Καταλονία: Πολιτικό άσυλο και όχι…

Πολιτικό Άσυλο αντί Έκδοση στην Ισπανία

Καταλονία Η σύλληψη του Carles Puigdemont κάνει τη Γερμανία μέρος της κρατικής κρίσης στην Ισπανία και δεν μπορεί πλέον να παραμείνει εκτός.

Conrad Lluis Martell 13/2018                                                                                                   THS 30032018  Διάβασμα σε 2 ‘

Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, έπρεπε να συμβεί αυτό στη Γερμανία, σε μια χώρα, όπου οι αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας απολαμβάνουν πολλές φορές περισσότερο σεβασμό από ότι οι αποφάσεις του κοινοβουλίου. Όμως γιατί ο Καταλανός πρώην πρόεδρος Carles Puigdemont συνελήφθη στο δρόμο από τη Φινλανδία προς το Βέλγιο μέσα στη Γερμανία και όχι σε μια από τις σκανδιναβικές χώρες από όπου και πέρασε, παραμένει άγνωστο. Το Γερμανικό κράτος δικαίου πάντως δεν έκλεισε τα μάτια: Ο Puigdemont συνελήφθη μετά τη διέλευση των συνόρων στο Schleswig-Holstein - χάρη σε μια συντονισμένη δράση της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Δίωξης Εγκλήματος με την Ισπανική υπηρεσιακή ομόλογό του, Centro Nacional de Inteligencia. Η απόφαση για την έκδοση πρέπει να παρθεί προφανώς σύντομα. Τα εγκλήματα της εξέγερσης και της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος(μέσω της διαδικασίας δημοψηφίσματος της ανεξαρτοποίησης) , του οποίου η Puigdemont κατηγορείται είναι βαριά. Η Γερμανική συνεργασία με την Ισπανία είναι αναμφισβήτητη. Για άλλη μια φορά, η πολιτική βρίσκεται πίσω από μια φαινομενικά ουδέτερη δικαστική εξουσία. Στην πραγματικότητα, η σύλληψη του Puigdemont είναι όχι μια και μια πολιτική πράξη.

Η κυβέρνηση Μέρκελ εγκρίνει την αδιάλλακτη σκληρότητα του Mariano Rajoy κατά του κινήματος της ανεξαρτησίας στη Καταλονία, επειδή είναι πρόθυμη χωρίς επιφύλαξη να στηρίξει την φερόμενη ως διασφαλισμένη μέσω της Ισπανίας σταθερότητα στη νότια Ευρώπη. Ο συντηρητικός πρωθυπουργός θεωρείται στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως αξιόπιστος υποστηρικτής της υποδειγματικής λιτότητας. Θεωρήθηκε σαν ο βασιλικός δρόμος για να ξεπεραστεί η χρηματοπιστωτική κρίση και να διατηρηθεί η κοινωνική αναταραχή σε ανεκτά πλαίσια. Αλλά μια πορεία που πάντα βασίζεται και επικεντρώνεται σε σκληρές «σιδηρές» πολιτικές σταθερότητες και μέτρα, δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Σε κάποιο σημείο, το κρατικό πλοίο θα πέσει πάνω σε ύφαλο. Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ισπανία με την Καταλονία.

Για χρόνια, η πολιτική ελίτ στη Μαδρίτη έκλεινε τα μάτια της στο γεγονός ότι γίνονται κάποιες ζυμώσεις στην Καταλονία. Η μετατόπιση της προσπάθειας για ανεξαρτησία από το περιθώριο που κατέληξε να γίνει ένα μαζικό κίνημα έχει και μια ημερομηνία: τον Ιούνιο του 2010, όταν το Ισπανικό Συνταγματικό Δικαστήριο περιόρισε το με δημοτικό δημοψήφισμα της Καταλονίας ένα περιφερειακό σύνταγμα, με τέτοιο τρόπο που εξόργισε πολλούς Καταλανούς. Οι δικαστές αρνήθηκαν όσο αφορά την «εθνική πραγματικότητα» της Καταλονίας από πλευράς πολιτικής και νομικής ισχύς και πρόσβαλε και όλους εκείνους που δεν υποστήριζαν την Ανεξαρτησία αλλά επιθυμούσαν την αναγνώριση της ιστορίας, του πολιτισμού και της γλώσσας τους ως έθνος. Αυτή η αυθόρμητη καταγγελία προήλθε από τους συντηρητικούς, τότε ακόμα στην αντιπολίτευση, αλλά ήδη ηγούταν ο Rajoy. Με μια πρωτοβουλία συλλογής υπογραφών ξεκίνησε η δημαγωγία για την «υπεράσπιση του ισπανικού έθνους».

Τότε, όπως και σήμερα, ένα είναι ξεκάθαρο: Οι δικαστικές αποφάσεις δεν προκύπτουν μέσα σε ένα κενό, διαμορφώνονται από πολιτικό κλίμα μέσα στο οποίο δημιουργούνται. Αυτό ισχύει για τον λανθάνοντα Αντικαταλανισμό της σημερινής εποχής, όπως και για την επιθετική αντιαποσχιστική τάση, που τρέφει το παρόν κυβερνόν Λαϊκό Κόμμα και ανατροφοδοτείται από τη δεξιά φιλελεύθερη πτέρυγα των Ciudadanos . Η συμπεριφορά τους δεν θα μπορούσε να είναι πιο καταστροφική: Πρώτα αγνοήθηκε το κίνημα ανεξαρτησίας και τώρα επιπλέον διώκεται.

«Ελπίζω ότι ο δικαστής Pablo Llarena να μη βάλει πολιτικούς ανεξαρτησίας στη φυλακή . Αποσχιστικές τάσεις δεν μπορούν να καταστραφούν, αλλά μόνο πολιτικά να ηττηθούν.» Η αξιολόγηση του σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες, κάθε άλλο παρά φίλος της Καταλονίας, δίνει μια περιγραφή το τι θα έπρεπε να γίνει, κάτι για το οποίο η Μαδρίτη μόνο που το σκέπτεται τρομοκρατείται: να αδράξουν την πολιτική πρωτοβουλία, και μη οχυρώνονται πλέον πίσω από εισαγγελείς και δικαστήρια. [Αυτό δείχνει κοινωνικό φόβο και πολιτική ανασφάλεια.]

Με όλες τις επικρίσεις των δυνάμεων ανεξαρτησίας, οι οποίες συχνά συμπεριφέρονται πεισματάρικα και μη ρεαλιστικά δύσκολα μπορεί κανείς να αρνηθεί κάτι: το σχεδόν αφελές και με ειρηνικό σκοπό κίνημα. Σε κάποιο σημείο, το κεντρικό κράτος θα διαπραγματευόταν, έτσι ήλπιζαν. Αλλά αυτό προσπαθεί να κόψει τα κεφάλια της του κινήματος ανεξαρτησίας. Είναι ένας αναχρονισμός πέρα από το να συγκρίνουμε ότι δημοκρατικά νομιμοποιημένοι πολιτικοί, όπως ο Carles Puigdemont, κηρύσσονται προδότες, σαν να ήταν χουντικοί. Αυτό δεν αξίζει να αποκαλείται πολιτικός πολιτισμός της Ευρώπης του 21ου αιώνα και τροφοδοτεί μια αντιδραστική αποκατάσταση του ζητήματος με ένα τρόπο, που εξουσιοδοτεί το κεντρικό κράτος της Ισπανίας να δράσει με αυταρχικό τρόπο ενάντια σε πολιτικά διαφωνούντες. Όποιος από τις Βρυξέλλες ή τη Γερμανία πιστεύει σοβαρά ότι μπορεί να παραμείνει εκτός κρίσης, δίδει άφεση σε ένα καταστροφικό δόγμα που λέει, ότι το ισπανικό κράτος μπορεί να σωθεί υπό την τρέχουσα ισχύ της εδαφικότητας και Συντάγματος της από τι δυσκολίες μόνο με τη εφαρμογή σκληρότητας.

Σε όλες τις προσπάθειές της για αποφυγή της κρίσης, η Γερμανία έγινε κράτος συμμετέχον στη κρατική κρίση, με τη σύλληψη του Puigdemont. Η κυβέρνηση Μέρκελ βρίσκεται υπό πίεση για να χρησιμοποιήσει την επιρροή της στην ΕΕ, και να δηλώσει στο σύντροφό Rajoy της, ότι το κρίση του κράτους στην Ισπανία δεν μπορεί να λυθεί αν το σύστημα ποινικής δικαιοσύνης αποτελέσει αποτρεπτικό παράδειγμα. Όσο στη Μαδρίτη δεν χρησιμοποιείται αλλαγή πλεύσης και σκέψης, δεν μπορεί να υπάρχει άλλος τρόπος παρά να αφήσεις τον Puigdemont πίσω στην εξορία του στο Βέλγιο ή να του χορηγήσεις άσυλο στη Γερμανία. Αυτό που οι αρχές του Βελγίου και πιθανώς και στη Φινλανδία, οι οποίες δήλωσαν ότι ο Puigdemont «δεν βρίσκεται πουθενά», θα έπρεπε να ήταν δυνατό και για τις υπηρεσίες της Γερμανίας. Οι πολιτικά διωκόμενοι έχουν δικαίωμα προστασίας και ασύλου.

Καταλονία:Τα φρόνιμα παιδιά της Ευρώπης οι Γερμανοί…

Οι Γερμανοί έμπλεξαν ίσως άσχημα αναλαμβάνοντας, με την επιμέλεια που τους χαρακτηρίζει, το ρόλο μιας Ευρωπαϊκής Αστυνομίας

Διάβασμα σε 1,5 ‘

Φωτογραφία: berlinertageszeitung.de

Η ΕΕ έχει δείξει τα τελευταία χρόνια το σπάνιο χάρισμα να κάνει συχνά αυτό που την βλάπτει. Και να ακολουθεί μια πολιτική που χτυπά τα διακηρυγμένα ιδανικά της στο πρόσωπο. Όσο δεκτό έγινε το δικαίωμα της πολιτικής αυτοδιάθεσης μεταξύ των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου, τόσο λιγότερο ισχύει κάτι τέτοιο για τους Καταλανούς, ιδίως και για μια πρώην περιφερειακή κυβέρνηση.

Μέχρι στιγμής, όχι μόνο έχουν εγκαταλειφθεί όλες οι προσπάθειες αλληλεγγύης και κατανόησης από τις Βρυξέλλες, έχει εγκαταλειφθεί και η προσπάθεια να προσφερθεί για διαμεσολάβηση. Εκπληκτική εσωτερική πολιτική, ιδιαίτερα όταν κάποιοι θέλουν και οραματίζονται μια ομοσπονδία στην Ευρώπη. Τόσο η κατασταλτική δράση των Ισπανικών αστυνομικών αρχών στο Καταλανικό δημοψήφισμα για ανεξαρτησία 1 Οκτωβρίου 2017, όσο και η νομική αντίποινα μετά, που φάνηκε καθαρά σαν μια βεντέτα, δεν κατηγορήθηκαν από την ΕΕ, πόσο μάλλον  πως να περιμένεις να εκφραστεί κριτική ή μια αποδοκιμασία και επίπληξη, βλέπε πρόσφατα Πολωνία, Ουγγαρία σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Έτσι, η συντηρητική κυβέρνηση Rajoy μπορεί να συνεχίσει ‘όπως και κάνει μέχρι σήμερα την άκαμπτη συντηρητική της πορεία, η οποία επιδιώκει ανοιχτά να αμφισβητήσει στα κόμματα της ανεξαρτησίας στην Καταλονία να έχουν τα δικαιώματα που έχουν το δικαίωμα να έχουν, αλλά πάνω απ' όλα αφαιρεί από του ηγέτες της την κοινωνική και πολιτική τους ύπαρξη, καταδιώκοντας και φυλακίζοντάς τους.

Ο Turull κατηγορείται και φυλακίζεται Τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και στο Βερολίνο, διατηρούν μια ουδετερότητα, μια μη παρέμβαση, η οποία ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με μια συνθηκολόγηση με την αδιάλλακτη σκληρότητα της Ισπανικής εκτελεστικής εξουσίας ενάντια στην κυριαρχία του αιτήματος της πλειοψηφίας στην Καταλονία. Τέλος, στις περιφερειακές εκλογές στις 21 Δεκεμβρίου κέρδισαν και πάλι τα κόμματα ανεξαρτησίας, αλλά εμποδίζονται να σχηματίσουν κυβέρνηση. Ο ορισθείς Περιφερειακός Πρόεδρος Jordi Turull κατηγορείται από το Ανώτατο Δικαστήριο της Μαδρίτης, μαζί με άλλους 13 Καταλανούς πολιτικούς, της εξέγερσης, και βρίσκεται στη φυλακή και θα πρέπει να περιμένουμε μια καταδίκη σαν ένοιχοι, όπου είναι δυνατή και μια ποινή έως και 30 χρόνια.

Ταιριάζει λοιπόν στην όλη εικόνα, όταν πλέον ο πρώην Περιφερειακός Πρόεδρος Carles Puigdemont συλλαμβάνεται μόνο στη Γερμανία μετά από μια σχετική κατάσταση ασύλου που του είχε χορηγηθεί από το Βέλγιο. Όσον αφορά βεβαίως στο ότι επικαλούνται οι Γερμανοί την αναπόφευκτη εκτέλεση της ανανέωσης από την Ισπανία του Ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, η σύλληψη και η πιθανή έκδοση του είναι ένα πολιτικό ζήτημα πλέον, και που κάνει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία σε όλες τις προσπάθειες της για αποφύγει μια σύγκρουση, να βυθίζεται και να εμπλέκεται περισσότερο σε μια σύγκρουση. Ενώ οι Φινλανδικές αρχές αρνήθηκαν προφανώς μια πρόσβαση τους στον Puidgemont και δήλωσαν, ότι αυτός «δεν μπορούσε να βρεθεί» στο Ελσίνκι, οι αρχές στο Schleswig-Holstein εργάστηκαν επιμελώς και με νομικίστικο ζήλο για το ένταλμα σύλληψης. Λέγεται ότι υπήρχαν στοιχεία από τους Ισπανούς μυστικούς πράκτορες για τον διωκόμενο Puigdemonts. Όσον αφορά την έκδοση, οι Γερμανικές αρχές θα εμφανιστούν ως εκτελεστές ενός πολιτικά χρωματισμένου συστήματος ποινικής δικαιοσύνης.

"Επικίνδυνοι προδότες" Η ενδικοφανή προσφυγή στους ισχύοντες κανόνες της ΕΕ σαν δικαιολογία για τη σύλληψη, ωστόσο, δεν θα μείνει αρκετά σαν τεκμηριωμένη. Με το τρόπο που η σύγκρουση στην Ισπανία ολοένα και περισσότερο πολιτικά τεταμένη γίνεται, πρέπει να επηρεάσει την ΕΕ. Και δεν φτάνει αυτό αλλά είναι πρόθυμη να στηρίξει κάποιους εάν πρόκειται να κυνηγηθούν "προδότες" και να τους εξουδετερώσει. Αυτό δεν μπορεί να ισχύσει σαν ένδειξη έξυπνης πολιτικής λογικής, τουναντίον είναι καταδικασμένο σύντομα να χρεοκοπήσει.

“Και η Γερμανία που είναι αρχηγός της ΕΕ? Η ηθική βλάβη του συγκεκριμένου προβλήματος είναι προγραμματισμένη. Τουλάχιστον το Βέλγιο δεν ήταν διαθέσιμο για τους διώκτες του Carles Puigdemont, και του χορήγησε κατοικία και άσυλο. Ίσως μπορεί να φανταστεί κανείς ότι υπάρχει τουλάχιστον τόσοι εξυπνάδα να κρατήσουν υπό κράτηση τον Puigdemont αλλά να μη τον παραδώσουν στις Ισπανικές αρχές. Θα ήταν επίσης ένα θέμα ιστορική ευαισθησίας, καθώς ο Καταλανός Περιφερειακός Πρόεδρος Lluis Companys, δηλωμένος Ρεπουμπλικάνος, ο οποίος εκδόθηκε το 1940 από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής στη Γαλλία στις Δικαστικές αρχές του Ισπανού Φράνκο εκτελέστηκε στη Βαρκελώνη στις 15 Οκτώβριου 1940.”

Όχι μόνο λόγω της κλιμακούμενης σύγκρουσης και πάλι στην Καταλονία, λαμβάνοντας επίσης υπόψη τις παραδόσεις της ΕΕ, ή άρνηση να αναλάβει την ευθύνη μιας αποκλιμάκωσης είναι δύσκολο κατανοητό. Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ σε σχέση με άλλα κινήματα για πολιτική αυτοδιάθεση. 1990/91, υποστηρίχθηκαν ρητά οι φιλοδοξίες ανεξαρτησίας των σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής κατά της ΕΣΣΔ. Στη Κύπρο εδώ και δεκαετίες προσπαθείται μια διαμεσολάβηση, όπως και στην απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου από τη Σερβία, η ΕΕ υπεύθυνη έκανε την εμφάνισή της και έχει αναλάβει τμήματα της πολιτικής και νομικής διαχείρισης από τις αρχές του 2008. Εάν η ΕΕ στο τέλος ιδιοποιηθεί την ισπανική επίσημη θέση και διαχείριση της σύγκρουσης στη Καταλονία, τότε υποβαθμίζει τη θεωρία της Ευρώπης των περιφερειών σε φάρσα.

Dr. Nicolas Theodosakis/Lutz Herden

zaungastnic: Καταλονία- Κοντά για μια Περιφερειακή κυβέρνηση αλλά…

Αποκαμωμένοι και ζορισμένοι

Ισπανία Οι Καταλανοί αυτονομιστές είναι κοντά να κάνουν μια νέα περιφερειακή κυβέρνηση, αλλά δεν προχωρούν όσο έπρεπε πραγματικά

Conrad Lluis Martell | Τεύχος 10/2018                                                                                             Διάβασμα σε 2,5’

  

Ο Carles Puigdemont φαίνεται σαν Κυβερνήτης Περιφέρειας Καταλονίας να έχει επιβιώσει, αλλά όχι σαν φάντασμα.

Foto: Zuma Press/Imago

Την 1η Μαρτίου, το Κοινοβούλιο de Catalunya πραγματοποίησε την πρώτη του συνεδρίαση μετά τις περιφερειακές εκλογές της 21ης Δεκεμβρίου. Η συνεδρίαση διαφημίστηκε πολιτικά ως "sessió de desbloqueig" (απεμπλοκαρίσματος) επειδή ήταν απαραίτητο να ξεπεραστεί ο αποκλεισμός στον οποίο βρίσκεται η Καταλονία, όχι μόνο από τον Δεκέμβριο 2017, αλλά το αργότερο μετά το βίαια από την κυβέρνηση Rajoy κατεσταλμένο δημοψήφισμα για ανεξαρτησία την 1η Οκτωβρίου 2017. Αλλά αντί να ενεργήσουν χαλαρά [για να βοηθηθούν όλοι], δημιουργήθηκαν τεταμένες καταστάσεις. Πρώτο η συνεδρίαση άρχισε μερικές ώρες αργότερα, επειδή τα κόμματα ανεξαρτησίας έπρεπε να συμφωνήσουν σε μια διακήρυξη της τελευταίας στιγμής που ικανοποιούσε όλους - συντηρητικούς, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και αριστερούς ριζοσπάστες. Όταν άνοιξε η σύνοδος, το αντι-αυτονομιστικό κόμμα του Ciutadan - με 25% και 35 βουλευτές, έχει και την ισχυρότερη παράταξη - προσπάθησε να μποϋκοτάρει την ατζέντα καταγγέλλοντας κατηγορηματικά διαδικαστικές παραβιάσεις από τους αυτονομιστές.

Όταν άρχισε τελικά η ουσιαστική συζήτηση, τα μέτωπα είχαν σκληρύνει παντού. Κάθε μία από τις επτά παρατάξεις ακολούθησε τη δική της ατζέντα και πήγε σε γενική κριτική σχετικά με την πορεία κάθε αντιτιθέμενου μπλοκ - το στρατόπεδο των αυτονομιστών ή των αντί-αποσχιστικών. Υπήρχαν και δηλητηριώδη βέλη ακόμα και προς στους συμμάχους τους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα μόνιμου ερεθισμού. Πρώτον, ο αριστερός Xavier Domènech, ηγέτης της παράταξης Podemos, προσπάθησε να τοποθετηθεί αλλά τελικά έκανε μια φάρσα. Από τη μία πλευρά, υπερασπίστηκε το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου ως μια από τις πιο σημαντικές κινητοποιήσεις «των τελευταίων ετών», από την άλλη πλευρά, περιέγραψε τη συμβολική ανακήρυξη της ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου, η οποία στηρίχθηκε σε αυτήν ακριβώς την ψηφοφορία ως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Generalitat που έχει κάνει ποτέ και που είναι περιφερειακή κυβέρνηση της Καταλονίας. Επιπλέον κατηγορούσαν οι του Domenech τους αυτονομιστές να θέλουν να ανατρέψουν το κοινοβούλιο και να δημιουργήσουν πολιτικές παράλληλες δομές στον πρώην πρόεδρο Carles Puigdemont για να εξασφαλίσει μια θέση κλειδί στο εκτελεστικό ."Σας ενώνει περισσότερο το παρελθόν παρά το μέλλον. Δημιουργείτε σύμβολα, όχι πολιτική, "λέει ο Domènech, ο οποίος αποκρύπτει όμως τη λύση που πρότειναν οι Podemos. Αντ' αυτού, τονίζει μέσα από ένα μάθημα ιστορίας για το 1930, όταν ο τότε Πρόεδρος Περιφερειακής Lluís Εταιρείας υπερασπίστηκε το Κοινοβούλιο της Καταλονίας ως ένα ενιαίο παράδειγμα της Καταλανικής κυριαρχίας. Ο κ. Domènech ξέχασε όμως να αναφέρει ότι είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς την κυριαρχία στην τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Εξάλλου, τα κόμματα της ανεξαρτησίας έχουν νόμιμη απόλυτη πλειοψηφία στην εκλογική περιφέρεια.

Τάση για παζάρια

Quim Torra, μέλος της Junts per Catalunya, στη κέντρο-δεξιά συμμαχία που κάποτε ιδρύθηκε από τον Puigdemont για να προωθήσει την ανεξαρτησία, κατέφυγε και αυτός ιστορικά στο παρελθόν παρά στο παρόν. Ο μόνος νόμιμος εκπρόσωπος για παράδειγμα των Καταλανών είναι το περιφερειακό κοινοβούλιο, και μάλιστα από τον 14ο αιώνα. Απέναντι σε αυτό βρίσκεται συνέχεια μια ολοένα και περισσότερο αυταρχική Ισπανία, από τη δικτατορία του Miguel Primo de Rivera (1923 - 1930), την εποχή του Φράνκο (1939 - 1975) και μέσα από την λεγόμενη «αποκατάσταση Bourbon,» της Ισπανίας γνωστή ως δημοκρατική μετάβαση του βασιλιά Χουάν Κάρλος (1975 - 2014). Σε αυόλα αυτά τα χρόνια η Καταλονία βρισκόταν συνέχεια σε βάναυση καταστολή από το κέντρο είπε ο Quim Torra. «Μόνο με την Καταλανική Δημοκρατία θα είμαστε ελεύθεροι», δήλωσε στον επίλογό του και έφυγε σιωπηλά χωρίς να αναφερθεί, στο ότι η δεξιά στην Καταλονία τα ‘έκανε πλακάκια’ με αυτή την «αρχαϊκή» και «κατασταλτική» κεντρική κυβέρνηση για μεγάλο χρονικό διάστημα, που ακόμα , και ο Συντηρητικός Artur Mas μεταξύ 2010 και το 2012 εμφανίστηκε ως το μοντέλο του μαθητή που υπερασπιζόταν την πολιτική της λιτότητας από τη Μαδρίτη.

Η τόσο μισητή στην Καταλονία «κουλτούρα της μετάβασης» με την αυταρχική κατανόηση για δημοκρατία όπου μόνο η πολιτική ελίτ μπορεί να λειτουργήσει, καταδικάζοντας τον λαό να παρακολουθεί απλά – [ούτε να παρατηρούν δεν τους αφήνουν πλέον, ένα γενικότερο χαρακτηριστικό του σημερινού διαπλεκόμενου νεοφιλελεύθερου πολιτικό-οικονομικού συστήματος] , είναι πολύ περισσότερο εμφανές στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας, από ότι πολλοί στη βάση το επιθυμούν. Τις τελευταίες εβδομάδες παρείχαμε πολύ επεξηγηματικό υλικό. Οι ηγέτες της Junts per Catalunya και η κοινωνικοφιλελεύθερη Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), το άλλο μεγάλο Κόμμα Ανεξαρτησίας, προσπάθησε μαζί με τον εξόριστο Puigdemont στα παλίσια ενός παζαριού ένα σχηματισμό κυβέρνησης. Στην αρχή λεγόταν, ότι ο Puigdemont ήθελε να επιστρέψει για να γίνει πρόεδρος. Μετά φημολογήθηκε ότι είχε επιλέξει την Έλσα Αρτάδη - έναν από τους εμπιστευτικούς του συνεργάτες - ως υποψήφια. Αργότερα εικαζόταν ότι ο πρώην πρόεδρος ήθελε μια παράλληλη κυβερνητική δομή στις Βρυξέλλες, ένα «Συμβούλιο της Δημοκρατίας», ώστε να έχει τον έλεγχο και από μακριά.

Το ERC - έφτασε ως Junts per Catalunya, τον Δεκεμβρίο του 2017 σε 21% – και κατέστησε σαφές: Ο Puigdemont θα μπορούσε να παραμείνει συμβολικός πρόεδρος, αλλά ο φυλακισμένος ηγέτης του ERC Oriol Junqueras de facto θα έπρεπε να κατείχε την εκτελεστική εξουσία. Υπήρξε κόντρα μεταξύ των παρατάξεων της αυτονομίας, και οι διαφορές τους με κάθε νέα κλήση από το Ανώτατο Δικαστήριο γινόταν όλο και πικρότερες: Θα μας βάλουν υψηλά πρόστιμα ή ακόμη θα μας φυλακίσουν γιατί επιμένουμε πάρα πολύ στην ανεξαρτησία? Πολλοί Καταλανοί πολιτικοί ίσως το αναρωτιόντουσαν μηρός στο δικαστήριο και στη συνέχεια μάλλον υα εξήγαγαν τα συμπεράσματά τους για το πώς θα κινηθούν.

Στην πραγματικότητα, οι αποφάσεις, οι φυλακίσεις και οι απειλές του ισπανικού δικαστικού σώματος αφήνουν το σημάδι τους. Κρυμμένη πίσω από μια όμορφη ρητορική, το στρατόπεδο ανεξαρτησίας και αυτονομίας δίνει περισσότερο έμφαση πλέον στην αποφυγή της ανυπακοής. Έτσι, στις διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό μιας κυβέρνησης, η "πιο επαναστατική" συνιστώσα - procés constituent, - έπεσε στο κενό. Αυτό δεν ενθουσιάζει το αριστερό κόμμα CUP καθώς και άλλες εκατοντάδες Δημοκρατικές Επιτροπές με σκοπό την προστασία της Δημοκρατίας (CDRs) που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Καταλονία από τον Οκτώβριο του 2017. Παρόλο που το CUP εξακολουθεί να προκαλεί δημοσίως με την εξέγερση και να βλέπει τον μοναδικό τρόπο ανεξαρτησίας μια επαναστατική εκκίνηση, το κόμμα δεν πήρε θέση στην κοινοβουλευτική συνεδρίαση την 1η Μαρτίου. Η δήλωση, η οποία συμφωνήθηκε από όλα τα κόμματα της ανεξαρτησίας, δεν επικύρωσε τελικά τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας στις 27 Οκτωβρίου!

Αυτός δεν είναι λόγος να μην δημιουργηθεί ένας διαφορετικός καυγάς Το βράδυ της 1ης Μαρτίου, ο Carles Puigdemont ανακοίνωσε με τηλεοπτικό μήνυμα ότι παραιτήθηκε από την προεδρία. Ο Jordi Sánchez είναι ο ιδανικός υποψήφιος, είπε. Ωστόσο, ο πρόεδρος της πρωτοβουλίας ANC και κορυφαίος υποψήφιος της λίστας Puigdemont δύσκολα θα μπορέσει να αναλάβει καθήκοντα. Από τα μέσα Οκτωβρίου έχει φυλακιστεί για την υποκίνηση της εξέγερσης. Εάν απελευθερωθεί, ο Sánchez θα είναι ο σωστός υποψήφιος για πολλούς: ένας ακτιβιστής χωρίς να ανήκει κομματικά κάπου, προσεκτικός και με στρατηγική σκέψη. Από τη φυλακή, συνέστησε να μην δοθεί μονομερώς καμία διακήρυξη ανεξαρτησίας - ο χρόνος δεν ήταν ο ακατάλληλος. Φυσικά οι θέσεις αυτές είν αι αντίθετες σε εκείνες τις θέσεις του CUP, οι οποίες συντάσσονται στο: ο Puigdemont, όχι ο Sánchez, είναι ο μοναδικός υποψήφιος τους. Το ERC είναι επίσης επιφυλακτικό προς τα έξω, στο λαό τις μάζες, αλλά είναι πιθανό συμφιλιωθεί με τον Sánchez, τον οποίο σέβεται ως συμβολική μορφή. Ο Sánchez θα μπορούσε να δώσει νέα ώθηση στο κίνημα ανεξαρτησίας και να επιτρέψει στο ERC να αναλάβει αποτελεσματικά κυβερνητική δράση στα πλαίσια μιας ισχυρής αντιπροεδρίας.

Οι Seniors διαδηλώνουν

Εν τω μεταξύ στους δρόμους διαδηλώνουν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Για εβδομάδες, μαχητικοί ηλικιωμένοι στα πλαίσια των διαμαρτυριών τους παντού απαιτούν αύξηση των χαμηλών συντάξεών τους. Ταυτόχρονα, οι προετοιμασίες για τη γενική απεργία για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου προβλέπουν συζητήσεις για το φεμινισμό, την ανισότητα των μισθών και τη βία κατά των γυναικών. Ένα τέτοιο έντονο δημόσιο πολιτικό διάλογο η χώρα ποτέ δεν γνώριζε σε αυτό το βαθμό. Η συντηρητική κεντρική κυβέρνηση αντιμετωπίζει εντυπωσιακά νευρικά τις διαμαρτυρίες, δεν κολλάει στη σκληρή σκληρότητα με την οποία αντιμετώπισε και την Καταλανική αυτονομία. Ενάντια στους Καταλανοί μπορούν να κυβερνούν άνετα, αλλά εναντίον των γυναικών και των ηλικιωμένων, απέναντι σε τόσους δυνητικούς ψηφοφόρους? Τα κόμματα ανεξαρτησίας της Καταλονίας θα βοηθούσαν πολύ  εάν υιοθετήσουν το απλό σύνθημα της φεμινιστικής διαδήλωση:μαζί είμαστε περισσότεροι!

zaungastnic: Μια απροσδόκητη πολιτική revanche της Καταλονίας (τίτλος του blogger)

Οι Podemos από τα δεξιά

Ισπανία Το  Καταλανικό πρόβλημα  μπόρεσε και ευνόησε  μια συντηρητική αλλαγή  [στο κομματικό τοπίο] που οδηγείται από το κόμμα των Ciudadanos

Conrad Lluis Martell                                                                                                                        THS 05022018

διάβασμα σε 3 ‘

Το  κοινό εκλογικό σώμα συνήθως θέλει μια αξιόπιστη δύναμη που να το ανέχεται

Foto: Susana Vera/Reuters

Για τους πολίτες το 2017 ήταν ένα κακό, ανησυχητικό έτος θα έλεγα. Η μειοψηφική κυβέρνηση του Mariano Rajoys ασκείται σε μια στάση αναμονής... Δεν πραγμάτωσε καμία πολιτική, ήθελε μόνο να βρίσκεται στην εξουσία. Αλλά ακόμη και η αντιπολίτευση απέτυχε να προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Η χώρα είναι παραλυμένη. Και αυτό τώρα και χρόνια. "Η ετυμηγορία της δημοσιογράφου Lucia Méndez αποκαλύπτει τι συμβαίνει πέρα από το καυτό σημείο της Καταλονίας στην Ισπανία, έως και απολύτως  τίποτα. Οι φανφάρες  της εθνικής ενότητας, του συνταγματικού πατριωτισού και της μαχητικής δημοκρατίας κρύβουν  πιο πολλά κακά παρά καλά, και  ότι ο πρωθυπουργός Rajoy και το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα (ΡΡ) στο Καταλανικό ερώτημα έχουν ακόμα μια ευθύνη να απαντήσουν.  Στην πραγματικότητα, η Καταλονία είναι ένα σύμπτωμα. Ο Rajoy και το κόμμα του ουσιαστικά στερούνται ενός βιώσιμου, ελπιδοφόρου σχεδίου.

Ο σαν προσωπικότητα λίγο βαρεμάρης  και εν αναμονή αρχηγός του κράτους θεωρεί ότι οι θετικοί οικονομικοί δείκτες είναι αρκετά καλοί για να αποδεχθεί ο λαός τη  στάση του. Οι μειωμένοι αριθμοί ανεργίας θα βοηθήσουν από μόνες τους να κερδίσει αυτός  την εμπιστοσύνη των πολιτών. Έτσι πίστεψε.  Εδώ διαψεύσθηκε. Το Partido Popular ξεκίνησε την αρχή τους έτους 2018  με δικαστήρια. Στη «περίπτωση Gürtel», το κόμμα σε περιοχές όπως στη Μαδρίτη και στη Βαλένθια κατηγορήθηκε για κατάχρηση δημόσιου χρήματος δωρεές κόμματος και διάχυση δημοσίου χρήματος σε εταιρείες τώρα και δεκαετίες. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, το PP κατάφερε να απεικονιστεί ως βράχος παρά τις διαπλοκές, αψηφώντας την οικονομική υποτονικότητα, τον αριστερό λαϊκισμό και την πολιτική της απόσχισης.

Αλλά τώρα, που μετά το «θερμό φθινόπωρο» , που πάλι οι Rojigualdas, οι εθνικές σημαίες, κρεμάστηκαν έξω στα μπαλκόνια και έξω από τα παράθυρα στην Ισπανία, και που έγιναν ανεκτές ομάδες  Εθνικιστών (Φρανκιστών) που φώναζαν ενάντια στην αυτονομία της Καταλονίας, θα έπρεπε ο  Rajoy  να στέκεται  τώρα πολύ  σταθερότερα - το αντίθετο  έχει συμβεί. Ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε στα μέσα Ιανουαρίου στην ηγεσία του κόμματος : "Η απάντηση της κυβέρνησης στη Καταλανική κατάσταση ήταν καλή για την Ισπανία, αλλά πιθανόν όχι για το Λαϊκό Κόμμα".

Τέλος της τάσης προς αριστερά

Επί του παρόντος, δύο τάσεις συναντώνται στην Ισπανία, μια παλιά και μια άλλη νέα. Από την πρώτη μπορεί κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα: Η σύγκρουση για την Καταλονία τελείωσε τελικά την αριστερή στροφή, η οποία φαινόταν εξαντλημένη για αρκετό καιρό. Από την άνοιξη του 2011, όταν οι διαμαρτυρίες του Indignados ήταν αδιαμφισβήτητες, ξεκίνησε ένα κύμα στήριξης για αυτούς.  Όταν στις δημοτικές εκλογές Μάιο 2015 κέρδισε το κόμμα των Podemos στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη και σε άλλες μεγάλες πόλεις, κάποιοι είδαν αυτό τον νέο αριστερό ήδη στην εξουσία. Έδωσε την εντύπωση ότι μαζί με άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, όπως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, η αριστερή ηγεμονία είναι στην πορεία. Αποδείχθηκε όμως στις εκλογές στα τέλη Δεκεμβρίου του 2015 με 20,7 τοις εκατό ως όχι αρκετά ισχυρή δύναμη. Με τους συρρικνωμένους σοσιαλιστές - έχασαν σχεδόν το 7% - θα μπορούσε να γίνει μια αριστερή κυβέρνηση. Δυστυχώς, το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (PSOE) δεν κοίταζε προς τα αριστερά, αλλά προς τα δεξιά, προς τη δεξιά πτέρυγα προς το  νεοεισερχόμενο φιλελεύθερο κόμμα  του Ciudadanos.

Όπως και το Podemos, έτσι και το Ciudadanης  εκλέχτηκε για πρώτη φορά στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2015. Όπως και η ριζοσπαστική αριστερά, θεωρήθηκε ότι το κόμμα θα ήταν ένας  πρόγονος μιας "νέας πολιτικής" που υπόσχεται να θέσει τελικά τα όρια στα αρτηριοσκληρωμένα  λαϊκά κόμματα. Το κόμμα των Ciudadanos έλαβε μόνο 14 τοις εκατό, που ήταν μέτριο, όμως αρκούσε επί της παρούσας για την εξουδετέρωση της ανόδου των Podemos και συγχρόνως να δημιουργηθεί ένα ισχυρό δεξιό μπλοκ στην Βουλή. Η αριστερή εκτίναξη οδηγήθηκε στο κενό.

Το κόμμα Ciudadanos - ιδρύθηκε το 2006 στη Βαρκελώνη από συντηρητικούς διανοούμενους όπως και αντικαταλανικές δυνάμεις  και επεκτάθηκε στην Ισπανία πολύ νωρίς το 2015 με την βοήθεια μιας εκστρατείας μεγάλης κλίμακας των μέσων ενημέρωσης– και λειτούργησε ως «Podemos της δεξιάς» και σαν το  ιδανικό ρυθμιστικό εργαλείο  ενάντια στην αριστερά. Οι δεξιοί φιλελεύθεροι φαινόταν να είναι ο συνδυασμός για να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες τα παλιά κόμματα. Κατ’ αρχήν το  Ciudadanos  προσπάθησε μετά τις εκλογές του 2015 με τον Σοσιαλιστή τον  αρχηγό του κόμματος Pedro Sánchez. Μετά όμως  που με τον κοινωνικό-φιλελεύθερο άξονα  δεν υπήρχε πλειοψηφία και έφτασαν πάλι στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2016, οι φιλελεύθεροι δεξιοί προσκολλήθηκαν στους Συντηρητικούς με τον Rajoy.

Ήταν μια λογική στροφή προς το μέσο ή απλά ένα ς καθαρός καιροσκοπισμός, όπως παραπονέθηκαν οι κριτικοί; Ο αρχηγός του κόμματος Albert Rivera - όπως  είπε αρκετά επιθετικά  ο πολιτικός  επιστήμονας Jorge Verstrynge - «είναι λιγότερο πολιτικός και περισσότερο πωλητής πολιτικής, ένας  ‘γλύφτης σνομπίστας’ που μπορεί και έχει επικοινωνιακές δεξιότητες και έχει  ένα πρόγραμμα γεμάτο ασάφειες,  και που αποκαλύπτεται το απόθεμα της συντηρητικής προσέγγιση, όταν πρόκειται για δύσκολες ερωτήσεις: Φόροι, θρησκεία στο σχολείο, ο ρόλος του κράτους, το εδαφικό μοντέλο ... Το Ciudadanos παραμένει για μένα  ένας κοινωνιολογικός γρίφος. "

Εν τω μεταξύ,  από "κοινωνικό γρίφο" του Ciudadano έχει γίνει ένα πολιτικό γεγονός που διαθέτει περισσότερη δύναμη από  ότι η νέα αριστερά και η παλιά δεξιά επιθυμούν.  Ισπανία στις αρχές του 2018: Η όρεξη  και η συμπάθεια για μια αριστερή στροφή έχουν στερέψει, η χώρα πιστή βαδίζει προς τα δεξιά - και όχι με το Λαϊκό Κόμμα, αλλά  με τους Ciudadanos που  παραθέτουν πιστά  αυτή την συντηρητική τάση. Αυτή είναι η νέα τάση στην οποία  οδηγήθηκε η Ισπανία μετά από την Καταλανική σύγκρουση. Για πολλούς Ισπανούς, η ανεξαρτησία ήταν και παραμένει ένα ζήτημα ταυτότητας: Ο αυτονομισμός απειλεί να καταστρέψει αυτό που είναι σήμερα, και το αίσθημα, σε ποιον και για ποιο σκοπό κάποιος ανήκει κάπου».

Σε αυτήν την κατάσταση, το Ciudadanos βρίσκεται σαν πρωταγωνιστής α) για την ταυτότητα και β) κατά της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. Είτε αυτοί  προτρέπουν την κυβέρνηση Rajoy να διαχειριστεί την κατάσταση με σκληρότερα μέτρα, εξυμνώντας το έθνος και τη μοναρχία ή με άγραφους νόμους και κανόνες  να τα sστραγγαλίσει την καταλανική πολιτικής,  που  στις ομιλίες τους  χρησιμοποιούν καταλανικά και τα ισπανικά επίσης - εξυπηρετεί πάντα την αυτοπεποίθηση της μέσης ενός του κομματικού τοπίου. Το Ciudadanos απειλεί ακόμη και με μια μισοειρωνική στάση, ότι σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, η περιφέρεια της  αντι-αποσχιστικής τάσης  να πρέπει να χωριστεί από τη αυτονομιστική Καταλονία. Στο τέλος του 2017 στις περιφερειακές εκλογές της Καταλανίας, η άγρια δυσαρέσκεια απέδωσε, όταν το Ciudadanos έγινε η ισχυρότερη δύναμη με 25%.

Η high-flying  άφησε κάποιο αποτέλεσμα , αλλά κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το κόμμα θα μπορούσε να ξεπεράσει τον Συντηρητικό  Rajoy και να αυξηθεί περαιτέρω, διότι προκαλεί συμπάθεια σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Ο χαρισματικός πρώην πρωθυπουργός Φελίπε Γκονζάλες (PSOE) τόνισε ότι δεν  διατηρεί επαφή ούτε με τον  Rajoy ούτε  με τον σοσιαλιστή επικεφαλής Sánchez, αλλά μόνο με τον Albert Rivera. Μήπως  βλέπει στον 38χρονο Rivera έναν Ισπανό Macron; Αναμφίβολα, το Ciudadanos αντιπροσωπεύει την παλιά λαχτάρα για ένα κόμμα εκσυγχρονισμού που δεν έχει ούτε το άρωμα της Αποκατάστασης ούτε της Επανάστασης. Οι συντηρητικοί παρεμποδίζονταν το Φράνκο-παρελθόν, αν ήθελαν να ακολουθήσουν το πρότυπο. Οι Σοσιαλιστές στερούνται αυτής της ετικέτας λόγω του αγώνα τους για επιβίωση με τους Podemos. «Δεν Θέλουμε καμία στασιμότητα  καμία παρακμή, αλλά και κανένα  λαϊκισμό και εκδίκηση (...) Η πραγματική αλλαγή δεν σημαίνει να ταρακουνήσει ότι λειτουργεί, αλλά να θέσει υπό αμφισβήτηση αυτό που δεν λειτουργεί», είπε ο Rivera πρόσφατα σε συνέντευξή του στην εφημερίδα El País. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το Ciudadanos προσφέρει στην κακοποιημένη μεσαία τάξη την τέλεια μεμβράνη ταυτότητας και αναγνώρισης. Ο μικρός επιχειρηματίας , για τον οποίο οι συντηρητικοί είναι πολύ διεφθαρμένοι, οι σοσιαλιστές  μέσα στη παλαιοκαμματική σκονισμένη ατμόσφαιρά τους,  ο ηγέτης  των Podemos ένας επαναστάτης, μπορεί  να ταυτιστεί με ένα κόμμα που υπόσχεται πολιτικές  υπερ των επιχειρήσεων. Μετά από όλα, το ίδιο το κόμμα λειτουργεί σαν μια εταιρεία. Ο Rivera μπορεί να υπολογίζει στη νεαρή οικογένεια μεσαίας τάξης, που θέλει τα κοινωνικά πρότυπα της Ισπανίας να φθάσουν στα επίπεδα της Δυτικής Ευρώπης. Εν ολίγοις: Το Ciudadanos αντιπροσωπεύει το όραμα της μέσης, τάξη και αλλαγή βρίσκονται μέσα στη συσκευασία.

Νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα

«Η ήρεμη αλλαγή» - θα ήταν το καλύτερο σύνθημα για το Ciudadanos, αν δεν το είχε ήδη επινοήσει ο πολιτικός του κέντρου Adolfo Suárez το 1977. Ο Suárez, ο νεαρός, ενεργητικός πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα από τη δικτατορία του Φράνκο στη δημοκρατία, έβαλε ρεαλιστές, κομμουνιστές και εθνικιστές σε ένα τραπέζι, και αυτό είναι το  πρότυπο του Ριβέρα. Με ζήλο μιμείται τις εκφράσεις ή χειρονομίες  του και θα ήθελε να επαναλάβει την ιστορία: Όπως κάποτε ο Suárez οδήγησε τη χώρα μετά τον Franco σε μια νέα εποχή, έτσι και  ο  Rivera θέλει  να φέρει την Ισπανία  στο στάδιο της ολοκλήρωσης  ενός παρατεταμένου εκσυγχρονισμού.

Αυτός παραμένει ο στόχος και η απαίτηση του κόμματος που δεν κυβέρνησε πουθενά, σε οποιαδήποτε περιοχή. Πώς το Ciudadanos, αν κάποια στιγμή μπορέσει και συμβεί , μπορεί να κάνει realpolitik, παραμένει άγνωστο. Το πρόγραμμά τους δείχνει σκληρές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Θα περιορίσει ή θα βαθύνει η   "τυποποιημένη σύμβαση εργασίας" που προτείνει ο Rivera  την επισφάλεια της ζωής των εργαζομένων; Η πολιτική σε  ταραγμένες οικονομικά περιόδους όπως οι σημερινές  δεν βασίζεται σε προγράμματα, αλλά σε λαχτάρες και φόβους. Και τα δύο γνωρίζει  ο καθοδηγητής του Ciudadanos πώς να τα ερεθίσει. Ο φιλελευθερισμός τους έχει ως στόχο μόνο το βασικό: την εξουσία.