνικού και κοινού συστήματος. Οργανικά συνιστούμε μια κοινότητα.

Η θεωρία του Νίκου Πουλαντζά ουσιαστικά δείχνει ότι η υπόσταση του ατόμου αυτή καθ’ αυτή σαν δημιουργία είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα, το οποίο επαυξάνεται από τους θεσμούς του (νέο)φιλελεύθερου κράτους και από την αγορά.

Τα άτομα και οι αγορές πάνε χέρι χέρι.

Δηλαδή τι  συμβαίνει εδώ. Βλέπουμε όλους τους ανθρώπους και εννοούμε τον εαυτό μας ως άτομο, και αυτό που μετράει είναι η δική μας η απόλαυση, η δική μας προσωπική ελευθερία και … (εδώ χάνεται λίγο η συνέχεια και η σύνδεση με το παρακάτω)… και χάνουμε εδώ την οπτική τη δικής μας υπευθυνότητας, ότι όλοι είναι υπεύθυνοι για όλους τους άλλους. Αιτίες και αφορμές για κοινωνική υπευθυνότητα υπάρχουν πολλές.

Η συμμόρφωση λοιπόν από ότι έχουμε δει, επιβάλλεται από τις κυβερνήσεις, τα κράτη, τα οποία είναι και υπερήφανα που επιβάλλουν κάτι, αντλούν μεγάλη ικανοποίηση από την επιβολή ελέγχου.

Το ραντάρ του COVID αποτελεί ένα τέλειο εργαλείο παρακολούθησης.

Μετά που θα φτάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο και έχουμε καταγραφές για όλους και οι εταιρίες τηλεπικοινωνιών συνεχίζουν να το κάνουν αυτό μαζικά, τότε αυτό που θα προκύψει θα είναι

ένα ψηφιακό πανοπτικό

το οποίο οι λαοί έχουν καταγγείλει πολλές φορές. Οι άνθρωποι αρνούνται φυσικά να τους παρατηρούν και να τους παρακολουθούν. Δηλαδή από τη  μία πλευρά αρνούμαστε να είμαστε υπεύθυνοι και από την άλλη αφού θέλουμε την ασφάλεια μας θα πρέπει να συμπεριληφθούμε σε αυτό το καθεστώς παρακολούθησης.

Και τέλος αντί  σαν άνθρωποι με κοινωνική και κοινοτική ευθύνη να προσπαθήσουμε να ελέγξουμε την πανδημία μέσα από τον μετασχηματισμό της καθημερινής μας ζωής την αντικατάσταση της υπερβολής με μια επάρκεια, την αναδιοργάνωση των θεσμών και της κοινωνίας, τελικά επαφιόμαστε στα της τεχνολογίας δηλαδή στο εμβόλιο.

Έχουμε ένα πρόβλημα, χρειαζόμαστε εμβόλιο, ή χρειαζόμαστε γαιομηχανική, ή χρειαζόμαστε αποθήκευση CO2,  το βρίσκουμε και συνεχίζουμε μετά  business  as usual.

Όντως ηλίθιοι

Το στοίχημα είναι αν μπορέσουμε να επιστρέψουμε σε δομές της κοινωνίας που έχουν μεν αφουγκραστεί τις νεοφιλελεύθερες τεχνικές αλλα έχουν αποφασίσει να μετασχηματιστούν σε υπεύθυνα κοινωνικά άτομα και όχι να παραμείνουν απλά άτομα καταναλωτισμού. Και πάλι εδώ εμφανίζονται οι μαγικές λέξεις ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη στους άλλους.

Εδώ χρειαζόμαστε μια ανακατασκευή και όχι αναπαραγωγή της κοινωνίας.

 

Αυτό επαφίεται λιγότερο στην τεχνολογία και  στον τεχνολογικό έλεγχο. Πολύ περισσότερο εξαρτάται από την πάλη κουλτούρας, η οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει μεταξύ άλλων και τα κοινωνικά δίκτυα, προσπαθώντας να ανακαλύψει, έναν τρόπο να προσεγγίσουμε την κρίση, αλλα όχι με τη στάση των αρνητών της επιστήμης.

Αλλα ούτε και να ακολουθήσουμε τη λογική του τεχνοκρατικού συστήματος, έχουμε πρόβλημα βρίσκουμε κάτι που θα μας σώσει και προχωράμε σαν να μη συνέβει τίποτα.

Αυτό που θα ήταν ευπρόσδεκτο σε μια τέτοια στιγμή είναι η φαντασία και ένα πρόταγμα. Εδώ τίθεται το ζητούμενο να προστατευτούν οι άνθρωποι από την ανεργία π.χ., να αναβαθμιστεί η υγεία. Και αυτό είναι φυσικά κάτι θεμελιώδες, αλλα πρέπει να υπερβούμε την αναπαραγωγή αυτού που είχαμε στο παρελθόν.

Τέλος, πρέπει να εκμεταλλευτούμε τη συγκεκριμένη κρίση και κατάσταση που διανύουμε,

για να καταρρίψουμε παντελώς την ηγεμονία της μαρκετίστικης ιδεολογίας.

Η αγορά σκοτώνει.

Σήμερα που σαν πολιτικές έχουμε κατακερματίσει και υποβαθμίσει τα εθνικά συστήματα υγείας, στην Ελλάδα, στην Ισπανία στις ΗΠΑ   σε όλο τον κόσμο γενικώτερα, βλέπουμε τις συνέπειες, της ιδιωτικοποίησης εμπορευματοποίησης τη υγείας; της παιδείας; της κοινωνικής φροντίδας. Πως θα το καταφέρουμε αυτό? Απλά με την ανακατασκευή των θεσμών της αλληλεγγύης που έπρεπε σαφέστατα να χαρακτηρίζουν την αριστερά…

 



[i]Η παρακαταθήκη του Νίκου Πουλαντζά στη νέα ιστορική συνθήκη. 14η ετήσια διάλεξη στη μνήμη Νίκου Πουλαντζά.

[ii] Από μια άλλη οπτι κή γωνία ο ιστορικός Yuval Harari γράφει προειδοποιώντας: «Αν οι άνθρωποι έχουν μια επιλογή μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της υγείας, σε γενικές γραμμές θα αποφασίσουν για την υγεία. " Επομένως, τα επιτυχημένα μέτρα για τον περιορισμό του Covid-19 σε χώρες όπως η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν ή η Νότια Κορέα θα αποδοθούν σίγουρα και πρόωρα στη χρήση τεχνολογιών επιτήρησης. Σχεδόν κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι τα "εκτεταμένα τεστ, οι ειλικρινείς εκθέσεις και η επιθυμητή συνεργασία ενός καλά ενημερωμένου κοινού" αποδεικνύονται εξίσου αποτελεσματικά.

Ετικέτες