Η Νάκμπα σε 5 διαγράμματα όσο κυνικό και να ακούγεται

Η Νάκμπα: Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε εξηγούνται σε πέντε χάρτες και διαγράμματα

Η αναγκαστική απέλαση των Παλαιστινίων από την πατρίδα τους το 1948 δημιούργησε τη μεγαλύτερη ανεπίλυτη προσφυγική κρίση στη σύγχρονη ιστορία.

Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου οι Παλαιστίνιοι τιμούν τη Νάκμπα, την «καταστροφή», όταν περίπου 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν βίαια από τα σπίτια τους από σιωνιστικές πολιτοφυλακές για να ανοίξει ο δρόμος για τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948.

Είναι ένα γεγονός που έχει διαμορφώσει την πολιτική στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη από τότε, και ένα γεγονός που οι Παλαιστίνιοι λένε ότι συνεχίζεται σήμερα σε διάφορες μορφές πολέμου, κατοχής, πολιορκίας, κατεδαφίσεων σπιτιών, κατασχέσεων γης και πολλά άλλα.

Εδώ, το Middle East Eye αναλύει τη Νάκμπα σε πέντε γραφικά

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα γεγονότα της Nakba μπορούν να εντοπιστούν πίσω στο 1917, όταν η Βρετανία, στη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», υποσχέθηκε στους σιωνιστές ηγέτες ότι θα βοηθούσε να δημιουργηθεί «στην Παλαιστίνη ένα εθνικό σπίτι για τον εβραϊκό λαό».

Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (1914-18), η Βρετανία κυβέρνησε την Παλαιστίνη μεταξύ 1923-1948 με «εντολή» από την Κοινωνία των Εθνών.

Κάτω από 25 χρόνια βρετανικής κυριαρχίας, οι Παλαιστίνιοι καταπιέστηκαν επανειλημμένα, ενώ η ευρωπαϊκή εβραϊκή μετανάστευση άνθισε και οι σιωνιστικές ομάδες εκπαιδεύτηκαν και οπλίστηκαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με τη Βρετανία να αποφασίζει να τερματίσει την εντολή της για την Παλαιστίνη το 1947 και τα Ηνωμένα Έθνη να αποτυγχάνουν να επιβάλουν μια εναλλακτική διοίκηση, οι σιωνιστές άρχισαν να επιτίθενται στους Παλαιστίνιους ως μέρος μιας συστημικής εκστρατείας αναγκαστικής απέλασης.

 

Οι συνέπειες

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αυτοί που εκδιώχθηκαν το 1948 και οι απόγονοί τους αριθμούν σήμερα 5,8 εκατομμύρια πρόσφυγες, που ζουν κυρίως σε γειτονικές αραβικές χώρες. Το Ισραήλ δεν επέτρεψε ποτέ στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, καθιστώντας τα δεινά τους τη μεγαλύτερη ανεπίλυτη προσφυγική κρίση στη σύγχρονη ιστορία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Σήμερα Αύγουστος 2024

 

Πηγη: https://www.middleeasteye.net/news/israel-palestine-nakba-ethnic-cleansing-explained-five-maps-charts

Ο Γιάνης Βαρουφάκης μηνύει το γερμανικό κράτος, με αφορμή και αιτία την απαγόρευση του να μιλκήσει στις 12 Απριλίου σε Συνέδριο στο Βερολίνο.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης μηνύει το γερμανικό κράτος

 Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΤΟ ΖΕΝΙΘ ΤΟΥ

Η άνευ προηγουμένου απόφαση των γερμανικών αρχών τον Απρίλιο να απαγορεύσουν στον Γιάνη Βαρουφάκη να εισέλθει στη Γερμανία και σε οποιαδήποτε πολιτική δραστηριότητα ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησαν κατάφωρες παραβιάσεις κάθε αρχής του κράτους δικαίου – μια απειλητική εξέλιξη σε μια Ευρώπη που διολισθαίνει στον αυταρχισμό.

Αφού οι γερμανικές αρχές υποσχέθηκαν στον δικηγόρο του Βαρουφάκη ότι θα απαντήσουν σε τρεις νόμιμες ερωτήσεις (Ποια αρχή εξέδωσε την απαγόρευση; Πότε? Για ποιους λόγους;) γραπτώς, δήλωσαν τελικά ότι δεν θα απαντήσουν επειδή ήταν θέμα «εθνικής ασφάλειας» και επειδή οποιαδήποτε γραπτή απάντηση θα παρεμπόδιζε την «ορθή εκτέλεση των καθηκόντων της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας και άλλων υπηρεσιών ασφαλείας που εμπλέκονται στην υπόθεση».

Με άλλα λόγια, οι αυταρχικές πρακτικές του Βίκτορ Ορμπάν και του Κυριάκου Μητσοτάκη απλώς υιοθετούνται στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, οι αρχές των οποίων αισθάνονται τώρα εξουσιοδοτημένες όχι μόνο να παραβιάζουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες, αλλά και να αγνοούν το δικαίωμα των πολιτών να γνωρίζουν ποιος αποφάσισε την απαγόρευση, πότε και για ποιους λόγους – όλα αυτά σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση.  η οποία θα πρέπει να εγγυάται πραγματικά τα πολιτικά δικαιώματα και την ελεύθερη κυκλοφορία όλων των κατοίκων.

Ενόψει αυτής της σαφούς παραβίασης του γερμανικού και ευρωπαϊκού δικαίου, και μετά από διαβούλευση με το MERA25 Germany και την ομάδα δικηγόρων του, ο Βαρουφάκης μηνύει τις γερμανικές αρχές για παραβίαση των θεμελιωδών δικαιωμάτων του και δυσφήμιση και ανακοινώνει ότι θα μηνύσει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εάν είναι απαραίτητο.

Στα έγγραφα που κατατέθηκαν στα γερμανικά δικαστήρια, υπενθυμίζεται στους δικαστές ότι ο Βαρουφάκης είχε προγραμματιστεί να μιλήσει στο Παλαιστινιακό Κογκρέσο στις 12  Απριλίου  - μια εκδήλωση που φιλοξενήθηκε από την Εβραϊκή Φωνή για τη Δίκαιη Ειρήνη στη Μέση Ανατολή, το MERA25 και άλλες οργανώσεις για να συζητήσουν τι πρέπει να γίνει για να διασφαλιστεί ίσα πολιτικά δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους μεταξύ του ποταμού Ιορδάνη και της Μεσογείου. Μη μπορώντας να αντέξουν το γεγονός ότι το MERA25 διοργάνωσε το συνέδριο για την Παλαιστίνη μαζί με Εβραίους ακτιβιστές, γεγονός που γελοιοποιεί την κατηγορία του αντισημιτισμού, οι γερμανικές αρχές διέλυσαν βίαια το συνέδριο και επέβαλαν γενική απαγόρευση στον Βαρουφάκη.

Επικαλούμενες την «εθνική ασφάλεια» για να δικαιολογήσουν τη διολίσθησή τους στον αυταρχισμό και με στόχο την πλήρη υποστήριξη του «δικαιώματος» του Ισραήλ να διαπράττει εγκλήματα πολέμου κατά του παλαιστινιακού λαού ανενόχλητες από κριτική ή διαμαρτυρία, οι γερμανικές αρχές έχουν ουσιαστικά καταργήσει τόσο το γερμανικό κράτος δικαίου όσο και την πιο σημαντική αρχή της ΕΕ – την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών: και το δικαίωμα άσκησης πολιτικής δραστηριότητας οπουδήποτε στην ΕΕ.

Η MERA25 Γερμανίας και η μητρική της οργάνωση, το ευρωπαϊκό κίνημα DiEM25, καλούν όλους τους πολίτες, Ευρωπαίους και μη, να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην αυθαίρετη, αυταρχική και βάναυση επίκληση της «εθνικής ασφάλειας» που καταργεί βασικά πολιτικά δικαιώματα που οι λαοί της Ευρώπης έχουν αγωνιστεί για αιώνες. Διότι τίποτα δεν απειλεί την ασφάλεια των πολιτών στη σημερινή Γερμανία και την υπόλοιπη Ευρώπη περισσότερο από την απώλεια των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας!

 Πηγή: https://diem25.org/yanis-varoufakis-verklagt-den-deutschen-staat/

 

Το σύστημα του «Ρεύματος του Kόλπου» υπό αμφισβήτηση μελλοντικής λειτουργίας

 Το σύστημα του «Ρεύματος του Kόλπου»  υπό αμφισβήτηση μελλοντικής λειτουργίας

Η κατάρρευση των ζωτικών ωκεάνιων ρευμάτων, που ονομάζεται Μεσημβρινή Κυκλοφορία Ανατροπής του Ατλαντικού (Amoc) θα φέρει καταστροφικές κλιματικές επιπτώσεις.

Το Amoc ήταν ήδη γνωστό ότι βρίσκεται στο πιο αδύναμο σημείο του εδώ και 1.600 χρόνια λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη και οι ερευνητές εντόπισαν προειδοποιητικά σημάδια ενός σημείου καμπής το 2021.

Η νέα ανάλυση εκτιμά ένα χρονοδιάγραμμα για την κατάρρευση μεταξύ 2025 και 2095, με κεντρική εκτίμηση το 2050, εάν δεν μειωθούν οι παγκόσμιες εκπομπές άνθρακα. Στοιχεία από προηγούμενες καταρρεύσεις δείχνουν αλλαγές θερμοκρασίας 10 βαθμών Κελσίου σε μερικές δεκαετίες, αν και αυτές συνέβησαν κατά τη διάρκεια των παγετώνων.

Άλλοι επιστήμονες δήλωσαν ότι οι υποθέσεις σχετικά με το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί ένα σημείο ανατροπής και οι αβεβαιότητες στα υποκείμενα δεδομένα είναι πολύ μεγάλες για μια αξιόπιστη εκτίμηση του χρόνου του σημείου ανατροπής. Ωστόσο, όλοι δήλωσαν ότι η προοπτική κατάρρευσης του Amoc είναι εξαιρετικά ανησυχητική και θα πρέπει να οδηγήσει σε ταχείες περικοπές των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.

Το Amoc μεταφέρει ζεστό ωκεάνιο νερό προς βορρά προς τον πόλο όπου ψύχεται και βυθίζεται, οδηγώντας τα ρεύματα του Ατλαντικού. Αλλά η εισροή γλυκού νερού από την επιταχυνόμενη τήξη των πάγων της Γροιλανδίας και άλλων πηγών πνίγει όλο και περισσότερο τα ρεύματα.

Μια κατάρρευση του Amoc θα είχε καταστροφικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο, διαταράσσοντας σοβαρά τις βροχές από τις οποίες εξαρτώνται δισεκατομμύρια άνθρωποι για φαγητό στην Ινδία, τη Νότια Αμερική και τη δυτική Αφρική. Θα αυξήσει τις καταιγίδες και θα ρίξει τις θερμοκρασίες στην Ευρώπη και θα οδηγήσει σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας στην ανατολική ακτή της Βόρειας Αμερικής. Θα έθετε επίσης σε περαιτέρω κίνδυνο το τροπικό δάσος του Αμαζονίου και τα στρώματα πάγου της Ανταρκτικής.

«Νομίζω ότι πρέπει να ανησυχούμε πολύ», δήλωσε ο καθηγητής Peter Ditlevsen, στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης στη Δανία «Αυτή θα ήταν μια πολύ, πολύ μεγάλη αλλαγή. Το Amoc δεν έχει καταρρεύσει εδώ και 12.000 χρόνια».

Το Amoc κατέρρευσε και ξανάρχισε επανειλημμένα στον κύκλο των εποχών των παγετώνων που συνέβη πριν από 115.000 έως 12.000 χρόνια. Είναι ένα από τα σημεία καμπής του κλίματος για τα οποία οι επιστήμονες ανησυχούν περισσότερο καθώς οι παγκόσμιες θερμοκρασίες συνεχίζουν να αυξάνονται.

Έρευνα το 2022 έδειξε ότι πέντε επικίνδυνα σημεία καμπής μπορεί να έχουν ήδη ξεπεραστεί λόγω του 1,1 βαθμού Κελσίου της υπερθέρμανσης του πλανήτη μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένης της διακοπής λειτουργίας του Amoc, της κατάρρευσης του καλύμματος πάγου της Γροιλανδίας και της απότομης τήξης του πλούσιου σε άνθρακα μόνιμου πάγου.

Η νέα μελέτη, που εχει σημοσιευτεί το 2022 στο περιοδικό Nature Communications, χρησιμοποίησε δεδομένα θερμοκρασίας της επιφάνειας της θάλασσας που εκτείνονται από το 1870 ως υποκατάστατο για την αλλαγή της ισχύος των ρευμάτων Amoc με την πάροδο του χρόνου.

Η ανάλυση βασίζεται στην αύξηση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου, όπως συμβαίνει μέχρι σήμερα. Εάν οι εκπομπές αρχίσουν να μειώνονται, όπως προβλέπεται από τις τρέχουσες πολιτικές για το κλίμα, τότε ο κόσμος θα έχει περισσότερο χρόνο για να προσπαθήσει να διατηρήσει την παγκόσμια θερμοκρασία κάτω από το σημείο καμπής AMOC.

Η πιο πρόσφατη αξιολόγηση της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Amoc δεν θα καταρρεύσει αυτόν τον αιώνα. Ωστόσο, ο Ditlevsen δήλωσε ότι τα μοντέλα που χρησιμοποιούνται έχουν χονδροειδή ανάλυση και δεν είναι έμπειρα στην ανάλυση των μη γραμμικών διαδικασιών που εμπλέκονται, γεγονός που μπορεί να τα καταστήσει υπερβολικά συντηρητικά.

Η πιθανή κατάρρευση του Amoc συζητείται έντονα από τους επιστήμονες, οι οποίοι έχουν πει προηγουμένως ότι πρέπει να αποφευχθεί «με κάθε κόστος».

Jean-Paul Sartre, Αμερικανοί και οι μύθοι τους

 Αμερικανοί και οι μύθοι τους

ΟΛΑ έχουν ειπωθεί για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος της 18ης Οκτωβρίου 1947

Jean-Paul Sartre

ΟΛΑ έχουν ειπωθεί για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά ένα άτομο που έχει διασχίσει κάποτε τον Ατλαντικό δεν μπορεί πλέον να είναι ικανοποιημένο ακόμη και με τα πιο διεισδυτικά βιβλία. Όχι ότι δεν πιστεύει αυτά που λένε, αλλά ότι η συμφωνία του παραμένει αφηρημένη.

Όταν ένας φίλος προσπαθεί να εξηγήσει τον χαρακτήρα μας και να ξετυλίξει τα κίνητρά μας, όταν συσχετίζει όλες τις πράξεις μας με αρχές, προκαταλήψεις, πεποιθήσεις και μια αντίληψη του κόσμου που προσπαθεί να βρει μέσα μας, ακούμε ανήσυχοι, ανίκανοι είτε να αρνηθούμε αυτό που λέει είτε να το δεχτούμε πλήρως. Ίσως η ερμηνεία να είναι αληθινή, αλλά ποια είναι η αλήθεια που ερμηνεύεται; Μας λείπει η οικεία ζεστασιά, η ζωή, ο τρόπος με τον οποίο κάποιος είναι πάντα απρόβλεπτος για τον εαυτό του και επίσης κουραστικά οικείος, η απόφαση να τα πάει καλά με τον εαυτό του, οι αέναες διαβουλεύσεις και οι αέναες εφευρέσεις για το τι είναι, και ο όρκος να είναι «εκείνο» και τίποτα άλλο – εν ολίγοις, η ελευθερία. Ομοίως, όταν μας παρουσιάζεται στην Ευρώπη μια προσεκτική διευθέτηση αυτών των αντιλήψεων –πουριτανισμός, ρεαλισμός, αισιοδοξία και ούτω καθεξής– που μας έχουν πει ότι είναι τα κλειδιά του αμερικανικού χαρακτήρα, βιώνουμε μια συγκεκριμένη πνευματική ικανοποίηση και νομίζουμε ότι, στην πραγματικότητα, πρέπει να είναι έτσι. Αλλά όταν περπατάμε στη Νέα Υόρκη, στην Τρίτη Λεωφόρο, ή στην Έκτη Λεωφόρο, ή στη Δέκατη Λεωφόρο, εκείνη τη βραδινή ώρα που, για τον Ντα Βίντσι, προσδίδει απαλότητα στα πρόσωπα των ανθρώπων, βλέπουμε τα πιο αξιολύπητα πρόσωπα στον κόσμο, αβέβαια, ερευνητικά, με πρόθεση, γεμάτα έκπληκτη καλή πίστη, με ελκυστικά μάτια, και γνωρίζουμε ότι οι πιο όμορφες γενικεύσεις έχουν πολύ λίγη χρησιμότητα:  Μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το σύστημα, αλλά όχι τους ανθρώπους.

Το σύστημα είναι ένας μεγάλος εξωτερικός μηχανισμός, μια αδυσώπητη μηχανή που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει αντικειμενικό πνεύμα των Ηνωμένων Πολιτειών και που εκεί αποκαλούν αμερικανισμό – ένα τεράστιο σύμπλεγμα μύθων, αξιών, συνταγών, συνθημάτων, αριθμών και τελετουργιών. Αλλά δεν πρέπει κανείς να σκεφτεί ότι έχει κατατεθεί στο κεφάλι κάθε Αμερικανού ακριβώς όπως ο Θεός του Καρτέσιου κατέθεσε τις πρώτες έννοιες στο μυαλό του ανθρώπου. Δεν πρέπει κανείς να σκεφτεί ότι «διαθλάται» στον εγκέφαλο και την καρδιά και σε κάθε στιγμή καθορίζει τις αγάπες ή τις σκέψεις που το εκφράζουν ακριβώς. Στην πραγματικότητα, είναι κάτι έξω από τους ανθρώπους, κάτι που τους παρουσιάζεται. Η πιο επιδέξια προπαγάνδα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την παρουσιάζει συνεχώς στον &CM. Δεν είναι μέσα τους, είναι μέσα σε αυτό. Αγωνίζονται εναντίον του ή το αποδέχονται, το καταπνίγουν ή το υπερβαίνουν, υποτάσσονται σε αυτό ή το επανεφευρίσκουν, παραδίδονται σε αυτό ή κάνουν μανιασμένες προσπάθειες να ξεφύγουν από αυτό. Σε κάθε περίπτωση παραμένει έξω από αυτούς, υπερβατική, γιατί είναι άνθρωποι και είναι ένα πράγμα.

Υπάρχουν οι μεγάλοι μύθοι, οι μύθοι της ευτυχίας, της προόδου, της ελευθερίας, της θριαμβευτικής μητρότητας· υπάρχει ρεαλισμός και αισιοδοξία – και έπειτα υπάρχουν οι Αμερικανοί, οι οποίοι, τίποτα στην αρχή, μεγαλώνουν ανάμεσα σε αυτά τα κολοσσιαία αγάλματα και βρίσκουν το δρόμο τους όσο καλύτερα μπορούν ανάμεσά τους. Υπάρχει αυτός ο μύθος της ευτυχίας: τα συνθήματα μαύρης μαγείας σας προειδοποιούν να είστε ευτυχισμένοι αμέσως. Οι ταινίες που «τελειώνουν καλά» δείχνουν μια ζωή ρόδινης ευκολίας στα εξαντλημένα πλήθη.

Η γλώσσα είναι φορτισμένη με αισιόδοξες και ανεξέλεγκτες εκφράσεις – «περάστε καλά», «η ζωή είναι διασκεδαστική» και τα παρόμοια. Υπάρχουν όμως και αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι, αν και συμβατικά ευτυχισμένοι, υποφέρουν από μια σκοτεινή δυσφορία στην οποία δεν μπορεί να δοθεί κανένα όνομα, οι οποίοι είναι τραγικοί από φόβο μήπως είναι έτσι, από την πλήρη απουσία του τραγικού μέσα τους και γύρω τους.

Υπάρχει αυτή η συλλογικότητα που υπερηφανεύεται ότι είναι η λιγότερο «ιστορική» στον κόσμο, ότι ποτέ δεν περιπλέκει τα προβλήματά της με τα κληρονομημένα έθιμα και τα κεκτημένα δικαιώματα, ότι αντιμετωπίζει ως παρθένα ένα παρθένο μέλλον στο οποίο όλα είναι δυνατά – και υπάρχουν αυτές οι τυφλές ψηλαφήσεις σαστισμένων ανθρώπων που επιδιώκουν να στηριχθούν σε μια παράδοση, σε μια λαογραφία. Υπάρχουν οι ταινίες που γράφουν την αμερικανική ιστορία για τις μάζες και, ανίκανες να τους προσφέρουν μια Jeanne d'Arc του Κεντάκι ή έναν Καρλομάγνο του Κάνσας, τις εξυμνούν με την ιστορία του τραγουδιστή της τζαζ, Al Jolson, ή του συνθέτη, Gershwin. Μαζί με το δόγμα Μονρόε, τον απομονωτισμό, την περιφρόνηση για την Ευρώπη, υπάρχει η συναισθηματική προσκόλληση κάθε Αμερικανού για τη χώρα καταγωγής του, το σύμπλεγμα κατωτερότητας των διανοουμένων ενώπιον του πολιτισμού της γηραιάς ηπείρου, των κριτικών που λένε: «Πώς μπορείτε να θαυμάζετε τους μυθιστοριογράφους μας, εσείς που έχετε τον Φλωμπέρ;» των ζωγράφων που λένε: «Δεν θα μπορέσω ποτέ να ζωγραφίσω όσο μένω στις Ηνωμένες Πολιτείες»· Και υπάρχει η σκοτεινή, αργή προσπάθεια ενός ολόκληρου έθνους να αρπάξει την παγκόσμια ιστορία και να την αφομοιώσει ως κληρονομιά του.

Υπάρχει ο μύθος της ισότητας – και υπάρχει ο μύθος του διαχωρισμού, με εκείνα τα μεγάλα παραλιακά ξενοδοχεία που τοποθετούν πινακίδες που γράφουν «Οι Εβραίοι και τα σκυλιά δεν επιτρέπονται», και εκείνες τις λίμνες στο Κονέκτικατ όπου οι Εβραίοι δεν μπορούν να κάνουν μπάνιο, και εκείνο το φυλετικό τσίν, στο οποίο ο χαμηλότερος βαθμός αποδίδεται στους Σλάβους, ο υψηλότερος στους Ολλανδούς μετανάστες του 1680. Υπάρχει ο μύθος της ελευθερίας – και η δικτατορία της κοινής γνώμης. Ο μύθος του οικονομικού φιλελευθερισμού – και οι μεγάλες εταιρείες που εκτείνονται σε ολόκληρη τη χώρα οι οποίες, σε τελική ανάλυση, δεν ανήκουν σε κανέναν και στις οποίες οι εργαζόμενοι, από πάνω προς τα κάτω, είναι σαν λειτουργοί σε μια κρατική βιομηχανία. Υπάρχει σεβασμός για την επιστήμη και τη βιομηχανία, θετικισμός, μια τρελή αγάπη για τα «γκάτζετ» – και υπάρχει το μελαγχολικό χιούμορ του New Yorker, που κοροϊδεύει πικρά τον μηχανικό πολιτισμό της Αμερικής και τα εκατό εκατομμύρια Αμερικανούς που ικανοποιούν τη λαχτάρα τους για το θαυμάσιο διαβάζοντας καθημερινά στα «κόμικς» τις απίστευτες περιπέτειες του Σούπερμαν,  ή Wonderman, ή Mandrake ο Μάγος.

Υπάρχουν τα χιλιάδες ταμπού που απαγορεύουν την αγάπη εκτός γάμου – και υπάρχει η στρωμνή των χρησιμοποιημένων αντισυλληπτικών στις πίσω αυλές των κολεγίων συνεκπαίδευσης. Υπάρχουν όλοι εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που πίνουν πριν κάνουν έρωτα για να παραβούν τη μέθη και να μην θυμούνται. Υπάρχουν τα τακτοποιημένα, κοκέτα σπίτια, τα ολόλευκα διαμερίσματα με ραδιόφωνο, πολυθρόνα, πίπα και μικρούς παραδείσους. Και υπάρχουν οι ένοικοι αυτών των διαμερισμάτων που, μετά το δείπνο, αφήνουν τις καρέκλες, τα ραδιόφωνα, τις συζύγους, τις πίπες και τα παιδιά τους και πηγαίνουν στο μπαρ απέναντι για να μεθύσουν μόνοι τους.

Talking Heads - Once in a Lifetime

https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&opi=89978449&url=https://www.youtube.com/watch%3Fv%3D5IsSpAOD6K8&ved=2ahUKEwiD59vphveFAxX-RvEDHeIAC8UQwqsBegQILxAG&usg=AOvVaw0Wn79qQVYCe-odT3K-SQDM

Ίσως πουθενά αλλού δεν θα βρείτε μια τέτοια ασυμφωνία μεταξύ ανθρώπων και μύθου, μεταξύ ζωής και αναπαράστασης της ζωής. Ένας Αμερικανός μου είπε στη Βέρνη: «Το πρόβλημα είναι ότι όλοι μας τρώμε από το φόβο ότι θα είμαστε λιγότερο Αμερικανοί από τον γείτονά μας». Δέχομαι αυτή την εξήγηση: δείχνει ότι ο αμερικανισμός δεν είναι απλώς ένας μύθος που η έξυπνη προπαγάνδα γεμίζει στο κεφάλι των ανθρώπων, αλλά κάτι που κάθε Αμερικανός συνεχώς επανεφευρίσκει στις ψηλαφήσεις του. Είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη εξωτερική πραγματικότητα που υψώνεται στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης απέναντι από το Άγαλμα της Ελευθερίας και το καθημερινό προϊόν ανήσυχων ελευθεριών. Η αγωνία του Αμερικανού που έρχεται αντιμέτωπος με τον αμερικανισμό είναι μια αμφίθυμη αγωνία. σαν να ρωτούσε: «Είμαι αρκετά Αμερικανός;» και την ίδια στιγμή, «Πώς μπορώ να ξεφύγω από τον αμερικανισμό;». Στην Αμερική, οι ταυτόχρονες απαντήσεις ενός ανθρώπου σε αυτά τα δύο ερωτήματα τον κάνουν αυτό που είναι, και κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει τις δικές του απαντήσεις.

JEAN-PAUL SARTRE is the leading French existentiaIist. His exposition of his philosophy has recently been published in this country under the title “Existentialism.” He is also the author of a play, “No Exit,” which was produced on Broadway last year, and of “The Age of Reason,” a novel.