Τα δεδομένα, τα επί της γης ζωής: Το περιβάλλον, το κλίμα, η συντροφικότητα στις σχέσεις μας, Ανάγνωση σε 4,5"

Η φύση και το κλίμα: και τα δύο τα θεωρούμε δεδομένα για την ύπαρξη μας, όπως τον/τη σύζυγο/σύντροφο στις συζυγικές και στις σχέσεις κοινής διαβίωσης μας, και έτσι έρχεται η αυτοκαταστροφή...

Dr. rer pol. Nicolas Theodosakis

Επαναδημοσίευση στις 26.7.2021

Προπάντων όταν νυμφεύεσαι  σαν άνδρας[1] θεωρείς τις προσφορές της γυναίκας - καθημερινές υπηρεσίες και μη - ότι είναι δεδομένες για μια ζωή, και το χειρότερο δε σε μία κοινωνία που λειτουργεί κάτω από ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα  ή κάποια ανταποδοτικότητα για την εκμεταλλευόμενη. 

Κάποια στιγμή μετά που θα εκπληρώσεις το καθήκον  για το γάμο και της αναπαραγωγής όπως σου υπαγορεύει η εκάστοτε κοινωνία, πολιτεία και η θρησκεία, αρχίζει αυτός που έχει ρουφηχτεί από τον άλλο ή την άλλη να αντιδρά και κάποια μέρα όταν φτάσει στα άκρα η εξουδετέρωση των δυνάμεων της/του τα πετάει όλα από πάνω του/της και κάνει τον άλλο να βλέπει τον κόσμο αντίστροφα και να διερωτάται, μα πως έγινε αυτό, γιατί αφού μέχρι σήμερα κάπως προχωρούσε το όλον και - όπως θεωρούσες αυτός- είμαστε καλά. 

Καί όλοι έλεγαν το" ζευγάρι par excellence"

Και ξαφνικά λειτουργεί ο οικογενειακός αυτοματισμός της αυτοκαταστροφής. Από τη μια μέρα στην άλλη ο άλλος ξαφνικά μπορεί να αντιδράσει με στόχο να μη χάσει το δεδομένο και αρχίζει και συμμετέχει στη κοινή καθημερινότα της σχέσης λίγο για να δείξει ότι σκέπτεται-συμπεριφέρεται βιώσιμα σε σχέση με τον άλλο. Η σχέση όμως έχει ήδη καταστραφεί γιατί η/ο άλλος καταλαβαίνει ότι γίνεται προσπάθεια  για αλλαγή στη καθημερινή συμπεριφορά επειδή βρίσκεται η άλλη στην άκρη του γκρεμού και πάει να τρελαθεί  ή βρίσκεται χρόνια τώρα με ψυχοφάρμακα σε καταστολή, και θα την χάσει ο έτερος, πολύ περισσότερο θα χάσει τη βολή του. Ο/η κοινωνικός και οικογενειακός 'επιβήτορας' το βλέπει το δεδομένο και τον κάνει να πιστεύει ότι θα την έχει μέχρι να πεθάνει, και μετά  γαῖα πυρὶ μιχθήτω.

Ανάλογο συμβαίνει και με τη φύση που θεωρούμε ότι νυμφευτήκαμε ή τ(ο)ν παντρευτήκαμε. Θηλυκού γένους.

 

 Όλοι υποθέτουμε και υποθέσαμε, ότι η φύση θα είναι πάντα εκεί για εμάς και τα παιδιά μας, αλλά προπάντων για μας, για τα παιδιά μας λιγότερο μας ενδιαφέρει.  

 

Είναι δεδομένη η χρήση της και η κατανάλωσή της σήμερα. Δεν μιλούμε πλέον για εκμετάλλευση, βιώσιμη ή μη όχι, απλά κατανάλωση εξ αιτίας της επιθυμητής υπερβολικής ζωή μας, μέχρι εσχάτου, εξ αιτίας του δεδομένου της ελευθερίας μας.

Αλλά η απεριόριστη κατανάλωση μας, η κοντόφθαλμη εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και μη βιώσιμη εκμετάλλευση της φύσης μας (έδαφος, νερό, αέρας και βιοποικιλότητα) όλα αυτά απειλούν πλέον στο μέλλον σοβαρά τη σχέση μας με τη φύση. Οι περιβαλλοντολόγοι, οι επιστήμονες και οι αυτόχθονες λαοί χτυπάνε τη καμπάνα του κινδύνου τώρα και  δεκαετίες. Πέρα από τόσα χρόνια συνειδητοποίησης, ότι εκμεταλλευόμαστε τον πλανήτη μας. τώρα πια έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια ζοφερή πραγματικότητα. Η φύση δεν θέλει άλλο την έχουμε σχεδόν ρουφήξει όλη χωρίς να της δίνουμε κάτι πίσω. Δεν αντέχει άλλο τη μονόπλευρη εκμετάλλευση από τον επιβήτορα άνθρωπο της φύσης στη κυριολεξία και μεταφορικά. Συμμαχεί με το περιβάλλον για το τελικό ξετίναγμα των ενοχλητικών στοιχείων..., όπως και στη σχέση, ένα όν που παρά-σίτίζεται θα  καθίσει ένας ξενιστής.

Είμαστε σε μια εποχή τάχυστης επιτάχυνσης εξαφάνισης ειδών, είμαστε κοντά  στο να  γίνει πλέον μη αναστρέψιμη η απώλεια των φυτικών και ζωικών ειδών, των ενδιαιτημάτων και πολλών ζωτικής σημασίας καλλιεργειών.

Παράλληλα παρακολουθούμε τις τρομερές επιπτώσεις της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής. Το 2018 υπήρξαν και θανατηφόρα κύματα καύσωνα στην Ευρώπη και τη Νοτιοανατολική Ασία - ενω ηδη  από 13 Ιούνιου 2019 το παρακολουθούμε στην Ινδία με 48 βαθμούς Celsius αυξητική τάση, το 2021  50 βαθμούς C στον Καναδά ενώ στις ΗΠΑΚαι στη Γερμανία παρουσιάστηκαν σοβαρές πλημμύρες και δασικές πυρκαγιές, κάτι που συμβαίνει και σήμερα πάλι όπως το 2018 και στη βόρειο Γερμανία, κάτι που επαναλήφθηκε και φέτος το 2021 στη νοτιοδυτική γερμανία με πάνω απο 160 άτομα θύματα των πλημμυρών. Κάποιες ασφαλιστικές εταιρείες χρεοκόπησαν επειδή δεν μπόρεσαν να αναλάβουν το κόστος της ανασυγκρότησης μετά από τα ακραία καιρικά φαινόμενα. 

Χάλασε λοιπόν η μαγιά και στο συζυγυλίκι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην ανομβρία των συναισθημάτων και στις πλημμύρες των ανταρσιών, παρόλο που έχουν δεδομένο ένα κοινό κρεββάτι  2 ή 1,80 x  2μτρ. τέλειο δεδομένο καναπέ 700-1500 ευρω και στερεοφωνικό, τηλεόραση δεδομένη, ταβερνεία και κοινά δεδομένα ιερατεία  υποκατάστατων ψυχοφαρμάκων  και κοινές διακοπές  με δεδομένους και τους λεγόμενους φίλους, που και αυτοί ηταν στο παιγνίδι ολα τα χρόνια και έκλεινα τα μάτια γιατι και αυτοί με ψυχοφάρμακα. 

 

Τι καλή, τι πρόθυμη, τι νοικοκυρά!

Υπάρχει ένα αυξανόμενο κύμα συλλογικής οργής και ανησυχίας  και σε ένα μικρό μέρος των νέων -friday for future, since for future, parents for future etc. - κινημάτων, αν πάρουμε το φαινόμενο της αντίδρασης παγκοσμίως. Στην Ευρώπη ίσως είναι περισσότερο μεγαλύτερο ποσοστό, ίσως και λόγω μεγαλύτερου ποσοστού εγκυκλοπαιδικών γνώσεων και  πεδίου, αλλα προφανώς και οικονομικής ευρωστίας των νέων, που τους δινει την δυνατότητα να ασχοληθούν και με θέματα οχι επιβίωσης αλλα διαβίωσης ιν excess.   

Και εδώ σε κάποιες οικογένειες, η νύμφη αρχίζει και έχει ανεξαρτητοποιηθεί και οικονομικά(ζει και αλλιώς δηλαδή και περισσότερο επαρκώς) και σηκώνει bandiera ή θέλει να δείξει ότι μπορεί να ζήσει και μόνη της, χωρίς τα καθημερινά τοξικά απόβλητα της οικογένειας, η οποία οικογένεια απο αυτή του πρώτου βαθμού έως και την οικογένεια των φίλων τους που έφτιαξαν μαζί δυο δεδομένα άτομα - οι σύζυγοι- , δεν αναγνωρίζει την αυτόνομη ελευθερία των δεδομένων ατόμων σε μια σχέση. Όχι! χειροπέδες αλλιώς θα την χάσουμε και αυτή και τη βολή μας . 

Όμως συνήθως έχει ένα πρόβλημα η γυναίκα, το οικονομικό.Την παίρνουν μικρή την βγάζουν απο την εργασία που είχε  για να κάνει παιδιά και να έχει χρόνο για τα παιδιά, και ξαφνθικά στα 50 στέκεται μόνη της χωρίς κανένα οικονομικό υπόβαθρο και ο άλλος ο padre padrone το εκμεταλλεύεται στο έσχατον.  

Η φύση όμως - και εδω είναι ένα ανόμοιο στοιχείο- δεν μας έχει ανάγκη.

Παράλληλα παρατηρούμε το φάντασμα της καταστροφής της δεδομένης για πολλούς οικογενειακής ειρήνης - σκουπίζοντας τις βρωμιές κάτω απο το χαλί καθημερινά  -ή παράλληλα και αλλιώς, της περιβαλλοντικής ηθικής που έχει προκαλέσει - κυρίως μεταξύ των νέων σε όλο τον κόσμο - μεγάλη ανησυχία για την αδυναμία μας να διατηρήσουμε το δεδομένο, την υγεία/παιδεία, την παραγωγικότητα, την ασφάλεια και την ευημερία μας, προπάντων τα δύο τελευταία. Βεβαίως τη σημερινή ή την αυριανή τη δική τους, αλλά όχι τη μεθαυριανή, των άλλων ούτε καν τη μεθαυριανή δική τους.  

Too short the finger 

Το δεδομένο των υπηρεσιών της νύμφης στην οικογένεια alias δεδομένο της φύσης/κλίματος, το έχουμε για φτύσιμο οι περισσότεροι από εμάς τους άνδρες  και όχι μόνο φυσικά, alias ανθρωπόκαινος, θεωρώντας ως δεδομένο το δεδομένο. Διπλή κατάντια ή αλλιώς "διπλή εξαθλίωση σε ένα εξαθλιωμένο σώμα", όπως θα έλεγε και ο Εθνικός Πορτογάλος συγγραφέας Φερνάντο Πεσσόα:  

 

σαν σκλάβος που μέσα στο μεσημέρι στο διάλειμμα αντί να ξεκουραστεί, μεθά την εξαθλίωσή του. Διπλό μαρτύριο

Οι νέες πραγματικότητες έχουν σύρει τις κουρτίνες του διαμερίσματος που μένει το ζευγάρι με την οικογένεια και βλέπεις μέσα στο σπίτι τι συμβαίνει. Ακριβώς και στη φύση, διαλύθηκε το ροζ συννεφάκι μεσα στο οποίο ζουμε και είδαμε τι συνέβαινε στη φύση τώρα και δεκαετίες και πως επηρεάστηκε το κλίμα της διαβίωσης και των δομών διαβίωσης σε ένα τέτοιο τοξικό και ανταγωνιστικό απο όλες τις πλευρές περιβάλλον.

Αποκαλύπτεται η τραγωδία της οικογένειας, η κατάθλιψη, η αγωνία η μη επικοινωνία η αναφορά μόλις στα αναγκαία για την λειτουργία του καφενείου της. Το ποτήρι ξεχείλισε. 

Συναντιέσαι στο διάδρομο και με κατεβασμένο το κεφάλι σου λες απο μέσα σου ή ακόμα και υψηλόφωνα "fuck you" αντι για καλημέρα. 

 

Αποκαλύπτεται η τραγωδία δεκαετιών δεδομένης φύσης και καταναλωτισμού, δεδομένων υπηρεσιών απέναντι στη πατριαρχία μέ ένα τόνο δήθεν ψευτοαριστερού πολιτισμικού background,  ει βάρος της ίδιας της ύπαρξης μας, του "εγω ειμαι εγω".

 

Και έρχεται μετά colpo grosso. Η γυναίκα πλέον δεν πλύνει πιάτα, δεν σιδερώνει τα ρούχα, έχει παραιτηθεί ακόμα και από τον εαυτό της σαν γυναίκα  εάν δεν βρει διέξοδο στο Shopping therapy, εαν εχει την οικονομική δυνατότητα, και στην έσχατη ανεξαρτήρως οικονομικών ευκολιών, συντήρηση με ψυχοφάρμακα, τελευταιο ισχύει για όλες τις κοινωνικές ομάδες. Δεν θέλει να πηγαίνει ούτε καν στο διαμέρισμα μετα τη δουλειά αν έχει. Μόλις μπαίνει στο διαμέρισμα κλείνουν όλες οι αισθήσεις, αδρανοποιείται η νόηση και η ψυχοηθική της. Στο περιβάλλον, στην φύση συμβαίνει κάτι ανάλογο. Για μια εξασφάλιση του μέλλοντος - για τους εαυτούς μας δεν αρκεί να μη θέλουμε σήμερα άλλα πλαστικά καλαμάκια και ποτηράκια στις θάλασσες. Ειναι υποκρισία! Ειναι όπως σε έχω σε χειροπέδεςεκβιαστικά λόγω ικονομικών δυσκολιών, αλλα βλέπεις δεν πλύνεις πλέον πιάτα και έχεις μηχανάκι και κυκλοφορείς μόνη μέχρι την τάδε ώρα αλλα θέλω να ξέρω με ποιον είσαι, και αν πλεόν δεν το εκφράζω αυτό explicit οταν ερθεις στο σπίτι το καταλαβαίνεις απο τα ακατεβασμένα μούτρα.

Εδώ όμως έχουμε δύο ερωτήματα: Παρά την τεράστια απειλή για τη βιοποικιλότητα, η αλλαγή του κλίματος έχει από καιρό θεωρηθεί ως η πιο επείγουσα περιβαλλοντική ανησυχία [Αυτό άλλαξε στο Παρίσι την εβδομάδα που πέρασε καθώς εκπρόσωποι από 130 έθνη υιοθέτησαν την πιο ολοκληρωμένη μελέτη για την κατάσταση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας].

Η υπό την ηγεσία του Διεθνούς Παγκόσμιου Συμβουλίου Βιοποικιλότητα (IPBES) η έκθεση του ΟΗΕ κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι η φύση έχει υποβαθμιστεί  με μια άνευ προηγουμένου, στην ιστορία ταχύτητα: ένα εκατομμύριο φυτικά και ζωικά είδη απειλούνται με εξαφάνιση. Ο σύγχρονος ανθρωποκεντρικός κόσμος μας οδηγείται από τη φύση, όσο αφορά τις προσπάθειες μας στην ανάπτυξη - υποστηρίζοντας την παραγωγικότητα, τον πολιτισμό μας, ακόμα και τις πεποιθήσεις και την ταυτότητά μας. Ωστόσο, απειλούνται οι οικονομίες μας, τα μέσα διαβίωσης, η επισιτιστική ασφάλεια, η υγεία και η ποιότητα ζωής. Ποιότητα ζωής? 

Χρησιμοποιούμε τη φύση ταχύτερα από ό, τι μπορεί να αναγεννηθεί. Ήδη σήμερα, Μάιο μήνα, έχει καταναλώσει π.χ. μια χώρα όπως  η Γερμανία - μιλάμε για τη χώρα αυτή σαν την πλουσιότερη στην Ευρώπη(δεν υπήρχαν στοιχεία για την Ελλάδα)- τις πρώτες ύλες για όλο τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να ανανεωθεί σαν κοινωνία. Ο κόσμος έχει καταναλώσει σήμερα 3 φορές αυτό που έχει να του προσφέρει η γη.

Η υπερβολή έναντι στη επαρκή λιτότητα

Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μεμονωμένα αυτές τις σημαντικές απειλές της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και της απώλειας της βιοποικιλότητας. 

Οφείλουμε είτε να λύσουμε και τα δύο προβλήματα συγχρόνως ή δεν θα καταφέρουμε κανένα από τα δυο.

Ο χρόνος τελειώνει, ίσως τελείωσε και δεν κατανοούμε το έγκλημα στις σχέσεις μας.

Έχουμε ακόμα χρόνο να γυρίσουμε τα πράγματα μέσα στη σχέση μας και με εμάς μέσα στη  φύση?  Θα συνεχίσει ο νυμφίος και τα παιδιά ίσως -αν υπάρχουν- να συμμετέχουν στο νοικοκυριό ισότιμα με την νύμφη ή είναι μια έξαψη που θα αποσυρθεί πάλι από την καθημερινότητα μόλις η νύμφη θα υποχωρήσει και προχωρήσει στη παραχώρηση της εργατικής της δύναμης, gratis, πάλι για εκμετάλλευση,… επειδή αποκλείσαμε π.χ. τα πλαστικά καλαμάκια και ποτηράκια και τις μπατονέτες(buds) από τον όγκο των απορριμμάτων,  φυτέψαμε ένα δενδρο ή αγοράδσαμε ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο ή ποδήλατο ή μαζέψαμε 10 φορές τα πιάτα και δεν πάει μόνο η γυναίκα στο ΣΜ?  

Ωστόσο, αυτή τη φορά είναι περιορισμένος ο χρόνος, η νύμφη δεν θα προσπαθήσει πολλές φορές να συνεννοηθεί με τον νυμφίο. Την τρίτη  τη νιοστή φορά θα τα σπάσει και θα φύγει από το σπίτι με ότι αυτό συνεπάγεται. Και δεν θα είναι εύκολο ούτε για τον ένα αλλά ούτε για τον άλλο, όμως η νύμφη θα έχει αποκτήσει την δική της ελευθερία και κάποια στιγμή θα κατανοήσει πόσο ευτυχισμένη είναι και αυτή με ότι ρίσκο πήρε, ...  και η γαία άνευ του νυμφίου, του ανθρωπόκαινου!  Γιατί αυτός θεωρεί ότι παντρεύτηκε τη γη και είναι υποχρεωμένη να τον υπηρετεί ή αλλα η γη σφυρίζει αδιάφορα πλέον και ενίοτε τινάζεται σαν το σκυλάκι μετα απο τον ύπνο του. 

 

Και μας είχε προειδοποιήσει η επιστημονική κοινότητα, λόγω κλίματος θα "αντιδρά" η φύση όλο και σφοδρώτερα και θα έχουμε πλημύρες και ανεξέλεγκτες πυρκαγιές στό βόρειο ημισφαίριο και στη Μεσόγειο, αλλά εμείς στο βωμό και στη ιδεοληψία του πάντα καταναλώνουμε, δεν κάνουμε πίσω και δεν περιορίζουμε την απληστία μου, γιατί το θεωρούμε περιορισμό της ελευθερίας μας, συνε χίζουμε ...
 

Ο άλλος θα τα βρει δύσκολα μετά από τόσα χρόνια δεδομένης καθημερινότητας, εκτός και αν βρει άλλο θύμα, άλλο φτωχό σε οργανική ύλη  έδαφος να οργώσει. Κάτι θα βρει, υπάρχουν πολλά στη διάθεση μας, γιατί? Γιατί με την προχωρημένη ηλικία (μεγαλώνοντας) υπάρχουν πολλά  εδάφη σε αγρανάπαυση αφού οι ιδιοκτήτες πεθαίνουν ή συνταξιοδοτούνται ή δεν τους συμφέρει πια να καλλιεργούν καθώς μικρός ο κλήρος τους.

Και παρακαλώ, παρακαλώ, μη βρεθεί καμία φεμινίστρια και χαρακτηρίσει το κείμενο σεξιστικό. Θέλω να προλάβω τέτοιες σκέψεις!

Απαιτούνται ριζικές αλλαγές στη συμπεριφορά μεταξύ των υποκειμένων του ζευγαριού όπως κατάργηση του αυτονόητου εσύ καθαρίζεις, εσύ μαγειρεύεις, εσύ ψωνίζεις, εσύ πλύνεις εσύ σιδερώνεις και εσύ εργάζεσαι όσο χρειάζεται για να συμπληρώσεις,  να ξέρω με ποιον είσαι εκτός σπιτιού, σε εκδρομή κλπ κλπ., που συμβάλουν στη καταστροφή μιας συνειδητής  ανθρώπινης ιδιότητας και χαρακτηρισμού  μια αξιοπρεπούς νύμφης σαν υποκείμενο. 

Το ίδιο και για τη φύση: Θέλουμε την κατάργηση των επιδοτήσεων που συμβάλλουν στην καταστροφή της φύσης και τη μελλοντική θέρμανση της γης, μέχρι και στην εφαρμογή νόμων που προάγουν την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλα καθορίζουμε 10 ευρώ ανά τόνο διοξειδίου του άνθρακα την περιβαλλοντική τιμή του αντί να το βάλουμε 100 ευρώ.

Πρέπει επίσης να μειωθεί η όλο και περισσότερο η αυξανόμενη εξάρτηση της γυναίκας από τα οικονομικά του άνδρα για να απελευθερωθεί.  Πριν κάνει παιδιά να σκεφτεί πως θα είναι η ζωή της μετά από 15 χρόνια ενηλικίωσης των παιδιών και μετά που  θα εγκαταλείψουν την οικογένεια! Γιατί εκεί συναντιέται το μεγαλύτερο πρόβλημα, όταν δεν έχουν  να ασχοληθούν  πλέον με κάτι που τάχα μου δημιούργησαν από κοινού, με τα παιδιά στο βαθμό που το κάνουν, γιατί έχουν εγκαταλείψει την οικογένεια τα παιδιά, και στο τέλος δεν λένε ούτε καλημέρα.

Έτσι λοιπόν οφείλουμε να μειώσουμε και την αυξανόμενη εξάρτησή μας από την ενέργεια ή αλλιώς τα περιττά χρήματα,  από τα ορυκτά καύσιμα ή αλλιώς την υπερβολική κατανάλωση και την κατανάλωση πρώτων υλών ή αλλιώς την απαξίωση των συναισθημάτων του άλλου, και να επανεξετάσουμε θεμελιωδώς τον ορισμό της ευτυχισμένης ή απλά καλής ζωής ή απλούστερα της επαρκούς λιτής αλλα καλής ζωής. 

Το τρέχον μοντέλο της τρυφερότητας και της σεξουαλικής σχέσης μέσα στη σχέση όχι μόνο καταρρέει, αλλά και δίνει έναυσμα στην καταπιεσμένη να δει τη καθημερινότητα καθαρότερα. Δεν λειτουργεί ούτε με τους συμβατικούς πλέον νόμους  των θεσμικών σχέσεων.  Λειτουργεί με συμβατικούς όρους εντατικής καλλιέργειας και όχι βιολογικής ή φυσικής καλλιέργειας. Οργώνουμε, ρίχνουμε το 20-20-15 λίπασμα συλλέγουμε και στο τέλος καταστρέφουμε και το φυτό, θάνατος. Μη ξεχάσουμε μερικά ψεκάσματα για ασθένειες σύμφωνα με το πρωτόκολλο της καλλιέργειας. Κανένα δωράκι κανένα ταξειδάκι κανένα φαγητό έξω, μη φανταστούμε τίποτα ιδιαίτερο. Έτσι για να πούμε ότι είχαμε έξοδο την εβδομάδα βρε αδερφέ, αλλάξαμε παραστάσεις απο το δεδομένο. Και εδώ βλέπουμε: με πρακτικές καταπολέμησης ασθενειών και βλαβερών εντόμων δημιουργούμε στο χρόνο συνθήκες εποίκησης παρασίτων στους ξενιστές, δηλαδή στα ασθενή φυτά, στις σχέσεις. Δεν θα δρα κάποτε το σκεύασμα ενάντια στην φυτασθένεια, όπως η υπεραντιβίωση στους ανθρώπους. Και στη σχέση κάποια στιγμή δεν θα δρα κατασταλτικά μια τέτοια κίνηση. 

 

Και έτσι σώζεται για λίγο η κατάσταση μέχρι την επόμενη εποίκηση των  βλαβερών εντόμων ανάμεσα στα φυτά. Γίνονται ξενιστές συνεχώς και μη  ξεχνάμε τα παράσιτα που τρέφονται από τους ξενιστές, που εκμεταλλεύονται την αδύναμη φύση του φυτού.  

 

Όλοι μιλούν για τα βλαβερά  έντομα αλλά  κανείς δεν σκέπτεται το φυτό σαν ξενιστή, και τι παράσιτα μπορεί να ελκύσει αυτό!

Ακριβώς έτσι είναι και με τη γεωργία  στη φύση. Το έδαφος αφήνεται και βιάζεται επειδή υπάρχει εκεί  απλά έτσι, και ο άνθρωπος έχει τη τεχνολογία σήμερα, και μέσω έξυπνων τρακτέρ πλέον να "οργώνει'  και να σπείρει το έδαφος για μια εντατικότερη παραγωγή που κάνει δυνατή η τεχνολογία και η επιστήμη. 

"Δεν κάνω καμία καλλιέργεια που δεν χρειάζεται να καθίσω σε τρακτέρ"

Την επόμενη χρονιά θα χρειαστεί την ίδια συνταγή αλλά σε ισχυρότερη δόση για να έχει μεγαλύτερη αποδοτικότητα ανά στρέμμα .

Ακόμα και στη παραβολή ταύτην μόνο άνδρες υπάρχουν. Αλληγορικό ή πραγματικότητα της ανικανότητας τους να δουν το «όλον», όχι ότι οι γυναίκες κάτω από τέτοιες συνθήκες  διαβίωσης και επιβίωσης θα το παρατηρήσουν αλλά…

Αν συνεχίσουμε  στο ενδιαίτημα της αναπαραγωγής, δηλαδή μέσα  στην οικογένεια, να παιδαγωγούμε – όπως το εννοεί ο κάθε ένας μας-  παιδιά  για το μέλλον υπό τέτοιες συνθήκες  τα παιδιά μας θα μάθουν μη βιώσιμες πρακτικές καλλιέργειας μέσα στην οικογένεια, όπως με την μη βιώσιμη και εντατική γεωργία.   

 

Όλα να τα κάνουμε τώρα για να έχουμε την μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση και ας πετάξουμε τα μισά . Το τι θα γίνει αύριο με το έδαφος δεν μας ενδιαφέρει, σημαντικό είναι για το γεωργό το μεγαλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στη παραγωγή, το εχει ξεπλύνει το εχει εξουθενώσει.  Και ο παραγωγός πετάει το 1/3 σχεδόν από την παραγωγή του λόγω μη εμπορευσιμότητας και μόνο!

Έτσι λοιπόν δεν θα έπρεπε να παράγουμε τρόφιμα μέσω των επικρατούντων μη βιώσιμων γεωργικών πρακτικών γιατί υπονομεύουμε την όποια παραγωγή τροφίμων στο μέλλον. Το ίδιο συμβαίνει και σε μια σχέση που θα ήθελε παιδιά ή που της επιβάλουν να έχει παιδιά.

 
Σήμερα, 815 εκατομμύρια άνθρωποι πηγαίνουν στο κρεβάτι πεινασμένοι το βράδυ, 38 εκατομμύρια περισσότερα από ό,τι το 2015. Παράλληλα, τα απόβλητα τροφίμων είναι τεράστια. Εάν τα απόβλητα τροφίμων τα μετατρέπαμε σε μια χώρα με παραγωγή τροφίμων οι σχετικές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου στην χώρα αυτή θα την έφεραν στην τρίτη θέση με 8% των εκπομπών μετά τη Κίνα και τις ΗΠΑ. 

 

Πρέπει να αναπροσανατολίσουμε τις κυβερνητικές επιδοτήσεις σε μια βιώσιμη και εναλλακτική γεωργία. Όχι μόνο θα απορροφηθεί περισσότερος άνθρακας και θα μειωθεί η εκπομπή διοξειδίου του άνθρακα και άλλων αερίων του θερμοκηπίου. Μπορεί επίσης να σταματήσει την τρομακτική τάση όταν τα εδάφη υπερφορτωθούν και καλλιεργηθούν τόσο έντονα που δεν θα μπορούν  να αναπτυχθούν καθόλου άλλες καλλιέργειες.

Όμως δεν μπορούμε να αντέξουμε το κόστος να μην κάνουμε τίποτα. Μια αλλαγή στο βαθμό που απαιτείται σημαίνει μια διαφορετική ζωή για όλους, αλλά αν δεν γίνει κάτι, το κόστος θα είναι πολύ υψηλότερο. Αλλά αφού τα ζευγάρια δεν το κατανοούν στη δική τους καθημερινή σχέση μέσα, πόσο μάλλον στη σχέση τους με τη φύση και το κλίμα που τους είναι κάτι αφηρημένο.

Ενώ οι πολιτικοί σε όλο τον κόσμο αγωνίζονται μεμονωμένα με τη διπλή απειλή της κλιματικής αλλαγής και της απώλειας της βιοποικιλότητας, είναι σημαντικό να κατανοήσουν την σχέση μεταξύ των δύο, έτσι ώστε οι αποφάσεις και οι ενέργειές τους να αφορούν και τα δύο ζητήματα.

Ο κόσμος πρέπει να αναγνωρίσει, ότι η απώλεια της βιοποικιλότητας και η ανθρωπογενής αλλαγή του κλίματος δεν είναι καθαρά περιβαλλοντικά ζητήματα της φύσης, αλλά αφορούν και την ανάπτυξη, τις οικονομικές και κοινωνικές πτυχές, την ασφάλεια, την ισότητα και τα ηθικά ζητήματα. Το μέλλον της ανθρωπότητας εξαρτάται από τις δράσεις μας τώρα και την συνέχιση αυτών στο μέλλον, όχι άπαξ και τελειώσαμε, όπως πλύνω 10 φορές τα πιάτα και έκανα το χρέος μου. 

Δεν θα τελειώσουμε την αναφορά μας εδώ με το ότι, εάν δεν το κάνουμε, τα παιδιά μας και οι μελλοντικές γενιές θα μας αναθεματίζουν σαν γενιά, και δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ, γιατί σιγά μη  σκεφτούμε το τι θα συμβεί μετά  που θα αποβιώσουμε εμείς οι ίδιοι.

 

Εγω θα ρωτήσω σαν γονέας, τι παιδιά θα αφήσουμε στη Γη μας.

 

1] Η γυναίκα «υπό-ανδρεύεται» ή όπως λέμε σήμερα «παντρεύεται». Δηλαδή μπαίνει κάτω από την φροντίδα του άντρα της, ή για την ακρίβεια «υπό του ανδρός». Η λέξη προέρχεται από τα συνθετικά «υπό»+«ανήρ» όπου στην αρχαιότητα «ανήρ» ήταν ο «άνδρας». Άρα το ρήμα «παντρεύομαι» κανονικά πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο από γυναίκες.

· Ο άνδρας «νυμφεύεται», δηλαδή αποκτά μια δική του «νύμφη»,για σύζυγο· σύζυγος (συν + ζυγός) ονομάζεται και ο αρσενικός και ο θηλυκός σύντροφος, αφού μοιράζεται (συν) τις υποχρεώσεις (ζυγός) του γάμου. Το ζευγάρι των συζύγων ονομάζεται ανδρόγυνο.

Τόκυο. Ο ΠΟΥ και η ΔΟΕ παίζουν με ανθρώπινες ζωές σε μια ... Ανάγνωση σε 3,5' Αγγλική γλώσσα.

Ο ΠΟΥ και η ΔΟΕ παίζουν με ανθρώπινες ζωές σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο

 

MacIntosh, Ross., Assistant Professor, Kinesiology, Western University

Editor: Misha Ketchell

Bianca Andreescu, Canada’s celebrated tennis star, recently announced she would not attend the Tokyo Olympic Games due the health risks posed by COVID-19.

It’s hard to argue against such a decision. Cases are surging and only 30 per cent of health-care workers in Japan are vaccinated. Only one quarter of the global population has received at least one vaccine dose. Travellers from Canada and 158 other countries are banned from entering Japan, except under “exceptional circumstances.”

Had she chosen to do so, Andreescu, as well as thousands of other foreign nationals, could have been admitted to Japan for the Games. Indeed, athletes will account for about 15,400 entries alone. When coaches and support staff are added to the equation, the figure will rise considerably higher.

Japanese nurses and physicians are understandably sounding the alarm, informing Olympic officials that the health-care system lacks the resources to effectively protect the people of Japan and cater to Olympians and their teams.

Get your news from people who know what they’re talking about.

Despite the rising rate of infection in Japan, the World Health Organization has merely urged those attending the Olympics to exercise “caution.”

 

A sign for COVID-19 countermeasures at the Main Press Centre for the Tokyo 2020 Olympic Games. (AP Photo/Shuji Kajiyama)

A longstanding history

The WHO has a long-standing relationship with the IOC, stretching back to a memorandum of understanding signed in 1984. The WHO’s advisory role in Olympic safety, however, has come under attack in recent years.

When the Zika virus ravaged Brazil leading up to the 2016 Rio Olympics, a group of 150 physicians and academics wrote an open letter urging the WHO to hold transparent discussions about the risk of Zika transmission at the Games. The letter suggested the WHO’s close relationship with the IOC was preventing it from making a neutral assessment of the risks posed by Zika.

The 2016 Rio Olympics, of course, went ahead. The WHO was correct. The event was safe. Transmission of the Zika virus, at least to visitors, was seemingly non-existent.

The nature of this relationship between the WHO and IOC has evolved over time. A 2010 memorandum of understanding emphasized a partnership “to promote healthy lifestyle choices, including physical activity, sports for all, tobacco-free Olympic Games and the prevention of childhood obesity.” The focus was on noncommunicable diseases like cardiovascular disease, cancer and diabetes.

This memorandum expired before the 2016 Rio Olympics, but the WHO committed itself to a careful and thorough assessment of health risks associated with that event, illustrating that — with or without a formal agreement — it was committed to protecting the physical well-being of the citizens of Brazil and the rest of the attendees.

The stakes are higher than ever

Something feels very different this year. For one, the stakes are considerably higher for the IOC, the WHO and the people of Japan.

Although COVID-19 has led the Tokyo Organizing Committee to largely bar spectators from stadiums, the event is going forward despite significant resistance from Japanese citizens and a low national rate of vaccination.

A recent survey suggests that 83 per cent of Japanese citizens don’t want the Olympics to proceed as scheduled, fearing a surge in case numbers.

 

People against Olympic Games protest near Komazawa Olympic Park, where the unveiling ceremony for the Olympic Flame torch relay was held on July 9 in Tokyo. (AP Photo/Eugene Hoshiko)

The fact that the IOC stands to reap a tremendous financial gain, while Tokyo struggles to manage a state of emergency — unable to even generate ticket revenue to offset some of its investment in the Games — is spurring accusations that the Olympic powers are acting in the interest of money, not health, and sacrificing the well-being of the Japanese people on the altar of capitalism.

It certainly appears as though the IOC’s actions, and the WHO’s tacit support, are incompatible with the organizations’ most recent 2020 memorandum of understanding. It’s unclear how forging ahead during a pandemic meets the shared commitment to “strengthen the health preparedness and legacy of the Olympic Games.”

Health concerns go beyond the physical

In a news release last May regarding the agreement, IOC President Thomas Bach said:

“Over the last few months in the current crisis, we have all seen how important sport and physical activity are for physical and mental health. Sport can save lives.”

The IOC used mental health, a relatively new concern for them, to double down on its collaboration with the WHO by pledging both organizations “to work on new projects addressing emerging issues such as mental health.” This newfound regard for mental health was notably absent in 2016, when both organizations celebrated the Olympics as a success despite a well-documented assault on favela communities, decimating the well-being of some of the city’s more vulnerable people.

If the WHO is correct that a high degree of caution, not outright cancellation, will be enough to prevent the spread of disease at the Olympics, the question of its commitment to mental health still remains. In Tokyo, as in so many past host nations, residents are being displaced to make way for the Olympic Games.

Nothing short of lives are at stake

The Japanese public’s massive call for cancellation is indicative of the anxiety already spurred by the Games. Realistically, if this is what a commitment to mental health looks like, can folks be blamed for believing this new component of the IOC/WHO partnership is just for optics?

One thing is perfectly clear — nothing short of people’s lives are at stake. No amount of money can justify a single preventable death. Furthermore, an Olympic super-spreader event, a widespread mental health emergency or a combination of the two could do further damage to the already tarnished reputations of both the IOC and WHO.

Make no mistake, the IOC could do a lot of good in the world, especially with the help of the WHO. Physical activity can be an important boon to mental and physical health. Yet, when the IOC and WHO support a global mega-event held during a pandemic, it’s difficult to believe that the well-being of the host nation remains a priority.