zaungastnic: Η γλώσσα των ενηλίκων στη πολιτική και πολιτισμό. … ?

Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της από την πολιτική και τον πολιτισμό.  Του φιλόσοφου Rοbert Pfaller.

Johanna Montanari                                                                             Διάβασμα σε 3,5 ‘

Το στόμα του κυριούλη λέει πάντα την αλήθεια! Πολλές γυναίκες το αμφισβητούν  αυτό
Φωτογραφία: H. Armstrong Roberts / Getty Images

Σχόλιο και εισαγωγή του blogger : [Το να είσαι θύμα και αδύναμος είναι το σημαντικότερο μιας νέας αντίληψης της πολιτικής ταυτοποίησης. Πώς όμως η συζήτηση για τον σεξισμό στην Αμερικάνικη κοινωνία (μέσω #metoo) επηρεάζει θα έλεγα με ύπουλο τρόπο ακόμα και κριτικές βιβλίων στην Ευρώπη ? Οι παρακάτω αναφορές στο βιβλίο προφανώς και δείχνουν πόσο μπερδεμένη είναι ακόμα η αναγνώριση της κοινωνικής ταυτότητας φύλου, όταν από όλα τα κείμενα του βιβλίου τελικά μόνο ο ανταγωνισμός ύπαρξης σαν ισότιμα όντα γυναίκας και ανδρός φαίνεται να έρχεται στο προσκήνιο και εστιάζεται επάνω του μια ολόκληρη στάση ζωής. Η ανάγκη κάποιων  ανδρών  να προσφέρουν – φαντάζομαι ανιδιοτελώς- συγκρούεται με την νεοφιλελεύθερη  μετά φεμινιστική εποχή.  Δεν γίνονται κατανοητοί πολλές φορές, “ δεν είναι δυνατόν δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα” ακούς συνήθως.  Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας όμως είναι υπαρκτή πραγματικότητα.  Δεν ήθελε  το blog να ανεβάσει αυτή τη κριτική του βιβλίου, αλλά την θεωρήσαμε ενδεικτική και χαρακτηριστική για το πώς ανώριμοι είμαστε μερικές φορές όσο αφορά την συμπεριφορά άλλων, καθώς είμαστε προκατειλημμένοι με κάτι: «Δεν μπορεί αυτός να είναι τόσο ελεύθερος και ευγενικός μαζί μου και να μη τον ενδιαφέρει με ποιον πάω έξω και τι κάνω έχοντας μου απέραντη εμπιστοσύνη. Κάτι δεν πάει καλά.».]

 

Ο Αυστριακός φιλόσοφος Robert Pfaller καθόταν στο αεροπλάνο καθοδόν προς τις ΗΠΑ και ήθελε να δει την ταινία Amour του Michael Hanekes. Πριν ξεκινήσει, εμφανίστηκε μια προειδοποίηση για "γλώσσα ενηλίκου". Ο Pfaller ενοχλήθηκε πάρα πολύ και έτσι γεννήθηκε ο τίτλος του νέου του βιβλίου. Με τη γλώσσα των ενηλίκων ο Pfaller κάνει μια πολιτική απογραφή. Γι 'αυτόν γλώσσα ενηλίκων είναι ακριβώς αυτό που χάνεται σήμερα. Η προειδοποίηση στο αεροπλάνο είναι για το Pfaller το σύμπτωμα ενός χρόνου, ο οποίος εκτιμά περισσότερο τις ευαισθησίες, τους τραυματισμούς, τα λάθη και τις αδυναμίες από ότι μια ώριμη ενηλικίωση με όλους τους άλλους. Ο Pfaller, που διδάσκει στο Kunstuniversität Linz, βλέπει αυτή την εξέλιξη κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά όλο και περισσότερο και στην Ευρώπη.

 

Είσαι ένα κακομαθημένο θύμα!

Για να διαβάσετε το βιβλίο του Pfaller, πρέπει να καταλάβετε πώς μπορείτε να αγνοήσετε τα καμπανάκια συναγερμού που χτυπάνε. Ήδη από τον τίτλο του βιβλίου τ' ακούς: Η κατηγορία ότι είναι παιδιάστικο, προβάλλεται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, για να μη προσβάλει σοβαρά του ανθρώπους και τις ανησυχίες τους. Αλλά ο Pfaller έχει συναρπαστικά πειράματα σκέψης και πολλές σοβαρές κριτικές να προσφέρει. Λοιπόν, με καλή θέληση συνεχίζουμε!


Του Pfaller κύρια θέση είναι, ότι η εστίαση στις περιθωριοποιημένες ομάδες, στη προβολή και στην αναγνώριση πηγαίνει χέρι με χέρι με μια νεοφιλελεύθερη  ιδεολογία. Μια πολιτική ευαισθησίας, στην οποία ανταμείβεται όταν είσαι θύμα, είναι το τρυφερό ένδυμα των (σημερινών) βίαιων συνθηκών. De facto για αυτό το λόγο ειναι σήμερα μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας ή ο δεξιός λαϊκισμός οι δύο μεγάλες εναλλακτικές λύσεις. Έτσι το βιβλίο του Pfaller είναι κυρίως μια σοβαρή μομφή έναντι της ευρωπαϊκής αριστεράς: είχαν αφήσει να τους υπαγορεύονται τα θέματά τους μέσα από μια νεοφιλελεύθερη ατζέντα και μέσα από τις διάφορες μικρές ταυτότητες και τις ανησυχίες αυτών ξέχασαν τον υλισμό. Λιγότερο το "Είναι" και περισσότερο το "Κατέχω" είναι το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας. Δεν αφορά την ταυτότητα αλλά την ανακατανομή που οδηγεί σε μια πολιτική αριστεράς.


Ο Pfaller αντιτίθεται στην πολιτική ορθότητα (political correctness), τη μεταμοντέρνα θεωρία, τη γλωσσική πολιτική, την ένταξη και την ποικιλομορφία(multiculti). Όλοι αυτοί σαν δημοφιλείς στόχοι, συχνά γελοιοποιούνται και από την δεξιά. Ο Pfaller δεν ενδιαφέρεται να κατανοήσει τους διάφορους κοινωνικούς αγώνες, στους οποίους επιτίθεται, από την οπτική γωνία εκείνων που τους αγγίζουν. Ενώ ο γνωστός κριτικός της πολιτική της ταυτότητας Mark Lilla στο (Η στιγμή και το μέλλον των Φιλελευθέρων), στις ΗΠΑ αναγνωρίζει ακόμα ότι υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον, το οποίο /έχει οδηγήσει στις διάφορες εκφάνσεις της πολιτικής ταυτότητας, δηλαδή την προστασία των ιδιαίτερα ευάλωτων, ο Pfaller δεν βρίσκει τίποτα καλό σε αυτό. Από την πλευρά της δικής του θέσης θέλει να ασχοληθεί με το κυρίως αντιφατικό της κοινωνίας. Το σύνολο των παράπλευρων ασήμαντων πραγμάτων είναι αμελητέο γι’ αυτόν.

Pfaller χαρακτηρίζει π.χ. τόσο την ανησυχία να βρεθεί μια κατάλληλη σωστή ή ηθική ονομασία/χαρακτηρισμός , π.χ σαν Μαύρος, ή σαν Λατίνος, όσο και στο να απευθύνεσαι με αυτό τον τρόπο, σαν γελοία και τα δύο. Οι πραγματικοί φτωχοί δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει μια τέτοια επιφάνεια και επιπολαιότητα. Η ωριμότητα σύμφωνα με τον Pfaller είναι τόσο μια στάση ζωής που ξέρει μεν πώς να την εξηγήσει ψυχαναλυτικά, καθώς όμως και ένας συγκεκριμένος τρόπος ομιλίας, ο οποίος προϋποθέτει ότι έχεις να αντιμετωπίσεις έναν εξίσου ενήλικα απέναντι σου! 

Γλώσσα ενηλίκων: ένας δείκτης για το πως αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως πολιτειακό (αστικό) άτομο και που μπορεί στο τέλος να αντιμετωπίσει και συγκεκριμένες δυσμενείς συνθήκες στη καθημερινότητά του.

Πόσο λίγο σοβαρά παίρνει ο Pfaller τις ταυτότητες-πολιτικές ανησυχίες αποδεικνύεται με την ενασχόληση του με τον όρο «mansplaining» (συντίθεται από τη λέξη man και explaining). Ο όρος ανάγεται στην Αμερικανίδα συγγραφέα Rebecca Solnitt και εννοεί την με ανδρική αυτοπεποίθηση χειρονομία εξουσίας επί μιας γυναίκας, χωρίς να έχει ρωτήσει να της εξηγείται κάτι. Ο Pfaller σε αυτό το θέμα προσάπτει στις φεμινίστριες απώλεια ειρωνείας, εμμονή και σπάσιμο ενός παιγνιδιού που μπορεί να συμβάλλει στην οικειότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Κατανοεί τον όρο σαν να υπεράσπιζαν οι φεμινίστριες, ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται ποτέ να εξηγήσου κάτι στις γυναίκες. Σαν να! Εδώ υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση ή μια ευρεία μη βούληση για κατανόηση: σαν να οδηγούσε η κριτική για την επεξήγηση του άνδρα προς την γυναίκα να απαγορεύσει compliments, να βοηθήσει να ανοίξει την πόρτα ή να βοηθήσει μια γυναίκα να μεταφέρει κάτι βαρύ. [χωρίς σχόλιο…]


Την ανδρικότητα αντίθετα την εξηγεί και περιγράφει ο Pfaller σαν μια συγκεκριμένη μορφή ευγένειας. Περιγράφει τις παλιές καλές μέρες όταν οι γυναίκες είχαν το προνόμιο να μην χρειαστεί να ξεκινήσουν μια συζήτηση. Η γυναικεία απαίτηση για την έναρξη μιας συζήτησης από έναν άνδρα και η ευκαιρία να κατευθύνει τη συζήτηση σήμαινε ότι είχε κάποια εξουσία. [αυτό ειναι εξήγηση της αρθρογράφου για το βιβλίο] Όπως η δύναμη της συζύγου που περιγράφεται με τη ‘power of the pillow’, η οποία δεν εμφανίζεται δημόσια ως άτομο. Ο Pfaller φαίνεται (με παιδαριώδη τρόπο ?) να γαντζώνεται σε έναν παλιό, κανονικοποιημένο κόσμο. Γιατί γιατί δεν μπορεί η γυναίκα να είναι Gentelman [σχόλιο του μεταφραστή του blog: γράφει αλλά δεν σκέπτεται η αρθρογράφος ότι μπορεί να γράψει gentel δηλαδή αυτό που θέλει χωρίς το συνθετικό man] σήμερα και να εξηγήσει κάτι στον άνδρα? [σχόλιο του μεταφραστή του blog: Από ότι έχω διαβάσει δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο Pfaller]. Θα ήταν παιχνιδιάρικο να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε και τους ρόλους. Η ευγένεια μπορεί επίσης να σημαίνει ότι απευθύνεσαι σε ανθρώπους όπως αυτοί επιθυμούν να την έχουν. [και κατά την διάρκεια της διαδικασίας αναγνώρισης των ατόμων μεταξύ τους τι συμβαίνει ?]



«Εεε εσύ τύπε!» θα ήθελε να του την πει κάποιος: «Ο δρόμος προς τα εμπρός δεν μπορεί να βρίσκεται στο βλέμμα προς τα πίσω». Οι ανησυχίες των διαφόρων περιθωριοποιημένων ομάδων συνδέονται με τα υλιστικά ζητήματα, τα οποία θα πρέπει να τα εξετάσουν όλοι όσοι θέλουν την ανακατανομή, αν αυτοί δεν θέλουν να μείνουν μόνοι τους για να οδηγήσουν τον αγώνα τους. Εάν, για παράδειγμα, η υποτίμηση και το αόρατο της μη καταβληθείσας αναπαραγωγικής εργασίας ερμηνευθούν ως μέρος των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων, το φεμινιστικό ζήτημα δεν μπορεί πλέον να είναι μια παράπλευρη μόνο αντίφαση. Θα ήταν ωραίο να μην πέσουμε στην παγίδα της διαίρεσης – μειονότητες εναντίον πλειοψηφικού λευκού πληθυσμού - αλλά να δούμε την αλληλοεμπλοκή των αθέμιτων και άνισων σχέσεων αλλά και τις δυνατότητές τους για αλληλοσύνδεση.

 

Δυνατό είναι το έργο η γλώσσα των ενηλίκων, ιδιαίτερα  όταν πρόκειται για σφοδρή απόλαυση  και χιούμορ. Ο Pfaller εκτιμά και δείχνει την πολιτική της διάσταση. Η επιθυμία και το χιούμορ είναι απαραίτητες για να συναντήσουν τους άλλους με καλοσύνη και γενναιοδωρία και να δώσουν τη δυνατότητα αλληλεγγύης. Η δεξιοί λαϊκιστές έχουν καταλάβει το πεδίο για τους ίδιους  «δεν θα μου  υπαγορεύσει κανείς πώς πρέπει να μιλήσω και να μπορώ να κάνω αστεία», και αυτή είναι η μάρκα της επιτυχίας τους, γράφει Pfaller. Ο φιλόσοφος σημειώνει μια κατά τα άλλα διαδεδομένη εχθρότητα. Αυτό έχει να κάνει επίσης με το γεγονός ότι στην καπιταλιστική μας κοινωνία η σκέψη της αποτελεσματικότητας τοποθετείται πάνω από όλα. Όμως, επειδή η επιθυμία και η αποτελεσματικότητα αδρανοποιούν το ένα το άλλο, η ευχαρίστηση όλο και περισσότερο θυσιάζεται υπέρ της αποτελεσματικότητας.

 

Ως αποτέλεσμα, ο Pfaller περιγράφει την άνοδο μιας «Με-χωρίς» κοινωνίας  (μπύρα χωρίς αλκοόλ, λουκάνικο χωρίς κρέας, κάπνισμα χωρίς νικοτίνη κ.λπ.). Το βιβλίο είναι επίσης μια έκκληση για διασκέδαση. Η διασκέδαση πάει χέρι με χέρι με την  κοινωνική πρακτική στο ότι η απόλαυση δεν είναι κάτι φρόνιμο. Ταυτόχρονα, ο Pfaller βασίζεται στο επιτυχημένο βιβλίο του, γιατι αξίζει να ζήσεις, το οποίο δημοσιεύθηκε το 2011. Χρησιμοποιεί το ποίημα του Bertolt Brecht  Resolution der Kommunarden (Ψήφισμα των Κομουνιστών) του 1934:

 

Κάτι με και χωρίς τίποτα, παρακαλώ

«Λαμβάνοντας υπόψη ότι μας απειλείτε με τα τουφέκια και τα κανόνια, αποφασίσαμε να φοβόμαστε περισσότερο τη κακή ζωή τώρα από το θάνατο». Αν δεν μπορεί να απαντηθεί το ερώτημα για το τι αξίζει να ζήσει κανείς, έρχεσαι αυτόματα  αντιμέτωπος με μνησικακίες και εχθρότητες: Βλέπω στους άλλους μόνο αυτό, που εγώ ο ίδιος δεν μπορώ  να έχω, την ατελείωτη απόλαυση. Και αυτόν το καιρό συμβαίνει αυτό παντού. Ο Pfaller περιγράφει πώς ακριβώς λειτουργούν  μνησικακίες και οι εχθρότητες. Δεν γνωρίζουν ούτε ντροπή αλλά έχουν και κάτι παρανοϊκό επάνω τους. Για παράδειγμα, μπορεί  η μνησικακία να  περιλαμβάνει και την επιθυμία μας να αισθανόμαστε αυτάρκεις και αβλαβείς για τους άλλους.  Σε μικρή κλίμακα, ωστόσο, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει: είναι το βιβλίο του Pfaller απαλλαγμένο από κάθε μνησικακία, για παράδειγμα εναντίον εκείνων που περιγράφει ως παιδαριώδεις? Είναι ένα σημάδι καλών θεωριών που θέλουν να εφαρμοστούν άμεσα και να δοκιμαστούν - ενδεχομένως και με πρότυπο την συγκεκριμένη θεωρία.

 

Το μεγάλο ερώτημα του Robert Pfaller είναι: "Γιατί οι άνθρωποι ξαφνικά αγωνίζονται για αναγνώριση και όχι για την ισότητα? "  Αλλά οι γυναίκες και η εργατική τάξη έπρεπε να αγωνιστούν για να αναγνωριστούν ως ώριμοι πολίτες. Ακριβώς όπως ομοφυλόφιλοι, οι trans, ή intersexual. Και αυτοί οι αγώνες συνεχίζονται σήμερα, σε καμία περίπτωση δεν έχουν ξεπεραστεί. Μερικοί άνθρωποι είναι ακόμα ποιο ισότιμοι  από κάποιους άλλους. Γι 'αυτό είναι απαραίτητη η αναγνώριση. Αυτό δεν μπορεί να είναι ούτε θέμα του «Είναι» ούτε του «Κατέχω», αλλά μάλλον θέμα αμοιβαίας σχέσης.

Βιβλίο: Η γλώσσα των ενηλίκων. Σχετικά με την εξαφάνισή της στην πολιτική και τον πολιτισμό Robert Pfaller, S. Fischer Verlag, Φρανκφούρτη Main 2017

Σεξουαλική παρενόχληση. Ας ξεφύγουμε από τη σφαίρα του ελαφρού ατοπήματος

Σεξουαλική παρενόχληση: Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’ , παρενοχλούν και βιάζουν ..

Silke Burmester | Έκδοση 45/2017

Με επίσημη πιστοποίηση από το μέσο ενημέρωσης για τη επιμέλεια και μετάφρασητου άρθρου

Dr. rer. pol. Nicolas Theodosakis-14/11/2017

Χωρίς αυτοκίνητα! Οι γυναίκες θεωρούνται ακόμα σαν αντικείμενο

 

Οι άνδρες βάζουν χέρι , παρενοχλούν και βιάζουν ιεραρχικά προς τα κάτω. 

Σχετικά με την σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.

Η εικόνα  που δίνουν προς τα έξω, το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης, το Σαλόνι Αυτοκινήτου του Παρισιού ή το Διεθνές Σαλόνι Αυτοκινήτου στη Φρανκφούρτη, δεν είναι ξεκάθαρη: Παίρνετε και την γυναίκα που κάθεται στο αυτοκίνητο στο καπό επάνω όταν το αγοράζετε; ή είναι στα "Extras", όπως και η μεταλλική βαφή; Είναι ίσως μια εφάπαξ χρήση μέσα στην τιμή;

 ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη

Τουλάχιστον, ο άνδρας που παίζει σε επίπεδο Mover-and-Shaker (κινεί και ανακατώνει καταστάσεις για ένα στόχο) είναι σε πολλά συνηθισμένος. Ακόμα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της διεθνούς επιχειρηματικής πρακτικής να εορτάζει τις καλές συνεργασίες και τα deals σε πορνεία ή να εξασφαλίζει την μελλοντική επιτυχία των συνεργασιών τους ή ακόμα και των πολιτικών απαιτήσεων του με ένα δείπνο, και που το αργότερο μέχρι το πρώτο πούρο μετά το φαγητό, ξαφνικά από το πουθενά να εμφανίζονται όμορφα θηλυκά.  Όποιος άνδρας παίζει όμως  μόνο στην λίγκα Hyundai Cabrio , μένει ευχαριστημένος, εάν η επιτυχία τους ανταμειφθεί με ένα μαζικό πήδημα στη Βουδαπέστη.

Οι γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούνται ως αντικείμενο. Επιπλέον ο άνδρας ή την παίρνει τη γυναίκα ή του προσφέρεται. Είναι κάτι που μπορεί να εξουσιάζει και να διαθέτει αυτός και μόνο για τον εαυτό του. 

Δεν είναι οι περιπτώσεις μαστόρων ή φροντιστών ζώων 

οι οποίοι πιστεύουν ότι είναι απέναντι σε γυναίκες ελεύθεροι να καταχραστούν την εξουσία τους, να ενοχλούν ή να τις βιάζουν. Όχι, είναι οι περιπτώσεις ισχυρών ανδρών. Από την πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό. Τελικά είναι ακόμα παραδόξως πολύ λίγοι αυτοί. Λίγοι σε σχέση με το γεγονός, ότι θα έπρεπε να μας ήταν γνωστό ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα. Γιατί εκεί όπου η σταδιοδρομία, η πρόοδος ή και μόνο η παρουσία κάποιου εξαρτάται από την εύνοια, την καλοσύνη ή την επιρροή ενός και μόνο άνδρα, έρχεται πολύ συχνά και αυτή η μορφή εκβιασμού και της κατάχρησης εξουσίας. Οι άνδρες ‘βάζουν χέρι’, παρενοχλούν, βιάζουν αν το δούμε και ιεραρχικά όχι προς τα πάνω [γιατί δεν έχουν τα ‘αυγά’ να το κάνουν προς την ιεραρχικά υψηλότερα εργασιακά γυναίκα]. ‘Βάζουν χέρι’, παρενοχλούν και βιάζουν προς τα κάτω.

 Όπου επικρατούν ιεραρχίες

Αυτό συμβαίνει σε νοσοκομεία που δεν είναι διαφορετικά από ότι σε εισαγγελικές αρχές, στη μουσική βιομηχανία, στις εταιρείες συμβούλων, τηλεοπτικούς σταθμούς, στον τραπεζικό κλάδο και στα θέατρα, στα πανεπιστήμια και στην πολιτική. Το γνωρίζουμε όλοι τελικά:Όπου επικρατούν ιεραρχίες, όπου η κοινωνική ή επαγγελματική άνοδο των γυναικών, και μερικές φορές και των ανδρών, εξαρτάται μόνο από ένα άτομο, νομοτελειακά έρχεσαι αντιμέτωπος με μια σεξουαλικά εκφραζόμενη κατάχρησης εξουσίας.

Αυτή η κατάχρηση εξουσίας αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πατριαρχικής μας κουλτούρας. Οι αντιδράσεις αυτών των ημερών είναι σχετικά ήρεμες [και χαμηλών τόνων], αποκαλύπτοντας πόσο διαδεδομένες είναι αυτές οι σεξουαλικές επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες. Όμως δεν είμαστε αγανακτισμένες. Γιατί πρέπει να είμαστε άλλωστε, αφού έχουμε ανεχτεί το σύστημα εδώ και αιώνες. Στην καλύτερη περίπτωση μένουμε έκπληκτοι. «Τι ,αυτός;» ή: «Και αυτός, έλα;» 

 Η ταξικότητα της αντίδρασης στα Μέσα Ενημέρωσης

Στην περίπτωση του Harvey Weinstein εκπλαγήκαμε για το ποσοστό των γυναικών που βγήκαν και είπαν διάφορα  για τον σκηνοθέτη και τον οποίο εμφάνιζαν ως άγριο ζώο στου οποίου το κεφάλι αντί να υπάρχει εγκέφαλος να του λέει τι να κάνει τον προσανατόλιζε ένα τερατώδες πέος, και που είχε και τον κύριο λόγο στη ζωή του [ποιες γυναίκες από την μέση κοινωνική τάξη και κάτω έχουν την δυνατότητα και την κοινωνική δύναμη να το κάνουν αυτό].

Είναι όμως εκπληκτικό  μόνο με ένα πράγμα: ότι το θέμα τελικά ακούστηκε παντού. Και αυτό μετά από τόσες δεκαετίες των ολοένα φουντωμάτων συζητήσεων από την μια και της κάλυψης κάτω από το τραπέζι την άλλη. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια στα οποία οι καταγγελίες γυναικών απορριπτόταν σαν γυναίκες που είναι υστερικές ή το παίζουν [τάχα μου δήθεν βιασμένες ή σεξιστικά παρενοχλημένες] όπως όταν κατηγόρησε η Mia Farrow τον πρώην σύζυγό της, τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά την υιοθετημένη κόρη τους, οι καταστάσεις βρίσκονται επί τέλους πάνω στο τραπέζι και αυτή τη φορά δεν μπορούν να εξαφανιστούν τόσο εύκολα σκουπίζοντάς τις κάτω από το χαλί της συλλογικής καταπίεσης. 

Χειραφέτηση και στους άνδρες!

Πολλοί άνδρες φαίνεται να έχουν καταλάβει ότι η κοινωνία έχει πρόβλημα, τουλάχιστον κάποιοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταλάβει. Κάποιος που έχει καταλάβει είναι ο συντάκτης του Spiegel Markus Feldenkirchen, ο οποίος θεωρεί την υπεροχή των γυναικών στο ότι έχουν ασχοληθεί με το ρόλο τους και την εικόνα τους για δεκαετίες. Κάτι που πρέπει να γίνει, σύμφωνα με το Feldenkirchen, τελικά και στους άνδρες. Και εδώ θέλουμε να συμβάλουμε με μια ερώτηση εμείς οι γυναίκες. Με ποια λογική γίνεται έκπτωτος ο ερμηνευτής του προέδρου των ΗΠΑ στο House of Cards, Κέβιν Σπέισι, στο πλαίσιο ότι παρενόχλησε άνδρες και δεν έχει μπει το περιθώριο με τις ανάλογες συνέπειες για σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση των γυναικών ο πραγματικός πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι επειδή για τους άνδρες η σεξουαλική παρενόχληση των ανδρών είναι χειρότερη από αυτή των γυναικών? Ή η αγωνία να μην βρεθεί ένας άνθρωπος με αρκετά “αυγά”στο παντελόνι του για να βάλει τον Donald Trump στο πλαίσιο μη κοινωνικής αποδοχής στη θέση του; ? Ωστόσο, η ευκαιρία που προκύπτει από το θέμα της σεξουαλική επίθεσης που τελικά βρίσκεται στο τραπέζι δεν είναι μόνο μία ευκαιρία για τους άνδρες. Είναι επίσης για εμάς, τις γυναίκες.

Ας κάνουμε μια σημαντική σκέψη. Ποιες θέλουμε πραγματικά να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί δεν καταφέραμε σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να μετατρέψουμε τη σεξουαλική[κακοποίηση και παρενόχληση] επίθεση από τη σφαίρα του πταίσματος σε ποινικό αδίκημα? Και επίσης να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας με το "όχι!". Γιατί εξακολουθούμε να αφήνουμε την ερμηνεία της κυριαρχίας στους άνδρες? Γιατί το ανεχόμαστε τόσο πολύ?  Γιατί εξακολουθούμε να μας αρέσει ο ρόλος των αδύναμων και καθημερινά ενισχύουμε την εικόνα της γυναίκας ως φορέα παροχής υπηρεσιών και ως αντικείμενο, και να γινόμαστε νοσοκόμες αντί για γιατροί και καθόμαστε πάνω στα καπό των αυτοκινήτων;

Η θέση μας δεν είναι κάτω από το γιατρό, αλλά απέναντι. Όχι πάνω στο καπό, αλλά πίσω από το τιμόνι.

[Σχόλιο του blogger σε σχέση με τις σχέσεις: 

Είναι τέλεια και ιδανικά περιγραφόμενα όπως τα γράφει και έτσι τα βρίσκω και εγώ σχετικά με τα επαγγελματικά métier που αναφέρεται. Αλλά το τι συμβαίνει και το τι θα συμβεί ακόμα και στα επόμενα χρόνια σε κοινωνικές ομάδες προς τα κάτω στη κοινωνική μας ιεραρχία κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, διότι απλά δεν έχουν να προσφέρουν κάτι στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Σωστά ο συντάκτης του der Spiegel. Σίγουρα υπάρχουν πολλές γυναίκες ανώτερες από τον άνδρα κάτι που ασπάζονται κάποιοι άνδρες και προσπαθούν οι ίδιοι να το εκμεταλλευτούν  καλοπροαίρετα και  γιατί ξέρουν ότι θα βγουν κερδισμένοι και οι δύο στη συμβίωση.  Αλλά όλες οι γυναίκες? Και όλες συνειδητοποιούν,  όταν ο άνδρας αφήνει ελεύθερο πεδίο για αυτές σε όλους τους τομείς της κοινωνίας? Είμαι σίγουρος όχι. 

Το πρόβλημα είναι να ξεφύγουν από το ρόλο τους σαν διαφορετικό χρωμόσωμα που τους έχει δώσει αιώνες τώρα η κοινωνία αλλά και που έχουν αποδεχτεί και για το λόγο αυτό αισθάνονται και πολλές φορές ασφαλείς. Θα τολμήσω να πω δε, ότι δυστυχώς η προθυμία του συντάκτη θα βρει μόνο στον κύκλο του ίσως θετική ανταπόκριση, γιατί απλά οι περισσότερες δεν θέλουν και δεν μπορούν, να εγκαταλείψουν τον αδύναμο ρόλο στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στη κοινωνία. 

 

Πλένοντας κάποιος άνδρας τα πιάτα σε ένα τραπέζι που τον είχαν καλέσει, αρχίσαν οι άνδρες και ειρωνευόντουσαν διαμέσου παιγνίου ότι χαλάει τη πιάτσα κλπ.. Εναλλακτικοί αριστεροί τύποι στη παρέα. Αφού…  Και σε αυτή την σύντομη τη ζωή ποιοι άνδρες που σκέπτονται ιδεολογικά σαν τον συντάκτη του περιοδικού θα αφιερώσουν όλη τους τη ζωή να πείσουν τις γυναίκες ότι είναι ελεύθερες, αλλά να το δουλέψουν για να μη νομίζουν ότι των ανδρών τους είναι αδιάφορες επειδή έχουν την ολιστική τους ελευθερία. Ας προσπαθήσουν και οι ίδιες. Μη θεωρούν, ότι όταν ο άνδρας συμπεριφέρεται ανιδιοτελώς απέναντι στην σύντροφο του -και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι-  ή, δεν απαιτεί να γνωρίσει τι κάνει και που βρίσκεται η σύντροφός του, να πάει να κοιμηθεί χωρίς να έχει γυρίσει η σύντροφός του,  ότι ο άνδρας της είτε δεν την αγαπά, είτε δεν την ποθεί, είτε έχει ‘γκόμενα’ – έτσι λέγεται αυτό και μεταξύ των γυναικών- απ’ έξω! Και δεν μιλάμε για την μεινότητα των γυναικών που apriori  το βλέπουν διαλεκτικά. 

Ας κάνουν και κάτι για τον εαυτό τους πρώτα να βρεθούν π.χ. κάποιες αντιμέτωποι με τον έρωτα του πατέρα γι’ αυτές ή και οι άνδρες με τον έρωτα της μάνας γι’ αυτούς. Υπάρχουν άνδρες που δεν θέλουν να ξέρουν τη λέξη δεσμά. Και όσο υπάρχουν γυναίκες που κάθονται στο καπό στις εκθέσεις αυτοκινήτων και άνδρες γιατροί που θεωρούν τους εαυτούς τους Θεούς, ή πολιτικοι παράγοντες που θεωρούν τους εαυτούς τους Άρειους, θα συμβαίνουν αυτά. Άρα δεν είναι θέμα μόνο πατριαρχικής κουλτούρας αλλά και εξέλιξης του ατόμου, φυσικά ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχει. Αλλά και το κράτος σαν τέτοιο στηρίζει την κακοποίηση των γυναικών. Στη Λατινική Αμερική είναι κατά πολύ χειρότερα τα πράγματα. Μέχρι και με το θάνατό τους  ερχόντουσαν αντιμέτωπες οι γυναίκες. Βλέπε Αργεντινή και το κίνημα "Ni una menos" (Ούτε μια γυναίκα λιγότερο).  Σε μια κοινωνία όμως  των 20:80 τι περιμένει κανείς πλέον.]