Η πόλις νοσεί. Η άνθρωποι ανσθενούν. Το πράσινο εκλείπει, το αυτοκίνητο καταλαμβάνει την τελευταία νησίδα

Η πόλις νοσεί, ο πολίτης  γίνεται ασθενικός, η πολιτική των μετανεωτερικών σκλάβων… στη μαύρη τρύπα.

ΟΙ ΔΗΜΟΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ αν ενδιαφερόταν να μάθουν και γνώριζαν, θα απαιτούσαν να σταματήσει αμέσως η κυκλοφορία κάθε Diesel ΙΧ και κάθε λεωφορείου του ΟΑΣΘ με χαμηλότερο πρότυπο τεχνολογίας και εκπομπής καυσαερίων από EURONORM 6. Γιατί δεν βγαίνει κανείς απο τους Illuminati να αγορεύσει όπως άλλωστε μπορούν και το κάνουν: Απαγορεύστε Diesel λεωφορεία ΟΑΣΘ και ιδιωτικών, φορτηγών Logistic και ΙΧ με τεχνολογία κατώτερη του πρότυπου Εuronorm V και ελέγξτε τη χρήση adblue-τεχνολογία στα Euronorm IV και V.THS 0606218 Διάβασμα 4’

Εάν πραγματικά γύριζε ο κόσμος ανάποδα  και είχαμε μια τέτοια απόφαση λόγω επικινδυνότητας για την υγεία των δημοτών, σύμφωνα με τα ανώτατα επιτρεπόμενα όρια ρύπανσης NOx  SOx COx και PM 10 της ΕΕ, τότε στο δρόμο δεν θα επιτρεπόταν να κυκλοφορούσε κανένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ. Ήδη υπάρχει πρόβλημα στη πόλη της

Θεσσαλονίκης με τους μετρητές μικροσωματιδίων και ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Δεν λειτουργούν.

Από 3.11.2017 έχουν να γίνουν μετρήσεις για την ατμόσφαιρα και τι εισπνέουν οι Θεσσαλονικείς (βλέπε παραπάνω πίνακες από την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας).

Στο ΑΠΘ όταν λειτουργεί είναι σε 35 μ. ύψος και οι άλλοι μετρητές βρίσκονται σε περιοχές όχι έντονου κυκλοφοριακού φόρτου.¹ Επίσης  με την αναφορά μας στη ρύπανση της ατμόσφαιρας στη Θεσσαλονίκη με μετρητές στα πλαίσια προγράμματος μέτρησης για το τι εισπνέει ένας ποδηλάτης κατά τη διάρκεια της ποδηλατοκίνησης του στη πόλη της Θεσσαλονίκης έχουμε δώσει το ερέθισμα στους φορείς να ασχοληθούν με το θέμα. Αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει κάτι ενδιαφέρον για το τι πρόκειται να πράξουν, για την προστασία του δημότη τους, που τους εξέλεξαν να διοικήσουν την πόλη, καθώς πολλοί πίστεψαν,  ότι οι Illuminati έχουν και ελάχιστο υγιές αλλά και δομημένο τρόπος σκέψης και τις ελάχιστες προσλαμβάνουσες για το τι εστί δημότης μιας πόλης, όχι δημότης μεσαίας τάξης μιας πόλης. Το να βάζουν video προπηλακισμού του Δημάρχου με full τον ήχο από την πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου μέσα στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, αυτό είναι ευκολάκι. ΤΙ ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ? Σε αυτά είναι πρώτοι μαθητές. Στο να προφυλάξουν τους δημότες τους… Τι είναι αυτό?

Stand Ιανουάριος 2018 μετά που έγινε και δημόσιος ο οργανισμός: “Ο στόλος του ΟΑΣΘ απαρτίζεται από 618 λεωφορεία και 4 οχήματα ΑΜΕΑ(???). Όλα τα οχήματα είναι ενεργά (???) λένε οι Ιlluminati του ΟΑΣΘ.

Όλα τα οχήματα του Οργανισμού υπόκεινται συμφώνα με τον νόμο, σε ετήσιο έλεγχο ΚΤΕΟ, και έκδοση κάρτας καυσαερίων. (συνημμένα αρχεία XL, Ιστορικό ΚΤΕΟ & ΚΕΚ λεωφορείων του ΟΑΣΘ από 1/10/2016).Δεν έχουμε τις κάρτες καυσαερίων όμως.

Τα λεωφορεία του στόλου του ΟΑΣΘ είναι τεχνολογίας Euro II – Euro V. Τεχνολογία SCR χρησιμοποιείται στα οχήματα Euro IV & Euro V, όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα:”

 

Σε χώρες και πόλεις όπου υπάρχει μεγάλη ρύπανση του περιβάλλοντος και της αστικής ατμόσφαιρας απαγορεύουν την κυκλοφορία diesel  οχημάτων  κατώτερου προτύπου από EURONORM 6, λόγω μη ύπαρξης αποδοτικής αντιρρυπαντικής τεχνολογίας- μετά  τα σκάνδαλα της VW, AUDI, BMW & MERCEDES στην Αμερική για την παράνομη τροποποίηση του λογισμικού μέτρησης εκπομπής αερίων από τη μηχανή καύσης των οχημάτων.

Όταν ρωτήσαμε εάν χρησιμοποιείται η αντιρρυπαντική τεχνολογία με το υγρό adblue (ουρία)², δεν πήραμε απάντηση.  Αυτό μπορεί βεβαίως να ελεγχθεί οποιαδήποτε ώρα στους δρόμους. Κοστίζει φυσικά η αγορά του μείγματος ουρίας  για τον ΟΑΣΘ. Και αν κλείναμε το ένα μάτι και δεν βλέπαμε  και επιτρεπόταν μέχρι Euronorm V με adbleu, θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν τελικά από τα 618 – που λένε ότι λειτουργούν- μόνο τα 97 λεωφορεία του ΟΑΣΘ! Δηλαδή μόνο το 16% του λεγόμενου στόλου. Τα περισσότερα δε, είναι Euronorm III και IV. Οπότε από εκεί μη περιμένουμε κάτι ευχάριστο  και άοσμό στους δρόμους της πόλης. Περιμένουν να υποβαθμιστεί τελείως  ο στόλος τους φορέα για να πωληθεί τάχιστα. Πότε?

Όμως η ρύπανση και η ταλαιπωρία  στους δρόμους συνεχίζεται με τις ανάλογες μακροχρόνιες αρνητικές επιδράσεις  σε άνθρωπο και μεικτό περιβάλλον.

Η κινητικότητα αγγίζει τη φύση του ανθρώπου, την ταυτότητά του.  Ορίζουμε τον εαυτό μας ως αυτοκινητιστή ή ποδηλάτη ή πεζό. Αν αλλάξετε κάτι, οι άνθρωποι αισθάνονται ότι τους βάζεις σε ένα εμπάργκο. Για παράδειγμα, αν δεν μπορεί πλέον να μετακινείται στα 400 μέτρα μέχρι το σχολείο με αυτοκίνητο θα εκνευριστεί. Θα του περάσει όμως όταν δει τι άλλα πλεονεκτήματα του φέρνει μια ρύθμιση. Η επιρροή στον δικό του τρόπο μετακίνησης είναι πραγματικά ένα σημάδι της κοινωνικής εξατομίκευσης. Αυτό που θέλουμε να γίνει.                   

Από την άλλη αν ρωτήσουμε του κατοίκους σε κάποια πολεοδομικά τετράγωνα και γειτονιές αν θέλουν ένα υγιές περιβάλλον στη περιοχή τους θα σου απαντήσουν : ”προφανώς και θέλουμε” . Άρα εδώ θα πρέπει να δράσουμε πολύ μα πάρα πολύ συγκεκριμένα χωροταξικά σε επίπεδο πολεοδομιών τετραγώνων. Κόψτε την διέλευση/το πέρασμα για τα αυτοκίνητα. Μόνο νοσηλευτές, γιατροί, λεωφορεία και ταξί να επιτρέπονται να περνούν. 40 ευρώ π.χ. το πρόστιμο για τη παράβαση επί τόπου. Συνήθως 40 ευρώ έχει ο κάθε ένας που οδηγεί ένα αυτοκίνητο μαζί του. Τότε θα δείτε τι όμορφα θα αισθάνονται οι δημότες που κατοικούν σε κάποιες υποβαθμισμένες περιοχές .

Το πρώτο σκεπτικό για κατασκευή ποδηλατοδρόμων και προστατευόμενων ποδηλατολωρίδων  στη Θεσσαλονίκη σύμφωνα με το υπαρκτό δίκτυο ποδηλατόδρομων στη Sevilla θα ήταν πλήρες σωστό αν είχαμε μια δεύτερη Sevilla στο τόπο της Θεσσαλονίκης. Και εδώ αναφερόμαστε με αστειότητα στο θέμα.

Ας  αφήσουμε όλους να μιλήσουν για το πως ονειρεύονται όχι μόνο τους ποδηλατόδρομους αλλά και την κινητικότητα στη πόλη τους. Γιατί το λέμε αυτό.  Έχουμε μια Θεσσαλονίκη με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν μπορείς να έχεις μπροστά σου στρατηγικό σχεδιασμό βιώσιμης κινητικότητας σε μια κατά τα άλλα προβληματική πόλη από όλες τις πλευρές(καθαριότητα, κινητικότητα, συμμετοχική διαβούλευση, ανύπαρκτο πράσινο στη πόλη, θόρυβο, ρύπανση, εγκατάλειψη) και βεβαίως πολιτισμικό πουριτανισμό προπάντων της μεσαία τάξης, χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου τα άλλα μέσα μεταφοράς και ειδικότερα τις κλαδικές μετακινήσεις στα πλαίσια μιας δικτυωμένης κουλτούρας μεταφορών και μετακίνησης σε μια πόλη όπως:

1. στρατηγική για δημόσια μέσα μεταφοράς προσώπων,

2. στρατηγική της κυκλοφορίας πεζών,

3. στρατηγική της κυκλοφορίας ποδηλάτων,

4. στρατηγική για άτομα με ειδικότερες ανάγκες, ηλικιωμένους και παιδιά,

5. στρατηγική για συνδυασμένες μεταφορές,

6. στρατηγική για ψώνια και για αναψυχή,

7. στρατηγική για εμπορικές συναλλαγές και συναλλαγές εμπορευμάτων,

8. στρατηγική για παρκινγκ,

9. στρατηγική για αυτοκινητόδρομους και σημαντικούς νέους οδικούς άξονες,

10. στρατηγική για την σχεδίαση χώρων κυκλοφορίας, στους δρόμους της γειτονιάς,

11. στρατηγική στο πλαίσιο της στρατηγικής κεντρικών πολεοδομικών   συγκροτημάτων,

12. στρατηγική στις υπό ανάπτυξη γειτονιές και χώρους,

13. στρατηγική σχετικά με την συμβουλευτική κινητικότητας, την διαχείριση της στρατηγικής της κυκλοφοριακής τηλεματικής,

14. στρατηγική συνεργασίας δήμων και συνορευόντων δήμων και περιφέρειας,

15. στρατηγική χρηματοδοτικών εργαλείων.

Θα μου πεις τι έχει η Θεσσαλονίκη για να συντονίσει? Προς το παρόν τίποτα. Ευκαιρία όμως είναι αυτό. Αυτό που θέλουν οι Illuminati να έχουν μετά το 2020. Μοντέρνα και λειτουργικά ΜΜΜ.

Η ομάδα βιώσιμης ποδηλατοκίνησης του Δήμου έχει να συναντηθεί από τον Δεκέμβριο του 2017. Άρα δεν μπορείς μόνος σου να ορίζεις μια οποιαδήποτε πολιτική διαμόρφωσης κινητικότητας για ένα και μοναδικό μέσο χωρίς να λαμβάνεις υπόψη σου όλα τα παραπάνω στα οποία αναφερθήκαμε.

Το δεύτερο σκεπτικό είναι ότι στη πόλη Sevilla έχεις να κάνεις με άλλο πολιτισμικό background όταν έχεις να κάνεις με καθολικούς διαπαιδαγωγημένους ανθρώπους, με άλλη νοοτροπία στο θέμα της μαζικότητας και συμμετοχικής συλλογικότητας. Το είδαμε και στους αγώνες που έκαναν πριν 3 χρόνια ενάντια στη καταστολή του κράτους για να υπερασπίσουν τα σπίτια αυτών που τους έκαναν έξωση. Κάτι που εδώ στην Ελλάδα μόνο ονειρευόμαστε.

Το τρίτο είναι το εξής εξωπραγματικό. Όλα τα μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης είναι γεμάτα αποθηκευμένα ποδήλατα. Ποδήλατα αγορασμένα 2009-2011. Ήταν της μόδας τότε η αγορά ποδηλάτων. Τώρα δεν είναι πλέον και κρέμονται στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Η ανυπαρξία ελάχιστου ιστού ποδηλατοδρόμων δεν βοηθάει τους πολίτες να τα ξεκρεμάσουν και να τα κατεβάσουν στο δρόμο. Χαρακτηριστικό στο ΔΣ στις 4.6.2018 όταν υπήρξε μια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ δύο συμμετεχόντων στη συζήτηση για τους ποδηλατόδρομους και την πρόταση του κ. Τερζόπουλου για την μελέτη  των διαμορφωμένων ποδηλατόδρομων στη Sevilla , πετάγεται η πρόεδρος του ΔΣ και λέει: “Αυτά να τα πείτε εκτός αίθουσας”. Δηλαδή κάποια άτομα είναι εκπληκτικά για τις θέσεις που κατέχουν.

Το τέταρτο είναι, ότι δεν μπορούμε να αντιγράφουμε συνέχεια  άλλους  πιστεύοντας ότι ετσι θα πετύχουμε κάτι, διότι οι εμπειρίες έχουν δείξει ότι τίποτα δεν εξελίσσεται σωστά σε μια μακροχρόνια βάση, εάν απλά αντιγράψεις. Γιατί κάποιες πόλεις διαμορφώνουν τον δικό τους ποδηλατικό πολιτισμό και μείς δεν μπορούμε. Τι μπορούν αυτοί παραπάνω από ότι εμείς? Τι είναι αυτό που μας φρενάρει να κάνουμε κάτι δικό μας, κάτι που να το δέχεται ο πολιτισμός μας. 

Μήπως να διερευνήσουμε και να γίνουμε μια ανοικτή κοινωνία και όχι  μια κοινωνία μειονοτήτων, μικρών ομαδο-δουλικών ατόμων. Ναι ίσως θα μπορούσε να ήταν μια αρχή.

Και όσο αφορά το μέλλον, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντι στις θεαματικές σωτήριες τεχνολογικές υποσχέσεις: Ένα έξυπνο αυτόνομο αυτο-κίνητο είναι ένα ωραίο πράγμα, αλλά εάν ο καθένας μας μετακινείται μόνος του, τότε έχουμε ακόμα πάλι το ίδιο πρόβλημα και ένα επιπλέον.  Μια κυκλοφοριακή συμφόρηση ηλεκτρικών αυτοκινήτων είναι εξίσου ενοχλητική με μια συνηθισμένη, μόνο που βρωμάει λιγότερο. Και ας πούμε ότι πραγματώνουμε το car sharing με ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα. Πόσο χώρο θα χρειαστούμε να εγκαταστήσουμε εναλλακτικές ενεργειακές μονάδες για να τροφοδοτούμε όλα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα των πόλεων μας...?

• Μήπως θα πρέπει να εισάγουμε “greenfees” για κάθε πρόσβαση στη πόλη και ειδικότερα στο κέντρο της με αυτοκίνητο με μηχανή καύσης?   Κατ’ αρχήν υβριδικά και ηλεκτρικά αυτοκίνητα κατοίκων, τεχνιτών που εργάζονται, και φορτηγών θα επιτρέπεται. Για τους επισκέπτες να οργανωθούν μεταφορές εκτός του κέντρου με ιδιώτες  με λεωφορεία ή και με τον “εκσυγχρονισμένο” ΟΑΣΘ προς το κέντρο. Ας δοθεί σε ιδιώτες με διαγωνισμό αν δεν είναι ικανός ο ΟΑΣΘ.

• Μήπως και παράλληλα θα πρέπει να εισάγουμε και tempolimits 30 km/h για τα οχήματα και σε συγκεκριμένες γειτονιές και συνοικίες για διευκόλυνση των ποδηλατιστών αλλά και μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης και ηχορύπανσης αλλά και βελτίωσης της παραμονής των πεζών στους δρόμους της πόλης για να παίρνουν την απόφαση να περπατήσουν?
• Μήπως είναι αναγκαίο  η μετατροπή τουλάχιστον του 50% κατ’ αρχήν των δημόσιων χώρων, λωρίδων και πλατειών στάθμευσης οχημάτων στο κέντρο σε πράσινους χώρους και ποδηλατόδρομους-ποδηλατολωρίδες?
• Μήπως να επιτραπούν μόνο ποδήλατα φορτίου για το logistic παράδοσης στο κέντρο μέχρι και 11:00 παράδοση και να απαγορευτεί των φορτηγών μετά τις 09:00?  Συνεργασία ΟΛΘ και Δήμου για διάθεση χώρου μεταφόρτωσης εμπορευμάτων από φορτηγά σε ποδήλατα φορτίου για παράδοση στο κέντρο. Μόνο οι κάτοικοι οι τεχνίτες που εργάζονται, και τα ηλεκτρικά φορτηγά logistics επιτρέπεται να σταθμεύουν εδώ.  Παρόλο που και αυτά απαιτούν ενέργεια και που δεν έρχεται ουρανοκατέβατη, η άμεση συνέπεια αυτού θα μπορούσε να είναι ο αυξανόμενος αριθμός ηλεκτρικών ποδηλάτων φορτίου, με τον οποίο θα πραγματοποιούνται όλο και περισσότερες μικρότερες παραδόσεις. Τα ηλεκτρικά ποδήλατα θα αντικαθιστούν όλο και περισσότερο τα φορτηγά και τα μικρά φορτηγά που κάνουν τις διανομές μικροεμπορευμάτων και δεμάτων.

... ή κρύβονται όλοι οι Illuminati πίσω από το ότι δεν έχουμε μαζικά μέσα ματαφοράς που αρνούνται ότι έτσι ειναι.

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν είναι η λύση η μονοδόμηση μιας πολιτικής μετακίνησης και ενός μέσου μεταφοράς,  π.χ. του ποδηλάτου, αλλά είναι συνδυασμός πάρα πολλών παραγόντων φύσης και ταυτότητας ενός Δημότη, μιας πόλης συγκεκριμένα, εάν φυσικά θέλουν να το κατανοήσουν οι  Illuminati και μάλιστα τάχιστα αλλά και όλοι αυτοί που ασχολούνται με τον αστικό σχεδιασμό, τον βιώσιμο, και την διαμόρφωση των δημόσιων χώρων. Έχουμε χάσει οι σημερινοί  αρκετό χρόνο και οι επόμενοι αγέννητοι ακόμα περισσότερο χρόνο και ευθύνη έχετε όλοι εσείς (κεντρικής κυβέρνησης και ΤΑ) από κοινού με την άνιση και άδικη μετανεωτερική  “ά-πολίτικη” συμπεριφορά σας, συνεπικουρούμενη από την αδιαφορία των ίδιων των πολιτών/δημοτών, αφού σαν πολίτες τους απαξιώνετε συνεχώς. Παραδείγματα? Ουκ ολίγα! 

Και ο/η πρόεδρος του ΔΣ να βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων και να μη είναι μόνο ο καλός μαθητής του δάσκαλου (πολλές φορές θεωρούσαμε στο σχολείο εμετική την τακτική αυτή), γιατί διαφαίνεται τόσο ξεκάθαρα που σαν δημότης αυτής της πόλης θα ντρεπόμουν απέναντι μου – λίγο όχι και πολύ- να είναι ένας τέτοιος τύπος ανθρώπου ο συντονιστής της ομάδας που μας διοικεί και διαχειρίζεται τα οικονομικά του οίκου μας. Πρέπει να στηρίζει και να προωθεί τέτοιες πρωτοβουλίες για αποσυμφόρηση του αστικού περιβάλλοντος εκτός και εάν το άτομο βαριέται να περπατάει. Δικό του πρόβλημα όμως, όχι δικό μας. Η πόλις είναι διαταξική και έτσι πρέπει να γίνει. Στον επόμενο προβληματισμό μας θα ασχοληθούμε με τον  διαγενεακό βιασμό του αστικού περιβάλλοντος.

Μη το ξεχάσουμε,σκεφτόμαστε να ιδρύσουμε δημοτική παράταξη και να κατέβουμε στις εκλογές με το όνομα:“Σε ποιόν ανήκει η πόλη” (είναι ήδη δηλωμένο το όνομα με ©). Τους υποψήφιους θα τους δώσουμε εγκαίρως στη δημοσιότητα. 65% γυναίκες 35% άνδρες για να έχουμε και τη σύμφωνη γνώμη του #metoo.

[1] “ Σταμάτησαν να λειτουργούν, στις 2 Νοεμβρίου 2017, οι επτά σταθμοί μέτρησης ατμοσφαιρικής ρύπανσης στη Θεσσαλονίκη, λόγω έλλειψης συντήρησης, όπως ανέφερε … κατά τη συνεδρίαση της οικονομικής επιτροπής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, ο χημικός μηχανικός της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος της Περιφέρειας, Ηρακλής Λάτσιος. Λόγω της ευαισθησίας των οργάνων των σταθμών του Εθνικού Δικτύου Παρακολούθησης Ατμοσφαιρικής Ρύπανσης, συχνά αυτοί τίθενται εκτός λειτουργίας. Ωστόσο, καθολική διακοπή των σταθμών στη Θεσσαλονίκη, λόγω έλλειψης ανταλλακτικών και συντήρησης, δεν υπήρξε στο παρελθόν “(17.1.2018)

Ακόμα και γερμανικό κανάλι έκανε σύγκριση του μετρητή ατμοσφαιρικής ρύπανσης του ΑΠΘ στα 35 μέτρα  ύψος με αυτόν στο Αμβούργο στα 4 μέτρα ύψος. Φυσικά δείχνουν διαφορετικές ρυπάνσεις.

[2] ‘Ένα  μείγμα λεγόμενης ουρίας ψεκάζεται κατά την έκλυση των καυσαερίων και αδρανοποιούνται έτσι κατά ένα μεγάλο ποσοστό και δεν καταλήγουν στην ατμόσφαιρα σαν οξείδια του αζώτου π.χ.

Ο μεταμοντερνισμός της νεοφιλελεύθερης αριστεράς(I/IΙΙ): Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς και σε τι αποσκοπεί με τη βοήθεια του νεοφιλελευθερισμού

Ο μεταμοντερνισμός της ψευτοαριστεράς πλέον διαφαίνεται παντού και δρα ανασταλτικά και άνισα σε πολλούς κοινωνικούς τομείς.

Ας το σκεφτούμε όλοι και ιδιαίτερα οι πολίτες των καλών τεχνών και του πολιτισμού, οι διανοούμενοι,  οι ‘νέοι μεσοαστοί’, αυτοί που κατά λάθος είναι αριστεροί,  ή/και αυτοί που νομίζουν ότι είναι αριστεροί αλλά δεν είναι, αλλά και τα “αναρχοαυτόνομα” θύματα της άμεσης Δημοκρατίας, αφού και αυτό το σχήμα μας το έβαλαν με το κουτάλι στο στόμα, δεν το διεκδικήσαμε. Να το εκμεταλλευτουμε δεν ξέρουμε ακόμα.

THS 24042018 Διάβασμα σε ca. 17’

I.            Εισαγωγή

II.          Η βίαια αποκτήνωση των συνθηκών σαν αυτονόητος τρόπος

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι

Οι σημερινές πολιτικές εναλλακτικές λύσεις

Τι συμβαίνει  όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες

 III.       Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας   πολιτικής

Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες

Οι διαχειριστές αντικαθιστούν τα θύματα

Οι καλώς εννοούμενες λέξεις εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες

Οι απογοητευμένοι, απογοητεύσαντες

Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία

Η μια κοινωνική τάξη εκμεταλλεύεται την άλλη προς τα κάτω

Μια μετανεωτερική ψευτοπολιτική αντικαθιστά μια αριστερά πολιτική και φυσικά δυσφημίζεται

IV           Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος

Ι. Εισαγωγή

Αφορμή για το παρακάτω κείμενο έγινε το βιβλίο του Robert Pfaller (2018)_[1] αλλά και ο  αυτονόητος επιβαλλόμενος τρόπος από την πολιτική «εξέλιξη» και οικονομικό απολυταρχισμό από την μια μεριά ενός πρότυπου γλωσσικής, σωματικής και πνευματικής έκφρασης στους χώρους των παραστάσεων δημόσιων και ιδιωτικών χώρων, και από την άλλη η λιτότητα και η φτώχεια, που αμφότερα συντελούνται σχεδόν με μια εμμένεια  βιασμού.

Τι έχουμε διεκδικήσει πάνω σε μια καθημερινή διάσταση ή απλά μας ‘εθελο-βιάζουν’ καθημερινά με μια μεταμοντέρνα πολιτισμική πολιτική με την αναίσχυντη στήριξη του νεοφιλελευθερισμού? Και τέλος στο δεύτερο τμήμα του άρθρου( εν καιρώ), γιατί μιλάμε πλέον για ανοχή αυτών των δύο?

 [Κάποιος, ένας, αυτός... και άλλες παρεμφερείς αόριστες αντωνυμίες], για να μην υπάρξει παρεξήγηση από ‘μετά-χειραφετημένους/ες’_[2], αναφέρονται σε άνθρωπο, για να μη γράφουμε  -ος/-α-/ο σχετίζοντας τον με το φύλο.] Και συνεχίζουμε. 

Είναι τα  συμπτώματα μιας πολιτικής, που τα νοιώθουμε πολλοί τόσο στο πετσί μας όσο και στη διάθεσή μας πάρα πολλές φορές,  και σήμερα προσπαθούμε να εντοπίσουμε μέσα από μια για μένα προσωπικά σημαντική αναζήτηση - για να  μπορέσω πάρω και επι τέλους τις αποστάσεις μου και να μη εθελοτυφλώ και για τη στάση πολλών συμπολιτών μου - , διαφόρων σημαντικών λόγων μιας εκκωφαντικής αποτυχίας του λεγόμενου «ανοικτού δημοκρατικού μπλοκ».  

 

 Ιδιαίτερα δε του κοινωνικό-πολιτικού μπλοκ της διαφαινόμενης πλέον νεοφιλελεύθερης ψευτοαριστεράς των Ευρωπαϊκών  κοινωνιών όσο αφορά την  ισότητα και το   δικαίωμα διαβίωσης αλλά και της ανηλικότητας με την οποία μετανεωτερικά αντιμετωπίζει την ισότητα  και την διαφορετικότητα σε πολλά θέματα, σαν μέσο για το σκοπό του νεοφιλελευθερισμού. 

Και εδώ είναι ένα θέμα για το ποιο υπάρχει αναπόδραστα μια αντιπαράθεση για το πως έχει μετατοπιστεί  η γνωστή σε μας τουλάχιστον γλωσσικά λέξη «ισότητα» εντός και μεταξύ των κοινωνικών ομάδων αλλά και τάξεων.

Σε αυτό το σημείο θέλει ο αρθρογράφος να υπογραμμίσει πόσο ευγνώμων είναι που μπόρεσε και είχε πρόσβαση μέσα και από την βιβλιογραφία του R. Pfaller σε πολλά άγνωστα κείμενα και δοκίμια, που δεν υπάρχουν στην Ελληνική γλώσσα σε σχέση με το αντικείμενο του άρθρου. Ολες οι βιβλιογραφικές πηγές δίονται στις αναφορές  και στο τέλος του κειμένου.

 IΙ.            Η βίαιη αποκτήνωση των συνθηκών επιβίωσης σαν αυτονόητος τρόπος

Έχουμε απορρυθμιστεί και οι ίδιοι σαν πολιτισμικά κοινωνικά όντα, για να δεχόμαστε, να ξεγελιόμαστε, να υποφέρουμε αυτές τις πολιτικές και να γυρίζουμε τη πλάτη, όταν βρεθούμε σε κατάσταση πίεσης, όχι όμως και ανάγκης. Στην ανάγκη που εκεί πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ανθρώπινος παράγοντας- το στοιχείο του νοήμονος πολιτισμού μας, του κριτικού ορθολογισμού της διαλεκτικής - , εκεί γυρίζουμε το πρόσωπο προς το κράτος και του ζητάμε να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Βλέπε πρόσφατες κρίσεις.

Η σημερινή ασκούσα πολιτική μας έχει πάρει κάθε ή τουλάχιστον τη βασική επιδεξιότητα που έπρεπε να έχουμε σαν ενήλικα όντα, να διαχειριζόμαστε την καθημερινότητά μας και τα κοινωνικά μας προβλήματα. Περιμένουμε να μας πει η πολιτική πώς θα κάνουμε το επόμενο βήμα. Και όταν το κάνει το κράτος  αντιδρούμε σαν ανηλικα θεωρούντας οτι μας κηδεμονεί. Βλέπε σήμερα τους εναντιωθέντες στην ύπαρξη μιας σχεδόν πανδημικής κρίσης

 

Τουναντίον «η Αριστερά», που παλιότερα ήταν μια πολύ βαρυσήμαντη λέξη. Οι άνθρωποι τότε – οι αριστεροί- είχαν να υπερασπιστούν δικά τους ενδιαφέροντα και συμφέροντα και ήθελαν να κάνουν να ακουστεί η φωνή τους. Δεν περίμεναν να τους λύσει κανείς τα προβλήματά τους.[3] 

 

Έβγαιναν στους δρόμους και διεκδικούσαν. 

 

Εδώ σε αντιστοιχία της Ελληνικής πραγματικότητας από τη μεταπολίτευση και μετά με αποκορύφωμα την τελευταία κυβέρνηση στη χώρα μας που και αυτοαποκαλείται αριστερά, όλοι έχουν παραμείνει με ανοικτό το στόμα σαν έκφραση ενός αδιεξόδου: «Τι να κάνεις», «Λες να είναι ο καιρός», «Αισθάνομαι χωρίς δυνάμεις», «Έχω απογοητευτεί», «δεν ξέρω πως θα μου ξημερώσει», «Δεν τη παλεύω άλλο» κ.α.

Ποια είναι αυτά που θα μπορούσε ή πραγματώνει σήμερα, μια πολιτική και ποια είναι αυτά που μπορούμε εμείς οι πολίτες στα πλαίσια της κοινωνικής διαβίωσης να αναδείξουμε και ίσως και να λύσουμε. Που είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο αυτών πυλώνων? 

 

Τι θέλει ένας άνθρωπος? Να μπορεί και να αναγνωρίζει τις δυνατότητες του, να αντέχει ή να ξεπερνά τέτοιες καταστάσεις. 

 

Ποια θα πρέπει να είναι η θέση και η συμπεριφορά ενός έξυπνα σκεπτόμενου πολίτη εάν θέλει να ξεπεράσει τις θέσεις μιας εξωγενούς ψευδοπολιτικής για την ανάληψη των ιδίων, των δικών του ανησυχιών? Μια “Υπεργολαβία” δηλαδή, ή “ ‘the state’ or ‘the instituτions’ as sub contractor of the citizens”.

Εκτός του ότι η νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας που δεν είναι μια πραγματικότητα μόνο στη χώρα μας, έχει σπρώξει στη καταστροφή πλούσια σχετικά δυτικά κράτη, και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν γκρεμιστεί στην ανεργία και στη φτώχεια, συντελείται τώρα και χρόνια σε όλη των Ευρώπη για να μη πάμε και μακριά: 

Ξαφνικά έχουμε συνέχεια εκτροχιασμούς τραίνων (σε άλλα κράτη και σπάνια σε μας καθώς έχουμε να δείξουμε μόνο μια κύρια γραμμή, στις άλλες γραμμές δεν κυκλοφορεί το τραίνο με πάνω από 40 χιλιόμετρα την ώρα ), τα ασφαλιστικά ταμεία έγιναν στόχος κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια, ιατρική περίθαλψη και παιδεία υπέπεσαν σε μια ανορθόδοξη και μη ορθολογική πίεση εμπορευματοποίησης, πολλές δουλειές και καθημερινές εργασίες μετατράπηκαν σε bullshit-Jobs, πρωτοβουλίες πολιτών έπεσαν θύματα παρακολούθησης μυστικών υπηρεσιών(εθνικών και ξένων), η επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή δεν είναι πλέον ασφαλής, ανθρώπινα βασικά δικαιώματα (όπως η κάλυψη και η διάθεση των αναγκών με νερό) έγινε αντικείμενο επιχειρηματικού διακανονισμού, δημοκρατικές ελευθερίες αυτοδιάθεσης έπεσαν θύματα των διεθνών ελεύθερων εμπορευματικών συμφωνιών, πανεπιστήμια έγιναν (για πολλούς και αλλού για λίγους) αγχωτικά, υπέρ-κανονικοποιημένα (ρυθμισμένα) εκπαιδευτικά ιδρύματα για ανθρώπους που επιτρέπεται να κάνουν μόνο αυτό που τους υπαγορεύουν οι ιεραρχικά προϊστάμενοι.

Με ένα αυτονόητο τρόπο πλέον συντελείται η φτωχοποίηση. 

Βλέπουμε καθημερινά να σπρωχνόμαστε με ένα αυτονόητο τρόπο σε ένα κόσμο φτώχειας και αδιεξόδου. Μήπως μας επέβαλλαν να τον ‘θεωρούμε’ αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και αυτό πλέον?

Σήμερα οι πολιτικές εναλλακτικές λύσεις που ισχυροποιούνται προς το παρόν φαίνεται να είναι δύο, και αυτό διαφάνηκε και μέσα από τις Αμερικάνικες Προεδρικές Εκλογές: 

α) Η συνέχεια μιας φιλελεύθερης αλλά και πολιτικής λιτότητας που σπρώχνει τον ίδιο τον πληθυσμό της χώρας όπως και τον πληθυσμό άλλων χωρών στη φτώχεια και εξαθλίωση αλλά καλυμμένη με μια σειρά δήθεν χειραφετημένων μικροπολιτικών αναφορικά με ευαίσθητα και μειονεκτούντα άτομα στα κοινωνικά στρώματα ή 

β) μια λίγο ή πολύ άκρα δεξιά πολιτική η οποία απολαυστικά και χυδαία δεν τα λαμβάνει υπόψη της όλα αυτά, αλλά αναδεικνύει δραστικά τις πραγματικές ή τις φανταστικά κατασκευασμένες έννοιες και ανησυχίες των ανθρώπων, περιορίζει ίσως λίγο την ελευθερία των διεθνών εμπορικών συναλλαγών αλλά συγχρόνως απορρυθμίζει τις χρηματοπιστωτικές αγορές, που ωφελούν τους υπερπλούσιους όπως και η προηγούμενη πολιτική.

Από την μια με αρχηγό τις ΗΠΑ οι σύμμαχοι βυθίζουν όλο και περισσότερο τον κόσμο σε πολέμους, αμφίβολους πολιτικούς ξεσηκωμούς και εμφυλίους κλπ., από την άλλη σπρώχνουν το υπόλοιπο μέρος του κόσμου που δήθεν ζει ειρηνικά (σε σχέση βεβαίως με τα τρομακτικά που έζησαν στον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο) στη λιτότητα και στη φτώχεια. 

Παραδόξως όμως διαφαίνεται τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ ξεκάθαρα ότι το σύστημα μας υπογραμμίζει και ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και έκφρασης δια μέσου του λόγου. Βλέπε όμως παράλληλα και τη θέση των ΜΜΕ σε 180 χώρες το 2018 και πως αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις των κρατών.

“Προοδευτικό νεοφιλελευθερισμό”  ονομάζει η Nancy Fraser_[4] αυτή τη συνοδευτική νέα ιδεολογία .  Αυτός ο νεοφιλελευθερισμός συνδυάζει, ιδιαίτερα στον δήθεν ελεύθερο και ειρηνικό Δυτικό κόσμο, τα παραπάνω με  μια νέα ιδεολογία  ενός λεγόμενου καθαρού- όχι βρώμικου- και υποβαθμισμένου (χονδροειδώς υποτιμημένου) λόγου. Εδώ παρατηρείς μια ας πούμε «συμμαχία φαινομενικά προοδευτικών ζητημάτων/ μελημάτων και θεμάτων περί χειραφέτησης αλλά με μια στοχευμένη αυστηρή και σκληρή παγκόσμια εκμετάλλευση»_[5].

 Τι συμβαίνει όταν προειδοποιούμε τους ενήλικες πριν μιλήσουν για το πως θα το πουν, π.χ. για ποια ενήλικη γλώσσα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν, για τα τυχών άστοχα αστεία που μπορεί να κάνουν, για αντικειμενική επιχειρηματολογία η οποία θα μπορούσε να κάνει τον απέναντί τους να πληγωθεί, για τυχών διαφωνίες, για το κάπνισμα, για ψηλοτάκουνα γυναικεία παπούτσια, φούστες και μπλούζες, «συνιστάται tenue décontracté και ουδέτερη φύλου πρόχειρη ενδυμασία, φυλετική(φύλο) περιγραφή επαγγελμάτων, γλώσσα σύμφωνα με το φύλο του καθενός μας, ίσως και τρίτη πόρτα τουαλέτας ή ακόμα και τη κατάργηση της δεύτερης, απαγόρευση των parfumes, περιφρονητικές λέξεις, και στοιχειώδεις χειρονομίες της ευγένειας όπως να κρατάς την πόρτα ανοικτή για τον επόμενο».[6]

Πολλές φορές ο υποτιθέμενος εμμαίνων σεξισμός στη συμπεριφορά  μας ὡς ἐπί τό πλεῖστον στη γλωσσική, δείχνει την ανηλικότητά μας και προπάντων αυτών που οι ίδιοι θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς και προωθούν την ανισότητα. 

Ο νεοφιλελευθερισμός ανακάλυψε ξαφνικά την ευαισθησία που υπάρχει σε άτομα και κοινωνικές ομάδες – και αυτό στη συνέχεια, θα δούμε ότι έχει ανακαλυφτεί σκόπιμα- και άρχισε να επιτίθεται στην καλή διάθεση και στη καλή ζωή – και δεν ομιλούμε εδώ για την καλή ζωή των μεσοαστών ή αστών αμιγώς- αλλά και άμεσα σε αυτούς που βρίσκονται σε αγώνα διαβίωσης μέχρι και επιβίωσης, χαρακτηρίζοντας τους ως κατώτερη τάξη ως κατώτερα ανήμπορα όντα που χρειάζονται βοήθεια από κάποιο υπέρτατο θεσμό. 

Και εδώ η μετανεωτερικότητα ενεργοποιείται σαν ιδεολογικός υποβολέας του νεοφιλελευθερισμού.   

Ενώ η  νεωτερικότητα (modern) στόχευε στην ισότητα η μετανεωτερικότητα (postmodern) διακρίνεται πλέον για τις πολιτικές της αναφορικά μόνο με ανισότητες, τις ταυτότητες και την ετερογένεια αυτών_[7]. 

Αυτό το βλέπουμε και στην πολιτική της λεγόμενης ελεύθερης Δύσης. Ενώ μέχρι τώρα, και εννοούμε μετά  τον ΙΙ Παγκόσμιο Πόλεμο το ενδιαφέρον της Δύσης ήταν είτε δημοκρατικά είτε με την στήριξη χουντικών και απολυταρχικών καθεστώτων να κυριαρχεί με την εθνική και διεθνή πολιτική κρατών επί των χωρών αυτών, τώρα πλέον τη Δύση δεν την ενδιαφέρει αυτό. Κατασκευάζει καταστάσεις και χώρες-κράτη (ναι!!!)  με αφανή κρατική λειτουργούσα υπόσταση, απλά να δώσει έναυσμα στους ιδιώτες να μπορούν να μπουν μέσα και να εκμεταλλευτούν οτιδήποτε μπορούν από αυτές τις χώρες._[8] 

Μήπως είναι και αυτό ενός άλλου είδους, μια μετα-αποικιοκρατία?

Δεν θα μπούμε αναλυτικότερα στις επιδράσεις του νεοφιλελευθερισμού στη κοινωνία των πολιτών. Θα παραμείνουμε όμως σε αυτό με το οποίο πραγματώνεται μέσα από την μετάβαση των πολιτών από μια κανονική well life σε μια περίοδο απόγνωσης και φτώχειας. 

 

Ο R. Pfaller[9] βλέπει τις Bourgeoises της Αγγλίας και της Γαλλίας τον 19ο αιώνα με τις νικήτριες επαναστάσεις τους, να φτιάχνουν ένα κόσμο σύμφωνα με το μοντέλο τους, να εκσυγχρονίζουν τους παραγωγικούς τρόπους αγαθών και υπηρεσιών αλλά θεωρώντας ότι 

 

a) είναι μια ιδιαίτερη κοινωνική τάξη και 

β) ότι είναι η εκπροσωπούμενη τάξη σε μια κοινωνία, αφήνουν ανοικτά σε όλους να δοκιμάσουν να ενσωματωθούν στην κοινωνική τους τάξη, και δεν αποκλείουν κανένα. 

 

«Ήταν ένα φορέας μιας νέας θετικής αντίληψής για την οργάνωση της ζωής και μιας ρωμαλέας νέας κοσμοθεωρίας».[10] Και καταλήγουν σε μια δική τους ηθική, κατασκευάζοντας ένα συγκεκριμένο τρόπο πολιτικής και δημοσιολογικής δημόσιας σφαίρας: ένα φόρουμ όπου οι συλλογικές ανησυχίες συζητιόνται και οι αποφάσεις προετοιμάζονταν αν δεν μπορούσαν να ληφθούν εκείνη τη στιγμή.

 

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε – μια μεγάλη ιστορική και γλωσσική παρεξήγηση- ότι 

 

ο αστός σε Ευρωπαϊκό επίπεδο εν αντιθέσει με αυτόν που θεωρούταν αστός στην Ελλάδα τουλάχιστο γλωσσικά, ήταν για μακρό χρονικό διάστημα ο κύριος αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.[11] 

 

Και εδώ υπήρξε η αρχή της ισότητας, έστω και σαν όραμα, όταν θεωρούσαν ότι κάθε επιχείρημα στο φόρουμ αυτό θα έπρεπε να υπηρετούσε την αρχή της ισότητας για ολόκληρη τη κοινωνία χωρίς να υπολογίζεται η σπουδαιότητα ή σημαντικότητα των προσώπων. Ήταν σαφέστατο ότι θα άφηναν τα ιδιωτικά θέματά τους και τις προσωπικές τους προτιμήσεις πίσω από αυτά του συνόλου. Έτσι λοιπόν τονίζεται η ανωνυμία αλλά, προσαρμοσμένη με

 

 εκλεπτυσμένους τρόπους συμπεριφοράς και που αυτό οδήγησε στο λεγόμενο «City and Civility», ένα είδος ευγενικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων χωρίς να βρίσκεσαι ο ένας κοντά στον άλλο. 

 

Μήπως πρέπει, ίσως, να το συνειδητοποιήσουμε, ότι μας λείπουν τέτοιες στάλες αυθεντικής συμπεριφοράς(οχι ναρκισσιστικά όπως άρρωστα σήμερα βλέπουμε να πραγματώνεται το αυθεντικό), χωρίς να το θεωρούν κάποια (ουδέτερα όντα) σεξιστικό, ότι και να είναι αυτό, ξένο προς ερωτισμό, σεξ και διάκριση κλπ.? Ίσως να το θεωρήσουμε σαν ένα τρίτο αόρατο πρόσωπο αυτή την ευγένεια. 

 

Η μετανεωτερικότητα δεν μπορούσε να χειριστεί το νεοφιλελεύθερο πολιτικό της δόγμα ευρέως, λόγω των αξιών της ισότητας που αναγκαστικά στα πλαίσια της αυτοδημιουργίας της ακολούθησε, και ανακάλυψε το political correctness (πολιτική ορθότητα) για να διαφοροποιηθεί κατ’ αρχήν γλωσσικά από την νεωτερικότητα, και στο επόμενο στάδιο και κοινωνικά. Γιατί μέχρι πρότινος, δηλαδή μέχρι και τέλη του 80’ έβλεπες στον ορίζοντα τον πήχη της ισότητας και ξαφνικά εξαφανίζεται με το που εγκαταλείπεται ο Κεϋνσιανισμός, αγκυροβολείται το καράβι με τη μετανεωτερική πολιτική με μια αλυσίδα του οικονομικού της φερέφωνου, τον νεοφιλελευθερισμό?

 

 Μια σταυροφορία. Και αλλάζουμε υποκείμενο, η υπόσχεση της γιαγιάς νεωτερικότητας για ισότητα ξεπουλήθηκε από τα εγγόνια της μετανεωτερικότητας καθώς ξεπήδησαν στο παγκόσμιο κοινωνικό γίγνεσθαι ηγεμονίες προπάντων χρηματοπιστωτικές και με ένα «αέναο» επενδυτικό κεφάλαιο και άγνωστους ιππότες τραπεζοσταυροφοριών.

Και αυτό ήταν επόμενο να συμβεί αφού η ψαλίδα των εισοδημάτων όλο και μεγάλωνε. Οι πολιτικές έπρεπε να βρουν με άλλοθι, ένα τρόπο να εγκαταλείψουν αυτή πλέον την σκόπιμα δημιουργούμενη ουτοπία της νεωτερικότητας. Ο στόχος της λεγόμενης ισότητας μετατέθηκε στον τομέα του πολιτισμού με την πλατιά  του έννοια. Well done! What’s up?

Και έτσι αντί για ισότητα φύλλων και κοινωνικών ομάδων όπως και για κατασκευή παιδικών σταθμών και οίκων ευγηρίας , γεννήθηκε η προπαγάνδα του διαφορετικού δικαιώματος για τη διαφορετικότητα που είναι και το τέλος των πολιτικών ισότητας, και αυτό τόσο σε επίπεδο ταυτότητας όσο και επίπεδο γλωσσικό. _[12]

 

ΙΙΙ. Ποια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά  και φλέγοντα σημεία έκφρασης της μεταμοντέρνας πολιτικής τόσο σε συντηρητικές όσο και σε προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές «αριστερές» κυβερνήσεις, με τις ευλογίες του νεοφιλελευθερισμού?

Οι εξαιρέσεις καθορίζουν τους κανόνες.     

Και θα αναφερθούμε σε κάτι πολύ κοντινό μας σαν παράδειγμα για να καταλήξουμε  a priori σε αυτό το συμπέρασμα. Στα πλαίσια της πολιτικής της λιτότητας και των προαπαιτούμενων της ΤΡΟΙΚΑ υπήρχαν διάφοροι νόμοι του υπουργείου οικονομικών για ρύθμιση εκκρεμοτήτων απέναντι σε δημόσιο και τράπεζες για τους ίσως άτυχους ελευθέρους επαγγελματίες και επιχειρηματίες, που σήμερα ακόμα είναι ανασφάλιστοι δεν έχουν δικαίωμα κατοχής λογαριασμού τραπέζης κλπ. κλπ. Υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί. Ποσοστιαία όμως, μόνο οι 5-7 στους 100 μπόρεσαν και εντάχθηκαν σε ρύθμιση. Οι υπόλοιποι είναι πάνω στο σύρμα της καταστροφής πλέον.

Η μεταμοντέρνα νεοφιλελεύθερη κοινωνία, δηλαδή η κοινωνία μας δεν στηρίζει -μεταφορικά- του φτωχούς και φτωχότερους (ασθενείς και ασθενέστερους κοινωνικοοικονομικά)που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά στηρίζει κάποιες εξαιρέσεις για να μπορέσει έτσι άφοβα και χωρίς ενοχές να αφήσει όλους τους άλλους να καταστραφούν. Στις δυτικές κοινωνίες και ιδιαίτερα στις χώρες με ισχυρό κοινωνικό κράτος από τα τέλη του 1990 έχει ξεσπάσει μια φωτιά, 

του λεγόμενου «θυματοανταγωνισμού». Για να μπορείς να ενταχθείς σε πρόγραμμα κοινωνικών παροχών πρέπει να είσαι ο πρώτος φτωχότερος, ούτε καν δεύτερος._[13] 

 

Οι καλώς εννοούμενες λέξεις  εκλαμβάνονται πλέον σαν κακόβουλες.   

Το ίδιο συμβαίνει και στο επίπεδο της γλώσσας. Φανατικά πλέον απαιτείται μία γλώσσα ουδέτερη φύλλου -σαν να είναι αυτό το πρόβλημα της κοινωνίας σήμερα-, αλλά δεν έχει πρόταση το κατεστημένο πως θα ονομάζεται στην Αγγλική μετά  π.χ. ο Ombudsman ή ο Leader ή Physical Therapist , Mobile Developer να μπορεί να προφέρεται και να γράφεται επίσης με κάποιο εύκολο τρόπο. 

Ο Jaqcues Lacan_[14] τόνισε ότι η αντικατάσταση μιας γλωσσολογικής ουσιώδους ερμηνείας μέσω μιας άλλης παράγει πάντα ένα τρίτο όνομα. Το τρίτο όνομα συνήθως χαρακτηρίζει το παλιό όνομα, την πράξη αντικατάστασης αλλά και το μέχρι πρότινος χαρακτηριζόμενο.  Το συνήθως μικρό ομιλητικό διάλειμμα πριν να ξεστομισθεί  η νέα λέξη προδίδει το χαρακτηριστικό αυτής της προσπάθειας κάλυψης_[15], σωτηρίας ή  λεκτικής απόσβεσης ας πούμε.

 

Η ‘μη μου άπτου’, η υπερβολικά υποβαθμισμένη άνευ χαρακτηριστικών συναισθημάτων ομιλία, 

 

είναι  ένα,  ίσως και το πολιτικό σύμπτωμα της αποτυχίας της οικονομικής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Υπάρχουν προβλήματα που θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί στα πλαίσια  της οικονομίας, αλλά τα μετέθεσαν στον  τομέα του πολιτισμού και προσπάθησαν να τα διαχειριστούν εκεί, γιατί εκεί θα μπορέσουν να έχουν το άλλοθι. Και ακούμε σε μικρές κοινωνίες π.χ. από την αντιδήμαρχο Πολιτισμού Θεσσαλονίκης σε ΔΣ: ”Δεν θα κατεβάσουμε την ποιότητα των Δημητρίων για να έρθει περισσότερος κόσμος” (υπάρχει μαγνητοφωνημένη ομιλία της από τον Αύγουστο2017  όποιος τη θέλει μπορώ να του τη διαθέσω).   

Αλλά αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν λύνουμε μόνο τα προβλήματα, παράγουμε ακόμη επιπλέον και νέα. Και έτσι οι άνθρωποι  

αποσπώνται  με την προσοχή τους από τα ενδιαφέροντά τους και σπρώχνονται προς την ευαισθησία τους και μόνο. 

Έτσι αδυνατούν να αντιληφθούν τα σημαντικότερα συμφέροντά για αυτούς και να συνδεθούν με άλλους, ανεξάρτητα από την ταυτότητα ή την ευαισθησία τους. Η προπαγάνδα της λεγόμενης ευαισθησίας καταφέρνει το αντίθετο της αλληλεγγύης, διαχωρίζει και πάλι και εξαιρεί άτομα και ομάδες. Αλλά και καταστρέφει τον δημόσιο χώρο. Επειδή, όπου κυριαρχεί, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με άλλους σε σχέση με το άτομο το οποίο δεν παρευρίσκεται. Για παράδειγμα, οι Βρετανοί φοιτητές δεν λένε πια "Διαφωνώ" αλλά απλώς λένε "Αυτό που λέτε με πληγώνει".» [Η αυτό που ακούμε τελευταία: "Δεν είναι ψεύτης. Δεν λέει απλά την αλήθεια". Εδώ σταματάει κάθε λόγος που έχει σχέση  και ακούγεται από ένα  λογικά σκεπτόμενο, και πολιτικά ικανό άτομο.]  «…Αυτό είναι ένα τέλειο και χαρακτηριστικό αποτέλεσμα του νεοφιλελευθερισμού.»

Εάν η εμφάνισή μας είναι ένας στόχος αναφοράς  για την χειραφέτηση εντός της κοινωνίας, π.χ. για την επαγγελματική χειραφέτηση των γυναικών και το πως θα ονομάζονται και γι’ αυτό το οποίο αγωνίζονται, τότε πως θα ονομάζαμε την επιθυμία από «Μαύρες» ή «Αφρικάνες» (ή όπως αλλιώς θέλουν να ονομάζονται) εάν επιθυμούσαν να  είναι «Αόρατες» όσο αφορά αυτό το θέμα? Και εδώ φαίνεται άλλη μια αποτυχία του μεταμοντερνισμού. 

Εάν ο στόχος είναι η ξεκάθαρη ορατότητα του φύλου στην καθημερινότητα μας, τότε ας κάνουμε και μια τρίτη πόρτα τουαλέτας,  ας ονομάσουμε προφεσορίνα αντί κυρία προφέσορα, Δρ.ισα , Prof.in, Prof.x. Από την άλλη εάν θα πρέπει να εξαφανιστούν και οι διακρίσεις φύλων τότε να εξαφανιστεί η δεύτερη πόρτα τουαλέτας, στους παιδικούς σταθμούς σε δημόσιους χώρους να μην αναγράφεται πάνω στη πόρτα “αυτός” , “αυτή” ,“άνδρας”, “γυναίκα” αλλά “αυτό” [βλέπε  Dinsmore. Emily.,http://www.spiked-online.com/newsite/article/the-10-maddest-things-done-by-students-this-year/19141#.Wt2MeojFLIU.[“Earlier this month, Oxford was in the headlines again when it was claimed that students had been told not to utter ‘he’ or ‘she’ when referring to their peers and to opt for the gender-neutral ‘ze’. The Oxford University Students’ Union denied that ‘ze’ was now mandatory, but only because doing so would offend trans students who wanted to be referred to as ‘he’ or ‘she’. The union nevertheless encourages all students, academics and speakers to state their pronouns in class and on campus. Just picture a professor with a beard having to say: ‘Hello, I am male.’” Τελευταία πρόσβαση μου 16/4/2018 ].

Και αν το πάμε παραπέρα. Αναφορικά με το πρόβλημα της ονομασίας “Τσιγγάνοι”, που σε κοιτάζουν λοξά οι του πολιτισμού και της τέχνης - οι αριστεροί φυσικά- όταν πεις τη λέξη, και όχι Sinti και Roma. Προφανώς αυτοί – οι θεωρούντες ότι είναι αριστεροί προοδευτικοί απεγκλωβισμένοι και απελευθερωμένοι-  γνωρίζουν και χρησιμοποιούν διαφοροποιημένα τις δύο αυτές λέξεις κατέχοντας την πληροφορία γεωγραφικής προέλευσης για να τους ονομάσουν Roma ή Sinti. Και ποιος γνωρίζει (και ο συντάξας απόλυτη άγνοια είχε), ότι στη Τσεχία υπάρχουν κάποιες εθνότητες που λένε ότι “εμείς δεν θέλουμε να ονομαζόμαστε ούτε Sinti ούτε Roma αλλά Cikán (Τσιγγάνος)? [https://is.muni.cz/el/1421/jaro2016/ETMB81/?info=1 μεταφρασμένο από R. Pfaller]. Και ποιοι είναι οι Sinti και γιατι όχι Roma . Ούτε και εδώ τελικά καταφέρνουμε κάτι σχετικά με την ισότητα.

Οι διαχειριστές “της άμβλυνσης των  ανισοτήτων” αντικαθιστούν τα θύματα.

40 χρόνια στήριξης και προώθησης της αύξησης των ποσοστών των εργαζόμενων γυναικών στην οικονομία και στην κοινωνία έχουν καταφέρει μόνο τα πολύ υψηλότερα ποσοστά γυναικών μόνο σε τομείς όπως τέχνη, πολιτισμό και ψυχοθεραπευτικά επαγγέλματα, και που σίγουρα απαιτούν λιγότερες ώρες εργασίας από ότι ένας αρχιτέκτονας ή ένας γιατρός, καθώς σίγουρα οι γυναίκες επιβαρύνονται με περισσότερες εργασίες στην καθημερινότητά τους, συνήθως και ανάλογα το εξελικτικό επίπεδο της κοινωνίας. 

 Από την άλλη βλέπεις ένα παράδοξο: Στο επάγγελμα του ιατρού η ποσόστοση γυναικών σε δημόσια νοσοκομεία και δημόσιες θέσεις είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή στην ελεύθερη αγορά! Αυτό φαίνεται προέρχεται από την προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν ένα ρίσκο της καθημερινότητας- ένα λιγότερο- όσο αφορά την επαγγελματική τους καριέρα και ενασχόληση.

Εδώ  η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έχει συμπληρωματική σε μικροεπίπεδο στρατηγική. Εδώ στηρίζει και προωθεί εντός ομάδων κάποιους  συγκεκριμένους, όχι ολόκληρη την ομάδα που θέλει να φέρει σε επίπεδο ισότητας. Δηλαδή στηρίζει κάποιους εκπρόσωπους, αντιπρόσωπους της κοινωνικής  ή επαγγελματικής ομάδας και σιωπά για το υπόλοιπο  μείζον ποσοστό.  Προς τα έξω φαίνεται όμως ότι ασχολείται με την ισότητα των φύλων.

Στο βωμό της υπάρχουσας ανισότητας δημιουργούν μια κάστα αρμοδίων(το παλιό σοβιετικό σύστημα και στην Ελλάδα το νέο που μας έχει κάτσει στο σβέρκο), οι οποίοι στο όνομα των μειονοτήτων, βλέπε Δημόσιες υπηρεσίες Πανεπιστήμια κλπ. κλπ.  εισπράττουν ή εισέπρατταν υπέρ του μέσου όρου μισθούς και το μοναδικό που καταφέρνουν είναι να σταθεροποιήσουν τις υπάρχουσες και να διασφαλίσουν αναπτυσσόμενες ανισότητες.  Και όπως γνωρίζουμε εκεί που διαφοροποιούνται άνισα τα εισοδήματα αυξάνεται η ανισότητα και ενδυναμώνουν οι αγώνες διανομής  εισοδημάτων. Και βέβαια για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα χρειάζεται συνεργάτες που μπορεί να μην έχουν επιδεξιότητες τέτοιες για να έχουν μια τέτοια θέση αλλά «στηρίζουν». 

Ακόμα και στα πανεπιστήμια εκεί που ζητούν γυναίκες ερευνήτριες ασχολούνται κατά κόρον με το θέμα τον γυναικών και αφήνουν τα άλλα θέματα στο περιθώριο. Έτσι καταφέρνουν να διασπαστεί η κοινωνία πολλάκις. Τόσο η αλληλεγγύη -μη συγχέεται με αυτή που έχει διεισδύσει στη κοινωνία μέσω προγραμμάτων από την κυβέρνηση και της λεγόμενης άμεσης δημοκρατίας για να ηρεμήσει τα πνεύματα-  όσο και η συναίνεση μεταξύ τους παρεμποδίζονται.

 Ενα ακραίο παράδειγμα (δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει στα ελληνικά πανεπιστήμια) αφορά τους σταθμούς ψυχικής υγείας και κοινωνικής ισότητας  για του φοιτητές στα πανεπιστήμια.  Σύμφωνα με τον Furedi [2016: βλέπε υποσημείωση 26 σ. 39 και 47] συνηθίζεται πλέον να λειτουργεί το ”σύστημα  ‘self-fulfilling prophecies’ και αντί να μειώνονται τα κρούσματα στους φοιτητές να αυξάνονται.” Ένα είναι ξεκάθαρο: Εάν οι εντεταλμένοι των επιτροπών, που είναι υπεύθυνοι για την κατάργηση συγκεκριμένων καταστάσεων μειονεκτούντων ατόμων ή ομάδων αλλά και κρουσμάτων συγκρούσεων και παθογένειας εντός του πανεπιστημίου, κρατούν τη θέση τους όσο υπάρχουν τέτοια προβλήματα, θα μπορούν να είναι εξύπνοι αρκετά να μη κάνουν ποτέ τις σωστές προστάσεις βελτίωσης (αυτό το πρόβλημα στην αρχαία Κίνα το καταπολεμούσαν διαφορετικά: Οι γιατροί εκεί πληρωνόντουσαν όσο οι ασθενείς γινόντουσαν καλά!).

Οι απογοητευμένοι, οι απογοητεύσαντες.  

Από τις εκλογές των τελευταίων ετών στη χώρα μας και ήταν αν ενθυμούμαι καλώς 2 μέσα σε 3 χρόνια  αλλά και από κομματική ενσωμάτωση του λαού τα τελευταία χρόνια ενός λεγόμενου πανσοσιαλιστικού κινήματος, μπορεί να βγάλει συμπεράσματα για το πως αντιμετώπισε το αριστερό milieu τόσο τα εσωτερικά όσο και τα εξωτερικά προβλήματα, και ιδιαίτερα αργότερα σε μία περίοδο, που απαιτούσε άκρα συλλογικότητα και κοινές αποφάσεις στη πολιτειακή βάση της κοινωνίας. Πολλοί θα προτάξουν – όπως συνήθως όπως του βολεύει- ότι οι πολίτες ήταν και είναι αδιάφοροι. Προφανώς και συνέβει αυτό,

1. εάν δεν χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με την πολιτειακή βάση – και είναι αυτό που τονίζουμε συνέχεια, η απουσία  του συνδυασμού μιας  κυβερνησιμότητας  και πολιτικής αγωγής-  και

2. όταν υποσκάπτεις  με κομματικούς μηχανισμούς και μέσα, αλλά και χωρίς πολιτική ιδεολογία όλα τα κινήματα και τις πρωτοβουλίες στην ίδια σου την πολιτειακή βάση(alias αυτοκτονία του δημοκρατικού πολιτεύματος μέσω του κράτους) με την υπόσχεση «ψήφισε μας και εμείς θα σου τα λύσουμε όλα τα θέματα σου με τη δεξιά…»._[16]

Το φάντασμα της Αριστεράς στην Ελλάδα η Δεξιά,- την οποία αποκαλούν λανθασμένα και ιστορικά επιβεβλημένα [Παναγιώτης Κονδύλης],  και αστική τάξη-  όχι η άκρα Δεξιά ούτε η λιτότητα ούτε η εξάρτηση της διαβίωσης του λαού από την παραγωγή άλλων λαών στο εξωτερικό(εισαγωγές), ούτε η υπάρχουσα και επόμενη λανθάνουσα φτώχεια!

 

Τι συμβαίνει και με τις αριστερές κυβερνήσεις μας αλλά και με τις λεγόμενες σοσιαλοδημοκρατικές ?

 
a)      Η εκπληκτική άγνοια κι αδιαφορία (αυτά τα δυο  συνήθως αλληλοσυμπληρώνονται στην έννοια) για το πολύ σοβαρό θέμα της νεοφιλελεύθερης απελευθέρωσης του παγκόσμιου εμπορίου, παρά μόνο μετά που δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση το OK π.χ. για την CETA ας μη μιλήσουμε για την σύμβαση  της TTIP.  Και βεβαίως με δυο τρείς ολιγόσειρες προτάσεις σε δελτίο τύπου και αυτό από το Ευρωκοινοβούλιο,  σαν αντίδραση και τίποτε άλλο.  

 
b)     Τα σοβαρά  ελλείμματα  των υποτιθέμενων αριστερών όσο αφορά τη κουλτούρα και τον πολιτισμό στη συνομιλία και στην αντιπαράθεση λόγου, όπου δεν άντεχαν και δεν αντέχουν ακόμα μύγα στο σπαθί τους και απλά χειρίζονται τον όλο πλέον αυτοπροσδιορισμό τους με «ψευτοαριστερή πολιτική συμβόλων». Και εάν τους θίξεις νεοφιλελεύθερες πρακτικές εκσυγχρονιστών, σου λένε : «βεβαίως  και να γίνει έτσι αν είναι να βρει χρήματα» για να δώσει ώθηση στην οικονομία  π.χ. μιας πόλης  από ιδιώτες επενδυτές για διαμόρφωση και εμπλουτισμό του δημόσιου χώρου, χωρίς  να έχουν ξεκαθάρισμα της δομικής λειτουργίας και της φέρουσας ικανότητα του δημόσιου χώρου.
 

c)      Η χρεωκοπημένη πολιτική μειονοτήτων και ταυτοτήτων όλα αυτά τα χρόνια, καθώς εκτός από καταγγελτισμό δεν υπήρξε απολύτως τίποτε, άλλο που να προσφέρει ενναλακτικές για τους μειονεκτούντες. 

 

Όμως προσπάθησαν – και τα κατάφεραν- να καλύψουν θεσμικές υπηρεσιακές θέσεις με αντικείμενο τις μειονότητες με τους ίδιους και αργότερα στις ίδιες θέσεις με δικά τους παιδιά, γιατί τα χρήματα της ΕΕ για συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα ήταν αρκετά! 

 

 

Ανεξάρτητα από αυτά, πολλοί από τους ανήκοντες στις μειονότητες δεν εμπιστεύονται πλέον τις ικανότητες και τη βούληση των νεοφιλελεύθερων αριστερών. Μα δεν υπάρχει και αποκτημένη ισότητα πλέον, γιατί δεν ακολουθούν καμία πολιτική ισότητας. Ergo, αν δεν ακολουθείς πολιτικές εξυγίανσης και ισότητας, οι ανισότητες θα αυξάνονται. Είναι νομοτελειακό. Και η παθητική θέση απέναντι στην ισότητα την αυξάνει καθώς ευνοείται από την υπάρχουσα διαφορετικότητα, και έτσι η αριστερά και γι’ αυτό το λόγο στο μέλλον θα χάσει το παιγνίδι της – το οποίο πολιτικό παιγνίδι κυβέρνησης το μαθαίνει σήμερα στη πλάτη μας- και θα εξαφανιστεί ίσως και από αυτούς, που αδιακρίτως και σκανδαλωδώς βλέπουν στην ανισότητα μια κοινωνική προοπτική, και εννοούμε την άκρα δεξιά.
 

Επιστρατεύεται η άμεση δημοκρατία. 

 
Αναφερόμαστε σύντομα και σε ένα άλλο εργαλείο της μεταμοντέρνας πολιτικής. Σε αρκετές χώρες όπως και στην δική μας, η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, επιβεβαιώνει ο Στίβεν Λεβίτσκι[17] , επιστρατεύεται κατά κόρον για την υπονόμευση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και την αποδυνάμωση των θεσμών που εμποδίζουν τον αυταρχικό ηγέτη. Καμία χώρα δεν φαίνεται να είναι ασφαλής και καμία κοινωνία απόλυτα θωρακισμένη, ακόμα και στον σκληρό πυρήνα της Δύσης. Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας.

Όμως από την άλλη σε ημιανεπτυγμένες πολιτικά χώρες χρησιμοποιεί η πολιτική τις π.χ. επιχειρηματικές δραστηριότητες με βάση την άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις τους, για να διασπάσει τυχόν κοινωνικό δυναμικό πολιτικής αντίστασης και ανυπακοής.

Βλέπε επίσης τηn κάστα που υποστηρίζει την άμεση δημοκρατία και τις λεγόμενες κοινωνικές επιχειρήσεις με ότι αυτό ιδεολογικά συνεπάγεται και τον τρόπο με τον οποίο πραγματικά λειτουργούν όλες αυτές ή οι περισσότερες από αυτές. Και πόσο κοντά ήταν τα άτομα πριν ξεκινήσουν μια προσπάθεια κοινωνικής επιχείρησης και πόσο κοντά είναι ένα χρόνο μετά το στήσιμο του εγχειρήματος: ή έχουν αποχωρήσει οι περισσότεροι ή έχουν διαρκώς συγκρούσεις ή έχει μείνει ένας μικρός πυρήνας ο οποίος ιδιοτελώς πλέον κατάλαβε τι οικονομικά και μόνο πλεονεκτήματα μπορεί να έχει τώρα που είναι λίγοι. Η ιδεολογία στις περισσότερες περιπτώσεις έχει κάνει φτερά. Ο κοινωνικός διαχωρισμός είναι δεδομένος.  

Εάν θέλουμε να δημιουργήσουμε ή ακόμα και να διατηρήσουμε μια ανοικτή, ισότιμη και δημοκρατική κοινωνία πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτό προϋποθέτει την  ύπαρξη τομέων, που για το καλό της ισοτιμίας της συμμετοχικής φωνής  θα πρέπει να λειτουργούν στη βάση και μιας exklusivity. O Niklas Luhmann(1989) σύμφωνα  με τον R. Pfaller(2018) τονίζει ότι η μοντέρνα υποκειμενικότητα και ατομικότητα υπήρξαν μόνο μετά την άρση παραδοσιακών μορφών κοινωνίας σαν  “exclusion individuality”. [Bλέπε επίσης και : Christiane Kranich, Zur Aktualität der Subjektivität in der Moderne - Zu: Geschichte und Vorgeschichte der modernen, Subjektivität, herausgegeben von R. L. Fetz, R. Hagenbüchle, P. Schulz, Berlin/New York: Walter de Gruyter, 1998. (Σχετικά με τη σημασία της υποκειμενικότητας στη σύγχρονη εποχή).  Ένταξη στη κυριολεξία σημαίνει περιβάλλω κάτι με κάτι άλλο. Κυριολεκτικά είναι το αντίθετο του ανοικτού της ανοικτής κοινωνίας_[30].

Μια ανθρωπιστική κοινωνία αντί να στοχεύει στην ένταξη θα πρέπει να  οραματίζεται σε μια άλλη κατευθυντήρια γραμμή: Όλα τα μέλη της να έχουν ένα ευπρεπή βίο π.χ. μέσω ενός βασικού εισοδήματος που δεν θα σχετίζεται με την εργασία . Για να γίνει αυτό, η κοινωνία θα πρέπει να αποποιηθεί την ένταξη και να γίνει πιο ανοικτή έτσι ώστε χωρίς ένταξη και ενσωμάτωση σε ταυτοποιήσιμες και χαρακτηρισμένες κοινωνικές ομάδες,

A.  να επιτρέψει την πολιτισμική και πολιτική συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και
B.  να μπορούν να απολαμβάνουν και την κοινωνική αλληλεγγύη χωρίς φόβο και τρομοκρατία.[31]

Όσες υπηρεσίες και να λειτουργήσει  και όσα μέτρα να αναπτύξει μια κοινωνία για να κάνει ικανή συνθήκη πρόσβασης πολλών ανθρώπων σε όλους τους τομείς,  πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις για τους ίδιους και για περιόδους της ζωής τους. 

Ένα παράδειγμα  θα μπορούσε να ήταν η εξέλιξη των κινηματογραφιών ταινιών. Συγκρίνετε τα έργα του ‘60 ‘70 ‘80 με τις ταινίες του ‘90 και ’10 του 21 αιώνα. Θα δείτε ότι με το χρόνια οι ταινίες γυρίζονταν για να συμπεριλαμβάνουν και νεαρούς ανθρώπους τόσο σαν επισκέπτες όσο και σαν πελάτες κάτω των 16. Έτσι  ναι με οι ταινίες πληρούν την αξίωμα της «ένταξης» περισσότερων ατόμων όμως οι ταινίες γίνονται βαρετές και κάποια στιγμή και οι ενήλικες δεν ενδιαφέρονται πλέον ούτε για ταινίες ενηλίκων. Δεύτερο παράδειγμα το πως χειρίζεται ο μεταμοντερνισμός το αξίωμα «ένταξη». ΦΙΦΑ 2017, διαφθορά οικονομικά και θεσμικά λειτουργικά σκάνδαλα κλπ. όπως γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχει, λέει,  και μια επιτροπή ηθικής. Όταν η επιτροπή ήταν λίγο πριν βγάλει στην επιφάνεια σκάνδαλα των ηγετών της ΦΙΦΑ αποφάσισαν και άλλαξαν τα 3 μέλη της επιτροπής_[32] λέγοντας ότι “[βρε παιδιά ντροπή… ]  θα πρέπει να συσταθεί μια επιτροπή η οποία να καλύπτεται και σε σχέση με γεωγραφική ισότητα προέλευσης και φυλετική ποικιλομορφία”.  Μόλις κάπου, όπου υπάρχουν λεγόμενες προϋποθέσεις ισότητας οι δυνατοί αισθάνονται ότι κινδυνεύουν, τότε ξαφνικά καλύπτονται πίσω από μια  μεταμοντερνιστική φωνή  για περισσότερη «ποικιλομορφία» και «ένταξη».

Και μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι ορισμοί ποικιλομορφία, πλουραλισμός και ένταξη ξεκίνησαν να εμφανίζονται όταν διαφάνηκε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν 

α) κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και τείνουν προς αύξηση, αλλά και 

β)  ότι συντελείται μια εκδούλευση της λεγόμενης νομιμοποιημένης πολιτικής συνοδευόμενη από ανικανότητα λειτουργίας και αυτοελέγχου απέναντι στα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα κάποιων ομίλων._[33]

Γιατί δεν έχει ζυμωθεί μέχρι σήμερα ένας κριτικός αντί-κοινωνικός πόλος στα πανεπιστήμια που να προστατεύει τεκμηριωμένα το σύνταγμα και την ελάχιστη καθημερινή ελευθερία των πολιτών που τους έχει απομείνει. Γιατί δίπλα στις ακρίδες του νεοφιλελευθερισμού και τους ολιγάρχες «έχει γεμίσει η πανεπιστημιακή κοινότητα μιμόζες_[34,][35]».   

Η μέχρι σήμερα εμπειρία και το βίωμά μας με τους κοινωνικά  και οικονομικά ασθενείς και μειονεκτούντες, με τις μειονότητες και τους διαφορετικούς είναι οτι η απολυτοποίηση και η παρείσακτη πολιτική ένταξης είναι τόσο αριστερή, όσο αριστερές είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών και δημόσιων αγαθών, η  απραξία απέναντι στη φοροδιαφυγή μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, η διαφυγή κεφαλαίων, οι δραστικές περικοπές στους τομείς, πρόνοιας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και παιδείας.

 IV  Ένας ανορθόδοξος  “μετά”-λόγος

Έχουμε την εντύπωση ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια παράσταση τραγωδίας, τουλάχιστον όσο αφορά τη χώρα στην οποία ζούμε, ένα κομμάτι Ελληνικού δράματος. Όμως δεν γνωρίζουμε εάν είμαστε οι ηθοποιοί ή οι επισκέπτες της παράστασης. Όμως πάλι, η παράσταση διαρκεί πολύ γιατί πάμε και ξαναπάμε και ξαναπάμε στο ίδιο «έργον», χρόνια τώρα. Δεν μπορεί να είμαστε μόνο επισκέπτες.

Έχουμε μπλέξει την ύπαρξη μας  με την κοινωνική πολιτική πραγματικότητα και δεν νοούμε να τις διαχωρίσουμε? Αδυνατούμε πλέον να διακρίνουμε την αισθητική της αλήθειας, του αληθινού για εμάς και για την συλλογική μας ευθύνη. Η τραγωδία μας γίνεται στο τέλος προς όφελος των πολιτικών ‘μας’, δική τους ραψωδία και έτσι επιβιώνουν και ζουν  από τα λάθη τους. Είναι σαν τα σαρκοφάγα φυτά. Έχουν και αυτά το ρόλο τους στο βασίλειο της βιοποικιλότητας, εδώ της πολυπολιτισμικότητας.

Και τώρα στο πραγματικό χρόνο. Χρόνια τώρα  εθελοτυφλούμε μπροστά στα γεγονότα ή τα αντιμετωπίζουμε με οπορτουνισμό.  «Η ενηλικίωση είναι η μοναδική ευκαιρία της [θεσμικής-πολιτικής] Αριστεράς  να μπορέσει απομακρυνθεί από το μονοπάτι της εξαφάνισης» [36] στο οποίο βρίσκεται. 

Οι αριστεροί πολίτες θα υπάρχουν και χωρίς την αριστερά και θα είναι αυτοί που σκέφτονται και πράττουν ανιδιοτελώς, δίκαια και πάνω στις ράγες ενός μαρξιστικού κριτικού ορθολογικού στοχασμού και θα πρέπει να εντείνουν την κριτική τους από αριστερά. Και φτάνουμε στο σημείο εκείνο που υπέθεσα ότι θα φτάσουμε κάποια στιγμή, στην Ελλάδα ? Δεν το γνωρίζω. Όμως ίσως είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρωπαϊκή αστική τάξη της Ελλάδας[37] και μόνο αυτή (αν υπάρχει αυτή), και όχι τη γνωστή ελληνική “αστική τάξη” [38], που θεωρείται εχθρός της εργατικής τάξης και που βρίσκονται ακόμα μια φορά σε εμπόλεμη κατάσταση , να κινηθεί με ένα νέο σύνθημα για την Ελλάδα

”L i b e r t é,   É g a l i t é,  F r a t e r n i t é”

ενάντια στην όποια απολυταρχική πολιτική τόσο ψευτοαριστερών και ψευτοεκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων όσο και των απλά παρευρισκόμενων δεξιών και με πολλές φορές άνομες κυβερνητικές αντισυνταγματικές πρακτικές, τόσο της κεντρικής εξουσίας όσο και της ΤΑ.

Προς το παρόν :

“Immer radikal, niemals konsequent in den wichtigsten Dingen zu verfahren…” [Walter Benjamin] Το ελληνικό νόημα: “Πάντα ριζοσπαστικά, ποτέ συνεπής(σε κανόνες), στα σημαντικότερα θέματα (της ζωής)…”

Και κλείνουμε με ένα ρατσιστικό Quiz  όπως κάποιοι θα μας πρόσαπταν:

     

[1] Robert Pfaller, Erwachesensprache (Η γλώσσα των ενηλίκων), 2018
 

[2] Έκφραση Ιατρού-φιλόσοφου κατά τη διάρκεια συζήτησης στο Αμβούργο το Νοέμβριο 2003. Προσωπικά θα το μετάφραζα σήμερα με “radical feminism”, παρόλο που και τότε το χρησιμοποίησε σαν κριτική απέναντι σε μια υπερβολική φεμινιστική ευαισθησία κάποιων γυναικών.
 

[3] Eribon. Didier., Rückkehr nach Reims, Ulm 2017, σ.37 [4] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[5] Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, εδώ σ. 72 Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.
[6] Pfaller, Robert., Erwachsenenspache. (Γλώσσα ενηλίκων) Über ihr Verschwinden aus Politik und Kultur. Φεβρουάριος 2018, σ. 20.
[7] Βλέπε Lau, Mariam., Die neuen Sexfronten, Vom Schiksal einer Revolution, (Τα νέα μέτωπα του σεξ , περί της τύχης μιας επανάστασης) Berlin 2000, https://www.buecher.de/shop/buecher/die-neuen-sexfronten-vom-schicksal-einer-revolution-/lau-mariam/products_products/detail/prod_id/08855900/#reviews. Τελευταία πρόσβαση 14/4/2018.
[8] Βλέπε Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
[9] Βλέπε Pfaller, R., σ. 22
[10] Βλέπε υποσημ.11
[11] Βλέπε Κονδύλης, Π., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, δ’ έκδοση, Αθήνα 2011, σ. 14

[12] Και τώρα όπως λέει και σοφός λαός τους παγκόσμιου χωριού: «έχει η γριά να γνέψει».

[13] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 26.

[14] Βλέπε, Lacan, Jacques., Autres écrits, Paris 1966, σ. 514-516 https://www.psychaanalyse.com/pdf/lacan_bibliographie_livre_Autres_Ecrits.pdf, Μετάφραση μου μέσω google από Γαλλικά σε Ελληνικά, τελευταία πρόσβαση μου 17/04/2018. https://archive.org/stream/pdfy-I3ZjI2B47rFvMjBd/Lacan%20ecrits_djvu.txt

[15] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache,… 2018, σ. 30 pp

[16] Ο Λεβίτσκι υπογραμμίζει τις “ευθύνες των πολιτών και την απόλυτη ανάγκη επαγρύπνησής τους για την προστασία της ουσίας, της ποιότητας ακόμη και της υπόστασης της δημοκρατίας”. Steven Levitsky Daniel Ziblatt, Wie Demokratien sterben Und was wir dagegen tun können, Übersetzung: Schmidt, Klaus-Dieter, 2018.

[17] http://www.kathimerini.gr/953139/article/epikairothta/politikh/kamia-xwra-den-einai-asfalhs. Τελευταία πρόσβαση μου 14/4/2018

[18] Βλέπε Pfaller, R., Erwachsenensprache, 2018, σ. 41

[19] Βλέπε επίσης παράγραφο με τίτλο «απογοητευμένοι και απογοητεύσαντες»

[20] Ganser. Daniele., und die Querfront, 05. Juli 2016 von Rudolf Stumberger: Die ganz neue Unübersichtlichkeit - Teil 1 https://www.heise.de/tp/features/Daniele-Ganser-und-die-Querfront-3265822.html. Τελευταία πρόσβασή μου 19/4/2018.

[21] “the process or result of changing from one activity or style to another”. https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/crossover

[22] Βλέπε Slavoj Žižek, stevesanterre.com slavoj-zizek-political-correctness-actually-elected-donald-trump/, 12.11.2016. Τελευταία πρόσβαση μου στις 18/4/2018

[23] Βλέπε Fraser, Nancy., Für eine neue Linke oder: Das Ende des progressiven Neoliberalismus (Για μια νέα Αριστερά ή: Το τέλος του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού) , In: Blätter für Deutsche und Internationale Politik, 2/2017, s. 71-76, Μετάφραση από την Γερμανική του ιδίου του αρθρογράφου.

[24] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων.

[25] Βλέπε Weigel, Moira., Political correctness: how the rιght invented a phantom enemy. In: The Quardian 30.11.2016, https://www.theguardian.com/us-news/2016/nov/30/political-correctness-how-the-right-invented-phantom-enemy-donald-trump, Τελευταία πρόσβαση μου 18/04/2108

[26] Fruedi, Frank., What’s Happened to the University? A sociologigal Exploration of Its Infatilisation (Τι συμβαίνει με το πανεπιστήμιο?, Μια κοινωνιολογική διερεύνηση της ανηλικότητάς(παιδιακίστικο) του), Milton: Taylor & Francis, 2016, σ. 9. https://books.google.no/books?id=2z4lDwAAQBAJ&pg=PA34&lpg=PA34&dq=furedi+F+2016+What%27s+happened+to+the+universities&source=bl&ots=uW59ZfLvz5&sig=cu6AmGd5nbZWeh1jNMOrGtAT3Ns&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi7grHnicjaAhWKliwKHZnhBzkQ6AEIXDAH#v=onepage&q=furedi%20F%202016%20What's%20happened%20to%20the%20universities&f=false. Τελευταία πρόσβαση μου 19/4/2018

[27] Η ένταξη σημαίνει συμπερίληψη-συμμετοχή, αποκλεισμός - το αντίθετο - εξαίρεση. Συγκεκριμένα, η ένταξη σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ως μοναδικότητα ως ίσοι και ίσοι μέλη της κοινωνίας και ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι στην ποικιλομορφία και την πολυμορφία τους και μπορούν να διαδραματίσουν το ρόλο τους στην κοινωνία. Ο στόχος της ένταξης είναι να μην εξαιρέσει και να μη περιθωριοποιήσει κανέναν. Αναφερόμαστε λοιπόν σε κοινωνικά μειονεκτούσες ομάδες, όπως άτομα με αναπηρία, μετανάστες, πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, μακροχρόνια άνεργους ή άστεγους. Η βασική υπόθεση της ένταξης είναι ότι η κοινωνία πρέπει να καταργήσει τα εμπόδια και τους φραγμούς, οι άνθρωποι να συμμετέχουν ισότιμα. Το σύνθημα του κινήματος "Αυτοπροσδιορισμένη ζωή" το συνοψίζει πολύ καλά:

"Δεν είμαι ανήμπορος, αυτοί με εμποδίζουν να μπορώ!"

«Η ένταξη επηρεάζει όλους τους τομείς της κοινωνίας - νηπιαγωγεία και σχολεία καθώς και δημόσιες υποδομές, συλλόγους ή πολιτικές οργανώσεις. Σε αντίθεση με την ενσωμάτωση, όπου η κύρια ανησυχία αφορά τη δεσμευτική συμμετοχή διαφορετικών ομάδων, η ένταξη σημαίνει ότι όλες οι εγκαταστάσεις και υπηρεσίες είναι προσαρμοσμένες στους ανθρώπους και στις διαφορετικές ανάγκες τους, έτσι ώστε να δοθεί σε όλους πρόσβαση σε σημαντικούς τομείς, όπως δικαίωμα πρόσβασης στην εκπαίδευση, την αγορά εργασίας, στην ιατρική περίθαλψη, κ.λπ. Η ένταξη λοιπόν είναι η ευρύτερη έννοια και η συνέχιση της ιδέας της ενσωμάτωσης». http://www.politik-lexikon.at/inklusion-exklusion/. Τελευταία πρόσβαση μου 19/04/2018. Μετάφραση Δρ. Νίκος Θεοδοσάκης

[28] Farzin, Sina., Inklusion Exklusion, Entwicklungen und Probleme einer systemtheoretischen Unterscheidung, transcript 2006. Ένταξη Αποκλεισμός, Εξελίξεις και προβλήματα μιας διαφοράς από την πλευρά θεωρίας συστήματος)

https://books.google.fr/books?id=THtLCgAAQBAJ&printsec=frontcover&hl=el&source=gbs_ge_summary_r#v=onepage&q&f=false. Επανειλημμένη πρόσβαση μου από 16/04/2018 μέχρι και 22/042018

[29] Πραγματικά προσωπικά, μετα από την επιστροφή από το εξωτερικό ήθελα οπωσδήποτε να μη κατοικήσω σε πόλη και αποφασίσαμε με την οικογένεια μου (γυναίκα και παιδί) να πάμε σε ένα χωριό εκτός της πόλης. Φύγαμε άρον άρον μετά από 5 χρόνια. Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω τι πιέσεις δεχόμουν στα πλαίσια της αγροτικής αυτής κοινωνίας.

[30] «Εμείς [ζούμε] σε μια κοινωνία [...] που μας δίνει όλη την ελευθερία να την διαμορφώσουμε ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, αλλά επίσης μας δίνει την προσωπική ευθύνη να υπερασπιζόμαστε και να προστατεύουμε ενεργά αυτή την κοινωνία όταν δέχεται επίθεση. [...] αυτήν τη στιγμή δέχεται επίθεση τόσο μαζικά όσο ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική ιστορία " Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[31] Ένα καλό παράδειγμα δίνει ο K. Marx, αναφερόμενος στον Gustave de Beaumont: Όπως παρατήρησε, η θρησκευτική ελευθερία στην Αμερική έχει αποδοθεί “inclusive”: Μπορεί ο κάθε ένας να αποφασίσει ποια θρησκεία μπορεί να έχει. Δεν είναι όμως εννοιολογικά «ανοικτή»: Είναι δύσκολο να μη θέλεις να ανήκεις σε καμία θρησκεία. Δεν μπορεί ο καθένας να το αρνηθεί αυτό.

[32] https://www.reuters.com/article/us-soccer-fifa-ethics/fifas-chief-ethics-investigator-and-ethics-judge-replaced-idUSKBN185262

[33] Harald Welzer, Wir sind die Mehrheit: Für eine Offene Gesellschaft, (Είμαστε η πλειοψηφία: Για μια ανοικτή κοινωνία) 2017 (σ. 10 ) και https://www.pw-portal.de/rechtspopulismus-und-medien/40323-wir-sind-die-mehrheit-fuer-eine-offene-gesellschaft, Τελευταία πρόσβαση μου στις 20/4/2018

[34] Pfaller, Robert., Η γλώσσα των ενηλίκων, σ. 53

[35] H μιμόζα (Mimosa) είναι γένος που αποτελείται 400 με 500 είδη ποών και θάμνων και ανήκει στη τάξη των ψυχανθών. Το όνομα μιμόζα προέρχεται από την ελληνική λέξη «μίμος». Τα πιο γνωστά είδη του γένους είναι η Μιμόζα η αισχυντηλή, γνωστή και ως μη μου άπτου, και το είδος Mimosa tenuiflora, από τη ρίζα του οποίου προέρχεται το αγιαχουάσκα, το οποίο περιέχει τη ψυχοτρόπο ουσία διμεθυλοτρυπταμίνη.

[36] Interview με τον καθηγητή Φιλοσοφίας Robert Pfaller 27.Μαρτίου 2018 στο http://wiener-online.at. http://wiener-online.at/2018/03/22/gleichheit-schlaegt-gerechtigkeit-philosoph-robert-pfaller-im-interview/. Τελευταία πρόσβαση μου 13.4 2018. Στην συγκεκριμένη συνέντευξη του τέθηκε μια ερώτηση από τον δημοσιογράφο. Αυτή η "πολιτική εκπροσώπηση" των περιθωριοποιημένων ζητημάτων των Πρασίνων μήπως θα πρέπει να νοηθεί ίσως ως παράδειγμα και ίσως και γι’ αυτό να είναι ανήλικοι; Και ίσως γι 'αυτό να είναι καταδικασμένοι να εξαφανιστούν; Η απάντηση του Ρ. Πφάλλερ ήταν: «Νομίζω ότι αυτό είναι που μπορείτε να πείτε με σύντομο τρόπο. Ο κατάλογος προτεραιότητας των κοινωνικών προβλημάτων που [είχαν ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια] ήταν πιθανώς μια αδικαιολόγητη φούσκα. Θα πρέπει να σκάσει αναπόφευκτα όπως τα τοξικά χαρτιά κατά τη διάρκεια της τραπεζικής κρίσης.
[37] Κονδύλης. Παναγιώτης., Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, 20011, δ’ εκδοση, σ. 13

[38] Νέος ακόμα φοιτητής σε άλλη χώρα εξομολογήθηκα σε κάποιον, τον οποίο συνάντησα πάλι στη Θεσσαλονίκη πριν από 4 χρόνια που ήλθα στη πόλη σας: “Εγώ δεν μπορώ να είμαι κανονικός αριστερός όπως εσύ, δεν το νοιώθω όπως εσύ αλλά δεν είμαι και διαβασμένος όπως εσύ, είμαι fake αριστερός είμαι ένας μικροαστούλης.” Έτσι πίστευα τότε. Τελικά συμπαθών ήμουν, ενεργό μέλος κομουνιστικής νεολαίας έγινα, και σε συνέδρια νεολαίας με έστειλαν(εμένα τον άσχετο, μάλλον επειδή είχα χρήματα να πληρώσω το αεροπλάνο), ο Βούτσης με είχε πιστοποιήσει μια φορά όταν ήλθα από το εξωτερικό. Μια ζωή άεργος ο κερατούλης, ο Βούτσης. Πως γυρίζουν οι καιροί αυτός ο παλιος μου γνωστός Μπουταρίζει έως και Τσιπρατίζει με κανονικότατη νεοφιλελεύθερη έκφραση για την καθημερινότητα και εγώ γυρίζω ακόμα γύρω γύρω να βρω -αν υπάρχει εδώ στην Ελλάδα- την αριστερή μου ταυτότητα, πατώντας στην αξία της ισότητας και του δικαίου.