Είμαστε στο έτος 2059. Η Greta Thunberg, ηλικίας 56 ετών, είναι ντροπιασμένη (αλλά ανακουφισμένη, ελπίζω)... Διάβασμα σε 4,5'

Η επιθετικότητα και η ντροπή βρίσκονται πολύ κοντά η μια στην άλλη.Κλιματική αλλαγή, Greta Thunberg, friday for future, μετανάστευση.

Το interview το έκανε η Elsa Koester απο

Ο κοινωνιολόγος Stephan Lessenich για το πώς η οικονομική κρίση, η μετανάστευση και η κλιματική αλλαγή δημιουργούν ανασφάλειες στους ανθρώπους. Τι καταφέρνει η κλιματική αλλαγή με τη κοινωνία μας? Ο κοινωνιολόγος Stephan Lessenich το ερευνά εδώ και οχτώ χρόνια, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματά του στο συνέδριο "Great Transformation" στη Jena.

Ο Stephan Lessenich, 54 ετών, διδάσκει πολιτική κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Ludwig Maximilians στο Μόναχο. Μαζί με τους κοινωνιολόγους Klaus Dörre και Hartmut Rosa, ίδρυσε το 2011 το κολλέγιο απο-αναπτυξιακής κοινωνίας στο Πανεπιστήμιο της Jena. Ο Lessenich δημοσίευσε αρκετά βιβλία σχετικά με τα θέματα ανάπτυξης, κοινωνικής ανισότητας και δημοκρατίας, πρόσφατα τον Οκτώβριο του 2019 στις εκδόσεις Reclam Όρια της Δημοκρατίας. Συμμετοχή ως πρόβλημα διανομής. Είναι ο πατέρας δύο παιδιών.

Κύριε Lessenich, ολοκληρώσατε τη διάλεξή σας με ένα απόσπασμα από τον ιστορικό Niall Ferguson: "Είμαστε στο έτος 2059. Η Greta Thunberg, ηλικίας 56 ετών, είναι ντροπιασμένη (αλλά ανακουφισμένη, ελπίζω) επειδή οι μεγάλες προσδοκίες της ότι ο κόσμος θα καταρρεύσει δεν έχουν εκπληρωθεί. Ο Τραμπ δεν έκαψε το πλανήτη. Greta, θα πρέπει να επιστρέψεις στη Νέα Υόρκη για να γιορτάσουμε την επιβίωσή μας. Αλλά αυτή τη φορά πάρε το αεροπλάνο."¹

Ο Niall Ferguson το έγραψε στη Neue Züricher Zeitung. Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα όσα εχει διαβάσει κάποιος ως απάντηση στην κλιματική αλλαγή: επιθετική άμυνα και υποβάθμιση της κατάστασης, εξορθολογισμός του προβλήματος, αδιαφορία κλπ...

Ενα λεπτό, γιατί αδιαφορία;

Ο Niall Ferguson είναι καθηγητής του Χάρβαρντ, παίρνει σίγουρα το αεροπλάνο και δεν ενδιαφέρεται πολύ για τις συνέπειες ...

Δεν ενδιαφέρεται; Ο Ferguson όμως αντιδρά πολύ συναισθηματικά μεσα απο αυτό το κείμενο.

Σίγουρα, μπορείτε να αισθανθείτε την επιθετικότητα εναντίον της Greta Thunberg, μιας αμυντικής αντανακλαστικης συμπεριφοράς. Αλλά τον Ferguson δεν πρέπει να τον νοιάζει τι θα συμβεί τα επόμενα 50 χρόνια, ούτε για τον εαυτό του ούτε για τα παιδιά του. Θεωρεί ότι είναι σε μια θέση από την οποία μπορεί να πιστεύει ότι μπορεί να είναι αδιάφορος. Επομένως, αποφεύγει τις δραματικές τοποθεετήσεις.

Η Greta έχει συγκεντρώσει πολλές κριτικές πάνω της μετά από την οργισμένη ομιλία της στη Νέα Υόρκη ...

... και μίσος. Αλλά ειναι αλήθεια ότι η Greta το παρατράβηξε; Δεδομένων των καταστροφικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής, μπορεί να πει κπαποιος ότι αντέδρασε κατάλληλα. Αλλά ακόμη και μερικοί από τους συναδέλφους μου λένε ότι ο προτεσταντικός αυστηρός χαρακτήρας της Γκρέτα τους σπάει τα νεύρα.

Γιατί νομίζετε ότι σε αυτές τις μεμονωμένες αντιδράσεις για την ομιλία της Greta κρύβεται κάτι που μπορεί να δηλώνει κάτι για την κοινωνική ανάπτυξη μας στο σύνολό της;

Νομίζω ότι υπάρχει μια μετεξέλιξη στην υποκειμενικοποίηση που την βιώνουμε τελικά συλλογικά. Η υποκειμενικοποίηση σημαίνει ότι κάποιος τοποθετεί τον εαυτό μου εξατομικευμένα-ομαδικά σε ορισμένες κοινωνικές συνθήκες και πλαίσια στα οποία κάποιος πρέπει να δράσει καθημερινά. Όποια καθημερινότητα λοιπόν: στο σχολείο, στην εργασία, στην πολιτικη. Δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τις θεσμικές απαιτήσεις, δεν μπορεί να είναι έξω από την κοινωνία.

Δηλαδή θεωρείτε ή πιστεύετε ότι ένας ομοσπονδιακός συνταγματικός δικαστής στην Καρλσρούη και ένας υπεύθυνος φυλακών στο Γόρλιτζ ότι είναι μπροστά σε κοινες κοινωνικές συνθήκες και κοινά πλαίσια που πρέπει να αντιμετωπίσουν;

Φυσικά υπάρχουν διαφορετικές θέσεις σε μια κοινωνία, με διαφορετικούς πόρους και επιλογές δραστηριοποίησης. Αλλά και ο φύλακας της φυλακής και ο δικαστής μοιράζονται ορισμένες απαντήσεις στις ερωτήσεις: από πού προέρχομαστε, πού θέλουμε να πάμε; Έχουν μεγαλώσει σε μια ευνομούμενη κοινωνία και μοιράζονται ιδέες όπως αυτή: εάν θέλετε να πάρετε μια σύνταξη, πρέπει να έχετε εργαστεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Εάν έχετε εργαστεί πολύ, έχετε πολλή σύνταξη. Αυτές είναι απλές κοινές κοινωνικές αντιλήψεις.Κάτι σαν αυτονόητο.

Και αυτό το αυτονόητο μεταλάσσεται αυτή τη στιγμή;

Γι 'αυτό πρέπει να πάμε λίγω πίσω στο χρόνο. Στη μεταπολεμική περίοδο, η εικόνα του αυτονόητου ηταν πολύ έντονα χαρακτηρισμένη από την υλική ανάπτυξη, ξαφνικά μπορούμε να πάμε διακοπές με το σκαραβαίο στην Ιταλία στη Ριβιέρα. τότε κάποιοι μπορούσαν να πετάξουν με αεροπλάνο. Μετά από όλα αυτα μπορούμε τώρα όλοι να πετάξουμε. Ταυτόχρονα εχουμε και τη γνώση πώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες ζούσαν τότε: ότι η γιαγιά που ζούσε ακόμα σε περιορισμένες συνθήκες έπρεπε να περπατήσει αν ήθελε να πάει στο άλλο άκρο της πόλης.

Η κοινωνία δέχτηκε και μοιράστηκε την εμπειρία της ανάπτυξης.

Το οικονομικό θαύμα δεν έγινε κάπου έξω, εκεί, αφηρημένα, αλλά εισήλθε στην κοινωνικά διαμορφωμένη εικόνα του αυτονόητου του ατόμου.

Η υποκειμενικοποίηση και η ελεύθερη αγορά.

Είναι σαφές ότι ο κάθε ένας πρέπει να δουλέψει για να ζήσει. Το αυτονόητο της ανάπτυξης, επίσης και σαν μια προβολή στο μέλλον: τα παιδιά μου δεν θα είναι χειρότερα από μένα, αλλά φυσικά καλύτερα! Η μεταπολεμική υποκειμενικότητα ήταν μια αναπτυσόμενη υποκειμενικότητα.

Πότε άρχισε να βρίσκεται σε περιδίνηση ;

Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η παγκόσμια οικονομική τάξη άλλαξε, το πρώτο σοκ η τιμή πετρελαίου, η ανεργία, The Club of Rome, καθορίζουν τα όρια της ανάπτυξης. Πρακτικά ταυτόχρονα εμφανίζονται τα νέα κοινωνικά κινήματα, ως κινήματα ενάντια στην υπερβολική βιομηχανοποίηση, εναντίον στις στενές γραφειοκρατικές μορφές διαβίωσης.

...και τα οποία ανταλλάχθηκαν με τον ατομικισμό;

Στην αρχή υπήρξε μια αίσθηση του συλλογικού αποτελέσματος, του ανελκυστήρα, όπως το ονόμασε ο Ulrich Beck: η κοινωνία βελτιώνεται συνεχώς και συνολικά. Κάποια στιγμή ο ανελκυστήρας σταμάτησε και οι πόρτες άνοιξαν. Θα μπορούσε να συνεχίσει να πηγαίνει προς τα πάνω, αλλά μεμονωμένα, και αυτό όμως δεν ήταν βέβαιο ότι θα λειτουργούσε.

Γίνε ο δικός σου επιχειρηματίας.

Το διακύβευμα είναι ένα: Εάν επενδύσετε στην εκπαίδευσή σας, προσανατολίστε τον εαυτό σας με λογικό τρόπο, τότε μπορείτε να συνεχίσετε να βρίσκεστε σε μια πορεία ανάπτυξης Και νομίζω ότι τώρα βιώνουμε το επόμενο, τη ΡΗΞΗ.

Πότε ξεκίνησε αυτή η ρήξη;

Τα γεγονότα που οδήγησαν στην αποτυχία είναι εκείνα της κρίσης της χρηματοπιστωτικής αγοράς - δεν ήταν σαφές για σύντομο χρονικό διάστημα αν θα μπορούσατε ακόμα να βγάζατε χρήματα αν πηγαίνατε στο ΑΤΜ.

Ο Frank Schirrmacher ...

...ακριβώς, ξαφνικά αναρωτήθηκε αν η αριστερά είχε δίκιο όλο αυτό το καιρό. Βαθιά αβεβαιότητα, επίσης στη Frankfurter Allgemeine Zeitung! Αλλά πολύ σημαντικότερα για τις υποκειμενικές ρήξεις είναι τα καθημερινά βιώματα. Τι θα συμβεί αν δεν έχω μετρητά; Εάν όλα αυτά καταρρεύσουν; Υπήρχε μια παρόμοια εμπειρία στα πρατήρια βενζίνης στη δεκαετία του '70: δεν υπήρξε πλέον βενζίνη! Κυριακές χωρίς αυτοκίνητα. Και η κρίση της χρηματοπιστωτικής αγοράς έθεσε το ζήτημα πιο έντονα: Μπορούμε πραγματικά να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε όλο και πιο ψηλα αυτή τη μορφή επιχείρησης που εχουμε ξεκινήσει ή εχει και ένα όριο αυτή η πορεία;

Και το 2015;

Τότε έγινε σαφές: όλη την ώρα θεωρούσαμε ότι ειμαστε ένα νησί της ευτυχίας, αλλά δεν είμαστε ένα νησί καθόλου! Μπορούσε κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μας, ακόμη και δια της στεριάς. Μια εμπειρία που πηγαίνει πολύ βαθιά.

Υπάρχει εκεί έξω κάτι που δεν είναι εκεί έξω. Αυτό μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή μέσα. Λίγο τρομακτική σκέψη!

Ο θεωρητικός πολιτισμικής εξέλιξης Klaus Theweleit λέει ότι τα εθνικά σύνορα συχνά εξομοιώνονται με τα σωματικά σύνορα. Oι πρόσφυγες λοιπόν μπορούν να έρθουν!

Ξεκάθαρα ακόμα και φυσιολογικά! Δεν χτυπούν μόνο την πόρτα! Αλλά μπάινουν και μέσα πλέον!

Αλλά τι, τι χτυπά εκεί, τι ειναι αυτό που θέλει να μπεί μέσα?

Το Ξένο και το Αλλο. Στην πραγματικότητα, αυτό που μεταφέρει ο κάθε ένας μεσα μας στον εαυτό μας, αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε. Εξωτερίκευση του κόστους για την ανάπτυξη μας. Αυτοί οι μετανάστες σημαίνουν περισσότερη ελαστικότητα/ευελιξία σε μια αυθεντική-καθαρή κουλτουρα, τη δική μας!

... και ρέουν.

Και μετα έρχεται η αποτροπή: αλλα δεν έρχονται οι φτωχότεροι!

Και τώρα εδω έρχεται η απώλεια ελέγχου.

Ναι, αφήνουν τα πάντα πίσω τους και έρχονται εδω! Αυτή η ευελιξία ενοχλεί τους ανθρώπους τους εκνευρίζει. Τους εκνευρίζει όμως και η ίδια τους η ανασφάλεια, που εχουν μέσα τους, και που προσπαθούν να την καλύψουν, να τη κρύψουν.

Η υποκειμενικότητα χαρακτηρίζεται σήμερα από αβεβαιότητα: οικονομική κρίση, μετανάστευση, κλιματική αλλαγή.

Δεν υπάρχει πλεόν συνεχής αύξηση προς τα πάνω. Υπάρχει καταφανής εξαφάνιση των αξιών, δεν υπάρχει πλέον ασφαλή φούσκα ευημερίας και: η κλιματική αλλαγή, αργή, τεράστια πλέον και δεν υπάρχει κάτι που μπορουμε να κάνουμε ενάντια σε αυτό πλέον. Σχεδόν τίποτα.

Μήπως ξεχάσαμε και οι δυο μια κρίση; Και οι δύο είπαμε: Φυσικά, η πρώτη ρήξη ήρθε το 2007 με τη χρηματοπιστωτική κρίση ... Η έννοια της συνεχιζόμενης υποκειμενικότητας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα μήπως είναι ένα δυτικογερμαννικό παραμύθι;

Νομίζω ότι υπήρξε επίσης μεγάλη επιθυμία στη Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας να υποστηριχθεί από ένα κίνημα ανάπτυξης. Με ότι αυτό συνεπάγεται - την επιθυμία π.χ. για κατανάλωση. Αγόρασε ότι θέλεις για τον εαυτό σου! Ολα μπορείς να τα αγοράσεις.

Οι διαδηλωτές πριν την συνέννωση των δύο κρατών το 1989 είχαν διαφορετικές θέσεις και ιδέες ...

Εντάξει, εκτός από ένα μικρό, διαφωνούν περιβάλλον, ίσως. Αυτή η επιθυμία διαλύεται έπειτα από μια τρελή εμπειρία βιογραφικής απώλειας. Ετσι η εστίαση στην ανάπτυξη του υποκειμένουν ήταν ακόμη μεγαλύτερη μετά από αυτή τη ρήξη.

Και τώρα επικρίνεται και πάλι η υποκειμενικότητα, οι Fridays for future λένε: σταματήστε να καταναλώνετε!

Αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει κάποιους πιο ριζοσπαστικούς αμυντικούς μηχανισμούς στην πρώην ανατολική Γερμανία.

Έτσι, το προσβλητικό συναίσθημα για τους ανθρώπους είναι ότι η μετασσοσιαλιστική προσφορά για αναγνώριση - δηλαδή μέσω της ανάπτυξης και της απόδοσης – ξαφνικά καταρρέει;

Κάναμε πολλές συνεντεύξεις εδώ στη Jena με τους ηλικιωμένους που προχώρησαν σε πρώωρη σύνταξη νωρίς, και μόνο ένας είπε: είμαι τεμπέλης. Είμαι αντιπαραγωγικός. Και αυτό είναι καλό, αισθάνομαι άνετα με αυτό. Αυτός ήταν ο τρόπος του να επεξεργαστεί το βίωμα που είχε να τον πετάξουν έξω από την εργασία στα 45 του: αυτοεκτίμηση του δεν κάνω απολύτως τίποτα. Τουλάχιστον ετσι φαινόταν προς τα έξω . Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία είχε ακραία βιώματα: υποβιβασμός, να είσαι αχρείαστος πλέον στη κοινωνία- ή ότι έκανε τα πάντα λάθος, στηρίζοντας κάποιο που ειναι και λάθος.

Τα κατορθώματα της γενιάς των γονέων δεν αναγνωρίζονται και είναι ιδιαίτερα δύσκολο για τους ανατολικογερμανούς;

Δεν πρόκειται μόνο για θέμα αποδοτικόηττας σε μια κοινωνία στην ανατολική Γερμανία αλλα πρόκειται για την αναγνώριση της λειτουργίας τoυ ατόμου σαν τέτοιο: το ερώτημα είναι εάν αυτό που κάνει κάποιος είναι σημαντικό για την κοινωνία ή δεν εχει νόημα. Ή ακόμα μπορεί να είναι και επιβλαβές.

Η ντροπή και η επιθετικότητα είναι η μια δίπλα στην άλλη, δεν ειναι μακρυά.

Αν αντιμετωπιστεί ενας ανθρωκωρύχος ή ένας οδηγός SUV από τους Gretas τους κόσμου, η αντίδραση μπορεί να μετατραπεί από μια συγκεκριμένη μορφή υπερηφάνειας σε άμυνα. Και μετα ποιός μας πιάνει.

Όταν όμως ένας Markus Söder (υπουργός συγοινωνιών και μεταφορών του Χριστιανοσοσιαλιστικού Κόμματος της Βαυαρίας) κατηγορεί τους πράσινους ότι είναι το πιο βρώμικο περιβάλλον όσον αφορά το CO2, τότε δεν προκαλεί καμία ντροπή. Μήπως η ντροπή πρέπει να έρχεται από πάνω για να επιδράσει;

Αυτό δεν αφορά τους πάνω ή τους κάτω. Αν θέλετε να ντροπιάσετε κάποιον, πρέπει να έχετε καθαρό πρώτα τον εαυτό σας (και αυτός δεν το έχει).

Ως εκ τούτου, γι αυτό και ο σχολαστικός σχολιασμός και υπολογισμός των εκπομπών CO2 από το ταξίδι της Greta στη Νέα Υόρκη και πίσω στη Μαδρίτη.

Και γι 'αυτό οι Friday for future δουλεύουν τόσο καλά: είναι τόσο νέοι που δεν μπορούν να εχουν ενοχικά συναισθήματα. Μερικοί από αυτούς είναι ηλικίας δέκα ή έντεκα ετών. Όταν μου λένε: Καταστρέφετε το μέλλον μου! Αυτό είναι πραγματικά μια αλήθεια.

Αλλά για τους ανθρακωρύχους στο Lausitz, αυτά δεν είναι αθώα παιδιά, αλλά τα Δυτικά Kiddies με ακαδημαϊκό υπόβαθρο γονέων που θέλουν αφ υψηλού να ντροπιάσουον άλλους για τον τρόπο ζωής τους.

Και κρύβει μια αλήθεια αυτό! Τα καλοφροντισμένα kiddies, που ένα ολόκληρο καλοκαίρι αναγκάζουν τους γονείς τους να μην πάνε διακοπές με αεροπλάνο, αλλά "μόνο" με αυτοκίνητο να πάνε στη θάλασσα ... αυτό είναι εκνευριστικό, ειδικά για έναν ανθρακωρύχο με τη δουλεια και τη ζωή που εχει.

Το μετεξελισσόμενο υποκείμενο αισθάνεται πάνω απ' όλα: ανασφαλές και προσβεβλημένο.

Και μάλιστα θεμελιωδώς. Οχι μόνο γι' αυτούς που βιώνουν τη κατάρρευση, τον οικονομικό υποβιβασμό. Η πιο σημαντική εμπειρία υποβιβασμού της κοινωνίας έγκειται στην προβολή του μέλλοντος: από δω και στο εξής, πάμε προς τα κάτω βυθιζόμαστε.

Την ονομάζετε "προ-τραυματική υποκειμενικότητα". Μπορείτε να προβλέψετε ένα τραύμα;

Πρόκειται για τον φόβο του επικείμενου τραυματισμού, τον οποίο έχει ήδη βιώσει με έναν παρόμοιο τρόπο: είτε στον εαυτό του είτε στον μετα-σοσιαλιστικό μετασχηματισμό, ή μέσω των εμπειριών πολέμου και φτώχειας των προηγούμενων γενεών, είναι ο φόβος ότι αυτές οι συνθήκες θα επιστρέψουν. Ειναι αυτό που θα σε ρίξει προς τα πίσω! Το καλύτερο είναι πίσω μας. Κάθε χρόνο και χειρότερα όπως λέμε εδω στη χώρα μας τώρα και χρόνια.

Είναι πραγματικά όλα αυτα κάτι κανούργιο? Μήπως ξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τη καθημερινότητα μας με την ίδια ναρκισσιστική συναισθηματική προσβολή που ελοχεύει στη Γερμανία από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά; η απώλεια της αρχηγείας, της πρωτιάς;

Το οικονομικό θαύμα, οι Trümmerfrauen(γυναίκες που σε Αυστρία και Γερμανία μετα το πόλεμο βοηθούσαν στην απλευθέρωση των χαλασμάτων στις πόλεις), η νοοτροπία της συνεχής προόδου, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά στη Γερμανία χωρίς το μεταπολεμικό τραύμα: να υποβιβαστείς απο έναν υπεροπτικό θρόνο της παγκόσμιας κυριαρχίας σε ένα άθλιο, μίζερο, μικρό ρόλο θιασώτη.

Σε αυτό το προσβλητικό συναίσθημα υπήρξε μια συλλογική προσέγγιση: εγινε ταμπού. Λετε να ξαναδημιουργήσει πρόβλημα ?

Ναι.

Τι άλλο θα έπρεπε να κάνει κανείς;

Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση στο ταμπού. Στη συνέχεια ήρθαν οι αντίστοιχοι αγώνες της επόμενης γενιάς ενάντια σε αυτή τη σιωπή και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ακόμα και σήμερα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται να αναγνωρίσει τη γενοκτονία του Herero. Το καπάκι τοποθετήθηκε απλά και σε αυτό επάνω. Τώρα σκάει το καπάκι. Και αυτό που συμβαίνει είναι τραυματισμός, μη επεξεργασμένη εμπειρία ενοχών.

Βοηθάει αν μιλήσει κανείς γι 'αυτό;
Ναι.

Πολλά ρατσιστικά λέγονται στους διάλογους μεταξύ των πολιτών της ανατολικής Γερμανίας. Δεν υπάρχει επομένως περιθώριο για πρόσφυγες, για PoC(people of color), γενικά κανένας δημοκρατικός χώρος ...
Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ίσως να μπορεί να δουλευτεί το πλαίσιο στο οποίο να γίνει ο διάλογος, δηλαδή να πάρουμε ψυχοθεραπευτές σε αυτό το σημείο...

... που στη συνέχεια να γίνει αντιληπτό ως αναμορφωτικό μέτρο!
Είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε σε αυτό ακριβώς το θέμα, για να ακούσουμε ποιό είναι το συγκεκριμένο ζητούμενο. Και κάποια μέρα θα έρθει και η επόμενη γενιά.

Μηπως θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι να φύγουν (αυτοί οι ακροδεξιοί);
Πολλά από αυτά περνούν μέσα από τον Εθνοσοσιαλισμό συμπεριλαμβανομένου του σταλινισμού, μέχρι σήμερα. Το AfD(γερμανικό ακροδεξιό κόμμα της Ομοσπονδιακής Βουλής) έχει τα κάστρα του όπου οι Ναζί ήταν ισχυροί. Δεν εξαφανίζεται σε δύο ή τρεις γενιές, είναι βαθιά ριζωμένος στις κοινωνικο-χωρικές νοοτροπίες και επανέρχεται όταν οι καιροί γίνονται ασταθείς. Και αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο, τότε οι άνθρωποι θα πρέπει να παραδεχτουν κάποια πράγματα. Στη συνέχεια, το πεδίο πρέπει να διαφοροποιηθεί πολιτικά.

Αρα λοιπόν δε στενποχωριέστε για τους αριστερούς ψηφοφόρους, οι οποίοι έχουν μετακινηθεί τώρα προς το κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία).

Όχι καθόλου. Εάν είχατε προσπαθήσει να τους κρατήσετε αυτούς τους ψηφοφόρους, το θέμα θα είχε απλά εκραγεί αργότερα.

Για λίγο χρονικό διάστημα, η αριστερά συνένωσε δύο χώρους: το αριστερό κομμάτι τou Greta milieu, κοσμοπολίτικο, ακαδημαϊκό-επισφαλή, και τον παραδοσιακό συνδικαλιστικό αριστερό εξειδικευμένο εργασιακό χώρο, ειδικά στα ανατολικά. Γιατί δεν λειτουργεί πλέον;

Ο ένας χώρος είναι άνθρωποι που είναι οι κλασικά κοινωνικά ενταγμένοι σε μια λεγόμενη αναπτυξιακή πορεία, φοβούνται για τη δουλειά τους, αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζονται ορισμένα πρότυπα κατανάλωσης. Και το άλλο είναι τα ευέλικτα αλλά επισφαλή υποκείμενα: εξατομικευμένη ανάπτυξη. Και οι δύο έχουν ένα κοινό: ο τρόπος ζωής τους βασίζεται στην εξωτερικευση του. Μεταφέρουν δηλαδή τη κατανάλωση οποιοδήποτε πόρων για επίτευξη του βιοτικού επείπέδου στις κακουχίες άλλων χωρών.

Για τον μικρό, ασφαλή και ιδανικό δικό τους κόσμο, τα πράγματα σε άλλα μέρη του κόσμου μπορουν να πάρουν τη κάτω βόλτα, δεν τους ενδιαφέρει. Εαν συνειδητοποίησουμε το συγκεκριμένο θέμα, θα μπορούσε να ανοίξει ίσως μια πόρτα ...

Δεν βλέπω πώς η αριστερά θα μπορούσε ή όφειλε να ενώσει σε ενα εκλογικό σώμα, έναν ψηφοφόρο εργαζόμενο σε ανθακωρυχεία που ψhφίζει AfD ή έναν δικαστικό επιμελητή με το κίνημα friday fοr future.

Κανένα από τα κόμματα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτή την πράξη του πολιτικού σπαγγάτου.

Ούτε και θα μπορέσει κάποιο κόμμα να το κάνει αυτό.

Ακριβώς. Δεν υπάρχουν προοδευτικές πλειοψηφίες αυτή τη στιγμή.

Επειδή οι υποκειμενικότητες μετεξελίσσονται; Επειδή διασκορπίζονται;

Επειδή οι αμυντικοί μηχανισμοί τους εναντίον των αλλαγών λόγω της αβεβαιότητας είναι πολύ ισχυροί. Οι πλειοψηφίες για μια προοπτική ενός ριζικά διαφορετικού τρόπου κοινωνικοποίησης - όπως η από-ανάπτυξη - δεν είναι επί του παρόντος διαθέσιμες. Το ερώτημα τώρα είναι περισσότερο: ποιος θα μπορούσε να κινητοποιηθεί σαν μειωνοτικό κίνημα τελικά για να υποστηρίξει από κοινού κάτι που το θεωρεί συγχρόνως σαν το κοινωνικό και οικολογικό ζήτημα της κοινωνίας μας;

Τι γίνεται αν κυριαρχείσει ένα κίνημα της απο-ανάπτυξης; Θα γίνουμε όλοι Προτεστάντες το 2059 που θα εχουν τις επιθυμίες τους υπό έλεγχο και θα παραιτούνται της μέσης μέχρι και υπερβολικής κατανάλωσης;

Αυτή η απέχθεια απέναντι στη παραίτηση και στην απαγόρευση είναι μέρος της αναπτυξιακής μας υποκειμενικότητας.

Χρειάζεται τελικά να παραιτηθείς της κατανάλωσης; Η επιθυμία μπορεί να κατευθυνθεί περισσότερο προς τα εμπρός και προς τα πάνω: η πρόοδος, δεν πρέπει απαραίτητα να συμβαδίζει με "περισσότερη" ανάπτυξη.

Πιστεύω ότι υπάρχει στενή σχέση μεταξύ "εμπρός" και "περισσότερο", της προόδου και της ανάπτυξης. Δυστυχώς ονομάζουμε την προσωπική μας πρόοδο "ανάπτυξη"! "Αναπτυσσόμεθα" με τις προκλήσεις μας. Είναι βαθιά μέσα μας, σχεδόν από τη νηπιακή ηλικία. Αλλά πρέπει να αλλάξουμε το πρωτόκολλο. Πρέπει να υπάρξει μια ριζική αλλαγή στον κόσμο των ιδεών μας, ώστε να μπορούμε να φαντασθούμε μια πρόοδο χωρίς ανάπτυξη.

Ίσως, αλλά εγω δεν θέλω να παραιτηθώ απο τη ανάπτυξη

Ούτε και εγω μπορώ να απελευθερωθώ. Δεν θέλω να εγκαταλείψω το παιγνίδι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι είμαστε έτοιμοι να πούμε: Αχ, δεν είναι θέμα παραίτησης υπέρ μιας απο-ανάπτυξης, αλλά μόνο μια επανεξέταση μιας διαφορετικής εικόνας της λεγόμενης καλής ζωής. Λοιπόν, ναι. Εκ των υστέρων, μπορούμε να το δούμε με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τώρα, σήμερα, είναι ακριβώς αυτό: παραίτηση! Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε άδικά. Αυτό ειναι το ζητούμενο σήμερα .

Η κόρη σας, ίσως πει αργότερα, ότι λόγω της δικής μας αλλαγής πλεύσης και της επαναξέτασης των πραγμάτων κέρδισε και δεν έχασε η κοινωνία στην οποιια θα ζήσει.

...ελπίζω σε αυτό το σημείο να μας ακούει προσεκτικά ....

και voilà: ετσι καθοδηγούμε και εκπαιδεύουμε τον επόμενο άνθρωπο ήδη στην υποκειμενικότητα της ανάπτυξης.

1It is 2059. To the embarrassment (but, I hope, relief) of Greta Thunberg, now 56, her great expectations of the end of the world have not been fulfilled. Jair Bolsonaro didn’t torch the Amazon. Trump didn’t incinerate the planet. You should come back to New York to celebrate our survival, Greta. But, this time, fly.

Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί "street trampoline" για παιδιά.

Η πόλη Amsterdam ακυρώνει θέσεις στάθμευσης αυτοκινήτων και δημιουργεί στις θέσεις αυτές "street trampoline" για παιδιά. 
Τι να πούμε σε όλους τους Δημάρχους της Θεσσαλονίκης - τους Illuminati- που εχουν παρελαύσει μέχρι και σήμερα, για το πώς οι νέοι, τα παιδια προσπαθούν να ασχοληθούν π.χ. με τον ολυμπιακό αθλητισμό bmx σε ... δείτε τη πρόσφατη φωτογραφία παρακάτω. Ειναι ανίκανοι για να βάζουν ακόμα και μόνο υποψηφιότητα για τη θέση Δημάρχου σε μία πόλη. Διψούν απλά μόνο για περισσότερη πατριαρχική εξουσία μέσω θεσμών! Γιατι οι θεσμοί τους έβγαλαν στην εξουσία οπότε ειναι για μια 5ετία εξασφαλισμένοι. 

Και ας θυμηθούμε τι έλεγε και πως πώς έθαβε ο 'Νάρκισσος' το 'Χρυσόστομο' [1] στη πόλη της Θεσσαλονικης, πριν τις Δημοτικές εκλογές.

Απάντηση νέου(Lukas & Leo in Youtube), ca.15 ετών σε μια σύντομη συζήτηση που είχαμε όταν είδαμε που προπονούνται ή που περνούν την ώρα τους με τα bmx ποδήλατα τους, σε μαρμάρινο γλυπτό της πόλης."Αντι να μας φέρνουν μακρυά απο τις οθόνες  κάνουν το αντίθετο αφού δεν ασχολούνται με το χώρο που χρειαζόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο μας".

Θεσσαλονίκη-Νέοι σε bmx αθλητισμό:  "Και είναι ο κήπoς μας, κήπος μελαγχολίας"

Copenhagen

[1] Αντιστοίχως νύν και πρώην Δήμαρχος, στο πνεύμα του βιβλίου του Hermann Hesse, Νάρκισσος και Χρυσσόστομος. Γιατι όποιος έχει παρατηρήσει και έχει ακούσει τους δυο δημάρχους θα καταλάβει ποιος ο νάρκισσος και ποιος ο χρυσόστομος...

Georg Benjamin, ο γιατρός και κομμουνιστής αδελφός του Walter Benjamin. Διάβασμα σε 2,5'

Ο αδελφός
Ο Bernd-Peter Lange μας υπενθυμίζει τον γιατρό και κομμουνιστή Georg Benjamin, αδελφό του Walter Benjamin

Lutz Herden

 

Ο Benjamin και σαν συγγραφέας δεν είχε κάνει φίλους.
Φωτογραφίες: Hilde Benjaming

Η μεταφορά του Georg Benjamin στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Mauthausen το καλοκαίρι του 1942 ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Και ακριβώς αυτό πρέπει να είναι. Η εντολή μεταφοράς της Γκεστάπο δηλώνει ρητά ότι η επιστροφή των "κομμουνιστών και των Εβραίων" είναι "ανεπιθύμητη". Μέχρι τότε, ο Μπέντζαμιν - που καταδικάστηκε για αντίστασιακή δράση στο ναζιστικό καθεστώς - είχε υπηρετήσει έξι χρόνια στη φυλακή Brandenburg-Görden, αλλά δεν α΄φεθηκε ελέυθερος μετά την εκτέλεση της ποινής του, αλλά μετετράπη αυτόματως σε καταναγκαστικά έργα. Η σύζυγός του Χιλντ τον βλέπει από απόσταση για τελευταία φορά, όταν βγαίνει από το Wuhlheide του Βερολίνου με την ομάδα εργασίας των φυλακών. Στην κόλαση του Μαουτχάουζεν πέρασαν ένδεκα μέρες μεταξύ της παράδοσης του στις 15 Αυγούστου 1942 και του θανάτου του Georg Benjamin, ο οποίος πιστεύεται ότι "πυροβολήθηκε ενώ προσπαθούσε να δραπετεύσει" ή οδηγήθηκε από του φρουρούς των σωμάτων SS στο συρματοπλέγματα που ήταν υπό υψηλά βόλτ ρεύμα.

Στο βιβλίο του “Georg Benjamin. Ένας αστικός επαναστάτης στο κόκκινο Wedding του Βερολίνου" προσπάιθησε ο Bernd-Peter Lange (76) , ομότιμος καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο Βερολίνο, πρσπάθησε να αφιερωθεί στη ζωή αυτού του μάρτυρα  λεποτομερώς, αλλά με ελάχιστη αίσθηση για επεισοδιακά ζωντανή αφήγηση. Παρ 'όλα αυτά, η πραγματεία του ξεπερνά τα όσα υπάρχουν μέχρι σήμερα για να διαβάσει κάποιος σχετικά με τη βιογραφική εκταση για τον ιατρό και τον κοινωνικό ιατρό(υγεινής), τον κομμουνιστή και τον πολιτικό υπεύθυνο για την υγεία Georg Benjamin.

Ενας πραγματικός ανθρωπιστής

Ο νεώτερος αδελφός του φιλόσοφου και συγγραφέα Βάλτερ Μπέντζαμιν, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1940, ενώ δραπέτευε κυνηγημένος απο τους Ναζί στο Πορμπού της Ισπανίας, υπήρξε από καιρό ένα από τα ξεχασμένα, παραγκωνισμένα και συκοφαντιθέντα άτομα, όταν οι άνθρωποι θυμούνται τα ναζιστικά θύματα. Το γεγονός ότι συμβαίνει αυτό συνάινει εξ ναιτίας της συζύγου του Hilde Benjamin (1902 - 1989). Ως υπουργός Δικαιοσύνης της πρώην ΛΔΓ, σε αντίθεση με την πρακτική της Δυτικής Γερμανίας, εκτιμά την σκληρή, αδιάλλακτη νομολογία για τους Ναζί και τους εγκληματίες πολέμου. Από την άλλη πλευρά, όταν ασχολείθεί κάποιος με τον Georg Benjamin, είναι ορατή η παράπλευρη απώλεια της αντι-κομμουνιστικής μανίας, η οποία μπορεί ακόμα και σήμερα να παίζει όπως θέλει παρόλο την αντιφασιστική κληρονομιά της ΛΔΓ. Στη δεκαετία του 1990, τα νοσοκομεία που πήραν το όνομά του έπρεπε να δώσουν το όνομά του πίσω, οι αναμνηστικές πλάκες απομακρύνθηκαν ή βεβηλώθηκαν.

Το 2014, ο πρώην εκπρόσωπος της κυβέρνησης Uwe-Karsten Heye ασχολήθηκε με την τραγική ιστορία μιας γερμανο-εβραϊκής οικογένειας στο βιβλίο The Benjamins στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, αλλά το έργο του επικρίνεται ως κάπως επιφανειακό από τους κριτικούς. Στη Γερμανία, η Hilde Benjamin έγραψε ένα βιογραφικό σκίτσο για τον σύζυγό της για τη σειρά Humanisten der Tat το 1977, το οποίο αφορούσε περισσότερο την πολιτική κληρονομιά απ' ό,τι μια μελέτη της ζωής και του χαρακτήρα του Georg Benjamin. Ακόμη περισσότερο χάρη στον Bernd-Peter Lange ευχαριστίες για ένα έργο που αξίζει να διαβάσει και συνειδητοποίησε την ιστορία, ακόμη και αν η πραγματική στιγμή κυριαρχεί υπερβολικά στην αφήγηση.

Σαν αναγνώστης που συμπάσχει με την ανθρώπινη μορφή στο τίτλο, θα ήθελε περισσότερη ενσυναίσθηση.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο κοινωνικός αποδράστης από την ανώτερη μεσαία τάξη ανησυχούσε περισσότερο από τον ίδιο τον ταξικό αγωνιστή, ο οποίος μπορούσε να γίνει ο ίδιος ταξικός αγωνιστής μόνο εγκαταλείποντας την κοινωνική του τάξη. Και αυτό το κάνει με μια συγκεκριμένη συνειδητή βεβαιότητα: οτι δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψεις εάν η ριζοσπαστική ρήξη συνίσταται στη στροφή προς τον Κομμουνισμό.

Όπως είναι γνωστό, το KPD(κομμουνιστικό κόμμα γερμανίας) δεν χαίρεται και πολύ για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και επιδιώκει να την ξεπεράσει με επαναστατικό τρόπο. Εκ μέρους του κόμματος, ο Benjamin συμμετέχει στο δημοτικό διμέρισμα Wedding στο Βερολίνο που ειναι κοκκινο-κομμουνιστικό, ως αναγνωρισμένος αυτοδιοικητικός πολιτικός, η εντολή του οποίου επιβεβαιώθηκε τον Μάρτιο του 1933 παρά τις καταστολές της δικτατορίας του Χίτλερ που ερχόταν.

Η μετάβαση του Μπενιαμίν από το USPD (ανεξάρτητο σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα γερμανίας) στο KPD το 1922 δεν είναι μόνο μια ιδεολογική ομολογία μόνη της, αλλά η συνέπεια της αναζήτησης μιας ταυτότητας μέσω νέων χαρακτηριστικών ταυτότητας στο προλεταριακό περιβάλλον της Reichs-πρωτεύουσας. Το πάθος του Μπέντζαμιν ως σχολ- και παιδίατρος δημιουργήθηκε «κάτω από την πολωτική πίεση των ταξικών σχέσεων», λέει ο Bernd-Peter Lange. Από την άποψη αυτή, είναι ένα από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου ότι ο συγγραφέας δεν περιγράφει τον ήρωα του ως περιπλανώμενο ανάμεσα στους κόσμους, αλλά τον συνοδεύει στο δρόμο του από τον έναν κόσμο στον άλλο. Η "αλλαγή της πλευράς" ξεκίνησε αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ο Benjamin εγκατέλειψε τη βίλα των γονιών του στο Grunewald και μετακόμισε σε ένα δωμάτιο στην περιοχή που έμεναν οι νταβατζήδες στο σιδηροδρομικό σταθμό της Σιλεσίας, πριν βρεθεί βόρεια στον προλεταριακό βορρά, στο Ledigenheim στο Weddinger Brunnenplatz. Το 1926, ο άνδρας, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την δικηγόρο Hilde Lange, ενοικίασε το πρώτο του διαμέρισμα σε ένα νέο κτίριο (αρχιτέκτονας ήταν ο Bruno Taut) στο Schillerpark. Το 1931 μετακομίζει σε ένα κτίριο επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στη λεωφόρο Gesundbrunnen-Boulevard Badstrasse, διότι η Hilde κατάφερε να ιδρύσει ένα δικηγορικό γραφείο εκεί και βοηθούσε πελάτες της λεγόμενης κόκκινης βοήθειας.

Ο Bernd-Peter Lange αποκαλεί τον τόπο της ζωής στο Schillerpark "ένα κοινωνικά περιορισμένο ουτοπικό ειδύλλιο". Γιατί; Διότι αντί να δεχτεί το μποέμιό του περισσότερο ασχολήθηκε με τον πολίτη αστό, και ετσι οι αριστεροί διανοούμενοι όπως οι Μπενιαμίν μπόρεσαν και διατήρησαν έναν πολυτελή τρόπο ζωής και απλά παραμένουν μεταξύ τους σε ghetto;

Κηπόσπιτο όπου έμεναν φτωχές οικογένειες στο Βερολίνο

Όμως, ο Benjamin σαν προληπτικός γιατρός, βιώνει καθημερινά τις επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης στις οποίες μεγαλώνουν τα εργαζόμενα παιδιά στα ανατολικά και βόρεια του Βερολίνου. Επιπλέον, το Schillerpark συνορεύει με τη λεγόμενη Gartenkolonie Freudental, συνοικία των κήπων, όπου οι οικογένειες πρέπει να ζήσουν μόνιμα, γιατί ακόμη και το χειμώνα μόνο το μικρό ξύλινο σπιτάκι στους κήπυς τους έμεινε, γιαγτί για να μείνουν σε διαμέρισμα ηταν πολύ ακριβά.

Όσο καλή και να ειναι η τοπογραφία του Βερολίνου της δεκαετίας του 1920 για κοινωνικές και ιστορικές μελέτες, ο Lange - ίσως λόγω ευνοϊκών πηγών - ξοδεύει λίγο παραπάνω απο ότι χρειάζεται χρόνο για τα στάδια ζωής του Benjamin μέχρι τη ιστορική τομή του1933. Αυτό μειώνει τη σημαντικότητα του αγωνιστή αντίστασης, την εξέρευνηση των κινήτρων του και της θέλησης του να μην υποκύψει στο ναζιστικό καθεστώς. Τον Μάρτιο του 1933 ο Μπέντζαμιν κρεμάει μια μεγάλη κόκκινη σημαία από την ιατρείο του στην οδό Badstrasse. Αμέσως ηρθε μια ομάδα SA και την κατέβασε. Μετά την πρώτη του παραμονή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Sonnenburg, όταν απελευθερώθηκε στα τέλη του 1933, έπρεπε να υπογράψει ότι θα απέφευγε πλέον οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα στο μέλλον. Πρέπει να γνωρίζε τι σήμαινε γι 'αυτόν να μην συμορφωθεί με αυτό και μετα το 1935 υποστηρίζει το παράνομο τμήμα ενημέρωσης του κουμμουνιστικό κόμματος γερμανίας (KPD). Αυτό το θεώρησε αμετάκλητο: δεν υπήρξε επιστροφή.

O γερμανοεβαραίος Walter Benjamin ο αδελφός του Georg Benjamin.(15 Ιουλίου 1892 - 26 Σεπτεμβρίου 1940), ήταν Γερμανός μαρξιστής και κριτικός της λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, και φιλόσοφος.

Julian Assange: Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh, Διάβασμα σε 1'

Julian Assange-Μια μικρή ίσως νίκη?

Εκτός απομόνωσης στις ύψιστες φυλακές Belmarsh

μετα από 9 μήνες 
 Παρασκευή 24.1.2020, AAP

Ο ιδρυτής του Wikileaks Julian Assange, σύμφωνα με την οργάνωσή του, έχει απομακρυνθεί από την απομόνωση σε βρετανική φυλακή μετά από σειρά αναφορών από τη νομική του ομάδα και τους συνανθρώπους του που τον υποστηρίζουν μέσω petitions.

Ο Αυστραλός κρατείται σχεδόν χωρίς επικοινωνία, με αυστηρούς περιορισμούς στη πρόσβαση των επισκεπτών του στη φυλακή Belmarsh κοντά στο Λονδίνο από τον Απρίλιο του 2019, καθώς περιμένει τη δίκη του για την έκδοση τους στις ΗΠΑ, που θα αρχίσει στις 24 Φεβρουαρίου 2020.

Ο πρεσβευτής του Wikileaks, Τζόζεφ Φάρελ, λέει ότι ο 48χρονος μετατέθηκε από την πτέρυγα απομόνωσης με μια ιατρική πτέρυγα με άλλους 40 κρατούμενους τη Παρασκευή. Ο ιδiος ο Φάρελ λέει ότι επετεύχθει αυτή η μικρή βελτίωση συνθηκών κράτησης μετα που η νομική ομάδα και άλλοι συγκρατούμενοι του έκαναν τρεις διαφορετιές αναφορές στον κυβερνήτη της φυλακής ότι η θεραπεία του ήταν άνομη και άδικη. Μετά από συναντήσεις μεταξύ των σωφρονιστικών αρχών και της νομικής ομάδας Assange και των κρατουμένων, μεταφέρθηκε στη νέα πτέρυγα.

"Η κίνηση αποτελεί τεράστια νίκη για τη νομική ομάδα του Assange και για τους αγωνιστές που έχουν επιμείνουν τώρα και εβδομάδες να τερματίσουν οι σωφρονιστικές αρχές τη τιμωρία του Assange", ανέφερε ο κ. Farrell σε δήλωση του προς το ειδησεογραφικό γραφείο AAP.

Ο Assange αναμένεται να βρεθεί προ δικαστικού σώματος τον επόμενο μήνα για να αποφασιστεί εάν θα πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ, όπου έχει κατηγορηθεί για 17 περιπτώσεις κατασκοπείας και μια συνειδητοποιημένη παράνομη εισόδου σε κρατικούς υπολογιστές.

Οι κατηγορίες σχετίζονται με ισχυρισμούς ότι ο Assange προσπάθησε να βοηθήσει την αναλύτρια της πρώην αμερικανικής στρατιωτικής μυστικής υπηρεσίας Chelsea Manning να προστατεύσει την ψηφιακή της ταυτότητα, κατα την πρόσβασή της σε διαβαθμισμένα αρχεία του Πενταγώνου για τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Το WikiLeaks βοήθησε στη δημοσίευση χιλιάδων αρχείων, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων που αποκάλυψαν εγκλήματα πολέμου των ΗΠΑ και στις δύο χώρες. Η περίπτωσή του θεωρείται ευρέως αντιπροσωπευτική ως νομική περίπτωση για την προστασία των δεδομένων των δημοσιογράφων.

Ο κ. Farrell είπε ότι η μεταφορά του Assange από την απομόνωση μετά από εννέα μήνες είναι μια μικρή νίκη δεδομένου ότι εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του.

Σε πρόσφατο δικηγόρο ακρόασης Gareth Pierce, είχε παραχωρηθεί στη νομική του ομάδα μόνο τρεις ώρες για να συζητήσει με τον Assange την υπόθεση.

"Εξακολουθεί να στερείται επαρκούς πρόσβασης στους δικηγόρους του, καθώς ακόμα και ο δικαστής έπρεπε να αναγνωριστεί πρώτα σε μια ακροαματική διαδικασία στο δικαστήριο Westminster", δήλωσε ο κ. Farrell.

"Και οι αγωνιστές συνεχίζουν να επιμένουν, ότι ο Assange δεν θα πρέπει να είναι στη φυλακή καθόλου, πόσο μάλλον τη φυλακή υψίστης ασφαλείας Belmarsh."

Θεσσαλονίκη: κοινωνικος αυτοματισμος και κοινωνικες δομες σε δυο φωτογραφικές στιγμές

Οι Κούρδισες αγωνίστριες βοήθησαν να νικηθεί ο IS. Τώρα απειλούνται όσο ποτέ άλλοτε. Διάβασμα σε 2,5'

Εξαλειφθείσες¹ γυναίκες!

Rojava Οι Κούρδισσες αγωνίστριες βοήθησαν να νικηθεί ο IS. Τώρα απειλούνται όσο ποτέ άλλοτε.

Shaina Oppenheimer

 

Στις πρώτες μέρες της τουρκικής επίθεσης στη Συρία, κυκλοφόρησε και έγινε γνωστό ένα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα. Στο βίντεο μπορουσε να δει κάποιος, τα στρατεύματα που υποστηρίζονταν από τη Τουρκία να κακοποιούν το σώμα μίας Κούρδισας αγωνίστριας. "Allahu Akbar! Αυτή είναι μια από τις πόρνες που μας έστειλες ", φώναζε ένας από τους στρατιώτες που στεκόταν πάνω στο σώμα της γυναίκας με το όνομα αγωνίστριας Ama Renas. 

 

Σύμφωνα με το reportage ο στρατιώτης ήταν μέρος μιας ομάδας μισθοφόρων που είχε προσλάβει η Τουρκία για να δημιουργήσει μια "ζώνη ασφαλείας" κατά μήκος του βόρειου τμήματος της Συρίας, αφού ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπμ αποφάσισε να αποσύρει τα στρατεύματά του από την περιοχή. Η απόφαση οδήγησε στο ότι κουρδικές δυνάμεις βασιζόταν μόνο στις δυνάμεις τους πλέον και οι αγωνίστριες γυναίκες απειλόντουσαν διπλά, τώρα και από τη σεξουαλική βία.

Παρόμοιες φωτογραφίες και βίντεο στρατιωτών που διαφήμιζαν την επιτυχημένη σύλληψη Κούρδων γυναικών ανέβηκαν στο Twitter από δημοσιογράφους και επιστήμονες στη Συρία. Επιπλέον, η 35χρονη πολιτικός Hevrin Khalaf δέχτηκε ένοπλη επίθεση κοντά στη Tal Abyada τον Οκτώβριο. Σύμφωνα με πληροφορίες, την έβγαλαν απο το αυτοκίνητο της, την ξυλοκόπησαν, την τραβούσαν απο τα μαλιά και στο τέλος τη σκότωσαν. Εικόνες του ακρωτηριασμένου σώματος της εμφανίστηκαν σε απευθείας σύνδεση και προκάλεσαν διεθνή κατακραυγή.

Η εγκληματικότητα του ολιγάρχη-δικτάτορα Ερτ Ταγ

Σύμμαχοι. Εγλαταλελειμένοι

"Όταν η φίλη μας Hevrin Khalaf (...) πέθανε, ένα μήνυμα στάλθηκε σε όλες τις γυναίκες", λέει ο Saristan Efrin, μια 31χρονη Κούρδισα αντάρτισα που βρίσκεται στο Al-Darbasiyah στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Η Efrin ανήκει σε μια από τις αμυντικές μονάδες των γυναικών. Αυτή η γυναικεία πολιτοφυλακή, γνωστή και ως YPJ, βοήθησε στην ασφάλεια της de facto αυτόνομης περιοχής της Rojava , στην οποία και στόχευε η τουρκική επίθεση. Η μονάδα, που ιδρύθηκε το 2013, απαρτίζεται κυρίως από Κούδισες που πολέμησαν μαζί με τις μονάδες άμυνας ανδρών του YPG στις δημοκρατικές δυνάμεις της Συρίας (DKS). Το DKS πρωτοστάτησε στην επίθεση που προηγήθηκε των ΗΠΑ κατά του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους στη βορειοανατολική Συρία.

Η Κούρδισσα πολιτικός Îlham Ahmed, πρώην αντιπρόεδρος του δημοκρατικού Συμβουλίου της Συρίας (πολιτικός μέρος της DKS), δήλωσε στον Haaretz, ότι υπάρχει «μια συγκεκριμένη μορφή πολέμου εναντίον των γυναικών». «Το είδαμε όταν σκοτώθηκε η Khalaf. Ο θάνατός της αντιπροσωπεύει αυτόν τον πόλεμο: ήταν γυναίκα που αγωνίστηκε για ελευθερία - και γι 'αυτό και της επιτέθηκαν. " ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 

Τώρα που οι πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από την Τουρκία, τα συριακά και τα ρωσικά στρατεύματα προχωρούν στον κουρδικό εγκλωβισμό, οι μαχητές της Ροτζάβα βρίσκονται στη πιο ευάλωτη θέση. Η Χάνα, μια Κούρδισσα ακτιβιστρια από το Qamishli, το όνομα της οποίας το αλλάξαμε, δήλωσε στον Haaretz σε τηλεφωνική συνέντευξη,ότι η ήττα ειναι “χειρότερο από το να πεθάνει στον αγώνα“ . Το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αναφέρει ότι οι κουρδικές πολιτοφυλακές έχουν αποσυρθεί από τμήματα της συνοριακής ζώνης.Η αγωνίστρια Efrin είπε στον Haaretz ότι αυτές παρέμειναν.

Στις 9 Οκτωβρίου, η Τουρκία ξεκίνησε τη διασυνοριακή στρατιωτική επίθεση στη Συρία με σκοπό να απωθήσει τον DKS από τα σύνορά της. Μέσω συμφωνίας μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας στις 23 Οκτωβρίου, μέρος της επικράτειας που κατείχε η DKS παραχωρήθηκε στην Τουρκία. Κούρδοι ηγέτες δήλωσαν ότι η τουρκική επίθεση συνεχίζεται παρά τη συμφωνία, ακόμη και σε περιοχές εκτός της καθορισμένης ζώνης ασφαλείας των 30 χιλιομέτρων.

Υπάρχουν περίπου 20.000 γυναικείες μαχητές στο YPJ που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον αγώνα κατά του IS μεταξύ 2013 και 2019. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούσαν τους Κούρδους ως συμμάχους στον αγώνα κατά του ISIS, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν τους θεωρεί τρομοκράτες που συνεργάζονται με το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (γνωστό ως ΡΚΚ, που θεωρούν την Τουρκία και τις Ηνωμένες Πολιτείες ως τρομοκρατικές οργανώσεις).

Ο αγώνας εναντίον του IS επισκιάζει με πολλούς τρόπους τα επιτεύγματα του κουρδικού θύλακα, που είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί από το χάος κάτι μοναδικό . Αφού οι Συριακές δυνάμεις εγκατέλειψαν την περιοχή το 2012, οι Κούρδοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια ισότιμη, εκ των κάτω προς τα άνω κυβέρνηση στη Rojava. Στοχεύουν να φέρουνι όλες τις ομάδες - Κούρδους, Άραβες, Σύριους, Αρμένιους, Γιεζιντίτες² και Τουρκμενιστάν - σε ένα δημοκρατικό σύστημα. Ο Ahmed από το δημοκρατικό συμβούλιο της Συρίας λέει ότι οι Κούρδοι στη Rojava«θα μπορούσαν να αναπτύξουν ένα εναλλακτικό πολιτικό project». Αν και οι κριτικοί πιστεύουν ότι η κουρδική ηγεσία έχει και αυταρχικές τάσεις, η πρώτη προτεραιότητα της Τουρκίας ήταν να ανατρέψει την πολιτική πρόοδο της Rojava. "Είναι πολύ επικίνδυνο τώρα", προειδοποιεί. "Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει ένα σύστημα όπως το δικό μας - μια διοίκηση που προωθεί και έχει επιτύχει την ισότητα των φύλων. Αυτό είναι ακριβώς που βρίσκεται υπό επίθεση. "

Τα γραπτά του ιδρυτικού μέλους του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλαν, ο οποίος ονειρευόταν την ίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους για τους Κούρδους, είχαν μεγάλη επιρροή στην πραγματοποίηση της Ροζάβα. "Όταν ο Οτσαλάν (1979, αναφορά της συγγραφέος) ήρθε στην περιοχή, οι γυναίκες οργανώθηκαν για πρώτη φορά", λέει η Dirik, Κούρδισσα φεμινίστρια και ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας για τους Πρόσφυγες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. "Αλλάζει τις σχέσεις των δύο φύλων στη Rojava ". Αφού ο Οτσαλάν συνελήφθη από τις τουρκικές αρχές το 1999 (με τη βοήθεια της Ελλάδας υπο κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) επειδή στήριζε τον ένοπλο αγώνα, δημοσίευσε στη φυλακή την «Jineology»(Γυναιολογία)  ένα σχεδιο του Κουρδικού φεμινισμού. "Εκτός από το ίδιο το γυναικείο κίνημα, μπορεί σήμερα να πεί κάποιος ότι ο φεμινισμός είναι ένα τόσο σημαντικό θέμα για το κουρδικό ζήτημα", λέει η Dirik. Οι κουρδικές γυναίκες έχουν πάρει τα όπλα από το 1995. Το YPJ επαινείται, γιατι δεν υιοθέτησε την ιδέα ότι "οι γυναίκες χρειάζονται άνδρες για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους", λέει η εκπρόσωπος Nesrin Abdullah.

Είτε υπό τον έλεγχο της τουρκικής πολιτοφυλακής είτε του καθεστώτος του Προέδρου Bashar al-Assad και των Ρώσων - είναι σαφές ότι στην περιοχή Rojava κανείς δεν θα έχει ψηλά στην ημερήσια διάταξη τα δικαιώματα των γυναικών. Έπειτα, υπάρχει πολύ πραγματικός κίνδυνος η IS να επιστρέψει. Αν η ιδέα δεν σταματήσει, "η ανδρική νοοτροπία και τα ανδροκρατούμενα συστήματα θα επικρατήσουν", δήλωσε ο Αμπντουλάχ.

Πολλοί Κούρδοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες τους έχουν γυρίσει τις πλάτες τους. Οι γυναίκες στη Rojava και αλλού ελπίζουν τώρα ότι ο κόσμος δεν θα παρακολουθεί απλώς οποιαδήποτε προσπάθεια να αποκατασταθεί η ανδρική κυριαρχία στη βορειοανατολική Συρία. "Πρόκειται για όλα τα πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά επιτεύγματα των γυναικών", λέει η ερευνήτρια Dirik. «Οι γυναίκες σε άλλα μέρη του κόσμου πρέπει να τις υπερασπιστούν - αυτό που συμβαίνει είναι ιστορία των γυναικών που απλά εξαλείφεται».

Υποσημείωση του blogger: Μη ξεχνάμε όμως και όλους τους νέους απο όλα τα μέρη του κόσμου που ενώθηκαν με το στρατό YPJ και πολέμησαν τις δυνάμεις του IS, ασχέτως απο που προήλθε και ποιά ηταν η αιτία της δημιουργίας του "προϊόντος" IS.  

 1)Οι σβησμένες ιστορικά 

2)(Γιαζιντίτες ή Γιεζιντίτες), εθνοθρησκευτική ομάδα με ινδοϊρανικές ρίζες. Οι Κούρδοι Γεζίντι διατηρούν στοιχεία του κουρδικού πολιτισμού. Ζουν στην επαρχία της Νινευή του βορείου Ιράκ. Στην Ασία υπάρχουν κι άλλες κοινότητες Γιαζιντιτών στην Υπερκαυκασία, την Αρμενία, την Τουρκία και τη Συρία, οι οποίες όμως βρίσκονται από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 σε παρακμή, με τα περισσότερα μέλη τους να έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία.

Προσκύνημα στον Καταναλωτισμό. Διάβασμα σε 4 '

Καταναλωτές, ενωθείτε για την επάρκεια και οχι για το προσκύνημα του καταναλωτισμού.

Το σημερινό μας σύστημα δεν μπορεί να σταματήσει τη κλιματική αλλαγή. Μόνο μια δημοκρατική επανάσταση θα μπορούσε ίσως να το κάνει αυτό. Πώς θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτή.

Είναι αδύνατο να σταματήσει η κλιματική αλλαγή δημοκρατικά! Την είδαμε να έρχεται τώρα και δεκαετίες, επιστήμονες αλλά και κόμματα προειδοποιούσαν συνεχώς για αυτήν, αλλά οι κυβερνήσεις δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Εάν έκαναν κάτι, τότε μόνο για τον καθορισμό κάποιων μεσοπρόθεσμων στόχων, τίποτε άλλο. Ειναι προφανές ότι από όλες αυτές τις συναντήσεις που έχουν κάνει μέχρι σημερα και τους στόχους που έβαλαν στο παρελθόν δεν μπόρεσαν να τους επιτύχουν.

Όμως κανείς δεν κατάφερε να επιτύχει ένα στόχο χωρίς να χρησιμοποιήσει κάποια αποτελεσματικά μέτρα-εργαλεία. Και κανείς δεν ομιλεί για αυτό το πρόβλημα, το αιώνιο! Χρησιμοποιούνται “μέτρα που ειναι αποτελεσματικά”, δηλώνουν οι κυβερνήσεις.

Αλλά αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Για παράδειγμα, η ενεργειακή απόδοση υποτίθεται ότι αυξάνεται και πραγματικά συνεχίζει να αυξάνεται. Από την άλλη και η αύξηση του CO2 συνεχίζεται ... Συνεπάγεται τι ? 

 

Οι άνθρωποι που εχουν μέσα τους την τάση να λύνουν προβλήματα θα έλεγαν πραγματικά στον εαυτό τους: «υπερεκτιμήσαμε τους πόρους μας, ας χρησιμοποιήσουμε άλλους που είναι πιο αποτελεσματικοί». Δεν συμβαίνει όμως αυτό. 

 

 

 

Τι μας οφελεί μια τέτοια δημοκρατία;

Το βλέπουμε καθημερινά, οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να εμποδίσουν τους ανθρώπους να καταναλώνουν ορισμένα αγαθά, ή ακόμα και να τα απαγορεύσει, η παραγωγή και χρήση των οποίων βλάπτει το κλίμα. Ναι, "να εμποδίσουν" και χρησιμοποιούμε συνειδητά τη λέξη αυτή. Εαν το κάνουν αυτό δε θα επανεκλεγούν. Η προσπάθεια να αποσύρουν τέτοια αγαθά από την εκμετάλλευση τους από τους ανθρώπους με τέτοιο τρόπο ώστε να θεωρούν ότι το έχει η μοίρα τους, αποτυγχάνει ξανά και ξανά. Γιατί δεν είναι ηλίθιοι. Εάν δεν μπορούν πλέον να αντέξουν οικονομικά π.χ. ένα αυτοκίνητο, επειδή έχουν γίνει πολύ ακριβά, έχουν ενημερωθεί πλέον μέσω της εφημερίδας ή των ηλεκτρονικών κοινωνικών μέσων ενημέρωσης: η κυβέρνηση εξανάγκασε αυτη την αύξηση της τιμής.

Τώρα οι αριστεροί -φυσικά και θα το δουν έτσι- έρχονται στη σκηνή και λένε, ότι το κεφάλαιο πρέπει να αναλάβει μόνο του την ευθύνη του κόστους, επειδή οι άνθρωποι δεν ειναι υπεύθυνοι γι αυτό. Ωραία, αλλά τι σημαίνει αυτό; Πρέπει ένας επιχειρηματίας να πληρώνει για τον ρύπο που προκύπτει κατά τη διάρκεια της παραγωγής και να μην το προσθέτει στην τελική τιμή κατανάλωσης; Αυτό θα ήταν οικονομικά παράλογο. Το "κοινωνικό κόστος"είναι επίσης "γενικά έξοδα" και σαν τέτοια προστίθενται πάνω στη τιμη, διαφορετικά θα ήταν ζημιογόνα η παραγωγή και αυτό θα σήμαινε ότι δεν θα παραχθούν καθόλου προϊόντα.

Η κλιματική καταστροφή οφείλεται στο γεγονός ότι πωλούνται πάρα πολλά αγαθά με μεγάλη ρύπανση, συμπεριλαμβανομένων και των πολλών αυτοκινήτων. 

 

Πάρα πολύ, όχι μόνο όσον αφορά τις αμιγώς φυσικές συνέπειες, αλλά και όσον αφορά τα οφέλη τους. Η αυτοκινητοβιομηχανία προβαίνει σε μελέτες για να μάθει πώς να μπορεί να επηρεάσει ακόμα και τους ηλικωμένους για να αγοράσουν αυτοκίνητο παρόλο που δύσκολα μπορούν να κρατήσουν το τιμόνι.

Και οι άνθρωποι καταναλώνουν ευχάριστα. Αν όχι αυτοκίνητα, τότε κάνουν μια άλλη άχρηστη κατανάλωση. Αυτό ονομάζεται καταναλωτισμός. Πράγματι, το κεφάλαιο είναι υπεύθυνο για ένα μεγάλο μέρος για τον καταναλωτισμό.

 

Ο Ελβετός οικονομολόγος Ματθαίος Μπινσβανγκερ περιγράφει τον μηχανισμό στο τελευταίο του βιβλίο “ο αναπτυξιακός εξαναγκασμός”: «Είναι όλο και λιγότερες οι ακόρεστες ανάγκες που οδηγούν την ανάπτυξη στις αναπτυγμένες οικονομίες, αλλά και οι προσπάθειες των επιχειρηματιών να δημιουργούν πάντα νέα δυναμικά ανάπτυξης. Από τεχνολογική άποψη αυτό δεν είναι πρόβλημα. Το μπλοκάρισμα βρίσκεται στους στους ίδους τους καταναλωτές που έχουν γίνει  από κινήτήρια δύναμη για την ανάπτυξη κυνηγημένοι πλέον από την ίδια την ανάπτυξη (τον καταναλωτισμό alias κεφάλαιο), προσπαθώντας συνεχώς να τους ενθαρρύνουν να συνεχίσουν να καταναλώνουν ".

 

Η κυριολεκτικά καιροσκοπική υποκατάσταση της θρησκείας απο τον καταναλωτισμό?

Το κεφάλαιο θέλει να δημιουργεί κέρδος, αποφασίζει τι πρέπει να παραχθεί - αυτό φταίει τελικά. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι τελικά καταφέρνει επίσης να κάνει τους ανθρώπους ενθουσιώδεις αγοραστές των αγαθών του. Εάν το κράτος αυξήσει την τιμή του αυτοκινήτου, θα επαναστατήσει το κεφάλαιο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κράτος προτιμά να μην κάνει τίποτα και να σιωπά.

Αλλά ουτε μια δικτατορία μάλλον δεν θα βοηθούσε. Ποιος θα ήταν ο οικολογικός της στόχος; Απαίτηση καθορισμού πραγματικών τιμών λαμβάνοντας υπόψη το κοινωνικό κόστος; Ωστόσο, αυτό θα ήταν δικτατορικό. "Κίτρινα γιλέκα" ή παρόμοιες κινήσεις που τολμούν να βγούν στους δρόμους θα κατασταλούν σίγουρα στρατιωτικά. Αλλά αυτές οι δικτατορίες καταρρέουν. 

 

Οι άνθρωποι θα έβλεπαν ότι η επιβλαβής για το περιβάλλον κατανάλωση θα συνέχιζε απλώς, με τη μόνη διαφορά ότι μόνο οι πλούσιοι θα μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά. Θα στεκόντουσαν στην άκρη του δρόμου, θα έβλεπαν τα αυτοκίνητα να κινούνται και θα γνώριζαν ότι οι πλούσιοι καθόνται μέσα. Δεν θα λειτουργούσε αυτό. 

 

Μόνο μια 'δικτατορία' που δεσμεύει μόνο τα χέρια των επιχειρηματιών θα μπορούσε να βοηθήσει 

 

να περιοριστεί η ποσότητα των αυτοκινήτων που μπορούν να παραχθούν όπως και άλλων ρυπογόνων αγαθών. Ωστόσο, αυτό ισχύει μόνο εάν η ποσότητα μειώνει επίσης την εθελοντική απαίτηση. Διαφορετικά, το μόνο αποτέλεσμα θα ήταν να αυξηθούν οι τιμές και να αγοράζουν μόνο οι πλούσιοι. Αλλά όπου η ανάγκη υποχωρεί εθελοντικά, δεν είναι πλέον δικτατορία. 

  

 Αυτή η δημοκρατία θα ήταν μια νέα και σε μια άμεση πρακτική σχέση και σε μια πιο ανθρωποιστορική έννοια. Η άμεση πρακτική πτυχή είναι ότι το θέμα πρέπει να λειτουργήσει συντονισμένα και συνταγματικά άψογα, ουτε λιγότερο ουτε περισσότερο. Θα πρέπει να μπορεί να πεί κάποιος, ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν πλέον αποφασίσει να αλλάξουν και να χρησιμοποιούν αντί το αυτοκίνητο τις  δημόσιες συγκοινωνιες.

 

Επομένως ούτε η δικτατορία, αλλά ούτε και η δημοκρατία που έχουμε βοηθά. Η δημοκρατία που έχουμε δεν αγγίζει την "οικονομία" - αυτό είναι το πρόβλημα. 
 

Ωστόσο, στην "οικονομία" συμμετέχουν και οι καταναλωτές που ακολουθούν οικειοθελώς τον καταναλωτισμό που προκαλεί το κεφάλαιο. 

Μια οικολογική λύση μπορεί να ήταν μόνο εάν οι καταναλωτές τα σπάσουν με τον καταναλωτισμό. Δε θα γίνει με το να το απαγορεύσεις, αλλά θα πρέπει να το κάνουν εθελοντικά. Πώς θα ήταν δυνατόν αυτό; 

 

Πιθανόν μόνο εάν πείσουμε τους πολίτες ότι θα είναι καλύτερα χωρίς καταναλωτισμό. Οι εταιρείες θα βρεθούν σίγουρα υπό πίεση. Όμως θα πρέπει να ακολουθήσουν τη βούληση των πολιτών. Ενώ από την άλλη πλευρά μπορούν σήμερα χωρίς κανένα πρόβλημα να αγωνιστούν για τη παραμονή κάθε σταθμού ηλεκτροπαραγωγής με καύση άνθρακα.

 

Προφανώς στη συνέχεια θα πρέπει να διασφαλιστεί, ότι οι δημόσιες μεταφορές θα επεκταθούν αναλόγως και ότι η παραγωγή αυτοκινήτων θα μειωθεί αναλόγως. Αυτό δε θα λειτουργήσει χωρίς μια επίσημη επιλογή  από τους καταναλωτές, οι οποιοι με έναν τέτοιο τρόπο θα επέλεγαν τι κοινωνική παραγωγή θα πραγματωνόταν.

Ανθρωποιστορικά σχετίζεται με το γεγονός ότι μερικοί ερευνητές καταδεικνύουν μια αιτία καταναλωτισμού που είναι σχεδόν άσχετη με το κεφάλαιο. Εδω μιλάμε για το γεγονός ότι η θρησκεία έχει χάσει την κοινωνική της επιρροή. Πιο συγκεκριμένα, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε μια μεταθανάτια ζωή, όπου αποζημιώνονται για την επίγεια τους ταλαιπωρία στον ουρανό. Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε να προσπαθούν να παραμείνουν αβλαβείς στη γη - όχι μόνο "στον παράδεισο", που δεν υπάρχει, αλλά να είναι ευτυχισμένοι εδώ και τώρα όπως αυτοί θεωρούν την ευτυχία τους.

Κάποιος ειχε γράψει για τη θρησκεία ότι ειναι “το όπιον του λαού”. Όμως οι περισσότεροι Χριστιανοί πλέον έχουν πειστεί – σίγουρα απο το κεφάλαιο και τη παραγωγή- ότι ο καταναλωτισμός θα αντισταθμίσει τις απώλειες του ουρανού. Όσο περισσότερα αυτοκίνητα, οσο περισσότερα SUV τόσο πιο ευτυχισμένοι. Είναι μια πλάνη και στην πραγματικότητα φταίει το κεφάλαιο γι 'αυτό.

Το 1921, ο Walter Benjamin υποστήριξε τη θέση ότι " μπορεί να δει κανείς στον καπιταλισμό μια θρησκεία". Η συνοπτική περίληψή του είναι ότι εξυπηρετεί την ικανοποίηση των ίδιων βασικών ανησυχιών, μαρτυρίων και αναταραχών μεσα απο τις οποίες αποκαλύφθηκαν κάποτε οι αποκαλούμενες θρησκείες.

100 χρόνια αργότερα, αυτό το εύρημα δεν ειναι λιγότερο διαχρονικό. Ο Jean Ziegler διαβεβαίωσε ότι ο ταχέως αναπτυσσόμενος οικονομικός καπιταλισμός ήταν εξίσου ισχυρός όπως τον έβρισκε και ο Benjamin: «Είναι το αυξανόμενο σε λίγα χέρια μονοπωλιακό, όλο και περισσότερο πολυεθνικό χρηματοδοτικό κεφάλαιο που εξαναγκάζει στον πλανήτη μας μια σχεδόν ομογενή συλλογική συνείδηση, έναν ενιαίο νόμο δράσης, «καθολικές τιμές αναφοράς».

Από αυτή την ανθρώπινη προοπτική, βλέπουμε, ότι δεν αρκεί να σκεφτόμαστε μόνο για μεμονωμένα προϊόντα. Πρέπει να είμαστε πιο απαιτητικοί αναρωτώντας τον εαυτό μας και τους άλλους καταναλωτές τι μας κάνει ευτυχισμένους ή τι θα μπορούσε να μας κάνει. «Είμαι στον έβδομο ουρανό», πότε μπορώ να το πω αυτό;

Πόσο δύσκολο είναι να το απαντήσω αυτό; 

 

 Όπου αυτή η ευτυχία είναι επιτυχής, ο καταναλωτισμός συμμετέχει πολύ λίγο με το ρόλο του στο να υποστηριξει την ευτυχία. Ο καταναλωτισμός μπορεί τότε να είναι πολύ λιγότερος από αυτό που είναι σήμερα. Τόσο μικρός ώστε να μη δημιουργεί πλέον κανένα κίνδυνο για το περιβάλλον.

Η κοινωνία μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να το πετύχει αυτό. Ακόμη και για μια περιπέτεια. Εάν θέλει κάποιος να πάει διακοπές μακριά, δεν θα μπορεί και δε θα πρέπει να το κάνει με αεροπλάνο αν ο χρόνος διακοπών του επεκταθεί!

Ακόμη και η αγάπη-ο έρωτας μπορεί να προωθηθεί, επειδή σχετίζεται με τις επικοινωνιακές ικανότητες. Πολλές μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες είναι κατά μέσο όρο πολύ πιο ικανές να επικοινωνούν απ' ό, τι οι άνδρες. Αυτό και μόνο δηλαδή επειδή υπάρχει αυτή η ικανότητα, μπορεί να διδαχθεί.

 

Μήπως να ξαναδούμε τον Κάρλ Μάρξ λίγο πιο αναλυτικά

 

Οι παραπάνω σκέψεις αφορούν πέρα από την αυτο-απελευθέρωση των ανθρώπων και κάποια αυστηρά όρια για το κεφάλαιο. Όρια για το κεφάλαιο υπάρχουν όμως?

 

"Το κεφάλαιο ως τέτοιο," διαβάζουμε στον Μαρξ, "δίνει μόνο μια συγκεκριμένη προστιθέμενη αξία επειδή δεν μπορεί να την πραγματώσει σε άπειρο χρόνο, αλλά είναι σε συνεχή κίνηση για να φτιάχνει περισσότερο από αυτή."

Αν έχει δίκιο ο Μάρξ τότε ο περιορισμός της καπιταλιστικής παραγωγής ισοδυναμεί με την κατάργησή της.

Συμπίπτει αυτή η θέση πραγματικά με την ανάγκη για μία νέα επανάσταση? 

 

Αλλα εάν ναι αμέσως βρισκόμαστε όμως αντιμέτωποι με την επόμενη ερώτηση: Οι επαναστάτες πρέπει να είναι δημοκράτες, διότι πρέπει να αγωνιστεί κάποιος για μια (επίσης οικονομική) δημοκρατία. Ποια θα ήταν μια νέα δημοκρατική επανάσταση; Ο Μαρξ πίστευε ότι ήταν δυνατόν: «Γνωρίζουμε», λέει σε μια εκδήλωση στο Άμστερνταμ το 1872, «ότι πρέπει να ληφθούν τα θεσμικά όργανα, τα έθιμα και οι παραδόσεις διαφορετικών χωρών υπόψη και δεν αμφισβητούμε ότι υπάρχουν χώρες όπως η Αμερική, η Αγγλία και εάν ήξερα καλύτερα τους θεσμούς σας, θα μπορούσα να προσθέσω και την Ολλανδία, όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να φτάσουν στον προορισμό τους ειρηνικά ».

Η σοβιετική προπαγάνδα προσπάθησε να επιμείνει ότι μόνο ο Μπολσεβίκικος τρόπος μπορεί να ονομαστεί επαναστατικός. Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν ήταν ποτέ επιτυχημένη για να την ακολούθησαν σε μια χώρα με κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα. Στη παραπάνω πρόταση λοιπόν που μόλις αναφέρθηκε διαρκίνει κανείς ότι είναι εφικτός ένας «ειρηνικός» επαναστατικός τρόπος; Αρκεί να ληφθούν υπόψη τα θεσμικά όργανα, τα έθιμα και οι παραδόσεις.

Οι θεσμοί της σημερινής Δύσης είναι διαφορετικοί από τη Ρωσία του 1917, εχουν τα μειονεκτήματά τους, αλλά δεν αξίζουν περιφρόνηση.

Μόνο δύο θεσμικά όργανα πρέπει να πέσουν, το κεφάλαιο και η πατριαρχία.  

 

Γι' αυτό η κάθε μορφή επ-ανάστασης πρέπει να είναι δημοκρατική και όχι δικτατορική. Στη Ρωσία των Μπολσεβίκων υπήρχαν περίπου έντεκα εκατομμύρια θάνατοι από το 1917 έως το 1923. Συγκρίνετε αυτό με την επανάσταση του 1968 στο βαθμό που υπήρξε στη Δύση. Επέλεξαν τον ειρηνικό δρόμο αλλα σίγουρα δεν θα πρπεπει να το δούμε σαν την αιτία της αποτυχίας. Παρά το γεγονός ότι υπήρξαν και ορισμένες πολιτικές δολοφονίες. Ισω απέτυχε επειδή μερικοί νόμιζαν τότε ότι θα έπρεπε να επιστρέψουν στον μπολσεβικισμό. Και φυσικά, επίσης, επειδή πολλοί απελπίστηκαν λόγω των δολοφονιών.

Αλλά ποιοι ήταν οι θύτες των επιθέσεων; Martin Luther King και Robert Kennedy, Rudi Dutschke και Aldo Moro - πολύ διαφορετικές μορφές πολιτών, αλλά το κοινό τους ήταν ότι όλοι νόμιζαν ότι ενεργούσαν δημοκρατικά. Δεν ήταν η δικτατορία, αλλά η δημοκρατία που απειλούσε το κεφάλαιο - και το κεφάλαιο το αναγνώρισε αυτό. Ακόμα και σήμερα αληθεύει αυτό.
 

Michael Jäger