Πως συνεχίζει να θεμελιώνεται η σημερινή ηγεμονία του συστήματος? Ναρκισσισμός και πολιτισμικός πουριτανισμός. Ανάγνωση σε 8,5'

Πως ο ναρκισσισμός και ο πολιτισμικός πουριτανισμός δρούν και συστημικά και κοινοτικά υπέρ του δεδομένου^[1]

Νάρκισσος-Caravaggio (1594-96)

ravaggio (1594-96)...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/narkissos-to-pedi-tou-kifisou-pou-gennithike-meta-apo-viasmo-ke-eroteftike-ton-eafto-tou-ton-agapise-parafora-i-icho-pou-i-ira-tis-sterise-to-soma-o-mithos-tou-anekplirotou-erota-ke-tis-alazonias/

Narcissus-Caravaggio (1594-96)...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/narkissos-to-pedi-tou-kifisou-pou-gennithike-meta-apo-viasmo-ke-eroteftike-ton-eafto-tou-ton-agapise-parafora-i-icho-pou-i-ira-tis-sterise-to-soma-o-mithos-tou-anekplirotou-erota-ke-tis-alazonia

Ανάγνωσησε 8,5               ‘THS 25112020 

"Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζουμε  τους ανθρώπους να φροντίζουν  για κάτι που τους αφορά ".

 [Paul Valéry]

Ο τραυματισμός μας είναι το μόνο αληθινό και αυτό είναι που φοβόμαστε.

 
Εάν παρατηρήσουμε ιδιαίτερα το medium FB, και τις επικοινωνιακές αλληλοεπιδράσεις αλλά και απλά και μόνο τις αναρτήσεις διαφόρων τίτλων ή εικόνων (που δεν θα τις θεωρούσαμε σαν επικοινωνιακή διάδραση), θα δούμε ότι,

ελάχιστοι είναι αυτοί που διατίθενται να εκτεθούν μέσω της έκφρασης της γραπτής τους γνώμης σε ένα συλλογικά απευθυνόμενο πρόβλημα.    

 

Οι περισσότεροι, μπαίνουν μέσα, βλέπουν φευγαλέα, γιατί είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες που έχουν λάβει, που λόγω πίεσης χρόνου θέλουν να έχουν μια εικόνα για το τι έφτασε στο λογαριασμό τους, δεν διαβάζουν – και εάν το κάνουν, διαγωνίως - αλλά δεν εκφέρουν γνώμη ή εκφέρουν το συναίσθημά τους με το πολύ 4-5 λέξεις, ένα προσωπάκι ή με ένα αντίχειρα ή με μια ψηφιακοποιημένη καρδούλα ως συνήθως.

Σε δευτερόλεπτα έχει ξεχασθεί σχεδόν κάθε πληροφορία που εχει δει "o χρήστης" στην κυριολεξία, ας μη μιλήσουμε γα τις εικόνες. Δεν εκφράζονται επικοινωνιακά -στη βάση μιας αλληλεπίδρασης- , αλλά και όμως, θεωρούν ότι επικοινωνούν εκείνη τη στιγμή με τόσους «φίλους». 

 

Χαρακτηριστικό σε αυτά τα media είναι τελικά  και η σιωπή, διότι δεν φτάνει ποτέ στο δια ταύτα μιας ανάρτησης. Η εικονική ταυτότητα οτιδήποτε και τι σου προκαλεί αυτή είναι αρκετή. Απλά κατευθύνει ο ισχυρότερος και ο κατέχων την τεχνική ικανότητα/επιδεξιότητα του μέσου και ετυμολογικά τη γλώσσα στο συγκεκριμένο μέσο, εκεί που θέλει, μέχρι το σημείο που θέλει αυτός ή που μπορεί ή που νομίζει ότι γνωρίζει ότι μπορεί. 

 

Φοβάται ο μέσος χρήστης μην εκτεθεί μη πληγωθεί και μη πληγώσει μη τυχόν και τον αποβάλλουν, από κάτι «βρώμικο» ή άσχετο ή κάτι επίπεδο για τους άλλους που θα πει, από την cyber κοινότητα.

  

Αλλά προπάντων τι θα πει η φίλος γνωστός μου εάν διαβάσει τι γράφω γι’ αυτό. Και παρόλο που η λογοκρισία είναι καθημερινό φαινόμενο στο συγκεκριμένο μέσο και μάλιστα από τους διαχειριστές, οι «δυνατοί παίκτες» παραμένουν στο μέσο αυτό! Ξέρουν ότι είναι ένα drug για τους "χρήστες", όχι όμως αυθεντικό, αλλα εργαστηριακό και η συνθετική κόκα διακινείται ταχυστα και ελεύθερα. Αλλά εκεί βλέπουν και την «αξία τους» και αυτό ανατροφοδοτεί την μειωμένη αυτοπεποίθηση και αυτοεκπλήρωση τους.

Όλοι ξέρουν  ή καλύτερα αισθάνονται, ότι είναι ένας φαινομενικός ανασταλτικός παράγοντας ανταλλαγής παραστάσεων του παραδοσιακού δημόσιου χώρου, αλλά δεν ρισκάρουν να τον εγκαταλείψουν. Τι θά κάνουν στη ζωή τους χωρίς το κους-κους

 

Βλέπεις ποιος είναι «ο αρχηγός» της επικοινωνίας, ποιος κατευθύνει και σε ποιο επίπεδο, με τι θέματα, την επικοινωνία. Ακόμα παρατηρείς και ιεραρχίες που έχουν αποκρυσταλλοποιηθεί στην επικοινωνία. Παρατηρείς ένα quasi δέος, έναν σεβασμό, ίσως και μια ενοχικότητα για προηγούμενες επικοινωνίες και στο τέλος και φόβο κάποιων για κάποιους άλλους. Και δεν είναι μόνο αυτό ο λόγος, αλλά είναι και ότι δεν θέλουν να πληγωθεί ο άλλος. Ο απολυταρχισμός, η ηγεμονία της επικοινωνίας εγκαθίσταται και εδω.

Οι προτάσεις λίγες, γιατί κουράζεται ο αναγνώστης. Το άλλο medium το πουλάκι σε αφήνει να γράψεις μόνο 280 γράμματα νομίζω.[2] Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την μετανεωτερικότητα και την αριστερά? 

 

Μα αυτό είναι το κυρίαρχο κοινωνικό αλλά συγχρόνως και φιλοσοφικό στίγμα, η infatilization[3].    (Παιδικότητα/παιδιάρισμα) της επικοινωνίας, η νηπιοπρέπεια με όλα της τα παρακλάδια και η οποία στηρίζεται ας πούμε ιδεολογικά από το φάσμα της «πολιτικής ορθότητας», που οι ίδιοι(βλέπε παρακάτω) επανάφεραν στη ζωή στην πολιτισμική πλευρά της πολιτικής μέχρι το του «μη μου άπτου».  

Και δεν παραβλέπουμε και αποφεύγουμε με αυτό τον τρόπο τις κοινωνικές αδικίες και τους άνισους χειρισμούς καταστάσεων και δομών σε μια κοινωνία ή σε μια κοινωνική ομάδα. Και εξηγούμε τι εννοούμε. 

 

Το αξίωμα για την πολιτική ορθότητα λέγεται: «Όποιος αισθανθεί πληγωμένος, προσβεβλημένος κλπ. έχει το δίκιο με το μέρος του».[4] Αυτό λοιπόν το σενάριο επαναλαμβάνεται όπως εξηγεί και ο Πφάλλερ, με ένα ερμηνευτικό πρότυπο, όπως αυτό που είχε καλλιεργήσει και η λογοτεχνική θεωρία στα χρόνια του ‘60, όπου εξηγούσε, ότι η ερμηνεία ενός κειμένου προσδίδεται από τον αναγνώστη και όχι από τον συγγραφέα.[5] Το ότι θα μπορούσε ίσως τόσο ο αναγνώστης όσο και ο συγγραφέας να έκαναν λάθος απλά το αγνόησαν, παρ’ όλο που ένας άλλος εικονικός αναγνώστης θα μπορούσε να διαφωνήσει και έτσι να εξελιχθεί σε μια αντιπαράθεση, - ενός διαλόγου-αντιλόγου (discourse) - για το πως ίσως θα μπορούσε να ερμηνευτεί το κείμενο διαφορετικά (Diedrichsen Diedrich, Politische Korrektur, 1996). 

Πάνω σε αυτή τη βάση διαδραματίζεται σήμερα μια πικρή πολιτική αλήθεια. Φυσικά και πρέπει να ληφθεί υπόψη το συναίσθημα κάποιου, ας πούμε θύματος, μέσα από μια επικοινωνία. 

 

Όμως πως είναι δυνατόν το κριτήριο για κατανόηση ενός γεγονότος να είναι η στιγμιαία κατάσταση του συναισθηματικού κόσμου του υποκειμένου. Και ο Σόπεναουερ διατύπωσε: Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο (Υποκείμενο-Αντικείμενο). Κατά τον Σοπενάουερ ο κόσμος υπάρχει σαν αναπαράσταση ενός υποκειμένου και όχι ανεξάρτητα από αυτό το υποκείμενο. Το υποκείμενο ενσωματώνει βασικές διαφορετικές λειτουργίες (cognitive facilities) που η κάθε μια αντιστοιχεί σε διαφορετική κλάση-σύνολο αντικειμένων.

· Η κατανόηση (Understanding)
· Η λογική (Reason)
· Η ευαισθησία (Sensitivity)
· Η θέληση-βούληση (will-volition)

 

Η «ζωή (είναι) ουσιώδης, δηλαδή, στις βασικές της λειτουργίες, γίνεται τραυματική, εκμεταλλεύεται, καταστρέφει και δεν μπορεί να θεωρηθεί (σαν τέτοια) χωρίς αυτούς τους χαρακτήρες.» (Nietzsche [1887]: 263)

Πάνω σε ποιο κριτήριο λοιπόν θα πρέπει ένα άτομο να αφουγκράζεται και να ερμηνεύει ένα γεγονός μέσα από μια επικοινωνία? Πάνω στο κριτήριο το πώς αισθάνεται ο ίδιος σε σχέση με το γεγονός? 

 

Μάλλον όχι, διότι εάν βάλουμε σε πρώτη θέση την ευαισθησία των συναισθημάτων του προσώπου και μόνο αυτή, τότε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν γεγονός η αλήθεια αλλά ούτε και το πρόσωπο σαν πρόσωπο, γιατί δεν μπορεί πλέον να είναι ικανό για να δει μια αλήθεια με τα παραπάνω υπόλοιπα 3 χαρακτηριστικά της ύπαρξης του υποκειμένου. 

 

Και επί πλέον, για να έχει κάποιος σχέση με την αλήθεια θα πρέπει να μπορεί να πει ότι έχει κάνει και λάθος. 

 

Ας παρατηρήσουμε τους διαπληκτισμούς μεταξύ λεγόμενων πολιτικοποιημένων ατόμων ή ακόμα και μεταξύ «αριστερών» διαφορετικών κατευθύνσεων. Δεν μπορεί κανείς από αυτούς να παραδεχτεί ότι συγκεκριμένες λέξεις και προτάσεις όπως και πολιτικοί χαρακτηρισμοί ή πολιτικά νοήματα όχι μόνο δεν μπορεί να εννοούνται προσβλητικά αλλά και ούτε είναι, και ότι η αίσθηση ότι ο άλλος τους προσβάλει είναι λάθος. 

 

Όπως και «το να σφάλεις, ότι αισθάνεσαι προσβεβλημένος μπορεί να σου συμβεί τόσο εύκολα όσο εύκολο είναι να σφάλεις και στη Φιλοσοφία ότι είσαι Μαρξιστής,»[6] πάρα πολύ εύκολα λοιπόν.  

 

Κάθε δήλωση είναι πολιτική, σύμφωνα με το δόγμα του μαθητή του Derrida[7], έτσι δεν υπάρχουν πλέον αλήθειες, μόνο ο αγώνας για το πως θα λεχθεί ανταγωνιστικά το πολιτικό ζητούμενο. [8]

Πουριτανισμός και Νεοφιλελεύθερη πολιτική, το σκήπτρο της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς.

Τι θεμελίωσε την σημερινή ηγεμονία[9] του συστήματος?

a) Ο πολιτισμικός πουριτανισμός, που θέλει από τη ρίζα να «καθαρίσει» το δημόσιο χώρο προ πάντων από τα φερόμενα σαν αποκρουστικά στοιχεία της κοινωνίας.

b) Ο «ρομαντισμός» του 1968 της προσωπικής ολοκλήρωσης και της σε παιδιάστική μεταμορφωμένη μορφή κάθε αντίστασης απέναντι σε κάθε είδος αυταρχισμού οδήγησε σαν ένα είδος εκσυγχρονιστικής εξέλιξης στην δημιουργία ενός ακραίου ναρκισσισμού, όπως αναγνώρισαν πολύ νωρίς ο Richard Sennett[10,11] και Christopher Lasch [12], και

c) το νεοφιλελεύθερο ενδιαφέρον για αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου από το μεσαίο στρώμα προς την ανώτερη κοινωνική τάξη και κατ’ επέκταση την ιδιωτικοποίηση και ιδιοποίηση συγχρόνως τόσο δημόσιων αγαθών όσο και δημόσιων χώρων.[13]

Και τα τρία προσέφεραν το έδαφος για την ανάπτυξη ενός ηγεμονικού συστήματος.

Ο Sennett θεωρεί αυτή τη ναρκισσιστική αφοσίωση στον εαυτό μας ότι είναι καθολική. Το αποτέλεσμα είναι ότι,

 

οι άνθρωποι δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στους άλλους όσο αφορά την αυθεντικότητα και το κίνητρο τους.  

 

Αυτό όμως είναι προβληματικό προπάντων για τη σχέση μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων. Δεν είναι το ερώτημα λοιπόν αυτό που θέλει να κάνει ο πολιτικός όταν βρίσκεται στην εξουσία, αλλά πώς παρουσιάζει την προσωπικότητά του. 

 

Παράδειγμα: Ο Sennett παραθέτει ως παράδειγμα τον πολιτικό που γευματίζει με μια οικογένεια εργατικής τάξης, για την οποία γράφουν όλα τα ΜΜΕ, αλλά κανείς δεν αναφέρει , ότι αυτός ο πολιτικός πραγματοποιεί ταυτόχρονα αυξήσεις φόρων στα μισθολογικά εισοδήματα [14] ή θα τους μείωσει στο τέλος τους χρόνου τις συντάξεις.

Ο Lasch [15] τονίζει, ότι   

 

"η νέα ελίτ, που παραιτείται από τις αρχές της παλαιάς αστικής τάξης, δεν ταυτίζεται πλέον με το ήθος της εργασίας και την ευθύνη για ευημερία, αλλά με μια κοσμοθεωρία που

α ν α γ ν ω ρ ί ζ ε ι    τ ο ν    η δ ο ν ι σ μ ό και την αυτοεκπλήρωση
ως τις ανώτερες αξίες. 

 

Ναι μεν συνεχίζει αυτή η ελίτ και διαχειρίζεται π.χ. Αμερικανικά Ιδρύματα αλλά και θεσμούς γενικότερα και παντού που εχει προχωρήσει ο  πολιτισμικός αυτός μετασχηματισμός για το συμφέρον της ατομικής ιδιοκτησίας (εταιρική ιδιοκτησία σε αντίθεση με την επιχειρηματική ιδιοκτησία), όμως 

 

• αντικαθιστά την οικοδόμηση της προσωπικότητας με την ανοχή, 
• τη παρηγοριά της ψυχής μέσω της θεραπείας της, 
• τη τυφλή δικαιοσύνη μέσω της θεραπευτικής δικαστικής δικαιοσύνης, 
• τη φιλοσοφία μέσω της κοινωνικής επιστήμης, και 
• το κύρος(authority) ενός, με το πραγματικό ανορθολογικό κύρος κάποιων επαγγελματιών εμπειρογνωμόνων."

Αυτός ο πολιτισμικός ναρκισσισμός ο οποίος ξεκίνησε από την σεξουαλική επανάσταση και απελευθέρωση του φερόμενου ως αληθινού έρωτα απέναντι σε κάθε θεσμικό πλαίσιο κανονικοποίησής του, είναι αυτός που έγινε σεξουαλικά εχθρικός και πέρασε και τόσο γρήγορα στην σεξιστική [16] παρενόχληση και τη «μετασεξουαλικότητα».[17] Είναι ακριβώς όπως οι αγώνες για την απελευθέρωση του λόγου και της ομιλίας στη νεωτερικότητα που μετά ήρθαν οι μετανεωτερικές φωνές για έλεγχο και λογοκρισία. [18]

Ο πολιτισμικός ναρκισσισμός τροφοδοτεί, όπως έγραψαν και παρουσίασαν οι Bela Grudberger και Pierre Sessuant, (σε ένα μεγάλο μέρος του) τον βαθύτατο χριστιανικό πουριτανισμό που υπάρχει στη φύση του. Τόσο ο πολιτισμικός όσο και ο χριστιανικός πουριτανισμός στοχεύουν στην εξάλειψη όλων ανεξαιρέτως των θετικών συμβάντων, με την βοήθεια των οποίων το μη συμβατό “Εγώ” μας μπορεί να μετατραπεί σε κάτι ευχάριστο ή σε κάτι πολιτισμικά αξιόλογο.

Το να έχεις στο δημόσιο χώρο ιδιωτικές δράσεις διασκέδασης και ψυχαγωγίας δεν είναι κάτι αρνητικό, υπό την προϋπόθεση ότι a) ο δημόσιος χώρος δεν καταστρέφεται δεν βανδαλίζεται, b) δεν υλοποιείς μια ανακατανομή χρήσης κοινωνικού χώρου παραστάσεων από τα κατώτερα προς τα ανώτερα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, και c) δεν χρησιμοποιείς αυτά τα μέσα σαν «tittytaitment» [19] εργαλεία για να ναρκώσεις τυχών κοινωνικές αναταράξεις και ανησυχίες ακόμα και αντικομφορμιστικές παραστάσεις και να έχεις τη πολιτειακή βάση μιας αστικής κοινωνίας υπό καταστολή.

Microagression (παράδειγμα η νέα παραλία): Και εδώ ερχόμαστε σε ένα πάλι γνωστό δικό μας πλησίον μας παράδειγμα. Το αναφέρουμε εδώ επειδή είναι μια κατ’ εξοχήν αντιπροσωπευτική περίπτωση ναρκισσισμού με γεύση μικροεπιθετικότητας/ “Microagression”. Η δημόσια χρήση της νέας παραλίας στη Θεσσαλονίκη. Είναι πραγματικά μια par exemple περίπτωση προσανατολισμού προς τα που βαδίζει ο μεταμοντερνισμός. Εάν βγεις στη παραλία και δεις και ακούσεις θα έχεις τη δυνατότητα να αντιληφθείς εικονικά αλλά και ακουστικά τις αντιδράσεις ή τα σχόλια συγκεκριμένων ατόμων από διακεκριμένες κοινωνικές ομάδες και τάξεις που αγανακτούν -ας αναφερθούμε σε ένα στοιχείο-, με την αισθητική της εικόνας της promenade που βιάζεται - όπως πολλές φορές ακούγεται να λένε αλλά και αρέσει να το ξεστομίζουν κάποιοι- από τα ξενικά[20]-και που τυχαίως έχει να κάνει και η λέξη και με την εντοπιότητα και προέλευση- από τα gadgets ή τα χειροποίητα bijoux.

Για την εμπορική χρήση τμημάτων του χώρου της νέας παραλίας με τις ανάλογες ενοχλήσεις έχουν ακουστεί: «Τι αισθητική είναι αυτή να απονέμεις βραβεία χορού κάτω από το γλυπτό του καλλιτέχνη…», «τι βανδαλισμός είναι να κάνεις μπροστά από το γλυπτό αγώνες ταχύτητας ποδηλατοδρομίας» (και αυτό κατ’ εξαίρεση γιατί η Τσιμισκή τότε όπου θα γινόταν οι αγώνες ήταν κλειστή λόγω διαδήλωσης) , «πως θα αισθανόταν ο γλύπτης-καλλιτέχνης εάν το έβλεπε αυτό που συμβαίνει» «καλαμπόκι εδώ, μαλλί της γριάς εκεί, πως καταντήσαμε τη παραλία»[21]κλπ. κλπ., και πάρα πολλά άλλα ανθάκια. 

 

Και φυσικά υπάρχει και ο γκουρού από τον σύλλογο φίλων νέας παραλίας, ο οποίος σηκώνει το δάχτυλο και σου λέει τι επιτρέπεται και τι δεν επιτρέπεται, σύμφωνα με τον δικό του πολιτισμικό πουριτανισμό. Του δίδεται έτσι η δυνατότητα να καλλιεργήσει τη δική του ευαισθησία για να προφασισθεί ότι είναι και αυτός ένα θύμα, και κατ’ επέκταση να αναγνωριστεί ακόμα με περισσότερη συμπάθεια από το κοινό του και έτσι να αποπροσανατολίσει ηθικά από την δική του προνομιακή θέση. Στη συνέχεια προφανώς με αυτό το τρόπο δημιουργεί από κοινωνικής άποψης και πάλι ένα αναπόφευκτο γόητρο και κύρος στους δικούς του εξειδικευμένους κύκλους και μη.[22]

Εδώ -από τον πολιτισμικό πουριτανισμό και ναρκισσισμό, γιατί συνήθως συγγενεύουν αυτά τα δυο- θεωρείται ετερονομία δηλαδή σαν παραίτηση από την συνήθως ηθική[23], να ενεργείς στο δημόσιο χώρο «απρόσωπα», π.χ. αντικειμενικά και με επιχειρήματα αντί να έρχεσαι και να τα αντιμετωπίζεις με συναισθήματα, ευαισθησίες, με αναφορές στην εγγενή ταυτότητα του κάθε ενός κλπ. 

 

Γιατί εάν για λίγο δεν είσαι ο εαυτός σου θεωρείσαι εύκολη λεία για το στόμα του άλλου. Αυτό θεωρεί ο ναρκισσισμός[24]. 

 

Για αυτό και μετά το 1968 θεωρήθηκε θράσος ο καθαρά αστικός διαχωρισμός μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Το ότι υπάρχουν χώροι στην καθημερινότητα μας που δεν είναι δομημένοι πάνω στο αξίωμα «Εσύ ή Εγώ»[25] και ότι υπάρχει μια τρίτη εναλλακτική που είναι προς όφελος του συνόλου, της εξέλιξης και της πολιτισμένης αλληλοεπίδρασης, αυτό ο ναρκισσισμός δεν το δέχεται.[26] Αυτός ο πολιτισμικός ναρκισσισμός που συναντιέται και βολταρίζει στο παραλιακό μέτωπο ανηλεώς λατρεύει το παθιασμένο «Υπέρ-Εγώ» και νεύει καταφατικά πάντα σε ότι ανήκει στο «Εγώ». 

Η διάσπαση της κοινωνίας με τις ευλογίες της ψευτοαριστεράς

Μεγάλες κοινωνικές ανακατατάξεις βρίσκονται μπροστά μας αλλά και συντελούνται ήδη σε αληθινό χρόνο. Συγκεκριμένα το πιο χαρακτηριστικό είναι η διάσπαση της κοινωνίας σε μία ελίτ ψηφιοποίησης από τη μια και το υπόλοιπο τεράστιο πρεκαριάτο από την άλλη πλευρά, ενώ η μεσαία τάξη ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή μεσαία τάξη (διότι στην Ελλάδα αντίστοιχη[27]δεν υπάρχει) μειώνεται όλο και περισσότερο και τείνει προς σημαντικότατη μείωση. Παράλληλα οι ανισότητες στα κοινωνικά στρώματα γίνονται εμφανείς. Ακριβώς και μέσω των λεγόμενων ψηφιακών καινοτομιών οι ανισότητες αυξάνονται. Γεγονός είναι ότι έχουμε μια κοινωνία υπο διάσπαση σε ποικιλόμορφη κλίμακα ανάλογα την ανάπτυξη του καθ΄ εκάστου κράτους.

Από την άλλη μεριά, η ψηφιοποίηση και αυτό που γίνεται και που έπεται στο χώρο εργασίας πραγματικά ριζοσπαστικοποιεί την εργασία σαν ίδιο του ατόμου χωρίς την καπιταλιστική υπερμεγένθυση μιας τιμής της εργασίας μέσω μιας υπεραξίας σε μία άνευ πολιτισμική και πνευματική ενασχόληση του ατόμου που αν μη τι άλλο το καταστρέφει και σωματικά πλέον, καθώς πνευματικά είναι κατεστραμμένος σαν άνθρωπος της πρώην νεωτερικότητας. 

 

Μπαίνουμε λοιπόν στην περιόδο του μετα-ανθρωποκαίνου όπου ο νεοφιλελευθερισμός θεωρεί τον άνθρωπο ενταγμένο στην ψηφιοποίηση σαν νομοτελειακό γεγονός.

 

Άλλη εναλλακτική δεν θεωρεί ότι υπάρχει για να υπερασπίσει τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, του 20% του παγκόσμιου κεφαλαίου. Και βλέπουμε ότι το δόγμα του καπιταλισμού – που από ότι φαίνεται δεν είναι πλέον δόγμα- σύμφωνα με αυτό που θα ήθελε το ορθόδοξο δόγμα, δεν θα καταρρεύσει (Altvater), αλλά θα ανανεώνεται συνεχώς σε όλες τις αναπόφευκτες κρίσεις του.[28]

Ας πάρουμε την εργατική τάξη που είναι το Α και το Ω για μια αριστερά: Δεν υπάρχουν πλέον δυνατότητες οργάνωσης της εργατικής τάξης λόγω της αλλαγής των συνθηκών εργασίας. Αυτό τους βολεύει και το προωθούν, καθώς υπάρχει μια ριζοσπαστική απομόνωση του κάθε ενός εργαζόμενου και ο καθολικός έλεγχος του, αν κάθε ένας από αυτούς κάνει την δουλειά σωστά. Τώρα πλέον παρακαλούμε το κεφάλαιο και την ολιγαρχία για μια κανονική δουλειά, για να μπορεί το σύστημα να μας εκμεταλλευτεί πλήρως. Αρκεί να έχουμε μια κανονική δουλειά πλέον, αυτό είναι αρκετό.[29] Και αυτό το προωθεί κάθε κυβερνητική εξουσία είτε αριστερή λέγεται είτε δεξιά.

Το επείγον πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής: Η (primate) ή η αρχή του πρωτεύοντος της οικονομίας είναι δεδομένη, όμως από την αρχή του πρωτεύοντος της οικολογίας είμαστε έτη φωτός μακριά. Θα ήταν μια καινοτομία η αρχή της οικολογίας να βγει μπροστά σε όλους τους τομείς, και όχι η ψηφιοποίηση που θέλουν να πιστεύουν όλοι και την λιτανεύουν καθημερινά, γιατί από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε τον 21 αιώνα είμαστε πάρα πολύ μακριά ακόμα, όσο αφορά την προσαρμογή μας στη κλιματική αλλαγή για να μην επιδεινωθεί περισσότερο. Θα περίμενε κανείς από μια ανάπτυξη στην ανοικτή ψηφιοποίηση να φέρει και μια αρχή του πρωτεύοντος της οικολογίας. 

Δηλαδή καλή ζωή, με ριζοσπαστικά μειωμένη κατανάλωση γήινων πόρων, κάτι που σημαίνει ριζοσπαστική μείωση στη κατανάλωση. Η ψηφιοποίηση δεν είναι επαναστατική. Οι κοινωνικές μεταβολές και συνέπειες είναι επαναστατικές από όποια πλευρά και αν τις δει κάποιος.

Το ζήτημα της βιωσιμότητας: Η σκέψη για βιωσιμότητα θα πρέπει να γίνει στα πλαίσια μια κοινωνικής καινοτομίας και όχι μια τεχνολογικής πλέον. Πρέπει αν καταργήσουμε αυτές τι θέσεις εργασίας που είναι βλακώδεις και να δημιουργήσουμε νέα κοινωνικά βιώσιμες θέσεις εργασίας όπως αυτές για την φροντίδα ατόμων, για την οικογένεια, για την παιδεία των παιδιών μας κλπ. Η σημερινές κυβερνητικές ελίτ είτε είναι δεξιές είτε αριστερές-σοσιαλοδημοκρατικές προωθούν τα "ελιτίστικα εκπαιδευτικά ιδρύματα και κέντρα αριστείας (και που) είναι ο σίγουρος οδικός χάρτης για να έρθουμε στα αδιέξοδα της προόδου, από τα οποία υπάρχει μόνο μια διέξοδος, προς τα πίσω"[30].

Η εξαφάνιση μιας κοινωνικής ομάδας που στην Ελλάδα είναι α-ταξική: Εδώ έχουμε στη χώρα μας κάτι παράδοξο. Ενώ η δεξιά μέχρι σήμερα δεν είχε ‘πειράξει’ εκκαθαριστικά – όπως κάνει σήμερα η ψευτοαριστερά με την στήριξη της ΤΡΟΙΚΑ- την Ελληνική, διαπλεκόμενη και πολλές φορές ιδεολογικά διεφθαρμένη μεσαία – όχι αστική- τάξη, και ειδικά την ιδιοκτησία της, πάνω στην οποία βασιζόταν ο μοχλός κίνησης κεφαλαίων που ανακύκλωνε αποδοτικότητες και δημιουργούσε κάποιες νέες θέσεις εργασίας, η αριστερά, χωρίς κανένα ενδιασμό μέσω π.χ. των ηλεκτρονικών αναγκαστικών πλειστηριασμών, καταφέρεται ενάντια σε αυτή τη τάξη μέσα στην οποία υπήρχαν και υπάρχουν και υγιεινά στοιχεία, χωρίς διαφοροποιήσεις. Παράλληλα πρέπει να πούμε ότι η τάξη που ανέδειξε εκλογικά το σημερινό κυβερνόν κόμμα της ψευτοαριστεράς είναι – εκτός των δημοσίων υπαλλήλων- αυτοί και πολλοί από αυτούς ήλπιζαν σε μία άλλη πιο δίκαιη κοινωνία. Αυτοί σήμερα τιμωρούνται για την απόφαση τους να στηρίξουν ένα τελικά πολιτισμικό οπορτουνισμό και ναρκισσισμό της λεγόμενης Αριστεράς. Και έτσι ποσοστιαία και ένα μέρος του «ιδεολογικού εχθρού» της οπορτουνιστικής Αριστεράς εξαφανίστηκε.

Αυτή η μη υπάρχουσα (μικρο-)αστική τάξη στην Ελλάδα[31] που απαρτιζόταν από μικροεπαγγελματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και one man show επαγγελματίες κλπ. – πολλοί εκ των οποίων απλά επέλεγαν οπορτουνιστικά τι θα ψηφίσουν- και οι οποίοι συγκέντρωναν το 65-70% της εμπορικής δραστηριότητας στη χώρα μας και το 60% του εργατικού δυναμικού από υπαλλήλους, μέχρι πωλητές και εργάτες, έχει σχεδόν εξαφανιστεί χωρίς ελπίδα να αναβιώσουν και να προσφέρνουν τυχών εμπειρίες τους και επιδεξιότητές τους στους οικονομικούς τομείς που γνωρίζουν. Ας μη μιλήσουμε για νέες θέσεις εργασίας, για τους νέους εκπατρίστηκαν από την ημέρα της κρίσης και οι σημερινές κυβερνήσεις στατιστικά τις λαμβάνουν υπόψη τους σαν μείωση ποσοστού της ανεργίας.

[1] Ευγενώς παρακαλείται ο αναγνώστης να μη παραλείψει τις αναφορές στις υποσημειώσεις, διότι είναι εξόχου σημασίας για την συνολική συνέχεια στη κατανόηση του κειμένου.
[2] Προχωράς στην επικοινωνία, σύμφωνα και με μαρτυρίες, σε πλαίσια πολιτικής ορθότητας όπως το θέλουν-, ρωτάς βρε παιδί μου «εργάζεστε», «έχετε οικογένεια» πάντα στο πληθυντικό, ξαφνικά από το πουθενά θα ενεργοποιηθεί μια σεξουαλικά εχθρική ριζοσπαστική χειραφέτηση, και μόνο που δεν σε βγάζουν στο αέρα σαν σεξιστή ή ίσως ακόμα και σε ακραία περίπτωση σαν κάποιο ο οποίος βιάζει με όχι ορθό λεξιλόγιο μέσα από το διαδίκτυο. Άρα εδώ θα υποστηρίζαμε σε ακραίες περιπτώσεις ότι υπεισέρχεται και ο παράγοντας τρομοκρατία.
[3] Infantilization is the prolonged treatment of one who has a mental capacity greater than that of a child as though he or she is a child. When used in reference to teenagers or adolescents, the term typically suggests that teenagers and their potential are underestimated in modern society, and/or that adolescents are often regarded as though they are younger than their actual age. Wikipedia, Τελευταία πρόσβαση 28/04/2018.
[4] Hoffmann, Arne., Political Correctness, Zwischen Sprachzensur und Minderheitenschutz., [πολιτική ορθότητα, Μεταξύ λογοκρισίας και προστασίας μειονοτήτων, Marburg 1996, s. 60
[5]Βλέπε, Pfaller, Robert., (2018), σ. 55.
[6] Pfaller, R., (2018), σ. 56
[7] Η λεγόμενη θεωρία της «αποδόμησης» είναι μια κριτική της λογοτεχνίας που απορρίπτει τις προηγούμενες θέσεις των στρουκτουραλιστών, οι οποίοι υποστήριζαν την ύπαρξη σχέσης μεταξύ γλώσσας και νοήματος και μεταξύ κειμένου και αντικειμενικής πραγματικότητας. Αποτελεί την λεπτομερή ανάγνωση κειμένων με στόχο την υπόδειξη ότι κάθε δεδομένο κείμενο, αντί να είναι ένα ενωμένο όλον, έχει αδιάλλακτα αντιφατικά νοήματα. Παράλληλα επικεντρώνεται στην ασάφεια και στην αντίφαση στο νόημα και φιλοδοξεί να αποκαλύψει τα πολλαπλά επίπεδα αυτού στη γλώσσα. Ο Ντεριντά φθάνει στο συμπέρασμα ότι οι λέξεις δεν έχουν καθορισμένο σημείο αναφοράς και ότι όλα τα γραπτά κείμενα αντιφάσκουν μεταξύ τους, ότι οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα στις ίδιες τις ερωτήσεις και ότι η αποδόμηση αντιστέκεται στην τυραννία της εύκολης απάντησης. Η ριζοσπαστική θεωρία του Ντεριντά, πέρα από τις τριβές και τις αντιθέσεις που έχει προκαλέσει στις τάξεις των ακαδημαϊκών και φιλοσόφων, κυρίως επειδή θεωρούν τη σκέψη του σύνθετη και δυσνόητη, έχει επιδράσει καταλυτικά τόσο στη θεωρία και κριτική της λογοτεχνίας και της τέχνης όσο και στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, στην ψυχολογία, στην ιστορία και στην κοινωνιολογία. http://architecture.web.auth.gr/wp-content/uploads/2014/02/%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-derrida.pdf
[8]Diederichsen. Diedrich.,Politische Korrekturen. Kiepenheuer & Witsch, Köln 1996. http://www.faz.net/aktuell/feuilleton/politik/rezension-sachbuch-den-weltverschwoerern-auf-der-spur-11319421.html
[9] Pfaller, R., (2018), σ. 57
[10] Sennett, R., The Fall of public man, New York 1977,
[11] https://www.zeit.de/1983/49/kraehwinkels-grosse-stunde, Τελευταία πρόσβαση μου 30/04/2018
[12] http://thezeitgeistmovement.se/files/Lasch_Christopher_The_Culture_of_Narcissism.pdf
[13]Kulduva, Tereza., Urban Utopias: Excess and Expulsion in Neoliberal South, New York 2017, Asiahttps://books.google.ch/books?id=6c9NDgAAQBAJ&pg=PR1&lpg=PR1&dq=Kuldova+Tereza+Urban+Utopias:+Excess+and+Expulsion+in+Neoliberal+South+Asia&source=bl&ots=lX6jM-Gq-9&sig=716loSbWtUfveQuQWkzhQllfeFw&hl=el&sa=X&ved=2ahUKEwjg7fSF1u3aAhXB3CwKHVkvAewQ6AEwBnoECAAQVg#v=onepage&q=Kuldova%20Tereza%20Urban%20Utopias%3A%20Excess%20and%20Expulsion%20in%20Neoliberal%20South%20Asia&f=false. Περιορισμένη πρόσβαση μου 5/5/2018.
[14] https://umamibuecher.wordpress.com/2009/08/10/richard-sennett-verfall-und-ende-des-offentlichen-lebens/. Τελευταία πρόσβαση μου 30/04/2018
[15] http://www.single-generation.de/usa/christopher_lasch.htm
[16] Η Svenja Flaßpöhler, είναι φιλόσοφος και αρχισυντάκτρια του Philosophie Magazins. Από την διατριβή της σχετικά με την πορνογραφία και το μοντέρνο υποκείμενο έχει δημοσιεύσει αρκετά βιβλία όπως αυτό πρόσφατα: Die potente Frau: Für eine neue Weiblichkeit (Ullstein Verlag), Εκεί εκφράζει την θεώρησή της ότι το #metoo δεν προσδίδει στη γυναίκα για να αντισταθεί ανάλογα τις περιπτώσεις την δυναμική αλλά περιμένει πάλι από τους νόμους και από μια κοινωνία ανδρών να τους καθορίσει την νομική ισότητα μεταξύ γυναικών και ανδρών βάζοντας αυστηρά πλαίσια στην σεξιστική παρενόχληση. Η νομική πλευρά είναι θέμα κράτους η de facto είναι θέμα ατόμου, και αν αυτό δεν το έχουμε καταλάβει τότε δεν έχουμε καταλάβει και τι θα πει αυτονομία ατόμου.
[17] Βλέπε Pfaller, R., (2018), σ. 58
[18] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation . Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του, Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 102 https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 30/4/2018
[19] Αγγλοσαξονική επεξήγηση: “A form of lowest common denominator entertainment designed to appeal to the masses and refrain people from thinking”. «Μια μορφή ελάχιστης κοινού παρονομαστή ψυχαγωγίας, που έχει σχεδιαστεί για να προσελκύει τις μάζες και κάνει τους ανθρώπους να απέχουν από το να σκέφτονται» [μετάφραση του συντάξαντα]. Προτεινόμενη πολιτική το 1995 στο Hotel Fairmont, San Francisco στα πλαίσια της συνεδρίασης των „500 leading politicians, business leaders and academics from all continents “ από το ίδρυμα Gorbatchow. Συγκεκριμένα ο Zbigniew Brzezinski ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Αμερικανού προέδρου J. Carter (απεβίωσε 29.5.2017)
[20] Ξενικό (Ξενικόσταρο) ονομαζόταν παλιότερα ο Αραβόσιτος στη Κρήτη.
[21] Το ότι δεν υπάρχει κανονικοποίηση της εμπορικής λειτουργίας του χώρου της νέας παραλίας αυτό δεν είναι ευθύνη των μικροπωλητών αλλά του φορέα που διαχειρίζεται την νέα παραλία, που είναι ο Δήμος. Βλέπε και κείμενο για την φέρουσα ικανότητα και την κανονικοποίηση της εμπορικής δραστηριότητας στη νέα παραλία. https://zaungastnic.blogspot.ch/2018/03/zaungastnic.html
[22]Αναφορικά με τις κοινωνικές και επικοινωνιακά-τεχνικές προϋποθέσεις της αυτοθυματοποίησης- την ύπαρξη μιας τρίτης και παρεμβατικής εξουσίας, όπως επίσης και σχετικά με τη πρόσβαση στην υστερική δημόσια σφαίρα των μέσων μαζικής ενημέρωσης – βλέπε https://www.prospectingmimeticfractals.com/uploads/7/2/3/3/72331595/microaggression_and_moral_cultures.pdf. Note: This article appears in the journal Comparative Sociology (Vol.13, No.6, pp.692-726). Τελευταία πρόσβαση μου 9/5/2018.
[23] Βλέπε Pfaller, R., (2018) σ. 60
[24] Βλέπε και υποσημείωση #40
[25] Και εδώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε όλα τα σχόλια των υπευθύνων του συλλόγου φίλων της νέας παραλίας για το πόσο έντονα εξαντλούσαν την αυστηρότητά τους στους «καταραμένους» και προφανώς ανεπιθύμητους κάτοικους της πόλης. Oποιος θέλει μπορεί να μπει στο FB και να ψάξει «φίλοι της νέας παραλίας», αν δεν έχουν σβηστεί τα σχόλια τους.
[26] «Ψυχαναλυτικά το γεγονός αυτό μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: Για τον πολιτισμικό (δευτεροβάθμιο) ναρκισσισμό, οι εντολές- αυτό που προσφέρεται- της πολιτισμένης δημόσιας σφαίρας, της συμβολικής τάξης λοιπόν, εμφανίζονται σαν ετερόνομες, αυταρχικές εντολές. Ακριβώς αυτό, το οποίο δημιουργεί ένα «συμβολικό ευνουχισμό», δηλαδή μια υπέρβαση ναρκισσιστικής αυθαιρεσίας, γίνεται ψευδώς αντιληπτό σαν κάτι μη «ευνουχισμένης» και μη «πατριαρχικής» αυθαιρεσίας και σαν μια σκοτεινή απόλαυση. Ένα ωραίο παράδειγμα που αφορά αυτή τη ναρκισσιστική λανθασμένη αντίληψη μου έδωσε μια φίλη Βιεννέζα Ψυχαναλύτρια: Εάν έλεγε της κόρη της, ότι δεν πρέπει να βάλει το χέρι της στην ζεστή εστία της κουζίνας, η κόρη θα πίστευε ότι η μητέρα της το απαγορεύει μόνο, ώστε να μπορεί η ίδια να βάλει το χέρι της εκεί και να κερδίσει έτσι μια τεράστια απόλαυση πέρα από όλες τις απαγορεύσεις. Το ότι θα μπορούσε να υπάρξει και ένα τρίτο πράγμα, δηλαδή ένα δωμάτιο στο οποίο όλοι είναι «ευνουχισμένοι» και μπορεί να πάθουν επώδυνους τραυματισμούς εάν βάλουν το χέρι τους πάνω στην εστία είναι για τον ναρκισσισμό αδιανόητο (σε αυτή την περίπτωση είναι ο πρωτογενής, παιδικός). Αυτό είναι όπως παρατήρησε ο Ζακ Λακάν η επίδραση ενός ναρκισσισμού που κυριαρχείται από ένα τυραννικό «Υπέρ-Εγώ», το οποίο παρενοχλεί το Εγώ ανελέητα και συνεχώς δίνοντας την εντολή «Απόλαυσέ το!» (βλ. Λακάν [1972-1973]: 10 Βλέπε Pfaller 2011 Κεφάλαιο 10. Dusini / Edlinger το 2012. 186-191 και δείτε την ενότητα «Παιδικό θεούς» στον παρόντα τόμο.»
[27] Και το σύμπτωμα είναι ότι όχι μόνο χάνουμε τη μεσαία τάξη, ή ότι ίχνος υπήρχε από αυτή τουλάχιστον στην Ελλάδα, ενώ σε άλλες δυτικές παραδοσιακές Ευρωπαϊκές χώρες η μεσαία τάξη αναστενάζει , προσπαθεί όμως να κρατήσει κάποιες αξίες ακόμα. Εδώ στη χώρα μας πολλοί αλλά και οι ίδιοι πιστεύουν ότι δημιουργείται μια άλλη μεσαία τάξη επιβιώσασα ιδιαίτερα μέσα από τη κρίση, συνήθως δημοσίων υπαλλήλων που θεωρούν τους εαυτούς τους νοικοκυραίους και λογικότερους από τους άλλους που έχουν εξαφανιστεί ή συνεχίζεται η εξαφάνισή τους, δικαιολογημένα και μη, από ορθολογική και μη ορθολογική οικονομική συμπεριφορά. Οι σημερινοί μεσαίοι δεν γνωρίζουν τι θα πει επαγγελματικό ρίσκο και επαγγελματικός καπιταλισμός. Το παίζουν και έτσι και αλλιώς, όπως και οι σημερινοί μεταμοντέρνοι αριστεροί συνήθως δημόσιοι λειτουργοί.
[28] Παρ 'όλα αυτά, οι κρίσεις προσφέρουν τη δυνατότητα αντίστασης, για παράδειγμα στην ανάπτυξη αυτόνομων συνεταιριστικών μορφών, εάν η κοινωνία είναι εξελιγμένη και δεν διέπεται από Microagressions και πουριτανικό ναρκισσισμό.
[29] Νέος 28 ετών παντρεμένος μια μικρό παιδί. Η σύντροφος εργάζεται μισή μέρα αυτός το ίδιο. «Δεν καταλαβαίνουν ότι εάν μου δώσουν τώρα 8ωρο θα κάνω τούμπες γι’ αυτούς?»
[30] Nachwort für Elmar Altvater. http://www.sueddeutsche.de/kultur/nachruf-elmar-altvater-ist-gestorben-1.3964138, 3/5/2018. Φυσικά και είναι ο άνθρωπος που σημειώνει/βλάπτει τη φύση, όμως η εκβιομηχάνιση δεν γνωρίζει κανένα έλεος. "Η φύση είναι ενδιαφέρουσα μόνο ως φυσικό κεφάλαιο, ο άνθρωπος μόνο ως ανθρώπινο κεφάλαιο".
[31] Βλέπε Κονδύλης, Π., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, δ’ έκδοση, Αθήνα 2011

Η βία στη σχέση λαμβάνει χώρα σε κάθε περιβάλλον και milieu," Έπεσα και χτύπησα", Ανάγνωση σε 3,5'

Γλίστρησε στο μπάνιο και χτύπησε

Γυναίκες Μια στις τέσσερεις βιώνει τη βία στη Γερμανία από τον σύντροφό τους. [Σχόλιο του Blogger: Δεν αναφέρεται μόνο στη Γερμανία το παρακάτω κείμενο αλλά στην κοινωνία του Δυτικού κόσμου]

Simone Schmollack, Ausgabe 47/2017

Με πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης/αρθρογράφο  για την απόδοση μετάφραση 25.11.2017

Βία στη ‘συντροφική’ σχέση τη συναντάς σε κάθε milieu 

Illustration: Jonas Hasselmann  für der Freitag; Material: Studiograndouest/iStock

Όταν η Nadine Wenzke στις δημόσιες αργίες, κατά τη διάρκεια του Πάσχα ή των Χριστουγέννων, έχει βάρδια προετοιμάζεται για την αντιμετώπιση διαφόρων καταστάσεων . Στη συνέχεια προετοιμάζεται μέσα της για το γεγονός ότι η κλήση έκτακτης ανάγκης της αστυνομίας 110 χτυπάει πιο συχνά απ 'ότι συνήθως και η αστυνομικός και οι συνάδελφοί της πρέπει να βγουν έξω πιο συχνά από ότι άλλες ημέρες. 

«Οι διακοπές μπορεί να γίνουν ημέρες κρίσεων και δύσκολες», λέει η Wenzke. Οι οικογένειες καταλήγουν να στοιβάζονται ο ένας πάνω στο άλλο για 2-3 ημέρες , να βαρεθούν, να παίξουν τα νεύρα ο ένας του άλλου, και φυσικά να πίνουν περισσότερο οινόπνευμα από το συνηθισμένο. Η μπύρα και τα σφηνάκια απελευθερώνουν συναισθήματα που οι γυναίκες και οι άνδρες δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν. 

«Ό αέρας αρχίζει να μυρίζει μπαρούτι σε δευτερόλεπτα», λέει η αστυνομική επίτροπος του Βερολίνου: «Τότε ξεφεύγει καμιά φορά το χέρι.» Περίπου 16.000 φορές το χρόνο βγαίνει έξω η αστυνομία στο Βερολίνο για τον τερματισμό διαφοράς στη σχέση μεταξύ ανδρός και γυναικός για βίαιες συμπεριφορές σε σπίτια. Τότε οι άνθρωποι σαν την Wenzke είναι περιζήτητοι: Είναι αξιωματικός προστασίας των θυμάτων και ειδικός σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, ξέρει πώς να τερματίσει τις κλιμακώσεις μεταξύ των ζευγαριών.

Μια στις τέσσερις γυναίκες στη Γερμανία έχει βιώσει βία μέσω τωρινών ή πρώην συντρόφων, σύμφωνα με μελέτη του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων. Τα συγκεκριμένα στοιχεία της Ομοσπονδιακής Εγκληματολογικής Αστυνομίας (BKA) χαρακτηρίζουν την κατάσταση  κάπως έτσι: 127.457 άνθρωποι το 2015 στη Γερμανία έπεσαν θύματα δολοφονίας, ανθρωποκτονίας, επίθεσης, βιασμού, δέχθηκαν επίθεση από σημερινούς ή πρώην συντρόφους τους. Το 82% των θυμάτων ήταν γυναίκες, το 80% των δραστών ήταν άνδρες.

Στην αρχή είναι η αγάπη ακόμα δυνατή

Η Wenzke, που δεν είναι ακόμα 40 ετών, είναι μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ένα μαλακό πρόσωπο και μια απαλή φωνή. Η αστυνομική στολή πλέει στο σώμα της. Πώς καταφέρνει αυτή η συγκρατημένη γυναίκα να κατευνάσει τους εξοργισμένους άντρες και να καθησυχάσει τις αλαλάζοντες γυναίκες; Οι αιτίες για τις εκρήξεις θυμού των ανδρών είναι μερικές φορές αστείες, λέει η Wenzke: Το φαγητό έχει πολύ αλάτι, η μπύρα δεν είναι στο τραπέζι, τα παιδιά φωνάζουν ."Δεν υπάρχουν λόγοι που να δικαιολογούν μια βίαιη επίθεση", λέει η επίτροπος. "Συχνά, είναι λόγοι για το τίποτα."
 

Μπορεί να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τις γυναίκες όταν θέλουν να χωρίσουν από τους συντρόφους τους. "Μερικοί άνδρες δεν μπορούν να αντέξουν, όταν η γυναίκα θελήσει να πάρει τον δικό της δρόμο" λέει η Wenzke: "Είναι συνηθισμένος να κάνει με τη γυναίκα αυτό που θέλει ο άνδρας, και ότι έχει  πάντα το πάνω χέρι. Όταν η γυναίκα του ‘αναγγείλει’ ότι θα φύγει, ο άντρας αισθάνεται ότι στερείται της εξουσίας του. Για να αντισταθμίσουν αυτό το συναίσθημα, μερικοί άνδρες  χτυπούν. "

 Σύμφωνα με τη μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων, το 37% των ερωτηθέντων έχουν βιώσει σωματική βία τουλάχιστον μία φορά από τότε που ήταν 16: σπρώξιμο , χαστούκια, γροθιές. Σχεδόν μία στις επτά γυναίκες δήλωσαν ότι βίωσαν σεξουαλική βία, από καταναγκαστικά χαϊδέματα μέχρι και βιασμό.

Κάθε περίπτωση οικιακής βίας είναι ιδιαίτερη. Αλλά υπάρχουν μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Στην αρχή η συντροφικότητα  και η έλξη μεταξύ των δύο εραστών είναι μεγάλη, κάποια στιγμή αρχίζουν να φωνάζουν, όταν συζητούν, και  θέλει αυτός να έχει πάντα δίκιο συνήθως. 

Αυτή κάνει πίσω γιατί δεν θέλει να κλιμακωθούν οι διαμάχες, μερικές φορές δεν λέει τίποτα πια. 

Αλλά αυτό δεν βοηθά, πάντα βρίσκει ένα λόγο να της φωνάξει. Σε κάποιο σημείο της διαμάχης της δίνει και ένα χαστούκι, τυχαία, όπως αργότερα θα διαβεβαιώσει. Αυτή είναι διαταραγμένη, αλλά τον αγαπά ακόμα, γι 'αυτό τον συγχωρεί και επιδιώκει να δώσει ευθύνες στον εαυτό της.

 

Και έτσι συνεχίζεται, μέχρι η βία να γίνει μέρος της καθημερινότητας. 

Τα θύματα υποφέρουν, αρρωσταίνουν, αλλά το δικαιολογούν με το άγχος στην καθημερινή ζωή: παιδιά, εργασία, άρρωστοι γονείς. 

Κάποια στιγμή η γυναίκα δεν μπορεί να αντέξει πια και θέλει να χωρίσει. Αυτό τον ενοχλεί ακόμα περισσότερο και απειλεί: Μείνε μαζί μου ή θα συμβεί κάτι κακό.
Πριν οι γυναίκες για πρώτη φορά καλέσουν την αστυνομία, οι άνδρες έχουν συμπεριφερθεί βίαια πολλές φορές, λέει η αστυνομικός Wenzke: «Κατά μέσο όρο οκτώ φορές ενδοοικογενειακής βίας συνέχεια, έχει ήδη συμβεί, πριν πάρουν τηλέφωνο.» [Σχόλιο του Blogger: Εδώ ίσως οι 8 φορές μπορεί να είναι 108 ή και καθόλου μέχρι να πεθάνει ο σύζυγος] . Οι γυναίκες δεν παίρνουν τηλέφωνο γιατί φοβούνται τις συνέπειες της αστυνομικής επιχείρησης στο σπίτι. Επειδή ντρέπονται: Τι να πουν τώρα οι γείτονες? Και τι θα σκεφτούν τα παιδιά όταν ξαφνικά εμφανιστούν αστυνομικοί στο διαμέρισμα το βράδυ?

Οι βίαιες επιθέσεις έχουν συνέπειες για τα θύματα: μώλωπες, μελανιασμένα πρόσωπα και χέρια , σπασμένα οστά, τραυματισμούς στο κεφάλι και στο πρόσωπο, ανοιχτά τραύματα, κολπικές βλάβες, τραύματα γενικότερα. Τα ψυχικά συμπτώματα είναι συνήθως λιγότερο ορατά, αλλά συχνά πολύ σοβαρά. «Τα ευρήματα δείχνουν ότι όλες οι αναγνωρισμένες μορφές της βίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης μπορεί να οδηγήσουν σε εκτεταμένα ψυχολογικά συμπτώματα που φτάνουν από αϋπνίες, αυξημένο άγχος και μειωμένη αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη ,σκέψεις αυτοκτονίας, αυτοτραυματισμού και διατροφικές διαταραχές», λέει η μελέτη του Υπουργείου Οικογενειακών Υποθέσεων.

"Είναι δικό της το λάθος"

Μερικές φορές η Wenzke και οι συνάδελφοί της ανοίγουν την πόρτα μιας γυναίκας με αίματα στη μύτη και λέει(ακολουθεί διάλογος): Γλυστρισα στο μπάνιο. Και οι μώλωπες πάνω από το φρύδι; Από την πτώση, έπεσα με το πρόσωπό μου και χτύπησα στην άκρη της μπανιέρας. Πρέπει να το πιστέψουμε αυτό; Ναι, είμαι λίγο αδέξια. Και ο σύζυγος μου το λέει αυτό συχνά. Αλλά οι γείτονες άκουσαν τις κραυγές σας, λοιπόν τι συνέβει ? Τίποτα, πραγματικά τίποτα, μπορείτε να με πιστέψετε. Φωνάζουμε απλά λίγο πιο δυνατά από τους άλλους.

Στο παρελθόν, οι αστυνομικοί έμεναν ευχαριστημένοι από τέτοιες δηλώσεις , και έφευγαν αφού διαχώριζαν το ζευγάρι που μάλωνε. Παλαιότερα, η ενδοοικογενειακή βία είχε απορριφθεί ως μια πραγματικά σαχλαμάρα, ως μια διαφορά μεταξύ του συζύγου και της συζύγου, ως μια ιδιωτική υπόθεση, λέει η Heike Lütgert, πρώην πρώτη ντετέκτιβ επικεφαλής της αστυνομικής διεύθυνσης στο Bielefeld. Αυτό θεωρούνταν οικογενειακή διαφορά. "Μόνο ο όρος οικογενειακή διαφορά  τα λέει όλα", λέει η Lütgert: "σαν να ήταν ένας σύντομος καυγάς που δεν είχε κάποιο νόημα." Τέτοιες περιπτώσεις δεν έχουν καταγραφεί στατιστικά. Δεν υπάρχει καμία κοινωνική ομάδα που να έχει παραμείνει άθικτη από τη βία των συντρόφων, λαμβάνει χώρα σε κάθε περιβάλλον και σε κάθε  milieu. Πλανώνται οι άνθρωποι , όταν θεωρούν ότι ιδιαίτερα στις λεγόμενες μη μορφωμένες οικογένειες πέφτει ξύλο λέει Lütgert: 

«Συμβαίνει και  στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Αλλά ο καθηγητής μπορεί να το κάνει λίγο πιο επιδέξια από άλλους."

 

Τα καταφύγια γυναικών είναι υπερπλήρη
 

Δεν χτυπά τη σύζυγό του στο πρόσωπο, αλλά ένα μελανιασμένο μάτι και ένα σκίσιμο του φρυδιού δεν μπορεί να τα κρύψεις. Ένα ατύχημα κατά την διάρκεια του καθαρισμού των παραθύρων ή στο ξεσκόνισμα φαίνεται τελείως διαφορετικό. Όταν «χτυπάει ο κ. Καθηγητής » χτυπά, επάνω στους βραχίονες της συζύγου του, και κλωτσάει τα οπίσθιά της. Εάν υπάρχουν ίχνη, καμία δεν τα λέει, γιατί η γυναίκα δεν θα τα δείξει σε κανέναν. Βρίσκεται σε αμηχανία να έχει παντρευτεί έναν άνθρωπο που είναι βίαιος απέναντι στη σύζυγό του.

 

Και κάτι για τη μεσαία τάξη!
 

Βίαια παραβατικά άτομα από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα δε καταγγέλλονται,

τόσο συχνά λέει η Heike Lütgert, αυτό βιώνει εδώ και χρόνια στην υπηρεσία της: 

«Όσο υψηλότερη είναι η κοινωνική θέση ενός ζευγαριού, τόσο πιο δύσκολο είναι για την κακοποιημένη γυναίκα να πάει στην αστυνομία». 

Οι γυναίκες γνωρίζουν με υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, ότι έπρεπε να έχουν κάνει κάτι ενάντια στη βία του συζύγου τους. Αλλά ντρέπονται που δεν το έκαναν ή δεν κατάφεραν να χωρίσουν εγκαίρως. Το πρόσωπο της οικογένειας προς τα έξω της μεσαίας τάξης πρέπει να διατηρηθεί σε κάθε περίπτωση.

 

Παρόλα αυτά οι μύθοι της βίας που δικαιολογούν τις επιθέσεις παραμένουν: Αυτό συμβαίνει μόνο όταν είναι μεθυσμένος, είναι δική της υπαιτιότητα γιατί με αυτόν τον τρόπο τον προκάλεσε . Πώς αλλιώς αυτός μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του, όταν αυτή είναι κατανοητικά και διανοητικά ανώτερη του; Τέτοιες προκαταλήψεις εξηγούν την βία στην συντροφική σχέση σαν ένα προσωπικό πρόβλημα  και μετατοπίζουν την "ενοχή" μακριά από τον δράστη στο θύμα. H επίτροπος Wenzke αντιλέγει:

Δεν υπάρχει "αδίκημα" που να δικαιολογεί τη βία. Εκείνος που ασκεί τη δύναμη θέλει να επιδείξει, να καταπιέσει, να υποτάξει και να επιβάλει τη θέλησή του.

 Από το 2002, ο νόμος για την προστασία από τη βία προστατεύει τα θύματα και τιμωρεί τους παραβάτες. Ο νόμος επιτρέπει επίσης στην Wenzke και στους συναδέλφους της να εκδιώξουν τον δράστη από το διαμέρισμα, και απαγορεύεται να γυρίσει στο σπίτι για τις επόμενες δέκα ημέρες. Τον ενημερώνουν ότι πιθανότατα θα έρθει σε δίκη, ανεξάρτητα από το αν το θελήσει η σύζυγός του ή όχι. Και δίνουν στις γυναίκες τους τηλεφωνικούς αριθμούς καταφύγιων γυναικών και συμβουλευτικών κέντρων γυναικών.

 
Ωστόσο, τα περίπου 400 γυναικεία καταφύγια και καταφύγια για θύματα βιαιοπραγιών με συνολικό αριθμό 6.000 θέσεων που προστατεύουν τα θύματα, είναι συχνά υπερκατειλημμένα και ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενα. Για μια γυναίκα που βρίσκει βοήθεια σε ένα γυναικείο καταφύγιο, υπάρχουν δύο γυναίκες που τους έχουν αρνηθεί γιατί δεν υπάρχει δωρεάν κρεβάτι.

Ενόψει της μετατόπισης της κυβέρνησης προς τα δεξιά, οι ενώσεις των θυμάτων και τα καταφύγια των γυναικών είναι απίθανο να υποστηριχτούν από την επόμενη κυβέρνηση.

COVID-19 και παιδιά: Τα παιδιά μπορεί να μεταδώσουν κορωναϊό με τον ίδιο ρυθμό όπως και οι ενήλικες (Με όλες τις πληροφοριακές συνδέσεις), Ανάγνωση σε 3'

 

 Ευρώπη-Αυστραλία-ΗΠΑ

                                                                                                                 THS 24.11.2020

Περιεχόμενα

1.  Είναι δύσκολο να εντοπιστεί το COVID-19 σε παιδιά
2.  Αλλά τα παιδιά μεταδίδουν τον ιό
3.  Τι γνωρίζουμε για τα κρούσματα στα αυστραλιανά σχολεία
4. Τι γνωρίζουμε για τα κρούσματα στα σχολεία, διεθνώς 
5. Τι πρέπει να κάνουμε

Η τελευταία έρευνα δείχνει ότι οι μολύνσεις στα παιδιά συχνά δεν ανιχνεύονται και ότι τα παιδιά είναι εξίσου ευαίσθητα με τους ενήλικες όσον αφορά τη λοίμωξη. Τα παιδιά πιθανώς μεταδίδουν τον ιό με παρόμοιο ρυθμό στους ενήλικες. Ενώ τα παιδιά είναι -ευτυχώς πολύ λιγότερο- πιθανό από τους ενήλικες να αρρωστήσουν σοβαρά, το ίδιο όμως δεν ισχύει για τους ενήλικες που τους φροντίζουν. Τα στοιχεία δείχνουν ότι τα σχολεία υπήρξαν κινητήρια δύναμη του δεύτερου κύματος στην Ευρώπη αλλά και αλλού. Αυτό σημαίνει ότι η ασφάλεια των σχολείων χρειάζεται επείγουσα επανεξέταση.

 

Είναι δύσκολο να εντοπιστεί το COVID-19 σε παιδιά

Οι λοιμώξεις με SARS-CoV-2, ο ιός που προκαλεί την ασθένεια COVID-19 σε παιδιά είναι γενικά πολύ πιο ήπιοι από ό, τι στους ενήλικες και είναι εύκολο να μην αναγνωρισθούν. Μια μελέτη από τη Νότια Κορέα διαπίστωσε ότι η πλειονότητα των παιδιών είχε συμπτώματα αρκετά ήπια ώστε να μην αναγνωριστούν και μόνο το 9% διαγνώστηκε κατά την έναρξη των συμπτωμάτων.

Επίσημες δοκιμές στη Γερμανία είχαν δείξει ότι τα μικρά παιδιά ήταν πολύ λιγότερο πιθανό να μολυνθούν από τους εφήβους, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Τα μικρότερα παιδιά με λοιμώξεις δεν έκαναν τεστ. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι σχεδόν τα μισά μολυσμένα παιδιά ήταν ασυμπτωματικά. Αυτό είναι περίπου διπλάσιο από αυτό που συνήθως εμφανίζεται στους ενήλικες.

 

Αλλά τα παιδιά μεταδίδουν τον ιό παρ’ όλα αυτά

Γνωρίζουμε εδώ και καιρό ότι περίπου η ίδια ποσότητα ιογενούς  γενετικού υλικού μπορεί να βρεθεί στη μύτη και το λαιμό τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι τα παιδιά μεταδίδουν με τον ίδιο τρόπο όπως και οι ενήλικες. Επειδή τα παιδιά έχουν μικρότερη ικανότητα πνευμόνων και είναι λιγότερο πιθανό να εμφανίσουν συμπτώματα, ενδέχεται να απελευθερώσουν λιγότερο ιογενές φορτίο  στο περιβάλλον.

Ωστόσο, μια νέα μελέτη που πραγματοποιήθηκε από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ (CDC) διαπίστωσε ότι τα παιδιά και οι ενήλικες είχαν παρόμοια πιθανότητα να μεταδώσουν τον ιό στις επαφές τους  μέσα στην οικογένεια.

Μια άλλη μελέτη, για περισσότερες από 84.000 περιπτώσεις και τις στενές επαφές τους, στην Ινδία διαπίστωσε ότι τα παιδιά και οι νεαροί ενήλικες ήταν ιδιαίτερα πιθανό να μεταδώσουν τον ιό.

Διαβάστε περισσότερα: Τα παιδιά μπορεί να διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο στη μετάδοση COVID από την πρώτη σκέψη. Τα σχολεία πρέπει να προετοιμαστούν

Τα περισσότερα παιδιά σε αυτές τις μελέτες είχαν πιθανώς συμπτώματα .Επομένως, δεν είναι σαφές εάν τα ασυμπτωματικά παιδιά μεταδίδουν τον ιό με τον ίδιο τρόπο.  Ωστόσο, τα κρούσματα στα κέντρα παιδικής μέριμνας έχουν δείξει μετάδοση από παιδιά που δεν εμφάνιζαν συμπτώματα. Κατά τη διάρκεια έρευνας σε δύο κέντρα παιδικής μέριμνας στη Γιούτα, ασυμπτωματικά παιδιά μεταδώσαν τον ιό στα μέλη της οικογένειάς τους, με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί ένας γονέας.

 

Τι γνωρίζουμε για τα κρούσματα στα αυστραλιανά σχολεία

Τα σχολεία δεν φάνηκαν να είναι ο βασικός παράγοντας της επιδημίας ωστόσο, τα σχολεία συνέβαλαν στην κοινοτική μετάδοση και διασπορά σε κάποιο βαθμό στη Βικτώρια (AUS) παρόλο που οι μαθητές έκαναν μάθημα εξ αποστάσεως. Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν περιπτώσεις σε σχολεία της Βικτώριας που σημειώθηκαν μεταξύ της έναρξης της επιδημίας και τέλους Αυγούστου 2020, διαπίστωσαν ότι οι μολύνσεις στα σχολεία αντικατοπτρίζουν το τι συνέβαινε στην κοινότητα συνολικά. Διαπίστωσαν επίσης ότι το 66% όλων των λοιμώξεων στα σχολεία περιοριζόταν σε ένα άτομο. Αυτό μπορεί να φαίνεται ενθαρρυντικό, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός ο ιός χαρακτηρίζεται από υπερδιάδοση γεγονότων. Γνωρίζουμε τώρα ότι περίπου το 10% των μολυσμένων ατόμων ευθύνονται για περίπου το 80% των δευτερογενών περιπτώσεων COVID-19.

Δύο μεγάλες μελέτες από το Χονγκ Κονγκ και την Ινδία αποκάλυψαν ότι περίπου το 70% των ανθρώπων δεν μεταδίδουν τον ιό σε κανέναν. Το πρόβλημα, είναι ότι το υπόλοιπο μπορεί δυνητικά να μολύνει πολλούς ανθρώπους.

Τα σχολεία δεν φάνηκαν να είναι ο βασικός παράγοντας της επιδημίας στη Βικτώρια, αν και οι περισσότεροι μαθητές στράφηκαν σε απομακρυσμένη μάθηση γύρω από την κορυφή του δεύτερου κύματος.

Όταν οι ερευνητές ανέλυσαν περιπτώσεις σε σχολεία της Βικτώριας που σημειώθηκαν μεταξύ της έναρξης της επιδημίας και του τέλους Αυγούστου 2020, διαπίστωσαν ότι οι μολύνσεις στα σχολεία αντικατοπτρίζουν το τι συνέβαινε στην κοινότητα συνολικά. Διαπίστωσαν επίσης ότι το 66% όλων των λοιμώξεων στα σχολεία περιοριζόταν σε ένα άτομο.

Αυτό μπορεί να φαίνεται ενθαρρυντικό, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι αυτός ο ιός χαρακτηρίζεται από υπερδιάδοση κρουσμάτων. Γνωρίζουμε τώρα ότι περίπου το 10% των μολυσμένων ατόμων ευθύνονται για περίπου το 80% των δευτερογενών περιπτώσεων COVID-19.  Δύο μεγάλες μελέτες από το Χονγκ Κονγκ και την Ινδία αποκάλυψαν ότι περίπου το 70% των ανθρώπων δεν μεταδίδουν τον ιό σε κανέναν. Το πρόβλημα, είναι ότι το υπόλοιπο μπορεί δυνητικά να μολύνει πολλούς ανθρώπους. Αυτό που συνέβη στα βικτοριανά σχολεία ήταν απολύτως συνεπές με αυτό.

Ο κίνδυνος που σχετίζεται με τα σχολεία αυξάνεται με το επίπεδο της κοινοτικής μετάδοσης. Η εικόνα διεθνώς το κατέστησε σαφές.

 

Τι γνωρίζουμε για τα κρούσματα στα σχολεία, διεθνώς

Αφού άνοιξαν ξανά τα σχολεία στο Μόντρεαλ του Καναδά, τα σχολικά cluster κρουσμάτων ξεπέρασαν γρήγορα εκείνα που βρίσκονταν σε χώρους εργασίας και υγειονομικής περίθαλψης. Ο Πρόεδρος της Ένωσης Μικροβιολόγων Μολυσματικών Νόσων του Κεμπέκ, Karl Weiss, δήλωσε

“Tα σχολεία ήταν η κινητήρια δύναμη για να ξεκινήσει το δεύτερο κύμα στο Κεμπέκ, αν και η κυβέρνηση δεν το αναγνώρισε.!“

Στην Τσεχική Δημοκρατία, μια ταχεία αύξηση των περιπτώσεων μετά το άνοιγμα των σχολείων ώθησε τον δήμαρχο της Πράγας να χαρακτηρίσει τα σχολεία ως «γραφεία συναλλαγών COVID». Το αντίθετο μοτίβο παρατηρήθηκε όταν τα σχολεία έκλεισαν.  Η Αγγλία μόλις σημείωσε  νέες περιπτώσεις, ακολουθούμενη από μια επιστροφή στην ανάπτυξη της διάδοσης, και συμπίπτει αυτό με τις σχολικές διακοπές. Αυτό ήταν πριν από τη λήψη μέτρων κλειδώματος στη χώρα. Αυτές οι παρατηρήσεις συνάδουν με μια μελέτη που εξετάζει το αποτέλεσμα της επιβολής και άρσης διαφορετικών περιορισμών …

… σε 131 χώρες. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το κλείσιμο των σχολείων συσχετίστηκε με μείωση του R^[i] - το μέτρο της ταχύτητας εξάπλωσης του ιού - ενώ το άνοιγμα των σχολείων συσχετίστηκε με αύξηση.

Ο κίνδυνος διατυπώθηκε σαφέστερα από τον πρόεδρο του Ινστιτούτου Robert Koch, ισοδύναμο της Γερμανίας με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ. Την περασμένη εβδομάδα, ανέφερε ότι ο ιός μεταφέρεται σε σχολεία, και κατ’ επέκταση πίσω στην κοινότητα.

 

Τι πρέπει να κάνουμε

Δεν θα είναι δυνατό να ελέγξουμε την πανδημία εάν δεν αντιμετωπίσουμε πλήρως τη μετάδοση από παιδιά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε μια προληπτική προσέγγιση στα σχολεία. Τουλάχιστον, τα προληπτικά μέτρα πρέπει να περιλαμβάνουν

τη χρήση μάσκας προσώπου από το προσωπικό και τους μαθητές (συμπεριλαμβανομένων των μαθητών του δημοτικού σχολείου), να βελτιωθεί ο αερισμός και την ποιότητα του εσωτερικού αέρα, να μειώσουν τα μεγέθη της τάξης και να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά και το προσωπικό εξασκούν την υγιεινή των χεριών. Το κλείσιμο του σχολείου παίζει ρόλο επίσης.

Αλλά πρέπει να εξεταστούν προσεκτικά λόγω των βλαβών που σχετίζονται με αυτά. Αλλά αυτές οι βλάβες πιθανότατα αντισταθμίζονται από τις βλάβες μιας απροσδόκητης επιδημίας.

Διαβάστε περισσότερα: Από τον 1^ο ΠΠ στον Έμπολα: τι γνωρίζουμε για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του κλεισίματος του σχολείου

Σε περιοχές με υψηλά επίπεδα κοινοτικής μετάδοσης, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη η προσωρινή παύση λειτουργίας του σχολείου. Ενώ ένα κλείδωμα χωρίς κλείσιμο σχολείου πιθανότατα εξακολουθεί να μειώνει τη μετάδοση, είναι απίθανο όμως να είναι το μέγιστο αποτελεσματικό.

Zoë Hyde Epidemiologist, University of Western Australia

---

[i] R=1,1 Επεξήγηση: 1 άτομο μεταδίδει την νόσο σε  110 άτομα

Σκέψεις για τη Simone de Beauvoir: “Οι γυναίκες στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπαρκείς άνδρες, στην καλύτερη περίπτωση είναι τόσο καλές όσο ένας άνδρας. Και όταν μια γυναίκα έχει γίνει σαν άντρας, τότε πάντα παραμένει ‘το άλλο’”.

 

 

 

Θρίαμβος και τρυφερότητα: Julia Korbik.  “Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir”. Σκέψεις για τη Simone de Beauvoir.

Άννα Kipke, Teresa Mallt | Τεύχος 02/2018

Διάβασμα 4 ‘                                                                                                                                              THS 14012018   

 

         Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που δεν μπόρεσαμε να τις κατανοήσουμε νωρίτερα.

Σε μια παραλία στη Λιθουανία: Simone de Beauvoir, εραστής

Φωτογραφία: Antanas Sutkus / Agencu Vu / Laif

 

Η γυναίκα σαν τέτοια δεν υπάρχει. Ούτε σαν  θέμα,  αλλά ούτε και σαν  ανεξάρτητη κατηγορία. Αυτό υποστηρίζει   η Simone de Beauvoir, η Γαλλίδα συγγραφέας, φιλόσοφος και φεμινίστρια, και η οποία  αμφισβήτησε εντελώς, την εικόνα του φύλου. Το βιβλίο της «Το άλλο φύλο», μια παγκόσμια επιτυχία, εξακολουθεί να θεωρείται ορόσημο της φεμινιστικής λογοτεχνίας.

 

“Οι γυναίκες, -διαπιστώνει η de Beauvoir το 1949-, στην ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά ανεπαρκείς άνδρες, στην καλύτερη περίπτωση είναι τόσο καλές όσο ένας άνδρας. Και όταν μια γυναίκα έχει γίνει σαν άντρας, τότε πάντα παραμένει ‘το άλλο’”.

Αυτό ακούγεται προκλητικό. Όχι μόνο τότε, αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν η συγγραφέας έγραψε αυτές τις προτάσεις σε χαρτί. Αλλά ακόμα και σήμερα. Ή ίσως και σήμερα περισσότερο από ποτέ στις περιόδους αντίδρασης  αναφορικά με φεμινιστικά ζητήματα μέσω των πραγματώσεων των δεξιών λαϊκιστών?  Το να ασχοληθείς έντονα με την Simone de Beauvoir μπορεί να είναι μια τόσο μεγάλη ευχαρίστηση όσο και έκσταση συνάμα.

 

Μια γυναίκα ασχολήθηκε πολύ εντατικά με τη μεγάλη Γαλλιδα γυναίκα που θα θα γινόταν σήμερα 110 ετών.  Η Julia Korbik, ανεξάρτητος δημοσιογράφος στο Βερολίνο, μόλις δημοσίευσε το βιβλίο "Oh, Simone! Γιατί πρέπει να ανακαλύψουμε εκ νέου τη Beauvoir."  Στο νέο βιβλίο της, ρίχνει φως στη ζωή της φιλόσοφου από όλες τις πλευρές, από τα αγαπημένα της μέρη στο Παρίσι μέχρι την ουσία της σκέψης της.

 

Σαν παιδί είχε και visit card

Η Beauvoir δεν αισθανόταν πρωτίστως ως γυναίκα, με αυτή την έννοια. «Εγώ ήμουν εγώ», έλεγε απλά. H Beauvoir γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1908 στο Παρίσι, κόρη μιας βιβλιοθηκονόμου και ενός δικηγόρου, που σπούδασε σαν μια από τις πρώτες γυναίκες φιλοσοφία στη Σορβόννη. Τη δύσκολη  agrégation  την περνάει η νεότερη και νεοεισερχόμενη ως δεύτερη καλύτερη της χρονιάς - μετά από τον μοναδικό Γάλλο συγγραφέα Jean-Paul Sartre. Φήμες λένε, πιθανώς μόνο επειδή μια γυναίκα δεν επιτρεπόταν να είναι πρώτη.

 

Όταν η Beauvoir είναι τριών ετών, δεν ψάχνει για πνευματική καριέρα ακόμα. Οικογένεια Beauvoir  ανήκει στην αστική κοινωνία των πολιτών, και όπως ταιριάζει σε μια σημαντική κοινωνικά κόρη, η μικρή Σιμόν έχει τη δική της επαγγελματική κάρτα, που αφήνει διακριτικά σε επισκέψεις σε ξένα σπίτια, όπως της δίδαξε η αστική συνείδηση της μητέρα της. Στην πραγματικότητα, τα οικονομικά τους δεν ήταν καλά, και όταν η Beauvoir είναι ένδεκα ετών, η οικογένεια υποβαθμίζεται κοινωνικά λόγω οικονομικών δυσκολιών. Για εκείνη και την αδελφή της Hélène, αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να «παντρευτούν»   σύμφωνα με τη γυναικεία ζωή. «Εσείς, τα μικρά μου, δεν θα παντρευτείτε, πρέπει να δουλέψετε», εξηγεί ο πατέρας τους.

 

Και αυτό κάνει η Beauvoir. Ο φόρτος εργασίας της είναι τεράστιος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της. Αυτή, η διανοούμενη, η φιλόσοφος, η συγγραφέας, θα καθιερώσει και θα τεκμηρειώσει τον υπαρξισμό, λαμβάνει  για τη λογοτεχνική της εργασία το βραβείο, Prix Concourt, το υψηλότερο λογοτεχνικό βραβείο στη Γαλλία. Ταξιδεύει σε όλη τη ζωή της τον κόσμο και μεταφέρει  τα πάντα σε μυθιστορήματα, δοκίμια, επιστολές, την αυτοβιογραφία της σε τέσσερις τόμους που έγραψε, ένα κοσμοϊστορικό έργο, για το οποίο  η Αμερικανίδα συνάδελφός της  Κέιτ Μίλετ θα πει αργότερα: «Ποιος θα έγραφε ποτέ ένα βιβλίο, το οποίο θα άλλαζε τη μοίρα όλων των ανθρώπων? "

 

Αυτό το βιβλίο, «The Other Sex», δημιουργεί δημόσια μια γυναίκα από την Beauvoir – ναι πόσο παράδοξο! Γιατί είναι ένα βιβλίο για την απελευθέρωση από την καταπίεση ως γυναίκα ή από το να-Πρέπει-να-Γίνεις-Γυναίκα .

Την πρώτη εβδομάδα πωλούνται περίπου 22.000 αντίτυπα, το Βατικανό το βάζει στο στόχαστρο.  Ξεκινάει το δεύτερο γυναικείο κίνημα. Αλλά για τη Beauvoir, αυτό σημαίνει: Από ένα εξαίσιο πνεύμα γίνεται σε μια «ακτιβιίστρια  για τα δικαιώματα  των γυναικών». Σε μια εποχή κατά των αντισυλληπτικών στη Γαλλία, όπου μια γυναίκα, παρά την εισαγωγή δικαιώματος ψήφου στις γυναίκες χρειάζονται την συγκατάθεση του συζύγου για να έχει λογαριασμό σε τράπεζα, και το χλευαστικό σχόλιο του Γάλλου Προέδρου, σχετικά με ίδρυση ενός υπουργείου των γυναικών με τα λόγια: «Ένα Υπουργείο για θέματα γυναικών; Γιατί όχι και μια υπηρεσία για πλέξιμο; "

 

Σε αυτή τη περίοδο, το να είσαι "φεμινίστρια" είναι ένα εμπορικό σήμα. Επιπλέον, η Beauvoir έχει μια δια βίου σχέση με τον Sartre, του οποίου η διασημότητα - και η αρρενωπότητα - την "υποβαθμίζει" σε σύντροφό του. «Η φεμινίστρια», «η ερωμένη  του Sartre»: Η Beauvoir χαρακτηρίζεται πλέον ως γυναίκα.

 

«Το άλλο φύλο», όμως,  η Beauvoir το γράφει σαν υπαρξίστρια. Ρωτάει ποια είναι η ελευθερία και δηλώνει ότι όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν τους ίδιους όρους  και προϋποθέσεις για ελεύθερη διαβίωση και δράση. Σαν φιλόσοφος προσπαθεί, «να εξετάσει τις δυνατότητες που προσφέρονται στις  γυναίκες από αυτό τον κόσμο, και τις δυνατότητες που τους στερεί αυτός ο κόσμος, τα όριά τους, την ευτυχία και την δυστυχία τους, δικαιολογίες τους, τα επιτεύγματά τους». Σε 14 μήνες, γράφει ένα ριζοσπαστικό μανιφέστο, σχεδόν 1.000 σελίδες, μια πολύ σύνθετη ανάλυση της ιστορίας και της κατάστασης των γυναικών. Χρησιμοποιεί διαφορετικούς τομείς: την εθνολογία, τη βιολογία, την ιατρική, τη λογοτεχνική ιστορία και την ψυχανάλυση. Επίσης, ερευνά και ερωτά γυναίκες για τη ζωή, τις επιθυμίες και τις εμπειρίες τους.

 

Οι γυναίκες βιώνουν πολλούς περιορισμούς. Συγκεκριμένα, ο μύθος του θηλυκού αποδίδει στις γυναίκες ένα χαρακτήρα και έναν χώρο στον κόσμο που τις καθιστά δευτερεύουσες. Το θηλυκό είναι ακατάλληλο για πολλά πράγματα, σύμφωνα με το μύθο: οι μητέρες, για παράδειγμα, ανήκουν στην κουζίνα. 

 

Η Beauvoir επιμένει ενάντια στην οικονομική εξάρτηση, ενάντια στους κανόνες της ομορφιάς, την σκιερή ύπαρξη γυναικών στη δημόσια σφαίρα και στην πολιτική. Καταδικάζει την καταστολή της γυναικείας δημιουργικότητας, της πνευματικότητας και του πόθου. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, απορρίπτει τον γάμο ως «περιοριστική ταξική αστικοποίηση και θεσμοθετημένη παρέμβαση του κράτους σε ιδιωτικά θέματα». Αργότερα, λέει ότι αισθάνθηκε υποχρεωμένη να ανήκει στους ετεροφυλόφιλους και συμβουλεύει τις γυναίκες να αντιταχθούν σε αυτή την κοινωνική συνέπεια [και γραμμή].

 

Η Beauvoir δεν αρνείται τις διαφορές μεταξύ ανδρών και γυναικών. Απλώς εξηγεί ότι δεν είναι προκαθορισμένα από τη φύση, αλλά παράγονται πολιτισμικά. Και αυτή η ιδέα της κοινωνικής δημιουργίας της θηλυκότητας (και της αρρενωπότητας) είναι επαναστατική. Μετά την Beauvoir, δεν μπορεί πλέον να εξαλειφθεί.

 

Ακόμα και οι νεότερες γενιές εμπνέονται τώρα από την Beauvoir για να ξεκινήσουν να προβληματίζονται  για τη δική τους κατάσταση και να αψηφούν τις υπάρχουσες συνθήκες και γραμμές.  

 

Να μην είσαι  ικανοποιημένος με άλλο ένα νόμο για την ισότητα των φύλων, αλλά να απευθύνεσαι στα μεγάλα ζητήματα: τι είναι η ελευθερία και πώς μπορούμε να την εξασφαλίσουμε για όσο το δυνατόν περισσότερους; Πώς θέλουμε να οργανώσουμε την εργασία και να βιώσουμε τις σχέσεις μας; Πώς μπορούμε να βρεθούμε ως άτομα;

 

Το  μανιφέστο των ‘σκύλων γυναικών’

Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Beauvoir δεν είναι πια η ίδια. Η εσωτερική ζωή της έχει καταρρεύσει, λέει: «Ο πόλεμος είχε αλλάξει όχι μόνο τις σχέσεις μου με όλα, έχει αλλάξει τα πάντα». Ακόμα και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ίδρυσε την αντιστασιακή ομάδα «Σοσιαλισμός et Liberté», ο Σαρτρ είναι στο πλευρό της.

Υποστηρίζει τον αγώνα της Αλγερίας για ανεξαρτησία από τη Γαλλία και, κατά τη διάρκεια του Μαΐου του Παρισιού, το φοιτητικό κίνημα. Όχι μόνο υπέγραψε το μανιφέστο για δημόσια δέσμευση των 343 (γυναικών σκύλων ) για την νομιμοποίηση της άμβλωσης, αλλά το συντάσσει κιόλας. Μαζί με το γυναικείο κίνημα, βγαίνει στους δρόμους.

 

Αυτή είναι η χαρακτηριστική Beauvoir. Σε περισσότερο από οτιδήποτε επιμένει για την ελευθερία, για να παίρνεις την δική σου ζωή στα χέρια σου, να ξεκινήσεις να διεκδικείς σε ολόκληρο τον κόσμο. "Η δουλειά μου είναι η ζωή μου", είπε η Beauvoir. Και στην πραγματικότητα, συνεχίζουν να είναι το έργο της και η ζωή της ένα πρότυπο: Ειδικά με τον σχεδόν υπέρμετρο και πολύ αποφασιστικό τρόπο  και φιλοδοξία να ληφθεί σοβαρά υπόψη στη δημόσια σφαίρα.

 

Όποιος σήμερα  διαβάζει τα γραπτά της Beauvoir και το νέο βιβλίο της Korbik μαθαίνει πόσο δύσκολη και συναρπαστική  μπορεί να είναι αυτή η γυναίκα την ίδια στιγμή. Οι φράσεις της είναι συχνά παθιασμένες σελίδες θριάμβου. Στην πνευματική της τολμηρότητα και σκληρότητα (unsentimentally) της ανάλυσής της συνδυάζονται με πρόζες, σχεδόν τρυφερές σκέψεις. Λέει, για παράδειγμα: «Πάνω από μια φορά, τις επόμενες μέρες, όταν καθόμουν κάτω από την οξιά ή την ασημένια λεύκα, αισθάνθηκα με φόβο το κενό του ουρανού πάνω από εμένα. ». Ανακαλύπτοντας την Beauvoir- τι περιπέτεια.

Ερώτηση του μεταφραστή και μέλος του blog: Μου ήλθε μια σκέψη σχετικά με τους πρόσφατους, υποκριτικούς τόσο στην ουσία όσο και στην τέχνη, θορύβους, ποιος παρενοχλεί σεξουαλικά ποιόν/ποιά,α ασχέτως ότι κάθε σεξουαλική παρενόχληση ειναι έγκλημα.

Άραγε όλα αυτά τα άτομα, γνωστά και μη, του “άρτος και  θέαμα” αλλά ίσως και της διανοουμενίστικής και creative  τέχνης  που κατηγορούν μετά από χρόνια όταν πλέον έχουν “καταξιωθεί” εμπορικά και που εν μέρει μετά από τόσα χρόνια με κάποιο τρόπο εκπορνεύονται,  έχουν κατανοήσει τη σχέση τους σαν “ εγώ είμαι εγώ” με τον υπόλοιπο κόσμο?