“Κίτρινα γιλέκα”: Ο στρατηγός δε παίρνει κανένα γράμμα από πουθενά, Διάβασμα σε 1 ‘

Τα “κίτρινα γιλέκα”

Isolde Charim

Διάβασμα σε 1 ‘ THS15122018

Η εμφάνιση των «κίτρινων γιλέκων» ήταν ένα μαζικό όπως και ένα εκπληκτικό φαινόμενο. Ένα πολιτικό κίνημα που δεν μπορούσες να το εντάξεις κάπου πολιτικά: ταξική εξέγερση ή επανάσταση μιας ομοφοβικής, ρατσιστικής μάζας; Μια διαφορετική, αποκεντρωμένη, ακέφαλη κίνηση χωρίς σαφή πολιτική κατεύθυνση.

Πολύ σαφές όμως είναι ότι Macron πήρε το μήνυμα του: μια μάζα που «δεν είναι δεξιά, δεν είναι αριστερά.» Εκεί είχε τοποθετήσει τον εαυτό του στις αρχές της καριέρας του. Σύμφωνα με την «Le Monde» τα αιτήματα των «κίτρινων γιλέκων» συμφωνούν με τα δύο τρίτα με αυτά του Mélenchon, και τα μισά με το πρόγραμμα της Le Pens.

Ταυτόχρονα, αυτό ήταν και μια εντελώς απρόσμενη έκρηξη, μια αυθόρμητη έκρηξη πολιτικής ενεργειακής δύναμη. Ακόμα κι έτσι ο Macron πήρε ο δικό του μήνυμα: Η εξάλειψη των ενδιάμεσων θεσμών φορέων- όπως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις -χτυπάει πίσω ως ένα ασυγκράτητο, χωρίς να έχει μπει σε κανάλια, θυμό. Αυτό είναι ή άλλη πλευρά της κίνησής του. Αυτό ακριβώς είναι τα «κίτρινα γιλέκα», ένα σύμπτωμα των καιρών. Πριν από αυτό το σύμπτωμα όμως υπήρξε μια καταπληκτική αλλαγή του Μacron: από στρατηγική ιδιοφυΐα επικοινωνίας στην προεκλογική περίοδο, που έκανε δυνατή τη προσωπική ακρόαση του σε συναντήσεις στις γειτονιές, σε ένα αλαζονικό πρόεδρο και μη επικοινωνιακό πλέον.

Και το μήνυμα αυτό αντανακλάται πίσω σε αυτόν. Η κοινωνικά αδιάφοροι και ξεχασμένοι πλέον συνωστίζονται με την οργή τους στο προσκήνιο. Μια οργή που προκλήθηκε από το συγκεκριμένο φόρο στο πετρέλαιο κίνησης. Αυτό ήταν σπίθα που άφησε να εκραγεί το γεμάτο με θυμό βαρέλι. Είναι εκείνη η στιγμή, όταν η παθητικότητα μεταστρέφεται σε θυμό. Γιατί τα ακριβά καύσιμα είναι ένα σύμβολο και μια πραγματικότητα συγχρόνως για ό,τι εμποδίζει τους ανθρώπους: η συμμετοχή τους την κοινωνική ζωή - στην περιφέρεια- κρέμεται μόνο από τη κινητικότητα με το αυτοκίνητο. Γι’ αυτό η οργή είναι συγκεκριμένη και πρωτεύουσα, την ίδια στιγμή.

Και αυτό εκφράστηκε βίαια. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι αυτή η βία δεν έχει οδηγήσει σε αποστασιοποίηση - ούτε από την πλευρά των ειρηνικών διαδηλωτών ούτε από μέρος της κοινωνίας. 72 τοις εκατό του πληθυσμού υποστηρίζει τα «κίτρινα γιλέκα.» Επίσης, ένα είδος επιστροφής του μηνύματος. «Κάθε κυβέρνηση παίρνει τη βία που της αξίζει», δήλωσε ο Γάλλος φιλόσοφος Frédéric Gros.

Είναι τα «κίτρινα γιλέκα» ο Μάης του 68 του σήμερα; Όχι, μάλλον γιατί, αυτό δεν είναι μια εξέγερση της απελευθέρωσης, αλλά της απελπισίας. Δεν είναι ένα ξεκίνημα για μια νέα κοινωνία. Οι άνθρωποι από τις - γεωγραφικά και μεταφορικά εννοούμενες - περιφέρειες έρχονται στο προσκήνιο. Κέρδισαν ήδη το «πόλεμο της πολιτισμικής παράστασης» υποστηρίζει ο Christophe Guilluyι. Έχουν γίνει ορατοί. Αλλά θεωρήθηκε επίσης ότι αυτό είναι μια λιποταξία από την κοινωνία- μια καταγγελία αυτών που δεν προσφέρουν πλέον τίποτα περισσότερο για το κοινό.

Στα «κίτρινα γιλέκα» φαίνεται, ότι τα ερωτήματα σχετικά με τα οικονομικά και την αναγνωσιμότητα δεν μπορούν να διαχωριστούν. Επαναστατούν τόσο κατά των διακρίσεων όσο και για την έλλειψη αναγνώρισης και της απαξίωσης γενικώτερα.

Και αποδεικνύεται εδώ, ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός εμπόδισε να γίνει αυτό που θα πρέπει να γίνει σε μια κοινωνία: η ενσωμάτωση των πολλών. Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι το αμφίθυμο σημάδι της κρίσης του νεοφιλελευθερισμού.

Η Isolde Charim είναι φιλόσοφος και αρθρογράφος και εργάζεται ως επιστημονικός επιμελητής στο Φόρουμ Kreisky της Βιέννης. Φωτογραφία  της: Daniel Novotny

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά VI. Το ‘68, ο/η άτυχος/η και ο επεξηγηματικός τύπος άνδρα (mansplaining)

Η μετανεωτερική νεοφιλελεύθερη ψευτοαριστερά.  

Άλλωτε  «τα θέλαμε όλα … τώρα τι έχουμε?» Πολλούς μικρούς κοινωνικούς πολέμους 

Διάβασμα σε 2’    THS 12092018

Περιεχόμενα

·        «Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι ό άτυχος »

·        Ο Αυτο-εφευρετισμός μας κάπως διαφορετικά

·        «Mansplaining»

 

«Αχ εγώ ο καημενούλης, είμαι (τόσο) άτυχος[1]»

Το βασικό θεμελίωμα του ναρκισσισμού σύμφωνα με τους Grunberger-Dessuant[2] είναι ότι ο αδύναμος φαίνεται να είναι πάντα ο καλός, ο συνήθως συμπαθής. Και πραγματικά, αυτό ακριβώς συμβαίνει και στους κύκλους των προνομιούχων των φτασμένων πλέον δημόσιων υπαλλήλων και μεσοαστών. Προσπαθούν συνέχεια και με ζήλο όπως βρουν μια πτυχή μιας παραμέλησής τους από τους άλλους – δηλαδή ή την κοινωνία ή από ένα μέρος από την κάστα τους- στη καθημερινότητα για να τη θέσουν στο προσκήνιο σαν μάσκα απέναντι σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας κάτω από τις οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα τους θεωρούσε κάποιος προνομιούχους. Δεν το θέλουν λοιπόν αυτό. H υποτιθέμενη ίδια έκκεντρη ηθική μετατόπιση στα προνομιακό άτομα προσπαθείται ναρκισσιστικά μέσω μίας Αυτό-φαντασίωσης να επαναπροσδιορίζεται συνέχεια σαν το θύμα και να βρίσκεται στο επίκεντρο πάλι.   

 

“Αυτοεφευρεθείτε διαφορετικά”   

Ο ναρκισσισμός στη θεωρία δεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα αλλά το αποφεύγει. Παράδειγμα. Αυτοί που δεν έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα γίνονται η εικόνα της λύσης για αυτούς που έχουν το πρόβλημα,- π.χ. οι ομοφυλόφιλοι για τους ετερόφυλους, οι λεσβίες για τις ετερόφυλες γυναίκες, οι μετασεξουαλικοί για τους σεξουαλικούς, οι αόριστοι για τους συγκεκριμένους, οι εναλλακτικοί για τους δεδομένους κλπ. κλπ..
Παράδειγμα οι ετεροξεσουαλικοί . Π.χ., αντί οι ετεροφυλόφιλοι να μπορούσαν να περάσουν καλά και ευχάριστα κάτω από ελεύθερες σχέσεις, ονειρεύονται τη δημιουργία ταυτότητας φύλου ή σεξουαλικού προσανατολισμού και με αυτό το τρόπο δηλώνουν απέναντι σε εκείνους που υποφέρουν από αυτές τις μη ελεύθερες και άδικες σχέσεις: «Όποιος λοιπόν σήμερα δεν μπορεί να αυτοπροσδιορίστεί παρά μόνο σαν λεσβία, ομοφυλόφιλος, trans- ή α-σεξουαλικός είναι δικό του το πρόβλημα.» 

Η θεωρία των φύλλων (gender) παραβλέπει μέσα από την εστίασή της σε σεξουαλικές ταυτότητες και σεξουαλικούς προσανατολισμούς, όπως ακριβώς θέλει και ο νεοφιλευθερισμός, ότι οι σεξουαλικές σχέσεις δεν φέρονται μόνο από μεμονωμένα άτομα. Πολύ περισσότερο αναπόφευκτα διασταυρώνονται στη σεξουαλικότητα και οικονομικοί και νομικοί παράμετροι, που φτάνουν μέχρι τις ολοκληρωμένες οργανωτικές μορφές της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του κράτους, όπως και ο Ενγκελς έγραψε στο «η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους»[Ένγκελς 1973[3]].

"Παραιτούμαστε της λείας για κάτι άλλο"
Μέσα από αυτή τη παραπλανητική εστίαση στη θεωρία των ταυτοτήτων και των φύλλων, αγνοήθηκε το πολιτικό πρόβλημα και αφέθη στους συντηρητικούς αντιπάλους και τους ακροδεξιούς. Πως? Με το να διαφωνούν υπερβολικά μέχρι εσχάτως με μια υποτιθέμενη «έτερο σεξουαλική μήτρα»(sex, gender, desire), πέρασε απαρατήρητο όχι μόνο ότι η κοινωνική ανεκτικότητα για ομοφυλοφιλικές σχέσεις στο ενδιάμεσο διάστημα της ιστορίας είχε αγγίξει ήδη απομακρυσμένους και περιθωριακούς κύκλους της κοινωνίας, αλλά προπάντων, ότι η απελευθέρωση του έρωτα μετά το 1968 με τις επ’ αυτού ανάλογες κοινωνικές συνδέσεις και ελευθερίες τότε, χάθηκαν, έτσι ώστε υπάρχει πλέον μόνο δυαδική μονογαμική σχέση, αν είναι δυνατόν μόνο για αναπαραγωγή, και σήμερα τόσο πολύ όσο ποτέ άλλωτε, και σίγουρα επισφραγίζεται πολλές φορές, ότι κάθε άλλος τρόπος ερωτικής σχέσης ή σχέσης αγάπης που εμμένει ακόμα στον έρωτα, είναι αδιανόητος και άρρητος. 

Παράδειγμα μπορώ να φέρω από τον κύκλο των γνωστών αναφορικά με γυναίκα που δεν ήταν δυνατόν να τεκνοποιήσει. Αυτό το επισημαίνει και ο Pfaller σε ένα παράδειγμα[4], ότι δηλαδή, σε μια παρέα ερωτηθείσα η γυναίκα εάν έχει παιδιά το πρώτο που έκανε ήταν μια γκριμάτσα με σηκωμένα τα φρύδια. Βρέθηκε φυσικά σε μια θέση που έπρεπε να ακούσει και άλλες παράξενες ερωτήσεις και να πρέπει να δικαιολογείται.  

Η άλλη πλευρά της γυναίκας που δεν συνάδει με τη λογική του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι αντί να ψάχνεται σε ταυτοποιήσεις άλλων δυνατοτήτων για την ίδια της την αβεβαιότητα και ανασφάλεια όσο αφορά το παιδί, θα μπορούσε ίσως να δινόταν ναι μεν στα σκληρά, αλλά συγκεκριμένα κοινωνικά δεδομένα της , ακόμα και εάν οι μη ανατρέψιμοι κοινωνικοί συσχετισμοί δεν θα άλλαζαν ούτε οι ίδιοι, ούτε κάτι, ούτε και σύντομα αν υπήρχε η περίπτωση, και οι οποίοι υπαγορεύουν τον 21 αιώνα τον «φαινότυπο» του έρωτα. Και εδώ εκπλησσόμαστε, ότι η φιλοσοφική προσέγγιση του R. Pfaller συναντά την αλήθεια στη καθημερινότητα, διότι υπήρξε πραγματική αναφορά στο παράδειγμα. Της εδώθει η ευκαιρία να δει γύρω της τι συμβαίνει, ναι μεν με τη σκληρότητα που συμβαίνει, αλλά και την ομορφιά μιας απλής ζωής χωρίς παιδιά, προσδίδοντας έμφαση στην αγάπη και τον έρωτα. Το αρνήθηκε φυσικά γιατί αυτό είναι δύσκολο, να κολυμπήσει αντίστροφα στο ρεύμα. Και αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε “παραίτηση λείας” πρός όφελος άλλων τομέων.

Από μια μοντέρνα διασκέδαση γίνεται ξαφνικά μια μεταμοντερνίστικη ψυχρή σοβαρότητα. Παλαιότερα η ψευδαίσθηση του όμορφου του ευγενικού ήταν ευπρόσδεκτη. Σε μια καλώς εννοούμενη ψευδαίσθηση αντιστοιχεί τώρα πλέον και κάποιο εξαπατημένο άτομο. Αυτό το θεωρεί ο νεοφιλελευθερισμός. 

 

„Mansplaining“[5]
Γιατί οι γυναίκες συγκεκριμένα προνόμια και πλεονεκτήματα που είχαν παλαιότερα, αλλά ακόμη και σαν όπλα που είχαν απέναντι στους άνδρες, ξαφνικά τα περιγράφουν και τα βιώνουν σαν μειονεκτήματα και φραγμούς για την εξέλιξη των γυναικών και αρχίζουν να τα αρνούνται και να τα εξορκίζουν σχεδόν?
Την ερώτηση μπορούμε να την συντάξουμε και διαφορετικά. Γιατί έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που π.χ. όταν ένας άνδρας προσπαθεί να εξηγεί κάτι σε μια γυναίκα να το θεωρεί η γυναίκα προσβλητικό, επειδή θέλει η γυναίκα να το βλέπει αυτό σαν κάτι που το ξέρει ο άνδρας παραπάνω από την γυναίκα? Γιατί όμως αυτή τη ταυτοποίηση να γίνεται πλέον μέσα από Lobbies γνωστών προσωπικοτήτων, προνομιούχων κατά τα άλλα, που να θεωρούν ξαφνικά τους εαυτούς τους θύματα, 30 – 40 χρόνια μετά? Μεταχειραφετημένη self-victimazation. 

Ενώ τα πραγματικά θύματα της ταυτοποιημένης σεξιστικής παρενόχλησης λεκτικής και σωματικής να μη έχουν τη δυνατότητα να βγουν στη δημόσια σφαίρα με ανακοινώσεις και καταγγελίες?   

 

Δεν είναι λίγες οι στιγμές που βρίσκονται μαζί ένας άνδρας και μια γυναίκα και συζητούν και ο άνδρας προσπαθεί να εξηγήσει κάτι στη γυναίκα άσχετα αν η γυναίκα, ναι μεν το γνωρίζει το θέμα αλλά τον αφήνει να συνεχίζει στη φαντασία του ότι προσφέρει κάτι στη γυναίκα ή στην κυρία[6], ή δεν έχει το θάρρος να του πει ότι το γνωρίζει. Αυτό το πολιτισμικό φαινόμενο πως προσδιορίζεται ιστορικά.[7]
Γιατί ένα τέτοιο φαινόμενο παλιότερα δεν θα ενοχλούσε και σήμερα ιδιαίτερα στους κύκλους των πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών και διανοουμένων έχει γίνει ενοχλητικό? Και γιατί μόνο σε αυτούς τους κύκλους? Προσπάθησαν παλιότερα οι άνδρες να εξηγήσουν λιγότερα από ότι κάνουν αυτό σήμερα, ή ασχολιόντουσαν οι γυναίκες λόγω λιγότερης χειραφέτησης τότε, με πολύ πιο σημαντικά παραπτώματα και κοινωνικές παραβατικότητες των ανδρών στις καθημερινές σχέσεις τους με τους άνδρες? Και τώρα μετά που έχουν ξεπεραστεί τα χειρότερα ασχολούνται με αυτό ας το πούμε το χρόνια τωρα κρυμμένο „κακό“?

Είχαν παλαιότερα ίσως μεγαλύτερη άγνοια από πολλά πράγματα και κατ’ επέκταση ήταν χαρούμενες εάν υπήρχε κάποιος που να τους εξηγούσε κάποια πράγματα, ενώ σήμερα λόγω των αυξημένων ποσοστών τελειόφοιτων τόσο δευτεροβάθμιας όσο και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, έχουν καταφέρει να έχουν μια ισότιμη θέση που πολλές φορές μπορεί να είναι και υψηλότερη από αυτή των ανδρών?
Από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα όμως μπορούμε να αναφερθούμε και σε ένα άλλο εύλογο λόγο ίσως. Η ανδρογενής εξήγηση δεν χρειάζεται να έχει σχέση με διαφορά στην ποιότητα και το μέγεθος της γνώσης. Θα το θέσουμε τελείως από μια αφελή πλευρά. Οι άνδρες θέλουν να διασκεδάσουν να απασχολήσουν τις γυναίκες ή να τις κάνουν να ενδιαφερθούν γι’ αυτούς, δηλαδή να κάνουν μέσω της συζήτησης το άτομο τους ενδιαφέρον για τις γυναίκες. Δεν είναι έγκλημα αυτό. Γιατί στις περισσότερες κάτω της μεσαίας τάξης κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες συνεχίζει να υπάρχει αυτό ακόμα ? Μπορεί να αντιμετωπιστείς με εμπάθεια και κακία τις περισσότερες φορές, αντί η γυναίκα να προσπαθήσει να του δείξει του άνδρα ένα άλλο δρόμο για τα αντιμετώπιση των ενδιαφερόντων του. Απλά η γυναίκα τον σπρώχνει στην περιφέρεια του πατριάρχη χωρίς να του δειχνει προς τα που θα ηθελε να γίνει ένας διάλογος.
 

Το να αφηγείσαι κάτι νέο και να προσπαθείς να εξηγείς δεν έχει σχέση οπωσδήποτε με την ίδια την αξία της πληροφορίας ή της καινοτομίας. Όπως γινόταν και παλαιότερα οι άνδρες απασχολούσαν/διασκέδαζαν τις γυναίκες γιατί είτε είχε κάτι ευγενικό στη σκέψη τους ή ήθελαν να αποφύγουν μια βαρετή ή άβολη σιωπή απέναντι στη γυναίκα ή ακόμα και να αδράξουν την ευκαιρία να έχουν μια κοινωνικότερη σχέση με τη γυναίκα.[8]
 

Παραδοσιακά βέβαια ήταν ο ρόλος του άνδρα να ξεκινήσει μια συνομιλία. Με αυτό τον τρόπο οι γυναίκες απέφευγαν το ρίσκο να μπουν ή να ξεκινήσουν μια συζήτηση για το όποιο θέμα οι ίδιες ίσως δεν γνώριζαν τίποτα. Οπότε δεν υπήρχε κίνδυνος να γελοιοποιηθούν ή να ντροπιαστούν.
 

Επι πλέον κάποιοι μπορεί να θυμούνται που ακόμα και γυναίκες επαγγελματικά χειραφετημένες αναφερόταν που και που σε συζητήσεις μεταξύ σοβαρού και αστείου στο: «ο άνδρας πρέπει να έχει παρελθόν και η γυναίκα μέλλον». Συνήθως ηλικιακά μεγαλύτεροι άνδρες ενδιαφερόντουσαν για νεότερες γυναίκες. Και αν βρισκόντουσαν σε καμία εκδήλωση διασκέδασης, πάρτυ, φαγητό ή χορό έπρεπε να συμπεριφέρονται σε γυναίκες ίδιας τους ηλικίας σαν να ήταν νεότερες.
Σίγουρα υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, όπου ένας τυπικός ανδρικός χαρακτήρας που ζητά μια επικοινωνία με νεότερες γυναίκες μπορεί να είναι ιδιαίτερα αλαζονικού και ίσως και προσβλητικού είδους ανθρώπου, αλλά αυτό σίγουρα δεν προέρχεται κατά κύριο λόγο από τις ασθενείς πλευρές του χαρακτήρα του αλλά από ένα κοινωνικό πρότυπο/μοντέλο συμπεριφοράς της τότε εποχής. Η αγανάκτηση για το ανδρογενές θράσος, που θέλει να εξηγεί σε γυναίκες, κινδυνεύει να κοστίσει[9] πλέον στη πραγματικότητα κάτι που ήταν πλεονεκτικό και προνομιούχο για τις γυναίκες παλαιότερα.


Από μόνοι μας πλέον «ξεκατινιαζόμαστε», μέσα από ρούχα ή τα τατουάζ, αντί – και δεν το τοποθετούμε εδώ σαν επιθυμία- όπως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα να είναι απαγορευμένα όλα αυτά από τους έχοντες την εξουσία και έτσι να καθίσταται τελείως άχρηστα για χρήση για υψηλότερες πολιτισμικές ταυτότητες - όπως ακριβώς και με τον τρόπο και την ταχύτητα που αποκαλύπτουμε την προσωπική μας οικειότητα(intim sphere) στο Facebook χωρίς να διερευνάται από κάποια μυστική υπηρεσία. Αυτό το ονόμασε ο R. Pfaller "Beuteverzicht“[10](παραίτηση από κάποια λεία(δικαίωμα)). Και το εξηγεί με το ακόλουθο παράδειγμα: «Παραδόξως, τα μέλη των μεσαίων και κατώτερων κοινωνικών τάξεων, στα οποία έχουν στερήσει τα τελευταία χρόνια δημόσια αγαθά και υπηρεσίες αλλά και δημόσιο χώρο λόγω των ιδιωτικοποιήσεων, συχνά αποποιούνται από μόνοι τους την απαίτησή τους, το δικαίωμα τους για τέτοια πράγματα. Στην περίπτωση των μισθών για παράδειγμα, ζητούν "περισσότερο καθαρό αντί για το ακαθάριστο και έτσι αποφεύγουν την αλληλεγγύη της κοινωνίας στη περίπτωση ασθένειας και της κοινωνικής νοσοκομειακής ασφάλειας .[11] Αντί να παίξουν έναν πολιτισμικό ρόλο σε παραστάσεις με την συμπεριφορά τους και έτσι να ανοίξουν την πρόσβαση στην κοινωνία, προτιμούν να είναι ‘αυθεντικοί’ και να αποκλείονται οι ίδιοι από κάποια πράγματα. Αντί να ενηλικιώνονται και να μην είναι ευαίσθητοι στις μικρές προκλήσεις της δημόσιας ζωής, διαμαρτύρονται για σχεδόν όλα όπως τα μικρά παιδιά - και δεν συνειδητοποιούν ότι χάνουν το status τους σαν ώριμοι «πολιτειακοί πολίτες».[12]
Βέβαια σε πολλές κοινωνίες όπου δεν υπάρχουν αποδέκτες των εκφραζόμενων παρατηρήσεων των πολιτών καταντάει αυτή η γκρίνια κουραστική, για τους μη παίζοντας το ρόλο τους σωστά στην ΤΑ π.χ.

Το επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στο γιατί ίσως θα πρέπει να αντιδράσουμε απέναντι στον  υποκειμενικό ιδεαλισμό και ναρκισσισμό, τόσο των συμπολιτών μας όσο και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το ερώτημα είναι πως?

[1] Βλέπε Robert Pfaller.,(2018), σ.σ. 177

[2] Grunberge Bela., Dessuant Pierre., Narzißmus, Christentum, Antisemitismus. Eine psychoanalytische Untersuchung, Stuttgart: Klett-Cotta, 2000, σ.203.

[3] Πρωτογενής πηγή  R, Pfaller.,(2018).

[4] Robert Pfaller., Zweite Welte. Und andere Lebenselixiere, Frankfurt am Main, Fischer , 2012

[5] Από το αγγλικό «man» & «explaining»

[6] Εδώ κάποιες θα πουν με σηκωμένα τα φρύδια. «Τι θα πει , τι εννοείς κυρία? Είμαστε γυναίκες»

[7] Βλέπε R. Pfaller., (2018), σ. 181

[8] Από προσωπικά βιώματα διαφόρων, των οποίων την γνώμη εκτιμώ, μπορούμε να αναφερθούμε και σε περιπτώσεις που πάνω σε ένα πρόβλημα που υπήρχε μπορεί να ζητούσα μια συμβουλή τόσο από άνδρες όσο και από γυναίκες. Από άνδρες συνήθως άκουγες μια πρόταση που περιλάμβανε και μια λύση ή ένα «δεν μπορώ να βοηθήσω» . Από τις γυναίκες μπορεί να εισέπραττες και εμπάθεια πολλές φορές.

[9]Από διήγηση:  Γυναίκα 45 ετών, να  θέλει να τελειώσει τελεσίδικα τη σχέση της με άνδρα για να ξεκινήσει όπως έλεγε μια καινούργια φάση της ζωής της – παρόλο που ο έρωτας του πατέρας της γι’ την ίδια ήταν κάτι το πασιφανές και το πως δρούσε επάνω της-  ανέβασε στο FB με μηνύματα και Statements κάποιων γνωστών λογοτεχνών της Esoterik και με πουλιά, χελιδόνια που αποδημούν etc. Για να δείξει ότι τα κατάφερε να του ξεφύγει του άχρηστου άνδρα. και οι φίλες όλες να χειροκροτούν και να επισφραγίζουν τη κίνησή της μέσω FB . Ένα πλήρες ξεκατίνιασμα που λένε στην αργώ.

[10] https://www.welt.de/icon/article147513204/Das-Ziel-der-Mode-ist-nicht-einzigartig-zu-sein.html, . Τελευταία πρόσβασή μου 29.7.2018

[11] Εδώ θα αναφερθούμε στο ζήτημα των δημοσίων λειτουργών δασκάλων και καθηγητών, που συνέχεια απαιτούσαν και διεκδικούσαν υψηλότερους μισθούς αλλά ποτέ δεν προσπάθησαν για ένα ελεύθερο κοινωνικό σχολείο ή ένα σχολείο που να μη χρειάζεται ιδιαίτερα για να μπουν τα παιδιά στο πανεπιστήμιο. Σήμερα δε κάνουν ιδιαίτερα από το δημοτικό, γυμνάσιο στα ΤΕΙ για να περάσουν μαθήματα και φυσικά στο πανεπιστήμιο όπου έχουμε φτάσει στο σημείο να πληρώνουμε πτυχιακές εργασίες να μας την κάνουν για να έχουμε υψηλότερο βαθμό στο πτυχίο στο τέλος. Συγγενής μου α’ βαθμού  το έχει κάνει αυτό και φυσικά του είπα ότι δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω έτσι όπως θα ήθελε αυτός σαν άτομο που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, όταν το μοναδικό που σου μαθαίνει το πανεπιστήμιο στο τέλος και το σημαντικότερο είναι πως να δουλεύεις σωστά ένα θέμα μόνος σου με βιβλιογραφία και με εργαστήρια. Και όταν πλέον στη περίοδο τη κρίσης ήταν αμφίβολο αν θα μπορούν να  έχουν όλοι  και τις θέσεις τους στο σχολείο ακόμα  και με μειωμένο μισθό, τότε σκέφτηκαν το δημόσιο ελεύθερο σχολείο για να έχουν την συμπαράσταση της κοινωνίας. Παλαιότερα δεν ασχολιόντουσαν καθόλου με το θέμα, μόνο τους μισθούς τους κοίταζαν

[12] Βλέπε προηγούμενο νούμερο αναφορά μας. Και εδώ ισχύει το ίδιο. Οι δάσκαλοι και καθηγητές έχουν απομονωθεί από την κοινωνία. Ας συγκρίνουμε για τη θέση του καθηγητή αλλά προπάντων του δάσκαλου σε μια κοινωνία του ‘60 και αυτών του σήμερα.

Οι διανοούμενοι και η σπιτική τους ανησυχία. Διάβασμα σε 1’

 Οι διανοούμενοι και η  σπιτική τους ανησυχία

Γιατί δεν συμβαίνει κάτι τρανταχτό να ξεσκουντηθεί ο κόσμος και να αρχίσει να διεκδικεί για το μέλλον του, έστω και αυτό των παιδιών του. Φτάνει μια απλή ενασχόληση με τα κοινά ή χρειάζεται και κάτι «πέρα από το φράχτη».  Και όπως μας έγραψε μια cyber γνωστη.O "ΔΗΘΕΝ"(των δήθεν διανοουμένων) καλά κρατεί» σε αυτή τη πόλη που ζούμε, στη Θεσσαλονίκη.

Διάβασμα σε 1’ THS 20082018

Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η επιθυμία κάποιων από εμάς πέρα από μόνο μια ενασχόληση και δέσμευση για τα κοινά? Τι είναι αυτό?
 
Το κοινό στο οποίο οφείλει κανείς να ενεργεί και να δραστηριοποιείται πάντα συμπαράγεται από εμάς. Το κοινό δεν είναι μόνο του, "απλά εκεί", αλλά συνδημιουργείται από εμάς , και από τους λαϊκιστές βεβαίως. Οι διανοούμενοι δεν δείχνουν ότι εμπλέκονται ενεργά όταν μόνο και μόνο αρχίζουν να μιλάνε από κάποιο βήμα ή από μια βουλή του λαού. Αυτό που “χρειάζεται είναι η απόδοση εννοιολογικού έργου” [Isolde Charim].  

Οι καιροί είναι τόσο συγκεχυμένοι ώστε οι παλαιές γραμμές επιχειρημάτων και διαμαρτυριών των δεκαετιών 70’ 80’ & 90’είναι εντελώς άσχετες με το ζητούμενο μιας ανοικτής κοινωνίας, με ισότητα και δικαιοσύνη . «Οφείλουμε να επιδείξουμε κατανόηση για να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους δυνατότητα κατανόησης» για όλα αυτά που τους λέμε[Isolde Charim]. Αυτό είναι σημαντικότερο από κάθε τυφλό κομματικό ας πούμε ακτιβισμό, και άνοιγμα ενός πανό μπροστά σε μια τράπεζα ή απέναντι σε δυο διμοιρίες ΜΑΤ.

Φαίνεται ότι κάθε προγραμματισμένη ενέργεια μέσα από τη δημόσια σφαίρα  σε δημόσιους χώρους χρειάζεται τρόπους μετάφρασης, ενός είδους διερμηνείας για το κοινό, για να εισχωρήσει στο κοινό, για να κατανοηθεί από αυτό. Δεν μπορείς να βάλεις ένα χωνί και να τα βάλεις όλα όσα νομίζεις εσύ ότι θέλεις να πεις στο μυαλό του άλλου και να έχει και αυτόματη transformation(μετασχηματισμό) σε ανάλογες βιώσιμες συμπεριφορές στην καθημερινότητά του. Μερικές φορές είναι απαραίτητο όχι μόνο να παράγουμε γνώση, αλλά και να την μεταφράζουμε σε ένα ευρύτερο κοινό. «Χρειαζόμαστε πνευματικούς ανθρώπους, ειδικά όταν το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον εξασθενεί» και υποβαθμίζεται σαν υπόβαθρο για τη δημόσια σφαίρα.

Δεν λέει απολύτως τίποτα ο επίλογος (πρόσφατα) μιας Κοινοτικής Συμβούλου στη Θεσσαλονίκη(ΕΧ) σε άρθρο της σε ηλεκτρονικό μέσο στη πόλη(Ρmagazin) σχετικά με την εξαθλίωση ενός δημόσιου χώρου, που οι μεσοαστοί το ονομάζουν “στολίδι” της πόλης:”να αρχίσουμε με το έργο αυτό που τόσο αγάπησε η πόλη να διδάσκουμε στους κατοίκους της την κουλτούρα της συντήρησης.”  Τι μπορείς να καταφέρεις με μια τέτοια πρόταση σε μια γειτονιά, ακόμα και σε μια πλησίον της παραλιακής ζώνης. Δεν είναι αυτό το καθήκον σας, να προτείνετε αόριστα, να  πείτε παιδαγωγικά να σταματήσουν οι πολίτες να…  και να προσέχουν σαν τα μάτια τους το δημόσιο χώρο  etc etc. Αυτό είναι το τετριμμένο γιατί για άλλα δεν υπάρχουν αντοχές μάλλον και το έχει αποδείξει ο Δήμος.

Και τώρα ερχόμαστε στο προκείμενο ευαίσθητο σημείο. Η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στην «αξιοπιστία και αυθεντικότητα αυτών που θέλουν να διαχύσουν την επεξεργασμένη πληροφορία» [Isolde Charim]. Ας πάρει ο κάθε ένας μας θέση γι’ αυτούς που θέλουν να μας κάνουν καλύτερη τη διαβίωση μας από το 2019 και μετά στη πόλη που ζούμε και αναφέρομαι σε μερικά πρόσωπα. Και ας μη μας συγχωρέσουν που αναφερόμαστε με το όνομα τους, αλλά σαν δημόσια πρόσωπα εκτίθεστε κύριοι. Παρεμπιπτόντως δεν βλέπω καμία κυρία μέχρι σήμερα στην ιστορία της ΤΑ της πόλης. 

Τους αναφέρουμε λοιπόν εδώ, σχετικά με το τι είναι ζητούμενο όταν το κοινωνικό περιβάλλον εξασθενεί: Bout, Aidon,  Vugia. Ποιος από αυτούς μπορεί να εκπληρώσει το γνώρισμα ενός πνευματικού ανθρώπου με αυθεντία και αξιοπιστία? Και δεν μιλάμε φυσικά για μαγκιά όσο αφορά την αυθεντία. Κανείς δεν πληρεί τα γνωρίσματα αυτά. Θα μου πείτε ότι περιμένουμε από πνευματικούς ανθρώπους να μας ωθήσουν προς την ανατροπή ή μια ταχύτερη προσαρμοστικότητα στις αλλαγές του περιβάλλοντος που έχει επέλθει από δραστηριότητες του ανθρωπόκαινου ανθρώπου, χωρίς να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το αυτονόητο? Ε κάπου ναι αυτό περιμένει ο πολίτης όπως το έχεις φτιάξεις και απολιτικ χειραγωγήσει. Συνήθως από την αστική τάξη- που εδώ δεν έχουμε ούτε είχαμε ποτέ-  και τους διανοούμενους ξεκινούσε πάντα κάτι ανατρεπτικό για τουλάχιστον μια  μειωμένη ισχυρή πλειοψηφία.

Παράδειγμα για το παραπάνω είναι η επιστήμη του κλίματος - όσο χρήσιμη και εποικοδομητική είναι - έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα: «οι επιστήμονες του κλίματος δεν καταλαβαίνουν τι είναι η κοινωνία, δεν καταλαβαίνουν τι είναι ο πολιτισμός δεν καταλαβαίνουν τι είναι η ψυχολογία»[Harald Welzer]. Δεν κατηγορείται κανείς με αυτό, απλά δεν είναι ενσωματωμένο το συγκεκριμένο θέμα στην επιστημονική τους εκπαίδευση. Το να έχουμε την ιδέα ότι η απλά και μόνο η παρουσίαση ορισμένων γεγονότων (facts) οδηγεί την επιθυμητή δράση αντίδραση είναι κάτι το εξωπραγματικό δεν έχει τίποτα να κάνει με την αληθινή κατάσταση έξω στη κοινωνία και πως αντιδρά αυτή. Δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα. «Με αυτή την έννοια, πολλά από τα προβλήματα που έχουμε τώρα είναι καθαρά τού σπιτιού μας» [Harald Welzer], δεν εξαπλώνονται παραπέρα, παραμένουν στο κύκλο μας. Κάποιος πρέπει να λάβει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε μια καπιταλιστική οικονομία ανάπτυξης που οι άνθρωποι εξαρτώνται από την κατανάλωση «και ότι βρίσκονται μέσα σε διάφορες δομές εθισμού». Αυτό το έχει καταλάβει ο καπιταλισμός και η παραγωγή του και το εκμεταλλεύεται πλήρως μέσω των διαφημίσεων, και η ο οποία διαφήμιση είναι και η κότα και το αυγό. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορείτε να διακηρύξετε μια ανοησία, παράδειγμα ένα πολιτικό στόχο των 2 βαθμών C° λόγω αερίων του θερμοκηπίων, και στη συνέχεια να αναρωτηθείτε γιατί κανείς δεν ακούει. «Όλες οι βασικές μας οικονομικές παράμετροι έχουν ως στόχο να παράγουν όλο και περισσότερες εκπομπές αερίων, όχι το αντίθετο.» [Harald Welzer]

Και επειδή ζούμε σε μία εποχή του δήθεν και του ξεκατινιάσματος. Οι διανοούμενοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την υπεράσπιση του χώρου που τους καθορίζει. «Εκείνοι που διαμαρτύρονται ενάντια στους αυταρχικούς κινδύνους μπορούν σίγουρα να αποτύχουν. Αλλά αυτοί που δεν καταδικάζουν τη διάβρωση της ελευθερίας και της ισότητας και είναι απολογητές για κάθε αυθαιρεσία εγκαταλείπουν τον εαυτό τους.» [Doron Rabinovici] Προσωπικά, μπορούν να νομίζουν ότι πετυχαίνουν με τις μικρές ομιλίες τους και την απτόητη γαλήνη τους, όμως σαν διανοούμενοι έχουν αποτύχει. Έτσι ξεκινάει η αυτοκτονία των διανοουμένων αλλά αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι παράγουν έργο και λειτουργούν σαν alarm για την κοινωνία και συντηρούν έτσι ένα ολόκληρο μηχανισμό μιμοζών, αδυνάμων και αναξιοπαθούντων. Στα σπιτικά είμαστε όλοι καλοί.

Το κλίμα δεν αγνοεί τη ταξική διάκριση σε φτωχούς και πλούσιους στις κοινωνίες. Τουναντίον δημιουργεί νέα ταξική αστική ανισότητα και ενδυναμώνει τις υπάρχουσες και μας οδηγεί σε ένα circulus vitiosus. Διάβασμα σε 2’

Η επερχόμενη κοινωνικά οξεία ανισότητα  θα ζεστάνει ακόμα περισσότερο το αστικό περιβάλλον διαβίωσης.

Υπάρχει μια υπολανθάνουσα εντύπωση, ότι παιγνίδι το χάσαμε ήδη. Το κλίμα δεν αγνοεί τη ταξική διάκριση σε φτωχούς και πλούσιους στις κοινωνίες: ενώ οι προνομιούχοι αναπαύονται ή εργάζονται με την  ψύξη, άλλοι ιδρώνουν μέχρι ακόμα να πέσουν και νεκροί. Η κοινωνία δεν είναι επαρκώς προετοιμασμένη για την συχνότητα και την αύξηση των κυμάτων καύσωνα λόγω κλιματικής αλλαγής. Μάλλον χειροτερεύει η κατάσταση των φτωχών, αυτών  των «αόρατων» , κοινωνικά ευάλωτων και των λαθρομεταναστών. Και εάν διερευνήσουμε θα βρούμε και άλλους παράγοντες που επιδρούν ανασταλτικά και αρνητικά στα χαμηλότερα μέχρι και κατώτερα κοινωνικά στρώματα φτιάχνοντας πλέον τμηματοποιημένη ταξική ανισότητα, βλέπε AirBnb. Δεν είναι μακριά από τα διαμερίσματά και σπίτια μας μας. Ας παραμείνουμε όμως στο κλίμα και δεν είναι υπερβολικός πανικός όπως θα έλεγαν πολλοί. Άλλοι υποκειμενικά το εκλογικεύουν, ας αφήσουμε τους άλλους δεν μας καίει, στη κυριολεξία, ακόμα το πρόβλημα.

Αποφασίσαμε να ζήσουμε εξ αιτίας του… θα πρέπει να προσαρμοστούμε εγκαίρως στις μεταβολές της δικής του προοπτικής εξ αιτίας μας

Οι πόλεις απορροφούν θερμότητα

Στις αστικές περιοχές, οι δολοφονικές θερμοκρασίες επιτυγχάνονται ταχύτερα από ότι σε περιοχές με λιγότερη αστικοποίηση.  Οι πόλεις απορροφούν θερμότητα και παράγουν θερμότητα και όλο αυτό το pensum το ακτινοβολούν. Άσφαλτος, τούβλα, τσιμέντο, μπετόν και σκοτεινές στέγες ενεργούν σαν σφουγγάρια που απορροφούν τη θερμότητα κατά τη διάρκεια της ημέρας και την απελευθερώνουν τη νύχτα. Ο κλιματισμός είναι ένα σωσίβιο για όσους μπορούν να το αντέξουν οικονομικά, αλλά κάνει τους δρόμους ακόμα πιο θερμούς - ειδικά δε όταν δεν  υπάρχουν δένδρα- για όσους δεν μπορούν να έχουν κλιματισμό. Μια μελέτη από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, είναι προειδοποιητική: «Αστικές  Θερμονησίδες σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού και η αυξανόμενη αστικοποίηση μελλοντικά θα αυξήσουν την ευπάθεια του αστικού πληθυσμού όσο αφορά τα προβλήματα υγείας που σχετίζονται με τη ζέστη».

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), το 2030, το 60% των ανθρώπων θα ζουν στις πόλεις. Και όσο περισσότερο γεμίζουν οι πόλεις, τόσο θερμότερές θα γίνονται. Με τις πρόσφατες προειδοποιήσεις ότι οι θερμοκρασίες στη Νότια Ασία θα υπερβούν το όριο για την ανθρώπινη επιβίωση στο τέλος αυτού του αιώνα, κάθε βαθμός μετράει. Ήδη φέτος, 65 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε θερμοκρασίες σχεδόν 44 βαθμών Κελσίου στην πακιστανική πόλη του Καράτσι - μια πόλη που είναι συνηθισμένη στην υπερβολική ζέστη.

Αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι τα ίδια για όλους. Για παράδειγμα, υπάρχει μία ισχυρή συσχέτιση μεταξύ των πράσινων περιοχών μιας περιοχής σε μια πόλη και την ευημερία της: Όταν η σκιά των δέντρων μπορεί να μειώσει τις μέγιστες επιφανειακές θερμοκρασίες από 11 έως 25 βαθμούς, «το τοπίο αστικού πρασίνου  γίνεται ένας δείκτης της θνησιμότητας κατά τις περιόδους καύσωνα,» εξήγησε ο Tarik Benmarhnia, ειδικός της δημόσιας υγείας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια Σαν Ντιέγκο. Είναι συν-συγγραφέας μιας επιστημονικής έκθεσης που ισχυρίζεται ότι σε περιοχές με λιγότερη βλάστηση υπάρχει 5% υψηλότερος κίνδυνος θανάτου λόγω ζέστης. Το 2017, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ κατάφεραν να δημιουργήσουν μια σύνδεση μεταξύ εθνολογικά χωρισμένων οικιστικών περιοχών στις ΗΠΑ και αυτών που είναι πλησίον  σε περιοχές με δέντρα. Για μαύρους σε σύγκριση με τους  λευκούς, η πιθανότητα να ζήσουν σε περιοχή με ρίσκο καύσωνα είναι 52% παραπάνω, για Ασιάτες 32% και 21% για τους Ισπανόφωνους.

Οι φτωχοί και οι απομονωμένοι υποφέρουν περισσότερο

Στην Αμερική αλλά τελικά αποδείχτηκε και σε άλλες χώρες, η πιθανότητα να πεθάνει κάποιος από καύσωνα με μεταναστευτικό υπόβαθρο είναι 3 φορές υψηλότερη από ότι Αμερικανοί πολίτες ή αντίστοιχα οι ιθαγενείς.

Ο θάνατος σε ένα κύμα καύσωνα είναι σαν να βράζεις σιγά-σιγά", δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, Καθηγητής Camilo Mora, κατά τη στιγμή της δημοσίευσης. "Είναι καθαρό βασανιστήριο. Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο. Αλλά διαπιστώσαμε ότι αυτή η ζέστη μπορεί να σκοτώσει και στρατιώτες, ή αθλητές, τον κάθε  έναν από εμάς. "

Πέρυσι το 2017, οι ερευνητές της Χαβάης προέβλεψαν ότι το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που εκτίθεται σε θανατηφόρο καύσωνα για τουλάχιστον 20 ημέρες το χρόνο θα αυξηθεί από το σημερινό 30% σε 74% το 2100. Εφόσον επιτρέψουμε να συνεχίσουν να αυξάνονται οι εκπομπές καυσαερίων. Αντίθετα, με μια "δραστική μείωση", το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί μόνο στο 48 τοις εκατό, αλλά θα εξακολουθεί να αυξάνεται. Το συμπέρασμα των επιστημόνων: "Η αυξανόμενη απειλή για την ανθρώπινη ζωή λόγω της υπερβολικής ζέστης φαίνεται σχεδόν αναπόφευκτη".

Το έτος 2018 είναι πιθανό να γίνει ένα από τα πιο καυτά από την έναρξη της καταγραφής θερμοκρασίας. Σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν φθάσει σε πρωτοφανή επίπεδα - από τους 43 βαθμούς Κελσίου στην πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, το Μπακού μέχρι σε μόλις πάνω από 30 βαθμούς στις σκανδιναβικές χώρες. Στο Κιότο, Ιαπωνία, ο υδράργυρος δεν έπεσε κάτω από τους 38 βαθμούς Κελσίου για μια εβδομάδα. Και στις ΗΠΑ, το προάστιο του Λος Άντζελες Chino Hills γνώρισε ένα ασυνήθιστα πρώιμο και υγρό κύμα καύσωνα τον Ιούλιο που κορυφώθηκε στους 48,8 βαθμούς Κελσίου. Οι κάτοικοι γύρισαν τον κλιματισμό τους τόσο ψηλά ώστε έφτασαν στο σημείο να μη φτάνει η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια.

 

Ο κλιματισμός παραμένει ανέφικτος για πολλούς

Η ατμοσφαιρική ρύπανση έχει επίσης πιο θανατηφόρες συνέπειες σε τέτοιες περιοχές, καθώς τα οξείδια του αζώτου παράγουν όζον όταν θερμαίνονται από τον ήλιο, προκαλώντας φλεγμονή του αναπνευστικού συστήματος και αυξανόμενο κίνδυνο θνησιμότητας. "Οι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα που ζουν κοντά σε βαρύ κυκλοφοριακό σε κακώς μονωμένα σπίτια ή σπίτια χωρίς κλιματισμό έχουν περισσότερα προβλήματα με αυτά τα θέματα", ανέφερε ο Benmarhnia. Αλλά ο κλιματισμός παραμένει ανέφικτος για πολλούς, ακόμα και αν είναι όλο και περισσότερο απαραίτητος.

 

Δρόσισμα μιας νεαρής γυναίκας στο Κάϊρο

Το 2014, ο δημόσιος οργανισμός Δημόσιας Υγείας της Αγγλίας εξέφρασε την ανησυχία ότι "η διάθεση συσκευών air  condition αντικατοπτρίζει την κοινωνικοοικονομική ανισότητα εάν δεν επιδοτηθεί σε μεγάλο βαθμό". Η αύξηση του κόστους των καυσίμων επιδεινώνει το πρόβλημα. Και αν η ανθρωπότητα θέλει να καταναλώνει λιγότερη ενέργεια για να ψύξει τον πλανήτη της - όχι μόνο τα σπίτια και τα γραφεία - δεν έχει νόημα να βασιζόμαστε σε κλιματισμό μακροπρόθεσμα ούτως ή άλλως. Σε καμία περίπτωση δεν είναι λύση για όλους τους ανθρώπους.

 

"Το καλοκαίρι γίνεται κόλαση"

Στην τροπική πρωτεύουσα των Φιλιππίνων της Μανίλα, όπου  οι θερμοκρασίες άνω των 30 βαθμών επιδεινώνονται από τη νωθρότητα της υγρασίας, ο κλιματισμός είναι πολυτέλεια ακόμη και για νοσοκομειακούς ασθενείς. Ο χώρος μητρότητας του νοσοκομείου του Dr Jose Fabella Memorial είναι σχεδόν πάντα υπερπλήρης. Μόνο πρόσφατα, στο κατά κύριο λόγο καθολικό κράτος, τα αντισυλληπτικά είναι πλέον ελεύθερα διαθέσιμα. Ένα μονόκλινο δωμάτιο με κλιματισμό κοστίζει 650 πέσος τη νύχτα - λιγότερο από 10 ευρώ, αλλά σημαντικά περισσότερα από ό, τι οι περισσότερες έγκυες μητέρες μπορούν να αντέξουν οικονομικά. Φιλοξενούνται σε κοινόχρηστα δωμάτια, τα οποία εξαρτώνται από ανεμιστήρες . "Αυτοί οι ανεμιστήρες εργάζονται 24 ώρες την ημέρα χωρίς διακοπή. Σπάνια διαρκούν περισσότερο από ένα χρόνο », αναφέρει ο Maribel Bote, ο οποίος εργάζεται στο νοσοκομείο για 28 χρόνια. "Το καλοκαίρι γίνεται πραγματικά κόλαση εδώ- οι ανεμιστήρες φυσούν ζεστό αέρα", λέει ο Bote. "Στη συνέχεια, οι μητέρες χρησιμοποιούν δίσκους χαρτιού για να δροσιστούν".

Στην Καμπότζη,  η επιβίωση του καύσωνα για τους τρόφιμους των φυλακών είναι ένα θέμα της κοινωνικής θέσης. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η 30-ετών Chao Sophea περασε περισσότερο από δύο χρόνια στη φυλακή της Πνομ Πενχ Prey Sar. Καταδικάστηκε για αδικήματα ναρκωτικών, αλλά αρνείται την κατηγορία.  Όταν ήταν στη φυλακή, ήταν τέσσερις μήνες έγκυος. Το παιδί της πέρασε το πρώτο έτος της σε ένα γεμάτο δωμάτιο για τις εγκύους και τις μητέρες με μωρά. "Ήταν στην πραγματικότητα ατμόλουτρο", θυμάται η Σόφα. "Χρησιμοποίησα μια βεντάλια από φύλλο φοίνικα για να ανακουφίσω το μωρό μου από τη ζέστη - αυτό ήταν μόνο που θα μπορούσα να αντέξω. Υπήρχε ένα μικρό παράθυρο που ανοίγει στον τοίχο. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε πόση ποσότητα του αέρα καταναλώνεται σε ένα τόσο γεμάτο δωμάτιο; Υποβάλαμε αίτηση για έναν ανεμιστήρα, αλλά ποτέ δεν ήρθε."  Ένας ακτιβιστής για το περιβάλλον ο οποίος ζήτησε να παραμείνει ανώνυμος, είπε ότι έπρεπε να μοιράζονται ένα κελί τεσσάρων τετραγωνικών μέτρων με 25 άλλους άνδρες, όταν ήταν υπό κράτηση . "Κοιμόμασταν σαν καπνιστά ψάρια περασμένα σε ένα καλαμάκι. Δεν υπήρχε κλιματισμός, ούτε καν ανεμιστήρας. "

 Τρομακτικό το συναίσθημα του νεαρού για λίγη δροσιά στο Νέο Δελχί

Τι μέλλει γενέσθαι ?

Έχει αποδειχθεί  ότι μια κλειστή κοινωνία ‘η αλλιώς μη κοινωνία με πολλές υπάρχουσες ανισότητες «ανάβει» το αστικό περιβάλλον. Οι Αμερικανοί ερευνητές, οι οποίοι το 2013  αποκάλυψαν την σχέση του ρατσισμού με τους κινδύνους και ρίσκα που σχετίζονται με την υπερθέρμανση, βρήκαν άλλο ένα φαινόμενο: όσο εντονότερος είναι ο ρατσισμός σε μια πόλη, τόσο θερμότερη είναι η πόλη για όλους[1].

Μια γυναίκα δροσίζεται σε ένα συντριβάνι στο Μοντρεάλ την Δευτέρα 2 Ιουλίου 2018. Το κύμα καύσωνα ηταν υπέυθυνο για 91 νεκρούς Quebec,, με  53 μόνο στο Μοντρεάλ.  (Graham Hughes / THE CANADIAN PRESS). Πηγή:https://www.thestar.com/news/canada/2018/07/18/89-deaths-now-linked-to-heat-wave-in-quebec.html

Οι επιστήμονες συνέστησαν επομένως στον αγώνα ενάντια στη θερμότητα να αντιμετωπίσουν τις πόλεις στο σύνολό τους, συμπεριλαμβανομένων των γκέτο. Κάτι που τονίζεται συνέχεια αναφορικά με την ολιστική αειφόρο αστική ανάπτυξη. Περισσότερα δέντρα, περισσότερα μικρά πάρκα όχι μεγάλα. Μεγάλα δεν έχουν το θετικό αντίκτυπο για το αστικό κλίμα όσο τα μικρά. Τα μεγάλα έχουν θετικές επιδράσεις μόνο στους γειτνιάζοντες κατοίκους.  Ανοιχτόχρωμες προσόψεις κτιρίων  και δένδρα στους δρόμους θα μπορούσαν να μειώσουν το σύνολο της επίδρασης της θερμότητας σε μια πόλη. Επιπλέον, ο πολεοδομικός σχεδιασμός στο μέλλον πρέπει «να λαμβάνει προληπτικά υπόψη την οικολογική δικαιοσύνη και να εξαλείφει κάθε εθνοτική ανισότητα». Για τον Benmarhnia. ^[2]  η διάλυση της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού είναι ένας βασικός παράγοντας που θα ωφελήσει όλους. Επιπλέον, αυτοί  για πολλούς από μας "αόρατοι", δηλαδή οι πιο ευάλωτοι άνθρωποι - όπως οι άστεγοι και οι λαθρομετανάστες - θα πρέπει να αγκαλιαστούν από την κοινότητα για να τους φροντίσει. ^[3]

Ο Francine Nadler του House Benedict Labre λέει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις αρχίζουν^[4] να συνειδητοποιούν τα καταστροφικά αποτελέσματα της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Οι πόλεις πρέπει να αναθεωρήσουν την όποια δημοτική πολιτική έχουν  και να επανακαθορίσουν την μελλοντική σήμερα μη αειφόρο κατασκευαστική και πολιτική του κατοικείν για όλους τους πολίτες - από τους πολύ προνομιούχους και πλούσιους  έως τους πιο ευάλωτους με συγκριτικό πλεονέκτημα στους ευάλωτους καθώς εάν έχουμε ίσα μέτρα θα έχουμε συνέχεια ένα προβάδισμα των προνομιούχων, σε ένα θέμα που θεωρείται δημόσιο αγαθό, όπως π.χ. το νερό. Και αυτό είναι η υγεία στους καιρούς του καύσωνα, και βεβαίως εδώ δεν θα μιλήσουμε για δίκαιη ανακατανομή του συγκεκριμένου αγαθού καθώς οι προνομιούχοι είναι αυτοί που έχουν συνεισφέρει κατά σημαντικό λόγο στη κλιματική αλλαγή σε σχέση με τις ευάλωτες ομάδες.

«Η πραγμάτωση της ζωής σήμερα έχει αφεθεί περισσότερο στο έλεος των γεγονότων παρά στην πεποίθηση»

[Walter Benjamin,1892-1940].

Πηγές αλφαβητικά:

Από Amy Fleming(der Freitag) με συνεργασία της Ruth Michaelson και Adham Youssef στο Καϊρο, Oliver Holmes στην Ιερουσαλήμ, Carmela Fonbuena στη Μανίλα und Holly Robertson στην Πνομ Πεν

·         https://www.c40.org Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018

·         https://www.freitag.de/autoren/the-guardian/die-naechste-ungleichheit Τελευταία πρόσβαση μου στις 14/8/2018

·         http://iopscience.iop.org/article/10.1088/1748-9326/10/2/024005/pdf Τελευταία πρόσβαση μου στις 16/8/2018

          https://www.nature.com/articles/nclimate3322 Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018

·        https://www.reuters.com/article/us-temperature-immigrants-casualties/immigrant-workers-in-u-s-have-tripled-risk-for-heat-related-death-idUSKBN1DE2G3 Τελευταία πρόσβαση μου στις 17/8/2018

---

[1] Illumniati το κατανοούν αυτό ή θέλουν και επεξήγηση.

[2]Tarik Benmarhnia,1,2,3 Marie-France Sottile,4,5 Céline Plante,6 Allan Brand,3,7 Barbara Casati,4 Michel Fournier,6 and Audrey Smargiassi1,3,7. Variability in Temperature-Related Mortality Projections under Climate Change.       [¹Département de santé environnementale et santé au travail (DSEST), Université de Montréal, Montréal, Québec, Canada; ²EHESP School of Public Health (École des hautes études en santé publique), Rennes, Sorbonne-Paris Cité, Rennes, France; ³Chaire sur la pollution de l’air, les changements climatiques et la santé, DSEST, Université de Montréal, Montréal, Québec, Canada; ⁴Consortium Ouranos, Montréal, Québec, Canada; ⁵Ministère du Développement durable, de l’Environnement et des Parcs, Québec, Canada; ⁶Direction de santé publique de l’Agence de la santé et des services sociaux de Montréal, Québec, Canada; ⁷Institut National de Santé Publique du Québec, Montréal, Québec, Canada ]  https://ehp.niehs.nih.gov/1306954/.

Τελευταία πρόσβαση μου 18/08/2018

^[3]Πρώτα μέτρα έχουν ληφθεί ήδη σε τουλάχιστον μία από τις πιο “καυτές χώρες” του κόσμου. Σύμφωνα με την Ινδική κυβέρνηση με μια σειρά απλών μέτρων, ο αριθμός των θανάτων θερμότητας μειώθηκε  δραστικά - από 2.040 το 2014 σε μόλις πάνω από 200 το 2017. Μεταξύ άλλων, κατά τη διάρκεια της ημέρας το πάρκο άνοιξε, διανέμονται δωρεάν νερό και στη παραγκούπολη οι στέγες βάφτηκαν λευκές, που μείωσαν την εσωτερική θερμοκρασία κατά 5%.Η πόλη του Μόντρεαλ εισήγαγε για πρώτη φορά ένα παρόμοιο σχέδιο δράσης για το καύσωνα το 2004, μειώνοντας τον αριθμό των θανάτων κατά μέσο όρο κατά 2,52 ανά μέρα στις πολύ ζεστές μέρες. Όμως, καθώς τα κύματα καύσωνα αυξάνονται σε ένταση, πιθανόν να χρειαστούν ξανά σύντομα προσαρμογές των μέτρων.

^[4]https://www.thestar.com/news/canada/2018/07/18/89-deaths-now-linked-to-heat-wave-in-quebec.html