Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα ενήλικα. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά συνάφεια για το ερώτημα ενήλικα. Ταξινόμηση κατά ημερομηνία Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

6 Οκτ 2018

Πάλι τα ίδια: “Ο επόμενος Δήμαρχος θα πρέπει να είναι…” Όλοι οι αποτυχημένοι και παραταξιακοί ‘πρόσφυγες’ ξέρουν πως πρέπει να είναι ο ιδανικός Δήμαρχος, όταν για πολλοστή φορά εγκαταλείπουν μια παράταξη. Τι τέλεια υποκριτική! Διάβασμα σε 4’, με 3 απεικονίσεις και 6 σκίτσα τουWilhelm Busch

Ποιος είναι αυτός ο ιδανικός Ινδιάνος που θέλεmit gehobenen Fingerι ο Κ. Ζέρβας στον καταυλισμό που λέγεται Θεσσαλονίκη? Μια ‘καθιστή αρκούδα’, ‘ένα γέρικο βέλος’, ή ‘η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού’?



Διάβασμα σε 4’   THS 09092018 

Επαναδημοσίέυση 05.07.2023

Τα παρακάτω  σκίτσα είναι του Wilhelm Busch

«Κλειδώνει η υποψηφιότητα», «ξανά υποψήφιος», «έξι εναντίον ενός», «ξαφνικά νοιώθει κόπωση», «για τρίτη θητεία», «Πω πω ποιος θα είναι ο επόμενος?», «Πάλι μια από τα ίδια», «μια ολόκληρη πόλη να μη έχει να αναδείξει ένα νέο (σε ηλικία) Δήμαρχο» και συμπληρώνουμε με όραμα για την αειφόρο αστική διαβίωση, τους νέους, τους ηλικιωμένους και όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες? Η απορία είναι στο πρόσωπο πολλών, όμως με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Όχι όλων, αυτό πρέπει να το αναφέρουμε. Για το τυχόν «ποια θα είναι η επόμενη ιδανική Δήμαρχος», αλλά όχι μια με όμορφο χαμόγελο, και ευνοημένη ύψιστου πολιτικού θεσμού, ούτε καν το θέτουμε υπό διερεύνηση. Ανδρογενής κοινωνία. Περίμενα να μη διαβάσω αυτό το περί ιδανικότητας και εντοπιότητας, από σχετικά νεότερους υποψήφιους όπως από τον κ. Κ. Ζέρβα. Κάκιστη, διαφήμιση, επαρχιώτικη αντιμετώπιση ζητουμένων, για τον ίδιο δυστυχώς. Βιάστηκε.

Πρέπει να πούμε, ότι αρχίζουμε και έχουμε αμφιβολίες για το ποιος διαβάζει ή σε ποιους Δημότες π.χ. φτάνει ή απευθύνεται ένα κείμενο σαν αυτό που αναρτήθηκε σε ηλεκτρονικό μέσο της Θεσσαλονίκης και αναφέρεται σε συνέντευξη Δημοτικού Συμβούλου -μέχρι πρότινος της πλειοψηφίας- για τι είδους Δήμαρχο θέλει ο ίδιος αλλά και παίρνει το θάρρος να μιλήσει για πολλούς άλλους. Το ίδιο αφορά και το δικό μας κείμενο. Μακάρι να μπορούσαμε να το φωτοτυπούσαμε και να το δίναμε χέρι-χέρι σε όλες τις γειτονιές σε ακτίνα 0,5 χιλιόμετρο μακριά από το κέντρο και την παραλία, στα άνισα πολεοδομικά τετράγωνα της πόλης εκεί που η αύρα του τουρισμού δεν φτάνει, και ο Δήμαρχος ούτε καν ξέρει ότι υπάρχουν τέτοιες γειτονιές.

Βέβαια προτείναμε προς όφελος του διαλόγου-αντιλόγου στη δημόσια σφαίρα, στο μέσο της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, που δημοσίευσε τη συνέντευξη του Κ. Ζέρβα να αναρτήσει και μια άλλη προσέγγιση- την δική μας- όσο αφορά για το εάν χρειαζόμαστε ένα ιδανικό Δήμαρχο ή κάτι άλλο. Απαξιώθηκε να απαντήσει το συγκεκριμένο μέσο. Είναι η δεύτερη φορά, οπότε η πολιτική τους πλέον γνωστή. Όταν ζούσε μια συνάδελφος τους ήταν πολύ πιο αξιοκρατικό.

Για μας όμως τίθεται ο προβληματισμός για όλο το ΔΣ και όχι μόνο για ένα Δήμαρχο.

Γιατί εγώ σαν δημότης να πιστέψω εσάς και τον καθένα από εσάς που θεωρείστε με το που εκλέγεστε a priori Illuminati. Μας μιλάτε τώρα για το τι θα είναι καλύτερο, που ήσασταν 9 χρόνια στο ΔΣ και τελικά βγάζετε και την ουρίτσα σας απ’ έξω. Την πικρία σας όμως πάλι μέσω μια συνέντευξης την απευθύνετε προς τη δημόσια σφαίρα. Θα το χαρακτήριζα δε “mansplaining”.

Μη μπούμε στη διαδικασία «…αλλά εγώ τα έλεγα έκανα κριτική, έφυγα από την πρωτοβουλία κλπ. κλπ.» Έχετε φύγει και από αλλού από ότι γνωρίζουμε. Και τώρα θα πάτε ίσως αλλού. Εδώ τίθεται θέμα πολιτικής ενηλικίωσης και πολιτικής ευθιξίας κύριε Ζέρβα. Νομίζουμε ότι το παραμύθι της νεοφιλελεύθερης χύμα αλλά και πουριτανικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να τελειώσει σύντομα. 

Υπάρχουν άνθρωποι πίσω από τον οργανικό οργανισμό που λέγεται πόλη. Θυμούμαστε ακόμα και με την κυρία Αντιδήμαρχο ανθεκτικότητας κ. Λιάκου – ξέρετε εσείς καλύτερα από τον κάθε ένα μας-, που εγκατέλειψε το πόστο της βλέποντας ότι δεν οδηγεί πουθενά η τακτική του Δήμου στο θέμα της λεγόμενης ανθεκτικότητας της πόλης(μας αρέσουν τέτοιοι όροι, φτιαχνόμαστε) γιατί στρατηγική δεν υπήρχε, εσείς όμως συνεπικουρούσατε στο εγχείρημα της ανθεκτικότητας αφού υπήρχαν χρήματα προς σπατάλη, γιατί περί σπατάλης πρόκειται όταν δίνονται χρήματα εδώ την Ελλάδα για το δημόσιο χώρο, χωρίς συγκεκριμένο παραδοτέο αποτέλεσμα. Βγαίνοντας τότε στα οδοφράγματα επαναστατήσατε για τον τρόπο που εγκατέλειψε το πόστο της. Την κατάλαβε η κυρία Λιάκου και έφυγε και πήγε στα καλύτερα και οικονομικά αλλά και από πλευράς καριέρας. Και γιατί όχι, νέα ήταν, δεν είχε και το ιδιαίτερο βιογραφικό και έτσι θα αναβαθμιζόταν με τη νέα δουλειά. Είμαστε ενήλικα άτομα ή infantil κύριε Ζέρβα? Να ξέρουμε δηλαδή εάν κάποιοι χαίρονται που κάποιος προσπάθησε για κάτι καλύτερο και να ξεφύγει από το βάλτο της Θεσσαλονίκης ή όχι? Και δεν έχει εδώ να πούμε: «Εγκατέλειψε του ψηφοφόρους της και έφυγε» δηλαδή εδώ χτυπιέσαι στα γέλια από το παιδιάρισμα της σκέψης και δημόσιας κιόλας αντίδρασης ή “να καθίσει εδώ να αγωνιστεί και να παλέψει”, απέναντι σε ποιους, σε ανεμόμυλους? Γνωρίζουμε και την τύχη των Don Quixote, που δεν μπόρεσαν να μας σώσουν από την εξαθλίωση μας.

Είστε ένας ιπτάμενος βάτραχος που στο τέλος ... και θα το δείτε στο τέλος της θητείας σας.

Δυστυχώς ο γλωσσικός προσανατολισμός και γλωσσική χροιά στο κείμενο σας δείχνει λίγο έως αρκετό λαϊκισμό. Υπογραμμίζω, μάλλον ασυνείδητα, κύριε Ζέρβα, δεν ήταν ο σκοπός σας ίσως, αλλά έτσι βγαίνει προς τα έξω, όταν βιάζεται κάποιος. Κάποιοι φιλόσοφοι-ψυχαναλυτές το ονομάζουν αυτό, ας το πούμε στα Ελληνικά, πολιτικό “ξεκατίνιασμα”. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την επικοινωνιακή παγίδα που έχουν στήσει οι λαϊκιστές(και οφείλουμε να το καταλάβουμε) ακροδεξιοί και νεοεθνικιστές, γιατί ξέρουν, όντως όλοι είναι κουρασμένοι από την παθητικότητα της διανόησης των λεγόμενων προοδευτικών, διανοούμενων και τέως αριστερών όποτε το τραβάνε και αυτοί όσο μπορούν και καλά τα πάνε μέχρι σήμερα οι ακροδεξιοί λαϊκιστές. Βλέπε και Δυτική Ευρώπη και βεβαίως και πρώην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Βάζετε λοιπόν και οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές και λέξεις όπως εργάτης, συναινετικός, ντόπιος,  

υπερήφανος, να το ανταμείψει πόλη που τον γέννησε κλπ. και έτσι δεν διαφέρουν απολύτως από τους ακροδεξιούς, γιατί τέτοια χαρακτηριστικά χρησιμοποιούν και αυτοί αν προσέξετε. Βάζουμε και τη φράση “να έχει γνώσεις” ο Δήμαρχος για να τονίσουμε μια ίσως υπάρχουσα διανόηση, και έχει κλείσει ο κύκλος, των προαπαιτούμενων που θα πουλήσουν στη δημόσια σφαίρα. Δεν φτάνει αυτό κύριε Ζέρβα. Αυτό θα ήταν αρκετό στα χρόνια του ‘80. Όχι για σήμερα. Και τα πολιτιστικά σας είναι η παγίδα του συστήματος σας. Θα το καταλάβετε όταν φτάσετε τα 70, και θα προσφέρει η πόλη μόνο σαπουνόπερες και σουβλάκια, αα μη ξεχάσουμε και τον θεσμό των ethnic food.

Και η δημόσια σφαίρα, δεν είναι «απλά εκεί» μόνη της, αλλά δημιουργείται από μας αλλά και από αυτούς, δεν είναι αμιγώς δικιά μας! Αλλά μιμόζες έχουμε γίνει όλοι. Προς Θεού μη πούμε κάτι και πληγωθεί κανείς. Και να προσέχετε αυτούς που σας λένε προχώρα εσένα θέλουμε. Είναι οι επικίνδυνοι και α-πολιτικ και οι οποίοι στο τέλος μπορεί να σηκώσουν και για το τίποτα μια Ελληνική σημαία με εξαπτέρυγο στη μέση!

Η συμβολή μας ας θεωρηθεί σαν ένας παραγωγικός αντίλογος(discurs) για το τι θέλουν ίσως οι πολίτες από μια διαχειριστική αρχή.
Ποιος έχει αναφέρει τα τελευταία χρόνια την πραγμάτωση μιας μορφής άμεσης συναπόφασης στις γειτονιές και στα Κοινοτικά Συμβούλια? Κανείς! Έχετε πάει σε συγκεκριμένο ΚΣ να ρωτήσετε τους εργαζόμενους εκεί. “Ναι έχουμε διαλύσει τελείως” η απάντηση. Υπηρετείτε, και είστε σαν Δημοτικό Συμβούλιο, μία διαχειριστική αρχή. Και έχετε, προσέξτε, – «σαν εργοδότες»- έχετε αναλογουμένων των δεδομένων το μεγαλύτερο ποσοστό απασχολουμένων που δουλεύουν για σας χωρίς να τους πληρώνετε εσείς οι ίδιοι αλλά οι δημότες. Ένας τεράστιος αριθμός απασχολουμένων που δουλεύουν για εσάς gratis και θα μπορούσατε να κάνατε όπως λένε στη αργώ «παπάδες» για τη πόλη που σας πληρώνει με όποιο τρόπο και αν είναι αυτός.

Ναι, και όμως έτσι είναι στα μάτια των περισσοτέρων, άσχετα ότι στο τέλος χωρίς εναλλακτική(μια πολιτική μούμια ΚΑΣΟΚ, ο παραδοσιακός Χριστιανός, ένας πρώην αστυνομικός, μια από τα παλιά τα ίδια λαϊκιστής πάλαι ποτέ τραγουδοποιός , και μια ‘persona’ ) θα του δείξουν πάλι ένα και μοναδικό δρόμο, αυτόν του πολιτισμικού πουριτανισμού.

Δεν ρωτούμε δε που είναι οι γυναίκες υποψήφιες στην “ανοικτή κοινωνία μας”! Ούτε και εσείς χάσατε μια λέξη για τις γυναίκες.

Εμάς προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε καθόλου, εάν ο Δήμαρχος δεν ήταν ντόπιος και ήταν Φινλανδός ή Πακιστανός ο οποίος θα ομιλούσε τη γλώσσα μου και αγωνιζόταν για μια ανοικτή κοινωνία στη πόλη του. Και μη πούμε ότι ο Δήμαρχος εισήγαγε το pride party στη πόλη, για να του δώσουμε το στίγμα αυτό που αρέσει στους ψευτοδιανοούμενους και ψευτοιαριστερούς για να συνεχίσει την άσκηση του πολιτισμικού ναρκισσισμού του. Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα. Καθαρά επαρχιωτισμός είναι αυτός με την εντοπιότητα. Αγαπάτε περισσότερο και γνωρίζετε περισσότερο εσείς από κάποιον που ήρθε και αγάπησε τη πόλη σας – παρόλο που την έχετε καταντήσει επαρχιώτικη πόλη, και θα την έχει περπατήσει όσο κανένας άλλος από όλους αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με τα δημοτικά? Δεν νομίζουμε να ισχύει αυτό πουθενά. Φανταστείτε να έβαζε ένας ομοφυλόφιλος ή transgender διανοούμενη υποψηφιότητα στη πόλη σας …
 

Δεν ζούμε σε μια πόλη για να είμαστε υπερήφανοι για τον Δήμαρχο μας, για κάποιον που αφού αποφάσισε να γίνει Δήμαρχος κάθησε και σκέφτηκε τι θα πει αυτό και με τι έχει να αγωνιστεί και γνωρίζει και το ποιόν του δημότη σε όλα τα Δημοτικά διαμερίσματα όχι μόνο της κάστας του. Τ ο α υ τ ο ν ό η τ ο δ ε ν τ ο ε π ι β ρ α β ε ύ ο υ μ ε τ ο δ ι α φ ο ρ ε τ ι- κ ο ό μ ω ς ν α ι.

Ο Δημότης θέλει να νοιώθει ότι κυβερνάται από ένα σωστό ηθικό άτομο που σέβεται τον δημόσιο χώρο και δημόσια σφαίρα και που νοιώθει, ότι δεν έχει δώσει λευκή επιταγή να κάνει ο Δήμαρχος ότι θέλει-γιατί αυτό γίνεται μέχρι σήμερα- και το ΔΣ να προσπαθεί συνέχεια μέσω της βέλτιστης συμμετοχικής διαβούλευσης μέχρι και συναπόφασης στις γειτονιές και όχι μέσω web να νομιμοποιεί τις αποφάσεις του ακόμα περισσότερο και ισχυρότερα, μιας ας πούμε διπλής νομιμοποίησης.



Ποιόν ενδιαφέρει να είναι εργάτης ο Δήμαρχος και να είναι στους δρόμους συνέχεια, τότε απέτυχε η αποστολή του. Να ασχοληθεί με τα κυριότερα καθήκοντα του: στόχευση στη συνέργεια και συντονισμό των δημοτικών πολιτικών. Εκεί θέλει όχι ψυχολόγο, όχι μηχανικό ούτε αρχιτέκτονα, όχι κοινωνιολόγο μόνο, όχι γιατρό δίπλα του, αλλά κάποιον βρε αδερφέ που να έχει έστω και κάποια τυπικά προσόντα όσο αφορά, όχι το κυκλοφοριακό, ούτε να γνωρίζει τους πολεοδομικούς και γενικώτερα νόμους των αστικών κατασκευών και υποδομών, αλλά την αειφόρο αστική ανάπτυξη που να έχει σφαιρική παιδεία επί της ολιστικής κατάστασης ενός αστικού περιβάλλοντος. Υπάρχουν τόσοι άνεργοι νέοι Έλληνες με τέτοιο επιστημονικό υπόβαθρο. Γεωγραφία, αστική γεωγραφία, ανθρωπογεωγραφία, οικονομική γεωγραφία και την στήριξη ενός αστικού κοινωνιολόγου, τον οποίο θεωρούμε πάντα χρήσιμο σε τέτοια θέματα.

Οι Αντιδήμαρχοι και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι έχουν την υποχρέωση να είναι οι “εργάτριες της βασίλισσας” που θέλετε, συνεπικουρούμενοι όλων των Δημοτικών Συμβούλων τους και των υπηρεσιών. Σήμερα όλα είναι χύμα. Το να δώσεις τους τομείς ηλεκτροφωτισμό, τεχνικά έργα, πράσινο, περιβάλλον και καθαριότητα σε ένα άτομο για το οποίο δεν έχει αποδειχθεί ότι είναι ικανός, τουναντίον μπερδεμένο φαίνεται το άτομο, και να καταφέρνεις να μη αντιδράει το ΔΣ και η παράταξή σου και να το δέχεται, πρέπει να είσαι πολύ γάτα. Εδώ το διασκεδάζουμε και λίγο για να μη μας πιάσει κατάθλιψη με αυτά που μας συμβαίνουν και χρειάζεται να γράφουμε. Πρέπει να ξεφύγουμε από το κόμπλεξ, ότι όλα της πόλης τα γνωρίζουν μηχανικοί και αρχιτέκτονες, γιατί αλλιώς να κλείσουμε το πανεπιστήμιο Αιγαίου. Όλα τα χαρακτηριστικά που αναφέρετε για τον ιδανικό σας Δήμαρχο θα πρέπει να τα έχουν οι συνεργάτες του.

Ο Δήμαρχος είναι ένας ας πούμε πρόεδρος σε επίπεδο ΤΑ. Άρα περισσότερο διακοσμητικός, επικοινωνιακός, όπως και συναινετικός όπως αναφέρατε και εσείς, ο ρόλος του. Θεσμικός στο τέλος, αφού χωρίς την υπογραφή του δεν κινείται τίποτα στη πόλη. Οι συνεργάτες του κάνουν τη σημαντική διαφορά από τον κάθε επόμενο ή κάθε προηγούμενο Δήμαρχο.

Και εδώ φαίνεται ο ναρκισσισμός, και ο πολιτισμικός πουριτανισμός. Το απόστημα του νεοφιλελευθερισμού. Με τα προβλήματα και την αρνητική εικόνα των άλλων δημιουργούμε το σωσίβιο για εμάς. Ξαφνικά μετά από 9 χρόνια Τοπικής Αυτοδιοίκησης εμφανίζεται το απόστημα. Είναι σημεία των καιρών. Βιαζόμαστε να καταθέσουμε τη ψυχή μας, λίγο επιπόλαια όμως. Τώρα θα αρχίσουν όλοι με την εικόνα του αποτυχημένου να δημιουργήσουν την δική τους ευνοϊκότερη εικόνα. Ο ναρκισσισμός του ανήλικου πολιτικού μιας ανήλικης κοινωνίας ? Και τα προβλήματα μεταφέρονται στο μέλλον, χαρακτηριστικό του ναρκισσισμού, δεν λύνουν προβλήματα αυτοί, τα μεταφέρουν.

«Αν ήμουν εγώ Δήμαρχος, θα έκανα…» Όλοι τελικά αρνούνται την ταυτότητα τους, θέλουν να είναι κάτι ανώτερο κάτι, ακόμα και θεσμικά, διαφορετικό. Αναζητούμε νέες ταυτότητες ή αυτές που είμαστε τελικά ή που θέλουμε και δεν μπορούμε, μέχρι και στο ‘ξεκατίνιασμα’ έχουμε φτάσει.Τι κρίμα, αποδυναμώνουν έτσι τη πολιτειακή βάση. Δεν θέλουν να ανήκουν στη βάση. Όχι, όχι θέλουν να ανήκουν σε κάτι λίγο παραπάνω από τη βάση, να φαίνονται σαν αστοί προνομιούχοι αλλά να αισθάνονται σαν κυρίαρχοι της πολιτικής κατάστασης, και παράλληλα να είναι και θύματα οι καημένοι, «Selfvictimization». [Στο σύνδεσμο, στο κεφάλαιο ΙΙΙ. “Μια μετανεωτερική ψευτοπολιτική αντικαθιστά μια αριστερά πολιτική και δυσφημίζεται”]

Θα τους κάνουμε και μια επιγραφή στο τέλος ότι “έπεσαν στο βωμό του απαίδευτου πολίτη”.

Μετά από όλα αυτά τι συνέπεια να χρειάζεται να έχει κάποιος. Μάλλον αστειευόμαστε .

Παραινέσεις
Όλα αυτά που αναφέρονται σε διάφορες αναρτήσεις για τον επόμενο Δήμαρχο είναι οι ευχές για αποτυχημένα πρόσωπα όχι για δημόσιους δημοτικούς λειτουργούς. Αφορούν ίσως ένα αποτυχημένο άτομο, σε μια αθλητική ομάδα σε μια οικογένεια αλλά όχι σαν Δήμαρχο. Μπλέκετε τη ιδιωτική σφαίρα με τη δημόσια.

Είστε σύμβουλοι του Δημάρχου, άρα εσείς θα πρέπει να έχετε περισσότερες και ειδικότερες γνώσεις και πολιτική δημόσια ηθική για το τι έπεται στο μέλλον, ποιο θα είναι το όραμα για τις επόμενες γενεές, για να προειδοποιήσουν και να συμβουλεύσουν τεκμηριωμένα πλέον το Δήμαρχο στις αποφάσεις του, γιατί χωρίς επόμενες γενιές δεν υπάρχει και αστική ζωή, δεν υπάρχει ζωή, ή είμαστε λάθος?

Εσείς πρέπει να διαβάζετε- όχι FB, twitter, instagram- και να ενημερώνεστε. Και να μη ξεχνιόμαστε, φυσικά και οι υ π η ρ ε σ ι α κ ο ί π α ρ ά γ ο ν τ ε ς που όταν τους ζητάς να σου απαντήσουν κάτι και βλέπουν ότι βρίσκονται με τη πλάτη στο τοίχο πετούν το μπαλάκι στον Αντιδήμαρχο για να βγάλει το φίδι από τη τρύπα όχι αντικειμενικά αλλά με φόβο και τρομοκρατία προς τον πολίτη(υπάρχει επίσημο κείμενο σαν αποδεικτικό) και σηκωμένο το δάχτυλο προς τον πολίτη. Οι υπηρεσίες έχουν εμπεδώσει στο πως δεν πρέπει να δουλεύεις και να μη λειτουργείς για να είσαι αναγκαίο κακό για μια υπηρεσία και πάει από γενιά σε γενιά δημοτικών υπαλλήλων.

Ο Δήμαρχος και οι Δημοτικοί Σύμβουλοι θα πρέπει να έχουν την ελάχιστη νοητική ικανότητα να μπορούν να διαχωρίζουν, ότι η έξυπνη πόλη δεν είναι η ψηφιοποιημένη πόλη αλλά πολύ περισσότερο η πόλη με έξυπνους πολίτες! Εκτός και δεν θέλετε έξυπνους πολίτες γιατί η δουλειά σας δεν θα είναι τετριμμένη πλέον, θα είναι δυσκολότερη μετά, αλλά… πολύ διασκεδαστικότερη από ότι σήμερα, πιστέψτε μας. Και αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος σας, μια πόλη με έξυπνους δημότες. Μη βάζει LED ράβδους στις ράμπες των φαναριών για τους mobile zombies και να το θεωρεί εξέλιξη σαν έξυπνη πόλη αυτό. Ποιος δημοτικός σύμβουλος εναντιώθηκε σε αυτό? Ούτε καν σαν πιλοτικό δεν επιτρέπεται να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο, τη στιγμή που υπάρχουν σημαντικότατα προβλήματα στη πόλη. Αυτό θα τον ονόμαζα τακτική αποπροσανατολισμού. Έγκλημα σε μια τέτοια περίοδο.

Ο Δήμαρχος αλλά και οι ΔΣ δεν επιτρέπεται να παραπλανούν και να εξαπατούν το πολιτειακό σώμα της πόλης με διάφορες άσκοπες ενέργειες και δράσεις και μόνο για το φαίνεσται ή ιδιοτελώς για τη φήμη του και να ευχαριστήσει την κοινωνική κάστα του. και να παραπλανήσει την μείζωνα πολιτειακή βάση από τα υπαρκτά σημαντικά προβλήματα του αστικού χώρου. Η παρουσία του μέσα στο ΔΣ με όλους να χειροκροτούν μετά τον προπηλακισμό του, η προβολή του βίντεο του συμβάντος στο διαπασών – μάλλον οδηγία της προέδρου του ΔΣ- ήταν ο νεοφιλελεύθερος ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ των ψευτοεκσυγχρονιστών και μεταμοντέρνων συνεπικουρώντας μια ακροδεξιά τακτική, μέσα στην αίθουσα του ΔΣ και φυσικά και από την πρόεδρο του ΔΣ. Τέτοιους ανθρώπους δεν θέλουμε στη διαχείριση του Δήμου μιας πόλης που θέλει να έχει μέλλον. «Είμαι υπερήφανη που βρισκόμουν εκεί», στον προπηλακισμό, είπε η Πρόεδρος. Το αφήνουμε στο χώρο χωρίς σχόλια.

Ο Δημοτικός Σύμβουλος θα πρέπει να γίνεται αστικός περιπατητής και να παρατηρεί, αν μπορεί και γνωρίζει τι θα πει παρατήρηση φυσικά. Όχι άλλους δήθεν, όχι άλλους γιατρούς που να λένε , «δεν με ενδιαφέρει το λογιστικό κομμάτι του ελέγχουν στα οικονομικά του Δήμου, εγώ είμαι γιατρός τι σχέση έχω εγώ, άντε να προχωράμε», για να γυρίσει γρήγορα σπίτι του ή όπου αλλού θέλει να πάει. Δηλαδή ο τύπος είναι ακόμα Δημοτικό Συμβούλιο. Υπάρχουν πολλά τέτοια διαμάντια να ακούσετε αν θέλετε.

Προσωποποιείτε την ανύπαρκτη αστική πολιτική με τα για σας αρνητικά γνωρίσματα ενός ατόμου, ενός, κατά την Αρχαίαν Ελληνικήν “Ιδιώτη”. Λάθος κατά την γνώμη μας.

Η ψηφιοποίηση της επικοινωνίας και η λεγόμενη για σας διαβούλευση με τους πολίτες είναι, πώς το λένε οι νέοι σήμερα στην αργώ τους, και εδώ θα το δανειστούμε, “για τα μπάζα”. Είναι μια καθαρά ταξική αν το αναλογιστείτε, καθώς δεν φτάνει ούτε το 1/5 των δημοτών της πόλης για να πάρετε τη γνώμη τους. Στην ΕΕ απάντησαν από 500 εκατομμύρια κατοίκους μόνο το 1% εκ των οποίων τα 3 εκατομμύρια ήταν Γερμανοί, για το αν θέλουν την μετάβαση σε χειμερινή ώρα ή όχι! Μεταφέρετε το ποσοστό και την διάρθρωση του ποσοστού στη πόλη μας, τότε θα καταλάβετε πολλά.

Πρέπει να εγκαταλείψουν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι και Αντιδήμαρχοι τις οθόνες τους και τα κινητά τους και να περπατήσουν. Και αυτό γιατί τα Κοινοτικά Συμβούλια είναι νεκρά. Μπορούμε να φέρουμε και αποδείξεις από κάποιο ΔΔ.

Δεν παρατηρείται,
· ούτε συλλογική δημοτική ενέργεια και δημοτική πολιτική στην αστική ανάπτυξη αλλά
· ούτε στρατηγική αειφόρου αστικής ανάπτυξης

Μόνο ότι προτείνει η ΕΕ και κάποια Ιδρύματα που διαθέτουν χρήματα, δωρεάν σχεδόν. Φέρνουμε τουρίστες κάνουμε ένα μουσείο(να μείνει και το όνομα σε καμιά πλάκα επάνω) επι πλέον δουλεύει λίγο το εμπορικό κέντρο δια- και όχι συν-τηρούμε just τις υποδομές εν ζωή με ορούς και στους δύο βραχίονες- ο θεός να τις πει συντηρήσεις βλέπε νέα παραλία και όλα τα συντριβάνια της πόλης, δημόσιους χώρους, δρόμους εκτός κέντρου, ποδηλατόδρομους, πράσινο ας μη μιλήσουμε για τους χώρους των σχολείων- και εκπληρώσαμε το καθήκον μας. Ααα, ξεχάσαμε και τις εκδηλώσεις «tittytaintment» για τον λαουτζίκο.

Ποιος θα έχει την ευθύνη εάν στην επικείμενη περίοδο ακόμα ισχυρότερης οικονομικής κρίσης, δεν το λέμε εμείς. Τόσο o Adam Tooz (ιστορικός οικονομίας)που διερεύνησε την κατάρρευση της Lehman Βrothers οσο και ο William White που την προέβλεψε, υπόσχονται ότι η επόμενη μεγαλύτερη οικονομική κρίση είναι προ των πυλών. Ο τουρισμός θα μειωθεί τόσο που θα τίθεται το επιχειρηματικό αδιέξοδο και σε πολλούς άλλους κλάδους. Αυτός που οδήγησε σε αυτό το οικονομικό αδιέξοδο τη πόλη μέσω τους τουρισμού δεν θα είναι πλέον εν ζωή και τι κάνουν οι εν απομείναντες, όταν περιμένοντας με ανοιχτό το στόμα τον Τουρισμό, έχουν καταστρέψει τις βάσεις μιας αειφόρου οικονομίας, έχουν παραδώσει στην unfAirBnb την αγορά της κατοικίας, βρίσκονται ολόκληρες οικογένειες εκτός σπιτιών και διαμερισμάτων καθώς τους κάνουν έξωση, σαν συμπληρωματικό μέτρο της μετανεωτερικής ψευτοαριστεράς με νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, μεγάλα μέρη της πολιτειακής βάσης είναι φτωχοποιημένα και δεν μπορούν να ανασαίνουν οικονομικά καθώς η κεντρική εξουσία της ψευτοαριστεάς τους χτυπάει συνέχεια κάτω απ’ τη ζώνη πλέον? Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη αυτή, φυσικά οι πολίτες που δεν αντιδρούσαν διόλου, αλλά και ο Δήμαρχός τους, που τους έσπρωξε προς τα εκεί. Δεν είμαστε Βαρκελώνη που τους έχουν πνίξει οι τουρίστες και δεν τους θέλουν πλέον. Αλλά θα είμαστε μια περιοχή που θα ζει μόνο από τον τουρισμό χωρίς καμία άλλη οικονομική βάση και σε κάθε οικονομική Ευρωπαϊκή η παγκόσμια οικονομική ύφεση, ή πόλεμο, ο πρώτος τομέας που θα το νοιώθει θα είναι ο τουρισμός. Το πρώτο το οποίο εξοικονομούν είναι τα ταξείδια στο εξωτερικό. Η πολιτική ενός τέτοιου Δημάρχου είναι πρόσκαιρη.

Δεν διαβάσαμε για την κλιματική αλλαγή στη πόλη, για τις τεράστιες ανισότητες εντός της αστικής κοινωνίας τόσο ηλικιακά, οικονομικά, κοινωνικά όσο και φυλετικά και εθνικά. Πως οχειρώνεται μια πόλη με ήδη δικό της προβληματικό αστικό μικροκλίμα. 25η Μαρτίου και Δελφών ξαφνικά ένα χρόνο πριν της εκλογές δημιουργείται χώρος παρκαρίσματος για αυτοκίνητα. Τι γελοιότητες. Θα δικαιολογήσουν ότι έγινε για να φύγουν από την 25 Μαρτίου τα παρκαρισμένα ή για αυτούς που έρχονται να αθληθούν στο μέλλον. Αυξάνετε τις επιφάνειες αποθήκευσης θερμότητας το καλοκαίρι έτσι απλά χωρίς να μακροχρόνιο προβληματισμό. Δεν διαβάσαμε για το πως επιδρά η κ λ ι μ α τ ι κ ή α λ λ α γ ή στην αστική ανάπτυξη και την κοινωνική ισότητα. Δεν μιλάμε για τη βρώμα την επικινδυνότητα για την υγεία, την μη ύπαρξη μετρητών ατμοσφαιρικής ρύπανσης από τον Νοέμβριο του 2017 μέχρι και τον Ιούνιο του 2018- δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει σήμερα- πράσινο στη πόλη εκτός του κέντρου ανύπαρκτο, γιατί και εκτός κέντρου κατοικούν άνθρωποι, ναι δυστυχώς είναι αλήθεια. Βιώσιμη κινητικότητα? Απολύτως τίποτα απολύτως τίποτα, θλιβερό. Για την ποδηλατομετακίνηση απολύτως τίποτα και αυτό θλιβερό. Αλλά γιατί?

Το κέντρο της πόλης τη νύχτα είναι νεκρό. Η αναγέννηση του κέντρου για το κατοικείν με ζωή είναι απαραίτητη με όλες τις αειφόρες ενέργειες, όπως έξω από το κέντρο τα αυτοκίνητα, και ανάπτυξη της ποδηλατοκίνησης για βελτίωση του αστικού περιβάλλοντος και δημιουργία πρασίνου και μικρών πάρκων. Τα μεγαλομανή και τεράστια περιαστικά πάρκα δεν έχουν το όφελος για τον πολίτη σε μια καθημερινή λειτουργικότητα παρά μόνο σε αυτούς που μένουν εκεί κοντά. Δεν κάνεις ένα μητροπολιτικό πάρκο για χρήση 104 ημερών το χρόνο.

Δεν είμαστε ανοικτή κοινωνία: Δεν χρειάζεται να μεταμφιεστεί ο ένας σε παγώνι και ό άλλος να ποδηλατήσει γυμνός για να δείξει ότι και αυτός σαν μειονότητα έχει δικαιώματα σε μια κοινωνία. Είστε υπερήφανοι για τα pride? Παίζετε άψογα το παιγνίδι των μειονοτήτων και μειονεκτούντων όπως το θέλει ο νεοφιλελευθερισμός. Είναι για τα μάτια του κόσμου ποιανού κόσμου όμως, της κάστας μας για να παραπλανήσουμε από τα πραγματικά προβλήματα. Η φτώχεια είναι ανύπαρκτη.

Μπράβο του θα πουν όλοι οι ψευτοαριστεροί και ψευτοδιανοούμενοι και καλλιτέχνες, είναι μοντέρνος. Όχι, όχι μεταμοντέρνος είναι ο Δήμαρχος απολύτως! Και αυτός τόσο σαν μπαμπάς, καθώς γενιά του ‘68, όσο και σαν παιδί του, καθώς είναι το σύμπτωμα της παρθενογένεσης του νεοφιλελευθερισμού.

Η ανθρωπόκαινος περίοδος που διανύουμε έχει άλλα καθήκοντα και ευθύνες. Περιλαμβάνει περισσότερες ενέργειες που στοχεύουν στην αξιοπρεπή εξασφάλιση του μέλλοντος από ότι η αστική πολιτική των 70’, ’80 και ’90 χρονών, σύμφωνα με το αγγλοσαξωνικό do what you want, get what you can get. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει και όσο κρατήσει μια Δημαρχιακή αρχή. Τα γυρίζουμε ανάποδα όλα και ξεκινάμε την πολιτική αγωγή των εαυτών μας και των πολιτών μας. Από κοινού. Δεν του διαπαιδαγωγούμε με υψωμένο το δάχτυλο. Δεν τους βάζεις με το χωνί στο κεφάλι.

Δεν θέλουμε άλλες copy paste πολιτικές από το εξωτερικό. Δεν θα αναφερθούμε σε παραδείγματα, είναι όλα γνωστά.

… και οι αξίες

Το κυριότερο που δεν διαβάσαμε και δεν θεωρούμε ότι υποδηλώνονται από τα σημεία στα οποία αναφέρεται η ανάρτηση του κ. Ζερβα, και θα μπορούσε να εννοηθεί με μερικές λέξεις είναι :

Μια Δημαρχιακή αρχή με την οποία να αισθανθούν οι Δημότες την κυβερνησιμότητα της πόλης τους και να μη τους απαξιώνουν πολιτικά με διάφορους χαρακτηρισμούς όσα λάθη και να κάνουν. Ένα δημότη που να το βλέπουν σαν Citoyen και όχι σαν Bourgeois (Ιδιώτη) ή τουλάχιστον να θέλει η Δημαρχιακή Αρχή να το δει σαν ύψιστο καθήκον της, ο πολίτης να εξελιχθεί σε Citoyen με ένα όραμα για τη κοινωνία:

”L i b e r t é - É g a l i t é - F r a t e r n i t é”

Ένα Δήμαρχο και Αντιδημάρχους με ευγένεια, και ειλικρίνεια προς όλους σε όλες τις γειτονιές όχι μόνο για τους μεσοαστούς, και όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι να ρωτάνε «τι εννοείτε», όχι «τι» ή «τι εννοείς» στον Ενικό, σαν να έπαιζαν μαζί μπριτζ τη προηγούμενη στον ιστιοπλοϊκό και να μη υπάρχει κανένα λυκόσκυλο δίπλα τους να τους(τον) προστατεύει όταν μιλάει. Και να μη μπαίνουν στη αίθουσα του ΔΣ με το τσιγάρο -σβηστό μεν- στο στόμα. Και με τα γυαλιά ηλίου τη νύχτα στο κεφάλι άνδρες και γυναίκες. Έτσι για να μη νομίζουν κάποιοι ότι δεν παρατηρούνται και ότι όλοι οι άλλοι είναι οι απαίδευτοι και οι αδύναμοι που χρειάζονται τους Δημάρχους και Αντιδημάρχους για τους λύσουν το πρόβλημα τους. Όχι δεν είναι έτσι. Σας βλέπουν, αλλά ξέρετε ότι ο Έλληνας ξεχνά ή λέει «δεν βγάζεις άκρη με δαύτους σιγά μη χαλάσω τη ζαχαρένια μου» και πάτε παρακάτω. Το γνωρίζετε σαν Έλληνες και το εκμεταλλεύεστε.


Ένα Δήμαρχο και Δημοτικούς Συμβούλους που η αρχή τους θα είναι η συμμετοχική διαβούλευση έως και συναπόφαση των πολιτών στις γειτονιές. Δικό τους θέμα είναι πως θα το φτάσει αυτό το στόχο. Είναι καθήκον μιας ζωής. Ας αναρωτηθεί ο κάθε ένας μας σε ποιο στάδιο βρίσκεται η διαβούλευση στη πόλη μας, σύμφωνα με το διπλανό διάγραμμα. Και μόνο που θα μπουν στη διαδικασία χωρίς να φτάσουν στην συναπόφαση μιας πολιτικής, γιατί και αυτό μια παγίδα είναι, είναι θετικό για τους πολίτες.

Ένα Δήμαρχο και ΔΣ που αρχή τους θα είναι η δημόσια ηθική πολιτική αγωγή τους απέναντι στον πολίτη, στον κάθε πολίτη όμως.

Να πείσει τους πολίτες προς μια όμορφη επάρκεια διαβίωσης και όχι υπερβολή. Αλλά να το δείχνει και ό ίδιος με τον τρόπο που ζει στη πόλη. Να μη θεωρεί ότι επειδή αυτός θέλει να του προσφέρει το γκαρσόνι το καφέ του καθήμενος, πρέπει να είναι και αυτή η γραμμή των πολιτών. Τι λογική του παραδειγματίζειν είναι αυτή? Αν μας μιλήσει και κάποιος φιλόσοφος για την υπερβολική ζωή που κάνουμε, Ας καλέσει κάποιον. Έχουμε πρόταση εάν θέλει.

Ενηλικιότητα του Δημάρχου και Αντιδημάρχων όσο αφορά την ολιστική αστική ανάπτυξη όπως το σκίτσο με τον ελέφαντα ή με του τυφλούς – ανάλογα πως θέλει να το παρατηρήσει κανείς- προδίδει, εκτός και θεωρούν στην “παραβολήν ταύτην” τον εαυτό τους τον ελέφαντα. Και εάν βλέπει ο Δήμαρχος, ότι η ομάδα του δεν τραβάει σε αυτό το επίπεδο 1 φορά ανασχηματισμός. Στη δεύτερη επικείμενη φορά παραδίδει ο Δήμαρχος και επιστολή παραίτησης του ιδίου και όλων των ΔΣ του και τα κλειδιά της πόλης. Και αυτό όχι μετά από 10 χρόνια αλλά μετά από 2 χρόνια το πολύ. Δεν είναι για να χάνουν χρόνο οι δημότες με εσάς. Εδώ θα φανεί τι ποιοτικό ιδεώδες έχει και εάν εύχεται πραγματικά και ανιδιοτελώς και όχι μόνο για την κάστα του και την μεσοαστική τάξη, αλλά για όλους τους Δημότες του μια καλύτερη ζωή.


Καθίστε να διασκεδάστε μια φορά με μπυρίτσα ή κρασάκι βλέποντας τα Δημοτικά Συμβούλια σας, αντί τον ΠΑΟΚ. Infantil κυρίες και κύριοι Infantil είστε. Θα εκπλαγείτε για τι είναι ικανό ένα λεγόμενο στη πιάτσα σας “ενήλικο άτομο”. Σκεφτείτε τι αισθάνεται ο δημότης σας. Πλέον χρησιμοποιείται το TV100 με τα ΔΣ σαν «απογευματινάδικο» τις ημέρες του ΔΣ, δηλαδή κάθε Δευτέρα ανά δύο εβδομάδες.

Οι γνώσεις του Δημάρχου θα πρέπει να επικεντρώνονται:
Στο πως επιβιώνουν οι άνθρωποι στη φτωχοποίηση με όλο και περισσότερο αυξημένη ανεργία, όλο και λιγότερες υπηρεσίες φροντίδας όλο και λιγότερο εισόδημα στα πολεοδομικά τετράγωνα, με όλο και λιγότερο καθαρό αέρα, με όλα και λιγότερη ηρεμία κατά τη διάρκεια της ημέρας, με όλο και περισσότερη ζέστη αφού κόβετε τα δέντρα και δεν τα αντικαθιστάτε…, και που να τελειώσουμε? Όλα αυτά εάν υπήρχε Δήμαρχος πραγματικά νοιαζόμενος τη δημόσια σφαίρα, ή δεν θα κοιμόταν τα βράδια, ή θα παραιτούνταν από ευθιξία και προσβολή της δημόσιας σφαίρας από την ομάδα του.

Πως θα προστατέψει τους δημότες του ο Δήμος από τον ΟΑΣΘ. Πραγματικά θα παραιτούμουν εάν αύριο θα ήταν τα ίδια λεωφορεία του ΟΑΣΘ(βλέπε στοιχεία) στο δρόμο στη πόλης. Το μόνο που τους λείπει είναι το wifi . Εδώ γελούν. Η παραπλάνηση από τα σημαντικά προβλήματα συνεχίζεται. Δηλαδή είναι επαίσχυντο να βγαίνουν να ξεστομίζουν κάτι τέτοιο στη κοινωνία της πόλης τη στιγμή που γνωρίζουν ότι μεταφέρουν σαρδέλες στα αυτοκίνητα τους και ρυπαίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ τη πόλη χωρίς να πληρώνουν γι’ αυτό. Στο ότι πρέπει να σε μερικά χρόνια αν δεν βελτιωθεί η κατάσταση στη πόλη και ιδιαίτερα στο κέντρο να κυκλοφορούν προπάντων μωρά και μικρά παιδιά με μάσκες για να φιλτράρουν μερικά από τα μικροσωματίδια και τους ΠΑΥ και καυσαέρια της πόλης? Στο τι συμβαίνει στη πόλη του στο τι συμβαίνει στη γειτονιά του στο πως αντιμετωπίζει τη κλιματική αλλαγή η πόλη του, στο πως να ελέγχει τις βλακείες που κάνουν οι Αντιδημαρχίες σε τεχνικά έργα και εργολαβίες? Ο στόλος του ΟΑΣΘ δεν επιτρεπόταν να κυκλοφορεί στη πόλη τώρα και χρόνια από τη ρυπογόνο λειτουργία τους στην ατμόσφαιρα της πόλης.


Γνώση πρέπει να έχει για το πως θα κάνει ο ίδιος μόνος τους με τους συνεργάτες τους ένα internal auditing των καθηκόντων και προσφερόμενων υπηρεσιών που είναι «απλά εκεί» και δεν κάνουν τίποτα. Αλλά και να υπάρχει πραγματική παραλαβή των εργολαβιών, διότι έχουμε αποδείξεις ότι υπέγραψε η επιτροπή από το γραφείο τους, χωρίς να δουν το έργο και το συγκρίνουν με την εργολαβία. Στο πως ελέγχει την επικοινωνία των πολιτών με τις υπηρεσίες του να μη του λένε ψέματα και να τον κοροϊδεύουν? Εδώ υπάρχουν πολλά να πούμε αλλά τα αφήνουμε στη άκρη. Θα έρθει η στιγμή με αποδεικτικά στοιχεία.

 

Ένα Δήμαρχο και Δημοτικούς Συμβούλους με ενήλικη και κομψή συμπεριφορά που την έχουμε χάσει και όχι χύμα, έχοντας πλέον Θεό μόνο το «χυμαδιό», και αυτούς τους χύμα και μάγκες να τους αποκαλούμε Persona!!! Ναι το έχουμε ακούσει και αυτό από καλλιτέχνη θεάτρου.

Ένας Δήμαρχος και Δημοτικό Συμβούλιο που να εξαντλούν την αυστηρότητα τους πρώτα στους εαυτούς τους και μετά στους άλλους. Και εδώ δεν παίζει η λογική του boomer, ή «είμαι ηλικιωμένος και θέλω σεβασμό», αλλιώς κάτι μας λέει για εκτεταμένη πολιτική άνοια.

Θέλουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ όχι “ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ” για ΟΛΟΥΣ τους ΠΟΛΙΤΕΣ σε όλα τα Δημοτικά διαμερίσματα και όχι μόνο στο εμπορικό κέντρο, για όλες της κοινωνικές και ηλιακές ομάδες και όχι για τους ψευτοαριστερούς, ψευτοδιανούμενους και ψευτοαστούς που έχουν ξεχάσει τι θα πει διεκδικώ την ισότητα και το δίκαιο σε μια κοινωνία, τουλάχιστον για τα τελευταία 30 χρόνια, και έχουν την απαίτηση να τους χαρακτηρίζουν διανοούμενους της αστικής τάξης.

Θέλουμε η πολιτική του tittytainment (βλέπε στο σύνδεσμο υποσημείωση no. 14) δηλαδή του «άρτος και θεάματα» που πλέον είναι μια πραγματικότητα – για να μη σαλτάρουν οι πολίτες από τη πίεση που τους εξασκεί το νεοφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα των κυβερνήσεων, να εφαρμόζεται, όχι μόνο στο κέντρο αλλά αποκεντρωμένα σε όλες τις γειτονιές της πόλης. Δεν μπορούν όλοι να έχουν τις δυνατότητες να κατεβαίνουν στο κέντρο ή στη νέα παραλία ή στο άσχημο δημαρχιακό μέγαρο για να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις. Δεν μπορούν να περιμένουν μια φορά το χρόνο τα Δημήτρια, που και αυτά είναι για κάποια κάστα μόνο, ΄όπως έχει αναφέρει η Αντιδήμαρχος πολιτισμού(υπάρχει μαγνητοφωνημένη ομιλία από Αύγουστο του 2017).

Ποιος έχει αναβαθμίσει τι σχέση υφισταμένων και εργαζόμενων! Κανείς. Απρόσωπη και ανώνυμη κάθε επικοινωνία.

Ο Δήμαρχος θα εκτιμηθεί και θα αξιολογηθεί από τις αειφόρες ενέργειες που κάνει και το όραμα που έχει για παιδιά και νέους από 5 ετών μέχρι και 25 ετών και τους ηλικιωμένους. Όλες οι ηλικίες θα πρέπει να διεκδικήσουν το καλλίτερο μέσο, αυτό της ενεργούς τους συμμετοχικής διαδικασίας στις αστικές πολιτικές του Δήμου τους. Δημιουργήστε ένα νεανικό δημοτικό κοινοβούλιο με μια συνεδρίαση κάθε μήνα και δώστε φωνή στη διαμελισμένη νεολαία που υπάρχει.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις στερεότυπες ευχές αφού σημαντικότερο είναι πρώτα να κατανοήσουν πρώτα οι του Δήμου ποιος είναι ο ρόλος τους σαν δημόσιοι λειτουργοί και να οδηγήσουν και εν μέρει του πολίτες να γίνουν εξυπνότεροι από τους “εξουσιάζοντες” του Αριστοφάνη

Ποιος μπορεί να καταφέρει να κάνει ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ καταλάβουν ΟΤΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ κατανοήσουν ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ - ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΑΡΚΑ ΜΕΣΑ. Και αυτοί της Σοφούλη και αυτοί π.χ. στη Κάτω Τούμπα, στην Ανάληψη και στο Δενδροπόταμο.

Και ο Δήμαρχος οφείλει να γνωρίζει ότι δεν θα υπάρξει αειφόρο περιβάλλον αστικής διαβίωσης εάν δεν υπάρξει, κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ αφού οι άνθρωποι ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο και όχι μόνο για τους μεσοαστούς, και επιπλέον να υπάρξει και ένας λειτουργικός δημόσιος χώρος, όχι ιδιοποιημένος και ανεξέλεγκτα ιδιωτικοποιημένος. Το μέλλον μιας πόλης, χωρίς το μέλλον για τους νέους και για τον δημόσιο χώρο της δεν υπάρχει! 

Ο δημόσιος χώρος είναι το κοινωνικό και πολιτισμικό κεφάλαιο των πόλεών μας, γιατί είναι

1. η ενσάρκωση της αστικότητας και

2. η Λυδία λίθος για την κουλτούρα μας στην ποιότητα του πολεοδομικού σχεδιασμού.


© «πέρα … από το φράχτη»

2 Ιουν 2018

Ο μεταμοντερνισμός της νεοφιλελεύθερης αριστεράς(I/IΙΙ): Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς και σε τι αποσκοπεί με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα σε πολλούς κοινωνικούς τομείς.
Ας το σκεφτούμε όλοι και ιδιαίτερα οι πολίτες των καλών τεχνών και του πολιτισμού, οι διανοούμενοι,  οι ‘νέοι μεσοαστοί’, αυτοί που κατά λάθος είναι αριστεροί,  ή/και αυτοί που νομίζουν ότι είναι αριστεροί αλλά δεν είναι, αλλά και τα “αναρχοαυτόνομα” θύματα της άμεσης Δημοκρατίας, αφού και αυτό το σχήμα μας το έβαλαν με το κουτάλι στο στόμα, δεν το διεκδικήσαμε. Να το εκμεταλλευτουμε δεν ξέρουμε ακόμα.
THS 24042018 Διάβασμα σε ca. 17’

image_thumb2

I.            Εισαγωγή

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι

Οι σημερινές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις

Τι συμβαίνει  όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες
 III.       Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας   πολιτικής
Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες
Οι διαχειριστές αντικαθιστούν τα θύματα
Οι καλώς εννοούμενες λέξεις εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες
Οι απογοητευμένοι, απογοητεύσαντες
Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία
Η μια κοινωνική τάξη εκμεταλλεύεται την άλλη προς τα κάτω
Μια μετανεωτερική ψευτοπολιτική αντικαθιστά μια αριστερά πολιτική και φυσικά δυσφημίζεται
IV           Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος



Ι. Εισαγωγή

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο έγινε το βιβλίο του Robert Pfaller (2018)[1] αλλά και ο  αυτονόητος επιβαλλόμενος τρόπος από την πολιτική «εξέλιξη» και οικονομικό απολυταρχισμό από την μια μεριά ενός πρότυπου γλωσσικής, σωματικής και πνευματικής έκφρασης στους χώρους των παραστάσεων δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, και από την άλλη η λιτότητα και η φτώχεια, που αμφότερα συντελούνται σχεδόν με μια εμμένεια  βιασμού.

Τι έχουμε διεκδικήσει πάνω σε μια καθημερινή διάσταση ή απλά μας ‘εθελο-βιάζουν’ καθημερινά με μια μεταμοντέρνα πολιτισμική πολιτική με την αναίσχυντη στήριξη του νεοφιλελευθερισμού? Και τέλος στο δεύτερο τμήμα του άρθρου( εν καιρώ), γιατί μιλάμε πλέον για ανοχή αυτών των δύο?

 [Κάποιος, ένας, αυτός... και άλλες παρεμφερείς αόριστες αντωνυμίες], για να μην υπάρξει παρεξήγηση από ‘μετά-χειραφετημένους/ες’[2], αναφέρονται σε άνθρωπο, για να μη γράφουμε  -ος/-α-/ο σχετίζοντας τον με το φύλο.] Και συνεχίζουμε. 

Είναι τα  συμπτώματα μιας πολιτικής, που τα νοιώθουμε πολλοί τόσο στο πετσί μας όσο και στη διάθεσή μας πάρα πολλές φορές,  και σήμερα προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα από μια για μένα προσωπικά σημαντική αναζήτηση - για να  μπορέσω πάρω και επι τέλους τις αποστάσεις μου και να μη εθελοτυφλώ και για τη στάση πολλών συμπολιτών μου - , διαφόρων σημαντικών λόγων μιας εκκωφαντικής αποτυχίας του λεγόμενου «ανοικτού δημοκρατικού μπλοκ».  
 
 Ιδιαίτερα δε του κοινωνικό-πολιτικού μπλοκ της διαφαινόμενης πλέον νεοφιλελεύθερης ψευτοαριστεράς των Ευρωπαϊκών  κοινωνιών όσο αφορά την  ισότητα και το   δικαίωμα διαβίωσης αλλά και της ανηλικότητας με την οποία μετανεωτερικά αντιμετωπίζει την ισότητα  και την διαφορετικότητα σε πολλά θέματα, σαν μέσο για το σκοπό του νεοφιλελευθερισμού. 
Και εδώ είναι ένα θέμα για το ποιο υπάρχει αναπόδραστα μια αντιπαράθεση για το πως έχει μετατοπιστεί  η γνωστή σε μας τουλάχιστον γλωσσικά λέξη «ισότητα» εντός και μεταξύ των κοινωνικών ομάδων αλλά και τάξεων.

Σε αυτό το σημείο θέλει ο αρθρογράφος να υπογραμμίσει πόσο ευγνώμων είναι που μπόρεσε και είχε πρόσβαση μέσα και από την βιβλιογραφία του R. Pfaller σε πολλά άγνωστα κείμενα και δοκίμια, που δεν υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα σε σχέση με το αντικείμενο του άρθρου. Ολες οι βιβλιογραφικές πηγές δίονται στις αναφορές  και στο τέλος του κειμένου.

 IΙ.            Η βίαιη αποκτήνωση των συνθηκών επιβίωσης σαν αυτονόητος τρόπος

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι σαν πολιτισμικά κοινωνικά όντα, για να δεχόμαστε, να ξεγελιόμαστε, να υποφέρουμε αυτές τις πολιτικές και να γυρίζουμε τη πλάτη, όταν βρεθούμε σε κατάσταση πίεσης, όχι όμως και ανάγκης. Στην ανάγκη που εκεί πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας- το στοιχείο του νοήμονος πολιτισμού μας, του κριτικού ορθολογισμού της διαλεκτικής - , εκεί γυρίζουμε το πρόσωπο προς το κράτος και του ζητάμε να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Βλέπε πρόσφατες κρίσεις.

Η σημερινή ασκούσα πολιτική μας έχει πάρει κάθε ή τουλάχιστον τη βασική επιδεξιότητα που έπρεπε να έχουμε σαν ενήλικα όντα, να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητά μας και τα κοινωνικά μας προβλήματα. Περιμένουμε να μας πει η πολιτική πώς θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Και όταν το κάνει το κράτος  αντιδρούμε σαν ανηλικα θεωρούντας οτι μας κηδεμονεί. Βλέπε σήμερα τους εναντιωθέντες στην ύπαρξη μιας σχεδόν πανδημικής κρίσης
 
Τουναντίον «η Αριστερά», που παλιότερα ήταν μια πολύ βαρυσήμαντη λέξη. Οι άνθρωποι τότε – οι αριστεροί- είχαν να υπερασπιστούν δικά τους ενδιαφέροντα και συμφέροντα και ήθελαν να κάνουν να ακουστεί η φωνή τους. Δεν περίμεναν να τους λύσει κανείς τα προβλήματά τους.[3] 
 
Έβγαιναν στους δρόμους και διεκδικούσαν. 
 
Εδώ σε αντιστοιχία της Ελληνικής πραγματικότητας από τη μεταπολίτευση και μετά με αποκορύφωμα την τελευταία κυβέρνηση στη χώρα μας που και αυτοαποκαλείται αριστερά, όλοι έχουν παραμείνει με ανοικτό το στόμα σαν έκφραση ενός αδιεξόδου: «Τι να κάνεις», «Λες να είναι ο καιρός», «Αισθάνομαι χωρίς δυνάμεις», «Έχω απογοητευτεί», «δεν ξέρω πως θα μου ξημερώσει», «Δεν τη παλεύω άλλο» κ.α.

Ποια είναι αυτά που θα μπορούσε ή πραγματώνει σήμερα, μια πολιτική και ποια είναι αυτά που μπορούμε εμείς οι πολίτες στα πλαίσια της κοινωνικής διαβίωσης να αναδείξουμε και ίσως και να λύσουμε. Που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο αυτών πυλώνων? 
 
Τι θέλει ένας άνθρωπος? Να μπορεί και να αναγνωρίζει τις δυνατότητες του, να αντέχει ή να ξεπερνά τέτοιες καταστάσεις. 
 
Ποια θα πρέπει να είναι η θέση και η συμπεριφορά ενός έξυπνα σκεπτόμενου πολίτη εάν θέλει να ξεπεράσει τις θέσεις μιας εξωγενούς ψευδοπολιτικής για την ανάληψη των ιδίων, των δικών του ανησυχιών? Μια “Υπεργολαβία” δηλαδή, ή “ ‘the state’ or ‘the instituτions’ as sub contractor of the citizens”.

Εκτός του ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που δεν είναι μια πραγματικότητα μόνο στη χώρα μας, έχει σπρώξει στη καταστροφή πλούσια σχετικά δυτικά κράτη, και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γκρεμιστεί στην ανεργία και στη φτώχεια, συντελείται τώρα και χρόνια σε όλη των Ευρώπη για να μη πάμε και μακριά: 

Ξαφνικά έχουμε συνέχεια εκτροχιασμούς τραίνων (σε άλλα κράτη και σπάνια σε μας καθώς έχουμε να δείξουμε μόνο μια κύρια γραμμή, στις άλλες γραμμές δεν κυκλοφορεί το τραίνο με πάνω από 40 χιλιόμετρα την ώρα ), τα ασφαλιστικά ταμεία έγιναν στόχος κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια, ιατρική περίθαλψη και παιδεία υπέπεσαν σε μια ανορθόδοξη και μη ορθολογική πίεση εμπορευματοποίησης, πολλές δουλειές και καθημερινές εργασίες μετατράπηκαν σε bullshit-Jobs, πρωτοβουλίες πολιτών έπεσαν θύματα παρακολούθησης μυστικών υπηρεσιών(εθνικών και ξένων), η επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή δεν είναι πλέον ασφαλής, ανθρώπινα βασικά δικαιώματα (όπως η κάλυψη και η διάθεση των αναγκών με νερό) έγινε αντικείμενο επιχειρηματικού διακανονισμού, δημοκρατικές ελευθερίες αυτοδιάθεσης έπεσαν θύματα των διεθνών ελεύθερων εμπορευματικών συμφωνιών, πανεπιστήμια έγιναν (για πολλούς και αλλού για λίγους) αγχωτικά, υπέρ-κανονικοποιημένα (ρυθμισμένα) εκπαιδευτικά ιδρύματα για ανθρώπους που επιτρέπεται να κάνουν μόνο αυτό που τους υπαγορεύουν οι ιεραρχικά προϊστάμενοι.

Με ένα αυτονόητο τρόπο πλέον συντελείται η φτωχοποίηση. 

Βλέπουμε καθημερινά να σπρωχνόμαστε με ένα αυτονόητο τρόπο σε ένα κόσμο φτώχειας και αδιεξόδου. Μήπως μας επέβαλλαν να τον ‘θεωρούμε’ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και αυτό πλέον?

Σήμερα οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις που ισχυροποιούνται προς το παρόν φαίνεται να είναι δύο, και αυτό διαφάνηκε και μέσα από τις Αμερικάνικες Προεδρικές Εκλογές: 

α) Η συνέχεια μιας φιλελεύθερης αλλά και πολιτικής λιτότητας που σπρώχνει τον ίδιο τον πληθυσμό της χώρας όπως και τον πληθυσμό άλλων χωρών στη φτώχεια και εξαθλίωση αλλά καλυμμένη με μια σειρά δήθεν χειραφετημένων μικροπολιτικών αναφορικά με ευαίσθητα και μειονεκτούντα άτομα στα κοινωνικά στρώματα ή 

β) μια λίγο ή πολύ άκρα δεξιά πολιτική η οποία απολαυστικά και χυδαία δεν τα λαμβάνει υπόψη της όλα αυτά, αλλά αναδεικνύει δραστικά τις πραγματικές ή τις φανταστικά κατασκευασμένες έννοιες και ανησυχίες των ανθρώπων, περιορίζει ίσως λίγο την ελευθερία των διεθνών εμπορικών συναλλαγών αλλά συγχρόνως απορρυθμίζει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που ωφελούν τους υπερπλούσιους όπως και η προηγούμενη πολιτική.

Από την μια με αρχηγό τις ΗΠΑ οι σύμμαχοι βυθίζουν όλο και περισσότερο τον κόσμο σε πολέμους, αμφίβολους πολιτικούς ξεσηκωμούς και εμφυλίους κλπ., από την άλλη σπρώχνουν το υπόλοιπο μέρος του κόσμου που δήθεν ζει ειρηνικά (σε σχέση βεβαίως με τα τρομακτικά που έζησαν στον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο) στη λιτότητα και στη φτώχεια. 

Παραδόξως όμως διαφαίνεται τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ ξεκάθαρα ότι το σύστημα μας υπογραμμίζει και ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και έκφρασης δια μέσου του λόγου. Βλέπε όμως παράλληλα και τη θέση των ΜΜΕ σε 180 χώρες το 2018 και πως αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών.

Προοδευτικό νεοφιλελευθερισμό ονομάζει η Nancy Fraser[4] αυτή τη συνοδευτική νέα ιδεολογία .  Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάζει, ιδιαίτερα στον δήθεν ελεύθερο και ειρηνικό Δυτικό κόσμο, τα παραπάνω με  μια νέα ιδεολογία  ενός λεγόμενου καθαρού- όχι βρώμικου- και υποβαθμισμένου (χονδροειδώς υποτιμημένου) λόγου. Εδώ παρατηρείς μια ας πούμε «συμμαχία φαινομενικά προοδευτικών ζητημάτων/ μελημάτων και θεμάτων περί χειραφέτησης αλλά με μια στοχευμένη αυστηρή και σκληρή παγκόσμια εκμετάλλευση»[5].

 Τι συμβαίνει όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες πριν μιλήσουν για το πως θα το πουν, π.χ. για ποια ενήλικη γλώσσα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν, για τα τυχών άστοχα αστεία που μπορεί να κάνουν, για αντικειμενική επιχειρηματολογία η οποία θα μπορούσε να κάνει τον απέναντί τους να πληγωθεί, για τυχών διαφωνίες, για το κάπνισμα, για ψηλοτάκουνα γυναικεία παπούτσια, φούστες και μπλούζες, «συνιστάται tenue décontracté και ουδέτερη φύλου πρόχειρη ενδυμασία, φυλετική(φύλο) περιγραφή επαγγελμάτων, γλώσσα σύμφωνα με το φύλο του καθενός μας, ίσως και τρίτη πόρτα τουαλέτας ή ακόμα και τη κατάργηση της δεύτερης, απαγόρευση των parfumes, περιφρονητικές λέξεις, και στοιχειώδεις χειρονομίες της ευγένειας όπως να κρατάς την πόρτα ανοικτή για τον επόμενο».[6]

image_thumb3

Πολλές φορές ο υποτιθέμενος εμμαίνων σεξισμός στη συμπεριφορά  μας ὡς ἐπί τό πλεῖστον στη γλωσσική, δείχνει την ανηλικότητά μας και προπάντων αυτών που οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς και προωθούν την ανισότητα. 

Ο νεοφιλελευθερισμός ανακάλυψε ξαφνικά την ευαισθησία που υπάρχει σε άτομα και κοινωνικές ομάδες – και αυτό στη συνέχεια, θα δούμε ότι έχει ανακαλυφτεί σκόπιμα- και άρχισε να επιτίθεται στην καλή διάθεση και στη καλή ζωή – και δεν ομιλούμε εδώ για την καλή ζωή των μεσοαστών ή αστών αμιγώς- αλλά και άμεσα σε αυτούς που βρίσκονται σε αγώνα διαβίωσης μέχρι και επιβίωσης, χαρακτηρίζοντας τους ως κατώτερη τάξη ως κατώτερα ανήμπορα όντα που χρειάζονται βοήθεια από κάποιο υπέρτατο θεσμό. 

Και εδώ η μετανεωτερικότητα ενεργοποιείται σαν ιδεολογικός υποβολέας του νεοφιλελευθερισμού.   

Ενώ η  νεωτερικότητα (modern) στόχευε στην ισότητα η μετανεωτερικότητα (postmodern) διακρίνεται πλέον για τις πολιτικές της αναφορικά μόνο με ανισότητες, τις ταυτότητες και την ετερογένεια αυτών[7]. 

Αυτό το βλέπουμε και στην πολιτική της λεγόμενης ελεύθερης Δύσης. Ενώ μέχρι τώρα, και εννοούμε μετά  τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο το ενδιαφέρον της Δύσης ήταν είτε δημοκρατικά είτε με την στήριξη χουντικών και απολυταρχικών καθεστώτων να κυριαρχεί με την εθνική και διεθνή πολιτική κρατών επί των χωρών αυτών, τώρα πλέον τη Δύση δεν την ενδιαφέρει αυτό. Κατασκευάζει καταστάσεις και χώρες-κράτη (ναι!!!)  με αφανή κρατική λειτουργούσα υπόσταση, απλά να δώσει έναυσμα στους ιδιώτες να μπορούν να μπουν μέσα και να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε μπορούν από αυτές τις χώρες.[8] 

Μήπως είναι και αυτό ενός άλλου είδους, μια μετα-αποικιοκρατία?

Δεν θα μπούμε αναλυτικότερα στις επιδράσεις του νεοφιλελευθερισμού στη κοινωνία των πολιτών. Θα παραμείνουμε όμως σε αυτό με το οποίο πραγματώνεται μέσα από την μετάβαση των πολιτών από μια κανονική well life σε μια περίοδο απόγνωσης και φτώχειας. 
 
Ο R. Pfaller[9] βλέπει τις Bourgeoises της Αγγλίας και της Γαλλίας τον 19ο αιώνα με τις νικήτριες επαναστάσεις τους, να φτιάχνουν ένα κόσμο σύμφωνα με το μοντέλο τους, να εκσυγχρονίζουν τους παραγωγικούς τρόπους αγαθών και υπηρεσιών αλλά θεωρώντας ότι 
 
a) είναι μια ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και 
β) ότι είναι η εκπροσωπούμενη τάξη σε μια κοινωνία, αφήνουν ανοικτά σε όλους να δοκιμάσουν να ενσωματωθούν στην κοινωνική τους τάξη, και δεν αποκλείουν κανένα. 
 
«Ήταν ένα φορέας μιας νέας θετικής αντίληψής για την οργάνωση της ζωής και μιας ρωμαλέας νέας κοσμοθεωρίας».[10] Και καταλήγουν σε μια δική τους ηθική, κατασκευάζοντας ένα συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής και δημοσιολογικής δημόσιας σφαίρας: ένα φόρουμ όπου οι συλλογικές ανησυχίες συζητιόνται και οι αποφάσεις προετοιμάζονταν αν δεν μπορούσαν να ληφθούν εκείνη τη στιγμή.
 
Και δεν πρέπει να ξεχνάμε – μια μεγάλη ιστορική και γλωσσική παρεξήγηση- ότι 
 
ο αστός σε Ευρωπαϊκό επίπεδο εν αντιθέσει με αυτόν που θεωρούταν αστός στην Ελλάδα τουλάχιστο γλωσσικά, ήταν για μακρό χρονικό διάστημα ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.[11] 
 
Και εδώ υπήρξε η αρχή της ισότητας, έστω και σαν όραμα, όταν θεωρούσαν ότι κάθε επιχείρημα στο φόρουμ αυτό θα έπρεπε να υπηρετούσε την αρχή της ισότητας για ολόκληρη τη κοινωνία χωρίς να υπολογίζεται η σπουδαιότητα ή σημαντικότητα των προσώπων. Ήταν σαφέστατο ότι θα άφηναν τα ιδιωτικά θέματά τους και τις προσωπικές τους προτιμήσεις πίσω από αυτά του συνόλου. Έτσι λοιπόν τονίζεται η ανωνυμία αλλά, προσαρμοσμένη με
 
 εκλεπτυσμένους τρόπους συμπεριφοράς και που αυτό οδήγησε στο λεγόμενο «City and Civility», ένα είδος ευγενικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς να βρίσκεσαι ο ένας κοντά στον άλλο. 
 
Μήπως πρέπει, ίσως, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι μας λείπουν τέτοιες στάλες αυθεντικής συμπεριφοράς(οχι ναρκισσιστικά όπως άρρωστα σήμερα βλέπουμε να πραγματώνεται το αυθεντικό), χωρίς να το θεωρούν κάποια (ουδέτερα όντα) σεξιστικό, ότι και να είναι αυτό, ξένο προς ερωτισμό, σεξ και διάκριση κλπ.? Ίσως να το θεωρήσουμε σαν ένα τρίτο αόρατο πρόσωπο αυτή την ευγένεια. 
 
Η μετανεωτερικότητα δεν μπορούσε να χειριστεί το νεοφιλελεύθερο πολιτικό της δόγμα ευρέως, λόγω των αξιών της ισότητας που αναγκαστικά στα πλαίσια της αυτοδημιουργίας της ακολούθησε, και ανακάλυψε το political correctness (πολιτική ορθότητα) για να διαφοροποιηθεί κατ’ αρχήν γλωσσικά από την νεωτερικότητα, και στο επόμενο στάδιο και κοινωνικά. Γιατί μέχρι πρότινος, δηλαδή μέχρι και τέλη του 80’ έβλεπες στον ορίζοντα τον πήχη της ισότητας και ξαφνικά εξαφανίζεται με το που εγκαταλείπεται ο Κεϋνσιανισμός, αγκυροβολείται το καράβι με τη μετανεωτερική πολιτική με μια αλυσίδα του οικονομικού της φερέφωνου, τον νεοφιλελευθερισμό?
 
 Μια σταυροφορία. Και αλλάζουμε υποκείμενο, η υπόσχεση της γιαγιάς νεωτερικότητας για ισότητα ξεπουλήθηκε από τα εγγόνια της μετανεωτερικότητας καθώς ξεπήδησαν στο παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ηγεμονίες προπάντων χρηματοπιστωτικές και με ένα «αέναο» επενδυτικό κεφάλαιο και άγνωστους ιππότες τραπεζοσταυροφοριών.

Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί αφού η ψαλίδα των εισοδημάτων όλο και μεγάλωνε. Οι πολιτικές έπρεπε να βρουν με άλλοθι, ένα τρόπο να εγκαταλείψουν αυτή πλέον την σκόπιμα δημιουργούμενη ουτοπία της νεωτερικότητας. Ο στόχος της λεγόμενης ισότητας μετατέθηκε στον τομέα του πολιτισμού με την πλατιά  του έννοια. Well done! What’s up?

Και έτσι αντί για ισότητα φύλλων και κοινωνικών ομάδων όπως και για κατασκευή παιδικών σταθμών και οίκων ευγηρίας , γεννήθηκε η προπαγάνδα του διαφορετικού δικαιώματος για τη διαφορετικότητα που είναι και το τέλος των πολιτικών ισότητας, και αυτό τόσο σε επίπεδο ταυτότητας όσο και επίπεδο γλωσσικό. [12]

 

ΙΙΙ. Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας πολιτικής τόσο σε συντηρητικές όσο και σε προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές «αριστερές» κυβερνήσεις, με τις ευλογίες του νεοφιλελευθερισμού?

Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες.     

Και θα αναφερθούμε σε κάτι πολύ κοντινό μας σαν παράδειγμα για να καταλήξουμε  a priori σε αυτό το συμπέρασμα. Στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας και των προαπαιτούμενων της ΤΡΟΙΚΑ υπήρχαν διάφοροι νόμοι του υπουργείου οικονομικών για ρύθμιση εκκρεμοτήτων απέναντι σε δημόσιο και τράπεζες για τους ίσως άτυχους ελευθέρους επαγγελματίες και επιχειρηματίες, που σήμερα ακόμα είναι ανασφάλιστοι δεν έχουν δικαίωμα κατοχής λογαριασμού τραπέζης κλπ. κλπ. Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί. Ποσοστιαία όμως, μόνο οι 5-7 στους 100 μπόρεσαν και εντάχθηκαν σε ρύθμιση. Οι υπόλοιποι είναι πάνω στο σύρμα της καταστροφής πλέον.

Η μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη κοινωνία, δηλαδή η κοινωνία μας δεν στηρίζει -μεταφορικά- του φτωχούς και φτωχότερους (ασθενείς και ασθενέστερους κοινωνικοοικονομικά)που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά στηρίζει κάποιες εξαιρέσεις για να μπορέσει έτσι άφοβα και χωρίς ενοχές να αφήσει όλους τους άλλους να καταστραφούν. Στις δυτικές κοινωνίες και ιδιαίτερα στις χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος από τα τέλη του 1990 έχει ξεσπάσει μια φωτιά, 

του λεγόμενου «θυματοανταγωνισμού». Για να μπορείς να ενταχθείς σε πρόγραμμα κοινωνικών παροχών πρέπει να είσαι ο πρώτος φτωχότερος, ούτε καν δεύτερος.[13] 

 

Οι καλώς εννοούμενες λέξεις  εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες.   

Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της γλώσσας. Φανατικά πλέον απαιτείται μία γλώσσα ουδέτερη φύλλου -σαν να είναι αυτό το πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα-, αλλά δεν έχει πρόταση το κατεστημένο πως θα ονομάζεται στην Αγγλική μετά  π.χ. ο Ombudsman ή ο Leader ή Physical Therapist , Mobile Developer να μπορεί να προφέρεται και να γράφεται επίσης με κάποιο εύκολο τρόπο. 

Ο Jaqcues Lacan[14] τόνισε ότι η αντικατάσταση μιας γλωσσολογικής ουσιώδους ερμηνείας μέσω μιας άλλης παράγει πάντα ένα τρίτο όνομα. Το τρίτο όνομα συνήθως χαρακτηρίζει το παλιό όνομα, την πράξη αντικατάστασης αλλά και το μέχρι πρότινος χαρακτηριζόμενο.  Το συνήθως μικρό ομιλητικό διάλειμμα πριν να ξεστομισθεί  η νέα λέξη προδίδει το χαρακτηριστικό αυτής της προσπάθειας κάλυψης[15], σωτηρίας ή  λεκτικής απόσβεσης ας πούμε.


image_thumb1 

Η ‘μη μου άπτου’, η υπερβολικά υποβαθμισμένη άνευ χαρακτηριστικών συναισθημάτων ομιλία, 

 

είναι  ένα,  ίσως και το πολιτικό σύμπτωμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Υπάρχουν προβλήματα που θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί στα πλαίσια  της οικονομίας, αλλά τα μετέθεσαν στον  τομέα του πολιτισμού και προσπάθησαν να τα διαχειριστούν εκεί, γιατί εκεί θα μπορέσουν να έχουν το άλλοθι. Και ακούμε σε μικρές κοινωνίες π.χ. από την αντιδήμαρχο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης σε ΔΣ: ”Δεν θα κατεβάσουμε την ποιότητα των Δημητρίων για να έρθει περισσότερος κόσμος” (υπάρχει μαγνητοφωνημένη ομιλία της από τον Αύγουστο2017  όποιος τη θέλει μπορώ να του τη διαθέσω).   

Αλλά αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν λύνουμε μόνο τα προβλήματα, παράγουμε ακόμη επιπλέον και νέα. Και έτσι οι άνθρωποι  

αποσπώνται  με την προσοχή τους από τα ενδιαφέροντά τους και σπρώχνονται προς την ευαισθησία τους και μόνο

Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν τα σημαντικότερα συμφέροντά για αυτούς και να συνδεθούν με άλλους, ανεξάρτητα από την ταυτότητα ή την ευαισθησία τους. Η προπαγάνδα της λεγόμενης ευαισθησίας καταφέρνει το αντίθετο της αλληλεγγύης, διαχωρίζει και πάλι και εξαιρεί άτομα και ομάδες. Αλλά και καταστρέφει τον δημόσιο χώρο. Επειδή, όπου κυριαρχεί, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με άλλους σε σχέση με το άτομο το οποίο δεν παρευρίσκεται. Για παράδειγμα, οι Βρετανοί φοιτητές δεν λένε πια "Διαφωνώ" αλλά απλώς λένε "Αυτό που λέτε με πληγώνει".» [Η αυτό που ακούμε τελευταία: "Δεν είναι ψεύτης. Δεν λέει απλά την αλήθεια". Εδώ σταματάει κάθε λόγος που έχει σχέση  και ακούγεται από ένα  λογικά σκεπτόμενο, και πολιτικά ικανό άτομο.]  «…Αυτό είναι ένα τέλειο και χαρακτηριστικό αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού.»

Εάν η εμφάνισή μας είναι ένας στόχος αναφοράς  για την χειραφέτηση εντός της κοινωνίας, π.χ. για την επαγγελματική χειραφέτηση των γυναικών και το πως θα ονομάζονται και γι’ αυτό το οποίο αγωνίζονται, τότε πως θα ονομάζαμε την επιθυμία από «Μαύρες» ή «Αφρικάνες» (ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζονται) εάν επιθυμούσαν να  είναι «Αόρατες» όσο αφορά αυτό το θέμα? Και εδώ φαίνεται άλλη μια αποτυχία του μεταμοντερνισμού. 

Εάν ο στόχος είναι η ξεκάθαρη ορατότητα του φύλου στην καθημερινότητα μας, τότε ας κάνουμε και μια τρίτη πόρτα τουαλέτας,  ας ονομάσουμε προφεσορίνα αντί κυρία προφέσορα, Δρ.ισα , Prof.in, Prof.x. Από την άλλη εάν θα πρέπει να εξαφανιστούν και οι διακρίσεις φύλων τότε να εξαφανιστεί η δεύτερη πόρτα τουαλέτας, στους παιδικούς σταθμούς σε δημόσιους χώρους να μην αναγράφεται πάνω στη πόρτα “αυτός” , “αυτή” ,“άνδρας”, “γυναίκα” αλλά “αυτό” [βλέπε  Dinsmore. Emily.,http://www.spiked-online.com/newsite/article/the-10-maddest-things-done-by-students-this-year/19141#.Wt2MeojFLIU.[“Earlier this month, Oxford was in the headlines again when it was claimed that students had been told not to utter ‘he’ or ‘she’ when referring to their peers and to opt for the gender-neutral ‘ze’. The Oxford University Students’ Union denied that ‘ze’ was now mandatory, but only because doing so would offend trans students who wanted to be referred to as ‘he’ or ‘she’. The union nevertheless encourages all students, academics and speakers to state their pronouns in class and on campus. Just picture a professor with a beard having to say: ‘Hello, I am male.’” Τελευταία πρόσβαση μου 16/4/2018 ].

Και αν το πάμε παραπέρα. Αναφορικά με το πρόβλημα της ονομασίας “Τσιγγάνοι”, που σε κοιτάζουν λοξά οι του πολιτισμού και της τέχνης - οι αριστεροί φυσικά- όταν πεις τη λέξη, και όχι Sinti και Roma. Προφανώς αυτοί – οι θεωρούντες ότι είναι αριστεροί προοδευτικοί απεγκλωβισμένοι και απελευθερωμένοι-  γνωρίζουν και χρησιμοποιούν διαφοροποιημένα τις δύο αυτές λέξεις κατέχοντας την πληροφορία γεωγραφικής προέλευσης για να τους ονομάσουν Roma ή Sinti. Και ποιος γνωρίζει (και ο συντάξας απόλυτη άγνοια είχε), ότι στη Τσεχία υπάρχουν κάποιες εθνότητες που λένε ότι “εμείς δεν θέλουμε να ονομαζόμαστε ούτε Sinti ούτε Roma αλλά Cikán (Τσιγγάνος)? [https://is.muni.cz/el/1421/jaro2016/ETMB81/?info=1 μεταφρασμένο από R. Pfaller]. Και ποιοι είναι οι Sinti και γιατι όχι Roma . Ούτε και εδώ τελικά καταφέρνουμε κάτι σχετικά με την ισότητα.

Οι διαχειριστές “της άμβλυνσης των  ανισοτήτων” αντικαθιστούν τα θύματα.

40 χρόνια στήριξης και προώθησης της αύξησης των ποσοστών των εργαζόμενων γυναικών στην οικονομία και στην κοινωνία έχουν καταφέρει μόνο τα πολύ υψηλότερα ποσοστά γυναικών μόνο σε τομείς όπως τέχνη, πολιτισμό και ψυχοθεραπευτικά επαγγέλματα, και που σίγουρα απαιτούν λιγότερες ώρες εργασίας από ότι ένας αρχιτέκτονας ή ένας γιατρός, καθώς σίγουρα οι γυναίκες επιβαρύνονται με περισσότερες εργασίες στην καθημερινότητά τους, συνήθως και ανάλογα το εξελικτικό επίπεδο της κοινωνίας. 

 Από την άλλη βλέπεις ένα παράδοξο: Στο επάγγελμα του ιατρού η ποσόστοση γυναικών σε δημόσια νοσοκομεία και δημόσιες θέσεις είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή στην ελεύθερη αγορά! Αυτό φαίνεται προέρχεται από την προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν ένα ρίσκο της καθημερινότητας- ένα λιγότερο- όσο αφορά την επαγγελματική τους καριέρα και ενασχόληση.

Εδώ  η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έχει συμπληρωματική σε μικροεπίπεδο στρατηγική. Εδώ στηρίζει και προωθεί εντός ομάδων κάποιους  συγκεκριμένους, όχι ολόκληρη την ομάδα που θέλει να φέρει σε επίπεδο ισότητας. Δηλαδή στηρίζει κάποιους εκπρόσωπους, αντιπρόσωπους της κοινωνικής  ή επαγγελματικής ομάδας και σιωπά για το υπόλοιπο  μείζον ποσοστό.  Προς τα έξω φαίνεται όμως ότι ασχολείται με την ισότητα των φύλων.

Στο βωμό της υπάρχουσας ανισότητας δημιουργούν μια κάστα αρμοδίων(το παλιό σοβιετικό σύστημα και στην Ελλάδα το νέο που μας έχει κάτσει στο σβέρκο), οι οποίοι στο όνομα των μειονοτήτων, βλέπε Δημόσιες υπηρεσίες Πανεπιστήμια κλπ. κλπ.  εισπράττουν ή εισέπρατταν υπέρ του μέσου όρου μισθούς και το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να σταθεροποιήσουν τις υπάρχουσες και να διασφαλίσουν αναπτυσσόμενες ανισότητες.  Και όπως γνωρίζουμε εκεί που διαφοροποιούνται άνισα τα εισοδήματα αυξάνεται η ανισότητα και ενδυναμώνουν οι αγώνες διανομής  εισοδημάτων. Και βέβαια για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται συνεργάτες που μπορεί να μην έχουν επιδεξιότητες τέτοιες για να έχουν μια τέτοια θέση αλλά «στηρίζουν». 

Ακόμα και στα πανεπιστήμια εκεί που ζητούν γυναίκες ερευνήτριες ασχολούνται κατά κόρον με το θέμα τον γυναικών και αφήνουν τα άλλα θέματα στο περιθώριο. Έτσι καταφέρνουν να διασπαστεί η κοινωνία πολλάκις. Τόσο η αλληλεγγύη -μη συγχέεται με αυτή που έχει διεισδύσει στη κοινωνία μέσω προγραμμάτων από την κυβέρνηση και της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας για να ηρεμήσει τα πνεύματα-  όσο και η συναίνεση μεταξύ τους παρεμποδίζονται.

 Ενα ακραίο παράδειγμα (δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια) αφορά τους σταθμούς ψυχικής υγείας και κοινωνικής ισότητας  για του φοιτητές στα πανεπιστήμια.  Σύμφωνα με τον Furedi [2016: βλέπε υποσημείωση 26 σ. 39 και 47] συνηθίζεται πλέον να λειτουργεί το ”σύστημα  ‘self-fulfilling prophecies’ και αντί να μειώνονται τα κρούσματα στους φοιτητές να αυξάνονται.” Ένα είναι ξεκάθαρο: Εάν οι εντεταλμένοι των επιτροπών, που είναι υπεύθυνοι για την κατάργηση συγκεκριμένων καταστάσεων μειονεκτούντων ατόμων ή ομάδων αλλά και κρουσμάτων συγκρούσεων και παθογένειας εντός του πανεπιστημίου, κρατούν τη θέση τους όσο υπάρχουν τέτοια προβλήματα, θα μπορούν να είναι εξύπνοι αρκετά να μη κάνουν ποτέ τις σωστές προστάσεις βελτίωσης (αυτό το πρόβλημα στην αρχαία Κίνα το καταπολεμούσαν διαφορετικά: Οι γιατροί εκεί πληρωνόντουσαν όσο οι ασθενείς γινόντουσαν καλά!).

Οι απογοητευμένοι, οι απογοητεύσαντες.  

Από τις εκλογές των τελευταίων ετών στη χώρα μας και ήταν αν ενθυμούμαι καλώς 2 μέσα σε 3 χρόνια  αλλά και από κομματική ενσωμάτωση του λαού τα τελευταία χρόνια ενός λεγόμενου πανσοσιαλιστικού κινήματος, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το πως αντιμετώπισε το αριστερό milieu τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά προβλήματα, και ιδιαίτερα αργότερα σε μία περίοδο, που απαιτούσε άκρα συλλογικότητα και κοινές αποφάσεις στη πολιτειακή βάση της κοινωνίας. Πολλοί θα προτάξουν – όπως συνήθως όπως του βολεύει- ότι οι πολίτες ήταν και είναι αδιάφοροι. Προφανώς και συνέβει αυτό,

  1. εάν δεν χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με την πολιτειακή βάση – και είναι αυτό που τονίζουμε συνέχεια, η απουσία  του συνδυασμού μιας  κυβερνησιμότητας  και πολιτικής αγωγής-  και

  2. όταν υποσκάπτεις  με κομματικούς μηχανισμούς και μέσα, αλλά και χωρίς πολιτική ιδεολογία όλα τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες στην ίδια σου την πολιτειακή βάση(alias αυτοκτονία του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσω του κράτους) με την υπόσχεση «ψήφισε μας και εμείς θα σου τα λύσουμε όλα τα θέματα σου με τη δεξιά…».[16]

Το φάντασμα της Αριστεράς στην Ελλάδα η Δεξιά,- την οποία αποκαλούν λανθασμένα και ιστορικά επιβεβλημένα [Παναγιώτης Κονδύλης],  και αστική τάξη-  όχι η άκρα Δεξιά ούτε η λιτότητα ούτε η εξάρτηση της διαβίωσης του λαού από την παραγωγή άλλων λαών στο εξωτερικό(εισαγωγές), ούτε η υπάρχουσα και επόμενη λανθάνουσα φτώχεια!

 
Τι συμβαίνει και με τις αριστερές κυβερνήσεις μας αλλά και με τις λεγόμενες σοσιαλοδημοκρατικές ?
 
a)      Η εκπληκτική άγνοια κι αδιαφορία (αυτά τα δυο  συνήθως αλληλοσυμπληρώνονται στην έννοια) για το πολύ σοβαρό θέμα της νεοφιλελεύθερης απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου, παρά μόνο μετά που δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση το OK π.χ. για την CETA ας μη μιλήσουμε για την σύμβαση  της TTIP.  Και βεβαίως με δυο τρείς ολιγόσειρες προτάσεις σε δελτίο τύπου και αυτό από το Ευρωκοινοβούλιο,  σαν αντίδραση και τίποτε άλλο.  
 
b)     Τα σοβαρά  ελλείμματα  των υποτιθέμενων αριστερών όσο αφορά τη κουλτούρα και τον πολιτισμό στη συνομιλία και στην αντιπαράθεση λόγου, όπου δεν άντεχαν και δεν αντέχουν ακόμα μύγα στο σπαθί τους και απλά χειρίζονται τον όλο πλέον αυτοπροσδιορισμό τους με «ψευτοαριστερή πολιτική συμβόλων». Και εάν τους θίξεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές εκσυγχρονιστών, σου λένε : «βεβαίως  και να γίνει έτσι αν είναι να βρει χρήματα» για να δώσει ώθηση στην οικονομία  π.χ. μιας πόλης  από ιδιώτες επενδυτές για διαμόρφωση και εμπλουτισμό του δημόσιου χώρου, χωρίς  να έχουν ξεκαθάρισμα της δομικής λειτουργίας και της φέρουσας ικανότητα του δημόσιου χώρου.
 
c)      Η χρεωκοπημένη πολιτική μειονοτήτων και ταυτοτήτων όλα αυτά τα χρόνια, καθώς εκτός από καταγγελτισμό δεν υπήρξε απολύτως τίποτε, άλλο που να προσφέρει ενναλακτικές για τους μειονεκτούντες. 
 
Όμως προσπάθησαν – και τα κατάφεραν- να καλύψουν θεσμικές υπηρεσιακές θέσεις με αντικείμενο τις μειονότητες με τους ίδιους και αργότερα στις ίδιες θέσεις με δικά τους παιδιά, γιατί τα χρήματα της ΕΕ για συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα ήταν αρκετά
 
 
Ανεξάρτητα από αυτά, πολλοί από τους ανήκοντες στις μειονότητες δεν εμπιστεύονται πλέον τις ικανότητες και τη βούληση των νεοφιλελεύθερων αριστερών. Μα δεν υπάρχει και αποκτημένη ισότητα πλέον, γιατί δεν ακολουθούν καμία πολιτική ισότητας. Ergo, αν δεν ακολουθείς πολιτικές εξυγίανσης και ισότητας, οι ανισότητες θα αυξάνονται. Είναι νομοτελειακό. Και η παθητική θέση απέναντι στην ισότητα την αυξάνει καθώς ευνοείται από την υπάρχουσα διαφορετικότητα, και έτσι η αριστερά και γι’ αυτό το λόγο στο μέλλον θα χάσει το παιγνίδι της – το οποίο πολιτικό παιγνίδι κυβέρνησης το μαθαίνει σήμερα στη πλάτη μας- και θα εξαφανιστεί ίσως και από αυτούς, που αδιακρίτως και σκανδαλωδώς βλέπουν στην ανισότητα μια κοινωνική προοπτική, και εννοούμε την άκρα δεξιά.
 

Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία. 
 
Αναφερόμαστε σύντομα και σε ένα άλλο εργαλείο της μεταμοντέρνας πολιτικής. Σε αρκετές χώρες όπως και στην δική μας, η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, επιβεβαιώνει ο Στίβεν Λεβίτσκι[17] , επιστρατεύεται κατά κόρον για την υπονόμευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την αποδυνάμωση των θεσμών που εμποδίζουν τον αυταρχικό ηγέτη. Καμία χώρα δεν φαίνεται να είναι ασφαλής και καμία κοινωνία απόλυτα θωρακισμένη, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της Δύσης. Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας.

Όμως από την άλλη σε ημιανεπτυγμένες πολιτικά χώρες χρησιμοποιεί η πολιτική τις π.χ. επιχειρηματικές δραστηριότητες με βάση την άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις τους, για να διασπάσει τυχόν κοινωνικό δυναμικό πολιτικής αντίστασης και ανυπακοής.

Βλέπε επίσης τηn κάστα που υποστηρίζει την άμεση δημοκρατία και τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις με ότι αυτό ιδεολογικά συνεπάγεται και τον τρόπο με τον οποίο πραγματικά λειτουργούν όλες αυτές ή οι περισσότερες από αυτές. Και πόσο κοντά ήταν τα άτομα πριν ξεκινήσουν μια προσπάθεια κοινωνικής επιχείρησης και πόσο κοντά είναι ένα χρόνο μετά το στήσιμο του εγχειρήματος: ή έχουν αποχωρήσει οι περισσότεροι ή έχουν διαρκώς συγκρούσεις ή έχει μείνει ένας μικρός πυρήνας ο οποίος ιδιοτελώς πλέον κατάλαβε τι οικονομικά και μόνο πλεονεκτήματα μπορεί να έχει τώρα που είναι λίγοι. Η ιδεολογία στις περισσότερες περιπτώσεις έχει κάνει φτερά. Ο κοινωνικός διαχωρισμός είναι δεδομένος.
 

Αμαξιδιο Νεα Παραλία_thumb[3]




Womens right_thumb[7]


Hesse_thumb



image_thumb10

Εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε ή ακόμα και να διατηρήσουμε μια ανοικτή, ισότιμη και δημοκρατική κοινωνία πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό προϋποθέτει την  ύπαρξη τομέων, που για το καλό της ισοτιμίας της συμμετοχικής φωνής  θα πρέπει να λειτουργούν στη βάση και μιας exklusivity. O Niklas Luhmann(1989) σύμφωνα  με τον R. Pfaller(2018) τονίζει ότι η μοντέρνα υποκειμενικότητα και ατομικότητα υπήρξαν μόνο μετά την άρση παραδοσιακών μορφών κοινωνίας σαν  “exclusion individuality”. [Bλέπε επίσης και : Christiane Kranich, Zur Aktualität der Subjektivität in der Moderne - Zu: Geschichte und Vorgeschichte der modernen, Subjektivität, herausgegeben von R. L. Fetz, R. Hagenbüchle, P. Schulz, Berlin/New York: Walter de Gruyter, 1998. (Σχετικά με τη σημασία της υποκειμενικότητας στη σύγχρονη εποχή).  Ένταξη στη κυριολεξία σημαίνει περιβάλλω κάτι με κάτι άλλο. Κυριολεκτικά είναι το αντίθετο του ανοικτού της ανοικτής κοινωνίας[30].

Μια ανθρωπιστική κοινωνία αντί να στοχεύει στην ένταξη θα πρέπει να  οραματίζεται σε μια άλλη κατευθυντήρια γραμμή: Όλα τα μέλη της να έχουν ένα ευπρεπή βίο π.χ. μέσω ενός βασικού εισοδήματος που δεν θα σχετίζεται με την εργασία . Για να γίνει αυτό, η κοινωνία θα πρέπει να αποποιηθεί την ένταξη και να γίνει πιο ανοικτή έτσι ώστε χωρίς ένταξη και ενσωμάτωση σε ταυτοποιήσιμες και χαρακτηρισμένες κοινωνικές ομάδες,


A.  να επιτρέψει την πολιτισμική και πολιτική συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και
B.  να μπορούν να απολαμβάνουν και την κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς φόβο και τρομοκρατία.[31]

Όσες υπηρεσίες και να λειτουργήσει  και όσα μέτρα να αναπτύξει μια κοινωνία για να κάνει ικανή συνθήκη πρόσβασης πολλών ανθρώπων σε όλους τους τομείς,  πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις για τους ίδιους και για περιόδους της ζωής τους. 

Ένα παράδειγμα  θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη των κινηματογραφιών ταινιών. Συγκρίνετε τα έργα του ‘60 ‘70 ‘80 με τις ταινίες του ‘90 και ’10 του 21 αιώνα. Θα δείτε ότι με το χρόνια οι ταινίες γυρίζονταν για να συμπεριλαμβάνουν και νεαρούς ανθρώπους τόσο σαν επισκέπτες όσο και σαν πελάτες κάτω των 16. Έτσι  ναι με οι ταινίες πληρούν την αξίωμα της «ένταξης» περισσότερων ατόμων όμως οι ταινίες γίνονται βαρετές και κάποια στιγμή και οι ενήλικες δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε για ταινίες ενηλίκων. Δεύτερο παράδειγμα το πως χειρίζεται ο μεταμοντερνισμός το αξίωμα «ένταξη». ΦΙΦΑ 2017, διαφθορά οικονομικά και θεσμικά λειτουργικά σκάνδαλα κλπ. όπως γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχει, λέει,  και μια επιτροπή ηθικής. Όταν η επιτροπή ήταν λίγο πριν βγάλει στην επιφάνεια σκάνδαλα των ηγετών της ΦΙΦΑ αποφάσισαν και άλλαξαν τα 3 μέλη της επιτροπής[32] λέγοντας ότι “[βρε παιδιά ντροπή… ]  θα πρέπει να συσταθεί μια επιτροπή η οποία να καλύπτεται και σε σχέση με γεωγραφική ισότητα προέλευσης και φυλετική ποικιλομορφία”.  Μόλις κάπου, όπου υπάρχουν λεγόμενες προϋποθέσεις ισότητας οι δυνατοί αισθάνονται ότι κινδυνεύουν, τότε ξαφνικά καλύπτονται πίσω από μια  μεταμοντερνιστική φωνή  για περισσότερη «ποικιλομορφία» και «ένταξη».

Και μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι ορισμοί ποικιλομορφία, πλουραλισμός και ένταξη ξεκίνησαν να εμφανίζονται όταν διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν 

α) κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και τείνουν προς αύξηση, αλλά και 

β)  ότι συντελείται μια εκδούλευση της λεγόμενης νομιμοποιημένης πολιτικής συνοδευόμενη από ανικανότητα λειτουργίας και αυτοελέγχου απέναντι στα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα κάποιων ομίλων.[33]

Γιατί δεν έχει ζυμωθεί μέχρι σήμερα ένας κριτικός αντί-κοινωνικός πόλος στα πανεπιστήμια που να προστατεύει τεκμηριωμένα το σύνταγμα και την ελάχιστη καθημερινή ελευθερία των πολιτών που τους έχει απομείνει. Γιατί δίπλα στις ακρίδες του νεοφιλελευθερισμού και τους ολιγάρχες «έχει γεμίσει η πανεπιστημιακή κοινότητα μιμόζες[34,][35]».   

Η μέχρι σήμερα εμπειρία και το βίωμά μας με τους κοινωνικά  και οικονομικά ασθενείς και μειονεκτούντες, με τις μειονότητες και τους διαφορετικούς είναι οτι η απολυτοποίηση και η παρείσακτη πολιτική ένταξης είναι τόσο αριστερή, όσο αριστερές είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών και δημόσιων αγαθών, η  απραξία απέναντι στη φοροδιαφυγή μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, η διαφυγή κεφαλαίων, οι δραστικές περικοπές στους τομείς, πρόνοιας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και παιδείας.


 IV  Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος

Έχουμε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια παράσταση τραγωδίας, τουλάχιστον όσο αφορά τη χώρα στην οποία ζούμε, ένα κομμάτι Ελληνικού δράματος. Όμως δεν γνωρίζουμε εάν είμαστε οι ηθοποιοί ή οι επισκέπτες της παράστασης. Όμως πάλι, η παράσταση διαρκεί πολύ γιατί πάμε και ξαναπάμε και ξαναπάμε στο ίδιο «έργον», χρόνια τώρα. Δεν μπορεί να είμαστε μόνο επισκέπτες.

Έχουμε μπλέξει την ύπαρξη μας  με την κοινωνική πολιτική πραγματικότητα και δεν νοούμε να τις διαχωρίσουμε? Αδυνατούμε πλέον να διακρίνουμε την αισθητική της αλήθειας, του αληθινού για εμάς και για την συλλογική μας ευθύνη. Η τραγωδία μας γίνεται στο τέλος προς όφελος των πολιτικών ‘μας’, δική τους ραψωδία και έτσι επιβιώνουν και ζουν  από τα λάθη τους. Είναι σαν τα σαρκοφάγα φυτά. Έχουν και αυτά το ρόλο τους στο βασίλειο της βιοποικιλότητας, εδώ της πολυπολιτισμικότητας.

Και τώρα στο πραγματικό χρόνο. Χρόνια τώρα  εθελοτυφλούμε μπροστά στα γεγονότα ή τα αντιμετωπίζουμε με οπορτουνισμό.  «Η ενηλικίωση είναι η μοναδική ευκαιρία της [θεσμικής-πολιτικής] Αριστεράς  να μπορέσει απομακρυνθεί από το μονοπάτι της εξαφάνισης» [36] στο οποίο βρίσκεται. 

Οι αριστεροί πολίτες θα υπάρχουν και χωρίς την αριστερά και θα είναι αυτοί που σκέφτονται και πράττουν ανιδιοτελώς, δίκαια και πάνω στις ράγες ενός μαρξιστικού κριτικού ορθολογικού στοχασμού και θα πρέπει να εντείνουν την κριτική τους από αριστερά. Και φτάνουμε στο σημείο εκείνο που υπέθεσα ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή, στην Ελλάδα ? Δεν το γνωρίζω. Όμως ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή αστική τάξη της Ελλάδας[37] και μόνο αυτή (αν υπάρχει αυτή), και όχι τη γνωστή ελληνική “αστική τάξη” [38], που θεωρείται εχθρός της εργατικής τάξης και που βρίσκονται ακόμα μια φορά σε εμπόλεμη κατάσταση , να κινηθεί με ένα νέο σύνθημα για την Ελλάδα

”L i b e r t é,   É g a l i t é,  F r a t e r n i t é”

ενάντια στην όποια απολυταρχική πολιτική τόσο ψευτοαριστερών και ψευτοεκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων όσο και των απλά παρευρισκόμενων δεξιών και με πολλές φορές άνομες κυβερνητικές αντισυνταγματικές πρακτικές, τόσο της κεντρικής εξουσίας όσο και της ΤΑ.

Προς το παρόν :

“Immer radikal, niemals konsequent in den wichtigsten Dingen zu verfahren…” [Walter Benjamin] Το ελληνικό νόημα: “Πάντα ριζοσπαστικά, ποτέ συνεπής(σε κανόνες), στα σημαντικότερα θέματα (της ζωής)…”

Και κλείνουμε με ένα ρατσιστικό Quiz  όπως κάποιοι θα μας πρόσαπταν:

Zigeuner_thumb16

     

[1] Robert Pfaller, Erwachesensprache (Η γλώσσα των ενηλίκων), 2018
 
[2] Έκφραση Ιατρού-φιλόσοφου κατά τη διάρκεια συζήτησης στο Αμβούργο το Νοέμβριο 2003. Προσωπικά θα το μετάφραζα σήμερα με “radical feminism”, παρόλο που και τότε το χρησιμοποίησε σαν κριτική απέναντι σε μια υπερβολική φεμινιστική ευαισθησία κάποιων γυναικών.
 
[3] Eribon. Didier., Rückkehr nach Reims, Ulm 2017, σ.37 [4] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[5] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.
[6] Pfaller, Robert., Erwachsenenspache. (Γλώσσα ενηλίκων) Über ihr Verschwinden aus Politik und Kultur. Φεβρουάριος 2018, σ. 20.
[7] Βλέπε Lau, Mariam., Die neuen Sexfronten, Vom Schiksal einer Revolution, (Τα νέα μέτωπα του σεξ , περί της τύχης μιας επανάστασης) Berlin 2000, https://www.buecher.de/shop/buecher/die-neuen-sexfronten-vom-schicksal-einer-revolution-/lau-mariam/products_products/detail/prod_id/08855900/#reviews. Τελευταία πρόσβαση 14/4/2018.
[8] Βλέπε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
[9] Βλέπε Pfaller, R., σ. 22
[10] Βλέπε υποσημ.11
[11] Βλέπε Κονδύλης, Π., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, δ’ έκδοση, Αθήνα 2011, σ. 14

[12] Και τώρα όπως λέει και σοφός λαός τους παγκόσμιου χωριού: «έχει η γριά να γνέψει».

[13] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 26.

[14] Βλέπε, Lacan, Jacques., Autres écrits, Paris 1966, σ. 514-516 https://www.psychaanalyse.com/pdf/lacan_bibliographie_livre_Autres_Ecrits.pdf, Μετάφραση μου μέσω google από Γαλλικά σε Ελληνικά, τελευταία πρόσβαση μου 17/04/2018. https://archive.org/stream/pdfy-I3ZjI2B47rFvMjBd/Lacan%20ecrits_djvu.txt

[15] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 30 pp

[16] Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις “ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας”. Steven Levitsky Daniel Ziblatt, Wie Demokratien sterben Und was wir dagegen tun können, Übersetzung: Schmidt, Klaus-Dieter, 2018.

[17] http://www.kathimerini.gr/953139/article/epikairothta/politikh/kamia-xwra-den-einai-asfalhs. Τελευταία πρόσβαση μου 14/4/2018

[18] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache, 2018, σ. 41

[19] Βλέπε επίσης παράγραφο με τίτλο «απογοητευμένοι και απογοητεύσαντες»

[20] Ganser. Daniele., und die Querfront, 05. Juli 2016 von Rudolf Stumberger: Die ganz neue Unübersichtlichkeit - Teil 1 https://www.heise.de/tp/features/Daniele-Ganser-und-die-Querfront-3265822.html. Τελευταία πρόσβασή μου 19/4/2018.

[21] “the process or result of changing from one activity or style to another”. https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/crossover

[22] Βλέπε Slavoj Žižek, stevesanterre.com slavoj-zizek-political-correctness-actually-elected-donald-trump/, 12.11.2016. Τελευταία πρόσβαση μου στις 18/4/2018

[23] Βλέπε Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[24] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων.

[25] Βλέπε Weigel, Moira., Political correctness: how the rιght invented a phantom enemy. In: The Quardian 30.11.2016, https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump, Τελευταία πρόσβαση μου 18/04/2108

[26] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation (Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του), Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 9. https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 19/4/2018

[27] Η ένταξη σημαίνει συμπερίληψη-συμμετοχή, αποκλεισμός - το αντίθετο - εξαίρεση. Συγκεκριμένα, η ένταξη σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ως μοναδικότητα ως ίσοι και ίσοι μέλη της κοινωνίας και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι στην ποικιλομορφία και την πολυμορφία τους και μπορούν να διαδραματίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία. Ο στόχος της ένταξης είναι να μην εξαιρέσει και να μη περιθωριοποιήσει κανέναν. Αναφερόμαστε λοιπόν σε κοινωνικά μειονεκτούσες ομάδες, όπως άτομα με αναπηρία, μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, μακροχρόνια άνεργους ή άστεγους. Η βασική υπόθεση της ένταξης είναι ότι η κοινωνία πρέπει να καταργήσει τα εμπόδια και τους φραγμούς, οι άνθρωποι να συμμετέχουν ισότιμα. Το σύνθημα του κινήματος "Αυτοπροσδιορισμένη ζωή" το συνοψίζει πολύ καλά:

"Δεν είμαι ανήμπορος, αυτοί με εμποδίζουν να μπορώ!"

«Η ένταξη επηρεάζει όλους τους τομείς της κοινωνίας - νηπιαγωγεία και σχολεία καθώς και δημόσιες υποδομές, συλλόγους ή πολιτικές οργανώσεις. Σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, όπου η κύρια ανησυχία αφορά τη δεσμευτική συμμετοχή διαφορετικών ομάδων, η ένταξη σημαίνει ότι όλες οι εγκαταστάσεις και υπηρεσίες είναι προσαρμοσμένες στους ανθρώπους και στις διαφορετικές ανάγκες τους, έτσι ώστε να δοθεί σε όλους πρόσβαση σε σημαντικούς τομείς, όπως δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας, στην ιατρική περίθαλψη, κ.λπ. Η ένταξη λοιπόν είναι η ευρύτερη έννοια και η συνέχιση της ιδέας της ενσωμάτωσης». http://www.politik-lexikon.at/inklusion-exklusion/. Τελευταία πρόσβαση μου 19/04/2018. Μετάφραση Δρ. Νίκος Θεοδοσάκης

[28] Farzin, Sina., Inklusion Exklusion, Entwicklungen und Probleme einer systemtheoretischen Unterscheidung, transcript 2006. Ένταξη Αποκλεισμός, Εξελίξεις και προβλήματα μιας διαφοράς από την πλευρά θεωρίας συστήματος)

https://books.google.fr/books?id=THtLCgAAQBAJ&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r#v=onepage&q&f=false. Επανειλημμένη πρόσβαση μου από 16/04/2018 μέχρι και 22/042018

[29] Πραγματικά προσωπικά, μετα από την επιστροφή από το εξωτερικό ήθελα οπωσδήποτε να μη κατοικήσω σε πόλη και αποφασίσαμε με την οικογένεια μου (γυναίκα και παιδί) να πάμε σε ένα χωριό εκτός της πόλης. Φύγαμε άρον άρον μετά από 5 χρόνια. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω τι πιέσεις δεχόμουν στα πλαίσια της αγροτικής αυτής κοινωνίας.

[30] «Εμείς [ζούμε] σε μια κοινωνία [...] που μας δίνει όλη την ελευθερία να την διαμορφώσουμε ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, αλλά επίσης μας δίνει την προσωπική ευθύνη να υπερασπιζόμαστε και να προστατεύουμε ενεργά αυτή την κοινωνία όταν δέχεται επίθεση. [...] αυτήν τη στιγμή δέχεται επίθεση τόσο μαζικά όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική ιστορία " Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[31] Ένα καλό παράδειγμα δίνει ο K. Marx, αναφερόμενος στον Gustave de Beaumont: Όπως παρατήρησε, η θρησκευτική ελευθερία στην Αμερική έχει αποδοθεί “inclusive”: Μπορεί ο κάθε ένας να αποφασίσει ποια θρησκεία μπορεί να έχει. Δεν είναι όμως εννοιολογικά «ανοικτή»: Είναι δύσκολο να μη θέλεις να ανήκεις σε καμία θρησκεία. Δεν μπορεί ο καθένας να το αρνηθεί αυτό.

[32] https://www.reuters.com/article/us-soccer-fifa-ethics/fifas-chief-ethics-investigator-and-ethics-judge-replaced-idUSKBN185262

[33] Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[34] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων, σ. 53

[35] H μιμόζα (Mimosa) είναι γένος που αποτελείται 400 με 500 είδη ποών και θάμνων και ανήκει στη τάξη των ψυχανθών. Το όνομα μιμόζα προέρχεται από την ελληνική λέξη «μίμος». Τα πιο γνωστά είδη του γένους είναι η Μιμόζα η αισχυντηλή, γνωστή και ως μη μου άπτου, και το είδος Mimosa tenuiflora, από τη ρίζα του οποίου προέρχεται το αγιαχουάσκα, το οποίο περιέχει τη ψυχοτρόπο ουσία διμεθυλοτρυπταμίνη.

[36] Interview με τον καθηγητή Φιλοσοφίας Robert Pfaller 27.Μαρτίου 2018 στο http://wiener-online.at. http://wiener-online.at/2018/03/22/gleichheit-schlaegt-gerechtigkeit-philosoph-robert-pfaller-im-interview/. Τελευταία πρόσβαση μου 13.4 2018. Στην συγκεκριμένη συνέντευξη του τέθηκε μια ερώτηση από τον δημοσιογράφο. Αυτή η "πολιτική εκπροσώπηση" των περιθωριοποιημένων ζητημάτων των Πρασίνων μήπως θα πρέπει να νοηθεί ίσως ως παράδειγμα και ίσως και γι’ αυτό να είναι ανήλικοι; Και ίσως γι 'αυτό να είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν; Η απάντηση του Ρ. Πφάλλερ ήταν: «Νομίζω ότι αυτό είναι που μπορείτε να πείτε με σύντομο τρόπο. Ο κατάλογος προτεραιότητας των κοινωνικών προβλημάτων που [είχαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια] ήταν πιθανώς μια αδικαιολόγητη φούσκα. Θα πρέπει να σκάσει αναπόφευκτα όπως τα τοξικά χαρτιά κατά τη διάρκεια της τραπεζικής κρίσης.
[37] Κονδύλης. Παναγιώτης., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, 20011, δ’ εκδοση, σ. 13

[38] Νέος ακόμα φοιτητής σε άλλη χώρα εξομολογήθηκα σε κάποιον, τον οποίο συνάντησα πάλι στη Θεσσαλονίκη πριν από 4 χρόνια που ήλθα στη πόλη σας: “Εγώ δεν μπορώ να είμαι κανονικός αριστερός όπως εσύ, δεν το νοιώθω όπως εσύ αλλά δεν είμαι και διαβασμένος όπως εσύ, είμαι fake αριστερός είμαι ένας μικροαστούλης.” Έτσι πίστευα τότε. Τελικά συμπαθών ήμουν, ενεργό μέλος κομουνιστικής νεολαίας έγινα, και σε συνέδρια νεολαίας με έστειλαν(εμένα τον άσχετο, μάλλον επειδή είχα χρήματα να πληρώσω το αεροπλάνο), ο Βούτσης με είχε πιστοποιήσει μια φορά όταν ήλθα από το εξωτερικό. Μια ζωή άεργος ο κερατούλης, ο Βούτσης. Πως γυρίζουν οι καιροί αυτός ο παλιος μου γνωστός Μπουταρίζει έως και Τσιπρατίζει με κανονικότατη νεοφιλελεύθερη έκφραση για την καθημερινότητα και εγώ γυρίζω ακόμα γύρω γύρω να βρω -αν υπάρχει εδώ στην Ελλάδα- την αριστερή μου ταυτότητα, πατώντας στην αξία της ισότητας και του δικαίου.



Ετικέτες