Zaungastnic: Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΟΔΙΚΟΥ ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΜΕ LED

Οι παρακάτω 2 πίνακες αναφέρονται στη σύγκριση εξοικονόμησης πόρων στον Δημοτικό οδικό φωτισμό. Αντικατάσταση λαμπτήρων Υδραργύρου και Νατρίου με LED

Legend:

• HQL=Λαμπτήρες ατμών υδραργύρου υψηλής πίεσης
• NAV=Λαμπτήρες ατμών νατρίου υψηλής πίεσης (συνήθως υπάρχουν στους δρόμους)

THS10092017

1. Συνήθως οι προμηθευτές λυχνιών LED αναφέρουν στοιχεία και δεδομένα, που δεν λαμβάνουν υπόψη τις απώλειες ολόκληρου του συστήματος.
2. Η απόδοση των LED εξαρτάται από τη θερμοκρασία. Κατά συνέπεια, σημαντική είναι  η επαρκής απαγωγή της θερμότητας. Μη ξεχνάμε τις θερμοκρασίες του καλοκαιριού εδώ.
3. Οι λυχνίες LED γίνονται σταδιακά πιο αδύναμες, κατά κανόνα δεν σταματούν να λειτουργούν ξαφνικά.
4. Η μεγάλη διάρκεια ζωής είναι ένα σημαντικό επιχείρημα πωλήσεων. Η υπερβολική ενεργειακά υψηλή λειτουργία τους και η κακή απαγωγή θερμότητας μειώνουν τη διάρκεια ζωής.
5. Οι λυχνίες LED διαφέρουν πολύ στη θερμοκρασία χρώματος. Η επιθυμητή θερμοκρασία χρώματος πρέπει να διευκρινιστεί εκ των προτέρων πριν την αγορά.
6. Απόδοση = f (θερμοκρασία χρώματος)Οι λυχνίες LED με κρύο λευκό φως (περίπου 5'000 K) είναι περίπου 20% έως 30% πιο αποδοτικές από τις λυχνίες LED με θερμό λευκό φως (περίπου 3000K).
7. Οι λυχνίες LED μπορούν να ενεργοποιηθούν και να απενεργοποιηθούν όσες φορές θέλουμε, όπως επίσης μπορεί να εγκατασταθεί και ρεοστάτης φωτισμού.
8. Οι λυχνίες LED επιδρούν αρνητικά στο Οικοσύστημα (χλωρίδα και πανίδα)  στους μικροοργανισμούς και τα έντομα.

der Freitag, Hans Hütt: Με αφορμή την είσοδο των ακροδεξιών à la German- στο Γερμανικό Κοινοβούλιο ή «όταν η επιθυμία για νόημα ραγίσει, η σιωπή γίνεται εκκωφαντική»

Το να είσαι “Δεξιός” δεν είναι ασθένεια, αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος να ομιλείς.
Hans Hütt | Ausgabe 40/2017.

Βιβλιο:«Μιλήστε με δεξιούς». Ένας οδηγός με κατευθυντήριες γραμμές

Per Leo , Maximilian Steinbeis, Daniel-Pascal Zorn, 1. Aufl. 2017, 183 Seiten, Klappenbroschur,ISBN: 978-3-608-96181-2 2017,Klett-Cota.

Απόδοση μετάφραση Dr. rer. pol. Νίκος Θεοδοσάκης

σε [ ]=παρατηρήσεις και επεξηγήσεις του  μεταφραστή και μόνο

Στο σημείο μηδέν όλα γυρίζουν γύρω από το να βρεις τις σωστές λέξεις, για ποιο λόγο αναβλήθηκε το [νέο] ξεκίνημα, ή γιατί ο στόχος χάνεται στο βάθος του [τούνελ] , και πώς να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια χωρίς απώλεια του προσώπου σου. Στις 24 Σεπτεμβρίου 2017 η Καγκελάριος [της Γερμανίας] θα μπορούσε επίσης να είχε πει, ότι με την φιλευσπλαχνία του Θεού [καθώς Χριστιανοδημοκράτισσα] κατάφερε μια μεγάλη ήττα.

Οι  προτάσεις του λόγου γίνονται τεράστιες. Το νόημα τεντώνεται τόσο πολύ, μέχρι που σπάει μπροστά στα μάτια του κοινού. Οι δρομείς γνωρίζουν -πέραν του στιγμιαίου πόνου-, αυτόν τον ήχο όταν έχουν ρήξη του τένοντα. Όταν η επιθυμία για νόημα ραγίσει, η σιωπή γίνεται εκκωφαντική. Σε αυτό το σημείο της απώλειας του νοήματος της πολιτικής γλώσσας, είμαστε σήμερα.Τώρα πλέον μπαίνει και μια παράταξη στο Κοινοβούλιο, η οποία οφείλει την επιτυχία της σε μια άνευ προηγουμένου ευφάνταστη τέχνη. Έχει πείσει επιτυχώς τους ψηφοφόρους της ότι είναι απογοητευμένοι. Πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό, τι ελαστικότητα και ευελιξία μπορεί να διακατέχει τη γλώσσα και το πολιτικό νόημα, για να μπορεί να υπάρξουν τέτοια απερίσκεπτα άτομα, τα οποία μετατρέπουν την ανοησία σε νόημα. Με αυτό ασχολείται το βιβλίο «Μιλήστε με δεξιούς. Ένας οδηγός.»

Στην ιδέα ενός τέτοιου οδηγού μας γνεύει η μνήμη για το μυθικό τέρας, τον Μινώταυρο και το λαβύρινθο του Δαίδαλου στον οποίο έζησε. Το νήμα της Αριάδνης βοήθησε τον εραστή της τον Θησέα να ανακαλύψει και πάλι την έξοδο από τον λαβύρινθο. Στο βιβλίο του οδηγού, γνεύει από μια προϊστορική θέση η μνήμη τη φρίκης του τέρατος. Ένας τέτοιος οδηγός βοηθά στο να αντισταθείς στη φρίκη και τελικά να περάσεις μέσα από αυτή, πράγμα που δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το βγεις αλώβητος μέσα από ένα τέτοιο κίνδυνο: Ένα πείραμα. Περί αυτού πρόκειται πραγματικά σε αυτό το βιβλίο, το οποίο έγραψαν ο ιστορικός και ο μυθιστοριογράφος Per Leo, ο νομικός Maximilian Steinbeis και ο φιλόσοφος Daniel-Pascal Zorn. Τα ίδια τα κεφάλαια του βιβλίου είναι σαν ένας λαβύρινθος, οπότε και αρχίζει με έναν οδηγό για τον οδηγό. Εδώ είναι ένα απόσπασμα τους[μέρη του οποίου θα φροντίσω προσωπικά να εφαρμόσω σιγά σιγά στην καθημερινότητα μου]:

1. Διαχώρισε πρόσωπο και ομιλία.

2. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να προκληθεί.

3. Μην εμπιστεύεστε τα ηθό-αντανακλαστικά σας.

4. Μην γίνεσαι προβλέψιμος.

5. Ο άλλος μπορεί να έχει δίκιο.

6. Το να έχεις δίκιο δεν είναι αρετή.

7. Βρείτε τη συντροφιά αυτών των ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά από εσάς.

8. Αποφεύγετε τους ανθρώπους που χρειάζονται εχθρούς.

9. Πρόσεχε παρατηρώντας τον 'αντίπαλό' σου.

10. Ένα επιχείρημα χωρίς χαμόγελο δεν είναι καλό επιχείρημα.

11. Εάν δεν μπορείς να τραγουδήσεις λόγω του μίσους που νοιώθεις μείνε σιωπηλός.

12. Θυμηθείτε ότι οι ηλίθιοι είναι συχνά και καλοί χορευτές.

Η ειρωνεία πάνω στην οποία βασίζεται αυτή η χείρα βοήθειας [ας πούμε] είναι αρκετά λεπτοδουλεμένη: "1788 - Οδηγός για τον οδηγό.». Μήπως βρισκόμαστε πάλι στην παραμονή μιας μεγάλης επανάστασης? Σε ποιο ρόλο θα έπαιζε αυτή? Με το μέρος ποιανού? Με ποια όπλα? Τι θέλουμε να εμποδίσουμε [να αποφύγουμε], τι να προωθήσουμε?

Πρόκειται για την ανάκτηση του ορθού λόγου [ή απλά της λογικής], για τη συνετή χρήση της γλώσσας και την ετοιμότητα για ένα γλωσσικό παίγνιο που οδηγεί έξω από τον κύκλο της πρόκλησης και της οργής. Εδώ υπενθυμίζεται ένα συχνά υποτιμημένο γεγονός: Ο λαός είμαστε εμείς, ένα «pluraletantum» [ένας πληθυντικός, ένα πλήθος], αφαιρετικά σκεπτόμενοι [όμως] για τα πολλά άτομα, που τον δημιουργούν. "Είμαι ο Volker"^[1] δεν ήταν ο υπερθετικός βαθμός το 1990 [σε ένα πανό έγραφε ένας Γερμανός πολίτης κατά την επανένωση των δυο γερμανικών κρατών], αλλά ο σοφός σχολιασμός ενός ατόμου σε μια ιστορική στιγμή κατά την οποία ο λαός ξαναθυμόταν τον εαυτό του ως ιστορικό μέγεθος πάλι.

Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει το βιβλίο ως πολιτικοκοινωνική  απομυθοποίηση , ή ακόμα και σαν μια αυτοδύναμη προσπάθεια για να μια συνομιλία. Δεν είναι περίεργο ότι αρχίζει το βιβλίο με μερικές κουβεντούλες, οι οποίες μπορούν να διαβαστούν ως τη δική μας ξεχωριστή ιστορία καταγωγής. Αυτό μας πάει πίσω στο συγγραφέα Wolfgang Herrndorf^[2] και μερικούς αρκετά έξυπνους δεξιούς, που την αριστερή λογοτεχνία (sorry!) την γνωρίζουν πολύ καλύτερα από ότι πολλοί αριστεροί, που ως εκ τούτου μπορούν να παίξουν μαζί του με διαφορετικό τρόπο  ένα πολιτικό παιχνίδι όπως σε ένα παιχνίδι της Monopoly που εκεί το ζητούμενο είναι το ισοζύγιο μεταξύ των καρτών με συμβάντα  και καρτών για την κοινότητα.

Τώρα, όμως, το τοπίο του παιχνιδιού στο οποίο προσκαλεί το βιβλίο δεν είναι η επίπεδη επιφάνεια ενός παιχνιδιού, αλλά η ίδια η κοινωνία στην οποία κινούμαστε λίγο η πολύ συνειδητά. Αλλά, αυτό είναι και το κυρίαρχο: Είναι η πρόσκληση για ένα παιχνίδι. Το βιβλίο βασίζεται στην φιλική ανθρωπολογία του Homo ludens, ο οποίος συμμορφώνεται με τις προϋποθέσεις που του επιτρέπει το παίγνιο^[3]. Οι συγγραφείς αναφέρονται επίσης σε "αγαπητές χιονoνιφάδες" και "αγαπητά αγριογούρουνα". Εκεί αντανακλάται το ότι η ιδέα της"δεξιάς" δεν είναι κάτι ουσιαστικοποιημένο, αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας. Με μια τέτοια διορατικότητα ο δρόμος [της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης] απελευθερώνεται για μια χαρούμενη απόλαυση μιας ανοιχτής διαμάχης. Οι συγγραφείς βρίσκουν για την πρόσκλησή τους έναν τόνο ομιλίας, ο οποίος προσφέρει ευχαρίστηση με μια ήπια δόση παρωδίας [και σαρκασμού]. Δεν είναι κακή η προϋπόθεση, να φτιαχτούμε με μια εύθυμη διορατικότητα που θα μας επιτρέψει να πούμε ότι ναι, έχουμε κάποιο πρόβλημα. Όποιος θέλει να λύσει ένα πρόβλημα, καλό είναι να μην κολλήσει πάνω στο πρόβλημα, αλλά να το κατανοήσει σαν αφετηρία για ένα γλωσσικό παίγνιο.
Ο χορός του θανάτου των πολιτικών debate

Ο δεξιός λόγος είναι πάντοτε πολεμικός, [και] η οποία μας θυμίζει, ότι ο Πόλεμος ήταν ένας δαίμονας, η θεϊκή ενσάρκωση του πολέμου. Σε αυτή τη λογική, ο δεξιός λόγος σκέφτεται τον αντίπαλό του ως μια εχθρική μορφή. Οι δεξιοί ενοχοποιούν τους αντιπάλους τους, ότι χειραγωγούν την κοινωνία. [Και ισχυρίζονται] όποιος τοποθετεί σαν βάση συμβίωσης σε μια κοινωνία την ισότητα, αρνείται τις διαφορές της φύσης, για να θέσει τον εαυτό του, στο όνομα του αδύναμου, στη θέση ενός ισχυρού.

Τοποθετούν [έτσι] τους εαυτούς τους ως θύματα αυτής της χειραγώγησης και εξοπλίζουν την ομιλία τους για αντεπίθεση. Θέτουν τους εαυτούς τους  σαν θύματα αυτής της χειραγώγησης και εξοπλίζουν την ομιλία τους για αντεπίθεση. Με αυτό σαν όπλο και με τη στάση ενός κηδεμόνα Darauf mit der Haltung eines Erziehungsberechtigten besorgt das Haupt zu schütteln,  διεξάγει μια “επιχείρηση”, η οποία σε μια μιμητική επανάληψη  του δεξιού λόγου προσπαθεί να βρει μάταια τρόπο να το θέσει εκτός ισχύος. Έτσι  λοιπόν με αυτό το τρόπο παίζει κάποιος το παιγνίδι τους.

Η διανοουμενίστικη χειραφέτηση των αριστερών ξεκίνησε όταν, μετά τον μεγάλο πόλεμο, άρχισε να σκέφτεται σε ένα σχήμα ‘φίλου-εχθρού’. Όμως τώρα πλέον που το πεδίο του παιχνιδιού φαίνεται να έχει αδειάσει για μια αναδίπλωση και επικέντρωση στη δύναμη της αιώνιας συζήτησης, οι συγγραφείς υποβάλλονται σε ένα ταξείδι στην καρδιά του λαοκοοντικού συμπλέγματο^[4]  του αριστερού με τον δεξιό. Αυτό το κεντρικό κομμάτι του βιβλίου είναι εκπληκτικό. Μετατρέπει σε μια cinema scope οθόνη,  τον αναγνώστη σε ένα παραληρούντα από τύφο ασθενή κάτω από τον ουρανό της ερήμου. Προκειμένου να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε σοβαρά το παίγνιο της ομιλίας, δεν θα αποφύγουμε και εμείς το ταξείδι της περιπλάνησης μέσα από αυτή την κόλαση της αμοιβαίας αυτογνωσίας. Πρόκειται για ένα μεγάλο θέατρο, ίσως και ένα υλικό για μια ταινία που θα μπορούσε – εάν ζούσε- ο Christoph Schlingensief ^[5] να γύριζε από τον Όλυμπο, την επανεισαγωγή της καταστασιακής σκέψης στη φτωχή και ξεθωριασμένη αρένα του πολιτικού λόγου της εποχής μας.

---

[1] Εδώ αναφέρεται ο συντάξας σε ένα λογοπαίγνιο. Στη Γερμανική ο λαός ονομάζεται “das Volk”. Εάν υπήρχε υπερθετικός για το ουσιαστικό θα ονομαζόταν “Volker”. Όμως δεν υπάρχει σαν υπερθετικός βαθμός αλλά μόνο σαν όνομα, “Volker”. Στην επανένωση ένας Γερμανός υπήκοος είχε ένα πανό γραμμένο. «είμαστε ο Λαός, είμαστε ένας λαός, είμαστε ένα ηλίθιος λαός, Εγώ είμαι ο Volker”.
[2] Wolfgang Herrndorf ,Εικόνες της μεγάλης σου αγάπης. Wolfgang Herrndorf, Βερολίνο, γεια. Αυτοκτόνησε το 2013 λόγω γνώσης θανάσιμης ασθένειας.
[3] (.. Lat Ludens Homo, dt, ο άνθρωπος του τυχερού παιχνιδιού) Homo Ludens [hɔmoː Ludens] Είναι ένα επεξηγηματικό μοντέλο, σύμφωνα με το οποίο ο άνθρωπος αναπτύσσει τις ικανότητές του μέσω του παιγνιδιού: Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τα χαρακτηριστικά του γνωρίσματα- ιδιότητες μέσα στο παιχνίδι και μέσα από τα βιώματα του παιγνιδιού γίνεται μια προσωπικότητα άξια με αυτό που παίζει. Αυτή η διαδικασία προϋποθέτει ελευθερία κινήσεων- δράσης. Προϋποθέτει τη ίδια δική του σκέψη. Το μοντέλο λέει: "Ο άνθρωπος χρειάζεται το παιχνίδι ως στοιχειώδη μορφή της εύρεσης του νοήματός του. Το παιγνίδι πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: Play is free, is in fact freedom.  Play is not "ordinary" or "real" life. Play is distinct from "ordinary" life both as to locality and duration. Play creates order, is order. Play demands order absolute and supreme. J. HUIZINGA, Homo Ludens (1949 Edition); Routledge & Kegan Paul Ltd
[4]Το Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος είναι γλυπτό, μνημειακό μαρμάρινο έργο, ρωμαϊκής εποχής, το οποίο βρίσκεται τώρα στα Μουσεία Βατικανού (Museo Pio-Clementino), στη Ρώμη. Ο αρχαίος Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αποδίδει τη δημιουργία του αγάλματος σε τρεις Ρόδιους καλλιτέχνες, τους Αγήσανδρο τον Ρόδιο, Αθηνόδωρο και Πολύδωρο. Το γλυπτό παριστάνει τον Τρώα ιερέα Λαοκόοντα και τους γιούς του Αντιφάντη και Θυμβραίο να στραγγαλίζονται από φίδια.Ο μύθος του Λαοκόοντα έχει γίνει θέμα χαμένης τραγωδίας του Σοφοκλή. Αναφέρεται επίσης από άλλους Έλληνες συγγραφείς. Ο Λαοκόων θανατώθηκε, μετά την απόπειρά του να αποκαλύψει, με χτύπημα ακοντίου, το τέχνασμα του Δούρειου Ίππου. Τα φίδια που έπνιξαν αυτόν και τους γιούς του είχαν σταλεί από τη θεά Αθηνά και η επέμβασή τους ερμηνεύτηκε από τους Τρώες ως απόδειξη της ιερότητας του Δουρείου Ίππου
[5]Christoph Maria Schlingensief (24 October 1960, Oberhausen – 21 August 2010, Berlin^[1][2]) was a German theatre director, performance artist and filmmaker. Starting as an independent underground filmmaker, Schlingensief later staged productions for theatres and festivals, often accompanied by public controversies.

Frankfurter Rundschau, Joachim Frank: "Οι κρατούμενοι της RAF ήταν βαριά…

RAF- "Οι κρατούμενοι της RAF ήταν βαριά εξαντλημένοι»

Joachim Frank, 25.102017

Απόδοση μετάφραση από την Γερμανική,

Dr. rer. pol. Νίκος Θεοδοσάκης

Ο ιατρός και συγγραφέας βιβλίου, Walter Möbius, μιλά στην εφημερίδα Frankfurter Rundschau σχετικά με τις εμπειρίες του με τους φυλακισμένους της RAF στις φυλακές του Stammheim.

Καθηγητή Möbius, αντιμετωπίσατε θεραπευτικά κάποιους τρομοκράτες της RAF που είχαν φυλακιστεί στο Stammheim. Πώς φτάσατε εκεί;

Ως νεαρός βοηθός ιατρός, είχα δηλώσει πρόθυμος να αναλάβω μια σειρά από υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης από τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Βάδης-Βυρτεμβέργης με άλλους συναδέλφους. Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική θέλησε να εμποδίσει έναν από τους φυλακισμένους να πεθάνει, όπως τον Holger Meins το 1974. Μερικοί από τους ιατρούς συναδέλφους μου μιλούσαν λοιπόν για μια αναγκαστική υποχρεωτική θρέψη . Αλλά βάλτε έναν καθετήρα στομάχου σε ένα ασθενή που δεν θέλει και αντιδρά επιθετικά. Αυτό είναι πραγματικά μια δοκιμασία με σκληρή βία και επί πλέον υψηλό ρίσκο. Μπορεί να υπάρχουν διατρήσεις στομάχου και αιμορραγία. Ο γαστρικός σωλήνας απειλεί να εισέλθει στην τραχεία με την αντίσταση του ασθενούς - με αποτέλεσμα να έχουμε καταστροφικές επιπλοκές.

Ήσασταν λοιπόν αντίθετος ;

Για τις προσωπικές μου ενέργειες ως γιατρός είχα αποκλείσει ένα τέτοιο καταναγκασμό χωρίς να ανησυχούσα η να έδινα σημασία σε νομικά θέματα ή διατυμπανισμό της προπαγάνδας των δικηγόρων της RAF που έλεγαν. «Αναγκαστική θρέψη είναι βασανιστήριο.» Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να πω έτσι είναι πραγματικά. Έχω κάνει αμέτρητες ενδοσκοπήσεις. Ξέρω για τι μιλάω. Και όποιος είχε ποτέ σπασμό στομάχου, επίσης. Ένα πράγμα ήταν σαφές για μένα εκείνη την εποχή: «Καμία δύναμη του κόσμου δεν μπορούσε να με καταφέρει να το κάνω. Αλλά εγώ θα κάνω τα πάντα ιατρικά απαραίτητα εάν οι ασθενείς έχουν χάσεις τις αισθήσεις τους, είναι σε κατάσταση σοκ ή άμεσο κίνδυνο για τη ζωή τους. « Η πρότασή μου ήταν να βάλουμε ένα ορό θρεπτικού διαλύματος, όταν και εάν ένας από τους ασθενείς μείνει αναίσθητος από εξάντληση. Οι οροί είναι χαμηλού κινδύνου, αλλά μακροπρόθεσμα είναι δύσκολο να το διαχειριστείς αν ο ασθενής δεν επιθυμεί να συνεργαστεί κατ 'αρχήν και με ένα τρόπο που δεν εξηγείται.

Δεν αισθανθήκατε ως εργαλείο μιας πολιτικής που είχε τα πάντα στο μυαλό της εκτός από την υγεία αυτών των ανθρώπων;

Κανείς δεν σκεπτόταν υγεία των ασθενών . Οι πολιτικοί θέλησαν μόνο να αποφύγουν να δημιουργηθεί μια ιστορία μαρτύρων που θα προκαλούσε νέες επιθέσεις στο κράτος. Αλλά ούτε τους ίδιους τους κρατούμενοι τους ένοιαζε η υγεία τους. Ήθελαν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο να χωριστούν μεταξύ τους με νέο νόμο και να μεταφερθούν σε διαφορετικούς χώρους κράτησης.

Υπήρχαν ενδείξεις πρόθεσης αυτοκτονίας;

Επανειλημμένως, ακόμη και πριν από την απαγωγή του Schleyer. Εμείς οι γιατροί μιλάμε για τις «πρώτες καιρικές αστραπές» ως πρόωρα σημάδια προειδοποίησης ότι ένας άνθρωπος έχει εγκαταλείψει τον εαυτό και παίζει με τη σκέψη της αυτοκτονίας. Αυτό είναι κάτι πολύ κακό για όλους στο περιβάλλον του, ακόμα και για τον θεράποντα γιατρό. Είχα μιλήσει με τον Helmut Henck αρκετά, τον νοσοκομειακό γιατρό στο Stammheim. Μου είπε: «Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι ότι μια κάποια στιγμή θα συμβεί μια καταστροφή». Ο Henck προσπάθησε για ιατρικούς και ιατρικούς-δεοντολογικούς λόγους ελαφρύνσεις για την κράτησή τους. Κοιτάζοντας στο παρελθόν, μου είπε αργότερα, ότι έπρεπε να παραδεχτεί ότι όλοι ; στο Stammheim τον είχαν εκμεταλλευτεί και μόνο.

Πώς ήταν οι αντιδράσεις εκτός φυλακών;

Η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν της άποψης: "Αν θέλουν να πεθάνουν από τη πείνα, τόσο το καλύτερο! Αφήστε τους" Αντιθέτως, είχα μετά το θάνατο των ανθρώπων στο Stammheim με τις αδελφές μας στη μονάδα εντατικής θεραπείας στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο συζητήσεις γιατί είχαν την υποψία, ότι οι γιατροί είχαν γίνει συνεργοί για σε μια κρατική δολοφονία. Αυτό ήταν ένα είδος εκφοβισμού που μου χτύπησε το ήθος μου ως γιατρός, αλλά και ως καθαρά ανθρώπινο ον - επίσης μια τραυματική εμπειρία, όπως αργότερα ένοιωσα.

Τι;

Για πολύ καιρό είχα έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη: στεκόμουν ως κατηγορούμενος στο δικαστήριο και ο δικαστής φώναξε και ούρλιαζε. Σαν να ήμουν ένας από τους ίδιους τους τρομοκράτες.

Thorsten Proll, Horst Söhnlein, Andreas Baader και Gudrun Ensslin στο ειδώλιο του κατηγορουμένου: Οι εμπρησμοί τους σε δύο  πολυκαταστήματα της Φρανκφούρτης είναι το σημείο καμπής προς την τρομοκρατία. (Φωτογραφία: dpa)

Στην πραγματικότητα, ανήκετε στη γενιά της δεκαετίας του '80. Έχετε συμπάθεια για την RAF;

Πολλές απόψεις της RAF τις μοιράζομαι, τις μεθόδους με κανένα τρόπο. Τους είχα παρακολουθήσει στη διαδρομή τους προς την τρομοκρατία. Ακόμη και με τις βίαιες επιχειρήσεις απελευθέρωσης και μετά , ειδικά με τις δολοφονίες, τελείωσε για μένα η ιστορία με τη συμπάθεια. Απορρίπτω κατηγορηματικά τη βία. Το επαγγελματικό μου ήθος ως γιατρός με δεσμεύει για την προστασία της ζωής. Παρ 'όλα αυτά, ήμουν επίσης πεπεισμένος ότι κάτι θα έπρεπε να αλλάξει στη Γερμανική κοινωνία. Και αν ήμουν νεότερος, θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε πιο έντονες καταστάσεις . Οι αρτηριοσκληρωμένες δομές, μερικές από τις οποίες είναι απομεινάρια της αυταρχικής ναζιστικής αλαζονείας , δημιουργούσαν δίκαιες διαμαρτυρίες Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο πάλι να μας εκφοβίζουν οι αναζωπυρώσεις και η εξάπλωση ρατσιστικών ιδεών.

Αναρωτηθήκατε ενόψει της ετοιμότητας των κρατουμένων της RAF για τον δικό τους θάνατο, αν δεν έπρεπε πραγματικά να αποδεχθείτε αυτή τη πρόθεσή τους;

Έχω βιώσει ως γιατρός σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο σε σχεδόν κάθε νυκτερινή υπηρεσία αυτοκτονία . Οι περισσότερες από αυτές ήταν ανώμαλες, συντριπτικές αντιδράσεις με οποιεσδήποτε εμπειρίες. Από κακούς σχολικούς βαθμούς ερωτικές απογοητεύσεις, κλείσιμο εταιρείας μέχρι την ανακοίνωση μιας θανατηφόρας ασθένειας. Το πλάτος εύρους είναι τεράστιο. Στην οξεία κατάσταση, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πραγματικά σοβαρές προθέσεις αυτοκτονίας. Αναδρομικά, σχεδόν όλοι λένε «ευτυχώς που δεν έγινε». Ποια άποψη θα επιλέγατε εσείς εάν ήσασταν γιατρός; Πιστεύω ότι ο γιατρός πρέπει να παραμείνει αφοσιωμένος στη ζωή.

Αλλά ήταν σαφώς ένα πολιτικό μανιφέστο για τους φυλακισμένους

Αυτή τη "σαφήνεια" δεν την βλέπω. Είναι ένα πολύ περίπλοκο θέμα το τι ψυχοπαθολογικά συνέβαινε εκεί- μια αλληλεπίδραση της απεργίας πείνας και μαζικής απώλεια βάρους με σοβαρά συμπτώματα ανεπάρκειας, της απομόνωσης, της αϋπνίας, του άγχους και τα ναρκωτικά με τα οποία οι άνθρωποι της RAF τα; χειρίστηκαν με βίαιο τρόπο. Δεν θέλω να απομυθοποιήσω κάτι , αλλά είναι ένας παράγοντας που είναι σημαντικός για την κατανόηση. Από ό, τι γνωρίζω, αυτό ποτέ δεν συζητήθηκε δημόσια. Το ερώτημα είναι πολύ προφανές υπό το πρίσμα των περιστάσεων.

Είναι η πιο προφανής εξήγηση όχι η περιφρόνηση του θανάτου των τρομοκρατών, η οποία είναι πραγματικά μια περιφρόνηση για τη ζωή-η περιφρόνηση για τη ζωή των θυμάτων τους, αλλά και τη δική τους ζωή;

Υπάρχει προφανώς στη γενετική διάθεση του ανθρώπου μια λογική που λέει ή όλα η τίποτα . Αυτή συνδέει τους φονταμενταλιστές κακοποιούς με τους εθιστικούς ασθενείς. Έχουμε συνηθίσει τις αιτίες να τις αναζητούμε στο περιβάλλον τους: στην εκπαίδευση, στην οικογένεια, σε τραύμα της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Ίσως πρέπει να εξετάσουμε εδώ έναν συνδυασμό γενετικής διάθεσης και περιβαλλοντικών επιρροών. Έτσι οι έρευνες για τους εγκεφάλους των μαζικών δολοφόνων έχουν προκαλέσει παραδόξως εμφανείς ομοιότητες. Θα μπορούσαν να βοηθήσουν να εξηγήσουν τη δολοφονική-αυτοκτονική αποφασιστικότητα των τρομοκρατών "μέχρι και τον τελευταίο" να εξηγηθεί βιολογικά. Μπορεί να είναι και ανώφελο. Αλλά στην περίπτωση φυλακισμένων ισλαμιστών τρομοκρατών, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα πολύ πιο γρήγορα από όσο θα θέλαμε.

Ποιο είναι το συμπέρασμά σας;

Ότι πρέπει να προετοιμαστούμε - όχι μόνο όταν οι πρώτοι βομβιστές αυτοκτονίας συλλαμβάνονται και φυλακίζονται, αλλά ήδη πριν. Χρειαζόμαστε εντατική φροντίδα του προσωπικού στο σωφρονιστικό σύστημα φυλακών. Μπορεί επίσης να χρειαστούμε τις δικές μας επιτροπές ηθικής για να συμβουλέψουμε το δικαστικό σώμα. Θα βοηθήσει τελικά η παρατήρηση τέτοιων φυλακισμένων ημέρα και νύχτα. Σήμερα, υπάρχουν τεχνικές δυνατότητες που δεν υπήρχαν τη δεκαετία του '70. Για παράδειγμα με τη βοήθεια θερμικών απεικονίσεων ή υπέρυθρων φωτογραφικών συσκευών, οι οποίες ανταποκρίνονται τη νύχτα σε ύποπτες κινήσεις. Νομίζω ότι πρόκειται για μια νόμιμη μέθοδο παρακολούθησης υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες. Ως κοινωνία, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε ένα άτομο να δολοφονηθεί βίαια, ο οποίος βρίσκεται υπό κράτηση από το κράτος. Ανεξάρτητα από το τι είχε κάνει στο παρελθόν. Εν πάση περιπτώσει, συνιστώ ότι πρέπει ως κοινωνία για τέτοια ζητήματα να συζητάμε συνέχεια. Αλλιώς θα μας προλάβουν οι καταστάσεις και θα έρθουν ‘πάνω μας σε στιγμές που δεν θα είμαστε σε θέση να αντιδράσουμε λογικά.

Claus Kittsteiner: Επιδεινώνονται οι συνθήκες για αξιοπρεπή προστασία, στέγαση και πρόσβαση σε υπηρεσίες των προσφύγων και μεταναστών στα νησιά του Αιγαίου

Κοινή επιστολή στον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σχετικά με τις επιδεινούμενες συνθήκες για τους αιτούντες άσυλο στα νησιά του Αιγαίου.

Από

ActionAid, Advocates Abroad, Aitima (ΑΙΤΗΜΑ), Amnesty International (Διεθνής Αμνηστία)

Care, Danish Refugee Council, International Federation for Human Rights (FIDH), Greek Council for Refugees (Το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες προσυπογράφει το κείμενο στο πλαίσιο των ενεργειών και των σκοπών του), Greek Forum of Refugees (Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων),

Greek Helsinki Monitor (Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι),

Hellenic League for Human Rights (Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), Human Rights Watch, International Rescue Committee, Jesuit Refugee Council, Lesbos Legal Center, Norwegian Refugee Council, Oxfam, Praksis, Solidarity Now (Αλληλεγγύη)

“Αξιότιμο Κύριο Αλέξη Τσίπρα

Πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας

Διπλωματικό Γραφείο Πρωθυπουργού

Βασιλίσσης Σοφίας 5

106 71 Αθήνα

Ελλάδα

dipl.of.pm@mfa.gr

Τηλεομοιότυπο: +30 210 368 1717

Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 2017

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,

Οι υπογεγραμμένες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μη κυβερνητικές ανθρωπιστικές οργανώσεις, σας γράφουμε για να εκφράσουμε τη βαθιά μας ανησυχία σχετικά με τις επιδεινούμενες συνθήκες για χιλιάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά που αιτούνται άσυλο και είναι εγκλωβισμένοι στα νησιά του Αιγαίου με τον χειμώνα προ των πυλών.

Σας καλούμε να βάλετε ένα τέλος στη συνεχιζόμενη «πολιτική περιορισμού», που εγκλωβίζει όσους αιτούντες άσυλο κατέφθασαν μετά από την έναρξη ισχύος της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας της 18^ης Μαρτίου 2016, και να μεταφέρετε τους αιτούντες άσυλο στην ηπειρωτική χώρα και να καλύψετε τις ανάγκες τους για προστασία, παρέχοντάς τους, μεταξύ άλλων, κατάλληλη και αξιοπρεπή προστασία, στέγαση και πρόσβαση σε υπηρεσίες.

Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες της Ελληνικής Κυβέρνησης και την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού απέναντι στους αιτούντες άσυλο και στους μετανάστες τα τελευταία χρόνια. Πολλές από τις οργανώσεις μας έχουν επανειλημμένα καλέσει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη μέλη της να επιδείξουν γνήσια συλλογική δράση και να κατανείμουν δίκαια την ευθύνη απέναντι στους αιτούντες άσυλο και τους μετανάστες που καταφθάνουν στην Ελλάδα από το 2015 κατά τρόπο που να είναι ανθρώπινος και να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ωστόσο, η απογοητευτική έλλειψη ουσιαστικής αλληλεγγύης και δέσμευσης για την κατανομή ευθυνών από πλευράς πολλών κρατών μελών της ΕΕ δεν αποτελεί δικαιολογία για την ισχύουσα κατάσταση των αιτούντων άσυλο στα ελληνικά νησιά.

Από την ημερομηνία θέσεως σε ισχύ της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας, τα νησιά της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, της Κω και της Λέρου έχουν μετατραπεί σε χώρους εγκλεισμού επ’ αόριστο για τους αιτούντες άσυλο. Χιλιάδες γυναίκες, άντρες και παιδιά έχουν εγκλωβιστεί σε αυτά τα νησιά υπό άθλιες συνθήκες και πολλοί από αυτούς στερούνται πρόσβασης σε κατάλληλες και έγκαιρες διαδικασίες ασύλου και προστασίας. Όσοι κατέφθασαν στα νησιά τις πρώτες ημέρες εφαρμογής της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας έχουν μείνει εγκλωβισμένοι εκεί για 19 ολόκληρους μήνες.

Οι πρόσφατα αυξανόμενες αφίξεις, οι οποίες είναι ακόμα αρκετά μειωμένες συγκριτικά και αναμένεται να είναι διαχειρίσιμες από πλευράς της Ελλάδας και της ΕΕ ευρύτερα, αφορούν έναν σημαντικό αριθμό γυναικών και παιδιών και έχουν ασκήσει περαιτέρω πίεση στα ήδη υπερπλήρη hotspot. Σύμφωνα με πρόσφατα κυβερνητικά στοιχεία, η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη στα hotspot της Σάμου και της Λέσβου, όπου συνολικά 8.300 και πλέον άνθρωποι ζουν σε εγκαταστάσεις χωρητικότητας μόλις 3.000 ατόμων. Χαιρετίζουμε την πρόσφατη ανακοίνωση ότι 2.000 αιτούντες άσυλο θα μετακινηθούν από τη Σάμο και τη Λέσβο στην ηπειρωτική χώρα τις προσεχείς εβδομάδες ως ένα έκτακτο μέτρο αποσυμφόρησης και ελπίζουμε να δούμε την υλοποίηση αυτής της δέσμευσης το συντομότερο δυνατό· ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετό ώστε να αντιμετωπιστεί ο τρέχων συνωστισμός στις εγκαταστάσεις και δεν επιλύει με βιώσιμο τρόπο τα συστημικά ζητήματα που έχουν προκαλέσει αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μόνο η άρση του γεωγραφικού περιορισμού που έχει επιβληθεί στους αιτούντες άσυλο στα νησιά μπορεί να οδηγήσει σε μία βιώσιμη λύση.

Αν και η συνεχιζόμενη μετάβαση στην πλήρως κρατική διαχείριση της παροχής υπηρεσιών στα νησιά άρχισε τον Αύγουστο, μένει να καταρτιστεί ένα σχέδιο εναρμονισμένης, ολιστικής αντιμετώπισης· οι συνθήκες υποδοχής επιδεινώνονται διαρκώς και τα κενά στις βασικές υπηρεσίες, ειδικά ιατρικής φύσης, είναι όλο και μεγαλύτερα.

Στη Λέσβο, 5.400 και πλέον άνθρωποι ζουν σε υπερπλήρη αντίσκηνα και κοντέινερ, με περιορισμένη πρόσβαση σε κατάλληλη στέγη, τροφή, νερό, εγκαταστάσεις υγιεινής, υγειονομική περίθαλψη ή προστασία. Δεκάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών και πολύ μικρά παιδιά, συνωστίζονται μέσα σε αντίσκηνα με μόνο ένα καραβόπανο να χωρίζει τη μία οικογένεια από την άλλη. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι ιδιαίτερα σκληρές για τις εγκυμονούσες γυναίκες θέτοντας τις ίδιες και την υγεία των μωρών τους σε κίνδυνο. Αντίσκηνα καλοκαιρινής κατασκήνωσης, που είναι σχεδιασμένα για να φιλοξενούν όχι περισσότερα από δύο άτομα, τώρα στεγάζουν ακόμα και επταμελείς οικογένειες. Η πρόσβαση σε νερό, εγκαταστάσεις υγιεινής και τροφή είναι ιδιαίτερα δύσκολη για τη μεγάλη μερίδα ατόμων με σωματικές αναπηρίες — για παράδειγμα, τα άτομα που χρησιμοποιούν αναπηρικά αμαξίδια απλά δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτές τις βασικές υπηρεσίες. Οι ασυνόδευτες γυναίκες στα hotspot καταγγέλλουν παρενόχληση από άντρες. Και κάποιοι από τους αιτούντες άσυλο έχουν πραγματοποιήσει την προβλεπόμενη συνέντευξη χωρίς την απαιτούμενη εκτίμηση ευαλωτότητας που είναι καθοριστικής σημασίας τόσο για την παρεχόμενη πορεία χορήγησης ασύλου όσο και για την παροχή  κατάλληλης φροντίδας ώστε να αποφευχθεί η περαιτέρω επιδείνωση της υγείας τους. Οι συνθήκες αυτές μακροπρόθεσμα έχουν ολέθριες συνέπειες στην ευημερία των ανθρώπων που έχουν εγκλωβιστεί εκεί.

Μια σειρά μη κυβερνητικών ανθρωπιστικών οργανώσεων και οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων των Médecins Sans Frontières (Γιατροί Χωρίς Σύνορα) και Human Rights Watch, έχουν καταγράψει τις συνέπειες αυτών των συνθηκών στην ψυχική υγεία των αιτούντων άσυλο και των μεταναστών – μεταξύ άλλων, περιστατικά αυτοτραυματισμού, απόπειρες αυτοκτονίας, άγχος, επιθετικότητα και κατάθλιψη. Οι επαγγελματίες υγείας που έχουν έρθει σε επαφή με τους αιτούντες άσυλο επισημαίνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις η ψυχολογική δυσφορία που βιώνουν έχει επηρεαστεί ή/και επιδεινωθεί από την πολιτική «περιορισμού» τους στα νησιά, γεγονός που επιπλέον παρεμποδίζει την πρόσβασή τους στην απαιτούμενη υποστήριξη και φροντίδα ψυχικής υγείας.

Αξιωματούχοι της ΕΕ και της Ελλάδας έχουν επικαλεστεί την εφαρμογή της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας ως δικαιολογία για την πολιτική περιορισμού. Ωστόσο, ο εξαναγκασμός των αιτούντων άσυλο να παραμένουν υπό συνθήκες που παραβιάζουν τα δικαιώματά τους και είναι επιζήμιες για την ευημερία, την υγεία και την αξιοπρέπειά τους είναι αδικαιολόγητος. Με τον τρίτο χειμώνα προ των πυλών από τότε που άρχισαν οι μεγάλης κλίμακας αφίξεις στα νησιά και τον δεύτερο χειμώνα από την έναρξη εφαρμογής της Δήλωσης ΕΕ-Τουρκίας, είναι προφανές ότι οι ελληνικές αρχές αδυνατούν να ανταποκριθούν στις βασικές απαιτήσεις και να προστατέψουν τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο όσο αυτοί παραμένουν στα νησιά.

Η Ελλάδα έχει την ευθύνη να προστατέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών, των αντρών και των παιδιών που καταφθάνουν στα νησιά. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο βάζοντας ένα τέλος στην ισχύουσα πολιτική περιορισμού και μεταφέροντας τους αιτούντες άσυλο στην ηπειρωτική χώρα ώστε να μπορούν να τους παρασχεθούν κατάλληλα καταλύματα, υπηρεσίες για την κάλυψη των αναγκών τους και πρόσβαση σε δίκαιες και αποτελεσματικές διαδικασίες χορήγησης ασύλου.

Σας ευχαριστούμε για την προσοχή σας και παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση μαζί σας ή με έναν κυβερνητικό αξιωματούχο αρμόδιο για αυτό το σημαντικό ζήτημα.

Με τιμή”

======================
Πηγή και Επικοινωνία: Claus.Kittsteiner@gmx.de
Mobil-Tel.+SMS+Whatsapp+Skype:0049 (0)1522 921 66 48

Zaungastnic: ΑΠΟΑΝΑΠΤΥΞΗ. ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΕΟΝ 'ΑΡΙΣΤΕΡΑ'

Αποανάπτυξη και/ή συρρίκνωση ?

Ας το δούμε με ένα πραγματικό παράδειγμα: Γυναίκα μόνη-μητέρα 2 παιδιών 16 και 19 με την κόρη αριστούχα τόσο σε σχολείο όσο και στις πανελλαδικές με την γιαγιά άρρωστη σε μια μονοκατοικία του ‘ 20  με υγρασία κοντά στο παραλιακό μέτωπο μιας πόλης. Η γυναίκα κερδίζει 500 ευρώ περίπου και από αυτά πρέπει να συντηρήσει το σπίτι, την διαβίωση της ίδιας για να μπορέσει να συνεχίζει να προσφέρει την εργατική της δύναμη, ένας μέρος της διαβίωσης της μητέρας της και του νεαρού έφηβου υιού της μέσα σε  αυτή τη  πόλη και συγχρόνως να μπορεί να συντηρήσει την κόρη σαν σπουδάστρια στην Αθήνα. Πως μπορεί να συμβαίνει αυτό. Η μητέρα αναγκάζεται και κάνει και δεύτερη δουλειά για να κερδίζει επιπλέον 100 ευρώ το πολύ το μήνα και κόρη διαβιώνει με ενοίκιο, κοινόχρηστα, βιβλία, μεταφορά,  φαγητό κλπ κλπ με 350 ευρώ. Πως αντέχεται υπό τέτοιες συνθήκες η οικογένεια και η "δουλεία" συγχρόνως? Διαβάζοντας το βιβλίο του Didier Eribon, Rückkehr nach Reims(Επιστροφή στο Reims), 2016 που στην αρχή  περιγράφει την κατάσταση της δικής του εργατικής οικογένειας, την κοινωνική αλλά και την οικονομική της εξαθλίωση τα χρόνια τέλη του '50 αρχές του '60 είδα πάρα πολλές παράλληλες με την σημερινή κατάσταση της συγκεκριμένης οικογένειας.

Σίγουρα οι φοιτητές και όσοι έχουν υψηλότερο εισόδημα από το μέσο όρο μπορούν να έχουν το χρόνο να ασχοληθούν και να συμμετέχουν  στα λεγόμενα Repair-καφέ και  τα αλληλέγγυα projects για έναν κόσμο χωρίς αναπτυξιακούς εξαναγκασμούς και περιβαλλοντική υποβάθμιση. Αλλά πώς μπορεί να  τα βγάλει πέρα μια μονογονεϊκή καθαρίστρια σε ένα κρατικό νοσοκομείο που την προσλαμβάνουν μέσω ΑΣΕΠ  ή  μια  πωλήτρια στον ιδιωτικό τομέα;

Μήπως το  υπάρχον κίνημα της από-ανάπτυξη, μήπως είναι τελικά ένα ελίτ κίνημα?  Μήπως - σκέφτομαι- κλείνει τα μάτια μπροστά στα κοινωνικά ζητήματα? Παράλληλα παρατηρούμε την ίδια χρονική περίοδο την άνοδο ενός  δεξιού λαϊκισμού, γιατί? Έχει σχέση με την ανάπτυξη και ο τελευταίος?

Η ερώτηση που τίθεται απλά, στα πλαίσια της από-ανάπτυξης είναι: οικονομική συρρίκνωση?Όχι απολύτως ή όχι ακριβώς. Η από-ανάπτυξη είναι κάτι διαφορετικό από την οικονομική συρρίκνωση ή την ύφεση. Εδώ αμφισβητούνται οι συνήθως χρησιμοποιούμενοι δείκτες ευημερίας. Συγχρόνως όμως δεν είναι αναγκαίο να συρρικνώσεις κάτι άλλο. Απλά κάτι πρέπει επί τέλους να αναπτύσσεται λιγότερο, αυτό αναμφισβήτητα το νοιώθουμε οι περισσότεροι.

Σίγουρα για την επιβίωση και " την διαιώνιση του είδους" θα πρέπει οι κοινωνικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες φροντίδας να συνεχίσουν να αυξάνονται, εκτός και αν παραμείνουμε στη θεωρία του ποσοστιαίου λόγου  «20:80 κοινωνία» οπότε τα αφήνουμε να συρρικνωθούν και αυτά για να φτάσουμε στη συγκεκριμένη ποσοστιαία αναλογία. Από ότι βλέπουμε όμως σε αυτούς τους τομείς εδώ δεν έχουμε πάρα πολλά αλλά πολύ λίγα. Που αλλού π.χ. μπορεί να συρρικνωθεί μια οικονομία? Π.χ. στην παραγωγή ορυκτών πόρων και συμβατικής ενέργειας.

Το σύστημα το σημερινό, το νεοφιλελεύθερο-καπιταλιστικό βασίζεται πάνω στους αναπτυξιακούς εξαναγκασμούς και πιέσεις. Πρέπει συνέχεια να αυξάνεται αλλιώς θα καταρρεύσει σαν σύστημα. Αυτό δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει επ 'αόριστον. Ο πλανήτης έχει περιορισμένους πόρους. Από τη ν άλλη και ο πράσινος λαϊκισμός ότι όλα μπορούν να επικεντρωθούν στην  αποδοτικότητα ενός πράσινου καπιταλισμού είναι εντελώς ουτοπικό.

 
Άρα το ερώτημα δεν είναι οπωσδήποτε η υπέρβαση του καπιταλισμού.  Π.χ. υπάρχουν συντηρητικοί κριτικοί ανάπτυξης που δεν θέλουν να υπερβούν κάτι, αλλά θέλουν την σε ένα μεγάλο μέρος κατάργηση του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Η πλειοψηφία, από την άλλη πλευρά, που βρίσκεται ίσως σε ένα  ετερογενές "ηθικά δικαιότερο" και όχι κατ ανάγκη αριστερό φάσμα, το θεωρεί ότι είναι θέμα ισότητας και καλύτερης ανακατανομής πόρων και εισοδημάτων.  Αλλά πολλοί από αυτούς συμφωνούν να υλοποιηθεί αυτή η ανακατανομή  με το μότο " πλύνε μου τη γούνα αλλά μη με βρέξεις".  Ενώ όσο αφορά τα όρια ανάπτυξης και η οικολογική κρίση είναι σε ένα μεγάλο βαθμό αμφισβητήσιμα, η σημασία του κοινωνικού ζητήματος διαφοροποιείται σημαντικά στο τι σε πιέζει να κάνεις, για να μην αναφέρουμε το ζήτημα του συστήματος.

Όμως η αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης δεν επιτρέπεται να γίνει με εργαλεία και μέτρα εις βάρος του κοινωνικού προβλήματος. Γιατί αν υποθέσουμε ότι στοχεύουμε σε μια δικαιότερη πολιτική αναδιανομής πλούτου και εισοδήματος, όπως της κληρονομιάς, του πλούτου και ενός προοδευτικού φόρου εισοδήματος, ίσως αυτό να οδηγήσει  σε μια πιθανή αύξηση της ζήτησης στις κοινωνικές τάξεις χαμηλότερων εισοδημάτων. Από ότι γνωρίζουμε το ποσοστό κατανάλωσης στα χαμηλότερα εισοδήματα είναι υψηλότερο. Έτσι λοιπόν μια τέτοια δικαιότερη πολιτική οδηγεί ceteris paribus σε μια αναπτυξιακή ώθηση.

Ποια η σχέση μεταξύ ανακατανομής πλούτου και εισοδήματος και ριζικής αναπτυξιακής κριτικής?  Υπάρχει διαφωνία σχετικά με αυτό , αλλά και η αλληλεπίδραση είναι αρκετά σύνθετη, διότι υπάρχουν επίσης ενδείξεις ότι η πολύ ισχυρή ανισότητα εμποδίζει την ανάπτυξη. Ανεξάρτητα από αυτό, κάποια στιγμή θα πρέπει να αποδεχτούμε την ανάπτυξη που δημιουργείται από την αναδιανομή, γιατί μια «κοινωνία ομοειδών» προϋποθέσεων διαβίωσης είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια  πολιτισμική κουλτούρα του «λιγότερου». Εάν οι συνθήκες διαβίωσης γίνουν πιο παρόμοιες και συγκρίσιμες, μπορούμε να συζητήσουμε καλύτερα το βαθμό στον οποίο το « λιγότερο» είναι πιθανό και εφικτό για όλους.

Είναι ενδιαφέρον ότι σε κάποιες κοινωνίες που θεωρείς αλλά και είναι οι περισσότερο οικολογικές, συχνά έχουν το μεγαλύτερο οικολογικό αποτύπωμα. Ένας αποδέκτης επιδόματος ανεργίας π.χ. που δεν αντιπροσωπεύει τον οικολογικό συνειδητό τρόπο ζωής, εξακολουθεί να έχει ένα συγκριτικά χαμηλό αποτύπωμα σε σύγκριση με εκείνους μου χρησιμοποιούν  οικολογικά έπιπλα ή έπιπλα fair trade. Έχει αποδειχτεί  ότι πράσινοι ψηφοφόροι  ή εναλλακτικοί προοδευτικοί που βρίσκουν το πιο προβληματικό στη ζωή στον να πετάς με αεροπλάνο έχουν το υψηλότερο ποσοστό πτήσεων σε σύγκριση με τους ψηφοφόρους άλλων κομμάτων.

Το ίδιο συμβαίνει όμως και σε τομείς που έχουν σχέση επιστημονικά με την αειφορία. Ας πάμε στην βιώσιμη κινητικότητα. Πρόσφατα παραβρέθηκα σε workshop για την βιώσιμη κινητικότητα στις πόλεις.  Είχαν έρθει διάφοροι επιστημονικοί υπεύθυνοι του τομέα τους, π.χ ανθεκτικότητα της πόλης, από διάφορες πόλεις της Ελλάδας και μιλούσαν  και προέβαλλαν  σε power point τις προσπάθειες που κάνουν για την βελτίωση της κινητικότητας σε πόλεις και δη σε ένα μελλοντικό αειφορικό πλαίσιο. Ανακαλύψαμε και εμείς εδώ μετά από 30 χρόνια τη λέξη αειφορία, που πλέον αρχίζει και αμφισβητείται σε άλλες κοινωνίες.  Όλοι  μιλούσαν για τα projectς, τι  εξαιρετικά  καινοτόμα μέτρα και τι εργαλεία θα εφαρμόσουν. Το τι θα περιμένουν από αυτές τις πολιτικές παρεμβάσεις και ρυθμιστικών αμιγώς τροποποιήσεων  δεν γνώριζαν. Απλά δημιουργούσαν ένα ιστό αράχνης και σκαρφάλωναν  επάνω.  Ήθελα να ρωτήσω όλους αυτούς τους νέους που παλεύουν για την βιώσιμη κινητικότητα στους δρόμους  μιας πόλης. Έχουν πάει ποτέ με το ποδήλατο ή με τα ΜΜΜ στη δουλειά τους?  Έχουν ζητήσει να μάθουν ποιες είναι οι εκπομπές πολυαρωματικών υδρογονανθράκων, μικροσωματιδίων και αέριων χημικών (καυσαέρια) από τα τοπικά ΚΤΕΛ και αν περνούν σύμφωνα με το νόμο τους στόλους τους από τα νόμιμα ΚΤΕΟ και εάν έχουν  πρότυπο Euro 5 ή  euro 6?

Φαντάζομαι όχι. Δεν ρώτησα φυσικά στην αίθουσα για να μη πυροδοτήσω μια συζήτηση που δεν θα είχε τέλος και όντως το αντικείμενο τους ήταν τελείως διαφορετικό.

Και για να  εμπλέξουμε και την κοινωνική τάξη που θεωρεί ότι έχει το μονοπώλιο σε κοινωνικούς αγώνες Ας μη πάμε μακριά και ας κοιτάξουμε πως χρησιμοποιούνται σήμερα εναλλακτικά οι δύο σημαντικότερες υλιστικές βάσεις το χρήμα και ο χρόνος. Ας πάμε στις σημερινές κοινωνικές εταιρίες, κοινωνικούς συνεταιρισμούς, συνεταιρισμούς παραγωγών καταναλωτών κλπ.  Ποιος μπορεί να αντέξει οικονομικά να επενδύσει την εργασία του χωρίς να την πληρωθεί ?  Γνωρίζω σε κοινωνικό συνεταιρισμό πού εργάζονται δυο μέλη του, φυσικά χωρίς ασφάλεια και με ημερομίσθιο, ο ένας 12 ευρώ το 10ωρο και ο άλλος 10 ευρώ το 10ωρο. Εδώ είναι ξεκάθαρη η εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού ακόμα και με την ίδια του τη συμβολή και συμμετοχή ο εργαζόμενος. Αλλά είναι μέτοχος. WOW  Οι ίδιοι εργαζόμενοι εμπνέονται μετά από προτροπή του ιδίου του κράτους και δημιουργούν ένα νέο κοινωνικό πεδίο απασχόλησης δίπλα  από την αμειβόμενη εργασία, μια παρααπασχόληση.  Με την στήριξη του κράτους φυσικά, το οποίο μπορεί και να την ονοματίζει «υπερααπασχόληση». Μία μονογονεϊκή μητέρα που εργάζεται με πλήρες ωράριο στο σούπερ μάρκετ, δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο Sharing-Projekt  μετά από εργασία.

Repair-Cafes, η ανταλλαγή ρούχων και η αλληλέγγυα  κηπουρική δεν είναι λύσεις. Τουλάχιστον όχι για όλα. Αυτά δεν δημιουργούν μια διέξοδο από την έξοδο από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, είναι σημαντικά, επειδή εδώ θα μπορούσε να σχηματιστεί ένα κίνημα αντίστασης και διαμαρτυρίας ενάντια στην οικονομική νομενκλατούρα και τάξη. Αυτό  θα γίνει πρόβλημα μόνο όταν θεωρηθεί ότι αυτά τα μικρά projects προσθετικά δημιουργούν κάτι μεγαλύτερο σαν μια άριστη εφαρμόσιμη μακροοικονομία  της απο-ανάπτυξης. Αλλά η παραίτηση και η συρρίκνωση δεν είναι και η εναλλακτική λύση. Σίγουρα, είναι εξαιρετικό για τη εκμετάλλευση των πόρων όταν οι άνθρωποι μοιράζονται αυτοκίνητα ή επισκευάζουν αντικείμενα, αλλά αυτό δεν σπάει αυτόματα τη λογική συνεχούς ανάπτυξης στον καπιταλισμό. Ακόμα και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θα χρειαστούν ενέργεια που θα πρέπει να παραχθεί πρώτα.

Γεμάτα δελτία και βιβλια παραγγελιών, οικονομική συγκυρία  ιδανική, η οικονομία αναπτύσσεται: Αυτή η παλιά συνταγή δεν τραβά πλέον.

Φωτογραφία: dpa

 

Φυσικά, μας επηρεάζει όλους όμως πρώτα από όλα το κοινωνικό ζήτημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πρέπει να το επανεξετάσουμε: "Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης των μεταπολεμικών ετών, όταν το πλεόνασμα διανεμόταν από τα πλεονάσματα και η κοινωνική άνοδος ήταν η απάντηση στην ανισότητα, είναι passé.  Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι νοσταλγικές ιδέες για μία  επιστροφή στα πλούσια παλαιού τύπου χρόνια οδηγούν  ad absurdum. Σε μια οικονομία που δεν αναπτύσσεται πλέον ή αναπτύσσεται ελαφρώς – και τελευταία είναι αυτό που πραγματώνεται στις χώρες του παγκοσμιοποιημένου Βορρά - χρειάζεται ριζική ανακατανομή. Το εάν και πώς να το εφαρμόσουμε είναι εντελώς διαφορετικό.

Όμως όπου και να σταθείς, ακούς συζητήσεις αντί της αναδιανομής, συζητήσεις που περιστρέφονται γύρω από την 'dolce vita'."[1]

Για να οδηγήσεις κάποιον με μια υποτιθέμενη υποκειμενικά καλή  ζωή, προς  την νομιμοποίηση μιας λιγότερο υλικής ζωής, είναι ένα πολύ προβληματικό ερέθισμα και αν .  Όλο και περισσότερο οι  συζητήσεις  για την από-ανάπτυξη, αφορά τους ευτυχισμένους ανθρώπους στις φτωχότερες χώρες. Εξετάζοντας όμως τις εντυπωσιακές ανισότητες σε αυτές τις χώρες, θα έπρεπε να ρωτήσουμε: Ποια είναι η ελάχιστη ματεριαλιστική  βάση για όλους; Τότε μόνο μπορούμε να μιλήσουμε από κοινού για την "καλή ζωή" πέρα από μια ζωή μόνο με υλικούς πόρους.

Βιώνουμε ήδη,  μια δραστική ανακατανομή υπέρ του κεφαλαίου και εις βάρος του μισθολογικού εισοδήματος. Αυτό συνδέεται με την αλλαγή προτύπου του κράτους πρόνοιας, το οποίο στοχεύει πολύ λιγότερο στη δημιουργία ζήτησης μέσω της κοινωνικής ασφάλισης, των εργασιακών προτύπων και της κοινωνικής πολιτικής, και πολύ περισσότερο στην βελτίωση των συνθηκών παραγωγής και τροφοδοσίας των επιχειρήσεων. Η νεοφιλελεύθερη ανασυγκρότηση δεν κατάφερε να αποκαταστήσει τους παλιούς ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά δημιούργησε μια αναδιανομή  των κερδών και εισοδημάτων από κάτω προς τα πάνω, μέσω της δυνατότητας που έδωσε στη κερδοσκοπία στις χρηματοπιστωτικές αγορές και στη ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας.

Σίγουρα πολλοί από εμάς φέρνουν σε συσχετισμό τα οικονομικά  αδιέξοδα με την στροφή του πληθυσμού προς τα δεξιά .Εν μέρει μπορεί  να θεωρηθεί, -αλλά σε ελάχιστο βαθμό- ότι έτσι είναι για την ερμηνεία της στροφή των ανθρώπων προς τα δεξιά, ότι  αυτοί που έζησαν την οικονομική τους υποβάθμιση από τον καταιγισμό των νεοφιλελεύθερων εργαλείων και μέτρων τους βλέπουμε και τους ακούμε να φωνάζουν τα συνθήματά τους από από τα δεξιά. «Όμως  από την μια πλευρά, υπάρχουν οι ρατσιστικές, σεξιστικές θέσεις που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο. Αλλά  και ούτε  ο Donald Trump  και κάποια ακροδεξιά λαϊκίστικα κόμματα  κριτικάρουν την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Και όσον αφορά την ανάπτυξη, οι σημερινοί αυξανόμενοι λαϊκιστές της αγοράς αναπτύσσονται μέσω των τραπεζών. Το "κάνε την Αμερική πάλι μεγάλη" του Trump παίζει με την ιδέα της επιστροφής της χώρας στην αναπτυξιακή έκρηξη του μεταπολεμικού βιομηχανικού καπιταλισμού, με την κεντρική μορφή του λευκού ανδρός, βιομηχανικού εργάτη.

Ιστορικά μπορούμε να δούμε ότι για μεγάλη χρονική περίοδο υπήρξαν άλλοι κοινωνικοί προβληματισμοί  από το ταξικό ζήτημα. Η εκ νέου ανακάλυψη του ταξικού ζητήματος δεν επιτρέπεται όμως να φέρει σε δευτερεύουσα θέση τα προβλήματα του σεξισμού, του ρατσισμού ή του σοβινισμού. .»[2]

Μπορεί η αριστερά και ότι έχει απομείνει από αυτή σε πολιτειακή και πολιτική βάση να προσφέρει κάτι εδώ?  Ο προσανατολισμός της αριστεράς στην Ελλάδα  προς μια εξωτερική απομόνωση και μια  εσωτερική  τάχα μου δήθεν αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι το μοντέλο που θα θέλουμε για να βγούμε από τον ατέρμονα του φόβου και της τρομοκρατίας της κατάρρευσης μας σαν ταυτότητα και οικονομική οντότητα. Αυτό είναι επί του παρόντος το πρόβλημα: Οι αριστερές δυνάμεις, με τις οποίες κάποιος θα μπορούσε να «συνεταιριστεί»  ας πούμε για ένα επιτυχημένο  από-ανάπτυξη project,  στρέφουν την προσοχή τους  προς   την επανεθνικοποίηση του κοινωνικού ζητήματος και στοιχηματίζουν στην ανάπτυξη ανελέητα. Το αποτέλεσμα θα είναι τόσο μια κοινωνική οπισθοδρόμηση των όποιων εναπομεινάντων κοινωνικών εργατικών και πολιτισμικών κεκτημένων, όσο και μια καταστροφή για το περιβάλλον.[3]

Παράλληλα, τουλάχιστον  από την δική μου πλευρά παρατηρώ, ότι από την μεριά των δυνάμεων της αειφόρου οικονομίας της από-ανάπτυξης κλπ., υπάρχουν εκπληκτικές ιδέες αλλά δεν υπάρχουν πραγματικές δυνάμεις και πραγματικές στρατηγικές για να τις υλοποιήσουν στα πλαίσια του  κοινωνικού τους αγώνα. Θεωρούν ότι οι στρατηγική είναι σύμπτωμα του καπιταλισμού και βρίσκονται συνεχώς σε μια κατάσταση άμυνας απέναντι σε αυτούς που θέλουν να συνδέσουν λίγο τον ρεαλισμό και την περιφερειακότητα τους. Αποσυντίθενται σιγά σιγά εν μέσω χάους  και φυσικά χωρίς στόχους και σκοπούς, απλά και μόνο  για να επανακτήσουν ή να δημιουργήσουν μια νέα κοινωνική ταυτότητα ύπαρξης και προπάντων να διαφοροποιηθούν από τη μάζα τόσο με τον τρόπο παραγωγής της λιγοστής υπεραξίας που μπορούν να παράξουν όσο και με το outfit . Αν δεν δεχτούν να το συζητήσουν  επιτέλους και με άλλους περισσότερο ρεαλιστές και στραηγικά σκεπτόμενους ανθρώπους, θα παραμείνουν πάντα ένα παράπλευρο ριζίδιο του εσωτερισμού και θα βλέπουν απλά από μακριά  όποιους κοινωνικούς αγώνες μπορούν ακόμα να δουν  χωρίς να μπορούν να είναι μέσα, όσο υπάρχουν ακόμα.

---

[1] Σίλκε φαν Ντικ , Η ριζική ανακατανομή αυξάνει τη ζήτηση. Μια έρευνα της οικονομίας της από-ανάπτυξης, και εάν η παραίτηση από όλα συνιστά μια εναλλακτική λύση για το σύστημα, Γιένα 2017.

[2] Σίλκε φαν Ντικ , Η ριζική ανακατανομή αυξάνει τη ζήτηση. Μια έρευνα της οικονομίας της από-ανάπτυξης, και εάν η παραίτηση από όλα συνιστά μια εναλλακτική λύση για το σύστημα, Γιένα 2017.

[3] Βλέπε συμπεριφορά απέναντι σε φυσικούς τόπους αστικής διαβίωσης όπως η νέα παραλία Θεσσαλονίκης.