Το εξαιρετικόν για το οποίον δεν θα υπάρξει ποτε οικολογικό κίνημα στη χώρα μας. Γιατί υπάρχει εμμονή για ηγεμονία στη κοινωνία μας και όχι η ανάγκη για τρυφερότητα ?
Παράδειγμα η αλληλέγγυα γεωργία.
Το σημείο απόδρασης όσο αφορά τη δόμηση
μιας αλληλέγγυας γεωργίας θα πρέπει να ήταν απολύτως σαφές: η αλληλεγγυότητα εντός της αλληλέγγυας γεωργίας. Χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη αλλά μόνο με προσωπικό όφελος το εγχείρημα αναπαράγει διακρίσεις.
Και μια πρωτοβουλία που ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται π.χ. τη βιοποικιλότητα, δηλαδή τη βιοποικιλότητα μόνο
στο δικό της κήπο, δεν είναι μια πρωτοβουλία που επιδιώκει να
ξεπεράσει τις συμβατικές ιεραρχίες. Τουναντίον διαιωνίζει νόσηρες συνεργατικές/συνεταιριστικές/κοινοτικές και κοινωνικές καταστάσεις. Αυτό το οποιο πρεσβεύουν πολλοί, δεν το προσκυνούν.
Επί του παρόντος, οι αρχές και οι αξίες
μιας αλληλέγγυας γεωργίας στην Ελλάδα
δεν είναι παρά μια επιθυμία, μια αποστολή και μια
υπόσχεση για το μέλλον. Οτι και να προσπαθήσεις να κάνεις θα πρέπει να αντικατοπτρίζεται στις δομές της, στη
στρατηγική της και στη συνύπαρξή των μελών. Και όπως διαφάνηκε, αυτό δεν υπάρχει και δεν θα
γεννηθεί με την έναρξη διανομής ενός ή δυο καλαθιών πριν τα Χριστούγεννα, όπως θέλουν γρήγορα γρήγορα για να δειξουν απλά έργο κάποιοι, αφού τρια χρόνια τώρα ...
Όπως είπε και μία αξιόλογη φίλη σε μια συζήτηση, με αυτούς
που θα σου προτάξουν σοβαρές και τεκμηρειωμένες
αμφισβητήσεις στο τρόπο που προσπαθείς να στήσεις ένα εγχείρημα θα
πρέπει να τα βγάλεις πέρα, όχι με αυτούς που μπορείς με επικοινωνιακό τρόπο να
τους μπερδέψεις και να τους καναλώσεις.
Και μη ξεχνάμε ακόμα και ένα αστείο έχει
πάντα συνέπειες, πόσο μάλλον μια αποτυχία για ένα τέτοιο σοβαρό εγχείρημα για τη τοπική και περιφερειακή κοινωνία και οικονομία!
Με ηγεμονικό ύφος, ακόμα και σε τόσο χαμηλά επίπεδα εξουσίας όπως και σε τέτοιες πρωτοβουλίες, προσπαθούν κάποιοι να κρατήσουν τις διάφορες κριτικές δυνάμεις μακρυά απο το κυρίαρχο κόσμο τους, για αρχαίγονους γνωστούς λόγους.
Και γιατί το αναφέρω? Γιατί μια κριτική
άποψη από έξω βοηθάει, συχνά να δεις με μεγαλύτερη σαφήνεια τις ελλείψεις στη
βιωματική πρακτική σου στο εγχείρημα.
Ποιός θα τολμήσει να τους πει ότι ακόμα και οι διακρατικές συνεργασίες μεταξύ των διαφορων εθνικών και περιφερειακών ομάδων και των εθνικών συντονιστικών οργάνων της λεγόμενης Κοινωνικά Υποστηριζόμενης Γεωργίας θα έπρεπε να έχουν σχεδόν μηδενικό οικολογικό αποτύπωμα και όχι για κάθε θέμα ή θεματικότητα να συναντώνται 10 άτομα με εξοδα ταξειδίων με ότι αυτο συνεπάγεται αναφορικά με εκπομπές CO2 π.χ. επειδή υπάρχει η πηγή χρηματοδότησης. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που ειναι απαράδεκτο να μη εξοικονομούμε κόστος και εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, εκμεταλλευόμενοι τη διαδικτυακή υποδομή σε μεταφορά φωνής και εικόνας, και να τρέχουμε στα αεροδρόμια. Αν τα ταξείδια γινόντουσαν με τραίνο ή car sharing π.χ. θα ήταν σε μια άλλη, βιώσιμη βάση, οι διακρατικές συναντήσεις.
Αυτό που βοηθά ακόμα περισσότερο είναι
μια προσφορά βοήθειας είτε από ομάδες είτε και
από μεμονωμένες πρωτοβουλίες που θέλουν να τολμήσουν και να ρισκάρουν μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο
κοινωνικό ρατσισμό(κάτι που κατέχει πολύ καλά το εναλλακτικό κίνημα στην Ελλάδα εμείς ειμαστε οι επίλεκτοι), σεξισμό και καπιταλιστικές αρχές. Γιατί αυτή η παραπάνω τόλμη και το παραπάνω
ρίσκο διαμέσου όλων των κοινωνικών τάξεων είναι πλέον ο νέος τρόπος ακτιβισμού που χρειαζόμαστε εμείς εδώ στην
Ελλάδα και που μπορεί να συμβάλλει πολύ στην πραγματική αλλαγή, χωρίς να
γελοιοποιεί και να προφητεύει με παραδοσιακό και mansplaining τρόπο
από την άνετη καρέκλα ενός θεσμικού και μη οργάνου.
Εν πάση περιπτώσει, υπήρχε μια αίσθηση όταν μου πρότειναν να προτείνω εναλλακτικούς τρόπους λειτουργίας μιας ομάδας αλληλέγγυας γεωργίας, ότι θα μπορούσαμε να
αποφύγουμε μια πλύση εγκεφάλου, όπως
"συνεχίστε όπως κάνατε μέχρι
σήμερα" ή business as usual όσο αφορά τις περισσότερες σαν ιδεοληπτικές συλλογικές πρωτοβουλίες, για να μην αναπτυχθεί απο μια πρωτοβουλία ένα κίνημα. Δεν είναι πλέον πιθανό κάτι τέτοιο, γιατί κάποιοι προσπαθούν
να χειριστούν τις συλλογικές
πρωτοβουλίες σαν τσιφλικάκι τους όπως το ξέρουμε, για να μην έχουν καμία ελπίδα εξέλιξης προς ένα τοπικό μαζικό κίνημα, και να ελέγχονται κατα το δοκούν, καθώς τα πρόσωπα πρέπει να παραμένουν τα ίδια στην εξουσιαστική δομή. Αυτή η ανασφάλεια της ταυτότητάς μας!
Μήπως μια νέα αρχή σε μια
άλλη πραγματικά κοινωνικά ακτιβιστική και βιώσιμη βάση, με ανθρώπους που
- δεν
ζητούν δόξα,
- δεν στοχεύουν στην επιβεβαίωση,
- δεν ανακυκλώνονται μέσα στην ίδια κοινωνική ομάδα -για ασφάλεια και αυτοσυντήρηση- και
- δεν θεωρούν εαυτους ότι ειναι 'οι επίλεκτοι', το να εχουν το status του εναλλακτικού τύπου
πρέπει να αναλάβουν με τόλμη και ρίσκο τη δόμηση κάθε επιθυμητής κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμης πρωτοβουλίας?
Τελευταίο αλλά όχι ασήμανο πιστεύω ότι είναι ο διαχωρισμός που γίνεται ακόμα περισσότερο σήμερα -ιδιαίτερα στους κύκλους αριστερών και οικολόγων εναλλακτικών- μεταξύ, εδω "ο λαός" και εκεί "οι προνομοιούχοι"(elit).
Αυτή η λογική του επαναπροσδιορισμού της συλλογικότητας, της συλλογικής δημόσιας σφαίρας, εμποδίζει το να τολμήσουμε ακόμα και να γοητευτούμε από σχήματα, με πραγματικά εναλλακτικά σχέδια συμμετοχικότητας και αλληλεγγύης. Εδω κυριολεκτικά χρειάζεται να βγάλουμε το πάθος απο τίς έννοιες.
Και ας παραλληλίσουμε: Η αλληλεγγύη σε ένα κοινοτικό σχήμα είναι η τρυφερότητα των μελών.
"Πάντα ριζοσπαστικά, ποτέ με συνέπεια(απέναντι στο κόμμα) στα σημαντικότερα θέματα (της ζωής)…" [Walter Benjamin]
Διαβάστε επισης:
Η πρόταση για την αλληλέγυα γεωργία https://zaungastnic.blogspot.com/2019/11/blog-post_71.html
https://zaungastnic.blogspot.com/2019/11/blog-post_38.html
