Ηταν τα μέσα ενημέρωσης, με επικεφαλής τον Guardian, που κράτησαν τον Julian Assange πίσω από τα κάγκελα
JONATHAN COOK
Είναι σωστό να αφιερώσουμε όλοι λίγο χρόνο για να γιορτάσουμε τη νίκη της απελευθέρωσης του Julian Assange από 14 χρόνια κράτησης, με διάφορες μορφές, για να ενωθούμε, επιτέλους, με τη γυναίκα και τα παιδιά του – δύο αγόρια που στερήθηκαν την ευκαιρία να γνωρίσουν ποτέ σωστά τον πατέρα τους.
Τα τελευταία πέντε χρόνια τα πέρασε στη φυλακή υψίστης ασφαλείας Μπέλμαρς, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπάθησαν να τον εκδώσουν για να αντιμετωπίσει ποινή φυλάκισης 175 ετών για τη δημοσίευση λεπτομερειών των κρατικών εγκλημάτων τους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού.
Για επτά χρόνια πριν από αυτό ήταν περιορισμένος σε ένα μικρό δωμάτιο στην πρεσβεία του Ισημερινού στο Λονδίνο, αφού το Κίτο του χορήγησε πολιτικό άσυλο για να αποφύγει τα νύχια μιας παραβατικής αυτοκρατορίας των ΗΠΑ αποφασισμένης να τον παραδειγματίσει.
Η κατάληψή του από την αστυνομία του Ηνωμένου Βασιλείου από την πρεσβεία για λογαριασμό της Ουάσινγκτον το 2019, μετά την άνοδο στην εξουσία μιας πιο ευθυγραμμισμένης με τις ΗΠΑ κυβέρνησης στον Ισημερινό, απέδειξε πόσο σαφώς λανθασμένοι ή κακόβουλοι ήταν εκείνοι που τον κατηγόρησαν για «αποφυγή της δικαιοσύνης».
Όλα όσα είχε προειδοποιήσει ο Ασάνζ ότι οι ΗΠΑ ήθελαν να του κάνουν αποδείχθηκαν σωστά τα επόμενα πέντε χρόνια, καθώς μαράζωνε στο Μπέλμαρς εντελώς αποκομμένος από τον έξω κόσμο.
Κανείς στην πολιτική μας τάξη ή στην τάξη των μέσων ενημέρωσης δεν φάνηκε να παρατηρεί, ή δεν μπορούσε να παραδεχτεί, ότι τα γεγονότα εξελίσσονταν ακριβώς όπως ο ιδρυτής του Wikileaks είχε προβλέψει για τόσα χρόνια ότι θα συνέβαιναν – και για τα οποία, εκείνη την εποχή, γελοιοποιήθηκε τόσο απερίφραστα.
Ούτε ήταν αυτή η ίδια πολιτική τάξη των μέσων ενημέρωσης έτοιμη να συνυπολογίσει άλλο ζωτικό πλαίσιο που δείχνει ότι οι ΗΠΑ δεν προσπαθούσαν να επιβάλουν κάποιο είδος νομικής διαδικασίας, αλλά ότι η υπόθεση έκδοσης εναντίον του Assange ήταν εξ ολοκλήρου για να σπείρει εκδίκηση - και να κάνει ένα παράδειγμα του ιδρυτή του Wikileaks για να αποτρέψει άλλους από το να τον ακολουθήσουν για να ρίξουν φως στα κρατικά εγκλήματα των ΗΠΑ.
Αυτό περιελάμβανε αποκαλύψεις ότι, πιστή στους τύπους, η CIA, η οποία αποκαλύφθηκε ως αδίστακτη ξένη υπηρεσία πληροφοριών σε 250.000 τηλεγραφήματα πρεσβειών που δημοσιεύθηκαν από το Wikileaks το 2010, είχε σχεδιάσει ποικιλοτρόπως να τον δολοφονήσει και να τον απαγάγει από τους δρόμους του Λονδίνου.
Άλλα στοιχεία ήρθαν στο φως ότι η CIA διεξήγαγε εκτεταμένες επιχειρήσεις κατασκοπείας στην πρεσβεία, καταγράφοντας κάθε κίνηση του Ασάνζ, συμπεριλαμβανομένων των συναντήσεών του με τους γιατρούς και τους δικηγόρους του.
Αυτό και μόνο το γεγονός θα έπρεπε να είχε οδηγήσει την υπόθεση των ΗΠΑ να απορριφθεί από τα βρετανικά δικαστήρια. Αλλά το δικαστικό σώμα του Ηνωμένου Βασιλείου κοιτούσε πάνω από τον ώμο του, προς την Ουάσιγκτον, πολύ περισσότερο από ό, τι τηρούσε τα δικά του νομοθετικά βιβλία.
Τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν φύλακα
Οι δυτικές κυβερνήσεις, οι πολιτικοί, το δικαστικό σώμα και τα μέσα ενημέρωσης απογοήτευσαν τον Ασάνζ. Ή μάλλον, έκαναν αυτό για το οποίο είναι πραγματικά εκεί: να κρατήσουν τον όχλο – δηλαδή, εσάς και εμένα – από το να γνωρίζει τι πραγματικά κάνουν.
Η δουλειά τους είναι να οικοδομήσουν αφηγήσεις που υποδηλώνουν ότι γνωρίζουν καλύτερα, ότι πρέπει να τους εμπιστευτούμε, ότι τα εγκλήματά τους, όπως αυτά που υποστηρίζουν αυτή τη στιγμή στη Γάζα, δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό που μοιάζουν, αλλά είναι, στην πραγματικότητα, προσπάθειες σε πολύ δύσκολες συνθήκες για την τήρηση της ηθικής τάξης, για την προστασία του πολιτισμού.
Για το λόγο αυτό, υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη να προσδιοριστεί ο κρίσιμος ρόλος που διαδραμάτισαν τα μέσα ενημέρωσης στη διατήρηση του Assange κλειδωμένου για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η αλήθεια είναι ότι, με ένα σωστά αντίπαλο μέσο ενημέρωσης να παίζει τον ρόλο που δηλώνει για τον εαυτό του, ως φύλακας της εξουσίας, ο Assange δεν θα μπορούσε ποτέ να εξαφανιστεί για τόσο πολύ καιρό. Θα είχε απελευθερωθεί πριν από χρόνια. Ήταν τα μέσα ενημέρωσης που τον κράτησαν πίσω από τα κάγκελα.
Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης ενήργησαν ως πρόθυμο εργαλείο στη δαιμονοποιητική αφήγηση που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας σχεδίασαν προσεκτικά εναντίον του Ασάνζ.
Ακόμα και τώρα, καθώς επανενώνεται με την οικογένειά του, το BBC και άλλοι διαδίδουν τα ίδια αναξιόπιστα ψέματα.
Αυτές περιλαμβάνουν τον συνεχώς επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό των δημοσιογράφων ότι αντιμετώπιζε «κατηγορίες βιασμού» στη Σουηδία, οι οποίες τελικά αποσύρθηκαν. Εδώ είναι το BBC που κάνει αυτό το λάθος για άλλη μια φορά στο ρεπορτάζ του αυτή την εβδομάδα.
Στην πραγματικότητα, ο Ασάνζ δεν αντιμετώπισε ποτέ κάτι περισσότερο από μια «προκαταρκτική έρευνα», την οποία οι Σουηδοί εισαγγελείς επανειλημμένα απέρριψαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Η έρευνα, γνωρίζουμε τώρα, αναβίωσε και διατηρήθηκε για τόσο πολύ καιρό όχι λόγω της Σουηδίας, αλλά κυρίως επειδή η Εισαγγελική Υπηρεσία του Στέμματος του Ηνωμένου Βασιλείου, τότε υπό την ηγεσία του Sir Keir Starmer (τώρα ηγέτη του Εργατικού Κόμματος), επέμεινε να σέρνεται.
Ο Στάρμερ έκανε επανειλημμένα ταξίδια στην Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, όταν οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να βρουν ένα πρόσχημα για να κλειδώσουν τον Ασάνζ μακριά για πολιτικά εγκλήματα, όχι σεξουαλικά. Αλλά όπως συνέβη τόσο συχνά στην υπόθεση Assange, όλα τα αρχεία αυτών των συναντήσεων καταστράφηκαν από τις βρετανικές αρχές.
Η άλλη αγαπημένη εξαπάτηση των μέσων ενημέρωσης – που εξακολουθεί να προωθείται – είναι ο ισχυρισμός ότι οι δημοσιεύσεις του Wikileaks θέτουν σε κίνδυνο πληροφοριοδότες των ΗΠΑ.
Αυτό είναι απόλυτη ανοησία, όπως γνωρίζει κάθε δημοσιογράφος που έχει μελετήσει έστω και πρόχειρα το ιστορικό της υπόθεσης.
Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, το Πεντάγωνο δημιούργησε μια ανασκόπηση για να εντοπίσει τυχόν πράκτορες των ΗΠΑ που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν ως αποτέλεσμα των διαρροών. Το έκαναν ακριβώς για να βοηθήσουν να μαλακώσει η κοινή γνώμη εναντίον του Assange.
Και όμως, μια ομάδα 120 αξιωματικών αντικατασκοπείας δεν μπόρεσε να βρει ούτε μία τέτοια υπόθεση, όπως παραδέχτηκε ο επικεφαλής της ομάδας, ταξίαρχος Robert Carr, στο δικαστήριο το 2013.
Παρά το γεγονός ότι έχει μια αίθουσα σύνταξης γεμάτη με εκατοντάδες ανταποκριτές, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ισχυρίζονται ότι ειδικεύονται στην άμυνα, την ασφάλεια και την παραπληροφόρηση, το BBC εξακολουθεί να μην μπορεί να πάρει σωστά αυτό το βασικό γεγονός για την υπόθεση.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν οι δημοσιογράφοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να τρέφονται με πληροφορίες με κουτάλι από εκείνους που υποτίθεται ότι παρακολουθούν. Αυτό συμβαίνει όταν οι δημοσιογράφοι και οι αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών ζουν σε μια μόνιμη, αιμομικτική σχέση.
Δολοφονία χαρακτήρα
Αλλά δεν είναι μόνο αυτές οι κραυγαλέες αποτυχίες αναφοράς που κράτησαν τον Assange περιορισμένο στο μικρό κελί του στο Belmarsh. Ήταν ότι όλα τα μέσα ενημέρωσης ενήργησαν συντονισμένα στη δολοφονία του χαρακτήρα του, καθιστώντας όχι μόνο αποδεκτό αλλά και αξιοσέβαστο να τον μισούν.
Ήταν αδύνατο να δημοσιεύσετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την υπόθεση Assange χωρίς δεκάδες συνομιλητές να εμφανιστούν για να σας πουν πόσο βαθιά δυσάρεστος ήταν, πόσο ναρκισσιστής, πώς είχε κακοποιήσει τη γάτα του ή είχε λερώσει τους τοίχους του στην πρεσβεία με κόπρανα. Κανένα από αυτά τα άτομα, φυσικά, δεν τον είχε συναντήσει ποτέ.
Επίσης, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό αυτών των ανθρώπων ότι, ακόμη και αν όλα αυτά ήταν αλήθεια, δεν θα είχαν δικαιολογήσει την απογύμνωση του Assange από τα βασικά νομικά του δικαιώματα, όπως συνέβη ξεκάθαρα. Και ακόμη περισσότερο, δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη διάβρωση του καθήκοντος δημοσίου συμφέροντος των δημοσιογράφων να εκθέτουν κρατικά εγκλήματα.
Αυτό που τελικά διακυβεύτηκε στις παρατεταμένες ακροάσεις έκδοσης ήταν η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης των ΗΠΑ να εξισώσει την ερευνητική δημοσιογραφία εθνικής ασφάλειας με την «κατασκοπεία». Το αν ο Ασάνζ ήταν ναρκισσιστής δεν είχε καμία σχέση με αυτό το θέμα.
Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πείστηκαν ότι τα υποτιθέμενα ελαττώματα του χαρακτήρα του Ασάνζ ήταν ζωτικής σημασίας για την υπόθεση; Επειδή τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης – οι υποτιθέμενοι διαιτητές της αλήθειας – συμφωνούσαν στο θέμα.
Οι συκοφαντίες μπορεί να μην είχαν κολλήσει τόσο καλά αν είχαν πεταχτεί μόνο από τα δεξιά ταμπλόιντ. Αλλά η ζωή εμφυσήθηκε σε αυτούς τους ισχυρισμούς από την ατελείωτη επανάληψή τους από δημοσιογράφους που υποτίθεται ότι βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του διαδρόμου, ιδιαίτερα στον Guardian.
Φιλελεύθεροι και αριστεροί εκτέθηκαν σε μια σταθερή ροή άρθρων και tweets που υποτιμούσαν τον Ασάνζ και τον απελπισμένο, μοναχικό αγώνα του ενάντια στη μοναδική υπερδύναμη του κόσμου για να σταματήσει να φυλακίζεται για το υπόλοιπο της ζωής του επειδή έκανε δημοσιογραφία.
Ο Guardian – ο οποίος είχε επωφεληθεί αρχικά συμμαχώντας με το Wikileaks στη δημοσίευση των αποκαλύψεών του – του έδειξε ακριβώς μηδενική αλληλεγγύη όταν το αμερικανικό κατεστημένο χτύπησε, αποφασισμένο να καταστρέψει την πλατφόρμα Wikileaks και τον ιδρυτή της, επειδή κατέστησε δυνατές αυτές τις αποκαλύψεις.
Για την ιστορία, για να μην ξεχνάμε, αυτά είναι μερικά παραδείγματα για το πώς ο Guardian τον έκανε - και όχι το κράτος ασφαλείας των ΗΠΑ που παραβιάζει το νόμο - τον κακό.
Η Μαρίνα Χάιντ στον Guardian τον Φεβρουάριο του 2016 – τέσσερα χρόνια μετά την αιχμαλωσία του στην πρεσβεία – απέρριψε απερίσκεπτα ως «αφελείς» τις ανησυχίες μιας επιτροπής παγκοσμίου φήμης νομικών εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων Εθνών ότι ο Ασάνζ «κρατείται αυθαίρετα» επειδή η Ουάσινγκτον είχε αρνηθεί να εκδώσει εγγυήσεις ότι δεν θα επιδιώξει την έκδοσή του για πολιτικά εγκλήματα:
Ο επί μακρόν ανταποκριτής νομικών υποθέσεων του BBC Joshua Rozenberg έλαβε χώρο στον Guardian την ίδια ημέρα για να κάνει τόσο λάθος στον ισχυρισμό ότι ο Assange απλώς «κρύβεται» στην πρεσβεία, χωρίς απειλή έκδοσης (Σημείωση: Αν και η αναλυτική του κατανόηση της υπόθεσης έχει αποδειχθεί αδύναμη, το BBC του επέτρεψε να γνωμοδοτήσει περαιτέρω αυτή την εβδομάδα για την υπόθεση Assange):
Δύο χρόνια αργότερα, ο Guardian εξακολουθούσε να πλασάρει την ίδια γραμμή ότι, παρά το γεγονός ότι το Ηνωμένο Βασίλειο ξόδεψε πολλά εκατομμύρια τηλεφωνώντας στην πρεσβεία με αστυνομικούς για να αποτρέψει τον Assange από το να «ξεφύγει από τη δικαιοσύνη», ήταν μόνο η «υπερηφάνεια» που τον κράτησε υπό κράτηση στην πρεσβεία:
Ή τι θα λέγατε για αυτό από τον Hadley Freeman, που δημοσιεύθηκε από τον Guardian το 2019, ακριβώς όπως ο Assange εξαφανιζόταν για τα επόμενα πέντε χρόνια στο πλησιέστερο που έχει η Βρετανία σε γκουλάγκ, σχετικά με την «έντονη ευτυχία» που υπέθεσε ότι πρέπει να αισθάνεται το προσωπικό καθαριότητας της πρεσβείας:
Όποιος δεν κατάλαβε πόσο προσωπικά εχθρικοί ήταν τόσοι πολλοί αρθρογράφοι του Guardian προς τον Assange πρέπει να εξετάσει τα tweets τους, όπου ένιωθαν πιο ελεύθεροι να βγάλουν τα γάντια. Ο Χάιντ τον περιέγραψε ως «ίσως ακόμη και το μεγαλύτερο αρσενικό στο Νάιτσμπριτζ», ενώ η Σούζαν Μουρ είπε ότι ήταν «ο πιο ογκώδης χλοοτάπητας».
Ο συνεχής εξευτελισμός του Ασάνζ και ο χλευασμός για την κατάστασή του δεν περιορίστηκε στις σελίδες γνώμης του Guardian. Η εφημερίδα συνωμότησε ακόμη και σε μια ψευδή έκθεση - που πιθανώς παρέχεται από τις υπηρεσίες πληροφοριών, αλλά εύκολα διαψεύδεται - που σχεδιάστηκε για να ανταγωνιστεί τους αναγνώστες της εφημερίδας σπιλώνοντάς τον ως ανδρείκελο του Ντόναλντ Τραμπ και των Ρώσων.
Αυτή η διαβόητη φάρσα ειδήσεων - ψευδής ισχυρισμός ότι το 2018 ο Ασάνζ συναντήθηκε επανειλημμένα με έναν βοηθό του Τραμπ και «ανώνυμους Ρώσους», που δεν καταγράφηκε από καμία από τις δεκάδες κάμερες CCTV που παρακολουθούν ποτέ την πρεσβεία - εξακολουθεί να βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Guardian:
Αυτή η εκστρατεία δαιμονοποίησης εξομάλυνε τον δρόμο για τον Ασάνζ να συρθεί από τη βρετανική αστυνομία έξω από την πρεσβεία στις αρχές του 2019.
Επίσης, χρήσιμα, κράτησε τον Guardian μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Γιατί ήταν λάθη που έγιναν από την εφημερίδα, όχι από τον Ασάνζ, που οδήγησαν στο υποτιθέμενο «έγκλημα» στην καρδιά της υπόθεσης έκδοσης των ΗΠΑ – ότι το Wikileaks είχε κυκλοφορήσει βιαστικά μια κρυφή μνήμη μη επεξεργασμένων αρχείων – όπως έχω εξηγήσει λεπτομερώς πριν.
Πολύ λίγα πολύ αργά
Τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης που συνεργάστηκαν με τον Ασάνζ πριν από 14 χρόνια για τη δημοσίευση των αποκαλύψεων των κρατικών εγκλημάτων των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου άρχισαν να αλλάζουν διστακτικά τον τόνο τους στα τέλη του 2022 - περισσότερο από μια δεκαετία αργά.
Τότε ήταν που πέντε από τους πρώην συνεργάτες του στα μέσα ενημέρωσης εξέδωσαν κοινή επιστολή προς την κυβέρνηση Μπάιντεν λέγοντας ότι θα πρέπει να «τερματίσει τη δίωξη του Τζούλιαν Ασάνζ για δημοσίευση μυστικών».
Αλλά ακόμα και όταν αφέθηκε ελεύθερος αυτή την εβδομάδα, το BBC συνέχιζε να στάζει τη σταγόνα της δολοφονίας χαρακτήρα:
Ένας σωστός τίτλος του BBC, αν δεν ήταν απλώς στενογράφος της βρετανικής κυβέρνησης, θα μπορούσε να διαβάσει: «Τόνι Μπλερ: Πολυεκατομμυριούχος ή εγκληματίας πολέμου;».
Γιατί ενώ τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης έχουν προσηλώσει το βλέμμα μας στα υποτιθέμενα ελαττώματα του χαρακτήρα του Ασάνζ, έχουν κρατήσει την προσοχή μας μακριά από τους πραγματικούς κακοποιούς, εκείνους που διέπραξαν τα εγκλήματα που αποκάλυψε: τον Μπλερ, τον Τζορτζ Μπους, τον Ντικ Τσένι και πολλούς άλλους.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα πρότυπο εδώ. Όταν τα γεγονότα δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, το κατεστημένο πρέπει να πυροβολήσει τον αγγελιοφόρο.
Σε αυτή την περίπτωση, ήταν ο Assange. Αλλά η ίδια μηχανή των μέσων ενημέρωσης ξεδιπλώθηκε εναντίον του πρώην ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν, ένα άλλο αγκάθι στο πλευρό του κατεστημένου. Και όπως και με τον Assange, ο Guardian και το BBC ήταν τα δύο μέσα ενημέρωσης που ήταν πιο χρήσιμα για να κάνουν τις κηλίδες να κολλήσουν.
Δυστυχώς, για να εξασφαλίσει την ελευθερία του, ο Assange αναγκάστηκε να κάνει μια συμφωνία δηλώνοντας ένοχος σε μία από τις κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν βάσει του νόμου περί κατασκοπείας.
Υπογραμμίζοντας τη διαρκή κακοπιστία του Guardian, της ίδιας εφημερίδας που τόσο εύκολα γελοιοποίησε τα χρόνια κράτησης του Ασάνζ και την απειλή που αντιμετώπιζε να φυλακιστεί σε μια φυλακή super-max των ΗΠΑ για όλη του τη ζωή, δημοσίευσε ένα άρθρο αυτή την εβδομάδα, καθώς ο Ασάνζ αφέθηκε ελεύθερος, τονίζοντας το «επικίνδυνο προηγούμενο» για τη δημοσιογραφία που έθεσε η συμφωνία απολογίας του.
Η μεταχείριση του Assange από την Ουάσιγκτον σχεδιάστηκε πάντα για να στείλει ένα ανατριχιαστικό μήνυμα στους ερευνητές δημοσιογράφους ότι, ενώ είναι καλό να εκτίθενται τα εγκλήματα των επίσημων εχθρών, τα ίδια πρότυπα δεν πρέπει ποτέ να εφαρμόζονται στην ίδια την αυτοκρατορία των ΗΠΑ.
Πώς είναι δυνατόν ο Guardian να το μαθαίνει αυτό μόλις τώρα, αφού απέτυχε να κατανοήσει το μάθημα νωρίτερα, όταν είχε σημασία, κατά τη διάρκεια των μακρών ετών πολιτικής δίωξης του Assange;
Η ακόμη πιο θλιβερή αλήθεια είναι ότι ο κακός ρόλος των μέσων ενημέρωσης στο να κρατούν τον Assange κλειδωμένο σύντομα θα διαγραφεί από το αρχείο. Αυτό συμβαίνει επειδή τα μέσα ενημέρωσης είναι αυτά που γράφουν το σενάριο για το τι συμβαίνει στον κόσμο.
Θα ζωγραφίσουν γρήγορα τους εαυτούς τους ως αγίους, όχι αμαρτωλούς, σε αυτό το επεισόδιο. Και, χωρίς περισσότερους Ασάνζ να ανοίξουν τα μάτια μας, πιθανότατα θα τους πιστέψουμε.
https://www.jonathan-cook.net/2024-06-26/media-guardian-julian-assange/
