Προτάσεις στο σχέδιο Δράσης για την προώθηση του ποδηλάτου στη Θεσσαλονίκη του προγράμματος URBACT- Προτάσεις του Dr. rer.pol. Ν. Θεοδοσάκη στη δεύτερη κοινοποίηση του Μάρτιο 2018

Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης για την προώθηση του ποδηλάτου για τη βελτίωση του βαθμού ανθεκτικότητας της κοινωνίας και της πόλης της Θεσσαλονίκης Μάρτιος 2018

Σχόλια και προτάσεις του Dr. rer.pol. Ν. Θεοδοσάκη στη δεύτερη κοινοποίηση το Μάρτιο 2018

Πηγή: USB AB 22102016\2018\Mobilität\Resilient Europe\Resilient Europe_Thessaloniki_Action_Plan_07032018.docx

Abstract

Αναφερόμαστε στην σημαντικότητα και σπουδαιότητα που έχει η μακροχρόνια διαχείριση της αλλαγής κουλτούρας. Δεν μπορεί να γίνει μια φορά και μετά να μη υπάρχει συνέχεια. Αυτό θα πρέπει να είναι μια δια βίου πολιτική, εργασία και καθήκον του Δήμου. Και εν πάση περιπτώσει ο Δήμος έχει υποχρέωση να κυβερνά να το δείχνει στο πολίτη και να του το κάνει κατανοητό και να αλλάζει διαστρεβλωμένες πτυχές συμπεριφοράς των πολιτών του με πραγμάτωση πολιτικής αγωγής. Τεχνικά έργα απλά δεν θα ωφελήσουν κανένα, θα σπαταλήσουν μόνο πόρους που εάν τις είχαν πάρει άλλες πόλεις θα είχαν σίγουρα καλύτερα αποτελέσματα. Και σίγουρα η ex post συντήρηση και ανανέωση των κατασκευών δεν είναι δεδομένες και το γνωρίζουν οι σχεδιαστές apriori.

Περιεχόμενα

1. Εισαγωγή

2. Παρατηρήσεις

3. Το concept της ομάδας πρέπει να απλοποιηθεί για να γίνει κατανοητό

4. Προστασία ποδηλάτη από ρυπογόνους παράγοντες

5. Συνέργεια με πολεοδομία, παιδικούς σταθμούς, σχολεία

6. Συνέργεια με κλαδικές στρατηγικές μεταφορών και μετακίνησης

Εισαγωγή

Ευχαριστούμε για την προσπάθειά σας και για ότι προτείνετε σχετικά με την ποδηλασία στη Θεσσαλονίκη.

Πρέπει να σας πω ότι το ενδιαφέρον που είχα για την ομάδα μειώθηκε κατά πολύ μετά από τις εμπειρίες που έκανα με την απαξίωση που έδειξαν ο Δήμαρχος, Αντιδήμαρχος τεχνικών έργων, η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και διευθύντρια Βιώσιμης κινητικότητας σε τρία θέμα που έχουν σχέση με τη σωστή παραλαβή των τεχνικών έργων από τους εργολάβους, τον Δημοτικό εξωτερικό ηλεκτρικό φωτισμό και την μελέτη φέρουσας ικανότητα της νέας παραλίας. Το ίδιο έχει συμβεί και με την Αποκεντρωμένη Διοίκηση. Δεν έχουν απαντήσει σε κανένα από τα ερωτήματά μου. Ο Δήμος λοιπόν να μην υπερηφανεύεται ότι είναι ποιο δημοκρατικός και εκσυγχρονιστικός από ότι η λεγόμενη δεξιά Αποκεντρωμένη Διοίκηση.

Θα έχει συνέχεια το θέμα αλλά δεν είναι επι του παρόντος.

Επίσης όταν ρώτησα τον leader του προγράμματος αν υπήρχε άλλο input από κάποιον/α άλλη/άλλον συμμετέχοντα στην ομάδα εργασίας δεν πήρα καμία απάντηση. Γενικά εδώ σε αυτή τη χώρα η γραπτή μορφή επικοινωνίας είναι καταστροφική σε όλες τις κοινωνικές κι επαγγελματικές ομάδες.

Και εδώ βλέπω και ένα μεγάλο πρόβλημα, το οποίο δεν σχετίζεται με την ομάδα εργασίας κάθε αυτή και τον πυρήνα του σχεδιασμού. Οι υπηρεσίες του Δήμου δεν λειτουργούν συντονιστικά και επικοινωνιακά με τους πολίτες. Από ότι μου είπα και μερικοί υπάλληλοι του Δήμου που έτυχαν να γνωρίζουν για τι θέματα έχω  προσωπικά και επαγγελματικά με το Δήμο, μου είπαν “οι υπηρεσίες είναι υπό διάλυση, το βλέπουμε και μείς”. Δεν μπορώ να υποστηρίξω σαν ενεργός πολίτης, ότι ο σημερινός Δήμος είναι ικανός για βιώσιμες πολιτικές στην αστική ανάπτυξη.Δίνουν την εντύπωση  ενός αρτηριοσκληρωμένου συνόλου αποτελούμενο από διάσκορπα άτομα άσχετα μεταξύ τους όσο αφορά τον συντονισμό και τον προγραμματισμό αστικών πολιτικών.

Το παρόν κείμενο και τα συνοδευόμενα σχόλια (δεύτερο κείμενο που αποστέλλεται μέσω E-mail) επι της πρότασης του συντονιστή της ομάδας, θα αναρτηθούν στο διαδίκτυο και στο blog: zaungastnic.blogspot.ch

Παρατηρήσεις

Θα είμαι σύντομος και επιγραμματικός.

Παραμένω στο στοίχημα, και στις maximen που ανέφερα στο πρώτο μου κείμενο σαν προϋπόθεση επιτυχίας τους εγχειρήματός σας. Δεν κάνουμε έργα επειδή υπάρχουν απλά χρήματα προς διάθεση και τα οποία δεν έχουν παραχθεί από εμάς τους ίδιους. Δεν κάνουμε έργα στη λογική το κάνουμε και βλέπουμε, όπως ο Έλληνας τα χρόνια του ’90 άνοιγε σωρηδόν μικρά μαγαζάκια βλέποντας και κάνοντας, έχοντας όχι δικό του χρήμα. Το αποτέλεσμα το είδαμε. Το ίδιο καταστροφικό θα είναι το αποτέλεσμα και στην περίπτωση των ποδηλατόδρομων. Και προπάντων τι γίνεται μετά τα έργα με τη συντήρηση και ανανέωση των υλοποιημένων έργων…!!!!!!! Μη μας πείτε δεν είναι δικό μας θέμα αυτό εμείς είμαστε μόνο για τον σχεδιασμό και διαμόρφωση διότι έτσι δεν σχεδιάζετε αειφορικά.

Δώστε στην ιδέα σας μια λίγο εκλαϊκευμένη μορφή για να μπορεί και ο απλός πολίτης να επικοινωνήσει μαζί σας. Για ένα πολίτη είναι δύσκολο να μπει στο όλο concept – αν μπορούμε να το πούμε έτσι- με όλα αυτά που περιγράφετε. Θα μπορούσε να σταλεί και σε μορφή κειμένου που επιτρέπει επεμβάσεις για να μη χρειάζεται να μετατρέψει κάποιος το PDF σε κείμενο. Και αυτό προϋποθέτει μια τεχνολογική και τεχνική επιδεξιότητα στην ψηφιοποίηση.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ιδέες χάραξης ποδηλατοδρόμων, αλλά ο πολίτης/φορέας δεν μπορεί να βρει άκρη. Φαντάζομαι ότι και για ένα φορέα είναι δύσκολο να διαβάσει όλα αυτά που αναφέρετε μέσα στο κείμενο.

Δεν υπάρχουν πραγματιστικά παραδείγματα αναφορικά με την συγκεκριμένη πόλη, σε τρισδιάστατή μορφή .Θα ήταν καλό την επόμενη φορά να πάρετε συγκεκριμένους δρόμους από τη πόλη και να τους διαμορφώσετε με το σχεδιασμό που θέλετε να κάνετε. Υπάρχουν σχεδιαστικά εργαλεία για αυτό το σκοπό. Έτσι θα καταλάβει και ο πολίτης καλύτερα, όπως στο κείμενο που σας είχα στείλει. Θέλει περισσότερη δουλειά αλλά γίνεται πολύ κατανοητότερο από τον πολίτη. Αυτό θέλουμε όμως να γίνει κατανοητό από τον πολίτη για να μπορεί και να εκφράσει τυχόν απόψεις του. Αυτό θα βοηθήσει να γίνει κατανοητή η δική σας σκέψη εάν γίνουν και συναντήσεις σε γειτονιές και συνοικίες.

Η συμβολή μας στην συνδιαβούλευση θα είναι εδώ ένα γενικότερο κείμενο με αυτά που παρατηρήσαμε σχετικά με τις εννοιολογικές προτάσεις που κάναμε στο πρώτο μας κείμενο και επι μέρους αναφορές με τη μορφή σχολίου σε όλη την έκταση του τελευταίου κειμένου σας.

Δεν θα μπω αναλυτικά σε παρατηρήσεις τεχνικές χαρτογραφικές όσο αφορά αν είναι σωστός ο ποδηλατόδρομος ο ένας ή ο άλλος. Δεν είναι η δουλειά μου αυτή σαν πολίτης μέσα από το διαδίκτυο και για τον τρόπο της διαβούλευσης. Εάν ήταν στη γειτονιά, θα εκφραζόμουν ακριβώς για τους συγκεκριμένους ποδηλατόδρομους της γειτονιάς.

Το concept της ομάδας πρέπει να απλοποιηθεί για να γίνει κατανοητό

Κύριος στόχος θα πρέπει να είναι η προώθηση των τρόπων μεταφοράς που εξοικονομούν περισσότερο χώρο στη λειτουργίας τους.

Δεν νοείται βιώσιμη αστική κινητικότητα χωρίς στραγγαλισμό της υπερβολικής χρήσης αυτοκινήτων. Και εδώ δεν έχει αναφερθεί απολύτως τίποτα συγκεκριμένο για το θέμα των ΙΧ και των εφοδιαστικών εργασιών σαν παράλληλες συμπληρωματικές ενέργειες

1. Το concept είναι το ίδιο με την πρώτη πρόταση σας το Δεκέμβριο του 2017. Δεν είναι πάνω σε μια βιώσιμη βάση. Κατασκευή ποδηλατοδρόμων σαν τεχνικό έργο. Δεν θα βοηθήσει τη βιώσιμη κινητικότητα για λόγους που έχουμε αναφέρει ήδη.

2. Η χρονική αναφορά σας σε βραχυπρόθεσμα μέτρα, μακροπρόθεσμα και του 2030 δεν είναι κατανοητό. Τι θα πει μακροπρόθεσμα? Το 2050 δηλαδή? In the long run we are all dead

3. Πίνακες, χάρτες χιλιομετρικές αποστάσεις και μερικές σειρές επεξηγηματικού κειμένου etc. Σκεφτείτε πως θα ήταν η συγκεκριμένη πρότασή σας εάν την κάνατε με την τεχνική υποδομή του 1980. Φαντάζομαι ότι θα ήταν περισσότερο σύντομη, compact και στοχευμένη.

4. Επίσης σκεφτείτε πως θα γινόταν η διαβούλευση σύμφωνα με την ωριμότητα της αστικής κοινωνίας τα χρόνια του 1980. Το πιο δύσκολο πρόβλημα προς επίλυση είναι αυτό η συμμετοχή των πολιτών. Στο εξωτερικό όπου ο πολεοδομικός σχεδιασμός ενσωμάτωσε στις αρχές του (1970-1990) την συμμετοχική διαβούλευση των πολιτών στις γειτονιές (είναι και πολύ πιο μπροστά από μα), βλέπει τα θετικά αποτελέσματα της συμμετοχικής διαβούλευσης στις γειτονιές και αναγνωρίζει ότι σήμερα πρέπει να γυρίσει πίσω στις γειτονιές στην δια ζώσης επικοινωνία για να έχει αποτελέσματα σοβαρά και πάλι.

5. Δεν υπάρχει αναφορά στη λεγόμενη αλλαγή και διαμόρφωση κουλτούρας μετακίνησης με ποδήλατο που να συνεργάζεται με τα υπό σχεδίαση έργα για τους ποδηλατόδρομους. Η λέξη αναφέρθηκε μία φορά. Δεν μας πληροφορείτε ποιος θα κάνει το project πότε σε ποια περίοδο και σε ποιες γειτονιές της Τούμπας. Δίνει την εντύπωση ότι μπήκε σαν λέξη μόνο για να καλυφθεί η ομάδα απέναντι στη πρόταση των πολιτών. Ποιος ασχολείται με το θέμα. Τι χρονικό ορίζοντα έχετε βάλει.

6. Δεν βλέπουμε μια στόχευση σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες όπως π.χ. φοιτητές, που θα μπορούσε κάλλιστα να εκφραστεί ο φοιτητής μέσα από ερωτηματολόγια στις σχολές τους στα Πανεπιστήμια και Σχολές της Θεσσαλονίκης

7. Πάνω σε ποια κριτήρια έχουν παρθεί αποφάσεις για τις ποσοστώσεις των παρακάτω στον πίνακα διάφορων τύπων ποδηλατικών υποδομών (Κυκλοφοριακή συχνότητα ΙΧ, κλίση δρόμων)

Προστασία ποδηλάτη από ρυπογόνους παράγοντες

1. Ο ποδηλάτης πρέπει να προστατεύεται όσο είναι δυνατόν από θορύβους και χημική ρύπανση και να είναι συγκεντρωμένος στην οδήγησή του. Σε κάθε άλλη περίπτωση μοιράστε μάσκες προστασία από τα καυσαέρια. Θα σας βγει ακριβό το μέτρο αυτό

2. Ο ποδηλάτης θα πρέπει να έχει όσο είναι δυνατόν συνεχή ροή της κυκλοφορίας του χωρίς διακοπές και εμπόδια. Παράδειγμα. Η τοποθέτηση των ποδηλατόδρομων επι της Μ. Αλεξάνδρου δίπλα από την λεωφορειολωρίδα θεωρείται λιγότερο προωθητικό για τα ποδήλατα, διότι εδώ ο ποδηλάτης θα έχει και εμπόδια από τις συχνές στάσεις των λεωφορείων. Οι κάδοι απορριμμάτων επι του Μ. Αλεξάνδρου φεύγουν από το δρόμο. Οι θέσεις παρκαρίσματος καταργούνται. Μειώνεται έτσι ο χώρος παρκαρίσματος. Και αυτό είναι μια αιτία να σκεφτεί ο οδηγός ΙΧ να πάρει το αυτοκίνητο να κινηθεί ή να χρησιμοποιήσει ποδήλατο ή ΜΜΜ, γιατί θα προβληματιστεί για το παρκάρισμα μετά .Ο αντικριστά ποδηλατόδρομος διπλής κατεύθυνσης με δικά του κυκλοφοριακά φωτεινά σήματα θα δώσει ανάσα στην ποδηλασία για 3 χιλιόμετρα. Το θέμα της προστασίας από τα αυτοκίνητα τίθεται και στον ποδηλατόδρομο δίπλα από τα λεωφορεία.

3. Απαγορεύεται να διοχετεύσουμε ποδηλάτες π.χ. στη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας καθώς θα ήταν εγκληματικός. Τόσο η κυκλοφοριακή συχνότητα όσο και ο εγκλωβισμός των ρυπογόνων επιβαρύνσεων (θόρυβος και καυσαέρια) για τους ανθρώπους και ειδικά με ταχύτερη εισπνοή, βλέπε πτυχιακή εργασία Παναγουλάκου (2017) του ΑΠΘ. Στο zaungastnic.blogspot.ch μπορείτε να έχετε πρόσβαση στη μελέτη.

4. Δημιουργείστε ποδηλατικές διαδρομές μέσα από γειτονιές με μεικτής χρήσης οχημάτων και ποδηλάτων [cycle street] και Αποκλειστική λωρίδα ποδηλάτων αντίθετης ροής με την υπόλοιπη κυκλοφορία [contra-flow cycle lane], όπως το αναφέρετε. Το αστείο -με συγχωρείτε θα το πω- είναι ότι και εδώ αναφέρεστε σε 980 μέτρα μόνο, για να καλύψτε την υποχρέωση σας να λάβετε υπόψη σας προτάσεις πολιτών. Πρέπει να είμαστε σοβαροί όταν θέλουμε τη συνεργασία των πολιτών.

Συνέργεια με πολεοδομία, παιδικούς σταθμούς, σχολεία

5. Συνεργαστείτε από χθες με τους Δημοτικούς και ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Ξεκινήστε το άμεσα

6. Συνεργαστείτε από χθες με τα σχολεία για να δικτυωθεί όλη η πόλη μέχρι το 2025 και με σχολικούς ποδηλατόδρομους που θα βοηθήσουν τόσο την βιωσιμότητα της αστικής διαβίωσης όσο και τις ίδιες τις οικογένειες και αλλάζεις μεσοπρόθεσμα την κουλτούρα μετακίνησης. Ξεκινήστε το άμεσα

7. Επαναλαμβάνουμε την πρόταση μας συνεργασία με τον πολεοδομικό σχεδιασμό για αναβάθμιση γειτονιών και πολεοδομικών τετραγώνων σε γειτονιές και εκτός κέντρου αλλά και μέσα στο κέντρο με σκοπό την αύξηση της ελκυστικότητας ιδιαίτερα του κέντρου όταν κατεβαίνει ο πολίτης για ψώνια. Μπείτε στο Δημοτικό Συμβούλιο μέσα πείτε τους ότι χάνουμε τη πόλη και πείσετε τους χωρίς όραμα Δ Συμβούλους σχετικά με την την αειφόρο και ολιστική αστική ανάπτυξη για τους επόμενους κατοίκους και επισκέπτες.

Συνέργεια με κλαδικές στρατηγικές μεταφορών και μετακίνησης

8. Και εδώ επαναλαμβάνουμε. Δεν μπορείς να δεις μεμονωμένα την ποδηλατομετακίνηση. Δεν υπάρχει ακόμα ομάδα εργασίας για τη ολιστική πολιτική μεταφορών και μετακίνησης στη πόλη και στην ευρύτερη περιοχή? και Ένταξη και συνεργασία της κλαδικής πολιτικής ποδηλατομετακίνησης στις και με τις κλαδικές στρατηγικές δικτυωμένης κουλτούρας μεταφορών και μετακίνησης:

1. στρατηγική για δημόσια μέσα μεταφοράς προσώπων,

2. στρατηγική της κυκλοφορίας πεζών,

3. στρατηγική της κυκλοφορίας ποδηλάτων,

4. στρατηγική για άτομα με ειδικότερες ανάγκες, ηλικιωμένους και παιδιά,

5. στρατηγική για συνδυασμένες μεταφορές,

6. στρατηγική για ψώνια και για αναψυχή,

7. στρατηγική για εμπορικές συναλλαγές και συναλλαγές εμπορευμάτων,

8. στρατηγική για παρκινγκ,

9. στρατηγική για αυτοκινητόδρομους και σημαντικούς νέους οδικούς άξονες,

10. στρατηγική για την σχεδίαση χώρων κυκλοφορίας, στους δρόμους της γειτονιάς,

11. στρατηγική στο πλαίσιο της στρατηγικής κεντρικών πολεοδομικών συγκροτημάτων,

12. στρατηγική στις υπό ανάπτυξη γειτονιές και χώρους,

13. στρατηγική σχετικά με την συμβουλευτική κινητικότητας, την διαχείριση της στρατηγικής της κυκλοφοριακής τηλεματικής,

14. στρατηγική συνεργασίας δήμων και συνορευόντων δήμων και περιφέρειας,

15. στρατηγική χρηματοδοτικών εργαλείων.

9. Πάνω σε αυτές θέλουμε πρώτα ο Δήμος να καθορίσει τη στάση του σαν πόλη και σαν διαχειριστής των του οίκου μας απέναντι στα μεγάλα θέματα της κινητικότητας. Έτσι μόνο μπορεί να δώσει το σύνολο των επιχειρημάτων του όσο αφορά τους λόγους για τους οποίους ανταποκρίνεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο στα τρέχουσα θέματα πολιτικής μεταφορών και κινητικότητας και να καταδείξει σε ποιες περιοχές της πόλης θέτει ενεργά, ποιες προτεραιότητες, με την δική μας συμμετοχή. Για να γίνει και πιο συγκεκριμένη η πολιτική των μεταφορών στο χρόνο θα πρέπει κάθε κλαδική στρατηγική να καθορίζεται από 3 χρονικές περιόδους: μακροπρόθεσμη (2035), μεσοπρόθεσμη(2021-2026) και βραχυπρόθεσμη (2018-2020)

10. Μητροπολιτικοί ποδηλατόδρομοι. Η θέση μας είναι τεκμηριωμένη στην αρχική μας πρόταση. Μη αποφασίστε τώρα αλλά παράλληλα με το εγχείρημά σας όπως θα παρατηρείτε την εξέλιξη του, τη χρήση των ποδηλατόδρομων και τη συνέργεια με άλλες αστικές πολιτικές.

Ευχαριστούμε για τη προσοχή σας

Νίκος Θεοδοσάκης

Είστε μόνος ? Τι συμβαίνει στη «κοινωνία των Ενικών»?

Νοιώθουμε μοναξιά?

Τι συμβαίνει στη «κοινωνία των Ενικών» ? Είναι η μοναξιά «μία κρυμμένη επιδημία» στη Κοινωνία ? Τυραννιέται από τη μοναξιά η Δημοκρατία? «Πεθαίνει σαν χώρα» και η διαίσθηση για τη Δημοκρατία? «Μόνους» και με «στιλ» βλέπεις στο δρόμο, ενώ αυτοί ούτε καν σε παρατηρούν.

Zaungastnic                                                                                                                                                                            THS 03042018 Διάβασμα σε 3,5 ‘

Θέλω να προλάβω κάποιους αναγνώστες. Δεν είμαι ένας ρομαντικός του “Offline”.

Πως θα “έσπαγε”/θα συμπληρωνόταν αυτή τη περίοδο η μοναξιά από παρουσίες  ανθρώπινες, γέλια, συζητήσεις και τραγούδια χορό αλλά και η μονοτονία μας, αν δεν υπήρχε ο εορτασμός του Πάσχα?

Είναι άδικο μετά από τόσα χρόνια έντασης και κοινωνικής δέσμευσης να σηκώνεσαι το πρωί και να αναρωτιέσαι τι να κάνεις για να γεμίσεις τη μέρα σου, ή τι θα κάνεις μετά τη δουλειά σου στο σπίτι σου/διαμέρισμά σου – εάν έχεις, και δεν μένεις με γονείς και άλλες δυο γενιές μαζί πλέον. Οι μεν είναι αυτοί. Οι άλλοι δε είναι το άλλο τρίτο του πληθυσμού σχεδόν, το οποίο παταγωδώς έχει αποτύχει στη συνδιαβούλευση με τον εαυτό του για το πως θέλει να διαμορφώσει και να σχεδιάσει μια βιώσιμη αλλά και βιωματική ζωή του, ακόμα και στην εποχή της ψηφιοποίησης.  Θα ταρακουνήσει κανένα  μας το “μικρό” και “ήρεμο” σκάνδαλο με την υφαρπαγή προσωπικών δεδομένων στο FB? “Ααα, δεν με  αγγίζει αυτό δεν έχω δεδομένα να μου πάρουν.” Είναι μια πρόκληση και μια δια βίου εργασία για τις επόμενες γενιές. Και εν πάση περιπτώσει, τι μπορεί να γίνει σε περίπτωση μια εξόδου δηλαδή εγκατάλειψης τέτοιων κοινωνικών μέσων? Γιατί σίγουρα  άνευ δεν νοείται πλέον ο κόσμος.

Προφανώς εδώ δεν είναι υπεύθυνος μόνο ο κοινωνικός κύκλος και η κοινωνία των πολιτών. Όμως είδαμε και τη γενιά που διάβασε Σεφέρη , Παλαμά και Καζαντζάκη πως και τι κατάφερε στο σύνολό της, global δηλαδή. Είναι απορίας άξιο πώς ακόμα και σε χώρες των κινημάτων όπως Γερμανία Αυστρία, Γαλλία, οι άνθρωποι στις γνωστές  "διαδηλώσεις ειρήνης του Πάσχα" τώρα πλέον μένουν στα σπίτια τους, … μόνοι τους.

Κοιτάζοντας λίγο ψηλότερα από το έδαφος – όταν περπατάμε- που συνήθως είναι προσανατολισμένο το βλέμμα μας με το κεφάλι μαζί -που αν μη τι άλλο μας το έδωσαν για να σκεφτόμαστε και να παρατηρούμε και να εκλαμβάνουμε και πραγματικές εικόνες του περιβάλλοντος και όχι της οθόνης- σαν αναπόσπαστό μας επι μέρους στοιχείο του οργανισμού μας, να βλέπουμε γύρω μας τις αντιφάσεις σαν πεταλουδίτσες να πετάνε. 

Σίγουρα στο σχολείο τουλάχιστον μάθαμε -εγκυκλοπαιδικά- ότι οι πεταλουδίτσες αυτές θα γεννήσουν κάμπιες που θα πάνε και θα φάνε το φύλλο του φυτού για να τραφούν και θα μεγαλώσουν. Το σημαντικότερο όργανο του οργανισμού του φυτού για να κρατηθεί εν ζωή ακυρώνεται σε λίγο καιρό. Πάντα παραδείγματα του φυτικού βασιλείου είναι πρόσκαιρα, γιατί είμαστε από το ίδιο ενεργειακό κόσμο με τον ίδιο στόχο, της υπαρξιακής παραμονής και της βιολογικής αναπαραγωγής μας. Εξ άλλου και «ο μικρός πρίγκηψ» την ίδια ανησυχία είχε: Τα βάου-βάου νωρίς ξεριζώνονται  αλλιώς...

Το χειρότερο όμως και συγχρόνως απλούστερο σε όλο αυτό είναι ότι έχουμε ξεχάσει να μιλάμε μεταξύ μας, να γράφουμε και να εκφραζόμαστε. Αυτός ο αόρατος Μυστικισμός της ανθρώπινης ομιλίας έχεις εξαφανιστεί. Έχουμε ξεχάσει τις στιγμές των «ονομάτων», «λέξεων, «Δεκτικότητας και Αυθορμητισμού».

Μόνο «στιλ» συναντάς και διαφορετικούς «τόνους» φωνών στο δρόμο. Το στιλ είναι αυτή η «εσωτερική ανεκρίζωτη υπογραφή μια συγκεκριμένης κοσμοθεωρίας»[1]. Ο «τόνος» δε, η προσπάθεια τη διαφορά μεταξύ του «λεκτικού περιεχόμενου» και της «πνευματικής υπόστασης», «του εννοούντος» και της «μορφής προσέγγισης» να εκφράσεις με τέτοιο τρόπο ώστε να διακρίνεται μέσα από αυτό ένας τόνος συναισθημάτων. Γιατί αλλιώς δεν γνωρίζουμε πως να τα εκφράσουμε. Δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς αυτό: Πως λοιπόν είναι δυνατόν να έχουμε στο νου μας την χρησιμοποίηση της «κοινής λογικής» και της «αποκάλυψης» στη καθημερινότητα μας που μας κρατά όρθιους και όχι στα τέσσερα όπως πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, εάν έχουμε αποβάλει για πάντα τη μητέρα όλων αυτών, που είναι η γλώσσα μας, το Α και το Ω? Και δεν αφορά μόνο τους νέους αυτό ακόμα και εμάς τους ενήλικες στιγματίζει αυτή η πολιτισμικά γλωσσική νοσηρότητα. Επιπλέον σε πολλούς ενήλικες, το γλωσσικό τους καθήκον έχει περιοριστεί σε πολλές δικαιολογημένες κοινωνικές δεσμεύσεις και ενασχολήσεις (Εngagement) όπως Αντιρατσισμός,  Αντισεξισμός,  και η θέση μας για μειονότητες γενικότερα όλων των ειδών, αλλά με πληροφορίες που έχουν αποκομίσει από τα ΜΜΕ συνήθως, που αυτά είναι η προσωποποίηση της γλωσσικής υποβάθμισης.

Και ας πάμε λίγο στη α-μοναχική μοναξιά μας.  Ο φιλόσοφος Λαρς Σβεντσεν[2] δημοσίευσε το εξαιρετικό βιβλίο «η φιλοσοφία της μοναξιάς» πριν από δύο χρόνια, που ρίχνει και φως και άπλετα στο θέμα από όλες τις οπτικές γωνίες του. Δηλαδή, ότι η μοναχικότητα και η μοναξιά είναι δυο διαφορετικά πράγματα, και ότι το αίσθημα της μοναχικότητας σας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είστε πιο μόνοι από τους άλλους. «Η μοναξιά έχει μια συναισθηματική διάσταση που δεν τη χρειάζεσαι εάν είσαι μοναχικός». Η τελική αναγνώριση του Σεβεντσεν: Η πραγματική αλλά και καταπιεστική χρόνια μοναξιά απειλεί να «υπονομεύσει ολόκληρη την ύπαρξη». Οι μόνοι έχουν έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι σε άλλους. Η απειλή της μοναξιάς είναι όταν εσείς είστε αυτοεπικεντρωμένος και εγωκεντρικός, αντιμετωπίζοντας τους άλλους μόνο ως έναν καθρέφτη του εαυτού σας. Από αυτή την άποψη, μια κοινωνία της επιτυχίας που επιβραβεύει το ναρκισσιστικό posertum μπορεί να πυροδοτήσει τη μοναξιά. Αλλά οι στατιστικές δεν επιβεβαιώνουν τη θέση αυτή, ότι η μοναξιά δηλαδή αυξάνεται. Η μοναξιά είναι περισσότερο ψυχοχαρακτηριστική διάθεση, η οποία συχνά είναι ανεξάρτητη από την ύπαρξη πολλών ανθρώπων γύρω μας. Και φυσικά ποιος θα πει ότι είναι μόνος. Εδώ φοβούμαστε ή μάλλον καλύτερα, το υγιές «EGO” μας είναι τόσο χαμηλό ώστε νοιώθουμε ανασφάλεια να εκτεθούμε στα κοινωνικά μέσα γράφοντας την γνώμη μας, και αντ’ αυτού σηκώνουμε τον αντίχειρα ή εκθέτουμε την καρδούλα μας, ή απλά τσίου-τσίου για λίγο. Και αν δεν συμφωνήσει ο φίλος μου ή ο γνωστός μου με τη θέση μου πως θα συνεχίσω να τον βλέπω και να με βλέπει? Και γιατί να ξέρει εγώ τι σκέφτομαι. Θα μπορώ να είμαι μετά απέναντί του ειλικρινής, να του παρουσιαστώ τελικά ενώ έτσι όπως είμαι? Φυσικά τέτοια ερωτήματα συνήθως δεν τίθενται από τους ίδιους, γιατί υπό άλλες συνθήκες θα είχαμε θετική εξέλιξη στο κοινωνικό μας σύνολο. Το αφήνουμε στην άκρη δεν είναι επί του παρόντος φυσικά.

Αλλά ποιος από τους πολιτικούς ή ποια πολιτική αρχίζει να αναρωτιέται τι επιπτώσεις έχει η μοναξιά που πυροδοτήσαμε από κοινού στη κοινωνία και στη βιωσιμότητά της. Μαζί -πολιτικοί και πολίτες χωρίς τη πόλη- φέραμε την κοινωνία σε απελπιστική φάση, ή όχι? Σε μικροκλίμακα αρκεί να δούμε τι συμβαίνει στις απούσες πόλεις που χρήζουν – λένε οι αναχρονιστικοί εκσυγχρονιστές- να γίνουν smarter than us, χωρίς εμάς.

Κάποιες πολιτικές βόρειων Ευρωπαϊκών χωρών ασχολούνται, κάποιες άλλες θεωρούν ότι η επικοινωνιακή ποιότητα των πολιτών είναι αρκούντως α-κίνδυνη οπότε δεν ασχολούνται σύμφωνα με το Moto, “ότι δεν γνωρίζω δεν με καίει”. Στο ΗΒ όπου η μοναξιά έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, υπάρχει ήδη υπουργείο μοναξιάς, κάποιοι Γερμανοί πολιτικοί απαίτησαν ήδη να δημιουργηθεί αντίστοιχο υπουργείο. Εμείς ? Λειτουργεί: Ο Μπαμπάς θα μας τα λύσει τα προβλήματα, Η νεοφιλελεύθερη αριστερή ‘αγωνιστική’ σκέψη.  Business as usual.

Και ναι μεν οι εκτός των συνόρων μας μιλούν για το τελευταίο τρίτο της ζωής σε μοναξιά και μοναχικότητα, εδώ όμως στο εσωτερικό παρατηρείται η μοναξιά ήδη από την παιδική-εφηβική ηλικία με τα ανάλογα συμπτώματα ψυχοσωματικών αλλά και ερωτικών ανωμαλιών, που δεν χρειάζεται να εισέλθουμε αναλυτικότερα σε αυτά.

Η μοναξιά δεν είναι μόνο μια καθαρά κοινωνική, αλλά φέρνει μαζί της και θέματα υγείας, και που διάφορες μελέτες το έχουν δείξει και καταγράψει. Μας κάνει άρρωστο και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε θάνατο. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Brigham Young στη Γιούτα προσπάθησαν να ποσοτικοποιήσουν τη βλάβη. Σύμφωνα με του ίδιους, η μοναξιά είναι εξίσου επιβλαβής όσο η κατανάλωση 15 τσιγάρων την ημέρα ή η κατάχρηση σε αλκοόλ.

«Εγώ τελικά παρθένος θα μείνω, τι γίνεται με τη γενιά μου», «γι’ αυτό εείμαι ακόμα παρθένα, δεν μπορώ ένα συναντήσω ένα άνθρωπο που να μπορεί να αντέξει μια συζήτηση πάνω από 10 λεπτά, μόνο το ένα θέλουν οι άνδρες». Ερωτήματα που έχουμε ακούσει κατά καιρούς από νέους. Βαριούνται, κουράζονται δεν έχουν ενδιαφέρον να ακούσουν γιατί δεν έμαθαν αλλά ούτε φρόντισαν οι γονείς να τους ‘μάθουν’- που ούτε και αυτοί το έμαθαν ποτέ μάλλον- να ακούν τους άλλους. Είναι γνω΄στες αλλα στείροι ενεός αντοικειμένου που θα χρησιμοποιήσουν στη δουλειά τους. Περα απο αυτό απολύτως τίποτα. 

Αλλά φαίνεται να υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Οι της έλλειψης τρυφερότητας, γιατί αυτή απελευθερώνει θετικές ορμόνες. Συμπληρώνεται το όλο puzzle με εξελικτικού είδους μάλλον παράγοντες, όχι ότι λύσαμε το πρόβλημα αναγνωρίζοντάς τις παραμέτρους μετασχηματισμού της κουλτούρας διαβίωσης. 

 Ο εγκέφαλος αν δεν προλάβεις να κυριαρχήσεις ανθρωπίνως επί της εξέλιξής του προσαρμόζεται τελικά στην εικονική αντίληψη συχνά και πλέον. Πόσο δυσκολεύτηκα να την μάθω (τη νοηματική)  όταν ήμουν μέσα στο μάθημα. Μετά από δυο χρόνια ακόμα προσαρμοστικές προσπάθειες στην επικοινωνία έκανα. Σήμερα γεννιούνται πλέον σχεδόν με την εικονική αντίληψη υπερδιεργημένη, σαν να έχει συμβεί γενετική παρέμβαση, τροποποίηση. Η ακουστική αντίληψη ολοένα και αποτραβιέται στα παρασκήνια . 

Το πρόβλημα εδω που διαφαίνεται είναι, ότι παρόλο που αυξάνεται το ποσοστό της εικονικής αντίληψης στην ενδοεπικοινωνία μας,  δεν αυξάνεται η εικονική παρατηρητικότητα των ιδίων. Μια απόδειξη είναι ότι σε κάποιες χώρες έχει αναπτυχθεί μια νέα ασθένεια – ιδιαίτερα σε νέους από 17-27- η οποία ονομάζεται επιδημική μυωπία και δεν γιατρεύεται προς το παρόν. Φαντάζεστε ότι έχει να κάνει με τη χρήση εικονικών μορφών επικοινωνίας και μόνο: κινητό(μίνι οθόνη) ολημερίς και ολονυχτίς , tablet (μικρή οθόνη) στη τουαλέτα ή στο λεωφορείο, notebook (μεσαία οθόνη) στη παραλία ή στο βουνό, PC (εκείνη τη στιγμή δεν έχει σημασία το μέγεθός της, τη βλάβη την έχεις πάθει ήδη)στην εργασία και στο σπίτι. Παντού μια οθόνη, και περιμένουμε να δούμε τις πολιτικές για τις έξυπνες πόλεις τα έξυπνα σπίτια και …Κάποια στιγμή θα είναι όλα έξυπνα αλλά χωρίς τον ανεξάρτητο ανθρώπινο εγκέφαλο και την ανθρώπινη αισθητική  και διαίσθηση.

Το παράξενο και άσχημο πράγμα όσο αφορά τη μοναξιά είναι, ότι δεν μιλάμε γι’ αυτή. Την αποφεύγουμε όσο ο δράκουλας το φως της ημέρας. Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή αλλά με πανικό και να σώσουμε τη πρόσοψή μας, το σε τελική έννοια ναρκισσιστικό πρόσωπο(φυλακισμένο μέσα μας και που κρατάμε εμείς τα κλειδιά του κελιού του) της εμφάνισης του επιθυμητού προφίλ μας. Είναι σαν να στέκεσαι σε ένα πολύ υψηλό κάθετο βράχο σε μια εξοχή του και εσύ να υποφέρεις από ίλιγγο, θα πέσεις, αν δεν καταφέρεις να επανέλθεις στη θέση στα .

Και το παράδοξο είναι ότι δεν εννοούμε να εγκαταλείψουμε όλα αυτά τα εργαλεία που δεν μας εξελίσσουν λεκτικά, πνευματικά ψυχικά, αλλά μόνο όσο αφορά την τεχνολογία και την εικονική πραγματικότητα στην όποια δεν υφίστανται ανθρώπινες αξίες και maximen, γιατί έχουμε μπει στην εποχή των οθονών. Ναι ας το προχωρήσουμε αυτό αλλά πάνω σε μια άλλη βάση παιγνιδιού, εγκυκλοπαιδικά π.χ. σε ομάδες με κοινά ενδιαφέροντα. Ίσως και η ανωνυμία στα κοινωνικά μέσα για την οποία είμαι πεπεισμένος πλέον, χωρίς να ξέρεις ποιος είναι ο άλλος (τι κάνει, πόσο ετών είναι με τι ασχολείται αν έχει οικογένεια ή όχι, για να αναφέρω μερικά) αλλά να τον μαθαίνεις μέσα από την επικοινωνία που θα εξελιχθεί σε όμορφο παιγνίδι , είναι κάτι που το υπερασπίζομαι και θα μπορούσε να εξελίξει την επικοινωνία σε κάποιους τομείς αλλά από open source software και αποκεντρωμένο.

Hey Start Ups! Η Ευρώπη χρειάζεται τις εναλλακτικές λύσεις σας. Για τα κοινωνικά δίκτυα, χτύπησε η ώρα  μηδέν. Ποτέ ξανά friends, ποτέ πια  αντίχειρες(likes) ξανά. Φέρτε τι νέες καινοτόμες έννοιες, που βοηθούν την εξέλιξη και όχι μόνο την μεγιστοποίηση αριθμών και δεδομένων και μετά την πώληση σας στις Big Five.

Αυτό που σχεδιάζαμε τα χρόνια του ‘60, με τα ρομπότ και τη τεχνητή νοημοσύνη, τελικά θα μας έρθει boomerang, γιατί η επιστήμη χρειάζεται την ελάχιστη νοημοσύνη για επικοινωνία για να λειτουργήσει τα smart pieces, alias, θα εμφυτεύσουμε τεχνητή νοημοσύνη σε άνθρωπο τελικά, όσο παράδοξο και να διαβάζεται.

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ

---

[1] W. Menninghaus., Walter Benjamins Theorie der Sprachmagie, Taschenbuch Wissenschaft 1168, 1995, σ. 13

[2] Lars. Svendsen., Daniela Stilzebach (Übers.).,Philosophie der Einsamkeit. Aus dem Norwegischen von Daniela Stilzebach, Oktober 2016.γπππ

Καταλονία: Πολιτικό άσυλο και όχι…

Πολιτικό Άσυλο αντί Έκδοση στην Ισπανία

Καταλονία Η σύλληψη του Carles Puigdemont κάνει τη Γερμανία μέρος της κρατικής κρίσης στην Ισπανία και δεν μπορεί πλέον να παραμείνει εκτός.

Conrad Lluis Martell 13/2018                                                                                                   THS 30032018  Διάβασμα σε 2 ‘

Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, έπρεπε να συμβεί αυτό στη Γερμανία, σε μια χώρα, όπου οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας απολαμβάνουν πολλές φορές περισσότερο σεβασμό από ότι οι αποφάσεις του κοινοβουλίου. Όμως γιατί ο Καταλανός πρώην πρόεδρος Carles Puigdemont συνελήφθη στο δρόμο από τη Φινλανδία προς το Βέλγιο μέσα στη Γερμανία και όχι σε μια από τις σκανδιναβικές χώρες από όπου και πέρασε, παραμένει άγνωστο. Το Γερμανικό κράτος δικαίου πάντως δεν έκλεισε τα μάτια: Ο Puigdemont συνελήφθη μετά τη διέλευση των συνόρων στο Schleswig-Holstein - χάρη σε μια συντονισμένη δράση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος με την Ισπανική υπηρεσιακή ομόλογό του, Centro Nacional de Inteligencia. Η απόφαση για την έκδοση πρέπει να παρθεί προφανώς σύντομα. Τα εγκλήματα της εξέγερσης και της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος(μέσω της διαδικασίας δημοψηφίσματος της ανεξαρτοποίησης) , του οποίου η Puigdemont κατηγορείται είναι βαριά. Η Γερμανική συνεργασία με την Ισπανία είναι αναμφισβήτητη. Για άλλη μια φορά, η πολιτική βρίσκεται πίσω από μια φαινομενικά ουδέτερη δικαστική εξουσία. Στην πραγματικότητα, η σύλληψη του Puigdemont είναι όχι μια και μια πολιτική πράξη.

Η κυβέρνηση Μέρκελ εγκρίνει την αδιάλλακτη σκληρότητα του Mariano Rajoy κατά του κινήματος της ανεξαρτησίας στη Καταλονία, επειδή είναι πρόθυμη χωρίς επιφύλαξη να στηρίξει την φερόμενη ως διασφαλισμένη μέσω της Ισπανίας σταθερότητα στη νότια Ευρώπη. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός θεωρείται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως αξιόπιστος υποστηρικτής της υποδειγματικής λιτότητας. Θεωρήθηκε σαν ο βασιλικός δρόμος για να ξεπεραστεί η χρηματοπιστωτική κρίση και να διατηρηθεί η κοινωνική αναταραχή σε ανεκτά πλαίσια. Αλλά μια πορεία που πάντα βασίζεται και επικεντρώνεται σε σκληρές «σιδηρές» πολιτικές σταθερότητες και μέτρα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Σε κάποιο σημείο, το κρατικό πλοίο θα πέσει πάνω σε ύφαλο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισπανία με την Καταλονία.

Για χρόνια, η πολιτική ελίτ στη Μαδρίτη έκλεινε τα μάτια της στο γεγονός ότι γίνονται κάποιες ζυμώσεις στην Καταλονία. Η μετατόπιση της προσπάθειας για ανεξαρτησία από το περιθώριο που κατέληξε να γίνει ένα μαζικό κίνημα έχει και μια ημερομηνία: τον Ιούνιο του 2010, όταν το Ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο περιόρισε το με δημοτικό δημοψήφισμα της Καταλονίας ένα περιφερειακό σύνταγμα, με τέτοιο τρόπο που εξόργισε πολλούς Καταλανούς. Οι δικαστές αρνήθηκαν όσο αφορά την «εθνική πραγματικότητα» της Καταλονίας από πλευράς πολιτικής και νομικής ισχύς και πρόσβαλε και όλους εκείνους που δεν υποστήριζαν την Ανεξαρτησία αλλά επιθυμούσαν την αναγνώριση της ιστορίας, του πολιτισμού και της γλώσσας τους ως έθνος. Αυτή η αυθόρμητη καταγγελία προήλθε από τους συντηρητικούς, τότε ακόμα στην αντιπολίτευση, αλλά ήδη ηγούταν ο Rajoy. Με μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών ξεκίνησε η δημαγωγία για την «υπεράσπιση του ισπανικού έθνους».

Τότε, όπως και σήμερα, ένα είναι ξεκάθαρο: Οι δικαστικές αποφάσεις δεν προκύπτουν μέσα σε ένα κενό, διαμορφώνονται από πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο δημιουργούνται. Αυτό ισχύει για τον λανθάνοντα Αντικαταλανισμό της σημερινής εποχής, όπως και για την επιθετική αντιαποσχιστική τάση, που τρέφει το παρόν κυβερνόν Λαϊκό Κόμμα και ανατροφοδοτείται από τη δεξιά φιλελεύθερη πτέρυγα των Ciudadanos . Η συμπεριφορά τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο καταστροφική: Πρώτα αγνοήθηκε το κίνημα ανεξαρτησίας και τώρα επιπλέον διώκεται.

«Ελπίζω ότι ο δικαστής Pablo Llarena να μη βάλει πολιτικούς ανεξαρτησίας στη φυλακή . Αποσχιστικές τάσεις δεν μπορούν να καταστραφούν, αλλά μόνο πολιτικά να ηττηθούν.» Η αξιολόγηση του σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες, κάθε άλλο παρά φίλος της Καταλονίας, δίνει μια περιγραφή το τι θα έπρεπε να γίνει, κάτι για το οποίο η Μαδρίτη μόνο που το σκέπτεται τρομοκρατείται: να αδράξουν την πολιτική πρωτοβουλία, και μη οχυρώνονται πλέον πίσω από εισαγγελείς και δικαστήρια. [Αυτό δείχνει κοινωνικό φόβο και πολιτική ανασφάλεια.]

Με όλες τις επικρίσεις των δυνάμεων ανεξαρτησίας, οι οποίες συχνά συμπεριφέρονται πεισματάρικα και μη ρεαλιστικά δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί κάτι: το σχεδόν αφελές και με ειρηνικό σκοπό κίνημα. Σε κάποιο σημείο, το κεντρικό κράτος θα διαπραγματευόταν, έτσι ήλπιζαν. Αλλά αυτό προσπαθεί να κόψει τα κεφάλια της του κινήματος ανεξαρτησίας. Είναι ένας αναχρονισμός πέρα από το να συγκρίνουμε ότι δημοκρατικά νομιμοποιημένοι πολιτικοί, όπως ο Carles Puigdemont, κηρύσσονται προδότες, σαν να ήταν χουντικοί. Αυτό δεν αξίζει να αποκαλείται πολιτικός πολιτισμός της Ευρώπης του 21ου αιώνα και τροφοδοτεί μια αντιδραστική αποκατάσταση του ζητήματος με ένα τρόπο, που εξουσιοδοτεί το κεντρικό κράτος της Ισπανίας να δράσει με αυταρχικό τρόπο ενάντια σε πολιτικά διαφωνούντες. Όποιος από τις Βρυξέλλες ή τη Γερμανία πιστεύει σοβαρά ότι μπορεί να παραμείνει εκτός κρίσης, δίδει άφεση σε ένα καταστροφικό δόγμα που λέει, ότι το ισπανικό κράτος μπορεί να σωθεί υπό την τρέχουσα ισχύ της εδαφικότητας και Συντάγματος της από τι δυσκολίες μόνο με τη εφαρμογή σκληρότητας.

Σε όλες τις προσπάθειές της για αποφυγή της κρίσης, η Γερμανία έγινε κράτος συμμετέχον στη κρατική κρίση, με τη σύλληψη του Puigdemont. Η κυβέρνηση Μέρκελ βρίσκεται υπό πίεση για να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην ΕΕ, και να δηλώσει στο σύντροφό Rajoy της, ότι το κρίση του κράτους στην Ισπανία δεν μπορεί να λυθεί αν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελέσει αποτρεπτικό παράδειγμα. Όσο στη Μαδρίτη δεν χρησιμοποιείται αλλαγή πλεύσης και σκέψης, δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος παρά να αφήσεις τον Puigdemont πίσω στην εξορία του στο Βέλγιο ή να του χορηγήσεις άσυλο στη Γερμανία. Αυτό που οι αρχές του Βελγίου και πιθανώς και στη Φινλανδία, οι οποίες δήλωσαν ότι ο Puigdemont «δεν βρίσκεται πουθενά», θα έπρεπε να ήταν δυνατό και για τις υπηρεσίες της Γερμανίας. Οι πολιτικά διωκόμενοι έχουν δικαίωμα προστασίας και ασύλου.

Ενδοοικογενειακή βία: Οι άνδρες δεν κλαίνε…

Οι άνδρες δεν κλαίνε

Βία Όποιος χτυπιέται και ταπεινώνεται από την σύντροφο του σπάνια βρίσκει βοήθεια

Melanie Schröder                                                                                                                                                                                            Διάβασμα σε 3 ‘

Μαλακοκαύλη, του φωνάζει. Στη συνέχεια τον κλωτσάει στο καλάμι. Μερικές φορές, όταν ο … και η …μαλώνουν, ο θυμός της … δεν γνωρίζει πλέον όρια. Στη συνέχεια δεν έχει υπό έλεγχο ούτε τις γροθιές της αλλά ούτε και τα πόδια της. Γρατσουνάει, κλωτσάει, και βρυχάται σαν ζώο. Ο … το ξέρει, αλλά είναι πολύ αδύναμος για να την αντιμετωπίσει. Το τέλος? Μώλωπες και πολλές φορές και σοβαρούς τραυματισμούς.

Αυτό το ζευγάρι, τα ονόματα των οποίων έχουμε αλλάξει, δεν είναι το μόνο που εμπλέκεται σε βία συντρόφων. Σύμφωνα με μια μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων, κάθε τέταρτη γυναίκα στη Γερμανία αντιμετωπίζει σωματική και ψυχολογική βία τουλάχιστον μία φορά στη ζωή της. Οι εκτιμήσεις μιλούν για περίπου το 20% των ανδρών θύματα. Οι αντιπροσωπευτικές στατιστικές για την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών είναι σπάνιες όπως μπορούμε να καταλάβουμε. Φαντάζομαι και εδώ στην Ελλάδα τα ίδια θα είναι, όσο αφορά τουλάχιστον τη στατιστική.

Η ντροπή μεταξύ των ανδρών που βιώνουν βία, για να μιλήσουμε γι 'αυτό, είναι μεγάλη. Εάν πάρουν οι άντρες με βιώματα βίας το θάρρος να ασχοληθούν ανοιχτά με τις εμπειρίες τους, ακόμη και οι φίλοι τους και η οικογένειά τους αντιδρούν τελείως παράδοξα και χωρίς κατανόηση: Τι, αφήνεις τον εαυτό σου και σε δέρνει η γυναίκα σου? Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό.

Η βοήθεια για τα αρσενικά θύματα της ενδοοικογενειακής βίας είναι σπάνια. Ενώ υπάρχουν περίπου 400 γυναικεία καταφύγια σε εθνικό επίπεδο και συμβουλευτικά κέντρα για γυναίκες σε όλες τις μεγάλες περιοχές, οι άνδρες βρίσκουν καταφύγιο σε τρία καταφύγια μόνο.

Οι φίλοι μένουν άφωνοι

"Η βία εναντίον ανδρών τι περισσότερες φορές γελοιοποιείται", λέει ο Rolf Weinert της οικιακής βοήθειας των ανδρών στην Κάτω Σαξονία Oldenburg. Ο Weinert όχι μόνο ξέρει πόσο δύσκολα οι άνδρες βρίσκουν βοήθεια και στήριξη. Ξέρει επίσης πως αισθάνεται κάποιος με μια τέτοια βία. Τη βίωνε πριν λίγα χρόνια. Και άντεξε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι που μπούκωσε και δεν άντεχε άλλο αυτές τις διαμάχες και τις κακοποιήσεις από την σύντροφό του και έφυγε από το σπίτι.

Ο Weinert εξεπλάγη από τις αντιδράσεις στο κοντινό του περιβάλλον. Μερικοί από τους φίλους του έμειναν με ανοιχτό το στόμα όταν άκουσαν για βία στον κύκλο των γνωστών - και όμως παρέμεινα παρ’ όλα αυτά σιωπηλοί. Αυτό που συμβαίνει και με τις γυναίκες. Λίγοι στάθηκαν δίπλα του. Όταν τελικά αποφάσισε να πάει στην αστυνομία, οι περισσότεροι είπαν: Την σύζυγό μας δεν την κατηγορούμε και δεν την καταγγέλλουμε ποτέ. Μια συγγενής τον ρώτησε, λέει, γιατί «δεν της έδωσες μια δυνατή για να ηρεμήσει».

Τον χωρισμό από την σύντροφό του ακολούθησε μια μάχη με τις αρχές, τα δικαστήρια, την αστυνομία, μαζί με όλα αυτά ήταν και ένας αγώνας για το παιδί τους. Συνάντησε λίγη κατανόηση και όλη η διαδικασία ενάντια της ενδοοικογενειακής βία από τη και κατά της συζύγου του σταμάτησε. 

Ο Weinert λέει: "Το οικογενειακό δικαστήριο και το γραφείο των νέων είχαν παρατηρήσει τη βία, αλλά το αγνόησαν." Η κατοικία του κοινού παιδιού παραχωρήθηκε στη μητέρα. Μια εμπειρογνώμονας είχε σημειώσει ότι υπήρξε βία από τη πλευρά της συντρόφου , αλλά ο Weinert δεν ήθελε να αναγνωρίσει το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Ο Weinert έφυγε από το κοινό διαμέρισμα, μόνος του, χωρίς τη βοήθεια μιας 'οργάνωσης για άντρες που εχουν πληγεί από βία'. Δεν υπήρξε κανένας άλλος τρόπος, όπως αυτό το σημείο επικοινωνίας και επαφής για περιπτώσεις όπως αυτόν που υπάρχει τώρα στο Oldenburg, όπου ζει ακόμα. Αυτό δεν μπορεί να παραμείνει έτσι, είπε ο ίδιος. Έτσι αποφάσισε να ξεκινήσει ένα σύλλογο. Μαζί με τον Walter Dinninghoff και τον Wolfgang Rosenthal ίδρυσαν το 2002 την στήριξη διαμονής για άνδρες που κακοποιούνται στο Oldenburg.

Έκτοτε, περισσότεροι από 80 άντρες όλων των ηλικιών έχουν επισκεφτεί εκεί το ίδρυμα, με μέση ηλικία περίπου 40 ετών. Στο καταφύγιο, μπορούν να μείνουν δύο άνδρες μέχρι και τρεις μήνες, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών τους. Ακριβώς όπως σε ένα γυναικείο καταφύγιο, οι άνδρες πρέπει να οργανώσουν την καθημερινή τους ζωή και εδώ: πλύσιμο, μαγείρεμα, ξεσκόνισμα. Τα σπίτια των γυναικών και των ανδρών δεν είναι ξενοδοχεία.

Για τη στέγαση πρέπει να πληρώσουν ένα ενοίκιο, στο Oldenburg σήμερα 90 ευρώ ανά εβδομάδα. Αν υπάρχουν δύο άνδρες, μπορούν να μοιράζονται το ενοίκιο, οπότε όλοι πληρώνουν μόνο 45 ευρώ.

Στο σπίτι αυτό του Oldenburg, τα θύματα βίας μπορούν να πάνε, προτού φτάσουν σε χειροδικίες μεταξύ τους. Ο Rolf Weinert το ονομάζει αυτό "προληπτική" προσέγγιση. Πάνω απ 'όλα, μπορούν οι πατέρες να τις χρησιμοποιούν μαζί με τα παιδιά τους και θα μετακομίζουν προσωρινά. Ο Dinninghoff λέει: «Πιστεύουμε ότι οι πατέρες, προς το συμφέρον των παιδιών τους και με έντονο αίσθημα ευθύνης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, επιλέγουν να συνεχίσουν την οικογένεια με τη συνήθη μορφή τους».

Το διαμέρισμα του Oldenburg είναι σχεδόν πάντα κατειλημμένο. "Υποθέτουμε ότι θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε ένα ή δύο επιπλέον διαμερίσματα στο Oldenburg με παρόμοιο φόρτο εργασίας", λέει ο Dinninghoff. Παρ 'όλα αυτά, δεν γνωρίζουν πώς θα συνεχίζει να λειτουργεί ο σύλλογος καθώς η διοίκηση της πόλης δεν τον στηρίζει πλέον από το 201. Το κέντρο παροχής συμβουλών των ανδρών έπρεπε να είχε κλείσει το 2016, γιατί δεν υπήρχαν χρήματα. Ο Dinninghoff υποψιάζεται ότι πίσω από αυτό υπάρχει ένας "παρεξηγημένος φεμινισμός" των αρχών, μια προσφορά βοήθειας για τους άνδρες να παρερμηνεύεται μια βοήθεια κατά των γυναικών.

Ότι το πιο φυσικά ανώτερο άτομο γίνεται θύμα της βίαιας συντρόφου του, φαίνεται δύσκολο να φανταστεί κανείς. Αν και το ξεπερασμένο, αλλά ακόμα διαδεδομένο αρσενικό στερεότυπο υπαγορεύει, ότι ένας άνδρας δεν επιτρέπεται και δεν μπορεί να είναι θύμα . Η αντοχή και η κυριαρχία θεωρούνται παραδοσιακά αρσενικά χαρακτηριστικά.

Ένα παραδοσιακό πολιτιστικό κατασκεύασμα που διαμορφώνει τα αγόρια ήδη από την παιδική ηλικία: δεν πρέπει να κλαίνε και να μην δείχνουν αδυναμία. Αργότερα, ως έφηβοι, έχουν του είναι δύσκολο να εκφράζουν ανοιχτά τα συναισθήματά τους και έτσι να αντέχουν στο πόνο και την ψυχική πίεση. Στις περισσότερες καθημερινές καταστάσεις, για παράδειγμα στον επαγγελματικό τομέα, αυτές οι ιδιότητες θεωρούνται προνομιακές.

Εντωμεταξύ είναι πλέον σαφές ότι τα στερεότυπα φύλου αυτού του είδους είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για τους ίδιους τους άνδρες - και πολλοί νεότεροι γονείς εκπαιδεύουν τα παιδιά τους με διαφορετικό τρόπο. Τα αγόρια μπορούν να κλάψουν, να παίζουν με κούκλες και να φορούν ροζ καλσόν και φυσικά τα κορίτσια να παίζουν με το μικρό γερανό.

 

Τοξικός κύκλος

Είναι πλέον σαφές ότι οι άνδρες που έχουν εκπαιδευτεί ως παιδιά και νέοι σε "αληθινούς αρσενικούς τύπους", που σαν παιδιά μερικές φορές έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις γροθιές τους, μπορούν να γίνουν βίαιοι και ως ενήλικες. Ή, αντιστρόφως, παραμένουν σε βίαιες σχέσεις επειδή τη βία την έχουν μάθει σαν στρατηγική για τη λύση των προβλημάτων τους. 

Δεν τολμούν να αναζητήσουν βοήθεια. Επιπλέον, εάν βρεθούν και σε ένα περιβάλλον που παίζονται οι ίδιοι ρόλοι όπως αυτό που είχε μάθει, φαίνεται σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να ξεφύγουν από τον τοξικό κύκλο της βίας.

Αποτελεί καθήκον για την κοινωνία στο σύνολό της να σπάσει αυτόν τον κύκλο: οι άνδρες δεν πρέπει να φοβούνται να μιλάνε για την εμπειρία τους από τη βία · οι γυναίκες πρέπει να το αναγνωρίζουν αυτό. Πρέπει να δημιουργηθούν ιδρύματα ενίσχυσης και πρέπει να χρηματοδοτούνται από την πολιτεία. Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, πρέπει να υπάρχει και μια κοινωνική πολιτική, αναφορικά με την ενδοοικογενειακή βία κατά των ανδρών

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

Αποψίλωση δασών για τους Ευρωπαίους

Πατήστε στην εικόνα

ΚΑΤΑΛΟΝΙΑ: ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ … ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Το περιβαλλοντικό ΕΓΚΛΗΜΑ στη Κρήτη (power point 2005/Σήμερα)

ΦΡΑΓΜΑ ΠΟΤΑΜΟΥ ΑΠΟΣΕΛΕΜΗ

 

ο ταμιευτήρας σήμερα

Δείτε πώς η ΕΕ διαχειρίζεται τους χρηματοδοτικούς πόρους των Ευρωπαίων πολιτών. Φράγμα του Αποσελέμη στην Κρήτη. Μια επένδυση με μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες για το περιβάλλον. 60.000 δέντρα  κόπηκαν πριν από 10 χρόνια. Δεν άκουγαν τις σχετικές επιστημονικά τεκμηριωμένες προειδοποιήσεις μας τότε ούτε ο OLAF ούτε η ΕΕ ούτε η Ελληνική Κυβέρνηση όταν κάναμε το 2005 καταγγελία στον OLAF. Την καταγγελία προς OLAF την συνέταξε τότε  ο Dr. rer.pol. Νίκος Θεοδοσάκης, σαν Σύμβουλος Περιβαλλοντικής Συνοχής για την περιοχή με την συμβολή ενός αγωνιστή από την Περιοχή του κ. Γεωργίου Β.  εκ μέρους του τότε Δημάρχου Χερσονήσου Σπύρου Δανέλλη για τον Δήμο Χερσονήσου. Αριθμός καταγγελίας στον OLAF: OF/2005/0377

22 εκατομμύρια κυβικά νερό έχουν υπολογίσει ότι χρειάζεται ο βόρειος άξονας Ηράκλειο-Αγ Νικόλαος.

Εκείνο που δημοσιεύεται τις μέρες  (Μάρτιος 2018) είναι ότι, το φράγμα έχει σήμερα περίπου 2 εκατ. κυβικά νερό και από αυτά θα δώσουν στο δίκτυο για κατανάλωση περίπου 1,2 εκατ. τους καλοκαιρινούς μήνες και μέχρι τότε θα μείνει κλειστό λειτουργώντας μια φορά το μήνα για τις  ανάγκες συντήρησης του διυλιστηρίου μόνο. Δηλαδή θα μείνει μέσα στο φράγμα ποσότητα  περίπου 0,80 εκατ. ενώ σύμφωνα με τα λεγόμενα των μελετητών η απαιτούμενη ποσότητα  που πρέπει να παραμένει για τη "συντήρηση"των τοιχωμάτων του πρέπει να είναι 5 - 6 εκατ.  κυβικά. Το άλλο κουφό που ακούγεται (από διάφορα κοράκια) είναι η πρόταση για κατασκευή  μεγάλης μονάδας αφαλάτωσης στη Χερσόνησο της οποίας το νερό θα  τροφοδοτεί το φράγμα Αποσελέμη.

ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ    ΟΤΙ    ΟΙ    ΤΥΠΟΙ    ΚΑΙ    ΕΚΕΙ   ΚΑΤΩ  ΕΙΝΑΙ ΑΜΙΛΕΙΚΤΟΙ

ΣΗΜΕΡΑ

Ένας από τους παρακάτω που κατάγεται και από τη περιοχή και είναι κατακλυσμένο το χωριό των γονιών του, πήρε την εργολαβία να κόψει τα 60.000 δένδρα περίπου στη Λαγκάδα του Αποσελέμη. Μαντέψτε ποιος?

Δείτε σε μορφή powerpoint  για ποια πράγματα προειδοποιούσαμε τόσο θεσμούς όσο και κατοίκους  το 2005 (πατήσετε πάνω στο εικονίδιο). Πως να βρει το δίκιο του το περιβάλλον σήμερα ?

Η ανάπτυξη που πονάει και αρρωσταίνει: Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός, Πολιτισμικός κρεολισμός

Η ανάπτυξη που πονάει                  

Οικονομική αλληλεγγύη, Πολιτικός κοσμοπολιτισμός,   Πολιτισμικός κρεολισμός

Georg Seeßlen                                                                                                   THS 22032018 Διάβασμα σε 5’

Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική ‘αριστερά’ που εγκαταλείπει τον κοσμοπολιτισμό έχει ήδη χάσει και έχει χαθεί η ίδια.

Η προφανής αναστροφή των ανθρώπων, των κοινωνιών, των πολιτισμών και των χωρών όλο και περισσότερο προς τα δικά τους υπάρχοντα, τα οποία πρέπει να προστατευθούν έναντι των ξένων,  το ότι καταφεύγουν σε όρους όπως «λαός», «έθνος», ακόμη και «φυλή», και, λίγο ηπιότερα όταν μιλούν  για «ταυτότητα», «πολιτισμό» και «σπίτι», απλά φαίνεται να είναι το κύριο θέμα σε ένα αιώνα, στον οποίο οι επόμενες γενιές, εάν αυτές ακόμα θα υπάρχουν, θα  τον περιγράφουν σαν ένα «χαμένο» αιώνα, τουλάχιστον όσο αφορά του να εξελιχθείς σε άνθρωπο και τον ανθρωπισμό. Λόγοι φαίνεται να υπάρχουν σε αφθονία: ο ανελέητος ανταγωνισμός στον turbo-καπιταλισμό με νέους αγώνες και συγκρούσεις  για τη διανομή πόρων (όχι κοινωνικής αναδιανομής), η υποχώρηση του κράτους από τις ευθύνες του για τις κοινωνικές του υποχρεώσεις, η άνοδος των αυταρχικών, τρομοκρατικών και φονταμενταλιστικών κρατών και κινημάτων, ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε μια φιλελεύθερη-δημοκρατική από την μια και λαϊκίστικη(populistic)  από την άλλη, και η πολυπλοκότητα του παγκόσμιου γίγνεσθαι που απαιτεί την απλοποίηση, και την απορρύθμιση  συνοδευόμενη με το ξαφνικό ‘θάνατο’ θεσμικών οργάνων και εγγυήσεων της κοινοβουλευτικής/ συνταγματικής δημοκρατίας στη «μετά-δημοκρατία», η έλλειψη της ενότητας και της εσωτερικής αλλά και  της εξωτερικής ειρήνης δημιουργούν συνεχείς αντιπαραθέσεις (οι manager της συναίνεσης δεν υπάρχουν και δεν λειτουργούν πιά όπως σε παλαιότερες και αγριότερες πολιτικές εποχές), η απομόνωση των ατόμων στα πλαίσια της συνεχούς κατανάλωσης τόσο των αγαθών όσο και μέσων μαζικής ενημέρωσης,  η ωμότητα και η αποβλάκωση που εξελίσσεται στο λαό δίδοντας λευκή επιταγή για διαχείριση του πολιτισμού  από τους ηγέτες της αγοράς, ανόητη και διεφθαρμένη συνέχεια από την παρούσα πολιτική τάξη και ούτω καθεξής. Και έχουμε και αυτούς ακόμα: τους ξένους. Διακινούμενοι εργαζόμενοι, άθλιοι μετανάστες, πολυτελείς μετανάστες. Πάνω απ' όλα, και όπως το όλο δίλημμα αυτής της χαμένης εποχής εκφράζεται σε ένα: τους πρόσφυγες.

Οι κύριες χώρες αυτού του συνδυαστικού καπιταλισμού και της λεγομένης συνταγματικής δημοκρατίας, οι οποίες  προφανώς έφτιαξαν το πιο σταθερό, πλεονεκτικότερο και ανθρώπινο σύστημα κυβέρνησης, κοινής ωφέλειας και καθημερινότητας, που υπήρξε ποτέ, τόσο τέλειο και βαρετό που θα μπορούσε να σημαίνει και «το τέλος της ιστορίας» πλημμυρίζονται  και αποσταθεροποιούνται, οι κοινωνίες τους " βρίσκονται στο χείλος της ανθεκτικότητας ", τα κοινωνικά συστήματα δεν μπορούν να «αντιμετωπίσουν» τους νεοφερμένους και επιπλέον δεν λειτουργεί ο  μηχανισμός της ενσωμάτωσης.  Μέσα στους νεοαφιχθέντες δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι έχουν προσαρμοστεί στις ευλογίες του καπιταλισμού (συμπεριλαμβανομένης και της ιδέας του ότι θα μπορούσε κανείς να απελευθερώσει δυνάμεις να πετύχει τη χειραφέτησή του και από εκμεταλλευόμενος να γίνει εκμεταλλευτής), που όμως δυστυχώς δεν ξέρουν ή ακόμα μπορεί και να μη θέλουν να έχουν σχέση με την Δημοκρατία,  τον φιλελευθερισμό και τα πολιτικά δικαιώματα. Συναντιόνται με μια κουλτούρα, που έχει χάσει εδώ και καιρό τα μεγάλα ιδανικά της,  με φθίνουσες, αποσταθεροποιημένες, επισφαλείς και σε ατελείωτες πολεμικών κρίσεων βρισκόμενες καταστάσεις χώρες, σε κοινωνίες με αποσύνθεση και παρακμή. Εδώ και εκεί οι ξένοι είναι ένα πρόβλημα. Αλλά το μεγαλύτερο αδίκημά τους είναι ότι καθιστούν εμφανή τα προβλήματα των χωρών στις οποίες αναζητούν καταφύγιο και πατρίδα.

Οι άνθρωποι που αισθάνονται ότι απειλούνται από τους ξένους, λένε συνήθως ότι αισθάνονται ξένοι στη χώρα τους. Το ανόητο είναι, ότι θα  αισθάνονται  έτσι και χωρίς τους ξένους. Μόνο δεν θα τολμούσαν να το πουν ποτέ.

Το όνειρο παραμένει

Στο σημείο αυτό, αν και φαίνεται ότι κάνουν έκκληση για «αλληλεγγύη», (στην πραγματικότητα απαιτούν κάτι πολύ απλούστερο, ένα όχι μόνο μετά-χριστιανικό αυτονόητο, αλλά το ερέθισμα να βοηθηθούν άνθρωποι) οι ξένοι μας δείχνουν, ότι η έννοια της αλληλεγγύης στις χώρες της Ευρώπης και της ΕΕ έχει αποτύχει, ή καλύτερα,  έχει απλά καταργηθεί. Και μάλιστα μαζί με άλλα δύο projects που, μετά φυσικά από τις εμπειρίες με τον  φασισμό και τους παγκόσμιους πολέμους βρισκόταν στην ημερήσια διάταξη. Από τη μία: Με τον  «κοσμοπολιτισμό» σαν μια  βάση μιας πολιτικής που δεν προσανατολίζεται μόνο στο συμφέρον μεμονωμένων κρατών, οικονομιών και κοινωνιών,  αλλά στην ευημερία όλων των ανθρώπων και σε μια κοσμολογική κατανόηση που δεν βασίζεται στις λέξεις «πατρίδα» και «ξένος», αλλά που δημιουργείται και βασίζεται πάνω στις λέξεις περιέργεια και το ανοικτοί  ορίζοντες. Δεν πρέπει ασφαλώς να αγνοείται ότι στον κοσμοπολιτισμό σε εποχές καπιταλιστικής  ευημερίας τα οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά συμφέροντα θα μπορούσαν επίσης να κρυφτούν και ότι ο ενεργός κοσμοπολιτισμός,  η επιθυμία, να διερευνήσεις και να αντιληφθείς τον κόσμο [σαν ένα κλειστό] σύνολο, για να μπορείς να αισθανθείς μέσα σε αυτό  σαν στο σπίτι σου, να μη  σήμαινε ένα παθητικό Κοσμοπολιτισμό, δηλαδή κάτι τέτοιο που σήμερα με μια ελαφριά απόχρωση θα ονομάζαμε  «welcome culture».

Και όμως, αυτό το κοσμοπολίτικο όνειρο υπήρξε επίσης στην αριστερή, δημοκρατική και ανθρωπιστική μορφή, δηλαδή στο ότι ήταν αδιαχώριστο από την έννοια της αλληλεγγύης.  Και με μια τρίτη δύναμη αλλαγής, μια αντίδραση, πάνω στην αρχή του  πολιτιστικού ανοίγματος και την ετοιμότητα να έρθει σε επαφή με  τους δικούς της κώδικες με άλλες πολιτιστικές γλώσσες, να δεχτεί τα θετικά άλλων χωρών όχι σαν ληστεία, αλλά σαν δώρο, και να αλλάξουν προς κάτι άλλο με την βοήθεια των συναντήσεων μεταξύ τους και να δημιουργήσουν από τα διαφορετικά στοιχεία κάτι Νέο. Ας το ονομάσουμε κάπως διαφορετικά, ώστε να μην ακούγεται σαν μια μη δεσμευτική ανταλλαγή απλώς ενός σουβενίρ μεταξύ ξένων: Κρεολισμό. Ακριβώς όπως η αστική επανάσταση (Γαλλική) ανακήρυξε την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αδελφοσύνη ως τους εσωτερικούς στόχους της, θα μπορούσε η συμπεριφορά  προς τα έξω να συνδέεται μόνο με αυτή την τριάδα για να γίνει υπαρκτή: Αλληλεγγύη, Κοσμοπολιτισμός, Κρεολισμός. Το γεγονός ότι από αυτό δεν έχει εξελιχθεί απολύτως τίποτα, πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός, ότι αυτή η αστική κοινωνία, της ήταν ευχάριστο τελικά να έχει γίνει  [και να έχει παραμείνει] καπιταλιστική, εθνικιστική και ιμπεριαλιστική. Αλλά παρέμεινε ένα όνειρο, ένα αριστερό, δημοκρατικό, ανθρωπιστικό όνειρο. Μια ελπίδα για ένα διαφορετικό μέλλον. Χάνουμε σήμερα και αυτό ακόμα?

Ο πολιτικός επιστήμονας Wolfgang Merkel έθεσε αντιμέτωπους  τον κοσμοπολιτισμό_[1] και  τον κομμουνιταρισμό_[2] («κοινοτισμό» παλαιότερα), και εδώ ήταν οι περισσότερο δυσάρεστες προφανείς συγκρούσεις διανομής «στο τελευταίο τρίτο» της κοινωνικής σκάλας του πληθυσμού. Και σαν να είναι ο ίδιος ο κοσμοπολιτισμός, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, προϊόντων-υπηρεσιών και εργασίας και ο οποίος επίσης υποστηρίζει  τα ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες και τους αιτούντες μια ελπίδα στη ζωή τους.  Και σαν να είναι οι κομουνιταριστές που είναι ενάντια σε μια καθολική έννοια της δικαιοσύνης και μια ισχύουσα  ανθρώπινη αλληλεγγύη, ειρηνική και λιτή, εάν τους αφήναν επιτέλους να ζήσουν ειρηνικά εντός των συνόρων τους,  και να τους γλυτώνανε από  τους ξένους. Ένας παράδοξος κύκλος κλείνει, όταν ο Merkel αντιμετωπίζει αρκετά κριτικά τις «θετικές χειρονομίες» της κοσμοπολίτικης αλληλεγγύης και αγγίζει τα θέματα  των «ελεγχόμενων συνόρων» και  της «ποσόστωσης εισαχθέντων προσφύγων και μεταναστών»  σε κάποιες χώρες (οι πολιτικοί τα ονομάζουν αυτό/α «ανώτατο όριο»), γιατί  ο ρεαλιστικός Kommunitarismus «εξαρτιέται από τα σταθερά πλαίσια γειτνίασης και κοινότητας» ^[3]. Τώρα, όμως η ιστορική προέλευση της λέξης «αλληλεγγύης», λέει ότι προέρχεται από το ρωμαϊκό δίκαιο και την έννοια του «„obligatio in solidum“» (υποχρέωση στη σταθερότητα)  προσανατολισμένη ακριβώς στη σταθεροποίηση των σχέσεων. Φέρνει κοντά ξένους μεταξύ τους ανθρώπους και αντικρουόμενα συμφέροντα και είναι ένα  απαραίτητο στοιχείο αλλά και δίκαιο το οποίο βρίσκεται πάντα δίπλα στις φιλικές σχέσεις, οικογενειών, γειτονιών και οικονομικών ή πολιτιστικών κοινοτήτων. Το αντίθετο αυτού είναι μια επαρχιακή, και μάλιστα "λαϊκίστικη" και εθνικιστική επιμονή στα δικά τους προνόμια και τις χέσεις τους, που αποκλείει πάντα  το ξένο. Αυτό δεν εννοεί μόνο τον ξένο σαν άτομο, αλλά και την ξένη προς τον λαό του σκέψη per se, για το οποίο είναι υπεύθυνο τόσο η παγκόσμια διαλεκτική «ελίτ» όσο και ένας φιλελεύθερος «fake τύπος.»

   

Φυλακή του περιορισμού

Κοσμοπολιτικό, αλληλέγγυο, κρεολικό: Αυτό ήταν το τρίγωνο που είχαμε ονειρευτεί  για να μπορέσουμε δραπετεύσουμε από την φυλακή της στενότητας, δηλαδή τη βίας και της ηλιθιότητας. Τα τρία αυτά πράγματα μαζί, μας οδηγούν σήμερα πλέον σε αυτό το ουτοπικό περιεχόμενο. Κοσμοπολίτης θα μπορούσε να είναι  και κάποιος όπως ένας αποικιοκράτης, ένας επενδυτικός τραπεζίτης ή ένας τουρίστας αν δεν υπήρχε ταυτόχρονα η διάσταση της αλληλεγγύης και του κρεολισμού. Είναι τρεις όψεις του ίδιου κινήματος, και συγκεκριμένα όσο αφορά την υπέρβαση των συνόρων, της "φυλής", του έθνους, της θρησκείας και της ιστορικής ιδεολογίας. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο.

Κατανοητό λοιπόν  γιατί η «συντηρητική επανάσταση» και η «νέα Δεξιά», για να μην αναφερθούμε στα παλαιά και νέα  ολοκληρωτικά ναζιστικά καθεστώτα, πάντα επιτίθενται καταιγιστικά σε αυτή τη τριγωνική θεώρηση. Αν η επίθεση καταφέρει να σπάσει ένα από τα τρία αυτά στοιχεία (κρίκους)του project - την οικονομική αλληλεγγύη, τον πολιτικό κοσμοπολιτισμό ή τον πολιτιστικό κρεολισμό -  και να το απομονώσει, το project στο σύνολό του θα βρεθεί  σε κίνδυνο. Μια ανθρωπιστική, δημοκρατική αριστερά, που είναι πρόθυμη να της πάρουν ακόμη και ένα μόνο από αυτά τα τρία στοιχεία ή είναι πρόθυμη να θυσιάσει οικειοθελώς κάτι, έχει (ήδη) χαθεί και σίγουρα και χάσει.

Η επανάκτηση του κοσμοπολιτισμού μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω μιας κοινής προσπάθειας σε δουλειά σε μια επερχόμενη κοινωνία. Και αυτό επειδή, η επιμονή με την οποία γίνεται προσπάθεια  να διατηρηθούν οι  "παλιές" αξίες και παραδόσεις έχει επίσης να κάνει με την έλλειψη του «κάτι» καινούργιου. Η αιώνια παρουσία του τούρμπο-καπιταλισμού δεν προσφέρει καμία βάση για κάτι τέτοιο. αλλά και εδώ υπάρχει μια αντανάκλαση που υπάρχει σαν αντίστροφο της ανάπτυξης του παγκόσμιου καπιταλισμού και των πολιτικών του συνεπειών, δηλαδή αυτό που αναφέρεται στην αποκέντρωση, την περιφερειακότητα ή ακόμα και την κοινοτικοποίηση της οικονομίας. Με αυτό τον τρόπο αντιτίθεται στον πειρασμό κάποιος να συνδέσει την οικονομική αναδιάρθρωση με μορφή «εγγύτητας» με τις παραδόσεις και τα φαντάσματα (μεταφορικά σαν παραίσθηση) των ανθρώπων και του έθνους. Περιφερειακή οικονομία από κάτω- bottom up process -, προσανατολισμένη  στις πραγματικές  ανάγκες και όχι στα κέρδη για πραγματικά ανοικτές αγορές σε κοσμοπολίτικα και κρεολιστικά  και αλληλέγγυα πλαίσια.

Είναι σημαντικό, αυτές οι έννοιες επίσης να μη τις καταντήσουμε σαν ιδεολογία, σαν δόγμα  ή ακόμα και σαν μια ίδια κατηγορία: είναι ένα ατελές, πράγματι ένα ατελείωτο, έργο σε εξέλιξη στο οποίο ανήκουν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, κριτική και επιβράδυνση ακριβώς όπως και το να υποφέρεις για την ανάπτυξη. Αλλά μόνο αυτή η ανάπτυξη του ανθρώπου σημαίνει ότι μπορεί να έχει και κάποιο θετικό μέλλον.

[1] Οι κοσμοπολίτες είναι συνήθως καλά και συνήθως πανεπιστημιακά μορφωμένοι, λαμβάνουν πάνω από το μέσο όρο εισόδημα και φυσικά φροντίζουν για προνομιούχες εκπαιδευτικές ευκαιρίες για τα παιδιά τους. Είναι οι νικητές της παγκοσμιοποίησης των κοινωνιών μας. Στις κοινωνικές κουζίνες συνήθως δεν τους βρίσκεις. Πιθανόν να μην είναι από τις δύο πλευρές της διάθεσης ούτε να λαμβάνουν αλλά ούτε και να προσφέρουν. Αυτό δεν τους εμποδίζει να προσεγγίζουν τους κοινωνικούς βοηθούς της κουζίνες και να τους φέρνουν αντιμέτωπους με ηθικά maximes .

[2] Οι Κομμουνιταριστές έχουν μια τάση να ελέγχουν, μερικές φορές να κλείνουν και τα σύνορα. Δεν επιθυμούν πλέον να πιστεύουν στις διαδεδομένες δήθεν συνέπειες της ανάπτυξης μέσω απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών ( ανταλλαγής  εργατικού δυναμικού ή κεφαλαίου π.χ.) και μάλλον σωστά. Όχι , δεν μπορούν να το δεχτούν μετά από τρεις δεκαετίες αυξανόμενης ανισότητας και φτώχειας στη σκιά ενός κόσμου απεριόριστων οικονομικών συναλλαγών. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να κερδίσουν τίποτα από το διάχυτο "μπορούμε να το καταφέρουμε" [όπως είχε πει μια φόρα πριν 13 χρόνια η Μέρκελ στο λόγο της στοπ Ομοσπονδιακό κοινοβούλιο, ή όπως το έλεγε ο Obama ή όπως το λένε όλοι οι κυβερνήτες χωρίς κοινωνικό και πολιτικό όραμα.] Θέλουν να έχουν ένα σταθερό περιβάλλον, μια ήσυχη γειτονιά και μια δική τους κοινότητα. Η επιθυμία για ελεγχόμενα σύνορα, όπως και η μετρίως ποσοστικοποιημένη  μετανάστευση, δεν πρέπει κατά ουδένα τρόπο να προέρχεται από ένα εθνικιστικό και ρατσιστικό συναίσθημα. Η αντιδράσεις από γειτονιές με υψηλότερα εισοδήματα παράγει αυτή την πικρή γεύση.

[3] Παρατηρήστε και κρυφακούστε – ναι κρυφακούστε στον περίπατό σας- συζητήσεις ατόμων  και ιδιαίτερα εμφανώς κοσμοπολίτικων ατόμων- στη νέα παραλία της Θεσσαλονίκης ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες όταν οι ξένοι πωλούν την πραμάτεια τους  ή ακόμα διαβάστε και σχεδιαστές του δημόσιου χώρου αυτού όταν εκφράζονται  στα λεγόμενα ‘κοινωνικά μέσα επικοινωνίας’ για την τέχνη στη νέα παραλία και πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ‘ο εισβολέας’ και κάθε ξένος σε σχέση με την τέχνη και το δημόσιο χώρο.